Ο ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ''ΕΦΕΡΕ''

    Με θλίψη πληροφορούμαι την απώλεια του αγαπημένου μας Δημητράκη και αντί άλλης συμμετοχής στον ύστατο αποχαιρετισμό του, προτίμησα να κοινολογήσω το συναπτόμενο κείμενο που αναφέρεται σε  ένα περιστατικό από τη μακρόχρονη συνυπηρέτησή μας  και  με φέρνει πιο κοντά του. Αντώνης

Μετά λύπης μου σας γνωρίζω ότι απεβίωσε ο αγαπητός συνάδελφος Δημήτρης Δούκας.

Η κηδεία του, όπως πληροφορήθηκα, θα γίνει αύριο 14.30 στο κοιμητήριο του Βύρωνα.

Ο Θεός να τον αναπαύσει. Καλό Παράδεισο

Ζωή σε όλους μας

Βασίλης

          Ο ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ‘’ΕΦΕΡΕ’’

Λαμπρό παιδί και πάντα ανυπόμονος, φρόντισε να μας αιφνιδιάσει ακόμα και με την τελευταία πράξη της ζωής του. Βιάστηκε να περάσει στην αιωνιότητα , αγνοώντας την προτεραιότητα, ημών των γηραιότερων φίλων και συναδέλφων του. Είμαι σίγουρος ότι βρήκε μια καλή θέση στον Παράδεισο και θα κάνει κάτι και για μας, που πάντα λαχταρούσαμε την παρέα του..

Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, θα προσπαθήσω να αποφύγω τα πένθιμα και τετριμμένα λόγια, που σκοπό έχουν να απαλύνουν τον πόνο όλων των δικών του. Θα τον αποχαιρετήσω με ένα πικρόγλυκο περιστατικό που αφορά τους δυο μας , όπως πικρόγλυκη είναι πάντα και η οριστική μας απομάκρυνση από τη ζώσα επικαιρότητα.

Θαρρώ ήταν Νοέμβρης του 1973 – σε κάθε περίπτωση τη μέρα του  πραξικοπήματος του Ιωαννίδη και ο Δημήτρης ήταν μόνος υπηρεσία στο Υπουργείο. Μου τηλεφώνησαν ότι αισθάνθηκε μια αδιαθεσία και είχαν καλέσει τις πρώτες βοήθειες. Πήρα το αυτοκίνητό μου και οδηγώντας εντελώς μόνος στη Συγγρού - λόγω  απαγόρευσης της κυκλοφορίας – έφθασα στο ύψος της ‘’Μ. Βρετανίας’’, όπου με σταμάτησαν στρατιωτικές μονάδες και μου ζήτησαν την απαιτούμενη άδεια. Στο άκουσμα της  ‘’υπηρεσιακής και εθνικής ανάγκης’’   που επικαλέστηκα, με αντιμετώπισαν ειρωνικά, μέχρι που ο επικεφαλής Ταγματάρχης που ειδοποιήθηκε, μου επέτρεψε να διανύσω πεζή την υπόλοιπη απόσταση, αφήνοντας το αυτοκίνητο μου μπροστά στα ανθοπωλεία.

Μπαίνοντας στο  γραφείο, ενημερώθηκα από τον Ακόλουθο υπηρεσίας ότι είχε ήδη μεταφερθεί σε νοσοκομείο. Επικοινώνησα με τον υπεύθυνο γιατρό που με διαβεβαίωσε ότι απλώς είχε ‘’πιει λίγο παραπάνω’’ το προηγούμενο βράδυ και αυτό ήταν όλο. Όταν βρεθήκαμε την επομένη, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε παραβρεθεί σε μια κοινωνική φιλική συγκέντρωση  και απλά δεν άντεξε το ξεπέρασμα των ‘’ορίων’’ του. Κάθε φορά που βρισκόμασταν μαζί σε συγκεντρώσεις με οινοποσία,  γελούσαμε με την ανάμνηση του  περιστατικού του Νοεμβρίου. Με την ίδια γλαφυρή ανάμνηση τον ξεπροβοδίζω προσωρινά  στο μεγάλο του ταξίδι, αφού στην ηλικία μου δεν βρίσκομαι μακριά από μια νέα μας συνάντηση.

Στην αγαπημένη του Ρόη και την οικογένειά του,  που αγνοώ οποιαδήποτε διεύθυνση επικοινωνίας μαζί της, στέλνω τα βαθειά μου συλλυπητήρια και την αγάπη μου, μέσω οποιουδήποτε συναδέλφου επικοινωνήσει μαζί της, διότι εγώ στα 86 μου πια, αδυνατώ να ρισκάρω ένα τέτοιο ταξίδι. Αντώνης