ΠΟΣΟ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΤΟ ΦΙΛΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΚΟΣΤΟΥΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ

 

 

Ένα παλιό δημώδες άσμα μιλούσε για ένα καράβι από τη Χιο που άραξε στη Σάμο για να κοστολογήσει το φιλί  – προφανώς το ερωτικό – ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, διαφοροποιώντας την τιμή ανάμεσα στις παντρεμένες, τις χήρες και τις νιες. Με το αντικείμενο ασχολήθηκε ακόμα και το ΙΝΚΑ, με εμπορικά όμως κριτήρια, και με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου που μας ήρθε από την Εσπερία. Η επιστήμη, από την πλευρά της,  που ερευνά κάθε τι που προκαλεί ή μεταφέρει μικρόβια, κοστολόγησε υψηλά τη μεγάλη  συμμετοχή του  στην επιβάρυνση  της υγείας μας.  Άσχετα όμως με το πρίσμα υπό το οποίο κρίνεται το συγκεκριμένο αυτό  άγγιγμα των χειλιών, αποτελεί συνηθισμένη πρακτική των ανθρώπων και έκφραση αγάπης, τρυφερότητας ή σεβασμού. Χρησιμοποιείται επίσης για χαιρετισμό , αποχαιρετισμό, ακόμα και προδοσία. Οι ποιητές μιας παλιότερης εποχής, εκτιμώντας την αξία του, το χρησιμοποιούσαν σαν μέτρο της αγάπης , την οποία προσομοίαζαν με  ασπασμό των αγγέλων προ τα άστρα!!!

Το φιλί έχει μετεξελιχθεί και σε δόλιο  μέσο ‘’εξαπάτησης’’ του ή της συντρόφου, όταν πρόκειται να ακολουθήσει ή έχει προηγηθεί μια απιστία, όπως τη λέγαμε παλιότερα [ενώ  σήμερα θεωρείται ένα σύνηθες ή τυχαίο   συμβάν, όπως τόσα και τόσα στη ζωή μας]. Ενίοτε     αποτελεί και  προσχηματική δημόσια επίδειξη, ή  τρόπο συγκάλυψης  προχωρημένων διαδικασιών συμβίωσης των ‘‘απελευθερωμένων’’ ζευγαριών. Θεωρώ την τελευταία εκδοχή, σαν μια παραλλαγή του φιλιού του Ιούδα, με το δικό της ειδικό βάρος αλλά χωρίς τιμή ή τίμημα. Η κοστολόγησή του βέβαια , δεν θα μπορούσε να προβλεφθεί στο τραγούδι μιας εποχής , που πολλοί  προσπαθούν απεγνωσμένα  να ξεχαστεί.   Κρίμα!!!

 Με δεδομένο ότι το φιλί έχει καταστεί το πιο ενοχοποιημένο στοιχείο μετάδοσης του κορωνοιού, οι νέοι μας αναζητούν και υποψιάζομαι ότι έχουν ήδη ανακαλύψει το υποκατάστατό του, ίσως και μέσω ιντερνέτ, όπως συστήνει και ο ειδικός κ. Ασκητής. Αυτό επαναφέρει στη μνήμη μας   την αρχαία ρήση του Κικέρωνα, ‘’o tempora o mores’’, με τη διαφορά ότι η λέξη    mores, δεν σημαίνει  πλέον έθιμο ή συνήθεια, αλλά  μια ακόμα σύγχρονη ‘’κενοτομία’’!!!

Τελικά, εκείνο που μένει από το δικό μας σύγχρονο ταξίδι  είναι το κόστος  της ίδιας της ζωής μας και των εκφάνσεών της, αφού το ‘’τζάμπα’’ μας τελείωσε.  Υπάρχουν βέβαια και σ’ αυτόν τον κανόνα οι εξαιρέσεις, που αφορούν τους ελάχιστους, που χαίρουν κάποιου είδους ασυλίας , που  απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.  Όλα λοιπόν εδώ πληρώνονται και έχουν το τίμημά τους..

Κάθε μας πράξη και ενέργεια ακόμα δε και σκέψη ή και πρόθεση , στο τέλος  [ εποχιακό, επαγγελματικό ή φυσικό]   κοστολογείται.  Δεν αναφέρομαι βέβαια  – χωρίς και να την  αρνούμαι – μόνο στη θεία δίκη που επικαλούνται οι διάφορες θρησκείες ,αλλά σ’ αυτή που σε υποχρεώνει , χωρίς να συντρέχουν παθολογικά  αίτια, να στριφογυρίζεις τα βράδια  στο κρεβάτι σου. Εξαιρούνται πάντα  οι  ασυνείδητοι ή – όπως τους αποκαλεί  ο λαός – οι χοντρόπετσοι. Αν ανατρέξει κανείς σε σημαντικά ιστορικά πρόσωπα, θα διαπιστώσει ότι έχουν αναθεωρήσει πολλές  από τις  ιδέες και αποφάσεις τους. Πολλές φορές,       ή σε μια κρίση της συνείδησής τους  [που όλοι διαθέτουν ,έστω και εν υπνώσει] θα ήθελαν να είχαν ενεργήσει διαφορετικά. Ένα απλό  αλλά σύνηθες δείγμα αφορά και  τους αποκαλούμενους ‘’κοψοχέρηδες’’ των εκλογών, που δηλώνουν ότι μετάνιωσαν για την επιλογή τους, είναι όμως πρόθυμοι να  την επαναλάβουν,  αν συντρέξουν οι ανάλογες προϋποθέσεις. Θα μου πείτε ίσως  ότι χάνουν την αξιοπρέπεια τους, αλλά ας μην μιλάμε πια  στην αμοραλιστική εποχή μας για τέτοιες λεπτομέρειες!!!

Σήμερα δεν θα κατονομάσω ανθρώπους ή οργανωμένες ομάδες που εμπίπτουν στην κατηγορία εκείνων που περιμένουν το ραβασάκι της ‘’πληρωμής’’, περιοριζόμενος σε απλές  περιγραφές. Θυμίζω ενδεικτικά  παλιό δημοσιογράφο ‘’κρατικού’’ καναλιού  που παρουσίαζε ‘’αντικειμενική’’ όπως την αποκαλούσε, πολιτική εκπομπή,  την οποία αντάλλαξε  με τη θέση  Βουλευτή στην ίδια πόλη και επιδεικνύει την κομματική του εμπάθεια. Έτερος, ικανότερος,  προτίμησε, με την ίδια διαδικασία το Ευρωκοινοβούλιο, που δίνει και πολλά λεφτά, δείχνοντας όμως  κάποια μετριοπάθεια. Για την ώρα  χαίρονται τα λεφτά [ που κλείνουν ή και ανοίγουν στόματα] και την   ασυλία τους , εξαργυρώνοντας παράλληλα τα γραμμάτια ‘’αντικειμενικότητάς’’  τους. Υποψιάζομαι όμως, ότι σαν έξυπνοι άνθρωποι,   περιμένουν και αυτοί  το ραβασάκι τους, αφού η πληρωμή μπορεί να αργεί αλλά δεν λησμονεί  !!! Αφήνω  τους ίδιους να το σκεφθούν και όσους αισθάνονται ‘’αναμάρτητοι’’, να επιλέξουν – αν πράγματι το θέλουν και το μπορούν - ανάμεσα στο Νόμο του Μωυσή περί λιθοβολισμού ή την προτροπή του Χριστού,  ‘’ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον  βαλέτω’’. Αντώνης