ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

 

                  ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ 

                 

Η αγάπη αποτελεί το πρώτιστο ανθρώπινο συναίσθημα και πρέπει να δίνεται απλόχερα,  χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Αρκεί μόνο το να αγαπάς, αν όμως βρεις και ανταπόκριση, αυτό σε ταξιδεύει στους επτά ουρανούς και στην αληθινή ευτυχία και εγώ αισθάνομαι ότι ανέβηκα αρκετά ψηλά!!!

Αρχές του Μάη, μήνα της αγάπης και του έρωτα και  προπομπό της Άνοιξης, θα κάνω μια προσπάθεια να ξεφύγω   από την μεταλλαγμένη  πολιτική που βιώνουμε , με άγνωστες  προοπτικές  και εξελίξεις για το μέλλον. Θα καταπιαστώ με έναν ποιητή  των σχολικών μου χρόνων, τον Ιωάννη Πολέμη. Πρόκειται για τον ποιητή που κυρίως ασχολήθηκε  με την σημαία την  πατρίδα και ό,τι άλλο εθνικό, αλλά παράλληλα, θέλησε να υμνήσει  και  την αγάπη, έστω και μονόπλευρη , αλλά και τον τρόπο που στα χρόνια του την αντιμετώπιζαν, όσοι  έχαναν το παιχνίδι, με την ελπίδα ότι μπορεί και να την ξαναβρούν και κάποιοι ίσως τη βρήκαν. Το ποίημα είχε τίτλο [το νερωμένο κρασί] ή ο κάπελας, και με κάποιες μικροδιασκευές, για τις ανάγκες της μουσικής ή και για προσωπικούς λόγους,  αποτέλεσε τη σημαντικότερη λυρική ‘’νυκτωδία’’ , μιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Το έχω τραγουδήσει αμέτρητες φορές σόλο αλλά και ντουέτο με τον φίλο και συνάδελφο τον Στέλιο, αλλά και στις Βρυξέλλες , με τον αείμνηστο πια φίλο μου Αλέκο και όχι μόνο και συγκινήσαμε μελωδικά ακόμα και τους ντόπιους που δεν κατανοούσαν τον στίχο, άλλα τους σαγήνευε η μελωδία και το συναίσθημα. Αυτό και άλλα πολλά, που έζησα για 12 χρόνια στις Βρυξέλλες, με έπεισαν ότι αυτό το διάστημα έζησα δέκα ζωές και χωρίς να παραβιάσω οποιονδήποτε κοινωνικό και ηθικό κανόνα, αισθάνομαι απόλυτα πλήρης. Στο τέλος του παρόντος, παραθέτω μια διασκευή του που  άκουσα πρώτη φορά το 1959 ή 1960, στο καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο, από τον μεγάλο βαθύφωνο της Μετροπόλιταν Όπερας της Νέας Υόρκης, Νίκο Μοσχονά. Ήταν ο γκεστ σταρ στον Πανελλήνιο χορωδιακό διαγωνισμό, για τον οποίο κυρίως παραβρέθηκα, μαζί με την αείμνηστη σύζυγο μου. Όσον αφορά τον διαγωνισμό,   την παράσταση έκλεψε μια παρέα ηλικιωμένων Κερκυραίων χορωδών, που πρώτευσε με διαφορά.

Η φωνή του Νίκου Μοσχονά, το μέλος αλλά κυρίως οι στίχοι του τραγουδιού, έκαναν τη νύχτα μαγική και μένα έκτοτε παθιασμένο και πιστεύω πειστικό εκτελεστή του τραγουδιού. Στο γεγονός συντέλεσε και η απώλεια της συντρόφου μου, λίγα χρόνια αργότερα ,πριν πάω στις Βρυξέλλες μόνος με τα δυο παιδιά μου και αισθανόμουν ότι το άσμα και οι στίχοι του είχαν γραφεί  ειδικά   για μένα.

Για να το φέρω στα μέτρα μου, πήρα την απόφαση και άλλαξα και εγώ δυο λέξεις, την τελευταία  του πρώτου στίχου, λέγοντας ‘’χαρά του αντί του γνήσιου  παιδιά του’’ και στην τρίτη σειρά χρησιμοποίησα [για ακριβολογία] τη λέξη    ολονυκτίς, αντί του ολημερίς,  γιατί την ημέρα προσπαθούσα και ελπίζω ότι υπήρξα  συνεπής στην εργασία μου και τη φροντίδα των παιδιών μου .

Τη νύχτα όμως φρόντιζα με τον τρόπο μου  να ‘’γεμίζω τις μπαταρίες μου’’ και να πνίγω μες’ στο κρασί τον καημό της πρόσφατης απώλειας της συντρόφου μου . Το μυστικό μου το κράτησα τόσα χρόνια μόνο για μένα και είμαι βέβαιος ότι δεν το κατάλαβε  σχεδόν κανείς. Το  διέβλεψε μόνο μια γυναίκα που από την πρώτη μας τυχαία συνάντηση μου ζήτησε[ με σημείωμα που έβαλε στην τσέπη μου] την άδεια να με βοηθήσει να απαλλαγώ από τη μελαγχολία μου. Άργησα να ανταποκριθώ, αλλά τελικά δέχθηκα την πρότασή της γιατί το είχα ανάγκη και έκτοτε είμαστε μαζί πάνω από δέκα χρόνια που έμεινα στο Βέλγιο, και την ευγνωμονώ. Η συνέχεια, που γνωρίζουν ελάχιστοι στενοί μου φίλοι , επηρεάστηκε από τη συγκυρία και κάποιες λαθεμένες εκτιμήσεις μου, αλλά αυτό ανήκει μόνο σε μας τους δυο. Ίσως τώρα με διευκολύνει και η ηλικία μου, αφού τα περιθώρια  να τα  κρατήσω όλα  μέσα μου, έχουν στενέψει ασφυκτικά, να  ομολογήσω μόνο  αυτά , που αφορούν αποκλειστικά και μόνο εμένα. Στους στίχους που ακολουθούν, οι  επίμαχες δυο λέξεις  είναι εντός εισαγωγικών:

              ΤΟ  ΝΕΡΩΜΕΝΟ  ΚΡΑΣΙ

1.   [Παράφραση ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη]

 

Ό,τι κι αν είχε τόχασε, γυναίκα,  βιός, [χαρά] του,

και δεν τ’ απόμεινε καμιά ελπίδα στην καρδιά του.

Μες΄στην ταβέρνα [ολονυκτίς]  πίνει μα κ’ όλο κλαίει,

ζητά του κάκου λησμονιά, μες στο κρασί και λέει.

Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,

γιατί νερώνεις το κρασί, πίνω και δεν μεθώ;

Δεν ήρθα δω για γλέντι εγώ, ούτε για πανηγύρι,

ήρθα στο κέφι του γλεντιού να παρηγορηθώ.

Κι ο κάπελας  γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,

Με θλιβερό χαμόγελο στα λόγια του απαντά:

Τι φταίω γω αν τα δάκρυα π’ απελπισμένος χύνεις

πέφτουνε στο ποτήρι σου , σταλαματιές θολές

και σου νερώνουν το κρασί κι’ αδύνατο το πίνεις,

τι φταίω εγώ κι΄αν δε μεθάς, τι φταίω γω  κι’ αν κλαίς.

Αντώνης