Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΜΟΥΤΑΣ

 

                   Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΜΟΥΤΑΣ

 

Το έντονο κρύο των ημερών και οι προειδοποιήσεις των ειδικών εν όψει της μετάλλαξης Όμικρον, περιόρισαν τους ηλικιωμένους ακόμα περισσότερο στο σπίτι και αυτό μου  επανέφερε τις αναμνήσεις από τους περιορισμούς της παιδικής μας ηλικίας, με την επίκληση του μαμούτα και του λύκου, απ’ ευθείας ή μέσω των παραμυθιών της εποχής. Ο λύκος στη γενιά μας στην επαρχία ήταν ένα  ζώο της άγριας πανίδας, με τη γνωστή του δραστηριότητα , ενώ ο μαμούτας αποτελούσε μια  απροσδιόριστη απειλή, με  την οποίαν υπονοούσαν μάλλον το άγνωστο μεν υπαρκτό όμως προϊστορικό  μεγαλόσωμο μαμούθ, το οποίο και οι γονείς μας απλώς είχαν ακουστά!

Η απειλή αποτελούσε  τρόπο συνετισμού ευρείας χρήσης ακόμα και στην παιδεία. Η εξέλιξη της κοινωνίας άλλαξε τα πρότυπα φοβήτρων, δεν έπαψε όμως να απειλεί μικρούς και μεγάλους με άλλους τρόπους, απομυθοποιώντας τον κακό λύκο, που αποτελεί πλέον προστατευόμενο είδος. Δεν ξέρω αν στην ηλικία μου θα αξιωθώ να ζήσω  την εποχή που θα εντάξουν στα προστατευόμενα είδη και τον άνθρωπο, ο οποίος, απειλεί και απειλείται, παίρνοντας τη θέση του  λύκου. Ας κάνει κάτι και για μας η WWF, χωρίς να αναμένει από τον  σύγχρονο ‘’προοδευτικό’’ άνθρωπο την ανταπόκριση του λύκου, διότι κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με τους γνωστούς αρνητές και  θεματοφύλακες του Συντάγματος .Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια σε φόβητρα  και το μένος κάποιων ανθρώπων να κακολογούν καθημερινά  και επώνυμα πολιτικούς τους  αντιπάλους , ίσως   αποκτήσει ανάλογη εξέλιξη!!!

 Θυμήθηκα ένα πραγματικό σχετικό περιστατικό, που βίωσα στην Πράγα τη δεκαετία του 1960. Η  πανέξυπνη εξάχρονη   κόρη  ενός συναδέλφου, η Μπουμπού, είχε μια ιδιαίτερη γλαφυρότητα στην αφήγηση παραμυθιών, πλην εκείνου του λύκου με τα κατσικάκια, που απέφευγε συστηματικά. Κάθε φορά που η αφήγησή της έφθανε στο σημείο που ο λύκος έπειθε τα κατσικάκια ότι είναι η καλή μαμά τους και του άνοιγαν την πόρτα, έκρυβε με τα χέρια της το πρόσωπό της και σιωπούσε. Έδειχνε ότι υπέφερε πραγματικά για τα μικρά ‘’θύματα’’, που θα καταβρόχθιζε ο ‘’κακός’’ λύκος, που τα εξαπάτησε.

Η  λύση βρέθηκε με την προσθήκη ενός ‘’καλού οπλισμένου’’ κυνηγού που ήταν κρυμμένος πίσω από την πόρτα και σκότωνε τον λύκο! Με τη διασκευή αυτή, η Μπουμπού  έφθανε χαρούμενη μέχρι το τέλος του παραμυθιού και έδιωξε οριστικά τις φοβίες της. Τώρα πια, η μικρή μας ηρωίδα  θα είναι μια ώριμη κυρία και αν γνώριζα τη διεύθυνσή της θα της θύμιζα το όμορφο αυτό κομμάτι των παιδικών της χρόνων για να το διηγηθεί ίσως και στα εγγόνια της, διασκεδάζοντας και τα όσα  ακούονται από τους σύγχρονους επαγγελματίες παραμυθάδες.  Αντώνης