Είναι
καιρός να πούμε όλη την αλήθεια στα παιδιά
Αρχίζω από το τηλεοπτικό παιχνίδι
– διότι σαφώς για παιχνίδι πρόκειται –
και θα πω ότι το παρακολουθώ ανελλιπώς, όπως κάνω σε κάθε θέαμα που έχει
άμιλλα, δράση και κίνηση. Πολλές φορές μάλιστα παρασύρομαι και [ασυνείδητα]
συμμετέχω ενεργά, ανεβάζω σφυγμούς, με πιάνουν κράμπες και παθιάζομαι σαν να
μετέχω ο ίδιος. Ένας ακόμα λόγος που το παρακολουθώ ,είναι οι ώρες μετάδοσης, που διευκολύνουν τη φυσική αϋπνία μου, γιαυτό
και προβληματίζομαι τις μέρες που δεν παίζεται.
Όλα καλά και όμορφα λοιπόν και παραβλέπω τη μουρμούρα ότι η παραγωγή είναι
τουρκικών συμφερόντων, ενώ χρόνια τώρα η ντόπια
τηλεόραση προβάλλει ‘’φθηνές’’ ταινίες και εκπομπές, που υποβαθμίζουν το
πολιτιστικό επίπεδο, ενίοτε δε και την αισθητική μας. Το Survivor
όμως διεξάγεται σε
ένα θαυμάσιο τοπίο, με νέα παιδιά όμορφα και καλλίγραμμα, χωρίς βωμολοχίες και
τα γνωστά ‘’καραγκιοζιλίκια’’, που προβάλλουν κάθε ανημποριά και ανωμαλία,
εκθέτοντας δημόσια, ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα δυστυχισμένων ανθρώπων, ποιος ξέρει με τι
αντάλλαγμα!!!
Μένοντας στο συγκεκριμένο
‘’παιχνίδι’’, διαφωνώ με τον τίτλο του αλλά και την αντιμετώπισή του σαν
προβλήματος πραγματικής επιβίωσης. Διεξάγεται σε ένα μαγευτικό τοπίο – με τις δυσκολίες του - που όμως παρέχονται, για λόγους διαφήμισης ,διατροφικά
βοηθήματα που εγγίζουν τα όρια της
υπερτροφίας, ενώ στο παραμικρό ‘’γρατζούνισμα’’ υπάρχει άμεση
ιατρική βοήθεια. Μακάρι να την είχανε
στη χώρα μας, μετανάστες, πρόσφυγες αλλά και οι συνταξιούχοι ,που κατέβαλλαν
επί χρόνια και συνεχίζουν και τώρα να πληρώνουν υψηλότατη συμμετοχή. Άκουσα
χθες μια ευειδή και λίαν συμπαθή παίκτρια, που αποχώρησε οικειοθελώς, να
διεκτραγωδεί τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν. Σκέφθηκα πώς θα ένοιωθε αν
περνούσε από τη Μόρια της Λέσβου ή
αν ζούσε στις φτωχογειτονιές των ανέργων , όπως πολλοί συνάνθρωποί μας.
Δεν κατακρίνω την όμορφη νέα για
όσα είπε για να δικαιολογήσει την αδυναμία της να παραμείνει στο παιχνίδι αφού
άλλωστε, στη διάρκεια της συμμετοχής της, ξεπέρασε κάθε αναμενόμενο και
αντιμετώπισε επαγγελματίες αθλητές, πρωταθλητές και ολυμπιονίκες. Πολύ καλά τα
πήγε και πράγματι – όπως ομολόγησε - έφθασε στα όριά της, ενώ κάποιοι άλλοι
απλώς παρίστανται και δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν δωρεάν διακοπές και
παράλληλα καλλιεργούν το προφίλ τους. Τους λείπει το κουράγιο ή δεν θέλουν να
πιεσθούν, αφού μένουν πάντα χαλαροί και γελαστοί, άσχετα με το αποτέλεσμα. Αυτό
μάλιστα αποτελεί αντικείμενο
εκμετάλλευσης της αντίπαλης ομάδας που τους επιλέγει, αφήνοντας
απέξω τους πιο ικανούς και δυνατούς
παίκτες. Είναι και αυτό ένα δείγμα ότι πρόκειται για παιχνίδι που μπορεί ακόμα
και να ‘’χειραγωγηθεί’’ με τον τρόπο επιλογής της ‘’διασταύρωσης’’ των
αντιπάλων , δίνοντας έμμεσα πλεονέκτημα στις ολιγάριθμες [ δηλαδή στις
χαμένες] ομάδες.
Αυτοί οι άλλοι λοιπόν αποτελούν τον στόχο του
παρόντος άρθρου μου και τη σκέψη μου για τη σημερινή νεολαία, που στην
πλειοψηφία τους, - Θεός φυλάξει - να μη
βρεθούν σε πραγματικές συνθήκες δυστυχίας. Διότι, αν ‘’δεν αντέξουν’’ θα φταίμε εμείς οι παλιότεροι,
κυρίως η πρώτη μεταπολεμική γενιά – η δική μου . Εμείς που στερηθήκαμε τα πάντα
στα παιδικά μας χρόνια και από σύνδρομο
συμπλεγματικό θελήσαμε να απαλλάξουμε τα παιδιά μας από κάθε κακουχία. Πολλές
φορές το κάναμε χωρίς να το μπορούμε, ακόμα και με δανεικά και δυστυχώς , το ίδιο έπραξαν - από κεκτημένη ταχύτητα - και οι
επόμενοι, ακόμα και το κράτος, για να ‘’χαϊδέψει τα ευήκοα ώτα’’. Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο –
με τη βοήθεια των πολιτικών ηγεσιών – να αδειάσουμε και τα ασφαλιστικά ταμεία,
κλέβοντας και το μέλλον τους. Ίσως αυτές οι ενοχές να μας εμποδίζουν να φανούμε
περισσότερο ειλικρινείς στις μέλλουσες γενιές, αν πράγματι τις σκεπτόμαστε και αν τις αγαπάμε.
Πάντα υπάρχουν βέβαια οι λαμπρές εξαιρέσεις των βιοπαλαιστών που σπουδάζουν και
εργάζονται συγχρόνως και μάλιστα αυτοί
πετυχαίνουν και διακρίνονται, αγνοώντας
τι είναι διασκέδαση, ύπνος, ακόμα και κανονική ζωή. Απεύχομαι για μια φορά ακόμα να σκεφθώ τι θα συμβεί αν κάτι πάει στραβά, όπως πολλά ανάλογα βλέπουμε γύρω μας και πολύ
κοντά μας. Διότι τότε, θα καταλάβουμε
ότι το Survivor
– με τις όποιες δυσκολίες του - είναι ένα παιχνιδάκι και γιαυτό χρειάζονται και
οι ‘’ίντριγκες’’ , για να ξεχωρίζει , από τα λοιπά τηλεοπτικά παιχνίδια.
Είναι καιρός νομίζω να πούμε όλη
την αλήθεια στα παιδιά και όχι μόνο στα λόγια, γιατί ‘’οι καιροί ου μενετοί
‘’και αν τύχει και βρεθούμε σε δύσκολες καταστάσεις , θα είναι πολύ αργά. Η
οικονομική κατάσταση της χώρας μας, είναι ακόμα, ένα μικρό παιχνίδι επιβίωσης
και κανείς δεν ξέρει ‘’τι τέξεται η επιούσα’’ . Ας μη βαυκαλιζόμαστε με τις
φρούδες ελπίδες που μας προσφέρουν ‘’σε χρυσό περιτύλιγμα περί καθαρής εξόδου’’
από τα μνημόνια ,αφού έχουμε υπογράψει δεσμεύσεις μέχρι το 2060. Τέλος, δεν
πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σε θερμή περιοχή , με κακούς γείτονες και ίσως
ελάχιστους πια πραγματικούς
φίλους!!! Αντώνης Ταρνανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου