''ΜΑΡΤΥΡΕΣ'' ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΕΣ

 

‘’ΜΑΡΤΥΡΕΣ’’  ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΕΣ

 

 

Το σημερινό μου πόνημα, αποτελεί σύμπτυξη δυο ξεχωριστών  θεμάτων, με πρώτιστο σκοπό τη συντόμευση, γιατί οι καιροί για μένα ‘’ου μενετοί‘’ και προσπαθώ να προλάβω όσα μπορώ περισσότερα. Τα θέματα είναι διαφορετικά, έχουν όμως το ίδιο  αποτέλεσμα ίσως και τα ίδια αίτια. Στο ένα γίνεται εκμετάλλευση του θρησκευτικού φανατισμού και το άλλο, κάνει λόγο για τη  χωριάτικη  κουτοπονηριά. Ας τα δούμε όμως με τη σειρά που έχουνε στον τίτλο, χωρίς αυτό να αποτελεί και αξιολογική κατάταξη.

Μάρτυρας είναι εκείνος που υπερασπίζεται και πεθαίνει για τη θρησκεία του. Στην εποχή μας, ,για κάποιες θρησκείες, μάρτυρας αποκαλείται και όποιος πεθάνει σκοτώνοντας αλλόθρησκους η μετέχοντας στον αποκαλούμενο ιερό πόλεμο, που στο αραβικό λεξιλόγιο λέγεται Τζιχάντ.  Σαν μάρτυρας λοιπόν έχει πεισθεί από την εξουσία, ότι θα απολαμβάνει τα ειδικά  προνόμια της θρησκείας του. Καθεμιά από τις όμορφες κοπέλες που περιμένουν στον Παράδεισο τους πιστούς μουσουλμάνους [τα Ουρί] και το  πιλάφι που στερήθηκαν στη ζωή

 Έτσι λοιπόν η θρησκεία συνιστά στις μητέρες κάνουν πολλά παιδιά για να υπάρχει ‘’απόθεμα’’, ώστε να εξοντώσουν κάθε ‘’άπιστο’’ και να κάνουν δική τους  όλη την  περιοχή. Αντιδρούν όπως  τα  ζώα της άγριας φύσης, που με διάφορους τρόπους σηματοδοτούν την περιοχή τους, σκοτώνοντας τον κάθε εισβολέα, ακόμα και αν πρόκειται για τυχαίο επισκέπτη που αναζητεί  και αυτός τη δική του τροφή .

Από την ιστορία γνωρίσαμε όλη τη βαρβαρότητα των θρησκευτικών πολέμων του Μεσαίωνα, τις  Διώξεις των Χριστιανών και τις Σταυροφορίες . Έγινε ο πόλεμος αυτοσκοπός της κάθε εξουσίας, για να μείνουν μοναδικοί  κτήτορες  μεγάλων περιοχών, όπως συμβαίνει και στην εποχή μας. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και τα άγρια ζώα, με το ελαφρυντικό ότι τα τελευταία το κάνουν για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, αδιαφορώντας βέβαια για την τροφή και επιβίωση των υπόλοιπων.

Σειρά έχει το δεύτερο θέμα μας, ο Αρχοντοχωριάτης, που αποτελεί ένα σπουδαίο  θεατρικό έργο του Μολιέρου. Ο  τίτλος του στα γαλλικά είναι [Le Bourgeois gentilhomme‎‎), ο αστός ευγενής που αποτελούσε την άρχουσα τάξη, ήτοι την  εξουσία, όπως τη λέμε σήμερα. Στη Γαλλία  του Μολιέρου, ένας «ευγενής» ,ήταν εξ ορισμού γεννημένος αριστοκράτης και συνεπώς, ο ορισμός  «αστός (μπουρζουά) ευγενής, αποτελεί πλεονασμό, όπως λέγαμε παλιότερα στα ελληνικά.

Είχα την τύχη  να δω το έργο,  πολύ νέος ακόμα,  με  ένα σπουδαίο  ηθοποιό, τον Βασίλη Αργυρόπουλο, που σχεδόν  προφητικά, σατίριζε  απόλυτα αυτό που ζούμε σήμερα και  στη χώρα μας. Φιλοδοξίες  μετριοτήτων, τυχοδιωκτών, ακροδεξιών, συμπλεγματικών, θρησκόληπτων, και   οπαδών παντοειδών ολοκληρωτικών συστημάτων.  αποβλέπουν  να κατακτήσουν την εξουσία ή μάλλον να ‘’διώξουν’’ την υφιστάμενη. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς  δυστυχώς πείθουν τους εναπομείναντες ελάχιστους αφελείς, αδιαφορώντας για το ποιος από αυτούς και πώς θα κυβερνήσει τη  χώρα, επαναφέροντας τη χώρα στο ‘’λεφτά υπάρχουν’’ ρίχνοντάς την  ξανά στα μνημόνια.

Η  ελληνική Πρωτεύουσα και άλλες μεγαλουπόλεις, σήμερα κατοικούνται, κατά το πλείστον, από επαρχιώτες , θύματα της αστυφιλίας κάποιας παλιότερης εποχής και της    ανέχειας στα χωριά τους, Όλοι αυτοί  αναμείχθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό, και έτσι  ‘’καμουφλάρισαν’’  τη ‘’χωριατίλα’’ τους, χωρίς ευτυχώς να κρύψουν  και τη χωριάτικη καταγωγή τους που αποτελεί τιμή για όλους. Υποκατέστησαν  όμως την εξυπνάδα και ικανότητα με την πασίγνωστη από το μακρινό παρελθόν ‘’χωριάτική κουτοπονηριά’’, που χρησιμοποίησαν για να ξεγελάσουν τους κατά καιρούς κατακτητές.

Οι σύγχρονοι αρχοντοχωριάτες  επιδιώκουν την επί γης εξουσία και τα θύματα του φανατισμού, ενώ οι  ‘’νεομάρτυρες’’ αρκούνται  στην επουράνια εξουσία, με τα ουρί και το πιλάφι τους. Η διαφορά όμως μεταξύ τους είναι ότι οι δεύτεροι προσπαθούν να καλύψουν  τις στερήσεις τους, ήτοι τις γυναίκες και το ταπεινό πιλάφι, ενώ οι πρώτοι – σαν τους πολλούς  δικούς μας – θέλουν το ‘’παντεσπάνι τους’’, φράση που αποδίδεται στη σύζυγο του Λουδοβίκου 16^ου, τη  Βασίλισσα  Μαρία Αντουανέτα. Κάποιοι άλλοι, αποδίδουν τη φράση στη Μαρία Τερέζα, σύζυγό του σπάταλου Βασιλιά Λουδοβίκου 14^ου, που αποκλήθηκε και βασιλιάς Ήλιος.

Για την αποκατάσταση της αλήθειας, αναφέρουμε  ότι η φράση περιέχεται  στο βιβλίο του Ζαν Ζακ Ρουσσώ το 1755 και φαίνεται ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας  του συγγραφέα. Στο βιβλίο του περιγράφει ένα επεισόδιο απ’ τη ζωή του, όπου θέλησε να φάει ψωμί, αλλά ήταν πολύ καλά ντυμένος για να μπει σε έναν απλό φούρνο. Τότε θυμήθηκε την απάντηση που έδωσε μία ανώνυμη Πριγκίπισσα, όταν την ενημέρωσαν ότι οι φτωχοί δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε: Εκείνη είχε πει τότε «Ας φάνε παντεσπάνι». Άλλωστε, όταν  ο Ρουσσώ έγραψε το βιβλίο του , η μέλλουσα Βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, ήταν μόλις 9 ετών και δεν είχε  μέχρι τότε επισκεφθεί τη Γαλλία. Ίσως η φράση ή το μύθευμα χαρακτηρίζει τις υπερβολές της εξουσίας να υπόσχεται τα πάντα, αλόγιστα και πλουσιοπάροχα. Για την ιστορία θα αναφέρουμε ότι ‘’Το πρωί της 16ης Οκτωβρίου του 1793, η μόλις 37 ετών πρώην βασίλισσα της Γαλλίας, Μαρία Αντουανέτα, θα έβλεπε για τελευταία φορά το κελί της φυλακής της. Λίγο πριν είχε κατηγορηθεί για προδοσία και είχε καταδικαστεί σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Το ‘’θέαμα’’  παρακολούθησε ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο ήταν ιδιαιτέρως ανακουφισμένο για την καταδίκη σε θάνατο της ωραιότατης και πιο αμφιλεγόμενης βασίλισσας της Γαλλίας.    Αντώνης