Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

Είναι η δεύτερη συνεχόμενη μέρα που αναβάλλω το γράψιμο   ενός άρθρου με θέμα τα τελευταία εθνικά μας ‘’ σημεία και τέρατα’’ και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό, διότι τα αίτια της αναβολής αυτής  υπήρξαν πολλαπλά και σπουδαία.  Χαίρομαι κυρίως διότι, με την προσωρινή αναστολή, απέφυγα και την  ενοχλητική - μέχρι ‘’γραφικότητας’’  παρέμβαση μου, που  ενδεχομένως σας έχει, δικαιολογημένα, κουράσει. Σκεφθείτε όμως  ότι  δεν φταίει η κριτική , αν το κρινόμενο γεγονός είναι από τη φύση του κουραστικό και δυσάρεστο. Πιστεύω όμως ότι οι χαρακτηρισμοί μου είναι οι επιεικέστεροι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένας άνθρωπος μέσης νοημοσύνης – όπως εγώ -   που ακούει, βλέπει, καταλαβαίνει και προσπαθεί να επιβιώσει από την επερχόμενη λαίλαπα.

Την ίδια δυσφορία των αναγνωστών αισθάνεται και  ο γράφων, αφού είναι υποχρεωμένος να περάσει τα γραφόμενά του  από τα φίλτρα των προσωπικών του  συναισθημάτων . Υποφέρει λοιπόν και ο ίδιος  για όσα δυσάρεστα περιγράφει, αφού βιώνει πρώτος όλα εκείνα που  υποθηκεύουν  το μέλλον αυτής της έρμης και ‘’ανάδελφης’’ χώρας. Τελειώνω εδώ τον πρόλογο και μπαίνω  στο σημαντικό μου σημερινό θέμα.

Είναι πολύς καιρός που απέχω από πολιτιστικές και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις της πόλης μου , για διάφορους λόγους, προσωπικής  επιλογής ή άλλων παραγόντων. Ομολογώ ,  ότι  χάρηκα ιδιαίτερα για τη χθεσινή μου ‘’επανεμφάνιση’’ , στην οποία συνέδραμαν  πολλές και ευτυχείς συγκυρίες Πρώτες και κύριες  υπήρξαν  η  συμμετοχή και  παρουσία ενός αγαπητού μου φίλου και παλιού συνάδελφου και το περιεχόμενο του βιβλίου, που έχει άμεση σχέση με την καταγωγή της καρδιάς μου  και τον τόπο γέννησης και διαμονής μου.

Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο έργο, απόσταγμα σοβαρής και μακρόχρονης έρευνας του κ. Νικολάου Εμμ. Παπαοικονόμου, που εκδόθηκε από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, και φέρει τον τίτλο ‘’Προσωπογραφία Αγωνιστών του 1821’’. Έχει στενή και άρρηκτη σχέση με τους αγώνες των Μακεδόνων της Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης  που   πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και της δικής μας  περιοχής. Ένα μεγάλο μέρος της Αταλάντης κατοικείται από  τους απογόνους αγωνιστών  της ευρύτερης Μακεδονίας μας, και αποτέλεσε μεταγενέστερα, πόλο έλξης και άλλων Μακεδόνων – κυρίως ειδικών μαστόρων - που εργάστηκαν στην ευρύτερη περιοχή και συνέβαλαν  στην ανάπτυξη της. Αρχικά ο οικισμός αποτέλεσε χωριστό Δήμο ή Κοινότητα [ Πέλλας και Κάτω Πέλλας] - στη σημερινή Σκάλα της Αταλάντης- και αργότερα ενσωματώθηκε  πλήρως [;] στην συνολική πόλη. Με τις ιστορικές λεπτομέρειες ασχολείται το  βιβλίο, - το οποίο ακόμα δεν πρόλαβα να διαβάσω ούτε είμαι  ειδικός για να το κρίνω – γι’ αυτό και θα περιοριστώ  στην επιμελή ανάγνωσή του , συνεχίζοντας  με τα υπόλοιπα.

 Πέραν των κατά καιρούς προνομίων, περιορισμών και γεωγραφικών ορίων των δύο τομέων,  για μας τους γηραιότερους υπήρχε ένα φυσικό όριο – αποδεκτό από όλους – που ήταν ο παλιός και ‘’υπογειοποιημένος’’ πλέον καταρράκτης, που χώριζε το δυτικό κομμάτι [Μακεδονία] από το ανατολικό της παλαιάς έως αρχαίας  πόλης της Αταλάντης. Στα πρόθυρα των 84 χρόνων μου, έχω ζήσει  τις έριδες, τους ανταγωνισμούς , ενίοτε δε και τις αντιπαλότητες, ανάμεσα στους δυο τομείς της πόλης. Περισσότερο  εμφανείς ήσαν οι διαμάχες για το ‘’παζάρι’’ με τις κρύες πηγές του, που υδροδοτούσε όλη την πόλη, ενώ για μια περίοδο  είχε παραχωρηθεί προνομιακά  μόνο στους Μακεδόνες οικιστές. Κατά την παλιά μας συνήθεια και αυτό ακόμα το αγαθό της φύσης, αποτέλεσε στοιχείο τριβής και διαμάχης και μάλιστα  χωρίς σημαντικό  λόγο. Αναφέρω ενδεικτικά, ότι  κάποιες στάμνες των ‘’ανατολικών’’, επέστρεφαν άδειες ή σπασμένες, αφού  οι ‘’δυτικοί’’ κτήτορες[ μέσω των περιοίκων της πηγής]  δεν ήθελαν να μοιραστούν το προνόμιό τους. Δεν αναφέρομαι σε ξυλοδαρμούς και σοβαρότερα περιστατικά που ήσαν πολύ πςριορισμένα. Υπάρχουν επίσης και αντίστροφα παραδείγματα σε άλλους - λιγότερο σημαντικούς τομείς- που την πίεση υφίσταντο οι δυτικοί. Δείγματα των καιρών και της φυλής μας, που ευτυχώς ο πανδαμάτωρ χρόνος και κυρίως οι μικτοί γάμοι ανάμεσα στην ‘’Ανατολή και τη Δύση’’ μιας κωμόπολης, περιόρισαν  τις αντιπαραθέσεις   σε λεκτικό  μόνο επίπεδο  .

Δεν θα αναφερθώ σε  βασικές και διοικητικές κυρίως  διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις δύο συνιστώσες της κωμόπολης, γιατί δεν θέλω να ‘’ξύνω παλιές πληγές’’, αλλά θα περιοριστώ  σε ένα διακριτό  αισθητικό αλλά και πρακτικό χαρακτηριστικό  στοιχείο της πόλης, που αποτελεί η θαυμάσια ρυμοτομία του δυτικού τομέα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο οικισμός των Μακεδόνων χτίστηκε εξ υπαρχής  κυρίως στην περιοχή που γκρεμίστηκε  ο τουρκομαχαλάς , ενώ η υπόλοιπη πόλη συνέχισε- ακόμα και μετά τον μεγάλο σεισμό -  τον ‘’άναρχο’’ τρόπο, που επικρατούσε την εποχή της τουρκοκρατίας. Θέλω επίσης να σημειώσω ότι, παρά τα όσα μικρά προβλήματα δημιουργεί γενικότερα  στους Έλληνες η ‘’ ανεπιθύμητη συγκατοίκηση’’, δεν έγιναν ακραίες διακρίσεις που να διχάσουν  σοβαρά τους κατοίκους. Ενδεικτικά αναφέρω ότι πολλά σπίτια παλιών Μακεδόνων αγωνιστών [Γκάτσος, Δουμπιώτης , Καρατάσος κλπ], βρίσκονται στον ανατολικό τομέα   και τα ονόματά τους φέρουν αρκετοί δρόμοι της  ίδιας περιοχής.

Αφήνω λοιπόν τα ιστορικά στοιχεία στους ειδικούς, αφού τώρα πια τα πάντα είναι μικτά και συνεχίζω την αναφορά μου στη χθεσινή σπουδαία εκδήλωση, που ξεκίνησε από μια πρωτοβουλία του Συλλόγου Παγχαλκιδικιώτικου Συλλόγου Αθηνών ‘’ο Αριστοτέλης’’. Η λαμπρή όπως γνωρίσαμε από κοντά, διοίκηση του συλλόγου -μέλος του οποίου είναι και ο φίλος μου ο Βασίλης Κυριάκος- έδωσε τη σκυτάλη στον Δήμο Λοκρών. Δυο δραστήριοι άνθρωποι του Δήμου – ο Αντιδήμαρχος κ. Γιώργος Βλαχάβας και η κυρία Μαρδίτσα Ζεκεντέ-Καρέτζου από τη Βιβλιοθήκη, κατέθεσαν την ψυχή και όλο τους το μεράκι για να φέρουν σε αίσιο πέρας το έργο τους. Από την άλλη πλευρά, οι εκπρόσωποι του αδελφοποιημένου πλέον συλλόγου, μας κατέπληξαν με τη  μακεδονική τους δωρική λιτότητα. Ο συγγραφέας και ο φίλος του πολιτικός επιστήμονας ,που προλόγισε το βιβλίο, μας έδωσαν ένα δείγμα της λεβεντιάς και της ‘’ήρεμης δύναμης’’,  που διακρίνει τους πολίτες σε ενεργούς και ‘’καναπεδάτους’’.  Σπουδαίοι υπήρξαν  όλοι οι ομιλητές και ιδιαίτερα σαφής και αναλυτική η κυρία φιλόλογος , που ανέπτυξε τα ιστορικά στοιχεία  της εποχής. Με εξέπληξε θετικά η παρουσία του Προέδρου των Μακεδόνων Οικιστών της πόλης μας, μπράβο του.

Ελπίζω και εύχομαι η αδελφοποίηση να αποτελέσει μια επί πλέον αφορμή για το   συναισθηματικό δέσιμο, με φιλία και αγάπη  και      να αποτρέψει τη συνήθη φθορά που  διέπει γενικώς  τους  ‘’συγγενικούς’’ δεσμούς των ανθρώπων !!!. Ο υποφαινόμενος, αισθάνομαι  γνήσιος Μακεδόνας από την πλευρά του πατέρα μου, [Πεντάλοφος Βοίου Κοζάνης] και επίσης γνήσιος Ρουμελιώτης , από την πλευρά της μητέρας μου, που γεννήθηκε και έζησε – προ του γάμου της -  στο ανατολικό κομμάτι της πόλης  στην οδό  που φέρει  το όνομα του Μακεδόνα οπλαρχηγού Αναστάσιου  Καρατάσου.

 Από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τα σημερινά μου γεράματα κατοικώ στα όρια των δύο τμημάτων της Αταλάντης και κρατώ για τον εαυτό μου τις επιλογές τις καρδιάς μου.    Πιστεύω δε ότι τα συναισθήματα δεν καθορίζονται με  τη συμμετοχή σε συλλόγους [ που θεωρώ θετική και πολύ χρήσιμη] και ταμπέλες καταγωγής. Όλες οι περιοχές έχουν καλούς και κακούς ανθρώπους  και αρκεί να μπορούμε να κάνουμε τις σωστές επιλογές- με τα θετικότερα  χαρακτηριστικά - από τις γονικές μας ρίζες.  Αντώνης Ταρνανάς