ΑΝΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ''ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ'' ΦΙΕΣΤΕΣ

                     [ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ  ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ]

Δεν ξέρω τι θα έλεγε – αν μπορούσε να μιλήσει- ο Νίκος Μπελογιάννης, για όσα έγιναν  και κυρίως για τα όσα ακούστηκαν  από εκείνους που θέλουν να χαρακτηρίζονται ως ‘’εκφραστές’’ των ιδεών του. Αρχίζοντας από τον Γραμματέα του ΚΚΕ, που χαρακτήρισε ‘’ριψάσπιδες’’ τους συνεγκαινιάζοντες κυβερνητικούς, ότι «κάποιοι προσπαθούν να καπηλευτούν αγώνες και να πλασάρουν τον συμβιβασμό ως επανάσταση», ενώ υπερασπίστηκε την πάλαι ποτέ ‘’Σοβιετία’’, που  ομόφωνα έχει καταδικαστεί στη διεθνή συνείδηση   και μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, από τα τέως θύματά της.

 Ο επίσης τέως σύντροφος αμφοτέρων και ‘’λάτρης’’ του Νομισματοκοπείου κ. Λαφαζάνης πρόσθεσε « Είναι ντροπή και προσβολή στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει το θράσος και πάει να μετατρέψει σε επικοινωνιακή φιέστα για τον εαυτό του και την αθλιέστατη κυβέρνηση του, της νεομνημονιακής υποτέλειας, τα εγκαίνια της Έκθεσης» και προσθέτει  « ο Ν. Μπελογιάννης θυσίασε εν γνώση του τη ζωή του για να μην υπογράψει, όταν αυτοί που τυμβωρυχούν υπέγραψαν, προδίδοντας τη λαϊκή βούληση, μόνο και μόνο για να μην θυσιάσουν την καρέκλα της αχυρένιας εξουσίας τους» . Πρόσθεσε δε ‘’Απορίας άξιον πως ο Δ. Κουτσούμπας επέλεξε να “νομιμοποιήσει” με την παρουσία του την επικοινωνιακή μεταχείριση που επιφυλάσσει ο Αλ. Τσίπρας στα εγκαίνια της Έκθεσης και τη μνήμη του Ν. Μπελογιάννη’’.

Η άλλη τέως συνιστώσα ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ, αφού αναφέρει ότι ‘’θα τρίζουν τα κόκκαλα του Νίκου Μπελογιάννη’’,  προσθέτει  ‘’Tσίπρας χωρίς τσίπα επιχειρεί να καπηλευτεί το Nίκο  Mπελογιάννη’’  και  ότι το Μουσείο Νίκος Μπελογιάννης είναι το μέσο και η δικαιολογία για άλλη μια φτηνή πολιτική εξαπάτηση όλων μας. Γιατί οι αγώνες και οι θυσίες του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του ήταν πολιτικοί αγώνες, δεν ήταν γιορτούλα, παράτες και δεξιώσεις’’.

Ο Πρωθυπουργός, επικαλούμενος στην ομιλία του φράση του Μπελογιάννη  τόνισε  «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από ό,τι αυτοί που μας κατηγορούν.

Θα θυμίσω σε όσους οργάνωσαν και μετείχαν στην παραπλανητική αυτή ‘’φιέστα’’, ότι – πέραν των άλλων – επέλεξαν  σκόπιμα λάθος εποχή, που άλλες είναι ή μάλλον πρέπει να είναι οι προτεραιότητες των κυβερνώντων, αν θέλουν να πιστέψουμε τα δικά τους λεγόμενα, διότι ‘’ Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε ‘’.[Εδώ καίγεται το σπίτι σας κι εσείς τραγουδάτε!].

        Θυμίζω ότι κάποιος  σύντροφος  τους [ ο Φιντέλ Κάστρο], στο παρελθόν είχε μεταθέσει χρονικά τις γιορτές του Πάσχα, για να προλάβουν τη ‘’συλλογή του σακχαροκάλαμου’’ και να σώσει τον λαό του από ενδεχόμενη οικονομική κρίση και ασιτία.

Ακούστηκαν και πολλά άλλα στη διάρκεια της ειδικής αυτής φιέστας, που  δεν τιμούν  το Νίκο Μπελογιάννη, επισημαίνω όμως ότι ‘’ σκόπιμα ξεχάστηκαν ’’  όσα προσβάλλουν την εθνική μνήμη και κυρίως εκείνα που  αποφασίστηκαν με το τέλος του εμφυλίου ,για να δώσουν ένα οριστικό τέλος στην αδελφοκτόνο αυτή αιματοχυσία.  Τα θυμίζω και τα παραθέτω , όπως τα βρήκα σε διάφορες πηγές ενημέρωσης, πέρα από τις δικές μου μνήμες, αφού υπήρξα ‘’αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς της επίδικης εποχής’’.

‘’ Η μνήμη μιας κοινωνίας συνήθως συγκροτείται από ιστορικά γεγονότα και σύμβολα που προάγουν την κοινωνική και εθνική συνοχή, αλλά και την αίσθηση της ιστορικής συνοχής στο χώρο και το χρόνο. Τέτοια γεγονότα μπορεί να είναι η απόκρουση ενός παντοδύναμου ή επικίνδυνου εχθρού (28 Οκτωβρίου 1940), ή η επανάσταση με σκοπό την ίδρυση εθνικού κράτους (25 Μαρτίου του 1821). Αντίθετα, ένας εμφύλιος πόλεμος, που τελειώνει με την απόλυτη επικράτηση της μιας πλευράς πάνω στην άλλη και συνοδεύεται από μεγάλο αριθμό νεκρών, εξόριστων και φυλακισμένων δεν είναι ένα γεγονός που μπορεί να μνημονεύεται εύκολα και αποτελεί πλέον ταμπού για την ελληνική κοινωνία.

Είναι πολύ δύσκολο να συμβαδίσουν η χαρά της νίκης για το τέλος των εχθροπραξιών και ο θρίαμβος των νικητών με την τραγωδία μιας αδελφοκτόνου σύγκρουσης. Αδιαμφισβήτητα, όμως, ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος υπήρξε ένας από τους πιο αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους στη νεότερη ελληνική ιστορία. Οι δύο πλευρές επιχείρησαν να ξεχάσουν το παρελθόν και να επιστρέψουν σε μια ειρηνική συμβίωση, όσο δύσκολο και αν ήταν αυτό.

Η πρώτη αυτή μετεμφυλιακή περίοδος κλείνει με τη διατύπωση του αιτήματος της λήθης, της οριστικής, δηλαδή, τοποθέτησης του διχαστικού εμφυλίου πολέμου στο παρελθόν. Οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι, η Δεξιά και η Αριστερά, σχεδόν ταυτόχρονα εντάσσουν στον πολιτικό τους λόγο τη «λήθη» ως στρατηγική και ως πρόταγμα. Ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά θέλησαν να συγκροτήσουν τον πολιτικό τους λόγο με άξονα τη διαίρεση της κοινωνίας. Αντίθετα, νικητές και ηττημένοι, αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, αναζήτησαν στο παρελθόν γεγονότα, πρότυπα και σύμβολα, των οποίων η υπενθύμιση θα μπορούσε να λειτουργήσει στο παρόν ενωτικά και όχι διαιρετικά’’.

 Κλείνω με μια προσωπική αφελή απορία και ερώτηση προς το σύνολο των ζηλωτών  των πάλαι ποτέ Σοβιέτ, αν έχουν ζήσει από μέσα αυτά τα καθεστώτα και γιατί επιμένουν στην ‘’μονόπλευρη λήθη’’; Ο υποφαινόμενος – το επαναλαμβάνω- τα έζησε για 12 συναπτά χρόνια και μάλιστα με την ‘’ ευχέρεια ‘’της τυπικής  ασυλίας.

Προσθέτω και κάτι ακόμα πιο επίκαιρο και ζεστό, σημερινή δήλωση του Πρωθυπουργού μας ‘’Ορόσημο για τις σχέσεις της Γεωργίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τη δυνατότητα που δόθηκε στους πολίτες της Γεωργίας να ταξιδεύουν χωρίς βίζα σε χώρες του Σένγκεν. 

Ο Ελληνας πρωθυπουργός εξήρε το γεγονός ότι ο Γεωργιανός πρωθυπουργός Γκιόργκι Κβιρικασβίλι είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας του που έκανε χρήση αυτού του δικαιώματος και ταξίδεψε στην Ελλάδα χωρίς βίζα. Παρέλειψε όμως να τονίσει ο κ. Τσίπρας ότι τη δυνατότητα αυτή  την έχουν οι πολίτες ελεύθερων χωρών, όπως είναι σήμερα η Γεωργία και όχι καθεστώτων που ονειρεύονται κάποιοι ομοϊδεάτες του. Αντώνης Ταρνανάς