ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΒΑΤΑΣ

       Οι  ‘’ αυταπάτες ‘’  συνεχίζονται

Χθες το βράδυ,  στο περίβλεπτο Ζάππειο, έλαβε χώρα η τελετή του στοιχήματος της γραβάτας, ενώπιον του αλαλάζοντος πλήθους για τη δικαίωση του αγώνα ‘’καθαρής εξόδου από τα μνημόνια’’ και άλλα τινά επιτεύγματα, που κατέστησαν έμπλεους εθνικής περηφάνιας όχι μόνο τους παρισταμένους αλλά και τους ανά την Υφήλιο αιθεροβάμονες. Στον ίδιο χώρο είχε σπεύσει, παλαιότερα, [2 Μαΐου 2012] και ο κ. Ευάγγελος  Βενιζέλος   για να κάνει την διακαναλική ‘’αυτοκριτική’’ του συνέντευξη. Γενικότερα τέτοιες κινήσεις  θυμίζουν την πλατεία Κλαυθμώνος, στην οποία κατέφευγαν  [το 1909]  κλαίοντες και οδυρόμενοι οι ‘’Παυσανίες’’ - τα θύματα της τότε ‘’κινητικότητας’’  των δημοσίων υπαλλήλων. Η ζωή επαναλαμβάνεται!!!

Αυτό δεν ήταν στοίχημα αλλά ξεπερνούσε σε προσμονή και  το ‘’εθνικό τάμα’’  της 4^ης Εθνοσυνέλευσης του Άργους, για την ανέγερση του ναού του Σωτήρος, που παραμένει ακόμα ανεκπλήρωτο. Να θυμίσω με την ευκαιρία ότι στις 13.2.2017 είχε γίνει σχετική ερώτηση στη Βουλή - την οποία υπέγραφε και ο κ. Πάνος Καμένος - αγνοώντας ότι είχαν φαγωθεί επί χούντας τα 406 εκατομμύρια που είχαν συγκεντρωθεί για τον σκοπό αυτό.

Το τι έγινε στη ρωμαϊκού τύπου αυτή φιέστα δεν μπορώ να το περιγράψω επακριβώς, θα επισημάνω όμως τα σημαντικότερα σημεία του πανηγυριού. Ο κ. Τσίπρας φόρεσε επί τέλους μια βαθυκόκκινη γραβάτα [δεν κατάφερα να εντοπίσω αν ήταν το τελευταίο δώρο του ‘’Βορειομακεδόνα’’ Πρωθυπουργού  ή του πρώην ιταλού συναδέλφου του κ. Ματέο  Ρέντσι, που δήλωνε οπαδός του ελληνικού προγράμματος. Αν πρόκειται για την πρώτη, πιστεύω ότι πανάκριβα μας στοίχισε για μεταχειρισμένη, αν όμως είναι η δεύτερη, νομίζω ότι κόστισε  ακριβά στον ιταλικό λαό, αφού με τον σοσιαλισμό του φίλου μας  Ματέο, οδηγήθηκε η χώρα του στο τσίρκο πέντε αστέρων και τη ρατσιστική λέγκα. Έπρεπε να προσέξει , όπως έκανε ο δικός μας , που όταν δεν του βγήκε το δημοψήφισμα, σύμφωνα με  τις αμερικανο- γερμανικές εντολές, άλλαξε το αποτέλεσμά του και έτσι κατέστησε δυνατό τον   χτεσινό θρίαμβο για την ‘’έξοδο’’ από τα επάρατα μνημόνια, που ξέχασε να τα σκίσει – όπως είχε υποσχεθεί . Προφανώς βοήθησε, εν προκειμένω, και ο   ‘’έντιμος συμβιβασμός’’ για  την μετατροπή της τέως FYROM σε  Βόρεια Μακεδονία και  αυτό φάνηκε και από τον ενθουσιασμό του  παρόντος στη μεγαλοπρεπή γιορτή ‘’μακεδονομάχου’’ συγκυβερνήτη της χώρας.

Δεν γνωρίζω πολλά νομικά και συνεπώς δεν είμαι βέβαιος αν στην περίπτωση των δύο περήφανων ανδρών, συντρέχουν οι προϋποθέσεις της αντιποίησης ή παραποίησης στολής και ‘’Αρχής’’  για αμφότερους τους ήρωες του παραμυθιού χωρίς όνομα, που μας απασχολεί τελευταία. Η δημιουργός του  πραγματικού παραμυθιού Πηνελόπη     Δέλτα το έγραψε ενώ βρισκόταν εκτός Ελλάδος , ο δε Ιάκωβος Καμπανέλης, στηρίχθηκε για το θεατρικό του έργο στο ομώνυμο αφήγημα.

Εδώ θα προσθέσω και κάποιες προσωπικές μου παρατηρήσεις, για το πάρτι του Ζαππείου, που δεν αφορούν μόνο  στην αισθητική και τους τύπους της συγκέντρωσης και διερωτώμαι τι θα έλεγε επ’ αυτών ο αείμνηστος ευεργέτης ,αν έβλεπε τον ‘’ξεπεσμό’’ των δωρεών του. Λυπήθηκα πραγματικά με το χειροκρότημα ενός παλιού  πολύ συμπαθούς μου ηθοποιού, που κάποτε πρόσφερε άφθονο γέλιο με τα καλογραμμένα σενάρια και τη θαυμάσια σκηνοθεσία της εποχής του, ενώ τώρα παίζει κακοστημένες παραστάσεις που τον αδικούν. Έτσι ίσως εξηγείται και η αδυναμία του να φέρει αντιμέτωπες τις δυο παλάμες του, παρά την ομολογημένη προσπάθειά του, θυμίζοντας  τον επίσης πασοκογενή κ. Κουρουμπλή ή τους συνήθεις χειροκροτητές του Κιμ Γιόνγκ Ουν. Κάνε κουράγιο Γιώργο μου και θα περάσει και αυτό!!!

Επανέρχομαι όμως στο εθνικό μας θέμα του λαιμοδέτη του κ. Τσίπρα. Πέραν της απορίας μου για την προέλευσή του και του απρόσεκτου κόμπου του, παρατήρησα την πολύ εμφατική  απέχθεια του κυρίου πρωθυπουργού προς τον συγκεκριμένο  λαιμοδέτη. Δεν πρόλαβε να κατέβει από το βήμα και απέβαλε αμέσως τη γραβάτα του , σαν να τον έπνιγε!!! Μου θύμισε την συνηθισμένη σκηνή παγκόσμιων πρωταθλητών, οι οποίοι, όταν από ατυχία ή συγκυριακή ανικανότητα έρχονται δεύτεροι ή τρίτοι , σνομπάρουν  τα δευτεροκλασάτα αυτά βραβεία, τα οποία αρνούνται να ‘’φορέσουν’’ στο λαιμό τους και τα εξαφανίζουν στην τσέπη ή κάπου αλλού. Άλλωστε ο κ. Τσίπρας το δήλωσε ξεκάθαρα ότι ‘’αυτά τα χρόνια τη μάχη του την έδινε με τη στολή εργασίας’’ , δηλαδή κοστουμάκι Moschino και άλλες,  αναλόγου ταπεινότητας εργατικές αμφιέσεις, όπως συνηθίζει όλος ο κυβερνητικός θίασος.

Αφού όμως, παρά την προτίμησή του στη στολή εργασίας, τη  φόρεσε – έστω και για λίγο -  την ‘’άτιμη’’ αυτή τη γραβάτα, γιατί την απέβαλε αμέσως και μάλιστα μετά βδελυγμίας; Μήπως ένοιωσε κάποια αμηχανία από την ανακολουθία έργων και λόγων, διότι εδώ που τα λέμε από τα μνημόνια δεν βγήκαμε και ούτε υπάρχει προβλεπτή ημερομηνία εξόδου!!! Μήπως το έκανε για σύμπλευση προς  τον πανηγυρίζοντα μαζί του ελληνικό λαό για την ευδαιμονία που αισθάνεται και την αλλαγή της έρμης αυτής σελίδας που ‘’δεν λέει να αλλάξει’’;

Φοβάμαι ότι αυτά τα σοβαρά, που έχουμε υποκαταστήσει με ρωμαϊκές φιέστες, δεν θα τα μάθουμε ποτέ, αφού στη χώρα αυτή  μένουμε πιστοί στις αυταπάτες μας – λαός και ηγεσία – μέχρι την επόμενη ‘’εθνική μας επιτυχία’’, που απεύχομαι να είναι και η ανάλογη διευθέτηση των θεμάτων μας με την Αλβανία. Με τη φόρα που έχουμε πάρει δεν θα αφήσουμε τίποτα όρθιο, για να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον την έξωθεν καλή μαρτυρία, διότι σαν λαός ‘’ δεν μπορούμε ‘’ να κατανοήσουμε  την ευτυχία , που μας εξασφαλίζουν οι κατά καιρούς ηγέτες μας.

 Οι συγκυβερνήτες μας το είπαν άλλωστε ,αγκαλιασμένοι, καθαρά,  ότι ‘’έχουν ακόμα ενάμισι χρόνο εξουσίας’’ και γι’ αυτό χαίρονται. Ο λαός μπορεί  να περιμένει για τη δική του χαρά, αφού δεν μπορεί  ακόμα να καταλάβει ότι  ‘’τρώει με χρυσά κουτάλια’’, αν όχι ο ίδιος τουλάχιστον το σινάφι που διαχειρίζεται τις τύχες του. Άντε και του χρόνου τα ίδια θα λέμε. ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΘΑ ΚΛΑΊΜΕ!!!

Αντώνης Ταρνανάς