Αποκλειστικά
προς τους φίλους μου
Θεωρώ και ο ίδιος ακραίους τους χαρακτηρισμούς του σημερινού μου κειμένου, αλλά αναγκαίους
και ενδεικτικούς της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνουμε.
Ξεκαθαρίζω ότι με τον όρο φίλους δεν εννοώ το σύνολο των ανθρώπων που
συνεργάστηκα, έκανα παρέα ή ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί μαζί. Κάποιοι – ευάριθμοι –
από αυτούς , με τιμούν με τη φιλία τους, έχοντας απεριόριστη και τη δική μου
φιλία.
Πέραν των
αμέτρητων όσων άλλων χαρακτηριστικών της έννοιας της φιλίας, προσωπικά θέτω σαν
κυρίαρχη την απόλυτη ειλικρίνεια, που
έχει γνώρισμά της την ΑΝΟΙΧΤΗ έκφραση
της προσωπικής και ιδιαίτερα της
αντίθετης άποψης. Μεταξύ φίλων η κρυψίνοια και η σιωπή – τουλάχιστον για σοβαρά
θέματα – δεν έχει θέση και αποτελεί σοβαρό
παράγοντα αμφισβήτησής της.
Με αφορμή
την τελευταία μου –ομολογουμένως- σκληρή θέση
με το άρθρο μου ‘’ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ’’, ανέμενα μια διαφορετική αντιμετώπιση. Με την υπερβολική έως και άδικη τοποθέτησή μου ,
έναντι εκείνων που δεν εκφράζουν άποψη, θέλησα να μετρήσω τα πραγματικά
αισθήματα και όχι τις εντυπώσεις των ‘’φίλων’’ αποδεκτών των μηνυμάτων μου. Δεν
το έκανα για να ελέγξω τις προσωπικές τους απόψεις – αφού δεν το δικαιούμαι - αλλά για να βεβαιωθώ ότι δεν τους ενοχλώ με
τα γραφόμενά μου, ώστε να πράξω ανάλογα
στο μέλλον. Αναφέρθηκα ιδιαίτερα σε όσους ασχολήθηκαν συνδικαλιστικά με τον
κλάδο – όπως νομίζω ότι δικαιούμαι ως δημιουργός και πρωτεργάτης – και έλαβα
ένα ανέκδοτο , χωρίς λέξη για την ταμπακέρα, ή την απόλυτη σιωπή. Να θυμίσω εδώ
ότι το θέμα αφορούσε τον έγγραφο και ενυπόγραφο εμπαιγμό του συνόλου των
συναδέλφων από τον Υπουργό Εργασίας που χαρακτήρισα ως ‘’αιδήμονα σιωπή’’ και
‘’κράτημα πισινής’’ και δεν πήρα απάντηση. Εμμένω λοιπόν στους χαρακτηρισμούς
μου, πιστεύοντας ότι οι ασχολούμενοι με τα κοινά, από συνδικαλιστική ή άλλη
σκοπιά, πρέπει να έχουν το θάρρος να
υποστηρίζουν τα δίκαια επαγγελματικά συμφέροντα και όχι να καταφεύγουν στην
ανεκδοτολογία , για να φανούν ότι δεν αρνούνται
τη γενική κατακραυγή. Φθάσαμε στο σημείο να περιμένουμε τη λύση, των
αμέτρητων και πρωτοφανών προβλημάτων, από τον Αρκά, τον ΚΥΡ και τον Στάθη, κάτι
που βολεύει και την κυβέρνηση, που επίσης γελάει με τα σκίτσα τους, ενώ
συνεχίζει με απόλυτη άνεση – επί τα
χείρω – το έργο των προκατόχων της, για την απόρριψη του οποίου και μόνο της
‘’παραχωρήθηκε’’ η εξουσία.
Φθάσαμε στο
έσχατο σημείο γελοιότητας να κατακρίνει
τα συντρόφια του ακόμα και ο κ. Καραμπελιάς, που τους γνωρίζει εκ των έσω, αφού
προέρχεται από την ίδια ‘’μήτρα’’ και ενίοτε προέβαλλε τις ίδιες διεθνιστικές και λοιπές απόψεις , με τους
σημερινούς κυβερνώντες. Εμείς όμως, οι ‘’νοήμονες’’, συνεχίζουμε αφελώς να αποδεχόμαστε τις
εξόφθαλμες και προσβλητικές ψευδολογίες τους, για να μη χάσουμε την άνεση του
καναπέ μας και την ενδεχόμενη ‘’ έξωθεν καλή μαρτυρία’’.
Κάνω
μια μοναδική διευκρίνιση ότι οι
χαρακτηρισμοί μου δεν αφορούν όλους, προκαλούν όμως για ενεργότερη συμμετοχή στα κοινά και τους
υπόλοιπους, όχι για μένα αλλά δια τα παιδιά και τα εγγόνια όλων μας. Η σιωπή
αφήνει ελεύθερο το πεδίο και στους
γνωστούς μισαλλόδοξους να καλύψουν τα κενά των ‘’καταπεδάτων
αγανακτισμένων’’. Αντώνης
Ταρνανάς