''ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ'' ΚΑΙ ''ΘΟΡΥΒΟΠΕΝΙΑ''

 

          ‘’ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ’’ ΚΑΙ ‘’ΘΟΡΥΒΟΠΕΝΙΑ’’

 

 

Αφορμή του παρόντος υπήρξε η χθεσινή  έντονη και ίσως  δικαιολογημένη  διαμαρτυρία συμπολίτη μου  για τον θόρυβο και την κρατούσα ακαταστασία του παραδοσιακού παζαριού της πόλης. Σχολίασα την ανώνυμη και με  άκομψο και προσβλητικό τρόπο  διατύπωση των παραπόνων του, με μια ανάρτηση και στοχευμένη, αποστολή μηνυμάτων μου. Κατέληγα δε στο ιστορικό του παζαριού, που αποτελεί τοπική παράδοση από το 1864, με πολλές διαφοροποιήσεις στην πορεία της και τη διατύπωση ότι μπορούμε να βρούμε μια ηπιότερη μορφή εναλλακτικής συνέχισης της παράδοσης, γιατί  λαοί χωρίς παραδόσεις είναι σαν να μην υπάρχουν. Έρχομαι όμως στο σημερινό μου κείμενο:

Η πρώτη λέξη του τίτλου του σημερινού μου δημοσιεύματος, αποτελεί μια εξεζητημένη απόδοση του βομβαρδισμού θορύβων που χαρακτηρίζουν την εποχή μας  και  η δεύτερη,  μια αδόκιμη έκφραση που αφορά  την παντελή έλλειψή τους, που ενδεχομένως η διακοπή τους, να μας δημιουργήσει στερητικό φαινόμενο και  νοσταλγία.

Το πρώτο είναι σύνηθες, καθημερινό και βλαπτικό για την υγεία μας φαινόμενο, ενώ το δεύτερο αποτελεί  ανάμνηση μιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Προσωπικά   ανήκω σ’ αυτούς που έζησαν την απόλυτη σιωπή, με κάποια εκτεταμένη περιστασιακή διατάραξή της από την κλαγγή των όπλων του Β΄ Παγκόσμιου και του εμφυλίου πολέμου. Λίγο αργότερα, πρόλαβα να βιώσω  την απόλυτη σιωπή της επαρχίας, που ενίοτε γινόταν  και ενοχλητική.

 Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία τα τελευταία  σχολικά μου χρόνια και τον τρόπο αποφυγής των θορύβων από τις  οικιακές εργασίες της μητέρας μου, που δεν μου επέτρεπαν, στον στενό χώρο του σπιτιού μας, να μελετήσω, όπως ήθελα, τα μαθήματά μου. Για τον λόγο αυτό, έπαιρνα μια κουβέρτα και τα βιβλία μου και ανηφόριζα περί τα εκατό μέτρα στο γειτονικό πευκοδάσος του βουνού για ένα  ήσυχο  ιδανικό διάβασμα. Την απόλυτη σιωπή διέκοπτε μόνο το μελωδικό  ‘’ακομπανιαμέντο’’  των πουλιών τριγύρω μου, που βοηθούσε στην καλύτερη συγκέντρωσή μου στη μελέτη.

Αργότερα που έφυγα στην Αθήνα, στερήθηκα όλη αυτή την ησυχία και μπήκα αναγκαστικά στην θορυβώδη ατμόσφαιρα της Πρωτεύουσας. Κάθε φορά όμως  που  επέστρεφα για λίγο στο πατρικό μου σπίτι, τα αφτιά μου  βούιζαν από την έλλειψη θορύβου  και αποτέλεσε ίσως  ένα είδος ανεπανάληπτου στερητικού συνδρόμου.     Αντώνης