[Από
τα κατά συνθήκην ψεύδη φθάσαμε στα ασύστολα]
Το ψέμα αποτελούσε ανέκαθεν χαρακτηριστικό
στοιχείο των διαφόρων περιόδων της διεθνούς πολιτικής. Εμείς όμως θα περιορισθούμε στη χώρα μας, την αφορμή και τα αίτια της υπερβολικής ψευδολογίας, που ενίοτε αποτελεί και
αυτοσκοπό. Συχνά επικαλούμαστε τις εύκολες και βολικές δικαιολογίες που και αν
ακόμα έχουν ισχυρή βάση αληθείας, δεν μπορούν να αποτελούν ελαφρυντικό.
Τα 300 χρόνια σκλαβιάς, που ακόμα επικαλούμαστε, έκαναν πράγματι την πονηριά, την κλοπή και το ψέμα ‘’κανόνες επιβίωσης’’, έναντι του
απολίτιστου δυνάστη της χώρας και τρόπο παράβλεψης και αντιμετώπισης των
καθημερινών προβλημάτων της εποχής. Αυτό μας έμεινε αρχικά σαν συνήθεια και
τελικά – με τη συνδρομή και της πολιτισμένης δικής μας ηγεσίας – συνέχισε να
αποτελεί τον συνήθη τρόπο προσέγγισης και εκατέρωθεν εκμετάλλευσης των
καταστάσεων. Ο λαός βολευόταν και συνεχίζει την πρακτική αυτή, αλλά το ίδιο συνέβαινε και με
την άλλη πλευρά – της διοίκησης- που εύρισκε εύκολο τρόπο να ‘’ικανοποιεί’’ τις
υπερβολικές και παράλογες ενίοτε λαϊκές απαιτήσεις. Με ένα αθώο αρχικά ή κατά
συνθήκη ψέμα, οι πολιτικοί απέφευγαν τις κακοτοπιές και αφορμές για δυσαρέσκειες στους
οπαδούς-ψηφοφόρους τους.
Με τον καιρό και με δεδομένες τις αυξημένες
ανάγκες και εξ αυτού και τα ανάλογα λαϊκά αιτήματα, τα κατά συνθήκην ψεύδη
εξελίχθηκαν σε μεθοδευμένες μέχρι και ασύστολες
ψευδολογίες, αφού αυτό είχε καταστεί μοναδικό μέσο για την άσκηση πολιτικής και
τη συγκράτηση των ψηφοφόρων. Είχαν όλοι αποδεχθεί πλέον ,τον τρόπο αυτό εύκολο
και αποτελεσματικό, ώστε να τον θεωρούν σχεδόν μοναδικό. Όταν μάλιστα ο λαός άρχισε να μορφώνεται
και να δημιουργούνται τα ανάλογα
κινήματα και ο οργανωμένος
συνδικαλισμός, έσπευσαν οι πολιτικοί μας να ‘’καπελώσουν’’ τα
κινήματα και τους συνδικαλιστές. Έτσι άφησαν την εντύπωση ή και την πραγματική
δύναμη στους ‘’καπελωμένους’’, ώστε όλοι μαζί να νέμονται την εξουσία και ο
λαός να πιστεύει ότι κυβερνά.
Αργότερα παρουσιάστηκαν και οι αποκαλούμενοι
χαρισματικοί ηγέτες, με κύριο γνώρισμα τη δημαγωγία, την δήθεν
προοδευτικότητα, τον ‘’λαό στην εξουσία’’ , την παροχολογία και μια
γενικευμένη αριστερίστικη
ανεκτικότητα . ‘’Κανάκευαν’’ τα λαϊκά
ένστικτα, με το αζημίωτο και έδειχναν
κατανόηση στις μικρές οικονομικές ατασθαλίες [κάτω των πεντακοσίων χιλιάδων
Δραχμών στη ΔΕΗ]. Αυτό είχε και τους
αφελείς που το πίστεψαν και βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα εκτεθειμένοι οικονομικά
ή και υπόδικοι, αλλά πρόσθετε τα ‘’ψηφουλάκια’’ και έδινε παράταση στις παλιές
πρακτικές της ψευδολογίας.
Τελικά, το σύστημα ‘’βελτιώθηκε’’ και
μεγιστοποιήθηκε. Φθάσαμε στο δεν πληρώνω – δεν πληρώνω, στην μη αποδοχή Νόμων
που δεν μας βολεύουν και τόσες άλλες γελοιότητες και γραφικές καταστάσεις.
Φαίνεται ότι όσο αριστερότερα, τόσο πιο ακραία γίνεται και η προβολή της
έκνομης συμπεριφοράς, αφού σαν λαός αρεσκόμαστε να το παίζουμε ‘’τζάμπα
μάγκες’’ και προοδευτικοί ‘’φιαλάντζί’’,
αφήνοντας τις συνέπειες για τους
‘’άλλους’’. Συνηθίζεται δε παράλληλα να προβάλλεται και μια
σκανδαλολογία σε βάρος των μη προοδευτικών αντιπάλων και ο χορός καλά κρατεί.
Ακόμα και πολιτικοί χώροι που, μεγάλος
αριθμός των μελών του, είναι υπόδικοι ή ‘’εσώκλειστοι’’ ευαγών ιδρυμάτων, καταγγέλλουν σαν
καταχραστές τους άλλους και ευαγγελίζονται τη δική τους ορθότητα και
εντιμότητα, κατά το ‘’φωνάζει ο κλέφτης.
Έχουμε πλέον ξεφύγει από τα κατά συνθήκη ψεύδη
και φθάσαμε στα χοντροκομμένα και ασύστολα, που δυστυχώς επεκτείναμε και στις
διεθνείς μας σχέσεις. Το χειρότερο όλων είναι ότι τα προβάλλουμε σαν τρόπο διαπραγμάτευσης και σπέρνουμε τον
αντιευρωπαϊσμό στους Έλληνες και τη δυσπιστία στους ξένους, που δεν εννοούν να
συμμεριστούν τις απόψεις μας. Διανθίζουμε
την ατμόσφαιρα και με κάποιους ειδικούς χαρακτηρισμούς για τους άπονους
δανειστές που δεν δείχνουν την αλληλεγγύη τους και έχουμε το κατάλληλο ‘’θολό’’
τοπίο που όλα τα καμουφλάρει και όλα τα
‘’αιτιολογεί’’. Ως πότε όμως θα κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους και κυρίως
ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;
Δεν είναι μόνο το ψέμα και η ανικανότητα,
αλλά κυρίως το θράσος κάλυψης των συνεχιζόμενων αποτυχιών με το ‘’παγωμένο’’
ψεύτικο σαρδόνιο χαμόγελο, που παραπέμπει σε ‘’ επιτυχείς εκβάσεις’’ των
διαπραγματεύσεων, που τελειωμό δεν έχουν. Τρενάρουν τις διαπραγματεύσεις, καθυστερούν
τις εσωτερικές πληρωμές, τη λήψη σοβαρών μέτρων και αποφάσεων, περιμένοντας τον
από μηχανής Θεό. Είπαμε όμως και το ξέρουν και οι ίδιοι ότι αυτός δεν υπάρχει
πια και αν ακόμα υπήρχε δεν θα τους
πίστευε για να μας βοηθήσει. Τι άλλο
περιμένουν λοιπόν οι άνθρωποι που θυσιάζουν τα πάντα για την καρέκλα και τις ιδεοληψίες τους,
αδιαφορώντας για τον ταλαίπωρο αυτό λαό, που βεβαίως δεν είναι άμοιρος ευθυνών,
για την κατάσταση που βιώνουμε. Ασφαλώς οι κρατούντες και υπεύθυνοι ζουν στο
δικό τους ‘’μικρόκοσμο’’ και απολαμβάνουν τα επίχειρα της βλακείας μας ,
εκλαμβάνοντας τη λαϊκή σιωπή ως αδυναμία. Οι θαυμαστές της σοβιετίας δεν έχουν
το δικαίωμα να μιλάνε για δημοκρατία και ισονομία και κυρίως να εμπορεύονται
την ευπιστία των εξαπατημένων, με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Έλεος κύριοι
υποκριτές, έχει και η ψευδολογία τα όριά της. Αντώνης Ταρνανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου