Η ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ

Αυτή η χώρα – η πατρίδα μας – έχει χάσει τον μπούσουλα και προσπαθεί να ισορροπήσει με ακροβασίες, αφού  το ‘’μέτρο’’  που  δίδαξε ο Αριστοτέλης και η  ιστορική μας πρακτική , αποφεύγεται συστηματικά, διότι  δεν  βολεύει γενικώς τους κομματικούς μικρομεγαλισμούς. Σε πιο χαλαρές και ανέμελες εποχές, η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό της Καλομοίρας. Οι περισσότεροι νεοέλληνες, αποδεχόμενοι τα δάνεια που  χορηγούσαν πιεστικά οι τράπεζες, εκπλήρωσαν όλα τα απωθημένα τους. Σαν τον άφρονα  τζίτζικα του παραμυθιού, αγόρασαν αυτοκίνητα και ό,τι άλλο είχαν στερηθεί ή έβλεπαν στο γείτονα, χωρίς ποτέ να αναλογισθούν τις συνέπειες του χρέους. Άλλωστε το ίδιο έκανε και η επίσημη πολιτεία, διορίζοντας ή μονιμοποιώντας εποχιακούς και παρέχοντας αυξήσεις με δάνεια. Τα αποκληθέντα και πολιτιστικά κέντρα ‘’μπουζουξίδικα’’ έσφυζαν από δραστηριότητα σε σημείο να επιβληθούν περιορισμοί στα ωράρια λειτουργίας για να ελεγχθεί η ενόχληση των περιοίκων. Οι ‘’νεοπλουτλίδηδες’’  ευγνωμονούσαν την καλή τους μοίρα  και παραληρούσαν στη θέα και στο άκουσμα της ‘’συνώνυμης’’ δροσερής Ελληνοαμερικανίδας αοιδού,  προσπαθώντας να χαρούν    την τσαχπινιά  και να συμμερισθούν την ευδαιμονία της, αφού τότε όλα έδειχναν  καλά.

Τα καλά και ωραία όμως κάποτε τελείωσαν και  όλοι μας επιστρέψαμε στην αδυσώπητη πεζή πραγματικότητα. Ο  καιρός περνούσε και το κοριτσάκι από τις Η.Π.Α. μέστωσε και απέδειξε  ότι είναι μεν  Αμερικανίδα  αλλά όχι και  ‘’αμερικανάκι’’ και κατάλαβε ότι η χώρα των γονιών της δεν προσφέρεται πλέον για πολλά και σοβαρά πράγματα, αφού τα δανεικά κάποτε τελειώνουν. Μάζεψε λοιπόν τα μπογαλάκια της και ‘’πήρε των ομματιών της ‘’, επιστρέφοντας στη δεύτερη πατρίδα της να κάνει οικογένεια και προκοπή, ακολουθώντας τη σοφή ρήση του  Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι ‘’ έξω πάμε καλά ’’, ενώ στη χώρα μας ‘’γίνεται της κακομοίρας’’. Με λίγα λόγια δεν αντέξαμε την τεχνητή ‘’ευδαιμονία’’ που ζούσαμε , τρώγοντας πολλαπλάσια από τα παραγόμενα. Επιστρέψαμε λοιπόν στη μιζέρια ,που μπορεί να μην αρέσει αλλά προσφέρεται στους λαϊκιστές και ‘’προοδευτικούς’’, που μόνο εκεί  μπορούν να στηρίξουν  την επιτυχία τους και για μια φορά ακόμα τα κατάφεραν.

Κάποιοι νέοι ‘’χαρισματικοί’’, προβάλλοντας και μια θολή ‘’επαναστατική’’ μαχητικότητα και την υπόσχεση ότι θα συντρίψουν τους κουτόφραγκους που πίνουν το αίμα μας, έπεισαν τους δύσμοιρους συμπατριώτες μας που στερήθηκαν ξαφνικά τα μεγαλεία τους, να δηλώσουν  ‘’αριστεροί’’. Εδώ έβαλαν το χεράκι τους και αρκετοί μεγαλοδημοσιογράφοι , οι οποίοι έσπευσαν να αναδείξουν την οικονομική αυθεντία ενός οικονομολόγου που ‘’κατείχε τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια του  άλλου δρόμου’’ και το κακό έγινε. Για μια φορά ακόμα όμως, οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες, αφού η αριστερή ηγεσία μας ανακάλυψε  ότι δεν υπάρχουν κουτόφραγκοι και αιμοσταγείς καπιταλιστές ούτε άλλος δρόμος. Καθαίρεσαν τους εμμονικούς παλαιοαριστερούς και τον ‘’αυθεντικό’’ Υπουργό οικονομικών, μετρίασαν τη ‘’φανερή’’ προβολή του επαναστατικού προτύπου και ανακάλυψαν τον κύριο Τράμπ, την κυρία Μέρκελ και τους λοιπούς φίλους των γερμανοτσολιάδων αντιπάλων τους. ΄Εγινε δηλαδή ένα νέο τουρλουμπούκι, με μοναδική σύνδεση με τις πρώτες προοδευτικές ημέρες, την ενδυματολογική και όχι μόνο  σαχλαμάρα και τις κομματικές μεταγραφές, που θύμιζαν ημέρες των ποδοσφαιρικών ελληνοποιήσεων.

Όταν τελικά οι νεοέλληνες κατάλαβαν ότι η προοδευτική  στροφή που τους υποσχέθηκαν ήταν φενάκη για να κρύψει την πολιτική γύμνια των δεξιόστροφων  αριστερών , στράφηκαν και πάλι στην πεπατημένη, δηλαδή στην γνωστή και αλάνθαστη μέθοδο της ‘’επάρατης’’, η οποία τουλάχιστον είναι δοκιμασμένη, όπως αποδεικνύει και η μακροβιότητα της. Τότε, οι αριστεροδέξιοι ηγέτες μας,  που έχασαν την κουτάλα και τις λοιπές επιδαψιλεύσεις, στύλωσαν τα πόδια στην άρνηση  και  θυμήθηκαν και πάλι την αριστερή τους καθαρότητα. Θεωρούν  ακροδεξιά μάθε αλλαγή που επιχειρεί  η νέα πολιτική ηγεσία, ακόμα και το δικαίωμα ψήφου των συμπατριωτών μας που αναγκάστηκαν να γίνουν μετανάστες, περνώντας από τον αστερισμό της Καλομοίρας σε εκείνον της  ‘’κακομοίρας’’ και της κακομοιριάς.

Διακηρύσσουν  ότι στις τελευταίες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις  ο  λαός ξεγελάστηκε – κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων – και ‘’ανακαλύπτουν’’ με τις περιοδείες τους ότι η κατάσταση στη χώρα έχει επιδεινωθεί και ό,τι κάνουν οι νέοι ηγέτες βλάπτει ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα της χώρας και κυρίως διακόπτει την αριστερή στροφή που οι ίδιοι είχαν επιχειρήσει. Δικαιολογημένα βέβαια – σαν αντιπολίτευση -  διαφωνούν με τα έργα της νέας κυβέρνησης, παραλείπουν όμως να μας εξηγήσουν γιατί τους καταψήφισαν οι Έλληνες, αφού όλα τα  δικά τους έργα  ήταν ‘’καλά καμωμένα’’!!!  Είναι αλήθεια ότι  έτσι κάνουν όλοι οι ηττημένοι αλλά το να  συνεχίζουν να προβάλουν εκείνα για τα οποία καταψηφίστηκαν καταδεικνύει την έλλειψη επιχειρημάτων και μια στείρα αντίληψη για πολιτικούς που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως νέοι και προοδευτικοί, σε μια εποχή που η ιδεολογία αποτελεί μόνο  λεκτικό σχήμα. Ας κάνουν όμως μια προσπάθεια να συνεννοηθούν με τους υπόλοιπους για μια εθνική αντιμετώπιση του κοινού εχθρού ,που αμφισβητεί  και επιβουλεύεται την εδαφική μας ακεραιότητα. Ίσως μια τέτοια κίνηση να τους εξιλεώσει στα μάτια εκείνων που τους  είχαν πιστέψει. Τι να πει κανείς βέβαια για τους ‘’βεριτάμπλ’’ αριστερούς, που έχουν μείνει ακόμα στις αντιευρωπαϊκές εμμονές τους και στην επαναφορά ενός συστήματος που κατέρρευσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου και οδήγησε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης να στρέφονται – από αντίδραση – σε ακροδεξιές αγκαλιές.

Με αφορμή τον εορτασμό μιας επετείου του ΝΑΤΟ που έφερε στο διεθνές προσκήνιο τις επίσημες ελληνικές αντιδράσεις για τις καινούργιες τουρκικές προκλήσεις, θα αναφερθώ στο γνωστό και συνεχώς επιδεινούμενο πρόβλημα. του κακού γείτονα. Ο γείτονας αυτός, που εν τω μεταξύ  γιγαντώνεται πληθυσμιακά , με συνέπεια να μεγαλώνουν και οι ανάγκες του, αυξάνει και τις   επεκτατικές του βλέψεις. Στη χώρα μας έλαχε να είναι δίπλα του και να υφίσταται όλες αυτές τις επιπτώσεις. Δοκιμάστηκαν , κατά καιρούς, διάφορα ‘’γιατροσόφια’’ αλλά θεραπεία δεν βρέθηκε, αφού τελικά – παρά τα όσα ακούγονται από φίλους και συμμάχους- τα νιτερέσα που διέπουν τη διεθνή πραγματικότητα του επιτρέπουν να  εκβιάζει ατιμωρητί και ποικιλοτρόπως την παγκόσμια κοινωνία , ενώ  εμείς  αδυνατούμε  να εφαρμόσουμε μια εθνική γραμμή για την αντιμετώπισή του. Αναγκαζόμαστε πια να ελπίζουμε σε δυο θερμά λόγια των συμμαχικών σχηματισμών και στην  Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη , αφού αν βρεθούμε έξω από το κοπάδι [ που έλεγε και ο αείμνηστος Αβέρωφ] θα μας φάει ο λύκος, παρά το γεγονός ότι τελικά είμαστε μόνοι  αλλά όχι ανάδελφοι!!!

Οι πόλεμοι γενικώς  δεν αποτελούν λύση και ελάχιστη σημασία έχει το αποτέλεσμα , αφού στους πολέμους όλοι βγαίνουν χαμένοι. Συνεπώς τα φαιδρά εκείνα βυθίσατε το ‘’χόρα’’ ή οι νεότεροι παλικαρισμοί είναι ανιστόρητοι και εξωπραγματικοί. Μοναδική ‘’λύση’’ είναι η αμυντική μας προετοιμασία και οχύρωση και μια – επιτέλους – εθνική  γραμμή αντιμετώπισης και καλλιέργεια συμμαχιών στη βάση του διεθνούς δικαίου. Η ιστορία διδάσκει – όπως έλεγε και ο Βιργίλιος πριν από  τους δικούς μας στρατηγούς και Υπουργούς – αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο, αρκεί να κάνεις οτιδήποτε για να τον αποφύγεις. Ας ξανανιώσουμε  την ιδέα του πατριωτισμού – που δεν είναι εθνικισμός - πάνω από κομματικούς υπολογισμούς και αναμάσημα των ξεπερασμένων ιδεοληπτικών  συνθημάτων τύπου  ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι αναγκαίο ένα κανάλι  επικοινωνίας με τον αδίστακτο κακό γείτονα, για να πείσουμε και τη διεθνή κοινότητα αλλά και τον ίδιο τον γείτονα, ότι αυτό εξυπηρετεί και  το δικό τους συμφέρον. Αντώνης