Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

 

Είναι καιρός τώρα που τριβελίζει το μυαλό μου η σκέψη να ασχοληθώ με τους μικρούς ήρωες του πολέμου, της κατοχής και του εμφύλιου  όπως είχε πράξει και  το ομότιτλο εβδομαδιαίο περιοδικό του Στέλιου Ανεμοδουρά. Το θέμα αυτό απασχόλησε και μυθιστόρημα της κυρίας Σόφης Θεοδωρίδου.

Έχω βιώσει προσωπικά τα τραγικά γεγονότα της εποχής και προσπαθώ  -όπως έκαναν πολλοί της γενιάς μου- να  απαλλαγώ από τα ψυχικά μου τραύματα και κυρίως να μην τα μεταφέρω στα παιδιά μου. Τα γεγονότα με βρήκαν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου , με τους μεγάλους ήρωες – τους δασκάλους μας – να προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο μας.  Με πολύ ήπιο τρόπο  επανέφερε τα ηρωικά συμβάντα ο Στέλιος Ανεμοδουράς με το εβδομαδιαίο περιοδικό του ‘’Ο μικρός Ήρως’’ το 1953, που διαβάστηκε από μικρούς και μεγάλους.

Πολλές δεκαετίες από τότε, ξανάνοιξαν το χρονοντούλαπο της ιστορίας, με απαράδεκτο  παραβατικό τρόπο, οι σύγχρονοι ‘’ήρωες’’ των σχολείων,  κάνοντας τον ‘’κάργα’’, ληστεύοντας και ξυλοκοπώντας  άλλους νέους, ακόμα και συμμαθητές τους. Μαγνητοσκοπούν μάλιστα τις πράξεις τους για να ευτελίσουν τα θύματά τους, που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τη βία που άσκησαν σε βάρος τους. Δυστυχώς διευκολύνουν την προβολή που επιδιώκουν και κάποιες εκπομπές, αφού το θέμα τους ‘’φέρνει τηλεθέαση’’.

Σε όλους αυτούς, τους ελάχιστους ελπίζω, νέους θα αναφερθώ, με την συνήθη αυτογραφική μου αφήγηση, σε πραγματικά περιστατικά μιας παλιότερης νεολαίας. Πρόκειται για τη δική μου γενιά που έζησε, εν μέσω του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου  της πείνας και του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου, γεγονότα που απεύχομαι να ξανασυμβούν. Αναφέρομαι σε μια εποχή που οι ήρωες υπήρξαν αληθινοί και αλληλέγγυοι μεταξύ τους.

Χωρίς να  κατονομάσω πρόσωπα, θα  αναφερθώ σε  ένα πραγματικό γεγονός της μικρής  πόλης που γεννήθηκα[Αταλάντη],  έζησα τα παιδικά μου χρόνια και επανήλθα μετά τη συνταξιοδότησή μου.

Τρία 8χρονα  παιδιά, είχαν πληροφορηθεί ότι το αυτοκίνητο που μετέφερε το ψωμί από τους φούρνους  γειτονικού χωριού,  στην Αταλάντη,  έμπαινε στην πόλη γύρω στις 12 το μεσημέρι. Η διαδρομή τους, στο κέντρο ακριβώς της πόλης, συναντούσε  υποχρεωτικά μια στροφή 90 μοιρών, πράγμα που υποχρέωνε τον οδηγό να ‘’κόψει’’ ταχύτητα. Τη στιγμή αυτή, ένα από τρία παιδιά, εκ περιτροπής, ‘’σαλτάριζε’’ στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και πετούσε δυο-τρεις κουραμάνες στην παρέα του  και πηδούσε στο δρόμο, πριν  αναπτύξει ταχύτητα το αυτοκίνητο. Στη συνέχεια έκαναν μεταξύ τους τη διανομή της λείας τους.

Είναι γνωστό, ότι κάθε μεταφορά των Γερμανών, συνόδευε ένας  μοτοσικλετιστής Αξιωματικός. Η παρέα έκανε το σάλτο της, τις ημέρες που συνοδός ήταν ένας συμπαθής Αυστριακός , που τον αποκαλούσαμε Ιωσήφ και έκανε ‘’τα στραβά μάτια’’ ή δήθεν απειλούσε  με το περίστροφό του, χωρίς  ποτέ να πυροβολήσει.

Αξίζουν δυο λόγια παραπάνω για τον Γιόζεφ , για τον οποίο έχω ξαναγράψει ότι είχε δώσει πολλά δείγματα της καλοσύνης του. Προσωπικά, που το σπίτι μου ήταν πολύ κοντά στο στρατηγείο τους, μου είχε δώσει μολύβια, έντυπα με λευκή την πίσω σελίδα για πρόχειρα, πολλές φορές μάλιστα, όταν έμενε μόνος του στο γραφείο,  μοιραζόταν μαζί μου και το πρωινό του. Μια παροιμία μας αναφέρει ότι ‘’ο καλός καλό δεν έχει’’ και επιβεβαιώθηκε  και στην περίπτωσή του. Κάποια άλλη φορά συνόδευε μια φάλαγγα με καύσιμα και στο κέντρο της πόλης σε ένα από τα βυτιοφόρα προκλήθηκε φωτιά. Εκείνος με κίνδυνο και της ζωής του, το πυροβόλησε  επανειλημμένα για να αποφύγει την έκρηξη, που θα  έθετε σε κίνδυνο τα γύρω κτήρια και τους ανθρώπους της περιοχής. Οι γυναίκες της γειτονιάς περιποιήθηκαν τα εγκαύματά του  με πρακτικά γιατροσόφια , μέχρι να τον οδηγήσουν στο νοσοκομείο. Η περιπέτεια του είχε αφήσει εμφανή σημάδια στο πρόσωπο, χωρίς ο ίδιος όμως να αλλάξει ‘’πρόσωπο’’.

Ένα δυο μήνες αργότερα οδηγήθηκε σε γερμανικό πλοιάριο που έφθασε στο κοντινό μας λιμάνι, με κάποιους ακόμα που είχε συλλέξει στη διαδρομή του. Τους είπαν ότι θα αποσταλούν στην Κρήτη ,για να ενισχύσουν τις εκεί δυνάμεις τους. Όπως μάθαμε  αργότερα, οι Γερμανοί το βύθισαν μεσοπέλαγα, ίσως γιατί είχαν διαπιστώσει τον αντιναζισμό τους.

Όλα όσα θα διαβάσετε είναι απόλυτα αληθινά και επιβεβαιωμένα. Για την ακρίβεια του κειμένου   Αντώνης