ΜΑ ΠΩΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΩΣ ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΕ ΧΑΣΩ

ΜΑ ΠΩΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΩΣ ΙΣΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΕ ΧΑΣΩ

      ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ

[προσωπικά αναφέρομαι στην   όμορφη χώρα μας]       

                                                                                                            28.10.2016

Ακούγοντας ένα παλιό βαλσάκι, με την αξέχαστη Σοφία Βέμπο, σε μουσική και στίχους  των Κώστα Γιαννίδη/Βασίλη Σπυρόπουλου, μια στροφή του οποίου αναφέρεται στην επικεφαλίδα του κειμένου μου, με έσπρωξε κυριολεκτικά σε ένα  μακροβούτι 76 ολόκληρων χρόνων, στο παιδικό μου παρελθόν. Εκείνες τις ημέρες σαν και σήμερα, δεν καταλάβαινα γιατί, ο πατέρας εγκατέλειπε το σπίτι μας και έφευγε με χιλιάδες άλλων  ανδρών για το μέτωπο. Τότε δεν ήξερα τι σημαίνουν οι λέξεις μέτωπο και γενική επιστράτευση. Με είχε όμως εντυπωσιάσει θετικά και παράλληλα με είχε προβληματίσει μια ασυνήθιστη διαδικασία του δωρικού χαρακτήρα του πατέρα μου, που με αγκάλιασε σφιχτά, με φίλησε και έφυγε τρέχοντας, χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Η μητέρα μου έκλαιγε γοερά και κουνούσε το χέρι, προς την κατεύθυνση  του απομακρυνόμενου πατέρα μου, που δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω του, ίσως για να μη δείξει και τη δική του συγκίνηση.

Σιγά – σιγά άρχισα να μαθαίνω καινούργιες  λέξεις, όπως πόλεμος, νέα από το μέτωπο και τόσα άλλα ,ολοένα και πιο σοβαρά και να αποκτώ και προσωπικές εμπειρίες όλων αυτών των γεγονότων. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου πήρε την απόφαση να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας και να ‘’μετακομίσουμε  προσωρινά’’, όπως έλεγε,  μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου σε ένα κτήμα των συγγενών της , όπου συγκεντρώθηκαν  και αρκετές δεκάδες φίλων και γνωστών. Θυμάμαι τον σπαραγμό μου για τη βίαιη αλλά αναγκαία αυτή μετακίνηση και για να σώσω τα προσχήματα, εύρισκα σαν δικαιολογία ‘’τα καημένα τα κουνελάκια μας που θα έμεναν μόνα τους’’. . Έκλαιγα γιατί αποχωριζόμουν το σπίτι και τις συνήθειές μου και κυρίως γιατί μου έλλειπε ο πατέρας μου και δεν ήξερα αν θα ξαναγύριζε ‘’από το μέτωπο’’. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ τις συνέπειες του πολέμου, αφού ένας θείος μου είχε ήδη χάσει τη ζωή του.

Το κτήμα αυτό [3-4 χιλιόμετρα χωματόδρομο μακριά από την κωμόπολη που ζούσαμε],είχε μεγάλες καλλιεργημένες και ‘’χέρσες’’ εκτάσεις, ήταν δίπλα στο βουνό και την άγρια φύση και το διέσχιζε ένα μεγάλο ρέμα γεμάτο άγρια ‘’βάτα’’. Η όλη έκταση ανήκε στον παππού [ από την πλευρά της μητέρας μου] και τους δύο αδελφούς του,[ εκ των τριών  ζούσε μόνο ο ένας]. Το θετικό της περιοχής ήταν η ύπαρξη  φυσικής πηγής νερού και όλα τα άλλα αρνητικά.

Υπήρχαν τρία μικρά αγροτόσπιτα ενός δωματίου – ένα για κάθε αδελφό- για τις προσωρινές ανάγκες φύλαξης των προϊόντων της συγκομιδής και των ζωοτροφών. Τα παιδιά και τα εγγόνια όμως ήταν πολλαπλάσια και συνεπώς η όλη διαβίωσή μας γινόταν υπαίθρια. Όταν έβρεχε, στριμωχνόμαστε όλοι μαζί –κατά οικογένειες- όρθιοι, μοιρασμένοι στα τρία αυτά οικήματα, με τη συμμετοχή και των καλεσμένων φίλων που μας ακολούθησαν. Τις υπόλοιπες ώρες τις ημέρας, συνήθως βρισκόμαστε κρυμμένοι μέσα στα βάτα της ρεματιάς, για να μη μας εντοπίζουν τα εχθρικά αεροπλάνα που πετούσαν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, ή τα πλοία που περιπολούσαν στη γειτονική θάλασσα  Στη μεγάλη αυτή σύναξη υπήρχαν μόνο γυναικόπαιδα και οι έφηβοι, εκ περιτροπής βρίσκονται σκαρφαλωμένοι πάνω σε δέντρα για να μας ειδοποιούν αν βλέπουν κινήσεις εχθρικών στρατευμάτων προς την απόμερη αυτή περιοχή μας. Το διάστημα εκείνο ένοιωσα πραγματικά τι σημαίνει αστροφεγγιά. Με ‘’προσταγή’’ του μοναδικού επιζώντα παππού, τα βράδια, οι ενήλικες  ‘’βγαίνανε’’ στο λιθόστρωτο αλώνι και χορεύανε, διάφορους αυτοσχέδιους  σατυρικούς χορούς , που στα παιδικά μου μάτια έμοιαζαν σαν ιεροτελεστίες. Δεν ήταν χορός διασκέδασης, αλλά μια ‘’λατρευτική’’ κίνηση αντιπερισπασμού- όπως την ερμηνεύω τώρα- για να διώξουμε τις κακές σκέψεις, ενώ κατά βάθος απέβλεπε στη συνένωση των θετικών σκέψεων όλων, για τους στρατευμένους  μας ,που πολεμούσαν στην Αλβανία και για να ‘’ξεπερνάμε’’ την πείνα και τις κακουχίες μας.

Με την υποχώρηση, γύρισαν και οι άντρες που είχαν επιζήσει και προσπάθησαν να οργανώσουν κάπως καλύτερα τον χώρο. Χτίσανε ένα εκκλησάκι του Αϊ Νικόλα και ένα φούρνο , για να ψήνουν το ψωμί που ζύμωναν – εκ περιτροπής – οι γυναίκες. Με κακή την γεωργική παραγωγή της χρονιάς και την παρουσία πολλών παιδιών, που υποφέραμε από αβιταμίνωση, ζητήθηκε από τον παππού, να σφάξει κάποιο από τα αμνοερίφιά του, για να φάμε. Εκείνος όμως, με το ερωτηματικό πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η κατάσταση, συγκατένευσε να θυσιάσει μια ετοιμοθάνατη προβατίνα, που είχαν ‘’σκουληκιάσει’’ τα δυο της πόδια. ‘’Μοσχοφάγαμε’’ και κατά προτεραιότητα τα παιδιά, απαλλάσσοντας και το άτυχο ζώο από το καθημερινό του μαρτύριό .

Όταν πια έγινε βεβαιότητα ότι η κατάσταση αυτή θα κρατούσε  επί μακρόν, διαλύσαμε τον μικρό προσωρινό καταυλισμό μας και επιστρέψαμε στα σπίτια μας, πριν ακόμα οι Γερμανοί στρατιώτες έλθουν στην πόλη μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετώπισαν μερικοί εβραίοι  συμπολίτες μας που ζούσαν όλη την ημέρα πάνω σε μια γέρικη ‘’μουριά’’ γιατί είχαν πληροφορηθεί την ειδική μεταχείριση που θα αντιμετώπιζαν από τους κατακτητές. Δεν ξέρω ή μάλλον δεν θυμάμαι τι απέγιναν – πρέπει μάλλον να επέζησαν, αφού πάντα γινόταν λόγος για όσους έχασαν τη ζωή τους και για τους συγκεκριμένους δεν ακούστηκε τίποτα.

Με τη διάλυση του οικισμού μας, που τα σημερινά κέντρα των προσφύγων θα μας έμοιαζαν με παλάτια, αφού διαθέτουν τουλάχιστον σκηνές, φαγητό και κάποια υποτυπώδη φροντίδα, γυρίσαμε στο σπίτι μας. Η έκπληξη και η χαρά μου – αν μπορούσε να υπάρχει χαρά την εποχή εκείνη- ήταν μεγάλη, όταν διαπίστωσα ότι τα κουνέλια μας όχι απλά είχαν επιζήσει αλλά και είχαν πολλαπλασιαστεί, ζώντας σαν αγριοκούνελα στην έρημη περιοχή του κοντινού δάσους του σπιτιού μου.

Με την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στη πόλη, που βρήκε τον πατέρα μου στο γειτονικό βουνό για τη συλλογή των αναγκαίων καυσόξυλων, τρέξαμε με τη μητέρα μου και τον ειδοποιήσαμε να φύγει προς τον γνώριμό μας πλέον καταυλισμό. Στην επιστροφή μας αντιμετωπίσαμε το κροτάλισμα των γερμανικών σφαιρών , πάνω από τα κεφάλια μας  - προφανώς προς εκφοβισμό -  όταν  μας έβλεπαν να τρέχουμε μέσα στο δάσος. Επιστρέψαμε στο σπίτι και βρήκαμε μέσα τους γερμανούς να το ερευνούν, ίσως επειδή είχαν αποφασίσει να στήσουν το τοπικό στρατηγείο τους σε γειτονικό σπίτι και ήθελαν να εκκαθαρίσουν το περιβάλλον. Ο πατέρας μου αργότερα  επέστρεψε στο σπίτι και  αφού είχε συλληφθεί δυο-τρείς φορές και απελευθερώθηκε, με τη μεσολάβηση μιας γερμανίδας παιδοκόμου και παιδαγωγού του τοπικού γιατρού, κυκλοφορούσε πλέον με πολλές προφυλάξεις. Αυτό το έκανε  για να αποφύγει τις, συχνές συλλήψεις των ενήλικων αντρών, από τα κατοχικά  στρατεύματα, που τους έστελναν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής  εργασίας – όπως τα έλεγαν.

Θα σταματήσω εδώ την προσωπική μου αναφορά στην ιστορική επέτειο, επισημαίνοντας ότι για μας που βιώσαμε τα γεγονότα, αποτελεί μια ξεχωριστή ανάγκη να καταστήσουμε  κοινωνούς και τους νεώτερους, θυμίζοντάς τους ότι η Ελλάδα επιβίωσε και από χειρότερες καταστάσεις από τη σημερινή. Προσωπικά θέλω να διατρανώσω το περιεχόμενο της  επικεφαλίδας του κειμένου μου, ελπίζοντας ότι δεν θα σπεύσουν να με χαρακτηρίσουν εθνικιστή, επειδή αγαπώ την πατρίδα μου.

Αντώνης Ταρνανάς

ΑΓΝΟΙΑ ΝΟΜΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ

                            [Γενική Αρχή του Δικαίου]

            Το Συμβούλιο της Επικρατείας,  με τη χθεσινή του απόφαση έβαλε στη θέση τους σημαντικά πράγματα της επικαιρότητας που ταλάνιζαν τη χώρα, αλλά και κάποιους παράγοντες που παριστάνουν τους έντιμους, αποφεύγοντας συστηματικά κάθε ιδέα εντιμότητας. Κρίμα η πρόσκληση στου Μαξίμου της δικαστικής ηγεσίας και οι παντοειδείς υποσχέσεις – ακόμα και οι  καταγγελίες εναντίον κάποιων ανεπιθύμητων Ανώτατων Δικαστικών. Το ΣΤΕ, όπως το αποκαλούν από χθες το βράδυ τα κυβερνητικά στελέχη, δεν πρωτοτύπησε,  αλλά  έκλεισε τα αφτιά και τα μάτια και έκρινε κατά τις επιταγές του Συντάγματος, αντισυνταγματικό τον Νόμο του κ. Ν. Παππά.

            Στο άκουσμα της απόφασης αυτής, το κομματικό κανάλι της ΕΡΤ, διέκοψε ζωντανή εκπομπή και άρχισε την παράσταση. Στην αρχή έβγαλε την δέσποινα των Βερσαλλιών – σε πλήρη σύγχυση - να απαγγείλει το προετοιμασμένο ποιηματάκι της και μάλιστα σε πολλές επαναλήψεις  και στη συνέχεια τον ‘’συνταγματολογούντα υπεύθυνο Υπουργό’’ , να αναλύσει τη δική του νομική κοσμοθεωρία. Με μεγάλη έμφαση , η παρουσιάστρια του έκτακτου δελτίου,   μας ‘’έδειξε και τα προσεχώς’’, αναγγέλλοντας  το συνταρακτικό γεγονός της παρουσίας του Υπουργού και στη σημερινή πρωινή εκπομπή του καναλιού. Σε αντίθεση με όλα αυτά, παρουσιάστηκαν με κρύα καρδιά – όπως κάναμε στις αγγαρείες στον στρατό – και οι κάποιες  αντίθετες απόψεις. Τα λοιπά, ιδιωτικά κανάλια σχεδόν σιώπησαν.

            Ο Υπουργός  κ. Παππάς λοιπόν, ως αυθεντικός ερμηνευτής του Συντάγματος, είπε, μεταξύ άλλων, την ‘’ιστορική’’ φράση ‘’ΟΠΟΙΟΙ ΚΆΝΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΣΥΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥΣ ΛΕΜΕ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΚΑΘΑΡΟ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΆΣΟΥΝ’’. Χίλιες φορές μπράβο του, αρκεί να  ξαναπροβάλει το ίδιο τσιτάτο του και μπροστά στον καθρέφτη του και εκεί θα αναγνωρίσει ‘’καθαρά’’ ποιος παραβίασε το Σύνταγμα συνειδητά. Το συνειδητά προκύπτει αβίαστα από τη Γενική Αρχή  Δικαίου της επικεφαλίδας, που οφείλει, όχι μόνο να γνωρίζει αλλά και να εφαρμόζει κυρίως, ένας  Υπουργός.

            Προσωπικά δεν είμαι νομικός αλλά πολύ επιμελής στη γνώση των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων μου που απορρέουν  από  τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας. Έμαθα επίσης ότι – στα πλαίσια της διάκρισης των εξουσιών- η Κυβέρνηση δεν νομοθετεί αλλά εισηγείται και εφαρμόζει τους Νόμους που ψηφίζει η Βουλή. Συνεπώς τις γνώσεις αυτές οφείλουν να έχουν – κατ’ ελάχιστον - και οι Υπουργοί και κυρίως να γνωρίζουν ότι κανένας Νόμος δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται  να είναι αντισυνταγματικός. Όλα τα υπόλοιπα που ακούστηκαν – εν θερμώ - χθες το βράδυ, τα αποδίδω στη σύγχυση και την ταραχή που τους προκάλεσε [ αδικαιολόγητα]η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, αφού  γνώριζαν ήδη  τη συνειδητή αντισυνταγματική επιλογή τους, εκτός αν περίμεναν να αποδώσουν περισσότερα τα τραπεζώματα στο ‘’ Μαξίμου’’.

            Επαναλαμβάνω ότι γνώριζαν την αντισυνταγματικότητα των ενεργειών τους και πρόβαλλαν σαν  μοναδικό κριτήριο αλλά και πρόσχημα  ‘’το πορτοφόλι’’ και την ασυδοσία των καναλαρχών. Με ποια λογική όμως, μια ασυδοσία διορθώνεται με μια άλλη χειρότερη και μάλιστα με τρόπο αντισυνταγματικό; Όσον αφορά το  δακρύβρεχτο μήνυμα της κυβερνητικής κυρίας, ότι θα λείψουν τα 250 εκατομμύρια από τα νοσοκομεία και την παιδεία, το ήξεραν και συνεπώς ας το φρόντιζαν  έγκαιρα.  Αντ’ αυτού,   προτίμησαν τη ρήση ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’ και συνεπώς,  με την ίδια λογική , αν ζούσε ο Εσκομπάρ, θα μπορούσε να αγοράσει και τις 4 άδειες των καναλιών και να μας κάνει δώρο και τους μισθούς των νοσοκόμων. Αυτή είναι η αριστερή ηθική; Κρίμα και στην ηθική και κυρίως πολύ κρίμα για την αριστερά , που υφίσταται το τελικό και καίριο πλήγμα της εκ των έσω. Τι μαθαίνει κανείς στα γεράματά του από μια ‘’χούφτα’’ καταληψιών των σχολείων που επιχειρούν να κάνουν το ίδιο και στην εξουσία της χώρας.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τη χθεσινή του ιστορική απόφαση,  ‘’εξαφάνισε ‘’  πλήρως τον  Νόμο Παππά, ως αντισυνταγματικό και συνεπώς κάθε επίκλησή του είναι εκτός πραγματικότητας και από του πονηρού, για να μετριάσουν τις δυσμενείς εντυπώσεις  και τις πολιτικές τους επιπτώσεις. Τώρα πλέον, οφείλουν όλα τα Κόμματα, να συμφωνήσουν άμεσα στην επιλογή ανθρώπων κύρους  με ηθικό βάρος , για τη σύσταση του νέου  ΕΣΡ. Αυτό  - μόνο αρμόδιο κατά το Σύνταγμα – οφείλει να βάλει σε τάξη όλα τα Τηλεοπτικά κανάλια – συμπεριλαμβανομένων των [κατ’ ευφημισμόν] Δημοσίων, για να δοθεί οριστικό  και αίσιο τέλος στο υπαρκτό πρόβλημα που ταλανίζει τα ΜΜΕ γενικότερα.

Δεν μπορώ να προβλέψω τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, επισημαίνω όμως το γεγονός ότι η απόφαση αυτή ταρακούνησε για τα καλά τους τυχοδιωκτικούς και ανιστόρητους πειραματισμούς και θα μας κάνει προσεκτικότερους για το μέλλον. Ακόμα και από τα λάθη μας, μπορούμε να αντλούμε θετικά συμπεράσματα, έστω και αν στην Ελλάδα μας ‘’έπεσαν μαζεμένα’’. Με τον περιορισμό της αναφοράς του Συμβουλίου της Επικρατείας με τα αρχικά των λέξεων, δεν υποτιμάται η Ανώτατη αυτή Δικαστική Αρχή, αλλά η νοημοσύνη του λαού και επιδιώκεται  η αποφυγή του οφειλόμενου σεβασμού στον  πυλώνα του κράτους δικαίου, που πρέπει να αποτελεί η Δικαιοσύνη. Όσον  αφορά στα όσα ανατριχιαστικά ‘’ξεκατινιάσματα’’ της ‘’έντρομης’’ κυβερνητικής εκπροσώπου, την παρακαλώ να ξαναδεί το βίντεο για να καταλάβει την πνευματική και θεσμική της κατρακύλα που, δυστυχώς,  διευκολύνει και  η συνταγματική ‘’πρόνοια’’  περί ευθύνης  Υπουργών.

            Επί του θέματος θα επανέλθουμε και ίσως πολύ σύντομα, αφού ο πανικός της ασχετοσύνης των κυβερνώντων θα τους οδηγήσει και σε άλλα ‘’λάθη’’, που θα προδιαγράψουν και το μέλλον της έκφρασης πρώτη φορά αριστερά. Ένα είναι βέβαιο ότι δεν θα πλήξουμε, αλλά σίγουρα θα ξαναπληρώσουμε το τίμημα της κομματικής ιδεοληψίας των ηγετών μας και ίσως αυτό διευκολύνει και τον Πρωθυπουργό μας να δοκιμάσει τη μεγάλη ‘’σοσιαλιστική’’ μετάλλαξη, γιατί αλλιώς διαβλέπω  το ‘’στρίβειν δια του αρραβώνος’’. Αντώνης Ταρνανάς

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΩΝΗ ΑΠΟΚΟΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΔΗΜΟΝΑ ΣΙΩΠΗ

                Αποκλειστικά προς τους φίλους μου

Θεωρώ και  ο ίδιος ακραίους τους χαρακτηρισμούς  του σημερινού μου κειμένου, αλλά αναγκαίους και  ενδεικτικούς  της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνουμε. Ξεκαθαρίζω ότι με τον όρο φίλους δεν εννοώ το σύνολο των ανθρώπων που συνεργάστηκα, έκανα παρέα ή ήπιαμε ένα ποτήρι κρασί μαζί. Κάποιοι – ευάριθμοι – από αυτούς , με τιμούν με τη φιλία τους, έχοντας απεριόριστη και τη δική μου φιλία.

            Πέραν των αμέτρητων όσων άλλων χαρακτηριστικών της έννοιας της φιλίας, προσωπικά θέτω σαν κυρίαρχη  την απόλυτη ειλικρίνεια, που έχει  γνώρισμά της την ΑΝΟΙΧΤΗ έκφραση της προσωπικής  και ιδιαίτερα της αντίθετης άποψης. Μεταξύ φίλων η κρυψίνοια και η σιωπή – τουλάχιστον για σοβαρά θέματα – δεν έχει θέση και αποτελεί σοβαρό  παράγοντα αμφισβήτησής της.

            Με αφορμή την τελευταία μου –ομολογουμένως- σκληρή θέση  με το άρθρο μου  ‘’ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ’’, ανέμενα μια διαφορετική αντιμετώπιση. Με την  υπερβολική έως και άδικη τοποθέτησή μου , έναντι εκείνων που δεν εκφράζουν άποψη, θέλησα να μετρήσω τα πραγματικά αισθήματα και όχι τις εντυπώσεις των ‘’φίλων’’ αποδεκτών των μηνυμάτων μου. Δεν το έκανα για να ελέγξω τις προσωπικές τους απόψεις – αφού δεν το δικαιούμαι -  αλλά για να βεβαιωθώ ότι δεν τους ενοχλώ με τα γραφόμενά  μου, ώστε να πράξω ανάλογα στο μέλλον. Αναφέρθηκα ιδιαίτερα σε όσους ασχολήθηκαν συνδικαλιστικά με τον κλάδο – όπως νομίζω ότι δικαιούμαι ως δημιουργός και πρωτεργάτης – και έλαβα ένα ανέκδοτο , χωρίς λέξη για την ταμπακέρα, ή την απόλυτη σιωπή. Να θυμίσω εδώ ότι το θέμα αφορούσε τον έγγραφο και ενυπόγραφο εμπαιγμό του συνόλου των συναδέλφων από τον Υπουργό Εργασίας που χαρακτήρισα ως ‘’αιδήμονα σιωπή’’ και ‘’κράτημα πισινής’’ και δεν πήρα απάντηση. Εμμένω λοιπόν στους χαρακτηρισμούς μου, πιστεύοντας ότι οι ασχολούμενοι με τα κοινά, από συνδικαλιστική ή άλλη σκοπιά,  πρέπει να έχουν το θάρρος να υποστηρίζουν τα δίκαια επαγγελματικά συμφέροντα και όχι να καταφεύγουν στην ανεκδοτολογία , για να φανούν ότι δεν αρνούνται  τη γενική κατακραυγή. Φθάσαμε στο σημείο να περιμένουμε τη λύση, των αμέτρητων και πρωτοφανών προβλημάτων, από τον Αρκά, τον ΚΥΡ και τον Στάθη, κάτι που βολεύει και την κυβέρνηση, που επίσης γελάει με τα σκίτσα τους, ενώ συνεχίζει με απόλυτη άνεση  – επί τα χείρω – το έργο των προκατόχων της, για την απόρριψη του οποίου και μόνο της ‘’παραχωρήθηκε’’ η εξουσία.

            Φθάσαμε στο έσχατο σημείο γελοιότητας να  κατακρίνει τα συντρόφια του ακόμα και ο κ. Καραμπελιάς, που τους γνωρίζει εκ των έσω, αφού προέρχεται από την ίδια ‘’μήτρα’’ και ενίοτε προέβαλλε τις ίδιες  διεθνιστικές και λοιπές απόψεις , με τους σημερινούς κυβερνώντες. Εμείς όμως, οι ‘’νοήμονες’’,  συνεχίζουμε αφελώς να αποδεχόμαστε τις εξόφθαλμες και προσβλητικές ψευδολογίες τους, για να μη χάσουμε την άνεση του καναπέ μας και την ενδεχόμενη ‘’ έξωθεν καλή μαρτυρία’’.

            Κάνω μια  μοναδική διευκρίνιση ότι οι χαρακτηρισμοί μου δεν αφορούν όλους, προκαλούν όμως  για ενεργότερη συμμετοχή στα κοινά και τους υπόλοιπους, όχι για μένα αλλά δια τα παιδιά και τα εγγόνια όλων μας. Η σιωπή αφήνει ελεύθερο το πεδίο και στους   γνωστούς μισαλλόδοξους να καλύψουν τα κενά των  ‘’καταπεδάτων  αγανακτισμένων’’.   Αντώνης Ταρνανάς

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Κ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

                                              ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ Κ. ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ

                                    ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Αξιότιμε κύριε  Υπουργέ   [η προσφώνηση περιορίζεται μόνο στο  αξίωμα που κατέχετε].

Στα 83 μου έχω ακούσει πολλά ψέματα και έχω υποχρεωθεί να υποστώ  αρκετούς εμπαιγμούς, νόμιζα όμως αφελώς ότι ζω πλέον σε μια ευνομούμενη δημοκρατική χώρα και ότι αυτά είχαν οριστικά  τελειώσει  Η λήψη της επιστολής σας, με την οποία με εμπαίζετε και εγγράφως,  ξεπερνά κάθε όριο προπαγάνδας και κυρίως προσβολής της όποιας μου έχετε αφήσει, νοημοσύνης. Τι τα θέλατε όλα αυτά τα πολιτισμένα, που δεν συνάδουν με την πραγματικότητα και τα έργα σας; Με ποια λογική υποβάλλατε το δημόσιο σε μια τόσο μεγάλη δαπάνη αποστολής τόσων χιλιάδων  ‘’φυλλαδίων  προπαγάνδας’’, με μοναδικό σκοπό να μας πείσετε ότι δεν καταλαβαίνουμε τα προφορικά σας μηνύματα; Νομίζετε ότι δεν βλέπουμε τις τσέπες μας;

Προσπερνώντας  το τυπικό μέρος, με τον γεωμετρικό  προσδιορισμό  της περικοπής [οριζόντια ή πλάγια]  των αποδοχών  μου - έρχομαι στην ουσία της ενυπόγραφης πλύσης εγκεφάλου που επιχειρήσατε εις βάρος μου και φοβάμαι ότι δεν είμαι ο μόνος που τον υφίσταται. Στο τέλος της πρώτης σελίδας της επιστολής σας ,επισημαίνεται ότι η  επικουρική σύνταξη που μου καταβαλλόταν πριν  την εφαρμογή του ‘’δικού’’ σας Ν.4387/2016 ήταν 239,76 Ευρώ αντί του πραγματικού  249,32 που θα δείτε στις δικές μου φωτοτυπίες. Επισημαίνεται επίσης ότι μετά την εφαρμογή του Ν.4387/2016 είναι 218,23 Ευρώ, ενώ εγώ – όπως θα δείτε στις δικές μου φωτοτυπίες- έλαβα 43,73 και δεν πρόκειται για  τυπογραφικό λάθος. Εγώ κύριε Υπουργέ μετρώ τη σύνταξή μου στην τσέπη μου και όχι στις προπαγανδιστικές σας επιστολές. Είχα προγραμματίσει τη ζωή μου με βάση τα όσα δικαιωματικά έπαιρνα και είχα την αφέλεια να δεχθώ τις ψευδείς διαβεβαιώσεις σας ότι ‘’όχι μόνο δεν θα πειράξετε τις αποδοχές αλλά θα επαναφέρετε και τον 13^ο μισθό’’. Αυτό μοιάζει με το σκίσιμο των μνημονίων και την τελευταία προσωπική σας δήλωση ότι είστε κομμουνιστής από τα 15 σας. Το τελευταίο μάλιστα με φοβίζει ακόμα περισσότερο , διότι βίωσα τον κομμουνισμό  για 12 ολόκληρα χρόνια, ενώ εσείς χρησιμοποιείται τον όρο θεωρητικά και αφ’ υψηλού. Ακολουθούν φωτοτυπίες της πρώτης σελίδας της επιστολής σας και επίσης  των δικών μου επίσημων στοιχείων από το  Υπουργείο σας, που σας διαψεύδει παταγωδώς και είμαι διατεθειμένος να υποστώ  και τις συνέπειες της απόφασής μου να υπερασπιστώ την αλήθεια. Μην μπείτε στο κόπο να μου απαντήσετε, εκτός αν το κάνετε εμπράκτως – με οποιοδήποτε τρόπο, σημειώνοντας ότι έζησα την κατοχή, την πείνα, τον εμφύλιο και την ‘’κομμουνιστική σοβιετική ‘’εισβολή στην Πράγα και δεν με φοβίζει κανείς και τίποτα πια

Μετά τιμής [στο αξίωμά σας]

Αντώνης Ταρνανάς, συνταξιούχος του [δ]ημοσίου   .

Ακολουθούν φωτοτυπίες των αντιπαρατιθέμενων στοιχείων

ΚΑΠΟΤΕ

 Αν και έχω ασχοληθεί επανειλημμένα με το θέμα, θα επιχειρήσω και πάλι, κάποιους προσωπικούς παραλληλισμούς. Για μένα ο χρόνος έχει ένα μόνιμο φθινόπωρο, δουλεύω – οικειοθελώς – το μεγαλύτερο διάστημα του 24ώρου, διότι προσπαθώ να προλάβω όσα ήθελα να κάνω και δεν μπόρεσα  να τελειώσω και επειδή έχω πρόβλημα με τον ύπνο. Έχω κόψει τον καφέ – δεν  μου τον έκοψαν- από τη δεκαετία του 1960. Διαθέτω ελάχιστο χρόνο με τους ελάχιστους – κατ’ επιλογή - φίλους μου, και το μεγαλύτερο μέρος το διαθέτω για παραγωγικότερη ενασχόληση. Επικοινωνώ σε τακτά διαστήματα με τους παλιόφιλους με το Skype, για να βλέπουμε και τα όμορφα χάλια μας. Ασχολούμαι με τον υπολογιστή μου μόνο παραγωγικά – γράφοντας γενικώς και για αρκετές ώρες. Βλέπω ελάχιστα τηλεόραση και επιλεκτικά -αθλητισμό και καλές  μουσικές παραστάσεις. Δεν παίζω play station και δυσκολεύομαι για ποδόσφαιρο – όχι γιατί δεν υπάρχουν πια αλάνες αλλά λόγω ηλικίας. Σπάνια στέλνω SMS, προτιμώντας πιο άμεσους τρόπους αμφίπλευρης επικοινωνίας. Πάντα φρόντιζα το ντύσιμό μου αλλά, τελευταία – πλην της οικονομικής δυσχέρειας δεν βρίσκω και το λόγο να το κάνω, αφού εξακολουθούν να μου ‘’μπαίνουν’’ τα ρούχα του περασμένου αιώνα, εκτός από κάποια δώρα των παιδιών και εγγονιών μου και ένα απλό τζίν. Βρίσκω πάντα χρόνο για τον εαυτό μου, τους δικούς μου και τους φίλους μου. Αναγνωρίζω πάντα τα σφάλματά  μου και ζητώ  έγγραφα και ενυπόγραφα συγγνώμη, ακόμα και για ενδεχόμενα ασυνείδητα λάθη μου.

Εξακολουθώ πάντα να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια, γιατί εκεί καθρεφτίζεται  και ο πραγματικός εσωτερικός τους κόσμος και διότι βρίσκω τα μάτια το ωραιότερο και πιο ουσιαστικό τμήμα του ανθρώπινου σώματος – ίσως και από την υστεροβουλία να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο για μένα. Να μην ξεχνάμε ότι για τα μάτια έχουν γραφεί οι καλύτεροι στίχοι τραγουδιών και ποιημάτων. Εργαζόμουν πάντα βιοποριστικά -ελλείψει οικονομικού background, αλλά τώρα ζω μόνο για να δουλεύω.

Αν λοιπόν αυτό, κατά τον συντάκτη του προηγούμενου κειμένου, ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΜΕ ΖΩΗ, ΕΓΩ ΤΕΛΙΚΆ ΤΗΝ ΚΑΤΈΚΤΗΣΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ  ΕΥΤΥΧΗΣ ΓΙ’ ΑΥΤΌ.   Αντώνης Ταρνανάς

  

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ

                     Το  άθυρμα

            Δανείζομαι  την εισαγωγή  σημερινού άρθρου της γερμανικής εφημερίδας  FAZ, με τίτλο ‘’Το σύστημα Τσίπρα εκμεταλλεύεται τα ΜΜΕ, τις τράπεζες και τη Δικαιοσύνη’’ και υπότιτλο ‘’πώς η δημοπρασία για τις τηλεοπτικές άδειες έγινε άθυρμα στα χέρια της αριστερής κυβέρνησης’’. Δεν χρειαζόταν βέβαια να μας το πει η όποια ξένη εφημερίδα για να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, αλλά – δυστυχώς-  μας οδηγούν και πάλι   σε εποχές που ‘’κρυφακούγαμε’’ ξένους σταθμούς [ Λονδίνο ή Ντόιτσε Βέλε] για να μάθουμε τι συμβαίνει στη χώρα μας. Κατοχή ή χούντα; Η επιλογή δική σας. Το άθυρμα όμως είναι γεγονός, όχι μόνο για τα κανάλια αλλά για όλους μας,  διότι έτσι μας αντιμετωπίζουν  οι κυβερνώντες μας, σαν ένα παιδικό παιχνιδάκι που  το χαίρονται.

            Με αφορμή λοιπόν αυτή τους την επιδίωξη, να μονοπωλήσουν την πληροφόρηση, μετέρχονται όλα τα αθέμιτα μέσα για τον σκοπό αυτό και ατυχώς βρίσκουν και πρόθυμους ‘’κονδυλοφόρους’’ για να το επιτύχουν. Δεν ωχριούν μπροστά σε κανένα μπόδιο και είναι ικανοί να καταστρέψουν τα πάντα για να σώσουν το τελευταίο φύλλο συκής που τους απέμεινε, αφού τα περί αριστερής ηθικής και λοιπά φληναφήματα κατέρρευσαν με πάταγο.

            Ο ίδιος ο Υπουργός δικαιοσύνης και δεδηλωμένος ‘’προστάτης των προσωπικών δεδομένων’’, προβαίνει σε πράξεις που δεν θα έκανε ούτε η χούντα – σκεπτόμενη τις συνέπειες. Αποφεύγει να κινήσει τις αναγκαίες διαδικασίες εναντίον εφημερίδας - οργάνου του Κόμματός του – που  προβάλλει φωτογραφίες και άλλα λεπτομερή στοιχεία  Ανωτάτου Δικαστικού λειτουργού, καθιστώντας τον στόχο ακόμα και τρομοκρατών. Αυτό είναι το κράτος δικαίου που επιθυμούν να εγκαθιδρύσουν και θα τους επιτρέψουμε να το πραγματοποιήσουν;

 Αυτοί – γενικώς- δεν έχουν φραγμούς για οτιδήποτε , προκειμένου να κρατήσουν τις θέσεις τους, ύστερα  και από την τελευταία  εξέλιξη στο ΣΤΕ, που  αποτελεί το έσχατο  όριο άμυνας. Η μόνιμα , συστηματικά  και ασύστολα ψευδόμενη , δέσποινα των Βερσαλλιών, γνωρίζει καλά την αλήθεια, που δεν κρύβεται πλέον. Οι Δικαστικοί λειτουργοί στάθηκαν στο ύψος τους, δίνοντας το παράδειγμα και στο λαό να τους στηρίξει και να αντιδράσει, διότι οι κυβερνώντες δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα, για να επιβάλουν τις ανομίες τους. Μην εκπλαγείτε αν βρεθούν και άλλοι καρδιοπαθείς και τραυματίες δικαστικοί , προκειμένου να δημιουργηθεί κώλυμα  για τη συνέχιση των συνεδριάσεων του ΣΤΕ.

            Στο χθεσινό μου άρθρο έγραφα ότι ο κ. Τσίπρας, με το 93,54  των ψήφων του κομματικού συνεδρίου, υπολείπεται μόνο του Βορειοκορεάτη συνοδοιπόρου του. Ε’  λοιπόν έπεσα έξω, διότι δεν είχα λάβει υπόψη μου τις λοιπές του ενέργειες, που σχολιάζουμε σήμερα. Πανάξια ισοφάρισε το ρεκόρ του Κιμ Ουν και μπορούμε από τώρα να γελάμε ή να κλαίμε γοερά, κάθε φορά που ο μεγάλος ηγέτης μας χαίρεται για τις επιτυχίες του – και ας μην  τις βλέπουμε εμείς- ή έχει προβλήματα, έστω και ‘’δυσπεψίας,, από κάποιους αδαείς που του ‘’κάθονται στο στομάχι ‘’.

            Αφού λοιπόν επιχειρήσανε και το ‘’σάλτο μορτάλε’’ με το δικαστικό ‘’πραξικόπημα’’ και προφανώς δεν τους βγήκε, κάλεσαν και τον απερχόμενο Αμερικανό Πρόεδρο να περάσει  και από δω για ένα τσιπουράκι παρηγοριάς, στα πλαίσια της περιοδείας του για να ξεχάσει τα ‘’περασμένα μεγαλεία’’ του. Μιμούμενοι τον Ιταλό σύντροφο ,που απολαμβάνει τα τελευταία ‘’εν ενεργεία ’τσιμπούσια και θεάματα’’ στην Αμερική  και κάποιες ευχές για κατάργηση της ευρωπαϊκής πολιτικής λιτότητας – με το αζημίωτο αφού δεν του πέφτει λόγος και δεν βάζει το χέρι στην τσέπη – εμείς θα τον δεχθούμε σαν συνταξιούχο. Ελπίζω και εύχομαι, ο κ. Τόσκας να μην τον αντιμετωπίσει σαν τους λοιπούς συνταξιούχους με καπνογόνα και ο κ. Κατρούγκαλος  να καταλάβει ότι εκείνος μισθοδοτείται από το Αμερικανικό Δημόσιο και δεν μπορεί να του κάνει περικοπές στην παχυλή του σύνταξη.

Αντώνης Ταρνανάς

ΤΥΦΛΑ ΝΑΧΕΙ Ο ΚΙΜ ΓΙΟΝΓΚ ΟΥΝ

            Σιδερένιος και να τον χαιρόμαστε. Επί τέλους αποκτήσαμε τα βασικά γνωρίσματα του μαρξισμού και της Σοβιετίας. Οι εκλογές εκεί έδιναν ανάλογα ποσοστά στον λαοπρόβλητο ηγέτη τους που, εκ των υστέρων είδαμε  τα ‘’κατάντια’’ τους και μάθαμε και μαθαίνουμε ακόμα,  πόσα δεινά πρόσφεραν στους  λαούς  τους. Εκείνος που κατέχει  το ρεκόρ και δεν δέχεται καμιά αμφισβήτηση, είναι ο μοναδικός αυθεντικός ‘’δημοκρατικός’’ δικτάτορας, Κιμ Γιονγκ Ουν. Αυτός επιμένει στο απόλυτο 100% και δεν αποδέχεται  αντιρρήσεις, εκτελώντας πάραυτα αυτούς που ‘’δεν μπορούν να τον κατανοήσουν’’. Εδώ λοιπόν στη χώρα μας, επιτρέπουμε και το ταπεινό 93,54, για να κρατάμε τα προσχήματα. Θα ψάχνουν βέβαια για τους απείθαρχους που στέρησαν το ρεκόρ της Β. Κορέας και θυμηθείτε μου, οι υποψίες θα πέσουν σε κάποιους  προερχόμενους από το ‘’βαθύ’’ ΠΑΣΟΚ, που  νόμισαν  ότι δεν εκτιμήθηκε δεόντως η  αποστασία τους. Τι να κάνουμε όμως, παντού και πάντα υπάρχουν και ‘’κακοπληρωτές’’,  αλλά και οι γνωστές  παράπλευρες απώλειες. Ο λαός μας αναφέρει σχετικά ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον ‘’προδότη’’ όμως κανείς.

            Θα μου πείτε,  εμάς τους υπόλοιπους, τις λαϊκές μάζες όπως μας αποκαλούν, τι μας νοιάζει; Μας νοιάζει και μας κόφτει – όπως λέει και ο ‘’σοφός’’ λαός μας που τους εξέλεξε. Αφού, όπως είπαν, το  Κόμμα πρέπει να  έχει πιο αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής τους. Απόδειξη του τελευταίου αποτελεί και η εκλογή των μελών της  Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος , όπου πρώτευσαν οι  κ.κ. Τσακαλώτος και Φίλης. Δηλαδή ο συνυπεύθυνος της υπογραφής του 3^ου Μνημονίου και πρόθυμος να κάνει το ίδιο για το αναμενόμενο 4^ο και ο ‘’προβαλλόμενος’’ ως πολέμιος της θρησκείας και της γλώσσας μας.

 Άξιος λοιπόν ο παχυλός μισθός τόσο των εκλεγέντων μελών όσο και κυρίως εκείνων που το παίζουν μεν δεξιοί – ενώ είναι κάποιοι από αυτούς είναι ακροδεξιοί- στηρίζουν δε τον αφελληνισμό της χώρας, με αντάλλαγμα τον θώκο και την κουτάλα. Πολλοί από τους  τελευταίους  όμως, διακατέχονται και από το σύμπλεγμα κατωτερότητας  και ενοχής, που  θα τους προκύψει την ώρα της κρίσης . Ελπίζω κάποτε, όταν  γίνουν  οι λογαριασμοί,  να  ‘’αμειφθεί ’’ ο καθένας κατά τα έργα και την πολιτεία του, αφού  ο ελληνικός λαός αργεί μεν αλλά ‘’δεν λησμονεί’’.

            Στο πανηγυράκι αυτό του  κομματικού συνεδρίου, δεν παρέλειψε ο χαρισματικός καταληψίας του 15μελούς να δείξει και τη δημοκρατικότητα του σε όλο της το μεγαλείο, όταν ‘’ανέπεμψε’’  [όχι με τη θρησκευτική σημασία του όρου] μια εισήγησή του που καταψηφίστηκε, μέχρι που ‘’δικαιώθηκε’’. Παραθέτω σχετικό δημοσίευμα για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του σεβασμού στην αντίθετη  άποψη.

‘’’’Πρόκειται για την στιγμή εκείνη, το

βράδυ του Σαββάτου, που ο Αλέξης Τσίπρας εκνευρισμένος που η εισήγησή του έχει καταψηφιστεί από το σώμα του συνεδρίου ανεβαίνει και πάλι στο βήμα.

Η ομιλία που καταγράφηκε -προφανώς από δημοσιογράφο- στην τηλεόραση που μετέδιδε τα τεκταινόμενα του συνεδρίου στην Αίθουσα Τύπου, “ανέβηκε” από χρήστη στο Youtube. Μπορεί η εικόνα να μην είναι ιδιαίτερα καλή, όμως ο ήχος έχει την αξία του.

“Ουσιαστικά το σώμα – καλώς έκανε αν το έκανε έτσι- αποφάσισε απολύτως κόντρα στην εισήγησή που έκανα εγώ [...] Το σώμα αποφάσισε ότι μόνο 30 εκ των βουλευτών και υπουργών και γγ θα είναι στην ΚΕ των 150. Αν είναι αυτή η βούληση του Συνεδρίου, πάσο! Αλλά να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. Εγώ ζητώ σ' αυτό το θέμα, να γίνουν δύο τοποθετήσεις υπέρ, δύο κατά και να ξαναψηφίσουμε”.

Έτσι και έγινε. Η προηγούμενη απόφαση ακυρώθηκε και υπερψηφίστηκε αυτό που πρότεινε ο πρωθυπουργός.’’’’

          Αυτή λοιπόν είναι η δημοκρατία τους και αυτή θέλουν να επιβάλουν στον Ελληνικό λαό, για να μπορούν να πειραματίζονται, με τη γνωστή κομματική τους γυμναστική, αδιαφορώντας για το όποιο αποτέλεσμα. Τώρα αρχίζουν να βγαίνουν στη ‘’φόρα’’ οι  μυστικές προσπάθειες για επαναφορά της Δραχμής και άλλες μυστικές συμφωνίες τους, που αποκαλύπτουν οι κολλητοί  τους ηγέτες, που και  οι ίδιοι  έχουν κατρακυλήσει στην ανυποληψία στη χώρα τους. Σε λίγο θα αρχίσουν και οι μεταξύ τους τριβές και αποκαλύψεις, με τους, ιδεολογικά  ετεροθαλείς εταίρους τους, όταν θα σφίγγει η μέγγενη της λαϊκής κρίσης που πλησιάζει και ο σώζων  εαυτόν σωθήτω’’.

          Καταλήγοντας και εν γνώσει μου ότι δεν πρόκειται να με ακούσουν, τους επισημαίνω ότι στο Κόμμα τους μπορούν να το κάνουν ό,τι θέλουν  ακόμα και να αλληλοϋπονομεύονται, δεν έχουν όμως δικαίωμα να μεταφέρουν τα κομματικά τους στην κυβέρνηση – που είναι όλων των Ελλήνων -  και στην κοινωνία. Αρκετό κακό  έχουν προξενήσει με τους πειραματισμούς τους και για τους αγγλομαθείς και όψιμους αμερικανόφιλους  ‘’μαρξιστές’’ μας,  enough it’s enough.

Μια και αναφέρθηκα σε αμερικανόφιλους, διαβάζω ότι και ο έτερος σοσιαλο-μαρξιστής φίλος μας – ο κ. ΡΕΝΤΣΙ – αρχίζει να γλείφει τον απερχόμενο Αμερικανό Πρόεδρο., εισπράττοντας τις γνωστές τσάμπα υποσχέσεις.  Αυτό μου θυμίζει και λίγο ξεπούλημα λόγω τέλους εποχής.

Αντώνης Ταρνανάς