Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΟΥΒΑ

Λίγες μόλις ημέρες , μετά τον ξέφρενο φιλοαμερικανισμό μας με το ταξίδι του κ. Ομπάμα στη χώρα μας, που  αντάμειψε την ικανοποίηση της παλιάς του επιθυμίας να επισκεφθεί την Ακρόπολη,  με κάποια θερμά [τσάμπα]  λόγια, ξαναγυρίζουμε στο μαρξισμό που μας κατείχε παιδιόθεν. Είναι κάτι σαν τον βάκιλο της φυματίωσης που μπορεί να υπάρχει και σε λανθάνουσα κατάσταση και εκδηλώνεται  κάθε φορά που συντρέχουν και οι   κατάλληλες προϋποθέσεις. Ση συγκεκριμένη περίπτωση, προϋπόθεση και αφορμή αποτέλεσε ο θάνατος του Κομαντάντε, ώστε να βρεθούν  μαζί  όλα τα συντρόφια με τη χλιδάτη , άσωτη και ενίοτε ακόλαστη  ζωή, τη στιγμή που ο λαός τους πεινούσε και οι γυναίκες είχαν κάνει επίσημο  τους επάγγελμα την πορνεία, για να επιζήσουν. Έτσι έλυσαν και το πρόβλημα της ανεργίας, για όσους τουλάχιστον δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον επίγειο μαρξιστικό τους παράδεισο, θαλασσοδέρνοντας πολλές δεκάδες μίλια για να φθάσουν στην απέναντι ‘’καπιταλιστική’’ ακτή.

Από το μεγάλο αυτό ‘’μάζωμα’’ δεν μπορούσε να λείπει ο ιδεολογικά επαμφοτερίζων μεγάλος ηγέτης μας, ώστε μαζί με τους λοιπούς ‘’δημοκρατικούς’’ δικτάτορες της περιοχής, να κρατήσει τουλάχιστον τα προσχήματα με μια μαρξιστική αναβάπτιση, διότι κανείς δεν  γνωρίζει τι μας περιμένει το αμέσως επόμενο διάστημα. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω απόλυτα αυτό το μήνυμά του ‘’ Αντίο Κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών ‘’. Τι εννοεί ο ‘’ποιητής’’; Να μετατρέψουμε όλες τις χώρες σε δικτατορίες τύπου Κούβας; Διότι εγώ ο αφελής, που έχω σχετική προσωπική εμπειρία, έτσι το κατάλαβα. Αν κάποιος άλλος έχει διαφορετική ερμηνεία ας μου το εξηγήσει.

Είναι αλήθεια ότι κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια να δημιουργήσουν τη δική τους Κούβα στην Ευρώπη αλλά, είτε από  έλλειψη εμπειρίας και κυρίως από  κακό οικονομικό σχεδιασμό, που δεν τους βγήκε, είτε επειδή την τελευταία στιγμή ανέβλεψαν, αναγκάστηκαν σε ανώμαλη προσγείωση στην  πραγματικότητα. Είναι βέβαια και αυτοί οι κακοί ευρωπαίοι δανειστές μας που επιμένουν να διεκδικούν τα δανεικά, που δεν μας άφησαν να χαρούμε τις κατά καιρούς εξαγγελίες μας. Τι να πούμε μετά στο πόπολο που μας πίστεψε; Αναγκαστήκαμε να συμμαχήσουμε  με τους άλλους ιδεολογικά ‘’ερμαφρόδιτους’’, για να κρατήσουμε την πρώτη φορά αριστερο-δέξια  εξουσία και τώρα τρέχουμε, τουλάχιστον να βολέψουμε κάποιους ημέτερους, για να επιβεβαιώσουμε τουλάχιστον το σοσιαλιστικό  τσιτάτο ‘’ ο αγώνας τώρα δικαιώνεται’’.

 Άκουσα ότι τη Διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών αναλαμβάνει ο κ. Μηλιός, ο οποίος φερόταν ως ο σχεδιαστής του πρώτου οικονομικού προγράμματος της Κυβέρνησης. Του εύχομαι να επαναλάβει και εδώ την ίδια επιτυχία προς δόξα της αριστεράς και της σχεδιαζόμενης κουβανοποίησης που ονειρεύονται κάποιοι διεστραμμένοι εγχώριοι  εγκέφαλοι.

Εδώ, θα ήθελα να προσθέσω κάποιες απορίες μου και κυρίως μερικές χρήσιμες συμβουλές, αρχίζοντας από τις απορίες . Έχουν αντιληφθεί ότι τον επόμενο χρόνο χάνουν και τους τελευταίους ‘’ευρωπαίους ‘’ συμμάχους τους, αφού στη Γαλλία οι σύντροφοί μας τελειώνουν – ελπίζοντας να αποφύγουμε την ακροδεξιά κυρία -  και στην Ιταλία έχει ήδη αρχίσει το θέατρο του κ. Μπέπε Γκρίλο και των λοιπών θιασαρχών , ενώ η οικονομία τους βυθίζεται; Η κυρία Μέρκελ περιορίζεται σε κάποια λόγια παρηγοριάς, αλλά με προϋποθέσεις και μάλιστα αυστηρές. Τι μας απομένει λοιπόν να κάνουμε για να σώσουμε τουλάχιστον την ‘’παρτίδα’’, αφού η πατρίδα δύσκολα μπορεί να κρατηθεί όρθια;

Προσωπικά θα υποβάλω ευσεβάστως μια πρόταση, για το ακραίο ενδεχόμενο ότι οι σοφοί εγκέφαλοι που περιβάλλουν τον Πρωθυπουργό μας, μέσα στη ‘’βαβούρα’’ και τη θλίψη του θανάτου του κουβανού δικτάτορα, δεν βρήκαν τον καιρό να το σκεφθούν. ‘’ Ο κ. Τσίπρας δεν πάει στην Κούβα σαν ιδιώτης αλλά σαν Πρωθυπουργός μιας χώρας που ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο , στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ και τελευταία έχει αναβαπτίσει και τον φιλοαμερικανισμό της. Μήπως θα έπρεπε να ανατεθεί σε κάποιον ειδικό, να του κάνει κάποια ταχύρυθμα μαθήματα εθιμοτυπίας και διεθνούς πολιτικής, για να μην εκτίθεται η χώρα; Αν δεν βρίσκουν κάποιον ειδικό προς τούτο, ας χρησιμοποιήσουν εκείνον που έκανε τα ανάλογα  μαθήματα αγγλικής γλώσσας στον Πρωθυπουργό μας, μέχρι του σημείου να προφέρει το αγγλικό [R] με τον ίδιο τρόπο που αποδίδει πλέον και το [Ρ] στις ελληνικές λέξεις. Αντώνης Ταρνανάς