ΜΙΑ ΕΜΜΕΣΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

                     [Και τα εν οίκω εν Δήμω]

Με αφορμή την απάντηση μιας φίλης μου, στο άρθρο μου  ‘’το τελευταίο μας αποκούμπι’’, την οποία παραθέτω αυτούσια ευθύς αμέσως, σκέφθηκα έναν έμμεσο  τρόπο για να την καθησυχάσω. Προσθέτω απλά ότι ,προσωπικά, είμαι καλά, δεν αισθάνομαι Μαθουσάλας, ούτε διακατέχομαι από μαύρες σκέψεις ή κατάθλιψη, με τιμούν δε ιδιαίτερα τα  λίαν κολακευτικά της  λόγια .

‘’’’4.5.2017 02.04 μ.μ.

Re. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΣ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ

Προς. Αντώνης Ταρνανάς

Αγαπημενε Αντωνη

Για κανε λιγο κρατη ζεις σε μια εποχή που δεν θεωρεισαι Μαθουσαλας

Τι σεχει πιασει:<< πληρης ημερων>>;

Γνωριζω οτι η ζωη σου δεν ηταν ευκολη αλλα για βγαλε κατι σε παρακαλω και σταματησε επι τελους να υπερβαλλεις οσον σε αφορα

Νασαι παντα καλα και να μας φωτιζεις θαρρείς πως αυτο ειναι μηδαμινο;’’’’

 Μέσω των e-mails και  του Skype, επικοινωνώ πολύ συχνά  με κοντινούς στην ηλικία μου- φίλους και  αρκετούς γνωστούς μου και ανταλλάσσουμε τα ‘’πρόσφατα’’ νέα μας. Ο κυριότερος λόγος της επικοινωνίας μας αυτής, είναι ένα είδος ‘‘προσκλητηρίου’’ και γι΄αυτό, όταν  ‘’χαθεί  το στίγμα’’ κάποιου από αυτούς, προβαίνω σε τηλεφωνική επαλήθευση , ότι όλοι και όλα ‘’βαίνουν καλώς’’.

Ανταλλάσσουμε σκέψεις  λοιπόν για τους πόνους μας, τη φαρμακευτική μας αγωγή, τις φυσικές μας αντοχές – που αποτελούν τους άμεσους στόχους μας – και ρίχνουμε και μια ‘’ματιά’’ ή μια ‘’μούντζα’’ στην  πολιτική επικαιρότητα.  Μας απασχολεί κυρίως  ό,τι αφορά  στις επιπτώσεις στη ζωή και την υγεία μας, αφού οι δικές μας δυνατότητες  επέμβασης, ως εκεί μόνο φθάνουν.

Μέσα από αυτές τις συζητήσεις προκύπτουν  – έμμεσα ή άμεσα–  προσωπικές   πικρίες και χαρές  , χωρίς να προσδιορίζονται επακριβώς οι  ‘’γενεσιουργές’’ τους  αιτίες.  Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι της ‘’τρίτης ηλικίας’’, που σέβονται εαυτούς και αλλήλους, συχνά μεν ‘’εικοτολογούν’’ αλλά σπάνια προσωποποιούν  τα πραγματικά τους παράπονα, για να μην εκθέσουν άδικα ,    κοντινά τους πρόσωπα, γεγονός που απηχεί και στους ίδιους. Ενίοτε, όταν ‘’νομίζουν’’ ότι βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, φθάνουν μέχρι και της εκμυστήρευσης των επιφαινομένων, αποδεχόμενοι ίσως και   προσωπικές ενοχοποιήσεις, χωρίς  όμως ανάλυση των πραγματικών αιτίων και αιτιάσεων. Η ίδια η ζωή, με την ανεξέλεγκτη  ταχύτητά  της, έχει συμβάλλει στην κατηγοριοποίηση των σύγχρονων ανθρώπων, όπως η επίσημη διάκριση που μόλις προανέφερα [τρίτη ηλικία]. Η ‘’οροταξία’’   προσδιορίζει  αυτόματα και την  ‘’ειδική’’ μεταχείριση που προσιδιάζει στα άτομα αυτής της κατηγορίας , τρίτης διαλογής. Όπως και  για τα συμπαθεί οικόσιτα ζώα, γίνεται επιλογή  ανάμεσα σε δύο εξ ίσου  κακών  και απευκταίων επιλογών.  Την απόλυτη μοναξιά , με την εγκατάλειψη  και  τα συνεπακόλουθά της ή τους κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενους ’’ οίκους φύλαξης ή  ευγηρίας’’,  έστω και αν  μιλάμε  ακόμα για ‘’σκυλίσια ζωή’’!!!  Για τα ‘’ανθρωποειδή’’,  η πολιτεία μας έχει υιοθετήσει  και ένα    ‘’στάδιο προετοιμασίας’’, που αποτελούν τα ΚΑΠΗ, που όλοι έχουμε αποδεχθεί, ώστε ασμένως να ακολουθήσουμε και τη συνέχεια.

Αν εξαιρέσουμε τους έχοντες – που διαχρονικά βρίσκουν  και τη λύση για όλα τους τα προβλήματα- οι λοιποί,  εξαρτώνται από την καλή θέληση και την αντικειμενική  δυνατότητα των κατιόντων συγγενών, να επωμισθούν  και  τη δική τους  συνευθύνη. Η σοφή ρήση του Σόλωνα προς τον Κροίσο ‘’μηδένα προ του τέλους μακάριζε’’, βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της , δεν έχει όμως, στην εποχή μας,  καμιά  εφαρμογή η  ιστορία του Σόλωνα για τους αδελφούς από το Άργος, τον Κλεόβη και τον Βίτωνα. Ο tempora o mores, που θα έλεγε και ο Κικέρωνας.  Αυτό  ακριβώς  επιβάλλει  η σύγχρονη ζωή μας ,για όλους τους ‘’ λοιπούς’’. Έγιναν οι επιλογές  χωρίς τις ανάλογες υποδομές και προβλέψεις, ενοχοποιώντας και πάλι την οικογενειακή ευθύνη, που ανέκαθεν βόλευε τους κρατούντες. Δεν θέλω να περιγράψω την αντιμετώπιση ανάλογων περιστατικών στην ‘’κακή’’ Ευρώπη, με πολύ μικρότερο κόστος κοινωνικών δαπανών από το δικό μας.

Προσωπικά, όπως φαίνεται και από τα κείμενά μου, δεν θέλω να διαφοροποιηθώ από τους κανόνες που διέπουν τη σύγχρονη ζωή όλων  μας. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά ‘’εύχομαι και προσεύχομαι’’ ευθέως ,να φύγω όρθιος, οποτεδήποτε αποφασίσει ο Πανάγαθος, χωρίς να συμβάλω στη μιζέρια οικείων μου προσώπων ή να καταλήξω σε κάποιο  ‘’ευαγές’’ ίδρυμα, που οδηγεί στον τέλειο  προσωπικό ευτελισμό και την αναξιοπρέπεια του ατόμου.  Στο κάτω - κάτω της γραφής και ο ‘’κορεσμός’’ αποτελεί  γενικό σύμπτωμα και φυσικό φαινόμενο που μπορούν να νοιώθουν και οι άνθρωποι.

Έχω επισκεφθεί ανάλογες ευρωπαϊκές υποδομές  και κατάλαβα απόλυτα τη σημασία που δίνουν στον ανθρώπινο παράγοντα και έκτοτε έπλαθα μύθους ότι μια μέρα θα γίνει κάτι και για μας ‘’τα ταπεινά πλάσματα ενός κατώτερου Θεού’’. Σαν μόνη ‘’αντίδοτη’’ μελλοντικής μου  λύσης , είχε απομείνει, η μονήρης διαμονή μου σε ενοικιαζόμενο χώρο – με την έστω και ‘’ψιλή’’ επίβλεψη των δικών  μου – και τη βοήθεια ενός προσώπου της επιλογής τους, που θα εκαρπούτο την ικανοποιητική τότε σύνταξή μου, για να με φροντίσει,  στην πλήρη ανημποριά μου.

Με το σημερινό όμως ‘’φιλοδώρημα’’, που αντιπροσωπεύει η σύνταξή μου και  βαίνει συνεχώς μειούμενο, για τα 40 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας και την πλήρη  σχεδόν εξαφάνιση των , αποκλειστικά προσωπικής μου χρηματοδότησης,  δύο επικουρικών ταμείων και του μερίσματος του ΜΤΠΥ, ποιος μπορεί να με αναλάβει; Είχα μάλιστα την αφέλεια να παραμείνω στην υπηρεσία και πέραν της 35ετίας για να εξασφαλίσω ένα πρόσθετο ποσοστό αποδοχών και ανάλογης σύνταξης. Σήμερα όμως τιμωρούνται όσοι πίστεψαν την ελληνική νομοθεσία  , με τη μετατροπή  του ποσού αυτού σαν επιδόματος εξομάλυνσης, που περικόπτεται – μέχρις εξαφάνισής του.

Δεν ξέρω ποιος νοσηρός εγκέφαλος το σκέφθηκε, ευχόμενος απλά να το ‘’πληρώσει’’ ο ίδιος και όχι οι δικοί του, που δεν υποχρεούνται να κουβαλάνε την συλλογική οικογενειακή ευθύνη που επέβαλαν σε μας. Από έρευνα που έκανα, διαπίστωσα ότι το ποσό της σημερινής μου σύνταξης – πριν από τις υπογεγραμμένες υποχρεώσεις για περαιτέρω περικοπές, δεν επαρκεί ούτε για τα έξοδα μιας ανεκτής φύλαξης ενός μικρόσωμου ζώου. Η  περηφάνια  και ο προσωπικός μου εγωισμός, δεν μου επιτρέπουν να προσθέσω οποιαδήποτε προβλήματα στους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι, παρά τη σχετική προθυμία τους,   αντιμετωπίζουν – ακόμη και την ξενιτειά – για τις  οικογένειες τους.

Ελπίζω ότι, με τα όσα περιορισμένα αναφέρω πιο πάνω, δεν μένουν πλέον απορίες για τις χαρακτηριζόμενες ως υπερβολικές προσωπικές μου σκέψεις και αυτό δυστυχώς δεν αφορά αποκλειστικά το άτομό μου. Για όσο ακόμα  η φύση μου επιτρέπει  να σκέπτομαι και  να αυτοεξυπηρετώ τις μοναχικές προσωπικές μου ανάγκες, δεν υπάρχει πρόβλημα!!! Για το  χρονικά – απροσδιόριστο –   μετά, αναμένω τις απόψεις ειδικών τε και μη, όχι για μένα που κάτι μπορεί να γίνει, αλλά για το μεγάλο σύνολο συνανθρώπων μας ,που βρίσκονται ήδη  στη δεινή αυτή κατάσταση . Η επαναφορά πάντως των συσσιτίων της κατοχής, δεν μπορεί να αποτελεί λύση. Μακάριοι όσοι πρόλαβαν και μπόρεσαν να μεταναστεύσουν, να αυτοεξοριστούν, ακόμα  και να εκδημήσουν, οπουδήποτε.

Προσωποποιώ λοιπόν και την απάντησή μου στη ευγενική καλή μου φίλη. Δεν είναι υπερβολή η ζώσα και αναμενόμενη άμεση πεζή και ωμή πραγματικότητα, αφού κανείς δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις, σε μια χώρα που η τύχη της έχει  -από μακρού χρόνου – αφεθεί στον αυτόματο πιλότο και εσχάτως σε μαθητευόμενους μάγους. Ελπίζω  να δείξει τη δέουσα κατανόηση στο ‘’ λογικό και δίκαιο’’ των όσων κατά καιρούς υπαινίσσομαι ή ευθέως διακηρύσσω. Αντώνης Ταρνανάς

          Υ.Γ. Στο σημερινό μου άρθρο , εφάρμοσα τη μέθοδο του συμπαθούς       ‘’λογιστάκου’’ Τιμολέοντα, στην κωμωδία ‘’φωνάζει ο κλέφτης’’. Εκεί,  ο ήρωας μας, για να βρει το κουράγιο να καταγγείλει την απάτη, έπινε μισό κιλό κρασί. Εγώ περιορίστηκα σε ένα ‘’καρτούτσο’’ και το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι αναγνώστες του κειμένου μου.