ΜΕΓΑΛΑΥΧΙΑ ΠΡΟΣ ΑΡΕΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΤΑΙΣ ΗΛΙΚΙΑΙΣ

 

                ΜΕΓΑΛΑΥΧΙΑ ΠΡΟΣ ΑΡΕΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΤΑΙΣ ΗΛΙΚΙΑΙΣ

                   [Υπερήφανη καύχηση αρετής κατά ηλικία).

 

Αρχίζω με την ιστορική ερμηνεία του τίτλου  για να την καταλάβουμε όλοι. Ο Πλούταρχος, στον οποίον ανήκει η φράση, προσπαθεί , να χαρακτηρίσει τον χορικό λόγο με τους αντίλογους των αρχαίων Σπαρτιατών, στις μεγάλες. γιορτές τους. Σεβόμενοι την ηλικιακή ιεραρχία, είχαν τρεις χορούς κατά σειράν.  των γερόντων, των ανδρών και των νέων.

Πρώτοι έπαιρναν το λόγο οι γέροντες λέγοντας: “Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι”, που στη δημοτική σημαίνει: “ ήμασταν κάποτε κι’ εμείς ρωμαλέοι νέοι”. Πρόκειται για τη σύγχρονη λαϊκή  παροιμία ‘’εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θάρθεις’’, χωρίς ν’ αποτελεί  και φυσική βεβαιότητα το δεύτερο σκέλος της φράσης.

Ακολουθούσαν οι άνδρες [στην εποχή μας θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τις γυναίκες, που συμμετέχουν ισότιμα σε όλες τις δραστηριότητες] απαντώντας: “Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε” (Εμείς είμαστε τώρα, αν θέλετε δοκιμάστε].  Ήταν κάτι σαν το επίσης σπαρτιατικό ‘’μολών λαβέ’’.

Τελευταίος το λόγο λάβαινε ο χορός των παίδων που δήλωναν ως υποσχετικό όρκο: “Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες” (Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροι) και τηρούσαν  την υπόσχεσή τους.

Αλήθεια σήμερα τι γίνεται και ποια είναι η αντιστοίχηση με  το  μακρινό μας  παρελθόν ;;;

Στην εποχή μας, ‘’σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’, όπως αναφέρεται παραβολικά στην ταινία του σκηνοθέτη Σίντνει Πόλακ του 1969.

Οι γέροντες του σύγχρονου ‘’χορικού’’ είναι στο περιθώριο [παρά τα τιμημένα γηρατειά] που κάποτε τους ξεγέλασαν για να τους πάρουν με το μέρος τους και όχι για να χρησιμοποιήσουν τη σοφία και την εμπειρία  τους. Τους έβαλαν στο περιθώριο, αφού τους υποχρέωσαν να πληρώσουν ξένα λάθη, Έκαναν περικοπές όχι  μόνο στις  κρατικές αποδοχές τους, αλλά  και στις  προσωπικές οικονομίες τους [τις  επικουρικές  συντάξεις] που εμπιστεύθηκαν την πολιτεία να τις διαχειρίζεται  και μάλιστα με το αζημίωτο. Δηλαδή έβαλαν χέρι και στην τσέπη των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ και τους πήραν κι αυτά  που ήταν αποκλειστικά δικά τους χρήματα.

Οι άνδρες και οι γυναίκες που αποτελούν το ενεργό δυναμικό  της χώρας, δεν ξέρουν που να απευθυνθούν, αφού τα κόμματα ‘’περί άλλα τυρβάζουν’’. Έγιναν δικαστές και εισαγγελείς και ασχολούνται με χαρακτηρισμούς αδικημάτων, κάνοντας αντιποίηση αρχής, για να προσεταιριστούν , με τον λαϊκισμό τους, τους αφελείς, τους εύπιστους και τους χαροκαμένους, για να κρύψουν τη δημοσκοπική τους ένδεια. Γιατί σε όλους αυτούς εφαρμόζονται τα δύο μέτρα και δυό σταθμά;;;

Καταλήγω με τους νέους μας, από τους οποίους δεν περιμένω βέβαια την υπόσχεση  των αρχαίων σπαρτιατών, ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι’’.  Αν εγκύψουμε  στο θέμα, θα διαπιστώσουμε ότι, πλην των ελάχιστων λαμπρών εξαιρέσεων, σχημάτισαν κομματικές οργανώσεις με καταλήψεις των ίδιων των Σχολών τους, με φίμωση Καθηγητών, εμπορία και χρήση ναρκωτικών, απόκρυψη πυρομαχικών και ανάπτυξη  κάθε παρανομίας.

 Η  πολιτεία , κατέληξε στην καταστολή, αφού το κακό παράγινε. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος της αντίδρασης  των Κομμάτων  στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, γιατί σ’ αυτά, όπως συμβαίνει σ’ όλες τις άλλες, χώρες, δεν θα μπορούν να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους. Κάπου όμως και αυτοί βρίσκουν δικαιολογίες, με πρόσχημα  το ‘’άσυλο’’, το οποίο δεν έχει σχέση με τη σημερινή ασυδοσία, αλλά αφορά την ελεύθερη διακίνησε ιδεών και όχι βίας, καταλήψεων και  ναρκωτικών.  Τα σημερινά ακούσματα των νέων, που   αποπνέουν κακομοιριά, μίσος, ύβρεις και  αναπόδεικτες συκοφαντίες, ενθαρρύνουν την παρανομία και υποθάλπουν  ανάλογες έκνομες ενέργειες. Αντώνης