ΓΗΡΑΣΚΩ Δ'ΑΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ

            ΓΗΡΑΣΚΩ Δ΄ΑΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΙΔΑΣΚΌΜΕΝΟΣ

                           ΑΥΤΟΓΡΑΦΙΚΗ  ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

 

Η    φράση αυτή του Σόλωνα [Νομοθέτη και  ενός από τους 7 Σοφούς της αρχαιότητας], σήμερα είναι γνωστή με τη μορφή ‘’γηράσκω αεί διδασκόμενος’’ και  σημαίνει ότι όσο ζω πλουτίζω τις γνώσεις μου, μαθαίνω πολλά περισσότερα. Σχετίζεται δε άρρηκτα με την αειφορία, δηλαδή τη  διαχείριση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων ώστε να διασφαλίζεται η συνέχισή τους στο μέλλον. Αποτελεί  μια μικρή κάψουλα χρόνου, που περιέχει συμπυκνωμένη τη σοφία και την εμπειρία πολλών γενεών.

        Στα πλαίσια αυτά, θα προσπαθήσω, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, να διατρέξω αντικειμενικά μια από τις σημαντικότερες περιόδους της εποχής μας, με βάση  τις εμπειρίες και τα προσωπικά μου βιώματα από την αρχή του Β’ παγκόσμιου πολέμου μέχρι και σήμερα. Συμπληρώνω ότι αυτό θα προσπαθήσω να το κάνω με τη βεβαιότητα, ότι στα 92 μου είμαι απλά ένας γέρος και  όχι ανόητος όπως, ενδεχομένως, πιστεύουν μερικοί νεώτεροι. Το λάθος αυτό, θυμάμαι, ότι το είχα διαπράξει και εγώ, νομίζοντας τους ηλικιωμένους περιορισμένης αντίληψης. Πρόκειται για ένα διαχρονικό λάθος  στο 0ποίο παρασύρονται οι νεώτεροι από τη φυσική τους ορμή και φρεσκάδα και ίσως στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν το δικό τους χώρο. Είναι εν μέρει θεμιτό, αδικεί όμως και τους ίδιους, αφού γνωρίζουν ότι  0 χρόνος, με την έννοια της διάρκειας, αποτελεί τον κυριότερο συντελεστή  απόκτησης και εμπέδωσης γνώσεων και  εμπειριών.

Πέραν της επαγγελματικής μου ‘’διαστροφής’’ που με φόρτωσε εκόντα – άκοντα με διεθνείς εμπειρίες και γνώσεις, από την ηλικία των έξι ετών αναγκάστηκα να κολυμπήσω στα βαθιά, με τη ναζιστική κατοχή, την πείνα και τον εμφύλιο. Από την παιδική μου ηλικία, με τον πατέρα μου στο Αλβανικό μέτωπο, αναγκάστηκα- κατά τα ειωθότα της εποχής - να αναλάβω τις ευθύνες του ‘’άντρα’’ του σπιτιού. Πουλούσα χόρτα στις ταβέρνες, στις οποίες ‘’μπεκρούλιαζαν’’ οι κατακτητές και   λίγο αργότερα, στα 12 μου χρόνια, τα καλοκαίρια δούλευα στις οικοδομές για να ισορροπήσω της δαπάνες της οικογένειας στη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων , ενώ  για να σπουδάσω πήγα εθελοντής πενταετούς υποχρέωσης στον στρατό.

Ακολούθησε ο εμφύλιος αδελφοκτόνος πόλεμος και τρομάζω ακόμα να ξαναφέρω στο μυαλό μου τις αιματηρές καταστάσεις που βίωσα. Το κακό όμως είναι ότι αυτές υπήρξαν τόσο έντονες, που  επανέρχονται και μόνες τους, με κεφάλια των αντιπάλων καρφωμένα σε πασσάλους να περιφέρονται συχνά στη θέα όλων μας.

Πέρασε ο πόλεμος, διατηρήθηκε όμως η έχθρα για πολλά ακόμα χρόνια και η τύχη τόφερε τα πρώτα μου δυο πόστα στο εξωτερικό [ 1960-1971]να είναι χώρες του  υπαρκτού σοσιαλισμού, με εικόνες απείρου κάλους. Όπως οι ίδιοι ομολογούσαν, οι δυο στους τρεις κατασκόπευαν τους άλλους για να επιβιώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους.  Στις χώρες αυτές υπήρχαν  τα μέλη του Κόμματος που τα είχαν όλα [ με δικά τους νοσοκομεία και εισαγόμενα είδη πολυτελείας] που ζούσαν στον δικό τους κόσμο και οι άλλοι.  Γνώρισα τους δικούς μας,  που κατέφυγαν σ’ αυτές τις χώρες, μετά τον εμφύλιο και συνδέθηκα φιλικά με τον  διοικητή του Ελληνικού στρατοπέδου του Μπούλκες, που έγινε και δάσκαλός μου στην οδήγηση και έμαθα πολλά και τρομερά που ακόμα μου προκαλούν φρίκη.

 Γέννησε η γυναίκα μου στην κατ΄ευφημισμόν αποκαλούμενη διπλωματική κλινική του Βελιγραδίου και με έθεσαν προ του διλήμματος ποιον επιθυμώ να επιζήσει , τη γυναίκα μου ή το μωρό;;; Ευτυχώς με τη συναλλαγή επέζησαν και οι δύο.

Βίωσα την Άνοιξη της Πράγας το 1968 και τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, όταν  πέταξαν την οικογένειά μου από το ξενοδοχείο, με την αιτιολογία ότι το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, ήταν τα πρώτα κόμματα που αναγνώρισαν τη σοβιετική εισβολή. Αναγκάστηκα να δωροδοκώ καταστήματα του Κόμματος για να προμηθεύομαι απλό κρέας για το παιδί μου. Δεν αναφέρομαι σε λεπτομέρειες που ακόμα με πληγώνουν, ομολογώ όμως ότι αναθεώρησα τους πρώτους νεανικούς  μου ιδεολογικούς προσανατολισμούς κα έφθασα στα όρια του αντικομουνισμού.

Επέστρεψα στην      Ελλάδα, και το 1977 που επετράπη ο συνδικαλισμός στο Δημόσιο, δημιούργησα με κάποιους φίλους το πρώτο γενικό συνδικαλιστικό σωματείο, με μοναδικό σκοπό να αποφύγουμε το κηδεμονευόμενο συνδικαλισμό , που ισχύει ακόμα και σήμερα, παίρνοντας τη θέση του Γενικού Γραμματέα. Απέρριψα   κάθε κομματική εξάρτηση, με αποτέλεσμα να θεωρηθώ από την υπηρεσία, ένας μικρός Τσε Γκεβάρα και να μου ζητηθεί η μετάθεση στο εξωτερικό, που τελικά μου βγήκε σε καλό.

Άσχετα με τις προσωπικές μου αναφορές, ας δούμε   τι κάνουν όλα  τα κόμματα, αρχίζοντας από τα δεκαπενταμελή στα σχολεία, να δημιουργούν κομματόσκυλα σε όλες τις φάσεις της δημόσιας εκπαίδευσης και της εργασίας, υποκαθιστώντας την πολιτικοποίηση με τον κομματισμό, που αποτελεί μάστιγα για τη χώρα. Οι ενταγμένοι όμως στην κομματικοποίηση, αποτελούν τις δεξαμενές προετοιμασίας στελεχών των κομμάτων. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για την πολιτική απαρέσκεια  στη χώρα μας και αφορά όλους. Τα πρωτεία στον τομέα αυτό έχει η αποκαλούμενη πολυποίκιλη αριστερά και ίσως,  για λόγους κομματικής  ισορροπίας, υπερθεματίζουν και όλοι οι άλλοι.

Αν δεν αλλάξουμε και μάλιστα εγκαίρως, ίσως να βρεθεί η χώρα σε καταστάσεις που δεν έχουμε φαντασθεί. Όταν τα περισσότερα κόμματα θεωρούν μοναδικό σκοπό τους να ‘’διώξουν’’ τους αντιπάλους τους για να πάρουν την εξουσία,  ο λαός απομακρύνεται από την πολιτική, με αποτέλεσμα τον διχασμό  και την στροφή στην ανυποληψία της πολιτικής και στον ζόφο που η χώρα έχει βιώσει και στο παρελθόν. 

Αυτά που αναφέρθηκαν αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος των εμπειριών και γνώσεών μου για τη ζωή, που έχουν καταλάβει τη συνολική χωρητικότητα της μνήμης μου, με αποτέλεσμα να αδυνατώ  πλέον να συγκρατήσω νεώτερες εμπειρίες. Συνεχίζω βέβαια την προσπάθεια να τηρήσω  τη θεωρία του Σόλωνα,   ελάχιστα  όμως μπορώ να καταφέρω. Το πιο δυσάρεστο είναι ότι στη μνήμη μου το μεγαλύτερο μέρος καταλαμβάνουν δυσάρεστες θύμισες και αυτό αποβαίνει σε βάρος των αναγνωστών μου που τις φορτώνονται. Μην νομίζεται όμως ότι και εγώ που τις ξαναφέρνω στο νου μου και τις καταγράφω δεν υφίσταμαι τη δική μου συναισθηματική φόρτιση.     Αντώνης