ΠΟΙΌΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

                                      ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

Ανέκαθεν οι άνθρωποι επιδίωκαν να  κατακτήσουν μια ανεκτή ποιότητα ζωής και στη συνέχεια να την κρατήσουν ή και να τη βελτιώσουν. Η αέναη αυτή προσπάθεια του ανθρώπου, αποτελεί  το βασικό στοιχείο της άμιλλας και της φυσικής εξέλιξης της κοινωνίας. Η μόνη διαφοροποίηση στον γενικό αυτό κανόνα της ζωής, είναι ο τρόπος και καμιά φορά και ο ‘’σκοπός’’ της όλης αυτής προσπάθειας. Αφήνοντας λοιπόν, σε πρώτη φάση, κατά μέρος εκείνους που απεργάζονται αθέμιτες και μεθοδευμένες διαδικασίες ή  αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση ειδικών σκοπιμοτήτων, θα ασχοληθούμε με τον μέσο άνθρωπο μιας φυσιολογικής  απλής κοινωνίας.

Κύρια χαρακτηριστικά λοιπόν, στην ποιότητα μιας συμβατής   ζωής των ατόμων ,  μιας  σύγχρονης και ευνομούμενης κοινωνίας, πρέπει να είναι η εξασφάλιση   καλής υγείας και η φυσιολογική  συνέχιση του τρόπου ζωής που έχουμε ήδη εξασφαλίσει. Ευκταίο βέβαια είναι, σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, στις προηγούμενες αυτές ελάχιστες  προϋποθέσεις, να υπάρχει η στήριξη και κοινωνική συνδρομή, που θα απαλύνει τον πόνο και θα διευκολύνει την , κατά το δυνατόν, σύντομη επαναφορά στην απλούστερη αυτή μορφή ‘’ κανονικότητας’’. Φαίνεται καθαρά ότι αναφερόμαστε, στην ελάχιστη ανεκτή κατάσταση, που μπορεί να γίνει αποδεκτή από μια σύγχρονη κοινωνία, δηλαδή  το αυτονόητο, το οποίο, δυστυχώς στη χώρα μας αποτελεί εκ νέου ζητούμενο.

Κάποτε στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, που μέχρι πρόσφατα ανήκε και η χώρα μας, οι άνθρωποι που είχαν κατακτήσει αυτό το ‘’αυτονόητο’’, προσπαθούσαν  να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους. Αυτό το έκαναν  με μεγάλες προσωπικές θυσίες, εξασφαλίζοντας τους κυρίως  καλύτερη παιδεία και άλλα μορφωτικά εφόδια. Μοναδικός  σκοπός της όλης αυτής πρακτικής, που θεωρούσαν ‘’μετάβαση στη μεσαία τάξη’’, ήταν   να ζήσουν αυτά ‘’καλύτερα από τους ίδιους’’ και να επωφεληθεί βεβαίως και η ίδια η κοινωνία από την εξέλιξή τους.

 φαίνεται ότι, η μικρή αυτή ‘’μικροαστική’’ επιδίωξη,  δεν άρεσε  στη αποσκοπούμενη  ‘’νέα τάξη’’ πραγμάτων, που επιδίωκε  να ‘’άρχει’’ και να κυβερνά τις ‘’μάζες’’, ώστε να διαμορφώνει και τους όρους του στημένου παιχνιδιού της. Αποφάσισαν λοιπόν οι κρατούντες να καταργήσουν τη μεσαία τάξη - όπως έκαναν με την αξιοκρατία- που τη θεωρούσαν εμπόδιο στα σχέδιά τους και ενδεχόμενο μελλοντικό αντίπαλο στις προαποφασισμένες επιδιώξεις τους. Με δεδομένη την μαρξιστική άποψη για  τους ‘’ταξικούς αγώνες’’, δεν κατάργησαν απλά τη μεσαία τάξη – το όνειρο του κάθε νεοέλληνα - αλλά έσπευσαν να την ‘’υποκαταστήσουν’’ με τη νέα τάξη πραγμάτων , για να νεκραναστήσουν και να επαναφέρουν μια νέα μορφή της παγκόσμια αποτυχημένης σοβιετίας. Εδώ ακολουθήθηκαν εντελώς διαφορετικές και ειδικά μεθοδευμένες επιλογές. Δεν χρειάστηκαν θυσίες των γονέων ούτε καν μορφωτικά ή άλλα ‘’αξιολογικά’’ χαρακτηριστικά, αλλά αθέμιτα μέσα και α λα καρτ επιλογές, για την κατάληψη κάθε μορφής εξουσίας. Το χειρότερο δε είναι ότι για όλα αυτά έβαλε ‘’το χεράκι’’ του ο νεοέλληνας που προανέφερα και έβγαλε τα ματάκια  του και τώρα τρέχει.

Τρέχει και δεν φθάνει, αφού , πέραν του ταξικού, αντιμετωπίζει και βιοποριστικό πρόβλημα  και είναι πια υποχρεωμένος – για να σώσει τα προσχήματα της ευπιστίας του – να δηλώνει ευχαριστημένος με την επαναφορά των ‘’κατοχικών’’  συσσιτίων και τις ‘’συνταγές γεμιστών της κυρίας Υπουργού με την προβλεπτική μητέρα. Αυτή την εποχή, που ακόμα και οι άποροι απέκτησαν – από τον τέως Υπουργό Εργασίας- υποκατηγορία ‘’των πολύ άπορων’’ , που θα παίρνουν πια το επίδομα της αλληλεγγύης, πολλά θα δουν ακόμα τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αφτιά μας. Θυμίζω  τη δήλωση του υπερυπουργού ΜΜΕ, ότι ο Νόμος του δεν κατέπεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας[ αλλά μόνο ένα άρθρο] και συνεπώς ο ‘’συνταγματολογών’’ πονηρούλης,  θα επαναφέρει τις  4 άδειες καναλιών . Ο   σοβαροφανής Πρόεδρος της Βουλής – που οι περισσότεροι υποκρίνονται ότι εμπιστεύονται απόλυτα - κατεβάζει  αυτές τις άδειες, ακόμα και στις 3, παρά τις δηλώσεις του στην Επιτροπή της Βουλής, ότι ο ίδιος εγγυάται ότι ‘’αναστολή’’ σημαίνει ‘’κατάργηση’’ και όλοι έδειξαν ότι το πίστεψαν.

 Προσωπικά δεν σπούδασα νομικά αλλά γνωρίζω τα ελληνικά και καταλαβαίνω αυτόν τον σαφή διαχωρισμό και το υποκρυπτόμενο νέο ψεύδος. Διερωτώμαι όμως για τους αυθεντικούς   ερμηνευτές του Συντάγματος , των άλλων κομμάτων, που  στήριξαν με τη θετική ψήφο τους και υιοθέτησαν τον  νέο εμπαιγμό, γιατί υποκρίνονται ότι δεν άκουσαν τίποτα; Ακόμα και ο κ. Βενιζέλος τους ‘’ξεμπρόστιασε’’, αλλά τα εσωτερικά κομματικά τους προβλήματα , τους περιορίζουν το οπτικό πεδίο.

Σε αντίθεση με τον οπτικό περιορισμό της αντιπολίτευσης, βλέπουμε την κομματική επέκταση του ‘’δεξιού κέρατος’’ της ανίερης κυβερνητικής συμμαχίας, που νομίζει  ότι έπιασε  τον ταύρο από τα κέρατα, και δεν κατάλαβε ακόμα ότι ‘’κάτι άλλο κρατάει στα χέρια της’’. Πόσο μικροί γίνονται οι άνθρωποι που στηρίζουν την ύπαρξή τους στη συμπλεγματική εκδίκηση και τη  μισαλλοδοξία τους. Μωραίνει Κύριος, ακόμα και εκείνους που  υποκρίνονται  στον τρόπο της ορκωμοσίας τους, για μια τελευταία καρέκλα, που σύντομα  δεν θα βρίσκουν πια  σε καφενείο ψηφοφόρων τους.  Αντώνης Ταρνανάς