ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΤΣΑΛΑΝ

                  Υπάρχουν υπεύθυνοι και ποιοι είναι ;

Έχω και στο παρελθόν αναφερθεί στη σκανδαλώδη τύχη και την αντίστοιχη ατυχία, που σημάδεψαν τη ζωή μου διαχρονικά και τη συμπυκνωμένη διεθνή  μου ‘’ εμπειρία’’ .  Αναφέρθηκα κατά καιρούς σε ιστορικά γεγονότα  που υπήρξα αυτόπτης μάρτυς καθώς και σε γνωστά μου  πρόσωπα που εκόντα – άκοντα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη ιστορία.

‘Άκουσα σήμερα στο  δελτίο ειδήσεων για την παρουσίαση ενός βιβλίου ντοκουμέντου του κ. Αντώνη Ναξάκη,  που αφορά  την ελληνική ανάμιξη, τη φυγάδευση και τη σύλληψη του Οτσαλάν. Ενώ λοιπόν ετοιμαζόμουν  να γράψω ένα άρθρο για τα κυβερνητικά ‘’κατορθώματα’’ που μας επιφυλάσσει το ‘’κλείσιμο’’  [ή μήπως άνοιγμα]  της συμφωνίας για το μνημόνιο, αφήνω το θέμα για  ευθετότερο χρόνο και καταπιάνομαι με το βιβλίο του κ. Ναξάκη.

Στην παρουσίαση του βιβλίου διέκρινα τον παλιό μου γνώριμο, κύριο  πρωταγωνιστή και συγγραφέα του βιβλίου, Αρχιπλοίαρχο Αντώνη Ναξάκη. Συνειρμικά σκέφθηκα άλλα δύο  πρόσωπα που ενεπλάκησαν ή τα ενέπλεξαν στην υπόθεση  και θέλησα να διατυπώσω και τις δικές μου θέσεις, για τα πρόσωπα  μόνο και όχι για την υπόθεση, που γνωρίζω όσα και ο μέσος Έλληνας. Τα πρόσωπα αυτά  είναι ο συγγραφέας, ο τότε Υπουργός κ. Πάγκαλός και ο Πρέσβης μας στο Ναϊρόμπι, όπου οδηγήθηκε, φυγαδεύτηκε ή επέλεξε να μεταβεί ο Οτσαλάν, κ. Κωστούλας.

Επαναλαμβάνω ότι γνωρίζω τα γεγονότα μόνο από τα δημοσιεύματα και  δέχομαι τις απόψεις των τριών εμπλακέντων, όπως οι ίδιοι τις εξιστορούν, αρχίζοντας από τον αγαπητό μου Πρέσβη κ. Γιώργο Κωστούλα. Πιστεύω απόλυτα όσα περιέχονται στην αναφορά του , ότι ‘’ όλα έγιναν εν αγνοία του’’ και εκείνος λειτούργησε πυροσβεστικά για να περισώσει ό,τι και όπως μπορούσε. Δέχομαι ότι αποτέλεσε το εξιλαστήριο θύμα, μιας αντιδεοντολογικής, πρόχειρης και απερίσκεπτης διαδικασίας, στην οποία μπορεί να τον κατέστησαν συμμέτοχο  κάποιες απλές συμπτώσεις. Για την προσωπική του εντιμότητα και ειλικρίνεια, βάζω το χέρι μου στη φωτιά και είμαι σίγουρος ότι συμφωνούν μαζί μου και αρκετοί από τους αποδέκτες των e-mails          μου, που βρίσκονται εγγύτερα μαζί του επαγγελματικά.

Ο κ. Πάγκαλός ήταν ο επί κεφαλής πολιτικός προϊστάμενος μου – όσο υπηρετούσα στις Βρυξέλλες – και δεν με ‘’έβλαψε’’ παρά τη διαπιστωμένη δυσμενή διάθεση του απέναντί μου. Δεν παύω να πιστεύω στην υψηλή νοημοσύνη του, χωρίς να συμφωνώ  απόλυτα με το σύνολο των ενεργειών του, που αποδίδω περισσότερο στον ‘’έντονα ιδιόρρυθμο ’’ χαρακτήρα του.

Έρχομαι τώρα στο κύριο πρόσωπο της όλης αυτής ιστορίας και για πληρέστερη κατανόηση θα διηγηθώ ένα περιστατικό που ίσως δίνει και κάποιες εξηγήσεις – όχι δικαιολογίες – των γεγονότων που τάραξαν την χώρα την περιγραφόμενη περίοδο.

Υπηρετούσα στις Βρυξέλλες και μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τη γενέτειρά μου την Αταλάντη – που δυστυχώς τον χάσαμε- ότι  βρίσκεται στην πόλη με τη σύζυγό του , τη Καίτη. Τους κάλεσα  για φαγητό σε εστιατόριο της πόλης και  αποδέχθηκα  την πρόταση τους να έλθει  μαζί τους και ένα φιλικό τους ζευγάρι. Επρόκειτο για τον αντιπλοίαρχο τότε Αντώνη Ναξάκη που δεν γνώριζα και τη εξαίρετη σύζυγό του Φωτεινή, που συνυπηρετούσαμε στην Ελληνική  Αντιπροσωπεία.

Με τις πρώτες κουβέντες, ‘’αρπαχτήκαμε’’ με τον καλεσμένο μου κ, Ναξάκη, με θέμα την προτίμηση των ‘’αριστερών εφημερίδων’’ που αποστέλλονται στις αρχές του εξωτερικού [αναφέρομαι  σε εποχή ΠΑΣΟΚ]. Εκείνος μου απάντησε ότι ‘’αυτό απαιτεί η δημοκρατική αναγκαιότητα’’ και συνεπώς έτσι έπρεπε να γίνεται. Με τη μεσολάβηση του αείμνηστου φίλου μου Γιάννη  – που κάθισε ανάμεσά μας- ρίξαμε τους τόνους και συνεχίσαμε το φαγητό μας, φεύγοντας τυπικά τουλάχιστον ‘’μονιασμένοι’’. Λίγες ημέρες αργότερα συνάντησα τον κ. Ναξάκη στην    Αντιπροσωπεία μας, όπου βρισκόταν για να συνοδεύσει τη σύζυγό του. Πιάσαμε μια πολύ φιλική κουβέντα και τη στιγμή που έφθασε και η γυναίκα του, μου πρότεινε να ξαναπάμε στο εστιατόριο που τον είχα καλέσει και του άρεσε, για να μου ανταποδώσει την πρόσκληση. Τότε η σύζυγός του τον διέκοψε λέγοντας ‘’ Αντώνη τη δεύτερη φορά που θα  ξανακάνετε πολιτική συζήτηση, θα χρειασθείτε τα ΜΑΤ’’. Συγκατένευσε και εκείνος με χαμόγελο και η δεύτερη αυτή συνάντηση δεν έγινε ποτέ, αλλά παρέμεινε η μέσω της κυρίας Φωτεινής ανταλλαγή των χαιρετισμάτων μας εκατέρωθεν.

Με την ιστοριούλα μου αυτή ήθελα να καταδείξω δύο βασικά χαρακτηριστικά του συμπαθέστατου κατά τα άλλα αρχιπλοιάρχου. Ήταν ‘’φανατικά’’ αριστερός και πατριώτης – όπως έλεγε-  σε σημείο εκνευρισμού, αλλά καλοπροαίρετος , ευγενικός και πολύ φιλικός σε στιγμές ηρεμίας του. Το μεγάλο μου ερώτημα είναι αν είχε ποτέ  στιγμές ηρεμίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά ίσως τον οδήγησαν ή και τον ‘’προσέφεραν’’ σε μια ‘’αποκοτιά’’ που η εντιμότητα και η εξυπνάδα του δεν θα του επέτρεπαν   να εμπλακεί.

Είμαι λοιπόν πολύ περίεργος να διαβάσω το βιβλίο του, όπου πιστεύω ότι θα ρίχνει άπλετο φώς  και θα δίνει κάποιες εξηγήσεις  αποδεκτές ,σε  ένα θέμα που αντί να βοηθήσει έσπρωξε στο στόμα των γκρίζων  λύκων τον ηγέτη των Κούρδων, που σαπίζει στις τουρκικές φυλακές. Ελπίζω να επικράτησε η ειλικρίνεια που τον διακρίνει, για να μάθουμε επί τέλους τι έγινε την περίοδο αυτή και γιατί ‘’έβαλαν στη μέση’’ τον αγαπητό μου φίλο ,κύριο Γιώργο Κωστούλα.

Σαν δίδαγμα, αισθάνομαι την ανάγκη να συμπληρώσω, ότι η διεθνής σκακιέρα και η διπλωματία δεν επιτρέπει ερασιτεχνισμούς και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη και οι σημερινοί πονηρούληδες που προσπαθούν να ασκήσουν την εξωτερική πολιτική με ‘’επαναστατικές ασκήσεις’’. Άλλο είναι τα 15μελη και οι καταλήψεις και εντελώς άλλο η διπλωματία, που προϋποθέτει ειδικές εμπειρίες και γνώσεις αλλά πάνω από όλα γνώση,  που ατυχώς έχει καταστεί ‘’είδος εν ανεπαρκεία’’, ιδίως  στις μέρες  μας .  Αντώνης Ταρνανάς