ΝΑΧΑΜΕ ΤΙ ΝΑΧΑΜΕ

 

      ΝΑ ‘ΧΑΜΕ , ΤΙ  ΝΑ ‘Χ ΑΜΕ

 

 

Δυο  πρόσφατα  θλιβερά γεγονότα ,  σημάδεψαν την επικαιρότητα:  Η  κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου και η απώλεια   του σπουδαίου ποδοσφαιριστή της εποχής μου, Μίμη Δομάζου. Χωρίς να μπορούν να συσχετισθούν, σημάδεψαν  ειδησεογραφικά και όχι μόνο τις  μέρες μας, δείχνοντας ότι οι νέο-Έλληνες  έχουν ξεχάσει προ πολλού την αίσθηση του μέτρου , στη δεύτερη περίπτωση

Σαν γεγονότα είναι και τα δύο , για διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων , σημαντικά αλλά όχι ίσα. Χωρίς  άλλα σχόλια για τον λαμπρό ποδοσφαιριστή και τις υπερβολές ακόμα και των πολιτικών ηγεσιών . Θα μείνω στην κοίμηση του σεπτού Ιεράρχη Αναστασίου  και το έργο του οποίου  θα μνημονεύεται ανα τους αιώνες και θα αποτελεί άσβεστο    παγκόσμιο φάρο  της  Ρωμιοσύνης . Το  τελευταίο γεγονός  με γύρισε πίσω50 και πλέον χρόνια,  στους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του ομότιτλου άσματος του 1972, σε  μουσική Μάνου Λοΐζου.

Μένω μόνο στον τίτλο, συσχετίζοντας  τον με τον μακαριστό  Αναστάσιο, που όχι απλά  μας λείπει, αλλά οδηγεί σε μια απάντηση στο ερώτημα του  τίτλου   και θέλω, με μια προβολή του στο μέλλον να αναζητήσω το ανέφικτο! ΝΑΧΑΜΕ στην εποχή μας περισσότερους Αναστάσιους ,που λείπουν από τις σύγχρονες παγκόσμιες  Θρησκευτικές και πολιτικές  ηγεσίες. Σκέπτομαι πόσο θα άλλαζε ο Κόσμος αν είχαμε έναν Αναστάσιο στην Ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα στην ηγεσία των  ΗΠΑ, στις ηγεσίες της Ρωσίας και της Κίνας και γιατί όχι στη χώρα μας και αλλαχού. Θα ζούσαμε όλοι μαζί μονιασμένοι, αλληλέγγυοι και ευτυχείς στην παγκόσμια κοινότητα. Δεν θα μιλούσαμε πια για την ‘’εικονική πραγματικότητα’’ που  επικαλούνται διάφοροι ποικιλόχρωμοι λαϊκιστές, καιροσκόποι και εθνοκάπηλοι χαμαιλέοντες της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.

Το πρωτοφανές και υπό δυσμενέστατες συνθήκες έργο που πραγματοποίησε για το σύνολο των  συνανθρώπων  του στην Αλβανία, επισφραγίζεται  με την ταφή του στη χώρα που μεγαλούργησε, αγκάλιασε και αγκαλιάστηκε από το σύνολο των ανθρώπων. Η ΒΕΒΑΙΑ αιώνια μνήμη του, εγγίζει τα όρια της Αγιότητάς του.  Το ύστατό μου χαίρε στον Μακαριστό Αναστάσιο.   Αντώνης

ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ

 

         ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ

 

 

Χωρίς να ανακαλώ  ή να διορθώνω ούτε λέξη στο χθεσινό μου δημοσίευμα που αφορά τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, θέλω να τον συγχαρώ για την εκλογή του και να ευχηθώ    καλή επιτυχία στο έργο του επ’ αγαθώ της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα της μεγάλης δημοκρατικής χώρας του.

Με δεδομένο ότι ο Πρόεδρος δεν έμεινε στις χθεσινές απειλές του μέσω των διαταγμάτων,  αφού την επομένη ήδη ημέρα ενοχοποίησε και καθύβρισε Επίσκοπο του  Ναού  που εκκλησιάστηκε   επειδή  τόλμησε να εκφράσει την ευχή να δείξει έλεος προς τους πρόσφυγες  στη χώρα του, οι οποίοι τελικά προσφέρουν τις φθηνές υπηρεσίες τους σε εργασίες που  αποφεύγουν οι αυτόχθονες Αμερικανοί. Ας μην λησμονεί ότι οι σύζυγοί του ιδίου και του Αντιπροέδρου είναι επίσης ξένες

Έτσι λοιπόν, πέραν των τίτλων που του απέδωσα ,προσθέτω και εκείνον του  ‘’απρόβλεπτου’’ με την όποια σημασία αποδίδει ο καθένας στον χαρακτηρισμό.. Επαναλαμβάνω τη διευκρίνιση ότι ο φασισμός δεν αποτελεί ιδεολογία, αλλά εμμονικό  τρόπο σκέψης και επιβολής  της, στο κοινωνικό σύνολο.  Κανένας δεν κατέχει την μοναδική αλήθεια  ούτε  αυτή αποτελεί αποκλειστικό δικαίωμα ουδενός.  Ως απρόβλεπτος δημιούργησε τα πρώτα ρήγματα με τους συμμάχους και ιδία τους Ευρωπαίους που αποτελούν τις ρίζες της σημερινής Αμερικής εν τω συνόλω της. Με την ίδια λογική, έβγαλε  τις    ΗΠΑ από τη συμφωνία των Παρισίων για τις κλιματικές συνθήκες και στράφηκε κατά της πράσινης ενέργειας, η οποία είχε αρχίσει να βελτιώνει σε κάποιο βαθμό την παγκόσμια ελπίδα για περιορισμό των ολονέν  εντονότερων φυσικών φαινομένων. Με την απόφασή του να αποσυρθεί από τη συνθήκη των Παρισίων , δεν προσβάλει μόνο τους  φίλους και συμμάχους του που παραμένουν στη συνθήκη αλλά και  τους Αμερικανούς που πολύ πρόσφατα, έχασαν τους ανθρώπους τους, τις περιουσίες τους και πολλές χιλιάδες ξεσπιτώθηκαν λόγω ,των πρόσφατων πυρκαγιών στην Καλιφόρνια και αλλαχού. Οι ειδικοί με πολυετείς   έρευνες  τις απέδωσαν στις  κλιματικές αλλαγές  που προκαλούν  κυρίως  τα ορυκτά  καύσιμα στα οποία εντείνει τις εξορύξεις και θέλει να επιβάλει την αγορά τους από τους Ευρωπαίους,  για να ισοσκελίσει το εμπορικό ισοζύγιο μαζί τους.

 Με τέτοιες λογικές η ενδεχόμενη ισοσκέλιση δεν θα έχει καμία επίδραση  στους κατοίκους ενός κατεστραμμένου Κόσμου, τον οποίο θέλω να πιστεύω ότι δεν επιθυμεί. ούτε επιδιώκει, μετά τα όσα συνέβησαν στην προηγμένη χώρα του. Ο ορθολογισμός και μια δεύτερη σκέψη δεν αποτελεί ήττα ή οπισθοχώρηση αλλά γενναία πράξη, για την οποία οι λαοί θα τον ευγνωμονούν. Το χρηματικό κέρδος δεν είναι το παν στη ζωή και το υποστηρίζει αυτό ένας πολύπειρος 90χρονος, που χάρηκε τη ζωή του  με πενιχρά οικονομικά.  Τι  θα απαντήσει σε όλους αυτούς τους συμπατριώτες του που υπήρξαν θύματα των  συνεχιζόμενων  ‘’βιασμών’’ της πανίσχυρης φύσης,  που ξεπερνά τις ανθρώπινες δυνάμεις,  όταν ο ίδιος  συνειδητά  αρνείται να μετάσχει την κοινή  πρόληψη;;;

 Απαντώντας στην κριτική που του γίνεται  για πολλές από τις αποφάσεις του, επικαλείται την  συγκυριακή ευρεία  νίκη του στις τελευταίες εκλογές, ενώ  οι αποφάσεις του έχουν ήδη διχάσει τον αμερικανικό λαό.

Με το απρόβλεπτο του χαρακτήρα του, αποσύρει επίσης τις ΗΠΑ από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας,  με διάφορα προσχήματα. Αν πράγματι  ο ΠΌΥ  δεν λειτουργεί σωστά να τον διορθώσουμε και όχι να συμπράξουμε στην κατάργησή του. Θα τελειώσω με την ευχή και την ελπίδα ότι σαν έξυπνος άνθρωπος, θα αναθεωρήσει πολλές από τις  προτάσεις του. Καλείται να αποδείξει  γενναιότητα, αποδεχόμενος και  τη ρήση του μεγάλου πολιτικού της αρχαίας Αθήνας Περικλή,  που μας μετέφερε ο θαυμαστής του Σοφός Θουκυδίδης,‘’οι καιροί ου μενετοί’’, που σημάνει ότι οι περιστάσεις δεν μπορούν να περιμένουν και πρέπει να δράσουμε άμεσα.   Αντώνης 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΣΤΟΝ κ. ΤΡΑΜΠ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΌΜΟΣ

  ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΣΤΟΝ  κ. ΤΡΑΜΠ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ

 Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΔΩΣΕ ΧΑΡΗ ΣΤΟΥΣ ‘’ΜΕΛΑΝΟΧΙΤΩΝΕΣ’’

 

 

Παρακολούθησα κάθε λέξη και κάθε κίνηση στην πρόσφατη ορκωμοσία του 47^ου Προέδρου των ΗΠΑ. Άκουσα και είδα όσα δεν ήθελα να δω για να μείνω με την ελπίδα ότι όσα είχαν προηγηθεί δεν ήταν παρά ένα τρελό μου όνειρο. Με τη χθεσινή του παρουσία δεν μου άφησε καμιά αμφιβολία για απόλυτη την δικαίωση του τίτλου μου.

      Εξακολουθώ να ελπίζω ότι και πάλι δεν κατάλαβα καλά όταν νόμιζα ότι έβλεπα μια από τις περιβόητες ομιλίες του Ντούτσε, αν και δεν άφησε πολλές πιθανότητες που να δικαιώνουν την ελπίδα μου ότι έκανα λάθος εκτίμηση. Στους καλεσμένους του στη δεξιά πλευρά είχε το σόι του και τους χρηματοδότες και κολλητούς του. Απείλησε με την άμεση υπογραφή των διαταγμάτων του, θεωρώντας πρώτιστη απειλή  την άμεση δίωξη των Μεξικανών προσφύγων, την ΄΄κατάληψη’’ του Παναμά, την αγορά-προσάρτηση της Γροιλανδίας και την προσθήκη προσεχώς του γειτονικού Καναδά ως 51^ης Πολιτείας της παντοκρατορίας του. Κύριο όμως μέλημά του ήταν να δώσει  χάρη στους εισβολείς στο Καπιτώλιο οπαδούς του, στον εαυτό του και όλο του το σόι , τους γιατρούς που υπήρξα αντιεμβολιαστές και άλλες κατηγορίες ημετέρων του. Στον εαυτό του γιατί είχε αμέτρητες σοβαρές καταδίκες σε βάρος του και εκκρεμούσαν και άλλες δίκες και θριαμβολόγησε σε αυτό στη ‘’ζωντανή’’ υπογραφή του σχετικού διατάγματος.

Καλά όλα αυτά αλλά το να  αποκαλεί φίλο του τον Ερντογάν και να αγνοεί συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και  να προσκαλεί στην ορκωμοσία του μόνο την  ακροδεξιά κυρία Μελόνι, τον κ. Ορμπάν , τον Ισπανό και τον Αργεντινό ακροδεξιό  ηγέτη  και τον βρετανό  δημιουργό του BREXIT κ. Φάρατζ, δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό. Τελικά φαίνεται ότι ναυάγησε η πρόθεση του ενός εκ των σωματοφυλάκων του Προέδρου, του ,Ίλον Μάσκ, προς τον Βρετανό  ακροδεξιό, μετά τη δήλωση του τελευταίου ότι οι Δυτικοί ΜΕ ΤΗ ΣΤΆΣΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΆΛΕΣΑΝ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΉ ΤΗΣ ΡΩΣΊΑΣ ΣΤΗΝ  ΟΥΚΡΑΝΙΑ.

Αργότερα, στην ΑΡΕΝΑ, που συνεχίστηκε το γλέντι, ο  Μάσκ – χοροπηδώντας ,όπως και ο νέος Πρόεδρος Των  ΗΠΑ, σαν την Τσίτα του Ταρζάν-  χαιρέτησε επανειλημμένα τα αλαλάζοντα πλήθη με τον γνωστό  ναζιστικό τρόπο. Η δικαιολογία του ότι επρόκειτο για Ρωμαϊκό χαιρετισμό δικαιώνει τον συσχετισμό  μου με τον Ντούτσε. Όλα αυτά δεν προοιωνίζουν ευχάριστες εξελίξεις και επαναφέρουν στο προσκήνιο τα πρώτα δείγματα του μεσοπολέμου τον οποίο ακολούθησε ο φασισμός. Προσωπικά έχω βιώσει δυο φασιστικές περιόδους στη ζωή μου και δεν αντέχω Τρίτη. Η  πρώτη ήταν με τη Γερμανική κατοχή και η δεύτερη με βρήκε στην Πράγα, το 1968, με την εισβολή στη χώρα και την  κατοχή της τότε από τη Σοβιετική Ένωση. Θα μου πείτε ότι η δεύτερη δεν ήταν φασιστική αλλά κομμουνιστική. Η μόνη ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους είναι καθαρά ιδεοληπτική και επιβεβαιώνει τη θεωρία της  απόλυτης ταύτισης  των δύο άκρων.

Οι μορφασμοί του και κάθε άλλη κίνησή του Προέδρου μου θύμισε τον Μουσολίνι στο Κολοσσαίο και τα πλήθη των κλακαδόρων που ήσαν στην πλατεία να κραυγάζουν έμπλεα χαράς και εθνικιστικής περηφάνιας. Βλέπετε άλλωστε στις τελευταίας εκλογές σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, είναι εμφανής η άνοδος της ακροδεξιάς και συμπράττει στην κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας , η άκρα και  η ‘’ κρυφή’’ αριστερά.

Ο Μουσολίνι είχε χαρακτηρισθεί ‘’τρελός’’ πριν τη μετεξέλιξή του σε φασίστα. Εύχομαι και για τον νέο πρόεδρο να ισχύει το ίδιο και η οργανωμένη  δημόσια Διοίκηση , της πάλαι ποτέ Δημοκρατικής Αμερικής, να προλάβει το κακό, γιατί η ενδεχόμενη τρέλα  οποιασδήποτε μορφής και αιτιολογίας. θεραπεύεται, ενώ ο νεοφασισμός  αποτελεί πραγματική απειλή και δύσκολα αντιμετωπίζεται. Έχω πολλές φορές διευκρινίσει ότι ο φασισμός δεν αποτελεί ιδεολογία, αλλά κυρίως τρόπο σκέψης για την κατοχή της μοναδικής απόλυτης αλήθειας και αλλαζονική  δράση. Λυπάμαι  ειλικρινά για τους  βαρύτατους χαρακτηρισμούς μου, για τόσο σημαντικά και πανίσχυρα πρόσωπα και ζητώ συγνώμη από τους τυχόν θιγόμενους. Εύχομαι και ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά  ως ‘’παθός’’ – που λένε στον τόπο μας- δεν θέλω να ξαναγίνω ‘’μαθός’’, γιατί ‘’το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός  σοφού’’ και εγώ χαζός ευτυχώς  ακόμα δεν είμαι. Αντώνης

Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

 

1.-Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΛΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ  

           2.-ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΙΔΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ  6ΧΡΟΝΟ ΑΝΤΡΑ    

                  

Είναι προφανές ότι θα αρχίσω από τη μεγάλη μας σταρ Μαρία Κάλλας , στο ταλέντο της οποίας υποκλίθηκε όλος  ο Κόσμος και μαζί του και ο υποφαινόμενος που θαύμασε το μεγαλείο της  προσωπικά σε όπερες και συναυλίες της, κυρίως στην Ευρώπη, τις μέρες της μεγάλης της δόξας, που θα παραμείνει εσαεί.

Η πρόσφατη προβολή του τελευταίου σήριαλ ‘’ η Μαρία που έγινε Κάλλας’’ που αναφέρεται στα πρώτα της βήματα στην Αθήνα τα χρόνια της κατοχής, ξύπνησαν μέσα μου ταυτόχρονα προσωπικά μου βιώματα της ίδιας εποχής, Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι εκείνη πιεζόταν από τη δίκαια φιλόδοξη μητέρα της να γίνει αυτή που γνωρίσαμε και εγώ, ζώντας σε μια επαρχιακή κωμόπολη 140 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα,  6 ετών  ακόμα τότε ,πίστευα  ότι ο Κόσμος ολόκληρος έφθανε ως εκεί που έβλεπαν τα μάτια μου. Γεννήθηκα  το 1934 και το σπίτι μου βρισκόταν στις παρυφές του όρους ‘’χλωμός’’, σε υψόμετρο  200 περίπου μέτρων και το βλέμμα μου έφθανε Ανατολικά-Βορειοανατολικά μέχρι τον Ευβοϊκό κόλπο και αμυδρά στην Εύβοια. Οι άλλες πλευρές καλύπτονταν με βουνά που μας έκρυβαν τη θέα και την πληροφόρηση, αφού και ο μοναδικός ραδιοφωνικός σταθμός μεσαίων κυμάτων των Αθηνών, δύσκολα έφθανε στα 2-3 ραδιόφωνα της  εποχής που κατείχαν οι ‘’προύχοντες’’ της πόλης.

Το σήριαλ καταγράφει θαυμάσια την  άγνωστη στην επαρχία ζωή των Αθηνών και μια δικαίως ‘’ωραιοποιημένη’’ ζωή και ‘’δράση’’ της σπουδαίας μας καλλιτέχνιδας, αφού η γερμανική κυρίως κατοχή υποχρέωνε όλους μας να κάνουμε το ίδιο. Εκείνη λοιπόν με την αξία και το ιδιαίτερο ταλέντο της, αποφάσισε ,μετά τη δοκιμασία της στην Ελλάδα και την πίεση της μητέρας της ,να φύγει τελικά μόνη της για τις ΗΠΑ και να στήσει πανάξια την  μοναδική καριέρα της, Τα όσα κακεντρεχή έχουν ακουστεί κατά καιρούς δεν απηχούν την αλήθεια και δεν αφορούν προσωπικές επιλογές της, αλλά αποφάσεις που της επέβαλαν οι ναζιστές , όπως σε όλους τους Έλληνες. Είναι αλήθεια ότι ο αυταρχικός χαρακτήρας της – που τη συνόδευσε ως το τέλος της ζωής της ,συνέβαλε στη τελική επιτυχή απόφασή της,

Αφήνω τώρα το σημαντικό μέρος της ιστορικής  διήγησης μου για το καμάρι της χώρας και έρχομαι στην αυτογραφική, όπως την αποκαλώ , αφήγησή μου, για την πεζή πραγματικότητα που έζησε λίγο-πολύ όλη η ελληνική επαρχία, μέσα από τα δικά μου μάτια και τα προσωπικά μου βιώματα. Στα έξι μου χρόνια, με τον πατέρα μου στο  μέτωπο  με την πρώτη τοπική επιστράτευση  στην παραμεθόριο Δυτική Μακεδονία που ήταν γεννημένος , πήρα τα ηνία του προστάτη της οικογένειας – όπως συνηθίζονταν. Μάζευα χόρτα με την μητέρα μου και τα πωλούσα όσο-όσο στα δυο κρασοπουλιά της πόλης με την επιτήρησή της , για το πενιχρό μεροκάματο της εποχής.  Από το σήριαλ μαθαίνω ότι στην Πρωτεύουσα λειτουργούσαν, έστω και υποτυπωδώς, θέατρα, η Λυρική και κάποιες μικρές έστω άλλες δραστηριότητες.

Ο πατέρας μου δεν πρόλαβε να επιστρέψει από την  μεθόριο και  έφυγε για την Αλβανία μετά την κηρυχθείσα  γενική επιστράτευση. Με την ευκαιρία θέλω να προσθέσω ότι το ΟΧΙ του Μεταξά είχε λεχθεί με τη βεβαιότητα ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις  της χώρας το περίμεναν και είχαν ήδη λάβει τα μέτρα τους . Όταν τελικά έγινε η υποχώρηση και ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι, τραυματίας με ‘’απόξεση πελμάτων’’ από τα κρυοπαγήματα, ένοιωθα  ήδη ‘’άντρας’’ και του ‘’παρέδωσα την προστασία της οικογένειας’’, χωρίς  να παύσω να επιδεικνύω τον ‘’ανδρισμό’’ μου, κλέβοντας  ψωμί από τους Γερμανούς για την οικογένειά  μου . ‘’Την είχαμε στήσει’’ με δυο τρείς άλλους συνομήλικους σε μια στροφή 90 μοιρών στο κέντρο της πόλης, όπου το γερμανικό αυτοκίνητο  έκοβε υποχρεωτικά ταχύτητα και εκ περιτροπής σαλτάραμε και με πάσα στους συνεργάτες  εξασφαλίζαμε  ψωμί για την οικογένεια.. Αυτό γινόταν βέβαια όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν και οι συνοδοί ήταν γνωστοί Αυστριακοί ή Ιταλοί που ‘’ έκαναν στραβά μάτια’’, προβάλλοντας απλώς το πιστόλι τους για εκφοβισμό, χωρίς να μας πυροβολούν.

 Το θαυμάσιο δημιούργημα της κυρίας Μαλέα με ‘’ έλυσε’’ να πω και πράγματα που κρατούσα , σχεδόν 85 χρόνια μόνο για μένα, όπως την άρνηση του δωρικού πατέρα μου που αρνήθηκε να πάρει σύνταξη τραυματία πολέμου και μετά λίγα χρόνια συνέχισε τη δουλειά του σαν οικοδόμος [ O TEMPORA O MORES – Ω ΚΑΙΡΟΙ Ω ΗΘΗ] ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο Κικέρων].

Ξαναγυρίζω στην  ελληνική πραγματικότητα και της αφήγησής μου ,  για να προσθέσω ότι ρούφηξα κυριολεκτικά το σήριαλ, αφού τα επεισόδια που αρχικά δόθηκαν σε δυο δόσεις μέσω της ertflix ,τα απόλαυσα ‘’μονορούφι’’.

Με δεδομένο ότι το σήριαλ προσφέρει πολλές σκηνές εκείνης της εποχής, αντιπαραθέτω και εγώ τρείς σχετικές  φωτογραφίες στις οποίες, ίσως, χωρίς να έχει σημασία, είμαι παρών και ξυπόλυτος όπως  όλα  τότε τα παιδιά μέσα στο καταχείμωνο.   Αντώνης

 

ΕΚΛΟΓΗ ΝΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

       ΕΚΛΟΓΗ ΝΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

 

Όσα ακούγονται από χθες, μετά την ανακοίνωση από τον μοναδικό  Συνταγματικά  αρμόδιο να προτείνει τον  νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας, δηλαδή τον Πρωθυπουργό της χώρας, είναι  υποτιμητικά για το Ύπατο πολιτειακό Αξίωμα της  χώρας, για όσους τουλάχιστον εξακολουθούν να πιστεύουν στην Αστική Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Είναι πέραν των δικαιωμάτων που  δίνει το Σύνταγμα στους αρχηγούς  και τα λοιπά στελέχη των κομμάτων, που περιορίζονται στην ψήφιση ή όχι του προτεινόμενου και την κρίση του έργου του.

Αυτοί που τώρα διαρρηγνύουν   τα ιμάτιά τους για την πρόταση του Πρωθυπουργού, προβάλλοντες  το εθιμικό δικαίωμα  να προτείνεται πρόσωπο από τον αντίπαλο χώρο υποκρίνονται, αφού πολλά από τα διαμαρτυρόμενα Κόμματα, κάνουν το ίδιο, προτείνοντας στελέχη των Κομμάτων τους. Ο προταθείς Πρόεδρος της Βουλής κ. Τασούλας, έχει εκλεγεί στην κατεχόμενη θέση, με την ευρύτερη διακομματική πλειοψηφία,  συμπεριλαμβανομένων και των ψήφων των διαμαρτυρόμενων σήμερα κομμάτων, πληρώντας απολύτως  και το πνεύμα του Συντάγματος, περί ευρύτερης συναίνεσης,

Πέραν όλων αυτών, που αποτελούν προσχηματικές αιτιάσεις, δεν μπορώ να κατανοήσω το ‘‘φαιδρό’’ επιχείρημα ότι  ο νέος Πρόεδρος πρέπει να προέρχεται από τον ‘’προοδευτικό χώρο’’. Ποιος είναι επί τέλους αυτός ο προοδευτικό χώρος και με ποιο δικαίωμα τον ιδιοποιήθηκαν κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης;;; Δηλαδή ο κ. Τασούλας δεν είναι προοδευτικός, και αν είναι έτσι γιατί τον υπερψήφισαν επανειλημμένως;;

Δεν με αφορά ούτε με ενδιαφέρει η άποψή τους για τον μέλλοντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προσωποποιώντας όμως τους άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς τους, διερωτώμαι  γιατί αφαιρούν από μένα και  όσους άλλους δεν ανήκουμε στο κόμμα τους ή οποιοδήποτε άλλο, το δικαίωμα να νοιώθουμε προοδευτικοί;;

Κάποιοι νεόκοποι πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι η φράση του Θουκυδίδη  ‘’ οι καιροί ου μενετοί’’, έχουν πλήρη εφαρμογή  στην εποχή που διανύουμε. Συνεπώς δεν προσφέρονται για στρέβλωση των νοημάτων του ελληνικού λεξιλογίου, που συνεχώς και με συνέπεια σκοπίμως παρερμηνεύουν. Οι εποχές που κάποιοι ‘’επέβαλαν’’ τους ατυχείς αυτούς όρους και τις  ιδεοληπτικές τους διακρίσεις , έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί!!!

Ας φροντίσουμε όλοι μαζί για το γενικό καλό των πολιτών της  ‘’έρμης αυτής χώρας’’ και υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό και θα υπάρχει και στο διηνεκές, για τους σημερινούς αυτόκλητους  ‘’προοδευτικούς’’ να κάνουν χρήσιμη αντιπολίτευση, αφού είναι γνωστό ότι κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια ούτε υπάρχουν αλάθητοι άνθρωποι. Αντώνης