ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΜΟΙ Ο ΠΑΠΠΟΣ [ΕΣΤΊ]

 

ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΜΟΙ Ο ΠΑΠΠΟΣ [ΕΣΤΙ]

 

 

Την ώρα που η φύση ησυχάζει και όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι κοιμούνται, εγώ στην προσπάθειά μου να κάνω το ίδιο, ‘’κολλάω’’ σε ιδέες και σκέψεις μιας τραγικής εποχής  της πείνας και της κατοχής. Ευτυχήσαμε όμως τη δραματική αυτή εποχή να έχουμε εξαίρετους δασκάλους και καθηγητές που εξακολουθούν να μου δημιουργούν το πιο ευχάριστο υποκατάστατο του ύπνου μου.

Χθες το βράδυ για παράδειγμα, χωρίς καμιά σχετική μεσολάβηση, κόλλησα στη φράση, ’’ Ώς καλός μοι ο πάππος’’, που φέρνει σαν παράδειγμα στο συντακτικό του ο αείμνηστος Αχιλλέας Τζάρτζανος, για να προσδιορίσει τις  ‘’επιφωνητικές προτάσεις’’ της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Μένω στην  ερμηνεία της που σημαίνει τί καλός, ωραίος, χρήσιμος, ευχάριστος κλπ] που είναι ο παππούς μου.

  Ξέρω ότι πολλοί θα με χαρακτηρίσουν, αναχρονιστικό, καθυστερημένο ή ρομαντικό, ένα ξένο σώμα στη σύγχρονη κοινωνία κα ίσως πολλά ακόμα χειρότερα. Σας διαβεβαιώνω λοιπόν, ότι στα 92 μου χρόνια,  γνωρίζω κάθε πτυχή του σύγχρονου τρόπου ζωής, τον οποίο μπορεί να μην  υιοθετώ αλλά τον αποδέχομαι πλήρως και ότι, κατά τη  φράση που λέγαμε στην εποχή μου, εκείνοι που ενδεχομένως με θεωρούν αναχρονιστικό,  ‘’είναι βαθειά νυχτωμένοι’’.

Δεν θα αναφερθώ σε κάποιες εξαιρέσεις δήθεν παππούδων, που έγιναν ακόμα και βιαστές των εγγονιών τους, αλλά στη γενικότερη σύγχρονη τάση [ γονιών και παππούδων] να αποφεύγουν ή να τους αποκλείουν από τη φροντίδα στα εγγόνια τους. Άλλοτε μεν γιατί οι γονείς των παιδιών θεωρούν ξεπερασμένα τα όσα χρησιμοποιούν οι παππούδες σαν παιδαγωγικά μέσα και από την άλλη,  οι [σύγχρονοι] παππούδες, έχουν γίνει ‘’καλοπερασάκηδες’’ και προτιμούν την ησυχία τους. Εδώ ακριβώς έγκειται και το βασικό πρόβλημα, διότι τα παιδιά μεγαλώνουν ενίοτε με  νταντάδες επί πληρωμή, χωρίς γνώσεις, ακόμα και χωρίς προσωπική εμπειρία δικών τους παιδιών. Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι από κακό μέχρι και επικίνδυνο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, τα οποία με τη σειρά τους αισθάνονται  ότι οι γονείς τους, τα έχουν απλώς ‘’παρκάρει’’ κάπου για να διευκολυνθούν στην προσωπική τους απασχόληση ή’’ για να κάνουν τη ζωή τους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις οικογένειες που έχουν την οικονομική δυνατότητα και επιλέγουν την εμπειρία και τις ειδικές γνώσεις των νταντάδων των παιδιών τους. Μάνα όμως  είναι μία  και οι σωστοί μπαμπάδες, παππούδες και γιαγιάδες, θα είναι πάντα χρήσιμοι  για  τα εγγόνια τους. Ακόμα και εκείνα που μεγαλώνουν αναγκαστικά  με επαγγελματίες βοηθούς, θα τα συνοδεύει η στέρηση της δυσαναπλήρωτης  οικογενειακής ατμόσφαιρας. Σκέπτομαι δε ότι τα παιδιά αυτών των παιδιών, θα βιώσουν ακόμα χειρότερες συνθήκες και την παντελή έλλειψη της ανυστερόβουλης αγάπης και θαλπωρής.

Προσωπικά δεν γνώρισα τον έναν παππού, που πέθανε πολύ νέος με την πανδημία γρίπης του 1918, η δε σύζυγός του  γιαγιά μου με ‘’ αγαπούσε λεκτικά για να τις κάνω τις δουλειές. Ο άλλος παππούς,  με κράτησε στην αγκαλιά  του τα δυο-τρία χρόνια που ζούσε μαζί μας για τις δουλειές του και επέστρεψε κοντά στη σύζυγό του στη μακρινή γενέτειρα του πατέρα μου.

Εγώ από την πλευρά μου, ένοιωσα την ανάγκη  να τους  επισκέπτομαι στην απομακρυσμένη διαμονή τους, από  τη στράτευσή μου και μετά, κάθε φορά που αυτό μου ήταν δυνατό. Από ιδιοσυγκρασία ή και για να καλύψω αυτό που εγώ στερήθηκα, προσπάθησα να γίνω ένας καλός και χρήσιμος παππούς, για τα δύο πρώτα εγγόνια μου, αφού τα άλλα δύο ζούσαν στο εξωτερικό και περνούσα μαζί τους, τους 3-4 μήνες κάθε χειμώνα, για όσο καιρό μπορούσα να τους είμαι χρήσιμος, όταν  και εκείνα ήταν μικρά.

Με τη συνταξιοδότησή , επέστρεψα στη γενέτειρά μου . όπου ζούσε η κόρη μου και εγκατέστησα μόνιμα ένα παιδικό κρεβατάκι δίπλα στο δικό μου γα μικρό διάστημα για την πρώτη και αρκετά χρόνια αργότερα για τη δεύτερη. Δυο παιδιά με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, που όμως έκανα τα αδύνατα δυνατά να βοηθήσω, όσο μπορούσα, την εργαζόμενη κόρη μου και συνάμα να φανώ χρήσιμος στα εγγόνια μου.

Θυμάμαι ότι η μεγάλη, πιο αυθόρμητη,  αντιδρούσε στις αυστηρές ενίοτε συστάσεις στη μελέτη των μαθημάτων της. Σε αντίθεση η μικρότερη σε ανάλογη σύστασή μου, ανταποκρίθηκε  χωρίς καμιά αντίδραση στις υποδείξεις  μου, αλλά δεν ξανάρθε ποτέ  για μελέτη μαζί μου. Χαρακτηριστικές της διαφορετικότητας χαρακτήρων τους  υπήρξαν και οι επιλογές των παραμυθιών που τους έλεγα. Η πρώτη άκουγε με προσοχή και συγκίνηση την αφήγηση του λιμπρέτου από διάφορες όπερες, που ήταν η  αδυναμία μου, ενώ η μικρή μου έδινε τρεις λέξεις ή  τρία διαφορετικά ζώα ή πράγματα  και  αυτοσχεδίαζα ακραίες κωμικές καταστάσεις. Όλα τα εγγόνια μου όμως, με το δικό τους τρόπο, μου δείχνουν την αγάπη τους και λυπάμαι που η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να κάνω το ίδια για τα δυό μου δισέγγονα.

Αυτά και άλλα πολλά θα λείψουν στα σύγχρονα παιδιά και σε απομεινάρια παραδοσιακών παππούδων. Φοβάμαι δε ότι θα συνοδεύονται και από  ψυχολογικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση των σύγχρονων παιδικών χαρακτήρων. Ίσως δε να δημιουργήσουν στερητικό σύνδρομο, τόσο στα παιδιά όσο και στα  ελάχιστα απομεινάρια των παραδοσιακών παππούδων-γιαγιάδων.

Οι ειδικοί,  λένε ότι αυτό αποτελεί ανάγκη της εποχής και προφανώς έχουν δίκιο εγώ όμως που δεν είμαι ειδικός,  αλλά υπήρξα παιδί, γονιός  και παππούς, θα επικαλεστώ τη φράση  του Κικέρωνα ‘’Ο Tempora o mores’’, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ‘’ Ω καιροί ω ήθη’’. Αντώνης