ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΆΛΟΥΣ

 

          ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

               [Αυτογραφική Αφήγηση]

Δεν θα αποφύγουμε ούτε σήμερα την αναλυτική  ερμηνεία του τίτλου, ώστε να ξεκαθαρίσουμε τα όσα ακολουθούν. Πρώτη λέξη μας είναι το παραμύθι, που φαίνεται γνωστή και κατανοητή, αλλά δεν είναι. Ένα είδος του είναι  το παραμύθι , που στα παιδικά μου χρόνια του πολέμου και της πείνας  μας έλεγαν οι γονείς μας, για να ξεχνάμε την πείνα  και να ξεπερνάμε τους φόβους μας για τα καθημερινά μας βιώματα. Θυμάμαι μάλιστα μια ακραία περίπτωση, που ενδεχομένως δεν άρεσε το συγκεκριμένο παραμύθι, ίσως γιατί το είχαμε βαρεθεί. Τότε ο πατέρας μας, με τα ‘’σώβρακα’’ ανέβηκε στο κρεβάτι και έκανε γκριμάτσες  γα να μας κάνει να γελάσουμε, και τα κατάφερε!!!  Ω καιροί,  ω ήθη, που έλεγε στα λατινικά και ο Κικέρωνας.

 Ο πόλεμος πέρασε, η πείνα και η γενικότερη ανέχεια άρχισαν  να ξεπερνιούνται , αλλά και  οι γονείς δεν είχαν τον καιρό ίσως και τη διάθεση για παραμύθια τα οποία αναφέρονται σε δράκους,  βασιλιάδες και πριγκιπόπουλα, που είχαμε πια ‘’μπουχτίσει’’. Αργότερα, όσο απομακρυνόμαστε από τον πόλεμο, άρχισε το κομματικό παραμύθι.

 Θυμάμαι κάποιον που αποκαλούσαν και ‘’γέρο της δημοκρατίας’’, και είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά, που παραμύθιαζε τον κόσμο με τις ευρηματικές του υποσχέσεις για την παραδεισένια συνέχεια που θα μας περίμενε. Το  εύρημα επαναλαμβάνεται και στους νεώτερους κι ο λαός ηλιθίως  το περιμένει ακόμα, όπως τα τιμημένα γερατειά και τόσα άλλα.  Στο παιχνίδι μπήκε και ο  Σπύρος Μαρκεζίνης, όχι κακόβουλα – όπως και ο προηγούμενος-  με τη διαφορά ότι και αυτός,  με τις ρητορικές υπερβολές του, μας έκανε να γελάμε και τον κυνηγούσαμε  σε κάθε ομιλία του. Δεν ήταν αστείος και είχε ικανότητες, αποδείχτηκε όμως αφελής ή καιροσκόπος, αφού συνεργάστηκε  με την χούντα και δεν ήταν  ούτε για γέλια  πια!!!

Στο χορό του παραμυθιού μπήκαν προοδευτικά όλα τα κόμματα και για να  αφομοιώσουμε τα παραμύθια τους  καλύτερα, μεσολαβούσαν τα ΜΜΕ, καθένα με τις προτιμήσεις του και  τα επαναλάμβαναν αμέτρητες φορές. Οι νεότεροι μπορεί να μην πρόλαβαν τους πρώτους διδάξαντες, γνώρισαν όμως καλά τους συνεχιστές τους μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι  παραμυθάδες, τα διανθίζουν    με ψευδολογίες, συκοφαντίες, ακόμα και απειλές. Τη σκυτάλη πήρε τελικά το διαδίκτυο  με fake news και ακατονόμαστες στρεβλώσεις, ξεπερνώντας  κάθε προηγούμενο. Αυτό αποστέρησε κάποια ΜΜΕ από την αποκλειστικότητα του κομματικού παραμυθιού, στρέφοντάς τα στην αναλυτική παρουσίαση διάφορων αδικοπραξιών,  διευκολύνοντας ίσως άθελα τους,  νέους μιμητές.  Το παραμύθι πάει σύννεφο και όπως έλεγε συχνά ο συγχωρεμένος  Ντίνος Ηλιόπουλος, ’ ‘’είμαστε μια τέλεια ατμόσφαιρα’’.

Το σημερινό παραμύθι μας για μεγάλους, αναφέρεται  σε μια πολύ μεγάλη χώρα, οι κάτοικοι της οποίας δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αυτό όμως δεν εμποδίζει τη χώρα και ιδιαίτερα την ηγεσία της να περνάει θαυμάσια. Η χώρα αυτή με τις πανίσχυρες δυναστείες της είχε σημαντικό  πολιτισμό, αλλά ο λαός δεν ανεχόταν τους δυνάστες και κάποιος ονόματι Μάο Τσε Τουνγκ, [ που κυκλοφόρησε  και έγχρωμα βιβλία] αποφάσισε να τους σώσει,  εντάσσοντάς τους σε μια άλλη τυραννία, μιμούμενος τη ρωσική  ‘’επανάσταση’’ του 1917 .

Οι διάδοχοί του, πριν ανεβάσουν τον λαό στην εξουσία, όπως είχαν υποσχεθεί και κάποιοι δικοί μας ηγέτες, τον μετέτρεψαν σε φθηνό μεταποιητή και κατασκευαστή μηχανολογικού και κυρίως ηλεκτρονικού υλικού, των μεγάλων δυτικών χωρών, που ο λαός των δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα την χειρονακτική εργασία. Οι μεγάλες χώρες, προοδευτικά τους μετέφεραν και την υψηλή τεχνολογία τους και μετά ‘’’άντε πιάστε τους’’.

 Τα μεροκάματα ‘’πείνας’’   διατηρήθηκαν, καθιερώθηκε όμως η υποχρεωτική εργασία και η οικονομία της χώρας έφθασε σε ύψη δυσθεώρητα. Κάτι ανάλογο έγινε και με την οικονομησιά της  εξουσίας και των παρατρεχάμενων, μέχρι που βρέθηκαν και Κινέζοι δισεκατομμυριούχοι.  Ακολουθώντας  την μεσαιωνική ρήση της Καθολικής Εκκλησίας ‘’ ‘’ ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’ ,η Κίνα δουλοποίησε την προσφορά του εργατικού της δυναμικού  προς τους ισχυρούς  της Δύσης,  για να καταστεί  η ίδια ισχυρότερη.

Η μεγάλη αυτή χώρα, διατηρεί  την κομμουνιστική προμετωπίδα,  μόνο όσον αφορά την καταπίεση του λαού και τον τρόπο επιλογής της εξουσίας,  εφαρμόζει όμως  κατά τα λοιπά, ένα δικό της   καπιταλιστικό σύστημα , σε πλήρη αντίθεση με την   γειτονική της ‘’ Λαοκρατική Δημοκρατία  της Κορέας ‘’, που εμμένει στο δόγμα ο λαός στην εξουσία, χωρίς να προσδιορίζεται ο χρόνος πραγματοποίησης. Το τελευταίο θυμίζει το ‘’φιλελεύθερο’’ Σύνταγμα της τέως Σοβιετικής Ένωσης, στο  ακροτελεύτιο άρθρου του οποίου αναφερόταν ότι η εφαρμογή του αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας. Λέτε  να γίνει ανάλογο και στις εναπομείνασες  ‘’σοσιαλιστικές’’ χώρες της Ασίας;;;

Η Β. Κορέα επιμένει στην ‘’αυθεντική της γραμμή’’  την όποια επαγγέλλεται και  το ημέτερο ΚΚΕ. Αλλοίμονο όμως αν οι δικοί μας μιμηθούν τον ομαδικό τρόπο γέλωτος μέχρι δακρύων που επιβάλλει ο Κιμ Γιονγκ Ουν, γιατί προσωπικά δεν θα αντέξω.!!! Μου αρέσει αν θέλετε να υπάρχει και λίγη σοβαρότητα και αν ποτέ νοιώσω την ανάγκη να γελάσω, προτιμώ να ‘’αυτογαργαλιέμαι’’.  Αντώνης