ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Παρακολουθώντας τους πολιτικούς διαλόγους στον ναό της δημοκρατίας των τελευταίων ημερών και όχι μόνο, πολλές φορές αισθάνθηκα την ανάγκη να πω και τη δική μου άποψη , ίσως γιατί πιστεύω ότι έχω και εγώ αυτό το δικαίωμα ή ότι τυπικά τουλάχιστον αποτελεί  καθήκον μου. Προσπάθησα να φέρω στη σημερινή πραγματικότητα τον απολογητικό λόγο του Λυσία  ‘’ Υπέρ Του Αδυνάτου’’ , για έναν αδύνατο ο οποίος είχε θεωρηθεί ικανός και συνεπώς δεν εδικαιούτο τα ‘’κεκανονισμένα’’ κρατικά βοηθήματα. Δεν ξέρω αν αυτό σας θυμίζει κάτι σύγχρονο, σημειώνω όμως ότι η συγκεκριμένη δίκη έγινε λίγο μετά την πτώση  των τριάκοντα τυράννων στην Αθήνα. Το σημαντικό χαρακτηριστικό της απολογίας αποτελεί η γνωστή απροσδόκητη φράση:  «Δεν απέχω πολύ από τα να χρωστώ ευγνωμοσύνη στον κατήγορο, επειδή μου ετοίμασε αυτή εδώ τη δίκη μου δίνεται η αφορμή να λογοδοτήσω για τη ζωή μου» η οποία προκαλεί την προσοχή των βουλευτών - κριτών του και δημιουργεί την συμπάθειά τους.

Είμαι συνταξιούχος στα 86 μου  και δεν επιδιώκω τη συμπάθεια κανενός ούτε και περιμένω οποιαδήποτε βελτίωση της ποιότητας  της ζωής μου. Ακόμα και αν εγκριθεί και αποφασιστεί η  καταβολή των αναδρομικών συντάξεων που μου υπεξαίρεσαν, δεν θα προλάβω την εξόφληση των δόσεών τους και αμφιβάλλω ακόμα και αν θα είμαι  σε θέση να ΄΄μασώ΄΄ την τροφή μου. Συνεπώς η όλη μου προσπάθεια είναι παντελώς άδολη, όπως άδολη και απόλυτα ειλικρινής θα είναι και η καταγραφή των γεγονότων που θα ακολουθήσουν, μέρος των οποίων μπορεί να αποτελεί και επανάληψη. Εγώ πάντως θα τα πω με κάθε παρρησία, χωρίς φόβο και πάθος και όποιος έχει τα ΄΄κότσια΄΄ και το επιθυμεί , ας αναλάβει τη σκυτάλη για να προλάβει  επανάληψή τους  και στο μέλλον.

Αρχίζω με τις γνωστές πολιτικές πομφόλυγες για Δεξιά, Αριστερά, Πρόοδο, Δημοκρατία και κυρίως ηθική, αφού εν τω μεταξύ ΧΑΡΙΣΑΝ το ‘’ Πατρίδα, Θρησκεία και Οικογένεια’’ στα φασιστοειδή της ακροδεξιάς, ενώ αυτά  υπήρξαν τα κύρια στοιχεία συγκρότησης της  θρησκευόμενης ελληνικής οικογένειας. Με όλα αυτά μας γυρνάνε  σε εποχές που προσπαθούμε να ξεχάσουμε, για να  αγγίξουμε τη ‘’στοχευόμενη’’ κανονικότητα, που ευδοκιμεί  στις Ευρωπαϊκές χώρες των  ‘’εταίρων’’ μας. Παραμύθια!!! Όσοι έχουν ζήσει σ’ αυτές τις χώρες, όπως   πολλοί από τους πολιτικούς μας – μερικοί μάλιστα έκαναν εκεί και χοντρό κομπόδεμα, κατά το πόθεν έσχες που δημοσιεύτηκε εσχάτως – ξέρουν την αλήθεια , αλλά αρνούνται να την ομολογήσουν, για να μη δυσφημίσουν το εμπόρευμα που διαλαλούν στο πόπολο!!!

Θα συνεχίσω με τις πρόσφατες μπουρδολογίες που ακούστηκαν στη Βουλή, στα πλαίσια της συνταγματικής αλλαγής και ιδιαίτερα  όσον  αφορά την κρατούσα θρησκεία, που φαίνεται πόσο πολύ ενοχλεί εκείνους που δηλώνουν μεν άθεοι -και δικαίωμά τους – προσπαθούν όμως να επιβάλουν τις μειοψηφικές απόψεις τους με κάθε τρόπο. Κάποια κυρία βουλευτής του Σύριζα, επικαλέστηκε κυρίως την ιδιότητα της ιστορικού ,για να αποδείξει πόσο λάθος είναι η παραμονή αυτής της διατύπωσης περί κρατούσης θρησκείας, κάνοντας μας όμως τη χάρη να μας επιτρέπει – όπως δήλωσε -  να λατρεύουμε  ‘’ελεύθερα’’ τον Θεό της αρεσκείας μας.

 Και αν ακόμα ήθελα να συμμεριστώ τους συλλογισμούς της , δεν με αφήνουν να το πράξω  ανάλογοι και σχετικά πρόσφατοι  άλλης τέως βουλευτού και επίσης ιστορικού της αριστεράς, που απέδιδε την καταστροφή της Σμύρνης, σε συνωστισμό των Ελλήνων να μπουν στα καράβια της φυγής. Λέγεται μάλιστα ότι  έφυγε από την αίθουσα του κοινοβουλίου όταν η Πρόεδρος ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των Ποντίων!!! Αυτοί οι ανιστόρητοι ισχυρισμοί  προερχόμενοι από επαγγελματίες  επιστήμονες θα πρέπει ενδεχομένως να προβληματίσουν τα ανεξάρτητα πανεπιστήμιά μας, διότι στα όρια του δήθεν προοδευτικού διεθνισμού και της ανεξιθρησκίας, ίσως δίνουν και επιχειρήματα σε όσους επιβουλεύονται τη θέση της χώρας μας στο διεθνές πολιτικό και θρησκευτικό γίγνεσθαι!!! Είναι άλλωστε γνωστές  οι προθέσεις ξένων αυτοκέφαλων εκκλησιών που, βγαίνοντας από τον κομμουνιστικό παράδεισο,  θέτουν υπό αμφισβήτηση  ακόμα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διεκδικώντας τα πρωτεία του!! Λέτε ο μαρξισμός  να εξέθρεψε και ακροδεξιά φασιστικά στοιχεία ;; Τότε γιατί συνεχίζεται η προβολή του,  με τη συνδρομή και κάποιων σοσιαλιστικών υπολοίπων των πάλαι ποτέ μελών των ΑΝΕΛ, ο ηγέτης των οποίων, ‘’αφού έκανε τη δουλειά’’ έγινε λαγωός !!!

Όσον αφορά τους λοιπούς όψιμους κουλτουριάρηδες, απελθόντες δημοτικούς άρχοντες, που ενισχύουν τη φυλλορροούσα τέως προοδευτική και σοσιαλιστική ποικιλώνυμη παράταξη, με άφησαν άναυδο. Αυτοί έφθασαν στο σημείο να συμμερίζονται τις αμφισβητήσεις του Σύριζα  ‘’ με τον Σταυρό στο χέρι’’. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι !!!

Παρασυρμένος από τις αναφορές στους ιστορικούς του παρόντος, θα σας επαναλάβω ότι την ιστορία τη γράφουν γεγονότα και τη γνωρίζουν καλύτερα παντός άλλου εκείνοι που τη βίωσαν προσωπικά, ενώ οι επιστήμονες του είδους  κάνουν τις επιλογές των πηγών τους. Θα σας διηγηθώ λοιπόν μερικά αποσπάσματα της ιστορίας μας – που μπορεί να μην είναι απόλυτα σχετικά με τα προηγούμενα – αποτελούν  όμως πραγματική ιστορία, που η μη τηρηθείσα κάποτε συμφωνία περί λήθης, με αποδεσμεύει ηθικά να πω και τη δική μου αλήθεια. Θα πω την ιστορία ωμά , όπως την έζησα, χωρίς φτιασιδώματα και καιροσκοπικές προβολές της στο μέλλον, επιλέγοντας στην αρχή την αποσπασματική της καταγραφή και αν χρειασθεί θα επανέλθω. Αναφέρομαι σε κάποια γεγονότα της δεκαετίας του 1940, όπως πραγματικά τα έζησα και αργότερα μου τα επιβεβαίωσαν και επώνυμα πρωτοκλασάτα στελέχη του Μπούλκες, ενός μικρού χωριού της Γιουγκοσλαβίας στο οποίο κατέφυγαν το 1949 ,από τον Γράμμο και το Βίτσι οι ηττημένοι του εμφυλίου. Με τα στελέχη αυτά με έφερε σε επαφή ο ένδοξος Στρατηγός του Ρίμινι Θρασύβουλος Τσακαλώτος,  ως επί τιμή Πρέσβης της Ελλάδας στο Βελιγράδι, κατά την πρώτη εκτός της χώρας μας υπηρεσία μου, υπό τας διαταγάς του. Θα αποφύγω –  όσο μπορώ – ταυτοποιήσεις  με σύγχρονες συνωνυμίες του, που μπορεί και να μην ενδιαφέρουν!!!

‘’’’ Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, την επομένη της επιστροφής του   πατέρα μου  από τον Αλβανικό μέτωπο, ακούσαμε τις εφιαλτικές σειρήνες να προειδοποιούν για την είσοδο των κατακτητών στην πόλη μας. Η μητέρα μου – αφήνοντας τον μικρότερο αδελφό μου σε μια γειτόνισσα, με κάλεσε να την ακολουθήσω στο βουνό για να ειδοποιήσουμε τον πατέρα μου που βρισκόταν εκεί πολύ νωρίς για να εξασφαλίσει καυσόξυλα για τη θέρμανση του σπιτιού. Ούτε εγώ κατάλαβα πώς βρέθηκα τόσο ψηλά – πίσω από τη ράχη – και ειδοποιήσαμε τον πατέρα μας να φύγει προς αντίθετη κατεύθυνση, για να αποφύγει τη σύλληψη. Κατά την επιστροφή – που οι Γερμανοί είχαν ήδη καταλάβει την ταράτσα του Σχολείου που τους παρείχε θέα ολόπλευρα –άρχισαν να πολυβολούν προς το μέρος μας και για πρώτη φορά στα έξι μου χρόνια, άκουγα καθαρά το κροτάλισμα των βλημάτων στους κορμούς των δέντρων που μας κάλυπταν. Φθάνοντας στο σπίτι, που είναι στα όρια του δάσους, βρήκαμε τους κατακτητές να κάνουν έλεγχο του περιεχομένου. Η μητέρα μου, πιστεύοντας ότι επρόκειτο για Ιταλούς,  με παντομίμα και μιμούμενη τις φωνές της κότας έδειχνε ότι ήθελε να τους προσφέρει αυγά, που αποτελούσαν την αδυναμία τους, προσπαθώντας παράλληλα να τους αποσείσει την προσοχή από τον κήπο, στον οποίο είχε παραχώσει όλα τα μπακίρια της προίκας της, Τελικά ο έλεγχος τελείωσε χωρίς συνέπειες , με τους Γερμανούς να διατηρούν τη βλοσυρότητά τους. Μαζέψαμε και τον μικρότερο αδελφό στο σπίτι κα κάναμε σχέδια να μετακομίσουμε κρυφά σε μια περιοχή λίγων χιλιομέτρων έξω από την πόλη, που αποτελούσε γεωργικές εκτάσεις με τρεις μικρούς στεγασμένους χώρους συγγενών της μητέρας μου, για την αποθήκευση των εργαλείων. Εκεί βρισκόταν ήδη και ο πατέρας μου.

Την επομένη, προσποιούμενοι ότι μαζεύουμε άγρια χόρτα, ξεπεράσαμε τους γερμανικούς ελέγχους και βρεθήκαμε στο νέο μας στέκι όπου είχαν φθάσει  συγγενείς και μη περίπου 100 άτομα ανάμεσα στους οποίους  και δυο εβραϊκές οικογένειες. Στη διάρκεια της ημέρας κρυβόμαστε μέσα στα βάτα της ρεματιάς  για να μη μας βλέπουν από τα πλοία στην απέναντι θάλασσα και τα αεροσκάφη και  το βράδυ - κάποιοι τολμηροί – πήγαιναν στα σπίτια και έπαιρναν ότι διέθετε ο καθένας [ κότες, κουνέλια, λάδι, αλεύρι κλπ]. Αυτό κράτησε μήνες και το σύστημα του καταυλισμού οργανώθηκε από τους εμπειρότερους. Δυο τολμηροί έφηβοι βρίσκονταν εκ περιτροπής σκαρφαλωμένοι σε δυο ψηλές λεύκες και από εκεί κατόπτευαν τη διαδρομή προς την πόλη για το ενδεχόμενο γερμανικών κινήσεων. Ο πατέρας μου ,σαν οικοδόμος, έκτισε έναν υπαίθριο φούρνο για το ψωμί του ‘’στρατοπέδου’’ και στην αναστήλωση μιας  εκκλησούλας για τις θρησκευτικές μας ανάγκες [ με πολλές βελτιώσεις εξακολουθεί να λειτουργεί κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου ].

Την ημέρα ήταν όλοι σκορπισμένοι στα πέριξ, με εξαίρεση μικρά παιδιά και ασθενείς, που διέμεναν εκ περιτροπής στα επισκευασμένα τρία μικρά σπιτάκια και το βράδυ!! Ναι σχεδόν κάθε βράδυ γινόταν χορός στο αλώνι της περιοχής με αστεία και προσβλητικά ενίοτε πειράγματα, για να προκαλέσουν το γέλιο ακόμα και την καλοπροαίρετη χλεύη, ώστε να ξεχαστεί – έστω και στιγμιαία – το χάλι μας. Θυμάμαι τους καημένους τους Εβραίους που μετείχαν στην εκδήλωση μέσα από το φύλλωμα μιας τεράστιας μουριάς, στην οποία είχαν σκαρφαλώσει .Κάποια στιγμή τελείωσαν οι προμήθειες και κάποιοι μεγαλύτεροι έβαλαν στο μάτι κάποιο από ελάχιστα πρόβατα που διέθετε ο τελευταίος επιζών από τους τρεις παππούδες, ο Θανάσης. Εκείνος σαν τάκουσε πήρε τα ζωντανά του και έκανε πέρα. Με πολλά παρακάλια και κάποιους εκβιασμούς υποχώρησε, αφήνοντας στην κοινή χρήση μια γριά προβατίνα, που όλα τα πόδια της είχαν σκουληκιάσει. Με το σαπισμένο αυτό σαρκίο της πήραμε της βιταμίνες μας όλα τα παιδιά και ίσως αυτή η μικρή προσφορά να βοήθησε το παιδομάνι, που υπέφερε από αβιταμίνωση.

Στη διάρκεια που ζήσαμε στην κωμόπολη, θυμάμαι ένα αγαπητό γιατρό για όλους μας και ιδιαίτερα τα παιδιά. Όχι απλώς δεν χρέωνε επίσκεψη αλλά χάριζε και δωράκια στους μικρούς ασθενείς του. Το θεωρώ υποχρέωσή μου  να θυμίσω το όνομά του  [Βελόπουλος], η γυναίκα του ήταν Γερμανίδα όπως και η γκουβερνάντα των δυο παιδιών του και οι δυο τους είχαν μεσολαβήσει αμέτρητες φορές στα κατοχικά στρατεύματα και απελευθέρωσαν πολλούς κρατουμένους , ανάμεσα τους και δυο φορές τον πατέρα μου]. Ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε νεκρός σε ένα πηγάδι και οι απόψεις για τον θάνατό του εξακολουθούν να διίστανται ΄Αλλοι τον αποδίδουν στο ΚΚΕ που τον θεωρούσε γερμανόφιλο και άλλοι σε δεξιούς ακραίους για να ενοχοποιήσουν τους αριστερούς. Προσωπικά, γνωρίζοντας καλά τα γεγονότα της εποχής, δεν μπορώ να δεχθώ ή να απορρίψω καμιά εκδοχή.

Ένα άλλο ευεργετικό σφάγιο που έφθασε στο τραπέζι μας ήταν μισή οκά από μαυρισμένο κρέας που έφερε ο πατέρας μου με κάθε μυστικότητα τυλιγμένο σε μια εφημερίδα και αποτελούσε την αμοιβή του για τρία μεροκάματα. Τελικά μάθαμε ότι επρόκειτο για τον αγαπημένο  ΑΖΟΡ, που έκτοτε εξαφανίστηκε από τη γειτονιά του σκυλοφονιά.

Φθάνω τώρα  και στον χειρότερο των προηγούμενων, τον εμφύλιο πόλεμο. Εκεί έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. προσωπικά τον πληροφορήθηκα σαν μια μικρή είδηση ότι μια ομάδα ανταρτών βίασαν μια κοπέλα που ερχόταν πεζή από το χωριό της Κυπαρίσσι στην Αταλάντη  [5-6 χιλιόμετρα]. Έκτοτε είχαμε καθημερινές σχεδόν εναλλαγές. Τη μια μέρα έμπαιναν οι αντάρτες – συνήθως το βράδυ από τα βουνά και την άλλη τα στρατιωτικά αποσπάσματα. Τη μια φορά μια ομάδα ανταρτών με ένα κεφάλι καρφωμένο σε ένα ξύλο και την άλλη η ίδια ακριβώς εικόνα με ομάδες εκκαθαρίσεων ανταρτών. Πολλά βράδια οι λιγοστοί χωροφύλακες οχυρωνόντουσαν στην ταράτσα του σχολείου κι οι αντάρτες τους πολιορκούσαν, πυροβολώντας τους με πολυβόλα και μπαζούκας η πίατ, ενώ η αγέρωχη φωνή  ενός Κρητικού της φρουράς τους λοιδορούσε μεγαλοφώνως μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά με λόγια ακατονόμαστα και εκείνοι του  απαντούσαν με ακόμα χειρότερα. Σε μια νυχτερινή εισβολή των ανταρτών στην πόλη, ένα ‘’πρωτοπαλίκαρο’’ έσπευσε να ικανοποιήσει  τα νοσηρά απωθημένα του, να βιάσει τέως συμμαθήτριά του που  είχε αντισταθεί στη γοητεία του, όταν  επι τέλους τη βρήκα άοπλη  με τη  γερόντισσα μητέρα της.

Μια μέρα κλήθηκαν υποχρεωτικά στο προαύλιο του παλιού γυμνασίου όλοι οι κάτοικοι, της Αταλάντης. Εκεί οι γενειοφόροι διπλαρματωμένοι αντάρτες μας παρουσίασαν, γυμνούς και κουρεμένους γουλί, μια πόρνη εξ ανάγκης, τη γυναίκα ενός υπηρεσιακού παράγοντα της πόλης και έναν ομοφυλόφιλο με την κατηγορία ότι εκδίδονταν  και με Γερμανούς. Τους υποχρέωσαν να δηλώνουν εις επήκοον όλων ότι δεν θα ξανα ……… και τους ξυλοφόρτωναν. Ο ομοφυλόφιλος απέφευγε να απαντήσει κυριολεκτικά, προσφεύγοντας στην έκφραση ‘’συμφωνώ με αυτά που λέει ο κύριος’’, δεχόμενος  περισσότερη βία. Στο τέλος της σεμνής αυτής τελετής υποχρέωσαν όλους μας να τους φτύνουμε στο πέρασμά τους μπροστά μας και έτσι ικανοποίησαν και το ηθικό μέρος της ιδεολογίας τους,

Το 1947 νομίζω, οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου μας προαυλίζονταν μαζί με έναν  κομμουνιστή κρατούμενο – ονόματι Ρίζος θαρρώ – με ευθύνη ενός οπλοφόρου χωροφύλακα. Σε ένα διάλειμμα, τον είδαμε να τρέχει και να σκαρφαλώνει στο συρματόπλεγμα της περίφραξης του προαυλίου και ακούσαμε τον πυροβολισμό του φρουρού του. Εκείνος έπεσε νεκρός μπροστά στα μάτια όλων των μαθητών και οι αρμόδιοι ανακοίνωσαν ότι τον πυροβόλησαν στην προσπάθειά του να δραπετεύσει  Δεν έγινε κανένας λόγος για το ενδεχόμενο να σκοτωθεί και κάποιος μαθητής, που αν συνέβαινε θα θεωρείτο παράπλευρη απώλεια. Η φήμη που συνόδευσε για καιρό το φονικό μιλούσε για δήθεν δόλο της φύλαξης ότι θα πυροβολήσει με άσφαιρο βλήμα για να τον διευκολύνει να φύγει. Τελικά φαίνεται είχαν βαρεθεί τη φύλαξή του  και βρήκαν τη λύση στην υπόθεση της όπερας ‘’Τόσκα’’. Κανείς δεν έμαθε ποτά που κρύβεται η αλήθεια.

Έχω αμέτρητες ακόμα ανάλογες και πέρα για πέρα πραγματικές ιστορίες, αλλά θα σταματήσω διότι θέλω να κρατήσω και κάποιες  για τον Άγιο Πέτρο  που θα με περιμένει πώς και πώς να μάθει τα καθέκαστα πιστών τε και άθεων!!! Αντώνης Ταρνανάς