ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

                  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                       

                                ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

Τώρα που η χώρα ‘’έλυσε όλα της τα προβλήματα’’ άρχισαν τα παιχνίδια με τα νούμερα και μάλιστα όχι τα οικονομικά  που ‘’καίνε’’ το λαό αλλά εκείνα της συγκέντρωσης του συλλαλητηρίου. Ο ιδεολογικός χώρος που εφεύρε και καθιέρωσε τις συγκεντρώσεις σαν μέσο πίεσης, τώρα αμφισβητεί τον όγκο, τα συνθήματα και αυτόν τον ίδιο το λαό. Οι άνθρωποι που οργάνωναν τις συγκεντρώσεις των ‘’αγανακτισμένων’’ με το σύνθημα ‘’να καεί η Βουλή’’ και τα γραφικά ‘’φασκελώματα’’ προς το Κοινοβούλιο, δεν είχαν φαντασθεί ότι ήρθε η σειρά τους να θερίσουν αυτά που τόσα χρόνια  έσπερναν. Περάσανε στο ντούκου ότι είχαν μοιραστεί την ίδια την πλατεία με τη Χρυσή Αυγή, ενώ τώρα βλέπουνε καπελώματα, αυτό θα πει επιλεκτική μνήμη και αμετροέπεια. Αυτοί που με την ανυπακοή και τις καταλήψεις πήραν την εξουσία, τώρα αρνούνται στους λοιπούς να διαταράξουν τον εφησυχασμό και τη νιρβάνα που νόμισαν ότι επέβαλαν στον Ελληνικό λαό [Σύμφωνα με το φιλοσοφικό λεξικό του Ανδρούτσου ο όρος αυτός χαρακτηρίζει τη βουδιστική απάρνηση κάθε εγκόσμιας επιθυμίας, παντός γήινου, και κατά συνέπεια και η εξαφάνιση αυτού του ανθρώπου στο μηδέν δια της οποίας και επέρχεται η απολύτρωση από τα δεινά της ζωής και του κόσμου ].

Πριν ακόμα τελειώσει το συλλαλητήριο  και αντιληφθούν τι ακριβώς είχε συμβεί, είχαν επιστρατεύσει το επιτελείο προπαγάνδας και παραπληροφόρησης  να αναλάβει το έργο του. Εδώ η κρατική ΕΡΤ έδωσε τα ρέστα της, κάνοντας υποδείξεις και για γιαούρτωμα τέως Πρωθυπουργού!!! [Κανένας δεν  καταδίκασε μια τέτοια φασιστική ενέργεια]. Οι ίδιοι ξέρουνε καλά ότι τα νούμερα – όπως τα καταντήσανε - δεν έχουν πια αξία. Αξία έχει το γεγονός και ας το σκεφθούν  – όσο και όσοι  μπορούν – να καταλάβουν ότι έγινε επιτέλους η αρχή και ήρθε και η σειρά τους να υποστούν τη ‘’βάσανο’’ που ο κυρίαρχος λαός ξέρει να επιβάλει.

Όσον αφορά τα νούμερα – δικά τους ή των άλλων – δεν είναι μόνο όσοι παραβρέθηκαν αλλά και όσοι συμμερίζονται τα όσα ειπώθηκαν στη συγκέντρωση ή κινητοποίησαν τον κόσμο. Στα νούμερα είμαι και εγώ  και όσοι υποφέρουνε από τις εφαρμοζόμενες αφαιμάξεις εφτά και πλέον χρόνων. Μετά από αυτό το γεγονός ξανάρχονται στου νου όσα  μας υποσχέθηκαν και βλέπουμε  στην πράξη και στις ‘’τσέπες μας ,’’που τελικά βρισκόμαστε!!!. Όσα διαδραματίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος δεν έχουν προηγούμενο, στην τάξη, την ομόνοια και τη σοβαρότητα, και έφθασαν  ξεκάθαρα  σε κάθε γωνιά της χώρας μα και στον κόσμο ολόκληρο. Όμως  αυτά τα νούμερα κάποιοι δεν θέλουν να τα δουν, γιατί δεν τα περίμεναν τόσο σύντομα και είναι καιρός να το ξανασκεφθούν πριν γίνει πολύ αργά για όλους μας.

Η πρώτη τους αντίδραση ήταν ‘’βαβούρα , θόρυβος, δηλώσεις και απειλές’’ ,στο όνομα NOVARTIS. Αν αληθεύουν όλα αυτά, γιατί αδράνησαν τόσο πολύ;  Μήπως τυχόν το κράτησαν    για αντιπερισπασμό ή και για  συναλλαγή, αν κάποτε βγουν στη φόρα   τα δικά τους  ‘’καμώματα και ο νεποτισμός τους’’ ; Αυτό δεν είναι ηθικό, πιστεύω ούτε αριστερό και γιατί και με ποιο δικαίωμα βρέθηκε ο Υπουργός Τζανακόπουλος στον Άρειο Πάγο;  Όμως,   όσοι έκλεψαν έπρεπε ήδη να έχουν παραπεμφθεί και όχι να ‘’απειλούνται παρασκηνιακά’’ κάθε φορά που η εξουσία βρίσκεται στριμωγμένη ή ο λαός εξανίσταται!!! Εδώ και τώρα στη φυλακή όσοι αποδειχθεί ότι παρανομήσανε όντας στην εξουσία, γιατί μόνο έτσι θα κλείσει  μια για πάντα το συρίγγιο της απάτης, αλλά να ισχύσει για όλους.

 Σε μια χώρα που το πολίτευμα της είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία,  ο λαός ανέχεται ή αποδέχεται  μια ευκαιριακή ‘’συμπαγή’’ πλειοψηφία  [153 Βουλευτών] να την κυβερνούν [ αντιπροσωπεύοντας μια λαϊκή μειοψηφία]. Πώς είναι  λοιπόν δυνατόν να αγνοείται ή και να λοιδορείται μια λαοθάλασσα απλών  ανθρώπων που γέμισαν το Σύνταγμα και όσους είναι μαζί τους νοερά και αποτελούν τη συντριπτική  πλειοψηφία;

      Όλα αυτά τα τραγελαφικά μου θύμισαν  ένα παλιό παιχνίδι της  κατοχής,  των παιδικών μου χρόνων. Αντιγράφω το σχετικό γλαφυρό απόσπασμα από άρθρο του Γ.Χ.Χουρμουζιάδη, σχετικό με την κομματικοποίηση στη χώρα μας:

‘’Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωσταντινάτο και η άλλη ομάδα απαντούσε όλο περιφρόνηση: «Μας πήρατε, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο». Ήταν ένα παιχνίδι αυτό, που το παίζαμε, όταν ήμασταν μικροί, τα απογεύματα στις γειτονιές μας και δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε και πότε ήμασταν φοβισμένοι, πότε πεινασμένοι. Χωριζόμασταν, λοιπόν, σε δυο ομάδες και προσπαθούσαμε κάνοντας ερωτήσεις και άλλα διάφορα κόλπα να πάρουμε έναν από την άλλη ομάδα, να μεγαλώσουμε τη δική μας και να διαλύσουμε την άλλη. Ήταν ένα παιχνίδι καταστροφής, θα μπορούσα να πω. Καταστροφής και μοχθηρίας, γιατί η μια ομάδα ένα μόνο είχε στο μυαλό της, πώς να εξαπατήσει την άλλη και να διογκώσει την οποιαδήποτε επιτυχία της, τραγουδώντας «σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο» και η άλλη να υποβαθμίσει αυτή την επιτυχία τραγουδώντας και στριγκλίζοντας «μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο».

Που να φανταστώ τότε ότι ένα παλιό παιδικό παιχνίδι θα γινόταν τρόπος άσκησης της εθνικής μας πολιτικής, με αντίστοιχες [αυτ]απάτες και ψεύτικα διλήμματα. Διερωτώμαι αλήθεια, που βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, γιατί φλουρί κωσταντινάτο δεν υπάρχει πια και ας μας γίνει μάθημα για τις μελλοντικές επιλογές.     Αντώνης Ταρνανάς