ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

       Αιτιοκρατία ή εικονοπλασία;

         

Ένα Ιερό και συνάμα δυσάρεστο καθήκον με οδήγησε σήμερα [Σάββατο 20/1/18] στον Αι-Θανάση, για το μνημόσυνο του φίλου μου Δημήτρη, με τον οποίο , εκτός από φιλία και εκτίμηση, μας σύνδεσε στο παρελθόν και η κοινή μας μοίρα, αφού χάσαμε τις συντρόφους μας σε νεαρή ηλικία. Εκείνος προηγήθηκε, χάνοντας την Ευτυχία του αλλά και την ευτυχία και εγώ τον ακολούθησα, χάνοντας τη δική μου. Οι κόρες μας, μικρές ακόμα τότε, αλληλοσυμπαθήθηκαν, αφού πέραν των άλλων, τους ένωσε  η  τραγική απώλεια  και η  κακοτυχία. Επαγγελματικές όμως και άλλες ανάγκες, χωρίσανε τους δρόμους μας και ο καθένας από μας επέλεξε δικούς του τρόπους να συνεχίσει  στη ζωή.

Όταν, ύστερα από πολλά χρόνια, βρεθήκαμε κοντά ξανά, πολλά παραμερίστηκαν ή σκόπιμα είχαν ξεχαστεί  και  δεν ξαναμιλήσαμε  για όσα  μας συνδέσανε, τόσο πολύ στο παρελθόν. Ίσως θέλαμε να ‘’ξορκίσουμε’’ και την κακή μας μοίρα, ή δεν είχαμε το κουράγιο να ξαναφέρουμε στο νου όσα  μας ταλανίσανε για μια ολόκληρη ζωή και τις επιλογές μας.

Σήμερα όμως, στο διπλανό πολιτιστικό κέντρο για τον καφέ ‘’παρηγοριάς’’, μια εικόνα απέναντί μου, έδιωξε όλες, τις μέχρι τώρα  αναστολές και οδήγησε νου και καρδιά συνειρμικά στις μακρινές μου μνήμες. Δεν μπόρεσα να δω καμιά απ’ τις δυο , ούτε πλέον το προσδοκώ , για όσο μου απομένει. Είδα όμως το βλέμμα της μιας – στο πρόσωπο της κόρης τους - και ήταν όπως πρώτα, αγνό, καθάριο,  φιλικό, ίδια η Ευτυχία, που αρνήθηκε να απουσιάσει  από μια τέτοια σύναξη.  Αντώνης