ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

 

Σήμερα, Καθαρά Δευτέρα, όπως τη λέγαμε παλιά, είναι η πρώτη μέρα της ‘’Σαρακοστής’’, που σήμαινε την έναρξη  νηστείας για το Πάσχα και το σταμάτημα της αποκριάτικης κραιπάλης [μεθύσι και ηδονισμός]. Ήταν μια προσωρινή ‘’ανακωχή’’ των πιστών   με τον Διόνυσο, για να προετοιμαστούν γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν  τις δύσκολες επόμενες 48 μέρες. Ίσως αυτός είναι  ο λόγος που κάποια από τα  δρώμενα συνεχίζονται και τη Δευτέρα, με αλλαγή στο σκηνικό , ενώ η κραιπάλη εξακολουθεί να αποτελεί  κυρίαρχο  στοιχείο..

Πριν αναφερθώ στα σημερινά δικά μου, θα κάνω μια μικρή αναδρομή στα παιδικά μου βιώματα της αντίστοιχης ημέρας.      Η Λαγάνα ή λειψή – λόγω της έλλειψης μαγιάς ή ζύμης -  αποτελούσε ιδιοπαρασκεύασμα των νοικοκυρών της εποχής  Την έψηναν  εκ περιτροπής  ομαδικά στις γειτονιές, σε κάποιον από τους σπιτικούς  φούρνους που διέθεταν τα περισσότερα επαρχιακά σπίτια.  Εκεί να δείτε Διονυσιακές υπερβολές από τις γυναίκες της γειτονιάς, με τα υπονοούμενα και τις αθυροστομίες, που συχνά συνοδεύονταν  και από συμβολικές  κινήσεις και επιδείξεις.  Οι άντρες αποκλείονταν από την όλη εκδήλωση, αλλά εμείς τα παιδαρέλια τι έβλεπαν τα μάτια μας και άκουγαν τα αφτιά μας δεν λέγεται, αλλά χωρίς τις προσλαμβάνουσες δεν τα καταλαβαίναμε. Αργότερα όμως, και με τη βοήθεια των  μεγαλύτερων και πιο πονηρεμένων, ορθά ή στραβά αρχίζαμε την πρώτη  ‘’σεξουαλική  αγωγή’’.

Σήμερα λοιπόν, με όσα μας συμβαίνουνε, έκανα μια  προσπάθεια – στα πλαίσια του επιτρεπτού- και επισκέφθηκα πουρνό – πουρνό ένα  φούρνο της πόλης μου για να προμηθευτώ  την παραδοσιακή λαγάνα. Σκέφθηκα ότι  δεν είναι γνωστό  αν και πότε θα μου ξαναδοθεί μια νέα   ευκαιρία .

 Εκεί με πληροφόρησαν  ότι αν τη θέλω ζεστή, σε λίγο θα έβγαζαν την τελευταία τους  φουρνιά και έκοβα βόλτες έξω από τον φούρνο  μέχρι να ετοιμαστούνε. Όμως, παρά την λιακάδα, το βοριαδάκι ήταν τσουχτερό αλλά το ευχαριστήθηκα, γιατί στην επιστροφή μου  την πήρα ‘’παραμάσχαλα’’ και έτσι κρατήθηκα ζεστός μέχρι να φτάσω  σπίτι.  Ετοίμασα το τσάι μου και  με τον  μακεδονικό χαλβά [όχι τον  Βόρειο]  και τη ζεστή λαγάνα μου, γύρισα πίσω στα παλιά. Απλά,  λιτά και απέριττα, όπως επιτάσσουν οι καιροί , ξανάζησα   για λίγο, όσα φεύγουν  οριστικά ,μαζί με μας τους τελευταίους της εποχής!!!

Το ίδιο απλές αλλά σημαντικές  θα είναι σε λίγο  οι φωτογραφίες  που συνοδεύουν το κείμενο, γιατί θα συνεχίσουν να θυμίζουν όσα έφυγαν και εκείνα που άφησαν  πίσω τους. Αντώνης