ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΕΣ

                  [Αντιπερισπασμός]

Η καθημερινή ειδησεογραφία – εσωτερικού και εξωτερικού – μας μαυρίζει την καρδιά . Πολλές φορές λοιπόν  ‘’καταφεύγω’’, στο Κόκκινο, το Hot Dog και άλλα παρεμφερή παρηγορητικά διαδικτυακά μέσα ή στα ‘’κρατικά’’ μας  κανάλια, για να πάρω τις  ‘’δόσεις’’ αισιοδοξίας μου. Έτσι όμως χάνω εντελώς την ενημέρωση και μου μένει η ‘’νιρβάνα’’  που προσφέρεται αφειδώς.

Με αφορμή ένα βίντεο της φίλης μου Εύας[ Daimyo salut au printemps 1]  που σας καλώ να απολαύσετε και εσείς,  παραμέρισα κάθε ενημέρωση και προτίμησα  την ομορφιά της ‘Άνοιξης,  με τη θεσπέσια μουσική του  υπόκρουση, που με ταξίδεψε νοερά ,μακριά στον τόπο και τον χρόνο. Ξαναβρέθηκα σε μέρη που είχαν μείνει σε μια γωνιά των παιδικών μου  αναμνήσεων και αποτελούσαν ‘’καταφυγή’’, κάθε φορά που η πραγματικότητα  με στρίμωχνε σε δύσκολες ατραπούς.

 Την πρώτη θέση σ’αυτό το νοερό μου ταξίδι κατέχει η γενέτειρά μου, η Αταλάντη, την οποία κρατούσα πάντα στο μυαλό και την καρδιά και ξαναγύρισα στην ίδια για να τελευτήσω τον προσωπικό μου ασήμαντο βίο. Τα χρόνια της νιότης μας – ακόμα και τα δύσκολα κατοχικά  – την Άνοιξη δεν τρέχαμε να τη συναντήσουμε, αλλά μας έβρισκε εκείνη μόνη της. Στην συγκεκριμένη μάλιστα περιοχή, η εποχή αυτή κατέκλυζε κάθε γωνιά, από τον κήπο του σπιτιού μας μέχρις εκεί που έφθανε η ματιά μας και συνεπώς τη νοιώθαμε και τη ζούσαμε σχεδόν υποχρεωτικά. Την εποχή της πείνας του 1941, η ίδια αυτή φύση μας πρόσφερε και τους μοναδικούς καρπούς της [μονοκαρύδες] για να επιζήσουμε.

Τώρα πια, που επέστρεψα  στο ίδιο μέρος, δεν λείπουν μόνο τα νιάτα αλλά και αυτή η ποικιλία βλάστησης και  χρωμάτων, που γέμιζε τον φυσικό καμβά του τοπίου.  Αναζητώ τις αμέτρητες εκτάσεις με τα ‘’σπερδούκλια’’, το χαμομήλι και τις μαργαρίτες και κυρίως τις κατακόκκινες παπαρούνες, που  ‘’στόλιζαν’’  τις κρυφές ερωτικές περιπτύξεις του ζεύγους των πελαργών, που είχαν τη φωλιά  τους στον τρούλο της εκκλησίας. Τώρα που λείπουν ή ελαχιστοποιήθηκαν όλα αυτά και με  την περιρρέουσα γενικότερη ατμόσφαιρα, πώς να ‘’αισθανθείς’’ την ομορφιά και εκείνο το ιδιαίτερο σκίρτημα της Άνοιξης; Βάλε τώρα και τα χρόνια που βαραίνουν τους ώμους και όχι μόνο, για να καταλάβεις ότι, για κάποιους από μας, υπάρχει μόνο ένα μόνιμο φθινόπωρο, με τις δικές του όμως  γαλήνιες ομορφιές.

Κάνω, με την ευκαιρία , και την  απαραίτητη διευκρίνιση για τους νεώτερους, που ίσως αγνοούν τη  λέξη ‘’σπερδούκλια’’, που φαίνονται στην επόμενη φωτογραφία. Πρόκειται για το κρινοειδές ποώδες φυτό ασφόδελος, που κοσμούσε την τοπική φύση και  αποτελούσε στόχο των μελισσών,  αλλά  και προάγγελο, κατά τους ειδικούς ,γεωλόγους και βοτανολόγους μιας πιθανής  μελλοντικής  ερημοποίησης. Στην κατάσταση  όμως αυτή  οδηγούμαστε νομοτελειακά,  αλλά  για εντελώς διαφορετικούς λόγους και  κυρίως οικονομικούς,  μεταναστευτικούς  ή και έντονα δημογραφικούς.

Αργότερα, έζησα την ανοιξιάτικη φύση, με τους στολισμένους με γιαπωνέζικες κερασιές δρόμους των Βρυξελλών, τις τεχνητές πολύχρωμες φυτείες τουλίπας στην Ολλανδία,  την επίσης πλούσια χλωρίδα και πανίδα της  Γιουγκοσλαβίας, της  Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας . Αποκορύφωμα όλων αυτών   υπήρξε το  WESTFALENPARK, στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, όπου με τέχνη και  περισσή φροντίδα καλλιεργούνται σχεδόν όλα τα είδη της παγκόσμιας χλωρίδας, με την ιδιαίτερα προσεγμένη, αντιπροσωπευτική γωνιά των φυτών της χώρας μας.

Επειδή όμως, όπως προείπα, η Άνοιξη δεν είναι μόνο εποχή αλλά και αναγέννηση, σκίρτημα καρδιάς και αναπόλησης, υπάρχει θέση και για μας τους ‘’γηραιότερους’’. Μας επιτρέπεται να απολαμβάνουμε οπτικά και συναισθηματικά τη φύση, αφού το κύριο όργανο αισθημάτων και συναισθημάτων μας – η καρδιά -  γερνάει και ‘’πεθαίνει’’ τελευταίο. Αντώνης Ταρνανάς

Υ.Γ. Αναζηγήστε το σχετικό βίντeο μέσω google στο [ daimyo salut au printemps 1]