ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ Ή ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ;

Μπήκαμε πια για τα καλά στην άνοιξη, αλλάξαμε και την ώρα μας ενώ ο καιρός κάνει ό,τι μπορεί για να διαψεύσει το ημερολόγιο. Η γενική ανθρώπινη κατήφεια των ημερών συνοδεύεται από το συνεχές ψιλοβρόχι που συχνά  μετατρέπεται σε μπόρα, χιονόπτωση και αδιάκοπο κρύο. Κλαίει και ο καιρός μαζί μας τα αμέτρητα θύματα ανά την υφήλιο, αφού οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να τους κλάψουν ούτε οι δικοί τους. Η πρωτόγνωρη πραγματικότητα διαψεύδει και αυτή ακόμη την τραγική κατάληξη του στίχου του Ν. Καββαδία, στον τραγικό και ανάξιο εραστή, που αναφέρθηκα και σχετικά πρόσφατα:

‘’Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες

θα ’χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες’’

Δεν είναι καιρός για κλάματα και εκτιμήσεις για την απαξίωση και αυτού του τελευταίου αποχαιρετισμού , αλλά για περισυλλογή και σκέψεις, τι έφταιξε και φθάσαμε στο έσχατο σημείο ευτελισμού αυτής ίδιας τη ζωής και του θανάτου μας. Αυτό δεν δίνει άλλοθι στους καιροσκόπους που καραδοκούν να αποδώσουν οπουδήποτε ευθύνες, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι κι αυτοί θα έκαναν τα ίδια και πιθανώς χειρότερα, λόγω της ιδεοληψίας τους.

Προσωπικά, προσπαθώ να συμβάλλω στο ελάχιστο, στην όποια θετική εξέλιξη της δραματικής κατάστασης, μένοντας  κλεισμένος στο  λαγούμι μου και αναζητώ ομοιότητες με ανάλογες δραματικές καταστάσεις του παρελθόντος που έζησα. Ναι υπάρχουν πράγματι ανάλογες καταστάσεις και επίσης πληθώρα συμπτώσεων με την παγκόσμια συμφορά του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, που έζησε ο Κόσμος ολόκληρος.

Έτσι και τότε τα σύννεφα του πολέμου συνοδεύτηκαν με εκείνα των έντονων  καιρικών φαινομένων, που συνέβαλαν τα μέγιστά στην πείνα που ακολούθησε και στην οικονομική κρίση από την οποία η χώρα μας δεν πρόλαβε να βγει ακόμα οριστικά. Το νέο στοιχείο της παρούσας κρίσης είναι ότι πέραν της απαξίωσης της ζωής, φθάσαμε και στην απαξίωση του θανάτου, που αποτελούσε την έσχατη τιμή που οφείλεται στους συνανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή, ασχέτως θρησκείας ή χρώματος.

Το είδαμε πρόσφατα και στην κηδεία της τελευταίας ηρωικής προσωπικότητας της χώρας μας, του Μανώλη Γλέζου, που απλώς συνέπεσε με την πανδημία. Δεν μπόρεσαν να τον αποχαιρετήσουν όπως του άξιζε, όλοι οι Έλληνες, που θα καρπούνται την ένδοξη ιστορία του εις το διηνεκές. Το μοναδικό ερώτημα που απομένει να απαντήσει το γέρικο μου μυαλουδάκι είναι αν αυτό, πέραν της σύμπτωσης , διευκόλυνε και τους  δεδηλωμένους άθεους  να συγκαλύψουν  την επιθυμία ενός αναμφισβήτητου κομμουνιστή, να ταφή χριστιανικά και ορθόδοξα. Το μεγαλείο και οι ηρωικές του πράξεις θα μνημονεύονται εσαεί – όπως του αξίζει, αλίμονο όμως στους άλλους, τους ‘’ήρωες με παντούφλες’’ και τους απλούς ανθρώπους  που οδηγούνται  στη ‘’μέθοδο της αγέλης’’ ακόμα και στο θάνατο.

Το ξέρω ότι σας μαύρισα την ψυχή με τις περιγραφές μου αλλά, σας παρακαλώ μη μου φορτώσετε και  την ευθύνη της τραγικότητας των στιγμών, επειδή απλώς τόλμησα να τις περιγράψω  αντικειμενικά και ρεαλιστικά. Έτσι νομίζω ότι  αρμόζει στα κοσμοϊστορικά γεγονότα που βιώνει ο πλανήτης μας άσχετα αν πολλοί από μας  προσπαθούμε να τα αφορίσουμε με την αποσιώπησή τους.

Αντώνης