ΟΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

 

 

Από την εποχή που γειτνίασα υπηρεσιακά με την Βουλή, δεν έχανα ευκαιρία να παρακολουθώ τις σημαντικές συνεδριάσεις της . Δεν ξέρω αν ήταν η ανάγκη μου για ενημέρωση στις αποφάσεις της που αφορούσαν τα κοινά, η συνήθεια ή το χούι μου. Ένοιωθα τη χαρά της άμεσης ενημέρωσης και απολάμβανα  κάποιους ρήτορες [Τσιριμώκος, Κανελλόπουλος, Ηλιού και αρκετούς  άλλους] ή και τις  συνεχιζόμενες και σήμερα κοκορομαχίες τους. Η συνήθεια αυτή δεν με εγκατέλειψε  και όταν εγκαταστάθηκα στη γενέτειρά μου με τη συνταξιοδότησή , μέσα από το ειδικό κανάλι της . Επί Σύριζα  παρακολουθούσα και τις συνεδριάσεις των επιτροπών, οι οποίες αρκετές φορές είχαν πλάκα και ιδιαίτερα όταν κάποιοι ‘’πρωτάρηδες’’ προεδρεύοντες,  προσπαθούσαν να επιδείξουν την εξουσία τους. Από τότε είχα υποπτευθεί την πρόθεσή τους για την κατάληψη της εξουσίας, που  ένας- ένας άρχισαν να διακηρύσσουν αργότερα, ακόμα και μέλη των οικογενειών τους.

Η διακηρυγμένη αυτή επιθυμία τους επαναλήφθηκε σχετικά πρόσφατα στη Βουλή από τον τέως Πρωθυπουργό, όταν δήλωσε ότι με την επαναφορά τους θα πάρει ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία των τραπεζιτών. Βλέπετε ότι οι συνήθειες των ‘’καταλήψεων’’ και οι ριζοσπαστικές ιδεοληψίες εξακολουθούν να τους κατατρύχουν και δεν αποτελούν αποκλειστικότητα του κυρίου Πολάκη, που παρουσιάζεται ως ο κουζουλός του χωριού, χωρίς να έχει σχέση με τον συμπαθή ήρωα του Μιχάλη Στρατάκη από τις Γκαγκάλες.

Ύστερα από όσα προανέφερα, ήταν αναπόφευκτο να παρακολουθήσω και τη χθεσινή συζήτηση των πολιτικών αρχηγών. Η σοβαρότητα που επιβάλλει η ηλικία μου, δεν μου επιτρέπει να προβώ στους χαρακτηρισμούς που αρμόζουν στην περίπτωση. Θα επαναλάβω όμως τη γνωστή ρήση του Ιησού προς την Μάρθα ‘’μεριμνᾷς καί τυρβάζῃ περὶ πολλά’’ και ο νοών νοήτω!! Βγάλανε τα απωθημένα τους, τον μικρομεγαλισμό τους και τις ιδεοληψίες τους. Ασχολήθηκαν κυρίως  με τον εορτασμό της ‘’17 Νοέμβρη’’, αφού στέρεψαν  πια οι ιδέες και τα ινδάλματα που τους κρατούσαν στην επικαιρότητα. Προσπαθούν να νεκραναστήσουν κοσμοθεωρίες και πρακτικές που κατακρημνίστηκαν με γδούπο από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ή διατηρούνται σαν ταμπέλες στην Κίνα, γιατί δεν έχουν βρει ακόμα τον τρόπο να τις κατεβάσουν οι ίδιοι, που διάγουν καπιταλιστικώτατα!!!. Ακούστηκαν κάποιες κραυγές για την Ουγγαρία και την Πολωνία ότι έγιναν ακροδεξιές , που δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, αλλά δεν είπαν ότι εκεί τους οδήγησε ο υπαρκτός σοσιαλισμός που τους επέβαλαν για δεκαετίες. Σε κάποιο βαθμό αυτό αφορά και τις λοιπές Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες – με πρώτη τη Ρωσία -που ‘’διαφεντεύονται’’ από στελέχη του παλιού  ολοκληρωτικού καθεστώτος , με νοθευμένες δημοκρατικές μεθόδους. Είμαι σίγουρος ότι και οι χθεσινοί υποστηρικτές της πραγματοποίησης της εκδήλωσης για την 17^η Νοέμβρη ,  αν είχαν ζήσει  στις χώρες αυτές,  θα μιλούσαν  εντελώς διαφορετικά σήμερα. Το Πολυτεχνείο ήταν κίνημα όλου του ελληνικού λαού, που πιστεύει στη γνήσια αστική δημοκρατία και αποκηρύσσει με βδελυγμία τις όποιες παραφυάδες της. Ένας σύγχρονος νέος θα τους έλεγε  ‘’κολλημένους’’ σε ξεπερασμένες πρακτικές , που καλόν είναι να μπουν στο χρονοντούλαπο, πριν οδηγηθούμε  στη δημιουργία νέων ‘’Δελαπατρίδηδων’’. Κάποτε είχαν τη μητερούλα Μόσχα, τον πατερούλη Στάλιν και άλλα γραφικά πρότυπα, τώρα όμως όλα αυτά έγιναν  σαν τα ‘’προσεχώς’’ του παλιού κινηματογράφου, για να δείξουν ότι υπάρχουν  προοπτικές.

    Η χθεσινή Βουλή δεν μπόρεσε τελικά  να ασχοληθεί  με το σοβαρότατο θέμα της πανδημίας, που δεν αφήνει περιθώρια διαφοροποίησης από την παγκόσμια [ καλή ή κακή ] αντιμετώπιση. Σύσσωμη η αντιπολίτευση το έριξε στον ‘’καλαματιανό’’ που λέει ο λαός και περιορίστηκε σε συνθηματολογία, ακόμα και συγκεκαλυμμένη ‘’συγκυβέρνηση’’. Εκεί πλέον δεν άντεξα άλλο και έστρεψα τη σκέψη μου στην Άνοιξη της Πράγας του 1968 που βίωσα οικογενειακά και  σε μια τυχαία συνάντηση μου με τον Μίλαν Κούντερα. Θυμήθηκα και το διώξιμο της συζύγου και της ανήλικης κόρης μου από το ξενοδοχείο , σε αντίποινα για την αναγνώριση από το ΚΚΕ της σοβιετικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία. Ξαναθυμήθηκα και το  μυθιστόρημα του Κούντερα ‘’Το Αστείο’’ , με το οποίο έγινε παγκόσμια γνωστός.

‘’Ο οπτιμισμός είναι το όπιο του λαού. Το υγιές πνεύμα βρομάει βλακεία. Ζήτω ο Τρότσκι». Με αυτά τα λόγια θέλησε να πειράξει την ενθουσιώδη φίλη του ο Λούντβιχ, ο ήρωας του βιβλίου. Και γι’ αυτό το αστείο θα διαγραφεί από το κόμμα, θα αποβληθεί από το πανεπιστήμιο, θα καταταγεί στο στρατό σε τάγμα «τιμωρημένων» και θα υπηρετήσει τη θητεία του δουλεύοντας στα ορυχεία, στα οποία θα παραμείνει «εθελοντικά» άλλα 3 χρόνια.
«Το αστείο» γράφτηκε το 1965 και πρόλαβε να εκδοθεί στην Τσεχοσλοβακία το 1967. Την εποχή της «Άνοιξης της Πράγας» και του βίαιου τερματισμού της με την εισβολή των ρωσικών τανκς «Το αστείο» αποτελούσε μια ηχηρή καταγγελία του σοβιετικού σοσιαλιστικού μοντέλου. Έγινε έτσι το «ευαγγέλιο της εποχής» και γνώρισε τεράστια επιτυχία διεθνώς. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα, όπου κυκλοφόρησε το 1971, με την επιπλέον φόρτιση που συνεπαγόταν για μας η δικτατορία της 21ης Απριλίου και η νωπή διάσταση του έργου, και παραμερίστηκε η καθαυτό μυθιστορηματική του αξία.’’. Και όμως , κάποιοι στη σύγχρονη  δημοκρατική Βουλή των Ελλήνων, εξακολουθούν να ονομάζουν πρόοδο και αριστερό ριζοσπαστισμό την επαναφορά σε αυτό το κατάντημα.

Σε αυτή τη όμορφη χώρα της δημοκρατίας και του φυσικού κάλλους , δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την πανδημία αλλά  και την εμμονή διαστρέβλωσης της αλήθειας και τους αιθεροβάμονες με τα οράματά τους, που δυστυχώς δεν θεραπεύονται με φάρμακα και εμβόλια. Αντώνης