ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ 100% ΑΛΗΘΙΝΗ

 ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ 100% ΑΛΗΘΗΝΉ

 

 

· «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα», είναι ένα υποτιθέμενο «ρητό» του Καρλ Μαρξ . «Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν » φέρεται να έχει πει ο φιλόσοφος.

Τα τελευταία δημοσιεύματα για  τις εικόνες ντροπής που προκάλεσαν την παρέμβαση του Εισαγγελέα για  βασανιστήρια στην ηλικιωμένη του Ωρωπού, μου έφεραν στο νου παρόμοιο περιστατικό, που βίωσα προσωπικά στον χώρο της Ελληνικής Πρεσβείας του Βελιγραδίου όπου υπηρετούσα,   το 1961. Πριν όμως αναφερθώ στο επώνυμο περιστατικό, θα κάνω μια εισαγωγή που θα καταστήσει κατανοητή την όλη κατάσταση μιας  μακρινής εποχής, με σχεδόν ανάλογα κίνητρα αλλά διαφορετικές προθέσεις και προσλαμβάνουσες της εποχής.

Σε τακτές ημερομηνίες το Υπουργείο Εξωτερικών έστελνε,  συνοδεία υπαλλήλου,  την υπηρεσιακή – απόρρητη αλληλογραφία – σιδηροδρομικώς, με παραλήπτες κατά σειρά [στο σταθμό] του Γενικού Προξενείου Σκοπίων, της Πρεσβείας Βελιγραδίου και κατάληξη στη Βιέννη. Εκεί κατέφθαναν υπάλληλοι, των Πρεσβειών μας από τη  Βαρσοβία, τη Βουδαπέστη και την Πράγα  που παραλάμβαναν τον σφραγισμένο [με ισπανικό κηρό] δερμάτινο μάρσιππο τους και παρέδιναν τον αντίστοιχο δικό τους, αφού την επομένη, ο αποκαλούμενος διπλωματικός ταχυδρόμος, ακολουθούσε το αντίστροφο δρομολόγιο προς το ΥΠΕΞ. Μερικές φορές ο ταχυδρόμος έμενε στο Βελιγράδι και τη διαδρομή Βελιγράδι – Βιέννη με επιστροφή, εκτελούσε  υπάλληλος  της τοπικής Πρεσβείας μας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, που η συνοδεία των φακέλων είχε ανατεθεί στον Κλητήρα της Πρεσβείας  Δημήτριο  Κουτσόπουλο [γνωστό ως μπάρμπα-Μήτσο ], ο τελευταίος υπήρξε μάρτυρας – κατά την επιστροφή της αμαξοστοιχίας – μιας βιαίας επιβίβασης μιας Ελληνίδας από τη Ρόδο, που είχε επιχειρήσει να μεταβεί στη Γερμανία για εργασία , όπως έκαναν χιλιάδες Έλληνες τότε και την ‘’έπιασαν’’.

Η Γερμανία είχε θέσει δύο όρους για να περνούν την Αυστρία με το τρένο. Για τουρισμό, οπότε έπρεπε να φέρουν μαζί τους 20 δολάρια για κάθε ημέρα θεώρησης ή για εργασία. ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΙΈΘΕΤΑΝ ΠΡΌΣΚΛΗΣΗ από γερμανική εταιρεία και η συμπατριώτισσα μας δεν είχε καμία από τις δυο δυνατότητες.  Ο μπάρμπα-Μήτσος – όπως μου είπε – λυπήθηκε την ταλαιπωρημένη και αγράμματη γυναίκα και την κατέβασε μαζί του στο Βελιγράδι.

Όσα ακολουθούν, μου τα διηγήθηκε ο ίδιος όταν εξέφρασα την απορία μου γιατί την οδήγησε στο γκαράζ της Πρεσβείας και έκλεισε την πόρτα. Μου είπε λοιπόν ότι [ με τη συγκατάθεσή της ] την έπλυνε με την μάνικα που έπλεναν τα αυτοκίνητα και της φόρεσε καθαρά ρούχα της γυναίκας του γιατί βρωμούσε από την πολυήμερη περιπέτειά της. Στη συνέχεια έκανε έρανο στο προσωπικό της Πρεσβείας, συγκεντρώνοντας 120 δολάρια, της εξασφάλισε τουριστική θεώρηση 6 ημερών για τη Γερμανία και την ξεπροβόδισε στον σταθμό.

Το μεθεπόμενο καλοκαίρι εμφανίστηκε στην Πρεσβεία μια κυρία με τον άντρα της και μας εξήγησε ότι ήταν ‘’τσιγγάνα’’ και πέρασε για να μας ευχαριστήσει για τη συνδρομή που της άνοιξαν καινούργιους δρόμους στην μετέπειτα ζωή της [ ήταν  η Ροδίτισσα που είχε απελαθεί] .

Το περιστατικό είναι απόλυτα αληθινό και το γνωρίζουν όσοι βρέθηκαν τότε στην Ελληνική Πρεσβεία  που χειρίστηκε προσωπικά και χωρίς να ενημερώσει κανένα ο Κλητήρας της . Όπως μας έλεγε αργότερα ο ίδιος, παντελώς αγράμματος αλλά θυμόσοφος και πανέξυπνος,  ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Δυο παράλληλες ιστορίες που διεκπεραιώθηκαν με τα ίδια ακριβώς μέσα αλλά με διαφορετικές προθέσεις  και ίσως συγκεκαλυμμένη ανθρωπιά,. Στην παλιά ιστορία και χωρίς την παρέμβαση Εισαγγελέα οδήγησαν  και σε αίσιο τέλος.

Για να ολοκληρώσω όμως την αφήγησή μου, αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω δυο λόγια βιογραφικά του μπάρμπα-Μήτσου.

Υπήρξε βίος και πολιτεία. Ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε στην Πρεσβεία μας στη Μόσχα, σαν προσωπικό υπηρέτη του Γραμματέα Πρεσβείας και μετέπειτα Υπουργού Εξωτερικών της Χούντας Πιπινέλη, σε κάθε πέρασμα του οποίου από τη Γιουγκοσλαβία τον καλούσε να ταξιδεύσει μαζί του.

Ο ίδιος μου είχε διηγηθεί ότι μαζί με κάποιον άλλο κατέφυγαν στο Ιράν και έκαναν εταιρεία διάνοιξης και ασφαλτόστρωσης δρόμων και απόκτησε μεγάλη περιουσία. Υπήρξε ένας από τους μεγαλομετόχους του Λαμπρόπουλου Θεσσαλονίκης και οικόπεδα στο Καραμπουρνάκι, ενώ   μετρούσε και τη δεκάρα από τσιγκουνιά. Ζητούσε από τους άλλους να τον καλούν για φαγητό, αλλά τους αποζημίωνε με τις γλαφυρές ιστορίες του.

Γέρος πια παντρεύτηκε με μοναδικό σκοπό να υιοθετήσει ένα μικρό κοριτσάκι [το Ποπάκι] όπως το έλεγε, από το ορφανοτροφείο, στο οποίο έγραψε προκαταβολικά όλη την τεράστια περιουσία του.

Τα τελευταία απάνθρωπα περιστατικά με γύρισαν  60 χρόνια πίσω και με γέμισαν με το άρωμα που μπορεί καμιά φορά να αναδίδει ακόμα  και ένας Σκρούτζ, αν το θελήσει.  Να αποδεχθούμε ότι ο σκοπός αγιάζει  τα μέσα που έλεγε ο μπάρμπα-Μήτσος και πού τοποθετούμε τον πήχη συγχώρεσης της παροιμίας;;; Αντώνης