ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ''ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ''

Με αφορμή τον πρόσφατο  θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, θα ήθελα να προσθέσω και μια ‘’αιρετική’’ άποψη, στα  τόσα όσα θετικά και αρνητικά σχόλια γράφτηκαν και ακούστηκαν τελευταία. Με την γενική παραδοχή ότι ’’ οι νεκροί δεδικαίωνται’’, δεν θα αναφερθώ στο πρόσωπο αλλά στα πεπραγμένα του και το αποτέλεσμα που αυτά δημιούργησαν για τη χώρα του και τον κόσμο ολόκληρο.

Η λέξη επανάσταση στη Λατινική Αμερική κάποιας εποχής, ήταν συνυφασμένη με μια σχεδόν αναγκαία τακτική διαδικασία, με προετοιμασμένη ήδη και την αντίστοιχη ‘’αντεπανάσταση’’. Ήθελαν δηλαδή να αντικαταστήσουν μια τυραννία με μια άλλη, καλύτερη ή χειρότερη, δεν έχει σημασία και πάντως με προσωπικά ή ομαδοποιημένα κίνητρα. Στην όμορφη αυτή περιοχή της ευρύτερης αμερικανικής ηπείρου, αποτελούσε σχεδόν μόδα και καθημερινή σκέψη ένα πραξικόπημα, καλυπτόμενο υπό τον μανδύα απομάκρυνσης ενός δυνάστη του λαού. Ποτέ όμως δεν μίλησαν ούτε και υπαινίχτηκαν την αποκατάσταση της δημοκρατίας με την αρχαιοελληνική , ούτε καν με την παραφθαρμένη σημερινή της αστική μορφή.

Διαβάζουμε λοιπόν τελευταία, κάτω από τον τίτλο του μεγάλου επαναστάτη, τα πόσα νόθα ή νόμιμα παιδιά άφησε πίσω του ο εκλιπών, ώστε να κληρονομήσουν την αμύθητη περιουσία και τα αμέτρητα ‘’ανάκτορά’’ του , κυρίως όμως την εξουσία της χώρας, που έχει αναθέσει προσωρινά  - με τη μορφή τοποτηρητή- στον αδελφό του. Εντυπωσιακά είναι και τα νούμερα των γυναικών που πέρασαν από το κρεβάτι του και τα οποία δεν βλέπω να κατακρίνουν οι προοδευτικές γυναικείες οργανώσεις. Φαίνεται ότι και οι υπέρμαχες της ισότητας των δύο φίλων λειτουργούν αλλά καρτ, όπως έπραξαν και σε ανάλογη δική μας περίπτωση του πρόσφατου σχετικά παρελθόντος, που προκαλούσε ‘’ρίγη ενθουσιασμού’’  η προβαλλόμενη ‘’βαρβατίλα’’ συγκεκριμένου πολιτικού μας ηγέτη.

Τα επιτεύγματα ενός ηγέτη τα βλέπουμε στην πράξη. Ένα νησί παράδεισος, κατάντησε κέντρο ‘’πορνοτουρισμού’’, αφού η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε άθλια κατάσταση και συνεχίζει τα συσσίτια και τα λοιπά ‘’κοινωνικά’’ συστήματα αλληλεγγύης, που εφαρμόζονται τελευταία και στη χώρα μας, που κυβερνιέται από τους υμνητές των λατινοαμερικάνικών συστημάτων. Όσοι μπόρεσαν – με κίνδυνο της ζωής τους- διέφυγαν στις ΗΠΑ και χθες πανηγύριζαν το θάνατο του Κάστρο, διατηρούντες φρούδες ελπίδες, ότι θα δουν κάποτε και τη χώρα τους δημοκρατική , για να επιστρέψουν στις εστίες τους και να ενωθούν με τις οικογένειές που εγκατέλειψαν εκεί ,και ζουν στην εξαθλίωση.

Κάποιοι  καιροσκόποι επαγγελματίες επαναστάτες, βρίσκουν τρόπους να εκμεταλλεύονται τους εύπιστους και αιθεροβάμονες συνανθρώπους μας, για να ανέβουν στην εξουσία, υποσχόμενοι, όπως ο δικός μας τέως σχολικός καταληψίας, λαγούς με πετραχήλια, ενώ στην πράξη ‘’πουλάνε ελπίδα’’ με το αζημίωτο. Στα καθεστώτα αυτά συνήθως δεν υπάρχει επιστροφή στην ομαλότητα και αν αυτό συμβεί  θα είναι πολύ αργά ή μάλλον ‘’κατόπιν εορτής’’ που λέει ο σοφός λαός μας Είναι νομοτελειακό ότι, ποτέ μια αδικία δεν διορθώνεται με μια άλλη νεώτερη, αφού και ο ‘’μεσάζων αγωνιστής ‘’ απαιτεί και λαμβάνει την ‘’αμοιβή’’ του.

Οι ακραίες και δόλιες αυτές καταστάσεις, δεν πρέπει να μειώνουν στο ελάχιστο τις πραγματικές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική και η μεταγενέστερη Ελληνική, που είχαν εθνικούς και απελευθερωτικούς στόχους για τους λαούς τους. Ακόμα και εκείνη των μπολσεβίκων, ξεκίνησε με εθνικά κίνητρα αλλά στην πορεία ‘’απέβαλε’’ την προβιά συγκάλυψης και κράτησε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, στην παρακμή και την αφάνεια. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δημιούργησε και τα αντίστοιχα αντανακλαστικά, με την εμφάνιση ακροδεξιών ‘’αντιδότων’’, που με διαφορετική προβιά του ‘’εθνικοσοσιαλισμού’’ , αιματοκύλησαν  τον κόσμο. Ας είμαστε προσεκτικοί, διότι κάτι ανάλογο ‘’επωάζεται’’ και επί των ημερών μας, στη χειμαζόμενη γηραιά ήπειρο, που μάλλον της λείπουν οι ικανοί ηγέτες, του μεταπολεμικού παρελθόντος.

Δεν υπάρχουν πια επαναστάσεις αλλά ‘’επαναστάτες του γλυκού νερού’’ που καιροσκοπούν για την ‘’κουτάλα της εξουσίας’’ και άντε μετά να τους αφαιρέσεις τα ‘’κεκτημένα και κατεχόμενα’’. Οι περισσότεροι από αυτούς εξαγοράζουν τους όποιους αγώνες τους, στον όνομα κάποιας ιδεοληψίας, για να ζήσουν αυτοί  καλά και οι ‘’δικοί τους’’ καλύτερα. Ελπίζω να μην ξεχάσατε πως και πόσο αποτιμήθηκαν κάποιες ‘’επαναστατικές’’ λέξεις από το σταθμό του Πολυτεχνείου, ενώ κάποιοι αγνοί αγωνιστές έχουν μείνει στην αφάνεια και την καταφρόνια.

Θα τελειώσω το άρθρο μου με τη συνήθη αφελή απορία μου, τι σχέση έχουν όλα αυτά τα συστήματα  με τη δημοκρατία, χάριν της οποίας υποτίθεται ότι γίνονται οι αγώνες τους, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για καθαρά τυραννικά καθεστώτα που  την εχθρεύονται , όπως ο διάβολος το λιβάνι.      Αντώνης Ταρνανάς

Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας

                   ΤΟ   Ε.Σ.Υ.   ΚΑΙ   ΕΓΩ

               Γενικό  Νοσοκομείο Λαμίας

Έχοντας παλαιότερα μια 12ετη προσωπική εμπειρία διαβίωσης σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού [Γιουγκοσλαβία – Τσεχοσλοβακία], όπου τα πάντα ήσαν κρατικά], απέκτησα έναν αρνητισμό – μέχρι και  αποστροφής – στην ‘’κρατική αρωγή’’. Με βάση αυτή τη λογική, απέφευγα, όσο μου ήταν δυνατό ,  τη ‘’δωρεάν’’ προσφορά περίθαλψης, στα κρατικά μας Νοσοκομεία Η ιδέα αυτή μου έγινε πεποίθηση, όταν το 1977 έχασα τη σύζυγό μου σε ηλικία 36 ετών, ‘’από  ιατρικό λάθος’’ σύμφωνα με γνωμοδότηση ειδικού καθηγητή που – με αίτησή μου -  μετείχε σε ιατρικό συμβούλιο και με παρότρυνε να κινηθώ δικαστικά εναντίον των υπευθύνων. Δεν το έκανα διότι το κακό είχε ήδη συντελεσθεί.

             Όταν αργότερα έγινε το Ε.Σ.Υ, θεώρησα ο αφελής ότι η κατάσταση βελτιώθηκε - όπως μας  έλεγαν τα ‘’αντικειμενικά’’ από τότε ΜΜΕ- οδήγησα στο ίδιο μεγάλο Νοσοκομείο των Αθηνών – τον πατέρα μου, που ‘’μόλις πρόλαβα να τον πάρω μετά από απαίτησή του’’ και να τον  οδηγήσω στο σπίτι του όπου ‘’έφυγε’’ την επομένη ήσυχος και γαλήνιος. Στην περίπτωσή του, με εσωτερική αιμορραγία, στομάχου ,αντιμετώπιζαν το πρόβλημα με συνεχείς μεταγγίσεις και δεν συζητούσαν καν την μετάκληση εξωτερικού ειδικού ιατρού.

             Με όλη αυτή την ‘’προδιάθεση’ προσέφευγα για κάθε σοβαρή κατάσταση της υγείας μου σε κάποιο από γνωστά μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντα των Αθηνών, με προσωπικά μου έξοδα, αλλά με τη βεβαιότητα ασφαλέστερης έκβασης. Το ίδιο σκέφθηκα να πράξω και προ διετίας όταν μια παλιά μου  βουβωνοκήλη ‘’ είχε επιδεινωθεί. Ο ειδικός που επισκέφθηκα μου εξήγησε τη σοβαρότητα της κατάστασής μου και τον τρόπο αντιμετώπισής της, αναφέροντας μου ότι το κόστος της επέμβασης θα ανέλθει – για μένα - στις 5.500 Ευρώ. Τον ευχαρίστησα και έφυγα αποφασισμένος ότι στην ηλικία μου και με δεδομένη τη σύγχρονη οικονομική κατάσταση, δεν αξίζει πια οποιαδήποτε σκέψη ‘’ επισκευής’’, που ξεπερνά τις πενιχρές μου πια οικονομικές  δυνατότητες. Έλεγα μάλιστα ,αστειευόμενος, ότι μπορώ να πεθάνω πλέον και χωρίς ιατρική βοήθεια.

             Επειδή η κατάστασή μου επιδεινώθηκε ‘’σφόδρα’’, αναγκάστηκα να οδηγηθώ στο πλησιέστερο ,στον τόπο διαμονής μου, ώστε να έχω και τη βοήθεια της κόρης μου που διαμένει στην ίδια πόλη, Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας. Οδηγήθηκα σε άμεση επέμβαση από τον χειρουργό κ. Αριστοτέλη Λιάκο, ο οποίος μου ανέτρεψε μονομιάς όλες  τις προηγούμενες προκαταλήψεις  και μου επανέφερε τη διάθεση να συνεχίσω να ζω φυσιολογικά παρά τα 83 μου. Το γεγονός αυτό με υποχρεώνει  να προβώ σε ένα σαφή και αναγκαίο διαχωρισμό ανάμεσα στο υλικοτεχνικό και το ανθρώπινο δυναμικό του Νοσοκομείου και ιδιαίτερα τη χειρουργική πτέρυγα, για την οποία έχω πλήρη και απόλυτη προσωπική γνώση.

             Αρχίζοντας από το κτίριο του νοσοκομείου, που αποτελούσε από της δημιουργίας του, περίβλεπτο καμάρι της περιοχής, θα περιορισθώ στην πλήρη αντίθεση του εξωτερικού με το εσωτερικό του, που θυμίζει –επιεικώς- ένα αξιοθρήνητο  ναυάγιο και δεν θα  επεκταθώ σε κανένα πρόσθετο σχόλιο, αφού δεν μπορώ να ‘’ανακαλύψω’’ σχεδόν τίποτα θετικό. Έχω όμως και θα τονίζω τα αμέτρητα θετικά στοιχεία που αφορούν τους ανθρώπους του, πάσης κατηγορίας και ειδικότητας, αρχίζοντας από τον ήρωα μου, τον χειρουργό κ. Λιάκο, που το μικρό του όνομα [Αριστοτέλης], προδιαθέτει για την περιγραφή του. Άνθρωπος του μέτρου και της λογικής του ομώνυμου  φιλοσόφου, αντιμετώπισε την ιδιαιτερότητα της κατάστασής μου[ οριακή κατάσταση της κήλης μου  και το προσωπικό μου   πρόβλημα άπνοιας σε ύπτια θέση και την  ηλικία των 83 ετών], με τον θετικότερο τρόπο. Απόφυγε την ολική νάρκωση , ακόμα και την επισκληρίδιο αναισθησία, και σχεδόν καθιστός ‘’απόλαυσα’’ την όλη -πολύ σύντομη διαδικασία με τον βοηθό του γιατρό και ένα θαυμάσιο νοσοκομειακό προσωπικό-, κρυφοκοιτάζοντας με τρόπο από το παραβάν, τις περίτεχνες κινήσεις των χεριών του.

             Η διαδικασία [ κλασική μέθοδος] κράτησε ελάχιστα και 15 λεπτά αργότερα, με τη συγκατάθεσή του, είχα πλήρη αυτοτέλεια κίνησης. Την επομένη το πρωί πήρα εξιτήριο και συνέχισα με προσοχή κάθε  δραστηριότητα στο σπίτι μου. Όταν την μεθεπομένη το βράδυ αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα υγείας, που φοβήθηκα συσχέτισή του με την επέμβαση- του τηλεφώνησα στο κινητό και ενώ βρισκόταν στο χειρουργείο με καθησύχασε, δίνοντας μου και τις κατάλληλες απαντήσεις στο πρόβλημα που αντιμετώπιζα.

             Ευγνωμονώ την ‘’ατυχία’’ να μην έχω άλλη επιλογή, που με οδήγησε στην  ευτυχή συγκυρία  να γνωρίσω ένα θαυμάσιο επιστήμονα και άνθρωπο και το σύνολο του προσωπικού της χειρουργικής  πτέρυγας, που αποτελούν την εξαίρεση που δικαιώνει τον κανόνα ότι στη χώρα που όλα σχεδόν έχουν διαλυθεί, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δίνουν ελπίδα για το μέλλον του λαού μας. Ανάλογα θετική είναι η εντύπωσή μου και για το προσωπικού του αιματολογικού και του ακτινολογικού τμήματος του νοσοκομείου, που χρειάστηκα προεγχειρητικά,  έστω και αν στο δεύτερο, προφανώς ελλείψει προσωπικού, εξυπηρετήθηκα άμεσα από το αντίστοιχο τμήμα έκτακτης ανάγκης του Νοσοκομείου. Αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω και ένα τυχαίο περιστατικό που μου συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν  -εκ παραδρομής- πάτησα το κόκκινο κουμπάκι κλήσης των νοσοκόμων και αντιμετωπίστηκα με τόση ευγένεια από την άμεσα προστρέξασα αδελφή, που μου θύμισε αρνητικά ανάλογη και μάλιστα αναγκαία μου ενέργεια στο παρελθόν, σε μια  από τις μεγαλύτερες  ιδιωτικές κλινικές των Αθηνών.

             Τελειώνω με τη διαπίστωση ότι είναι κρίμα και άδικο, να αφήνουν αυτό τον σημαντικότατο τομέα της υγείας, στην τύχη και τον πατριωτισμό του ανθρώπινου παράγοντα, διότι κάποτε θα εξαντληθεί και αλλοίμονο στους ανήμπορους και αδύνατους, διότι οι ‘’άλλοι’’, οι βολεμένοι διαθέτουν τα ‘’όβολα’’  και  έχουν τον τρόπο τους, ‘’όπως έλεγαν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού’’ που έζησα από κοντά και για πολύ, για τα μέλη του κόμματος.  Αντώνης Ταρνανάς 

ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ

            Παρά την αδυναμία μου, κάθομαι στον υπολογιστή μου, για ένα περιορισμένο σχόλιο μου, σχετικά με την επικείμενη επίσκεψη στη χώρα μας του Πλανητάρχη.

            Το πρόγραμμα προβλέπει υποδοχή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στη συνέχεια κατ’ ιδίαν συζήτηση με τον Πρωθυπουργό. Εκεί θα παιχθεί η πρώτη παράσταση. Νωρίς το βράδυ, θα ακολουθήσει το επίσημο προεδρικό γεύμα μόνο για άντρες [ αφού ο κ. Ομπάμα είναι χωρίς τη σύζυγό του] , δηλαδή κάτι σαν τις αρχαίες κωμωδίες του Αριστοφάνη, όπου οι άντρες υποδύονταν και τους γυναικείους ρόλους. Την επομένη θα επισκεφθεί την Ακρόπολη ή το Μουσείο της και κάπου αλλού ‘’έγκλειστος’’ θα εκφωνήσει τον λόγο του.

            Όλα αυτά διότι δεν μας εμπιστεύονται – ίσως καλά κάνουν – ούτε οι φίλοι μας. Αντί  να προβάλουμε τις εικόνες της αρχαίας και σύγχρονης χώρας μας ανά την οικουμένη , περιοριζόμαστε σε μια κλειστή παρτίδα ‘’μπριτζ’’ , έτσι για τα μάτια του κόσμου, και θα φροντίσουμε μετά να παρουσιάσουμε – κατά το δοκούν και συμφέρειν- τα δικά μας αφελή συμπεράσματα, για τους λωτοφάγους. Κρίμα μεγάλο, αφού είχαμε μια μοναδική ευκαιρία να βγούμε από την αφάνεια, με μια τόσο υψηλή επίσκεψη – έστω και ενός συνταξιούχου πια Προέδρου των ΗΠΑ- στην Ελλάδα.

            Ίσως  φοβηθήκαμε τις εντυπώσεις, αφού σε ανάλογη επίσκεψη στο παρελθόν στήναμε και στηρίζαμε παραστάσεις λαϊκών δικαστηρίων στο Σύνταγμα και αλλαχού , για τους ‘’Αμερικάνους τους φονιάδες των λαών’’, τους Κινέζους που μας έπαιρναν τα λιμάνια, τους Άραβες που για ένα κομμάτι ψωμί παίρνανε τα φιλέτα του Ελληνικού και πάει λέγοντας. Καλά λοιπόν, αυτά τώρα άλλαξαν και αποδεχόμαστε και τα μνημόνια και τον κ. Λιού – που μας στηρίζει με’’ ξένες τσέπες’’ - και δεν θεωρούμε πια [επίσημα τουλάχιστον] πρότυπά μας τους ηγέτες της Βενεζουέλας και της Βραζιλίας που διώκονται ποινικά. Καλό είναι ότι επί τέλους αναβλέψαμε, αλλά όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες και μάλιστα με καθυστέρηση. Είναι σαν το τσουνάμι που, έστω και με καθυστέρηση επιφέρει την καταστροφή.

            Τελειώνω με το θέμα του τίτλου μου για να θυμίσω ότι η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ  καταδικάζουν την επίσκεψη Ομπάμα,  συντασσόμενες με την ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ , που είναι κομματικές οργανώσεις και κάνουν τη δουλειά τους.   Σκεφθείτε λοιπόν σε ποιους εμπιστευόμαστε τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Συγχαρητήρια κύριε Πρωθυπουργέ, με το πρότερο παράδειγμά σας των σχολικών καταλήψεων, σπείρατε τις ιδέες σας και ήρθε ο καιρός να θερίσετε τους καρπούς τους, παραβλάπτοντας έτσι και μια ενδεχόμενη επιτυχή προβολή των συμφερόντων της χώρας μας και δική σας.   Αντώνης Ταρνανάς

Ο κύριος TRUMP

Επαναφέρω παλαιότερο κείμενο μου από τις 14 Φεβρουαρίου, σχετικά με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ και τις ωραίες γυναίκες.

Αντώνης Ταρνανάς <anpantar@yahoo.gr>

Προς

...

Φεβ 14 τις 6:33 μ.μ.

 Φίλη μου γειά σου.

Μου άρεσαν ανέκαθεν οι ωραίες γυναίκες, αλλά σαν γυναίκες. Σαν όμορφα και αναντικατάστατα στολίδια στη ζωή, με την ανάλογη όμως εσωτερική δομή και περιεχόμενο. Λένε μάλιστα ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι παρά η εξωτερίκευση του εσωτερικού μας κόσμου. Χρειάζεται  όμως υποχρεωτικά και η συναισθηματική βοήθεια για να δώσει σαν αποτέλεσμα αυτό που λέμε ομορφιά. Στην εποχή της πλήρους εμπορευματοποίησης, συναντάμε και τη γυναίκα αντικείμενο, για την προβολή των λοιπών προϊόντων που πρέπει να διαθέσουμε στην αδηφάγο καταναλωτική μας κοινωνία. Εγώ σαν άντρας δεν το κρύβω ότι αρέσκομαι στη ''όμορφη γυναικεία θέα'' και την απολαμβάνω, διατηρώ όμως ακόμα την απορία μου, πως το βλέπουν αυτό οι πραγματικές γυναίκες που επιδιώκουν την ομορφιά τους για να αρέσουν και όχι για να πουλάνε. Φθάνουμε λοιπόν και στην περίπτωση του κ. ΤRUMP [ η αγγλική ρίζα της λέξης οδηγεί σε μια  παραλλαγή της λέξης τράμπα,που αποτελούσε τρόπο συναλλαγής και ανταλλαγής προϊόντων στις παλιές ζωοπανηγύρεις της επαρχίας], δεν αρκείται στα πολλά δις που διαθέτει αλλά βγάζει στο παζάρι και τα  άλλα  προϊόντα που προηγήθηκαν στις  αγορές  του.

Είναι πολύ περίεργο πως καταφέρνει αυτή η μεγάλη δημοκρατική χώρα και επιβιώνει με όλα τα ''σούργελα'' που ''κέρδισαν'' κατά καιρούς την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους. Τους βοηθάει το γεγονός ότι  διαθέτουν εξαιρετική δημόσια διοίκηση  που δουλεύει ρολόι, με καουμπόηδες, φιστικάδες, διαπρέψαντες στην ποτοαπαγόρευση και λοιπές ανάλογες προσωπικότητες. Στη χώρα μας, που στερούμαστε και μια  καλή δημόσια διοίκηση , οι πολιτικοί μας δεν χρειάζονται τη βοήθεια '' αισθησιακών ή αισθητικών τρίκ'', αφού τους αρκεί η εμμονή ημών των νεοελλήνων στο ρουσφέτι που μας κληροδότησαν οι τρεις αιώνες της τουρκικής ''εκπολιτιστικής'' σκλαβιάς και  η ''  ατέλειωτη βλακεία '' που εξακολουθεί να μας διακατέχει. Αντώνης

ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

               ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

             https://www.youtube.com/embed/ SN5c-m45fxs

            [Πατήστε  Ctrl  και κάνετε αριστερό κλίκ πάνω στα μπλε στοιχεία]

                             Περιδιαβαίνοντας τις διάφορες μαγευτικές εικόνες του βίντεο της προμετωπίδας, που μου έστειλε η καλή μου φίλη Εύα από τις Βρυξέλλες, συγκράτησα κυρίως τις σοφές και τεκμηριωμένες συνοδευτικές προτάσεις  για την αγάπη, την ελπίδα και τη γενικότερη θετική αύρα που αναδίδουν.

            Επειδή μια όμορφη εικόνα κλέβει  την προσοχή και επιδέχεται και αμέτρητες άλλες ερμηνείες, αναζήτησα κάποιες συμπτώσεις που ενίοτε προσδιορίζουν  την τελική εντύπωση και διαπίστωσα ότι  το ‘’κυρίαρχο’’ άνθος του συνολικού θεάματος αποτελούσε η μαργαρίτα. Πρόκειται για  το φυτό που είναι βαθειά συνδεδεμένο με την ελπίδα, την προσδοκία και την αναμονή σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας .

            Πόσες φορές δεν μαδήσαμε κυριολεκτικά τα όμορφα αυτά ανθάκια,  για να καταλήξουμε σε μια θετική εξέλιξη της ‘’απορίας’’  μας, στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, προσπαθώντας  να αντλήσουμε,  την ευνοϊκή  της ανταπόκριση . Καμιά φορά προσφεύγαμε και σε τεχνάσματα, φυλλομετρώντας ’’πονηρά’’ εκ των προτέρων, αν είναι μονά ή ζυγά τα φύλλα της, ώστε να ξεκινήσουμε με το ναι ή με  το όχι.

Η μαργαρίτα, αποτελούσε με λίγα λόγια, τον μυστικοσύμβουλό μας  σε πολλές εκδηλώσεις της ζωής, ακόμα και στο σχολείο ‘’θα με σηκώσει ή όχι στο μάθημα ο καθηγητής’’ και ατέλειωτες ακόμα προσωπικές αμφιβολίες. Στην εποχή μου πάντως υποκαθιστούσε τη σύγχρονη αστρολογία και κάθε ανάλογη μαγεία ή μαγγανεία και μάλιστα δωρεάν και αποτελούσε και μια εύσχημη διαφυγή στα  αδιέξοδα και τις δυσκολίες της ζωής. Αναλογίζομαι σήμερα, στην εποχή του απόλυτου άγνωστου που όλοι βιώνουμε, αν θα μπορούσε να συμβάλει θετικά ένα φυλλομέτρημα, διότι δεν βρίσκω άλλο τρόπο που θα δώσει έστω και την αφελή εκείνη ελπίδα της παιδικής μας αθωότητας.          

Σε μια εποχή που η ηγέτιδα Δύναμη του ελεύθερου κόσμου, δεν βρίσκει δυο  αποδεκτούς υποψήφιους που θα  την εκπροσωπήσουν στις εκλογές και την επομένη  διαμαρτύρονται για αυτόν που οι ίδιοι επέλεξαν, πόσο μπορεί να  βοηθήσει μια μαργαρίτα; Στη χώρα πρότυπο της εφαρμοσμένης δημοκρατίας και κρατικής οργάνωσης, κανένας δεν μπόρεσε να προβλέψει ότι , ανάμεσα σε δύο υποψήφιους, οι πιθανότητες στον καθένα ήταν 50 % και είχαν όλοι προσδεθεί στο άρμα της ‘’συστημικής’’ κυρίας Κλίντον. Δεν σκέφθηκαν το απλούστατο ότι και ό κ. Τράμπ είναι επίσης συστημικός και επί πλέον δισεκατομμυριούχος. Έσπευσαν να τον κατηγορήσουν ως φασίστα και ρωσόφιλο, ξεχνώντας ότι δύο αρνήσεις μας δίνουν μια ισχυρή κατάφαση και την πάτησαν.

            Αυτό που δεν κατάφερε ο ‘’πολωμένος’’ αμερικανικός λαός, θα μας το έδινε σίγουρα και το απλό  το φυλλομέτρημα μας μαργαρίτας, αφού οι πιθανότητες ανάμεσα σε δύο υποψήφιους είναι πάντα 50% για τον καθένα. Φαίνεται ότι οι δικοί μας φυσιολάτρες υπεύθυνοι για την εξωτερική πολιτική, απέφυγαν να μαδήσουν μια μαργαρίτα και να κρατήσουν ‘’μια ελάχιστη πισινή’’, κάτι που και αυτός ο Σουλτάνος της γείτονος έκανε, εξασφαλίζοντας μια πρώτη διέξοδο από την διεθνή απομόνωση που έχει περιέλθει. Τώρα στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε κάποια πρόσωπα ελληνικής καταγωγής, που περιστοιχίζουν τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, για να σώσουμε τα προσχήματα της ιδεοληψίας και της ανεξέλεγκτης  αφέλειας και προχειρότητας που μας διακρίνει. Ο κ. Παπαδημούλης [ ο αποκαλούμενος και ξερόλας] έσπευσε να δηλώσει  ότι ‘’η εκλογή  Τράμπ αποτελεί αρνητική  εξέλιξη για τη δημοκρατία’’. Σε  ποια δημοκρατία αναφέρεται ο παχυλά αμειβόμενος ευρωβουλευτής μας; Αυτή που πετσοκόβει τους  μισθούς και υπογράφει ό,τι της φέρνουν οι δανειστές, αλλάζοντας απλά τις ονομασίες τους; Αλλά και να το πίστευε πραγματικά αυτό, γιατί  έσπευσε – για πολλοστή φορά-  να γίνει προπέτης, δηλαδή βιαστικός και απερίσκεπτος, θέτοντας σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα που υποτίθεται ότι [επ’ αμοιβη’’ υπηρετεί στις Βρυξέλλες;

            Πρέπει κάποτε να μάθουμε σε αυτή τη χώρα ότι  ‘’κάλλιον το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν’’, όπως ασφαλώς θα κάνει και αυτός για να διορθώσει εκ των υστέρων τις ατυχείς δηλώσεις του, αφού το κακό θα έχει ήδη συντελεσθεί. Φαίνεται ότι κάποιοι, παρότι δηλώνουν προστάτες του περιβάλλοντος , περιορίζουν τις γνώσεις τους στο ‘’κουτόχορτο’’ και αδυνατούν  ακόμα να διακρίνουν την μαργαρίτα από το κοινό χαμαίμηλο [χαμομήλι], που αποτελεί θαυμάσιο μεν καταπραϋντικό, χωρίς όμως τη δυνατότητα ‘’ ανίχνευσης μελλοντικών προσδοκιών και γεγονότων ‘’. Αντώνης Ταρνανάς

ΠΟΙΌΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

                                      ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

Ανέκαθεν οι άνθρωποι επιδίωκαν να  κατακτήσουν μια ανεκτή ποιότητα ζωής και στη συνέχεια να την κρατήσουν ή και να τη βελτιώσουν. Η αέναη αυτή προσπάθεια του ανθρώπου, αποτελεί  το βασικό στοιχείο της άμιλλας και της φυσικής εξέλιξης της κοινωνίας. Η μόνη διαφοροποίηση στον γενικό αυτό κανόνα της ζωής, είναι ο τρόπος και καμιά φορά και ο ‘’σκοπός’’ της όλης αυτής προσπάθειας. Αφήνοντας λοιπόν, σε πρώτη φάση, κατά μέρος εκείνους που απεργάζονται αθέμιτες και μεθοδευμένες διαδικασίες ή  αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση ειδικών σκοπιμοτήτων, θα ασχοληθούμε με τον μέσο άνθρωπο μιας φυσιολογικής  απλής κοινωνίας.

Κύρια χαρακτηριστικά λοιπόν, στην ποιότητα μιας συμβατής   ζωής των ατόμων ,  μιας  σύγχρονης και ευνομούμενης κοινωνίας, πρέπει να είναι η εξασφάλιση   καλής υγείας και η φυσιολογική  συνέχιση του τρόπου ζωής που έχουμε ήδη εξασφαλίσει. Ευκταίο βέβαια είναι, σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, στις προηγούμενες αυτές ελάχιστες  προϋποθέσεις, να υπάρχει η στήριξη και κοινωνική συνδρομή, που θα απαλύνει τον πόνο και θα διευκολύνει την , κατά το δυνατόν, σύντομη επαναφορά στην απλούστερη αυτή μορφή ‘’ κανονικότητας’’. Φαίνεται καθαρά ότι αναφερόμαστε, στην ελάχιστη ανεκτή κατάσταση, που μπορεί να γίνει αποδεκτή από μια σύγχρονη κοινωνία, δηλαδή  το αυτονόητο, το οποίο, δυστυχώς στη χώρα μας αποτελεί εκ νέου ζητούμενο.

Κάποτε στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, που μέχρι πρόσφατα ανήκε και η χώρα μας, οι άνθρωποι που είχαν κατακτήσει αυτό το ‘’αυτονόητο’’, προσπαθούσαν  να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους. Αυτό το έκαναν  με μεγάλες προσωπικές θυσίες, εξασφαλίζοντας τους κυρίως  καλύτερη παιδεία και άλλα μορφωτικά εφόδια. Μοναδικός  σκοπός της όλης αυτής πρακτικής, που θεωρούσαν ‘’μετάβαση στη μεσαία τάξη’’, ήταν   να ζήσουν αυτά ‘’καλύτερα από τους ίδιους’’ και να επωφεληθεί βεβαίως και η ίδια η κοινωνία από την εξέλιξή τους.

 φαίνεται ότι, η μικρή αυτή ‘’μικροαστική’’ επιδίωξη,  δεν άρεσε  στη αποσκοπούμενη  ‘’νέα τάξη’’ πραγμάτων, που επιδίωκε  να ‘’άρχει’’ και να κυβερνά τις ‘’μάζες’’, ώστε να διαμορφώνει και τους όρους του στημένου παιχνιδιού της. Αποφάσισαν λοιπόν οι κρατούντες να καταργήσουν τη μεσαία τάξη - όπως έκαναν με την αξιοκρατία- που τη θεωρούσαν εμπόδιο στα σχέδιά τους και ενδεχόμενο μελλοντικό αντίπαλο στις προαποφασισμένες επιδιώξεις τους. Με δεδομένη την μαρξιστική άποψη για  τους ‘’ταξικούς αγώνες’’, δεν κατάργησαν απλά τη μεσαία τάξη – το όνειρο του κάθε νεοέλληνα - αλλά έσπευσαν να την ‘’υποκαταστήσουν’’ με τη νέα τάξη πραγμάτων , για να νεκραναστήσουν και να επαναφέρουν μια νέα μορφή της παγκόσμια αποτυχημένης σοβιετίας. Εδώ ακολουθήθηκαν εντελώς διαφορετικές και ειδικά μεθοδευμένες επιλογές. Δεν χρειάστηκαν θυσίες των γονέων ούτε καν μορφωτικά ή άλλα ‘’αξιολογικά’’ χαρακτηριστικά, αλλά αθέμιτα μέσα και α λα καρτ επιλογές, για την κατάληψη κάθε μορφής εξουσίας. Το χειρότερο δε είναι ότι για όλα αυτά έβαλε ‘’το χεράκι’’ του ο νεοέλληνας που προανέφερα και έβγαλε τα ματάκια  του και τώρα τρέχει.

Τρέχει και δεν φθάνει, αφού , πέραν του ταξικού, αντιμετωπίζει και βιοποριστικό πρόβλημα  και είναι πια υποχρεωμένος – για να σώσει τα προσχήματα της ευπιστίας του – να δηλώνει ευχαριστημένος με την επαναφορά των ‘’κατοχικών’’  συσσιτίων και τις ‘’συνταγές γεμιστών της κυρίας Υπουργού με την προβλεπτική μητέρα. Αυτή την εποχή, που ακόμα και οι άποροι απέκτησαν – από τον τέως Υπουργό Εργασίας- υποκατηγορία ‘’των πολύ άπορων’’ , που θα παίρνουν πια το επίδομα της αλληλεγγύης, πολλά θα δουν ακόμα τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αφτιά μας. Θυμίζω  τη δήλωση του υπερυπουργού ΜΜΕ, ότι ο Νόμος του δεν κατέπεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας[ αλλά μόνο ένα άρθρο] και συνεπώς ο ‘’συνταγματολογών’’ πονηρούλης,  θα επαναφέρει τις  4 άδειες καναλιών . Ο   σοβαροφανής Πρόεδρος της Βουλής – που οι περισσότεροι υποκρίνονται ότι εμπιστεύονται απόλυτα - κατεβάζει  αυτές τις άδειες, ακόμα και στις 3, παρά τις δηλώσεις του στην Επιτροπή της Βουλής, ότι ο ίδιος εγγυάται ότι ‘’αναστολή’’ σημαίνει ‘’κατάργηση’’ και όλοι έδειξαν ότι το πίστεψαν.

 Προσωπικά δεν σπούδασα νομικά αλλά γνωρίζω τα ελληνικά και καταλαβαίνω αυτόν τον σαφή διαχωρισμό και το υποκρυπτόμενο νέο ψεύδος. Διερωτώμαι όμως για τους αυθεντικούς   ερμηνευτές του Συντάγματος , των άλλων κομμάτων, που  στήριξαν με τη θετική ψήφο τους και υιοθέτησαν τον  νέο εμπαιγμό, γιατί υποκρίνονται ότι δεν άκουσαν τίποτα; Ακόμα και ο κ. Βενιζέλος τους ‘’ξεμπρόστιασε’’, αλλά τα εσωτερικά κομματικά τους προβλήματα , τους περιορίζουν το οπτικό πεδίο.

Σε αντίθεση με τον οπτικό περιορισμό της αντιπολίτευσης, βλέπουμε την κομματική επέκταση του ‘’δεξιού κέρατος’’ της ανίερης κυβερνητικής συμμαχίας, που νομίζει  ότι έπιασε  τον ταύρο από τα κέρατα, και δεν κατάλαβε ακόμα ότι ‘’κάτι άλλο κρατάει στα χέρια της’’. Πόσο μικροί γίνονται οι άνθρωποι που στηρίζουν την ύπαρξή τους στη συμπλεγματική εκδίκηση και τη  μισαλλοδοξία τους. Μωραίνει Κύριος, ακόμα και εκείνους που  υποκρίνονται  στον τρόπο της ορκωμοσίας τους, για μια τελευταία καρέκλα, που σύντομα  δεν θα βρίσκουν πια  σε καφενείο ψηφοφόρων τους.  Αντώνης Ταρνανάς

ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ, ΖΕΥΣ Δ ΈΦΟΒΕΙΤΟ, ΤΟ ΟΡΟΣ ΕΤΕΚΕ ΜΥΝ

Parturiunt montes, nascetur ridiculus mus

Πολύ συχνά  οι νομομαθείς και κουλτουριάρηδες  κυβερνώντες μας, για να μας πείσουν για τα όσα  μας παρέχουν και εμείς οι ανόητοι και αγνώμονες δεν  μπορούμε να τα καταλάβουμε, χρησιμοποιούν  και λατινικούς όρους – όπως ο κ. Κατρούγκαλος. Με αφορμή λοιπόν τον χθεσινό ανασχηματισμό ή μετασχηματισμό , με τον οποίο ‘’μας απειλούσαν ‘’ επί μακρόν,  αντιπαραθέτω  τη φράση  της επικεφαλίδας , μήπως και καταλάβουν κάτι – τουλάχιστον το ridiculus, στην οποία αναφέρονται ο Πλούταρχος και ο Οράτιος. Η φράση αυτή αποτελεί τη λατινική απόδοση της αρχαιοελληνικής παροιμίας ‘’ Ωδινεν όρος , Ζευς δ’ εφοβείτο, το όρος έτεκε  μυν’’.

Φοβούμενος ότι δεν θα κατανοήσουν ούτε τα αρχαία ελληνικά που τόσο πολύ απεχθάνονται και πολεμούν, θα τους το κάνω λιανά, στη ‘’μαλλιαρίζουσα’’ γλώσσα που χρησιμοποιούν στα  ‘’ξεκατινιάσματα’’, κατά των πολιτικών τους αντιπάλων. ‘’ Κοιλοπονούσαν λοιπόν τα βουνά  τόσον καιρό για να γεννηθεί ένας γελοίος ποντικός’’ και εξηγούμαι αναλυτικότερα.

Αποσύρθηκαν [από το πρώτο ράφι] όλοι οι  φανεροί αντιευρωπαϊστές ή τους έκρυψαν σε άλλα πόστα, ώστε  να πουν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στους δανειστές, για να εξασφαλίσουν την ανοχή τους και να κρατήσουν την καρέκλα τους. Αυτοί οι άνθρωποι ‘’δεν έχουν το Θεό τους’’, αφού απέσυραν και τον κατ’ εξοχή άθεο εκπρόσωπό τους, για να ‘’κλείσουν’’ το στόμα του Αρχιεπισκόπου.  Ακόμα και αυτούς που απέσυρε, ο Πρωθυπουργός  τους χαρακτήρισε επιτυχημένους στο έργο τους. Τέτοια και τόση υποκρισία και υπερβολή δεν βρίσκει κανείς ούτε στην κλασική κωμωδία ‘’ Λούφα και παραλλαγή’’. Τι κάνει ο άνθρωπος για να εξασφαλίσει το ‘’παντεσπάνι του’’.

Σε μια εποχή λιτότητας – που αποδέχονται και οι ίδιοι – γέμισε ο τόπος από Υπουργούς και Υπουργεία, για να βολέψουν και κάποιες χιλιάδες ακόμα κομματόσκυλων, που άρχισαν να ‘’ το βάζουν στα πόδια’’, βλέποντας την κατρακύλα τους. Τώρα λοιπόν, αρχίζουμε να ‘’νοιώθουμε υπερήφανοι και να συμμεριζόμαστε την αισιοδοξία τους, για την άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου ‘’.

Τέρμα το κουτόχορτο κύριοι, δεν τρώει άλλο ο Ελληνικός λαός, που όχι μόνο βαρυστομάχιασε αλλά  και σας κατάλαβε  όλους πολύ καλά. Σε λίγο, όπως το πάτε, δεν θα ξέρετε που να κρυφτείτε, αφού το μόνο που σας έμεινε σαν επιδίωξη είναι να τη βολέψετε προσωρινά με τις ευρωπαϊκές δόσεις [ που θα μας οδηγήσουν σε 4^ο μνημόνιο].Για  να κρατήσετε δε, όσο μπορείτε περισσότερο τις καρέκλες σας, εμμένετε  στην επαναφορά του  Νόμου  Παππά από το παράθυρο  [αναβαθμίζοντας και τον ίδιο], για να ελέγχετε  τη μονοπώληση της ενημέρωσης, μέχρι να κριθεί και πάλι αντισυνταγματικό το νέο σας κατασκεύασμα.

Έρχομαι σε μια ακόμα επιτυχία  στον  χθεσινό  ‘’μετασχηματισμό’’ σας, διότι ανασχηματισμός δεν λέγεται αυτό το έκτρωμα και στηρίζομαι και σε  μια συγκεκριμένη τοποθέτηση. Πρόκειται για τον κ. Κατρούγκαλο, που, αφού μας γέμισε με ψευδολογίες και κατάπτυστες ενυπόγραφες ‘’ψευδείς βεβαιώσεις αποδοχών’’, έσπευσαν να αξιοποιήσουν αυτή του τη  ‘’δεινότητα’’ στο Υπουργείο Εξωτερικών. Άπειροι και ανήμποροι κύριοι κυβερνώντες, η εξωτερική πολίτική της χώρας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, με ανυπολόγιστες   εθνικές επιπτώσεις. Η διπλωματία δεν έχει σχέση με τα ψέματα – όπως κάποιοι ανίδεοι ισχυρίζονται – αλλά με τη γνώση και τις  ικανότητες και η τρέχουσα διεθνής συγκυρία – που ξεμείναμε μόνοι και ανάδελφοι - απαιτεί σωφροσύνη και όχι  κράτημα των κομματικών ισορροπιών.

Δεν θα ειρωνευτώ κάποιον τέως  συμπαθή πολιτικό, που υπήρξε άθελά του ο μοχλός που έσπρωξε στην εξουσία τον Σύριζα, με την άρνησή του στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Δεν θα τον ψέξω, διότι έχει ήδη  πληρώσει  τη ζημιά με την διάλυση του  Κόμματός του και κυρίως με την απώλεια του πρότερου έντιμου βίου του, για να διευκολύνει την άνοδο του κ. Τσίπρα , ελπίζοντας ότι κάτι θα πάρει και ο ίδιος. Ακόμα και χθες , διέρρευσε το όνομά του ως υποψήφιου για την ανάληψη Υπουργείου, αλλά και πάλι ‘’τον δούλεψαν’’, οι ευνοημένοι από την ‘’απερισκεψία του’’, που θα αμαυρώσει και την υστεροφημία του. Παρά τις γνώσεις του, του διαφεύγουν τα απλά πρακτικά  δείγματα των ανθρώπων.  Γέρων και ο ίδιος, συνιστώ να βάλει  κατά μέρος το ‘’γεροντικό’’ του πείσμα που δεν είναι πάντα ο καλύτερος οδηγός. Αν και τα ‘‘γενόμενα ουκ απογίγνονται’’, μπορεί να μιμηθεί το παράδειγμα των κ.κ. Μανώλη Γλέζου και Μίκη Θεοδωράκη , που και αυτοί με καθυστέρηση, κατάλαβαν το λάθος τους και καταγγέλλουν το αριστεροδέξιο αυτό μόρφωμα. Ποτέ δεν είναι αργά να αναγνωρίσει κανείς το λάθος του. Λέγεται ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε  κορνιζαρισμένο στο γραφείο του το ρητό ‘’ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος’’ και στη συγκεκριμένη περίπτωση ‘’ πάει γάντι’’. Υπάρχει όμως και μια χειρότερη, θυμοσοφική ρήση , που δεν θέλω  ούτε να  διανοηθώ,  που λέγει ‘’ την  προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς’’. Ας το έχουμε γενικώς υπόψη μας, ενθυμούμενοι πάντα  τον Εφιάλτη, και συ τέκνο Βρούτε και το φιλί του Ιούδα.

Τελειώνω , με λίγους στίχους του εθνικού μας Ποιητή, Διονυσίου Σολωμού,  που είναι πάντα επίκαιροι και τώρα αναγκαίοι.                                                        ‘’  Δυστυχισμένε μου λαέ  καλέ και αγαπημένε.

     Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.’’

Υ.Γ. Το κλείσιμο του άρθρου μου συμπίπτει με την τηλεοπτική παρουσίαση της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης και αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω δυο λιτές παρατηρήσεις.

1. Οι κυρίες της συντροφιάς μου θύμισαν καλλιστεία με  τη χλιδή των Βερσαλλιών και

2. Ο πολιτικός όρκος των ‘’αθέων’’ στην ‘’τιμή και την υπόληψή τους’’, αποτελεί μέγιστη υποκρισία, διότι η μέχρι τώρα πρακτική τους τα κατατάσσει στα ‘’είδη εν ανεπαρκεία’’. Εκτός αν τιμή και υπόληψη αποτελεί η συστηματική και μεθοδική ψευδολογία. Μήπως είναι προτιμότερο να παραλειφθεί εντελώς αυτή η διαδικασία που μας εκθέτει σαν έθνος αναξιόπιστο;   Αντώνης Ταρνανάς