ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΣΤΟΝ κ. ΤΡΑΜΠ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΌΜΟΣ

  ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΣΤΟΝ  κ. ΤΡΑΜΠ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ

 Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΔΩΣΕ ΧΑΡΗ ΣΤΟΥΣ ‘’ΜΕΛΑΝΟΧΙΤΩΝΕΣ’’

 

 

Παρακολούθησα κάθε λέξη και κάθε κίνηση στην πρόσφατη ορκωμοσία του 47^ου Προέδρου των ΗΠΑ. Άκουσα και είδα όσα δεν ήθελα να δω για να μείνω με την ελπίδα ότι όσα είχαν προηγηθεί δεν ήταν παρά ένα τρελό μου όνειρο. Με τη χθεσινή του παρουσία δεν μου άφησε καμιά αμφιβολία για απόλυτη την δικαίωση του τίτλου μου.

      Εξακολουθώ να ελπίζω ότι και πάλι δεν κατάλαβα καλά όταν νόμιζα ότι έβλεπα μια από τις περιβόητες ομιλίες του Ντούτσε, αν και δεν άφησε πολλές πιθανότητες που να δικαιώνουν την ελπίδα μου ότι έκανα λάθος εκτίμηση. Στους καλεσμένους του στη δεξιά πλευρά είχε το σόι του και τους χρηματοδότες και κολλητούς του. Απείλησε με την άμεση υπογραφή των διαταγμάτων του, θεωρώντας πρώτιστη απειλή  την άμεση δίωξη των Μεξικανών προσφύγων, την ΄΄κατάληψη’’ του Παναμά, την αγορά-προσάρτηση της Γροιλανδίας και την προσθήκη προσεχώς του γειτονικού Καναδά ως 51^ης Πολιτείας της παντοκρατορίας του. Κύριο όμως μέλημά του ήταν να δώσει  χάρη στους εισβολείς στο Καπιτώλιο οπαδούς του, στον εαυτό του και όλο του το σόι , τους γιατρούς που υπήρξα αντιεμβολιαστές και άλλες κατηγορίες ημετέρων του. Στον εαυτό του γιατί είχε αμέτρητες σοβαρές καταδίκες σε βάρος του και εκκρεμούσαν και άλλες δίκες και θριαμβολόγησε σε αυτό στη ‘’ζωντανή’’ υπογραφή του σχετικού διατάγματος.

Καλά όλα αυτά αλλά το να  αποκαλεί φίλο του τον Ερντογάν και να αγνοεί συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και  να προσκαλεί στην ορκωμοσία του μόνο την  ακροδεξιά κυρία Μελόνι, τον κ. Ορμπάν , τον Ισπανό και τον Αργεντινό ακροδεξιό  ηγέτη  και τον βρετανό  δημιουργό του BREXIT κ. Φάρατζ, δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό. Τελικά φαίνεται ότι ναυάγησε η πρόθεση του ενός εκ των σωματοφυλάκων του Προέδρου, του ,Ίλον Μάσκ, προς τον Βρετανό  ακροδεξιό, μετά τη δήλωση του τελευταίου ότι οι Δυτικοί ΜΕ ΤΗ ΣΤΆΣΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΆΛΕΣΑΝ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΉ ΤΗΣ ΡΩΣΊΑΣ ΣΤΗΝ  ΟΥΚΡΑΝΙΑ.

Αργότερα, στην ΑΡΕΝΑ, που συνεχίστηκε το γλέντι, ο  Μάσκ – χοροπηδώντας ,όπως και ο νέος Πρόεδρος Των  ΗΠΑ, σαν την Τσίτα του Ταρζάν-  χαιρέτησε επανειλημμένα τα αλαλάζοντα πλήθη με τον γνωστό  ναζιστικό τρόπο. Η δικαιολογία του ότι επρόκειτο για Ρωμαϊκό χαιρετισμό δικαιώνει τον συσχετισμό  μου με τον Ντούτσε. Όλα αυτά δεν προοιωνίζουν ευχάριστες εξελίξεις και επαναφέρουν στο προσκήνιο τα πρώτα δείγματα του μεσοπολέμου τον οποίο ακολούθησε ο φασισμός. Προσωπικά έχω βιώσει δυο φασιστικές περιόδους στη ζωή μου και δεν αντέχω Τρίτη. Η  πρώτη ήταν με τη Γερμανική κατοχή και η δεύτερη με βρήκε στην Πράγα, το 1968, με την εισβολή στη χώρα και την  κατοχή της τότε από τη Σοβιετική Ένωση. Θα μου πείτε ότι η δεύτερη δεν ήταν φασιστική αλλά κομμουνιστική. Η μόνη ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους είναι καθαρά ιδεοληπτική και επιβεβαιώνει τη θεωρία της  απόλυτης ταύτισης  των δύο άκρων.

Οι μορφασμοί του και κάθε άλλη κίνησή του Προέδρου μου θύμισε τον Μουσολίνι στο Κολοσσαίο και τα πλήθη των κλακαδόρων που ήσαν στην πλατεία να κραυγάζουν έμπλεα χαράς και εθνικιστικής περηφάνιας. Βλέπετε άλλωστε στις τελευταίας εκλογές σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, είναι εμφανής η άνοδος της ακροδεξιάς και συμπράττει στην κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας , η άκρα και  η ‘’ κρυφή’’ αριστερά.

Ο Μουσολίνι είχε χαρακτηρισθεί ‘’τρελός’’ πριν τη μετεξέλιξή του σε φασίστα. Εύχομαι και για τον νέο πρόεδρο να ισχύει το ίδιο και η οργανωμένη  δημόσια Διοίκηση , της πάλαι ποτέ Δημοκρατικής Αμερικής, να προλάβει το κακό, γιατί η ενδεχόμενη τρέλα  οποιασδήποτε μορφής και αιτιολογίας. θεραπεύεται, ενώ ο νεοφασισμός  αποτελεί πραγματική απειλή και δύσκολα αντιμετωπίζεται. Έχω πολλές φορές διευκρινίσει ότι ο φασισμός δεν αποτελεί ιδεολογία, αλλά κυρίως τρόπο σκέψης για την κατοχή της μοναδικής απόλυτης αλήθειας και αλλαζονική  δράση. Λυπάμαι  ειλικρινά για τους  βαρύτατους χαρακτηρισμούς μου, για τόσο σημαντικά και πανίσχυρα πρόσωπα και ζητώ συγνώμη από τους τυχόν θιγόμενους. Εύχομαι και ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά  ως ‘’παθός’’ – που λένε στον τόπο μας- δεν θέλω να ξαναγίνω ‘’μαθός’’, γιατί ‘’το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός  σοφού’’ και εγώ χαζός ευτυχώς  ακόμα δεν είμαι. Αντώνης