ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Απώλεια είναι το χάσιμο, η στέρηση ή ο αφανισμός φυσικών ή πνευματικών κεκτημένων ή δυνατοτήτων μας. Αφήνοντας κατά μέρος, προσωρινά τουλάχιστον , την ανεπανόρθωτη και οδυνηρή φυσική απώλεια δικών μας προσώπων, που σημαδεύει για πάντα τη ζωή μας, θα ασχοληθούμε σήμερα με την εξ ίσου σκληρή και αδυσώπητη πνευματική απώλεια. Τι ωφελεί αν κατακτήσεις τα πάντα στη ζωή και χάσεις την ελπίδα , όπως συμβαίνει σήμερα με την πλειονότητα του Ελληνικού λαού. Δεν χάσαμε απλά τις ημέρες της ‘’τεχνητής ευμάρειας’’  - όπως τις αποκαλούσα σε προηγούμενα κείμενά μου -  αλλά την προοπτική να ελπίζουμε ότι θα ζήσουμε ξανά την ‘’κανονικότητα’’.

Είχα, κατά καιρούς, εκφράσει την υπόνοια ότι , το σύστημα επεξεργάζεται μεθοδεύσεις που ανατρέπουν  εκ θεμελίων κάθε λογική και τεκμηριωμένη  σκέψη, που δεν το βολεύει, με το πρόσχημα του δήθεν ριζοσπαστισμού. Επί τέλους  ,έστω και αργά, καταλάβαμε όλοι και ιδιαίτερα εκείνοι που με την ψήφο τους έφεραν στην εξουσία τους πιο αδίστακτους και ανέντιμους ψευδολόγους,  ότι βιώνουμε  μια ‘’παρά φύση’’ κοινοπραξία, που μοναδικό σκοπό είχε την εξουσία και την επαναφορά των αποτυχημένων πολιτικών μοντέλων. Πρόκειται για συστήματα που οδήγησαν την Ανατολική Ευρώπη στον σκοταδισμό και αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας στον ολοκληρωτισμό.

Τελευταία δείγματα αυτών των σαθρών καθεστώτων έχουν απομείνει με την χρήση βίας, κάποια πρότυπα τύπου Μαδούρο, οι  κληρονομικώ  δικαίω  συνεχιστές  του ‘’θαύματος’’ του Κάστρο, που προβάλλουν  την πορνεία σαν  δείγμα απελευθέρωσης, η Βόρεια Κορέα των ‘’χειροκροτητών’’ του δικού τους Μουσολίνι, και η τυπική πλέον εφαρμογή στην Κίνα, που απλώς αποφασίζει το Κόμμα , του ευρύτερου καπιταλισμού. Οι δικοί μας αριστεροδέξιοι προοδευτικοί προσδέθηκαν  στις καρέκλες τους και με μεθόδους της κόζα νόστρα,  αλληλοεκβιάζονται για να κρατηθούν στην εξουσία. Προσπαθούν έτσι, να κερδίσουν χρόνο,  αναβάλλοντας απλά την  απολογία τους για όσα υποσχέθηκαν και δεν έπραξαν και την ετυμηγορία του λαού που εξαπάτησαν με τον χειρότερο τρόπο.

Τι κι αν φωνάζει και μάλιστα έγγραφα και μαγνητοφωνημένα, ο πρώτος διδάξας τη δημιουργική ασάφεια κ. Βαρουφάκης – που με καθυστέρηση ανένηψε- και τι και αν βουίζει όλη η πολιτισμένη διεθνής κοινότητα για τους νέους  αριστερούς  ‘’αλχημιστές’’, δεν ιδρώνει το αφτί τους. Σκεφθείτε τι θα συνέβαινε σήμερα στη χώρα , αν στη θέση τους βρισκόταν άλλο κόμμα και μάλιστα μη ‘’ προοδευτικό’’. Θα είχε καεί η Αθήνα – και πέραν των Εξαρχείων- και θα κυριαρχούσαν τα συνθήματα για ‘’Γουδή’’ και άλλα σχετικά.

Έχουν το θράσος να θριαμβολογούν ακόμα και για την πρόσφατη απόφαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ, που περιληπτικά αναφέρει, μεταξύ άλλων  δεινών ότι..

‘’Βασιζόμενο στις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις για τα πρωτογενή πλεονάσματα της Ελλάδας, το ΔΝΤ προβλέπει στο πρόγραμμα του ότι το αφορολόγητο θα μειωθεί τελικά το 2019 μαζί με τις συντάξεις και όχι το 2020, ενώ τα αντίμετρα θα μπορούν να ενεργοποιηθούν από το 2023 και μετά’’.

Πρόκειται για έναν εσμό  κρατιστών που προσπαθεί να αλλάξει  – με τη μέθοδο Μαδούρο - το συνολικό σύστημα διακυβέρνησης, πέρα και πάνω από το υφιστάμενο            Σύνταγμα- αρνούμενο πλέον φανερά κάθε διάκριση των εξουσιών. Θέλει να υποβαθμίσει κάθε θεσμό και ηθικό φραγμό για να φθάσουμε στο ‘’ κράτος λιγοστό’’, που τόσο πρόωρα είχε περιγράψει ο Γιώργος Σουρής, στο παρατιθέμενο σατιρικό ποίημά του..

‘’’’Ποιος είδε κράτος λιγοστό (Γεώργιος Σουρής)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;’’’’

Υποσχέθηκαν ότι θα πολεμήσουν τη διαφθορά και μας προκύπτουν – εκ των έσω- δικές τους ενέργειες διαφθοράς για διπλό νόμισμα, κατάσχεση Ευρώ του Νομισματοκοπείου ή και κρατικοποίησή τους, ενώ  η εξουσία ‘’περί άλλα τυρβάζει’’. Ασχολείται με τους ‘’Γιάννη-αγιάννηδες’’, τις κατασχέσεις των μισθών και συντάξεων για οφειλόμενα λογαριασμών και των πρώτων ακόμα κατοικιών –  ενώ οι κλεφταράδες αποφυλακίζονται ή δεν ελέγχονται αν ανήκουν στην ‘’ευγενή’’ ομάδα των ημετέρων. Το χειρότερο είναι ότι την όλη αυτή διαδικασία την ονομάζουν αριστερή ηθική  και άντε να βρεις άκρη.

Ψάχνοντας στοιχεία για τον ‘’Αγιάννη’’ και τον Βίκτορα Ουγκώ, βρέθηκα μπροστά σε ένα θέμα που αφορά την αυτοαποκαλούμενη  –  γνήσια – αριστερά και έμαθα ότι το ΚΚΕ διαθέτει ‘ Τμήμα  Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. Έτσι λοιπόν  διαπίστωσα ότι προσεγγίζεται ο Ουγκώ σαν κατάλοιπο της Γαλλικής αριστοκρατίας , ενώ ενδιαφέρουν μόνο οι εργάτης γης. Συγχέει τους ‘’Αθλίους’’ με τη χρονιά της επαναστατικής λαϊκής δικτατορίας των γιακωβίνων, που η κακή ‘’αστική ιστοριογραφία’’ ονομάζει ‘’τρομοκρατία’’, κι ας ‘’έπεσε αγχόνη και λεπίδι’’  απροσμέτρητο. ‘

Αυτή η αριστερά ζει μόνιμα στον δικό της κόσμο, όπως η κυρία  Ρεπούση, που είχε την προσωπική  της άποψη για την ‘’promenade’’  στο λιμάνι  της Σμύρνης. Δεν γνωρίζω γιατί αλλά η αριστερά κάνει κάθε προσπάθεια για να επιβεβαιώσει τη θεωρία των δύο άκρων. Από τη μια  τα φασιστοειδή που εμπορεύονται τον εθνικισμό και από την άλλη,  η διεθνιστική αριστερή άποψη., όλων των τάσεων και συνιστωσών. Ο καημένος ο σοφός Αριστοτέλης με το ‘’μέτρον άριστον’’, δεν γίνεται αποδεκτός ούτε στην ίδια του τη χώρα, όπου εξακολουθούν να υμνούνται οι αποτυχημένες κοσμοθεωρίες του Μάρξ και των συντρόφων του, που εφαρμόστηκαν τυραννικά στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού. Τώρα ζούμε την εποχή του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, που δίνει τροφή και έδαφος να αναθαρρήσουν τα φαντάσματα του εθνικοσοσιαλισμού, που αιματοκύλησαν τον Κόσμο ολόκληρο. Αντώνης Ταρνανάς

Παραθέτω ένα εκτεταμένο  μέρος της  κριτικής του ειδικού τμήματα της ΚΕ του ΚΚΕ  και διερωτώμαι αν οι ειδικοί της ΚΕ γνωρίζουν ,ποια είναι η ποινή για τους σύγχρονους νεοέλληνες ‘’Αγιάννηδες’’, χωρίς καν να κλέψουν το καρβέλι, που ευτυχώς φροντίζουν να εξοικονομούν η Εκκλησία και οι λοιποί εθελοντές και φιλάνθρωποι.

‘’‘’Ανάλυση της Δώρα Μόσχου, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. 

 Η λογοτεχνική αξία των «Αθλίων» είναι αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο, το έργο έχει πολλές ατέλειες, χαρακτηριστικές της λογοτεχνίας της εποχής, ατέλειες τις οποίες ξεπερνά οπωσδήποτε η συνειδητή του στράτευση στο πλευρό των καταπιεσμένων. Η μακρόχρονη σύγκρουση ανάμεσα στον Ιαβέρη και το Γιάννη Αγιάννη είναι ένας ωραίος, αρχετυπικός επίσης συμβολισμός της διαπάλης ανάμεσα στον άνθρωπο του λαού και στους μηχανισμούς του κράτους. Το 1793 είναι η χρονιά της επαναστατικής λαϊκής δικτατορίας των γιακωβίνων, της επονομαζόμενης από την αστική ιστοριογραφία «Τρομοκρατίας».

Ένα μυθιστόρημα χωρισμένο σε πέντε βιβλία, που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της εξορίας του συγγραφέα του στο νησί Γκουέρνεσεϊ της Μάγχης και ολοκληρώθηκε το 1862, δέκα σχεδόν χρόνια πριν από την «Κομμούνα». Οι «Άθλιοι» αποτελούν μια από τις πρώτες απόπειρες στο μυθιστόρημα να έρθει στο προσκήνιο της μυθιστορηματικής δράσης ο άνθρωπος της εργατικής τάξης -και είναι επίσης από τα έργα εκείνα- που ο λαϊκός χαρακτήρας τους βοήθησε την εργατική τάξη να τα αγαπήσει και να έρθει σε επαφή, ως αναγνωστικό κοινό με τη λογοτεχνία. Το έργο διαδραματίζεται στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Είναι η ιστορία ενός εποχιακού εργάτη γης, του θρυλικού Γιάννη Αγιάννη, που η απόλυτη ανέχεια τον εξαναγκάζει να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί και που καταδικάζεται γι΄ αυτή του την πράξη σε 19 χρόνια φυλακή. Τα κάτεργα τον μεταμορφώνουν σε κτήνος. Μετά την απελευθέρωσή του, η συνάντηση του με έναν επίσκοπο ο οποίος τηρεί τις πιο ανθρωπιστικές αρχές του χριστιανισμού, τον οδηγεί στο να αλλάξει χαρακτήρα και να επιδιώξει, ως σκοπό ζωής, την ηθική του τελείωση. Το βιβλίο διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή αυτή ακριβώς η πορεία προς την ηθική τελείωση, που, πολλές φορές, είναι ιδιαίτερα επώδυνη. Η μοίρα του ανθρώπου αυτού διασταυρώνεται με ένα γαλαξία άλλων μορφών, πολλές από τις οποίες έχουν καταστεί αρχετυπικές: τη χωρίς παρελθόν εργάτρια Φαντίνα που η απόλυτη ανέχεια εξαναγκάζει να γίνει πόρνη: τον άτεγκτο εκπρόσωπο της κρατικής εξουσίας, τον αστυνομικό Ιαβέρη που, αν και προερχόμενος από το κοινωνικό περιθώριο, γίνεται ο πιο ένθερμος απολογητής και θεματοφύλακας της «τάξης»:’’’’