ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ 1984

                [Από τον Κάρολο  Ντίκενς στον Τζορτζ  Όργουελ

                       και την Ιρλανδή φιλόσοφο Έλενα Σίχαν]

Μια επετειακή μου προσφορά στην παλιγγενεσία, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου  και την γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Ας παραδειγματιστούμε από τα παραδείγματα προς αποφυγήν. 

Η αναφορά μου σε δύο βιβλία που γράφτηκαν με διαφορά 100 περίπου χρόνων, δεν αποβλέπει στη λογοτεχνική κριτική τους, αφού αυτό έχει γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν και από πλέον ειδικούς. Σκοπός μου είναι να σταθώ στις καταστάσεις και τις εποχές που πραγματεύονται και κυρίως στη διαφορετική σκοπιά των συγγραφέων, που τους οδηγεί στο ίδιο περίπου συμπέρασμα.

Ο Άγγλος συγγραφέας περιγράφει το όνειρο ενός φτωχόπαιδου της επαρχίας, που βρίσκεται στην Πρωτεύουσα και θέτει μοναδικό του σκοπό να βελτιώσει την προσωπική του κατάσταση,  κυρίως οικονομικά. Ο νεαρός Πίπ, από τη φτώχεια  του χωριού του βρίσκεται συμπτωματικά στην ‘’υψηλή κοινωνία’’ του     Λονδίνου, της Βικτωριανής εποχής.  Περιγράφονται διάφοροι ανθρώπινοι χαρακτήρες και συναισθήματα της πρώτης βιομηχανικής εποχής και η αδιάκοπη πάλη του καλού με το κακό. Δεδομένου ότι ο Ντίκενς [ φτωχός και ο ίδιος] δημοσίευε τα έργα του βιοποριστικά  σε συνέχειες σε διάφορα έντυπα , είχε την ευχέρεια να τα εμπλουτίζει με νέα κοινωνικά στοιχεία,’’ παίζοντας’’  ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Το στοιχείο αυτό του επέτρεπε – ανάλογα την επικαιρότητα- να μεταβαίνει από τις δραματικές στιγμές  μιας περιόδου σε κωμικές και ξεκαρδιστικές σκηνές της επομένης. Οι  εναλλασσόμενες αυτές καταστάσεις,[η αρρώστια, ο θάνατος, η κοινωνική ανισότητα και αδικία] περιγράφονται με ρεαλισμό και χιούμορ, αποτελώντας μια μνημειώδη  σύνθεση  ανόμοιων και αντιφατικών συναισθημάτων , που διαδέχονται η μια την άλλη. Τελικός όμως και ίσως μοναδικός στόχος του χωριατόπαιδου είναι ο πλουτισμός και η μέσω αυτού ‘’κατάκτηση’’ μιας θέσης στην κοινωνία των συστηματικών αποκλεισμών.

Δεν ξέρω πόσο αυτό σας θυμίζει σύγχρονες καταστάσεις που καθημερινά βιώνουμε, αλλά σίγουρα αποτελεί μια αποκάλυψη των ‘’μύχιων πόθων’’ όσων υποκριτική επικαλέσθηκαν ή συνεχίζουν να επικαλούνται την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας. Πραγματική επιδίωξή τους είναι η δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας, που θα διέπεται από τους δικούς τους κανόνες ‘’ δικαίου’’, για να προχωρήσουν στην επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων και αξιών, που θα υπηρετεί  ‘’τα καλά συμφέροντα’’ της δικής τους ‘’κάστας’’ συμφερόντων, τηρώντας τα προσχήματα και βέβαια διατηρώντας και την περίφημη ‘’κουτάλα’’ της εξουσίας.

Πάμε τώρα στο δεύτερο, πιο σύγχρονο έργο του Τζορτζ Όργουελ με τίτλο 1984. Το έργο γράφτηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια [1949] και στοχεύει μια πρόβλεψη της ζωής  35 χρόνια αργότερα. Το δραματικό είναι ότι ο συγγραφέας δικαιώνεται απόλυτα για τις προβλέψεις του, τον μεγάλο αδελφό και τη διαχρονική μάχη του ατόμου με το σύστημα. Το σύστημα  που περιέγραψε ιδανικά,  αλλά ό ίδιος ‘’ευτυχώς’’ δεν πρόλαβε να ζήσει σε όλο του το μεγαλείο [πέθανε το 1950],είναι τόσο μεθοδικά δομημένο και σχεδόν ‘’άφθαρτο’’. Αποσκοπεί – άσχετα με τα κατά καιρούς ‘’περιτυλίγματα’’ – σε  ένα και μοναδικό σκοπό, την κατάργηση κάθε είδους ελευθερίας και σκέψης, διευκολύνοντας έτσι τα διάφορα, ιδεολογικά, κομματικά η συντεχνιακά συμφέροντα.

Στην εποχή μας, αντί να πολεμήσουμε ανάλογες πρακτικές, τις κάνουμε ‘’ρεάλιτι’’ και τις χαζεύουμε επί ώρες, αποχαυνώνοντας τις λαϊκές μάζες, κάτι που αποτελούσε ανέκαθεν επιδίωξη της εξουσίας, για να μειώνει τις όποιες –έστω και υποκινούμενες- κοινωνικές αντιστάσεις. Είναι αυτό που λέμε ‘’ το σύστημα για το σύστημα’’ . Ο πολίτης του 1984 όπως και ο σημερινός δεν είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι υπό συνεχή οπτική παρακολούθηση, αλλά έχει μια ελεγχόμενη, από κάποια εξουσία,  πληροφόρηση και υπόκειται σε μια συνεχή πλύση εγκεφάλου.

Μήπως και εδώ βρίσκετε κάποιες ομοιότητες με τη σύγχρονη πραγματικότητα ,όσο αφορά τον κομματικό έλεγχο  και την πίεση του λαού να εχθρεύεται όσους  αυτό θεωρεί κακούς και αντιπάλους; Επειδή εμείς οι νεοέλληνες δεν αφήνουμε τίποτα να ‘’πέσει κάτω’’, σπεύδουμε να ‘’γλείφουμε’’ την εξουσία, προσφέροντας της με το αζημίωτο και τη δική μας υποστήριξη. Με έντυπα, μπλόγκς ή άλλα  ‘’μέσα ενημέρωσης’’ με βαρύγδουπους  χρωματικούς  , αντιθετικούς και άλλους παραπειστικούς τίτλους ,  διευκολύνεται ο σύγχρονος  ρόλος  του μεγάλου αδελφού, αφού δεν τους βγήκε ο σφετερισμός των ΜΜΕ, με αντιπαροχές τα επτανησιακά  ‘’βοσκοτόπια’’, ή τις  ‘’ παππατζήδικες’’  μεθοδεύσεις.

Κλείνοντας θα επικαλεσθώ κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από δηλώσεις της Ιρλανδής φιλοσόφου Έλενα Σίχαν, που περιγράφουν γλαφυρά τους κυβερνώντες μας και τις πρακτικές τους. Αντώνης Ταρνανάς

‘’’’ «Νομίζω ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί όλο και πιο οπορτουνιστική και κυνική. Είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στην εξουσία, με οποιοδήποτε κόστος. Η εκλογική νίκη που πέτυχαν τον Σεπτέμβριο του 2015 ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη του Ιανουαρίου του 2015».

Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει διαδραματίσει έναν διπολικό ρόλο αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις της με το ΔΝΤ και την Γερμανία. Από την μία πλευρά όταν επρόκειτο για την απομείωση του χρέους, αντιλαμβανόταν το Ταμείο ως μετριοπαθή εταίρο. Όταν, όμως το ΔΝΤ πρότεινε περαιτέρω μείωση συντάξεων ή επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, αποζητούσε την στήριξη της Ευρώπης.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στρατηγική σκέψη. Νομίζω ότι η κυβέρνηση παραπαίει από κρίση σε κρίση σε μια τροχιά που περιλαμβάνει κάθε είδους αντίφαση.

Έπειτα από επτά χρόνια, η κρίση προσφέρει συλλογική ζημιά, απόγνωση και καμία εναλλακτική λύση για τον ελληνικό λαό, ενώ έχει διαμορφώσει μια νέα κανονικότητα στην οποία η Αριστερά αποδεικνύεται εντελώς ανεπίκαιρη και ανίκανη να προσφέρει κάποια εναλλακτική διέξοδο μετά την κολοσσιαία αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ…

«Μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί καν να αντιμετωπίσει τη Χρυση Αυγή. ''''

ΣΠΟΝΔΥΛΩΤΑ Νο 2

                        1.- Η Αγιοσύνη.

Από Θεού άρχεσθαι έλεγαν και οι Αρχαίοι  Έλληνες, όπως  το ίδιο κηρύσσει και η Εκκλησία μας.. Ο Αριστοτέλης λέει ότι η αθεΐα είναι «μανία» (=τρέλα). Επίσης ότι «Είναι μια αρχαία παράδοση, που παντού έχει μεταφερθεί απ' τους πατέρες στα παιδιά, ότι όλα πηγάζουν απ' τον Θεό και ότι όλα έγιναν απ' αυτόν για μας.» Και τέλος ότι «Χρέος έχουμε να θεωρούμε τον Θεό σαν πνεύμα πανίσχυρο, αθάνατο και τέλειο. Γιατί, αν και είναι αόρατος για τα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται με τα έργα του.»

Θα  σεβασθώ και εγώ αυτόν  τον κανόνα και θα αρχίσω από τα όσα  σχετίζονται με τον Θεό. Σε χθεσινό μου άρθρο επαίνεσα το σύνολο των σχετικών πρωτοβουλιών και ιδιαίτερα  τις δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού , κατά την τελετή της αποκατάστασης του Παναγίου Τάφου. Σήμερα μαθαίνω ότι θα επωφεληθεί από την παρουσία του στη Ρώμη , για να συναντηθεί για τρίτη φορά με τον Πάπα.

Παρά το γεγονός ότι η υπερβολή οδηγεί σε παρερμηνείες, είναι προτιμότερη μια τέτοια συνάντηση από μια ανάλογη   με τον κ. Μαδούρο, που δεν έχει τίποτα να του προσθέσει με το  κύρος του, μετά  το σημερινό του κατάντημα. Η μόνη απορία  που ενδεχομένως ανακύπτει είναι που το πάει ο ηγέτης μας, αφού  ο ίδιος δηλώνει άθεος γενικώς και συνεπώς ‘’αποκλείεται αυτόματα της αγιοποίησης’’. Μοναδική εξαίρεση που έχω συγκρατήσει είναι εκείνη του  Μεγάλου  Κωνσταντίνου. Λέτε η αρχομανία και η μεγαλομανία να εγγίζει τα όρια της Μεγαλοσύνης;

2.- Τα σημερινά δημοσιεύματα της Αυγής [ όχι της χρυσής]

Παραθέτω τα σχετικά άρθρα και κάνω – αρχικά- έναν απλό σχολιασμό.  Η εθνική στρατηγική για τη δημόσια υγεία αποτελεί ένα απλό αναμάσημα  της μόνιμης υποσχεσιολογίας, για να κρατιέται το θέμα στην επικαιρότητα. Η παραπομπή του και μόνο σε ‘’πενταετές’’ ευρύτερο σχέδιο μεταρρυθμίσεων, θυμίζει ανάλογους χαρακτηρισμούς των τέως σοσιαλιστικών χωρών, για όσα θέματα ήθελαν να βάλουν στο χρονοντούλαπο. Έχω  πολυετή προσωπική  εμπειρία του φαινομένου, που αποτελούσε πάγια πρακτική για τα θέματα που ήθελαν να ‘’ξεχαστούν’’. Ερωτώ λοιπόν ευθέως τους προβάλλοντες πρωτοσέλιδα τη σχετική αρθρογραφία. ΤΟ ΠΙΣΤΥΕΤΑΕ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΕΤΕ ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΑ; Το ερώτημα μου δεν είναι ρητορικό  και θα παρακαλούσα για την επιβεβαίωσή του, ώστε και ΑΝ ακόμα εγώ – λόγω ηλικίας- δεν το προλάβω, να μείνει το κείμενο που θα σας κυνηγάει στον μετέπειτα βίο σας. Είναι πια καιρός να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, διότι αυτό αποτελεί σκόπιμη συνενοχή  και ανηθικότητα.

Το δεύτερο δημοσίευμα με τίτλο ‘’η δική μας Ευρώπη στη Ρώμη’’, δείχνει ότι για μια ακόμα φορά δεν έχουμε καταλάβει ότι πρόκειται για τον επετειακό εορτασμό του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ, στον οποίο εξακολουθούμε να μετέχουμε και μάλιστα με τη συγκατάθεση μας και αιματηρές θυσίες του λαού μας. Πως εξηγείται να υποστηρίζουμε κινηματικές θέσεις που ταυτίζονται με εκείνες  των πολέμιων της Ε.Ε.; Το ίδιο υποστηρίζει η κυρία Λεπέν, η νέα αμερικανική διοίκηση και η καθ΄ημάς Χρυσή Αυγή . Αν  δεν την θέλουμε την Ε.Ε., ας το πούμε καθαρά και ίσως αυτό χαροποιήσει και τους δανειστές μας, που θα μπορέσουν πιο εύκολα να διεκδικήσουν τα χρήματά τους και να απαλλαγούν από τις παλινωδίες μας.

[Ακολουθούν τα σημερινά δημοσιεύματα της Αυγής]

Σήμερα στην «Αυγή»: Η Υγεία βγαίνει από την «εντατική»

 Δημοσίευση: 23 Μαρτίου 2017 23:30

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

* Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας

* Επαρκής χρηματοδότηση

* Εξάλειψη ανισοτήτων

* Πολιτική πρόληψης και αγωγής

* Υγειονομική κάλυψη προσφύγων και προστασία ευάλωτων ομάδων

Οι άξονες της νέας εθνικής στρατηγικής για τις ελληνικές υπηρεσίες Υγείας, καθώς και το ευρύτερο μεταρρυθμιστικό σχέδιο της κυβέρνησης για την πενταετία 2017-2021 θα παρουσιαστούν σε διημερίδα που θα πραγματοποιηθεί (28-29 Μαρτίου) στην Αθήνα με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Υγείας αναλύει στην «Αυγή» τις δράσεις, τις παρεμβάσεις και τη θεμελίωση ενός νέου ΕΣΥ, «που θα ενισχύει την καθολικότητα στην πρόσβαση και θα άρει της ανισότητες», με έμφαση στις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες πλήττονται περισσότερο από την κρίση.

 Η Δική μας Ευρώπη στη Ρώμη

Ηχηρό «παρών» δίνει από χθες στη Ρώμη η «σύνοδος» των κινημάτων, των συνδικάτων και της Αριστεράς, που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη στήριξη της Ελλάδας. Η αντισύνοδος ξεκίνησε χθες βράδυ με εκδήλωση υπό τον εύγλωττο τίτλο «Μια Ευρώπη για τον λαό από τον λαό» με τους Αλ. Τσίπρα, Γκ. Γκίζι, Μαουρίτσιο Λαντίνι, Φραντσέσκα Κιαβάτσι, Μόνικα Ντι Σίστο, συνεχίζεται σήμερα με την Έφη Αχτσιόγλου και τα συνδικάτα να διεκδικούν την κατοχύρωση των κεκτημένων του κόσμου της εργασίας και θα ολοκληρωθεί με μεγάλη διαδήλωση το Σάββατο.

3.-  Είμαστε άξιοι της μοίρας μας

Δεν βρισκόμαστε απλά σε οικονομική  , αλλά κυρίως σε πνευματική πτώχευση. Έχουμε καταστεί δακτυλοδεικτούμενοι για την  αβελτηρία μας, αλλά και την ανεπίτρεπτη για την εποχή που ζούμε αφέλεια και άγνοια της πραγματικότητας. Ζούμε στον κόσμο μας [και δικαίωμά μας] αλλά ενεργούμε με τρόπο που προσβάλλει  τη λογική  και αυτή την ιστορία μας. Δεν είναι δυνατόν, στη χώρα του Πλάτωνα  του Αριστοτέλη και των λοιπών αρχαίων φιλοσόφων, να επικαλούμαστε την ‘’πικραγγουριά’’, το’’ νερό του Καματερού’’  και να ισχυριζόμαστε ότι μας ‘’ψεκάζουν’’. Αυτά είναι τριτοκοσμικά φαινόμενα που μας έφθασαν στο  σημείο να πιστεύουμε  στο  ‘’ σκίσιμο των μνημονίων’’  και να ανεχόμαστε  τα παιδιά των Εξαρχείων ,  του Ρουβίκωνα και άλλων αναρχικών ομάδων που καίνε και καταστρέφουν την περιουσία του ελληνικού λαού. Αυτές δεν είναι προοδευτικές ενέργειες – όσο διασταλτικά και να τις  δούμε – που όχι μόνο μας εκθέτουν διεθνώς και μειώνουν την εθνική μας αξιοπιστία, αλλά μας προσβάλλουν και σαν έλλογα όντα. Αυτά είδε και ο πονηρούλης ‘’εκπρόσωπος του Δία’’ κ. Σώρρας, που δεν περιορίστηκε στην προσωπική απάτη, αλλά την μετεξέληξε σε εθνική περιπέτεια , με οπαδούς και φιλοδοξίες να εισέλθει στη Βουλή. Θα μου πείτε ότι, όπως καταντήσαμε, η Βουλή έγινε ξέφραγο αμπέλι. Αμέτρητοι όσοι σφετερίστηκαν το δικαίωμα της βουλευτικής έδρας , ενώ είναι υπόδικοι, κατάδικοι ή αποτελούν οργανωμένες φασιστικές ομάδες.

Κλείνω και το σημερινό μου σπονδυλωτό δημοσίευμα με μια απορία και μια κραυγή αγωνίας. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας και εμείς να το ‘’παίζουμε’’ Πόντιοι Πιλάτοι;  Είναι δυνατόν να κλείνουμε ομαδικά τα μάτια σε όλα αυτά τα γεγονότα και να επιδιώκουμε απλώς το βόλεμά μας, αδιαφορώντας για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας; Έλεος κύριοι, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, ΔΕΞΙΟΙ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟΙ,ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΊΖΟΝΤΕΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτά τα τόσο απλά και πασιφανή πράγματα, πως θα ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ να κυβερνήσετε αυτή τη δύσμοιρη χώρα; Συνετιστείτε πριν είναι πολύ αργά για όλους μας, διότι η ‘’παράλειψη’’ πρόβλεψης Συνταγματικού Δικαστηρίου, δεν σώζει κανένα. Υπάρχει πάντα η οργή του Θεού και εκείνη του λαού, που καλόν είναι να την προλάβουμε, για να αποφύγουμε περισσότερα δεινά, που οι παλαιότεροι έχουμε βιώσει.   Αντώνης Ταρνανάς 

ΜΠΡΑΒΟ ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ

[ Μια  πράξη που αρμόζει στον ηγέτη Χριστιανικής Χώρας]

Άσχετα με τα κίνητρα που οδήγησαν τον κ. Τσίπρα στους Αγίους τόπους, αυτή τη φορά αποδέχτηκε  ότι εκπροσωπεί μια χώρα χριστιανική στη συντριπτική της πλειοψηφία, με την ανάλογη Συνταγματική κατοχύρωση. Επειδή τελικά όλα και όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα, δικαιούται τους  ειλικρινείς   επαίνους  και κυρίως για την αναγνώριση ‘’ της ακτινοβολίας και των αξιών που πρεσβεύει ο Πανάγιος Τάφος’’.

Αυτό είναι το θετικό μέρος του συνόλου των ενεργειών και των έργων του στην αποκατάσταση του παγκόσμιου   μνημείου της Χριστιανοσύνης και θα ήθελα να μείνω μόνο σ’ αυτό.  Στην εκδήλωση παρέστησαν  και ‘’διαγκωνίστηκαν ‘’  σε δηλώσεις και κυρίως φωτογραφίες και εκπρόσωποι  άλλων πολιτικών Κομμάτων. Θα μου πείτε ότι δεν είναι κακό, αφού άλλωστε  το συνήθιζαν  και στο παρελθόν, όπως π.χ. κατά την υποδοχή Ελλήνων Ολυμπιονικών στο αεροδρόμιο. Μια εικόνα αξίζει όσο  χίλιες λέξεις – κατά τον Κομφούκιο ή τον Ναπολέοντα- αφού στην εποχή  τους, δεν υπήρχε η φωτογραφία με τη σημερινή  της μορφή .

Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσει ο κ.. Φίλης, που ήθελε να αποβάλει εντελώς τα θρησκευτικά ως μάθημα και τα ιερά  σύμβολα από την Ελληνική παιδία. Λέτε να θεωρήσει τον κ. Τσίπρα οπορτουνιστή; Το μέλλον θα το δείξει και κυρίως αν οι  Πατριαρχικές  ευχές  και η θεία πρόνοια θα  τον  βοηθήσουν  να δει το ‘’Φως το αληθινό’’ επ’ αγαθώ του Ελληνικού λαού.

Δεν ξέρω γιατί,  αλλά η όλη αυτή ιερή διαδικασία μου έφερε στο νου ένα δημοσίευμα του Ιανουαρίου, της  ‘’Κουριάδας’’ του αναπαλαιωμένου αυριανισμού.  Καλούσε τον Πρωθυπουργό – με τον παρατιθέμενο τίτλο !!!!

‘’’’KontraNews.gr

Παρασκευή 27/01/2017 - 05:56

Αλέξη, πιάσε το φραγγέλιο

Μήπως ήρθε η ώρα να μιμηθούμε τον Ιησού, που πήρε το φραγγέλιο και έδιωξε από το Ναό τους Τελώνες, τους Φαρισαίους και τους… Γερμανούς, που λήστευαν το λαό; ‘’’’

Προφανώς, ο κ. Πρωθυπουργός, για τους δικούς του λόγους   παράκουσε τη σχετική  προτροπή και – αντ’ αυτού -  ‘’ έπιασε’’  το Ευαγγέλιο.  Διότι, στον  ίδιο αυτό  ιερό χώρο ο Χριστός, πήρε το φραγγέλιο – κοινώς τον βούρδουλα -  για να διώξει τους εμπόρους ιδεών και υλικών αγαθών, από τον Ναό του Σολομώντα .Μια  σημαντική λεπτομέρεια, που ενδεχομένως  αποσιωπάται από την καλή εφημερίδα,  αποτελεί  το γεγονός ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν Γερμανοί, ούτε και ο  ‘’αυριανισμός, αλλά μόνο Φαρισαίοι και υποκριτές, που ανέκαθεν εμπορεύονται την ελπίδα.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί η σχετική ειδησεογραφία για τον Πανάγιο Τάφο και οι δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού.

‘’’’Πλήρως αποκατεστημένο παραδόθηκε στους χιλιάδες προσκυνητές στα Ιεροσόλυμα το αναστηλωμένο Ιερό Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Η τελετή παράδοσης έγινε παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στην ομιλία του, μίλησε για μνημείο παγκόσμιας  πολιτιστικής κληρονομιάς.

.Υπογράμμισε ότι πρόκειται για ένα έργο ενίσχυσης και ανάδειξης του Πανάγιου ΤάφουΚορυφαίο  μήνυμα συνύπαρξης των τριών χριστιανικών κοινοτήτων στους Αγίους Τόπους είναι η αποκατάσταση του Ιερού Κουβουκλίου του Πανάγιου Τάφου, τόνισε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, μετά την παρουσίαση του έργου αποκατάστασης του Ιερού Κουβουκλίου, της ακτινοβολίας του και του μηνύματός του.
«Όταν ενημερώθηκα γι’ αυτό το μεγάλο έργο, είδα σαν μια μεγάλη πρόκληση τη διατήρηση αυτού του μνημείου και συμβόλου» ανέφερε ο πρωθυπουργός. Προσέθεσε ότι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο τέλεσε ιστορικό έργο, υπογραμμίζοντας: «Αισθάνομαι διπλά περήφανος ως εκπρόσωπος της ελληνικής Πολιτείας και ως απόφοιτός του».

«Πρόκειται για ένα έργο ενίσχυσης και ανάδειξης του Πανάγιου Τάφου, της ακτινοβολίας του και του μηνύματός του. Είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσουμε ένα μνημείο τόσο μεγάλης σημασίας και τις αξίες που πρεσβεύει» επισήμανε ο κ. Τσίπρα ‘’’’.

ΑΤΥΧΕΣ FOCUS ΣΤΗΝ ΕΡΤ

      [ Χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία]

Η πολυδιαφημισμένη χθεσινή εκπομπή, είχε μια μοναδική ευκαιρία να αναδείξει το σημαντικό αντικείμενό της, αφού συνέτρεχαν  οι σχετικές προϋποθέσεις που θα την έκαναν επιτυχημένη. Είχε έναν παρουσιαστή και τρεις δημοσιογράφους με εμπειρία και ικανότητες και έναν εκπρόσωπο της Κυβέρνησης από τους πιο σοβαρούς, για να μην πω τον σοβαρότερο. Και όμως, παρότι έβγαλε ειδήσεις δεν έδωσε αυτό που περιμένει κανείς από ανάλογες παρουσίες. Θεωρώ όμως, διασταλτικά  - όπως θα έλεγε η κυρία Ακριβοπούλου – ότι η συζήτηση υπήρξε ειλικρινής και σοβαρή, χωρίς να ισχύει το ίδιο και για το αποτέλεσμά της, που αποτελεί  πάντα το ζητούμενο σε ανάλογες περιπτώσεις.

Αν και ‘’στρατευμένοι’’ οι δύο δημοσιογράφοι και ‘’επιστρατευμένος’’ ο παρουσιαστής, προχώρησαν μεν  σε τολμηρές ερωτήσεις, χωρίς να επιμένουν, όταν ο κ. Δραγασάκης κατέφευγε στα γνωστά τσιτάτα  , οπότε η ευκαιρία χάθηκε και από τις δυο πλευρές. Για να χρησιμοποιήσω ένα μπασκετικό όρο, πηδούσαν μεν ψηλά αλλά έχαναν το ριμπάουντ. Η μόνη σκέψη που κάνω είναι ότι ‘’σεβάστηκαν’’ υπερβολικά τον συνομιλητή τους ή κατανόησαν την αδυναμία του να πει περισσότερα. Δεν θέλω να πιστέψω ότι τον ‘’λυπήθηκαν’’, διότι αν συνέβη κάτι τέτοιο αδικήθηκαν και οι δυο πλευρές.

Για παράδειγμα,  έπαιρναν στερεότυπα την απάντηση ότι για όλα ευθύνεται το ΔΝΤ και κυρίως η διαμάχη του με τους Ευρωπαίους. Γιατί δεν ρώτησαν – έτσι για τα μάτια του κόσμου – ποιο σκοπό εξυπηρετεί η παράταση της παραμονής των Ελλήνων διαπραγματευτών στις Βρυξέλλες, όπου βρίσκονται μόνο οι Ευρωπαίοι; Από την άλλη πλευρά,  ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης που είναι και καλός οικονομολόγος, δεν είχε τρόπο επιστημονικής  διαφυγής, αφού ήξερε την πραγματικότητα και κατέφευγε σε ενοχλητική επανάληψη της ίδιας  επωδού, που όχι μόνο δεν απαντούσε στο πρόβλημα αλλά μείωνε και την πειστικότητά του.

Αυτός είναι και ο λόγος που αποδίδω στους δημοσιογράφους  τον υπερβάλλοντα σεβασμό  στον κ. Δραγασάκη παρά στην αλήθεια , στην οποία κυρίως  έπρεπε να γίνει το FOCUS. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία λοιπόν, για την εκπομπή, τον πολιτικό αλλά κυρίως για τον λαό, να μάθει επί τέλους  από επίσημα χείλη ‘’αυτό που ο κόσμος τόχει τούμπανο και μεις  κρυφό καμάρι’’.

Εν πάση περιπτώσει, ομολογήθηκε – έστω και έμμεσα – ότι έγιναν λάθη και  ότι υπήρξαν αυταπάτες, αλλά παρέμειναν οι αιτιάσεις για τους άλλους – Έλληνες και ξένους- χωρίς να ακουσθεί επί τέλους μια συγγνώμη, από το μοναδικό ίσως πρόσωπο που θα μπορούσε να το κάνει. Για μια ακόμα φορά δεν εξηγήθηκε επαρκώς, γιατί ‘’ δεν έκλεισαν’’ την 5^η αξιολόγηση που άφησε  μετέωρη και ημιτελή η ‘’επάρατη’’ προκάτοχος , ώστε να της αφαιρέσουν κάθε  επιχειρηματολογία ;Γιατί προσπάθησαν με παλικαρισμούς  και δογματισμούς να το παίξουν ‘’ήρωες’’ και άφησαν να χαθεί μια ακόμα ευκαιρία; Ο έντιμος κ. Αντιπρόεδρος παραδέχθηκε ότι για όλες αυτές τις καθυστερήσεις υπήρξαν οικονομικές επιβαρύνσεις, χωρίς να τις προσδιορίσει και ούτε να αναλάβει την ευθύνη για το 3^ο  μνημόνιο που πρόσθεσε 80 ακόμα δις στο χρέος μας και όχι μόνο. Κυρίως  όμως κατέστησε τη χώρα μας αναξιόπιστο, σε σημείο να  μας ζητούν περισσότερα μόνο και μόνο για να ‘’πιάσουν’’ τα πραγματικά.

Συμπερασματικά θα αποδεχθώ ότι έγιναν έμμεσες ομολογίες για αυταπάτες  και παραλήψεις αλλά κυρίως για λανθασμένους χειρισμούς  της κατάστασης,  που όμως  έπρεπε να γνωρίζουν όταν  ‘’έσκιζαν’’ τα μνημόνια και φούσκωναν τα  ‘’αιθεροβάμονα’’ μυαλά των συμπολιτών μας. Από τα χρόνια της αρχαίας τραγωδίας μέχρι και σήμερα, είναι γνωστό ότι πάντα ακολουθεί ο κολασμός για την εξιλέωση, αφού δεν υπάρχει πια ο ‘’από μηχανής Θεός’’ για να σώσει έστω και τα προσχήματα. Τα λέγω όλα αυτά, διαβεβαιώνοντας ότι δεν ανήκω στα ‘’μέσα προπαγάνδας εσωτερικού που δεν βοηθούν την Κυβέρνηση και αντιστρατεύονται το εθνικό της έργο’’. Είμαι ένας απλός συνταξιούχος που πέραν της κοινής μοίρας που ζει με τους συνανθρώπους μας, έτυχε να έχει κάποιες προσωπικές εμπειρίες για τις ευρωπαϊκές πρακτικές. Στην πράξη λοιπόν, θέλει να βοηθήσει την Κυβέρνηση  να ξεφύγει από τις σκόπιμες και ιδεοληπτικές αυταπάτες της, που  τείνουν να καταστούν απάτες, σε βάρος των αναξιοπαθούντων Ελλήνων. Δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία βέβαια η επαναλαμβανόμενη επίκληση ‘’ότι οι άλλοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι’’,  όποιους και αν εννοούν – αφού ήξεραν την κατάσταση και με αυτή τη γνώση υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες. Δεν ταιριάζουν δικαιολογίες και κροκοδείλια δάκρυα εκ των υστέρων, ούτε αρκεί η ενοχοποίηση των προκατόχων τους για να δικαιολογήσει τη σημερινή μιζέρια. Για όλα αυτά βέβαια δεν ακούστηκε λέξη από τον πολιτικό ούτε σημαντική αντίδραση από τους δημοσιογράφους. Αντώνης Ταρνανάς 

ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΡ ΣΤΟ ΕΙΡΤ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

   [Μια  εικόνα από το μακρινό νοσταλγικό παρελθόν]

Η Κρατική μας Ραδιοτηλεόραση, που τόσα στραβά και ανάποδα της έχουν κατά καιρούς καταλογισθεί,  έχει  σίγουρα και τα αμέτρητα λαμπρά και θετικά της στοιχεία. Έχει κυρίως μια άρρηκτη σχέση  με τις διάφορες φάσεις της ιστορίας της Χώρας, αφού και η δική της ιστορία έχει περάσει επίσης από διάφορες φάσεις. Δεν θα ασχοληθώ με ημερομηνίες και άλλες λεπτομέρειες της δημιουργίας της, αλλά με προσωπικές μου εμπειρίες και εκτιμήσεις για το έργο της. Θα σας διηγηθώ δηλαδή με δικά μου λόγια πώς τη γνώρισα – διότι είχα την μεγάλη αυτή τύχη να τη γνωρίσω και σε κάποιο ελάχιστο μέτρο, να την υπηρετήσω εκ των έσω.

Η ιστοριούλα μας μοιάζει με παραμύθι, που όμως το έζησα και -για να το θυμάμαι ακόμα- συμπεραίνω ότι μου άρεσε Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, υπηρετούσα τη θητεία μου στο Χαϊδάρι, στη Σχολή Μηχανικών Τηλεπικοινωνιών, όπου  έμεινα και σαν εκπαιδευτής, μέχρι το 1958. Την εποχή εκείνη , το τεχνικό προσωπικό του Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, έκανε συχνές απεργίες με οικονομικά κυρίως αιτήματα. Την πρώτη φορά που διατάχθηκα να ‘’βοηθήσω’’ λόγω ειδικότητας στο στούντιο ήταν το 1954.

Αργότερα και με δεδομένη την πρώτη μου εμπειρία ακολούθησαν 4-5 ακόμα φορές που επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία. Η πρώτη μου θετική εντύπωση δεν έχει  σχέση με το ουσιαστικό αντικείμενο της εργασίας, αλλά με το φαγητό. Για πρώτη φορά στη ζωή μου γεύτηκα αστακό , γαλλικό ζαμπόν και άλλα ακριβά εδέσματα, στο εστιατόριο του Ζαππείου, που αποτελούσε δωρεάν προσφορά του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, για το σύνολο των ημερών της εκεί απασχόλησής μου. Δεν είμαι σε θέση να βεβαιώσω ότι το ίδιο ίσχυε και για το μόνιμο προσωπικό των ραδιοθαλάμων ή αποτελούσε ειδική προσφορά ‘’στα φανταράκια’’ που εκαλούντο να συνδράμουν, σε κάποιες δύσκολες ώρες. Σημειώνω ότι είχα κληθεί σε ανάλογες περιπτώσεις και σε διάφορα κέντρα του ΟΤΕ – σε περιόδους απεργίας – χωρίς όμως καμιά σχετική  φροντίδα σίτισης.

Έρχομαι τώρα στο στούντιο και τους ραδιοθαλάμους. Μη φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο και σημαντικό αισθητικά ή τεχνολογικά, αλλά ένα μικρό χώρο που σύχναζαν και υπηρετούσαν σημαντικοί άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων. Θυμάμαι τον ηθοποιό Απόστολο Αηδή, που  είχε μια ζωντανή πρωινή κωμική σειρά, τη θεία Λένα, τον Γιώργο Οικονομίδη, τον σκηνοθέτη Ίωνα Νταϊφά, την Αλέκα Κατσέλη  και τόσους άλλους πρωτοπόρους της μεταπολεμικής ραδιοφωνίας. Εκεί γνώρισα τον Στρατή Μυριβήλη, τον Οδυσσέα Ελύτη και άλλους σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων. Το υπόγειο του Ζαππείου αποτελούσε την εποχή εκείνη το πολιτιστικό κέντρο των Αθηνών, αφού το ραδιόφωνο  ήταν το μοναδικό μέσο που μπορούσε να τους φέρει σε επαφή με το ευρύτερο Ελληνικό κοινό, που σχετικά πρόσφατα είχε βγει  από τη δίνη της κατοχής, της πείνας και του εμφύλιου σπαραγμού. Η βραχεία και περιοδική αυτή εμπειρία  μου , αποτέλεσε ένα ακόμα μικρό ψήγμα στο μωσαϊκό  της διαμόρφωσης της  συνολικής προσωπικής  γνωστικής μου  συγκρότησης.

Όλα αυτά τα λαμπρά και εξαίσια δημιουργήματα της πάλαι ποτέ Ελληνικής Ραδιοφωνίας αποτέλεσαν τον ‘’σπόρο’’  για την μετέπειτα αειφόρο ανάπτυξη των νεότερων μορφών της ΕΡΤ, με τις οποιεσδήποτε μετονομασίες της. Από το μικρό και λιτό στούντιο της φωτογραφίας, πέρασαν τα σπουδαιότερα ονόματα των καλλιεπών παρουσιαστών και παρουσιαστριών, που συνέχισαν το έργο τους και  στους  νέους  καλαίσθητους και τεχνολογικά αρτιότερους , ραδιοθαλάμους του Μεγάρου της Αγίας Παρασκευής.

               Το πρώτο στούντιο του ΕΙΡ στο υπόγειο του Ζαππείου Μεγάρου

Έρχομαι τώρα στη σημερινή πραγματικότητα, της ΕΡΤ, που τα έχει σχεδόν όλα, αλλά δείχνει ότι κάτι της λείπει. Ίσως της λείπει ο ρομαντισμός της εποχής και  η αποκλειστικότητα στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Έχει όμως να αντιμετωπίσει και άλλες – εντελώς διαφορετικές συνθήκες- με υποψιασμένο και απαιτητικό κοινό και τον  ιδιωτικό και ενίοτε αθέμιτο ανταγωνισμό. Πολλές φορές τα καταφέρνει και μάλιστα πολύ ικανοποιητικά, διότι διαθέτει υψηλή τεχνολογία, εξειδικευμένο προσωπικό και ένα σπάνιο αρχείο, που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο δύσκολους  τηλεθεατές. Έχει , επί πλέον, μια οικονομική ευχέρεια που της δίνει ο υποχρεωτικός οβολός όλων των Ελλήνων, πράγμα που δημιουργεί και τις ανάλογες απαιτήσεις από τους ‘’εκόντες - άκοντες  χρηματοδότες της.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στη συνολική ιστορία της είναι ο κρατικός εναγκαλισμός, ο οποίος φθάνει στα όρια του στραγγαλισμού, όπως ολοφάνερα εκδηλώνεται τελευταία. Δηλαδή το πλεονέκτημά της έναντι της ιδιωτικής τηλεόρασης μετατρέπεται σε μειονέκτημα, διότι θέλει αλλά δεν την αφήνουν να δώσει όσα μπορεί και μπορεί πάρα πολλά. Εδώ ο απλός θεατής σηκώνει τα χέρια ψηλά  και εύχεται να κατανοήσει έμπρακτα αυτή την αδυναμία της, η Διοίκηση, η πολιτική ηγεσία και κάποια περιορισμένα ‘’κομματόσκυλα’’ που χαλάνε τη γενικότερη καλή εικόνα της δημόσιας τηλεόρασης. Ας μην παρασύρονται οι τελευταίοι από την όποια εξαργύρωση της κομματικής εύνοιας κάποιων συναδέλφων τους, που έγιναν και βουλευτές  με τη λίστα των τελευταίων εκλογών, διότι είναι κρίμα να καταδικάζουν  το εθνικό μας κανάλι σε ποσοστά ενημέρωσης ‘’πενίας’’, που δεν ταιριάζουν σε ένα τόσο σύγχρονο και αποτελεσματικό μέσο.  Αντώνης Ταρνανάς

ΜΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

[Γραμμένο από έναν  ερασιτέχνη που σέβεται την αλήθεια]

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει τις αδυναμίες του και αυτό το δικαίωμα  διεκδικώ και εγώ για τον εαυτό μου. Μία από αυτές είναι η επιλεκτική ευπιστία μου στους ανθρώπους που ‘’γράφουν και ομιλούν’’ σωστά Ελληνικά,  των οποίων παραβλέπω ενίοτε  την ουσία των γραφομένων. Έτσι λοιπόν, στη χορεία των δημοσιογράφων που διάβαζα και συνεχίζω να  παρακολουθώ, ήταν και η κυρία Ακριβοπούλου.

Συνέχισα να την παρακολουθώ ακόμα και όταν διαπίστωσα   κάποια έντονα  δείγματα  προσωπολατρίας  στο έργο της, παρά το γεγονός ότι το φαινόμενο αυτό  μου δημιουργούσε αποστροφή μέχρις ‘’αναφυλαξίας‘’.  Την αντίδραση αυτή μου δημιούργησε το γεγονός ότι βίωσα προσωπικά για 12 συναπτά έτη, ανάλογες καταστάσεις, σε χώρες του ‘’ υπαρκτού σοσιαλισμού’’. Παρόλα αυτά,  προσπαθούσα να δικαιολογήσω αυτή την ‘’παρά φύση’’ επιλογή, με τη γενικότερη ελληνική συνήθεια να διακρίνουμε εαυτούς και αλλήλους  σε Καραμανλικούς, Παπανδρεικούς, Βενιζελικούς και τόσους άλλους προσδιορισμούς, υπονοώντας στο βάθος ότι είμαστε απλοί φίλοι μέχρι και ‘’θιασώτες’’ της ‘’δεδηλωμένης’’ ιδεολογίας τους. Στην ίδια λογική  κινήθηκαν κατά καιρούς και κάποιοι κομματικοί  οργανισμοί που ιδιοποιήθηκαν και  μονοπωλούσαν, ή απέδιδαν στους αντιπάλους τους ,τον ‘’ τίτλο’’  δημοκρατικός, προοδευτικός, φιλελεύθερος , νεοφιλελεύθερος κλπ.

Με τη λογική αυτή λοιπόν απέφυγα να κάνω κριτική στους χαρακτηρισμούς της – έξω  από κάθε δημοκρατική δεοντολογία-  του άρθρου της[ 5.7.2016], που άγγιζε τα όρια  της προσωπολατρίας, αλήστου μνήμης εποχών. Θεώρησα το ολίσθημά της σαν μια ‘’ ασυνείδητη’’  και ατυχή συγκυρία, που συμβαίνει και σε άλλους. Βλέποντας όμως ότι αυτό δεν υπήρξε ένα τυχαίο περιστατικό αλλά έχει και συνέχεια και κυρίως μετά την ταύτιση κάποιων χαρακτηρισμών της για σύμμαχο χώρα που υπηρετούμε τον ίδιο κοινό σκοπό , με εκείνους  του γείτονα Σουλτάνου, που αντιμάχεται τον σκοπό αυτό, προβληματίστηκα. Για το λόγο αυτό, αποφάσισα να αντικρούσω την επιχειρηματολογία της [ παράγραφο με παράγραφο], παραθέτοντας στο τέλος αυτούσιο το κείμενό της, μη τυχόν και άθελά μου την αδικήσω.

Αρχίζω με το βασικό μου ερώτημα  ‘’ αν όλα αυτά εξακολουθεί να τα πιστεύει και σήμερα’’ ύστερα από τα όσα μεσολάβησαν και επιδείνωσαν ακόμα πιο πολύ την οικονομική και κοινωνική ζωή στη χώρα μας. Αν τυχόν έχει αλλάξει άποψη, γιατί δεν βγήκε να μας το πει αφού με την περσινή ‘’δήλωσή ‘’ της, πέραν της δημοσιογραφικής της ικανότητας,  έχει εξασφαλίσει δημόσιο βήμα σε όλα τα ελεγχόμενα κομματικά ΜΜΕ του αντικειμένου του θαυμασμού της;

Διαβάζω λοιπόν στο συγκεκριμένο άρθρο.. [ το ΟΧΙ μας ‘’ που έγινε ΝΑΙ’’, απότοκος ενός άθλιου πραξικοπήματος]. Συμφωνώ  απόλυτα μαζί της , με την ‘’ειδοποιό’’ διαφορά ότι τα φορτώνει όλα στους –πράγματι κακούς- άλλους και δεν λέει τίποτα  για την ‘’αβάσταχτη ελαφρότητα’’ του ειδώλου της. Κατά τον Μίλαν  Κούντερα ‘’όποιος θέλει διαρκώς να ΕΞΥΨΩΘΕΙ πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει ίλιγγος. Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από μας που μας τραβάει και μας καταπίνει, η επιθυμία μας να πέσουμε που μετά την πολεμάμε με τρόμο’’.

 Εκεί λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα. Παραβλέπει – ελπίζω όχι σκόπιμα – ότι ο κ. Τσίπρας , για να επιβάλει το ΝΑΙ,  διέγραψε τους σημαντικότερους πολυάριθμους  ιδεολογικούς συνεργάτες του  και προσκολλήθηκε στον κ. Καμένο και τους εκδιωχθέντες ή τους αυτομολήσαντες από το ΠΑΣΟΚ. Ας σταματήσει λοιπόν να αποδίδει ευθύνες μόνο στους άλλους, που αποτελεί την εύκολη λύση και τη φενάκη ‘’ λούφας και  παραλλαγής’’.

Συνεχίζει η αρθρογράφος [ δεν αντέχω να ξαναβλέπω   τα πλάνα από την πιο μεγαλειώδη στιγμή που ζήσαμε ποτέ στη Μεταπολιτευτική Ιστορία μας]. Φαίνεται ότι την εποχή που η χώρα έδιωξε τη χούντα  και επανέφερε τη δημοκρατία, δεν την πρόλαβε ή δεν την άκουσε η κυρία Ακριβοπούλου ή ότι έχει στρεβλή εικόνα  για τις μεγαλειώδεις στιγμές του Έθνους, που δεν το πιστεύω.

Λέγει επίσης ότι [ένας λαός καθημαγμένος από τη βαρβαρότητα  γερμανικής κοπής και ελληνικής εκτέλεσης έκοψε το νήμα της Ιστορίας του] και ακόμα  ότι [τσαλάκωσαν τον ηγέτη του αφού τον εκβίασαν…. και επέβαλ[λ]αν το στάτους της αλητείας]. Προσωπικά ξέρω ότι οι ΗΓΕΤΕΣ ούτε τσαλακώνονται και ούτε εκβιάζονται – αν οι ίδιοι δεν το θέλουν ή δεν το ανταλλάσσουν με κάτι πιο τερπνό και ωφέλιμο, όπως για παράδειγμα την καρέκλα της εξουσίας, για την οποία  συμμαχούμε με εθνικιστές και ‘’ψεκασμένους’’. Στην ουσία αυτό αποτελεί το ουσιαστικό τσαλάκωμα, αν παραβλέψουμε την αμετροέπεια και την ψευδολογία.

Όσον αφορά τους υπαινιγμούς για δυνάμεις που  κινούνται εντός των τειχών και κατέχουν κρίσιμα πόστα, ας τις ονοματίσει και ας τις παραπέμψει στη δικαιοσύνη – αν πιστεύει και σ’αυτή – αφού η εξουσία κατακρίνει και καταδικάζει  κάθε δικαστική απόφαση που δεν  ‘’βολεύει’’ τον κ. Πολάκη και άλλα βασικά στελέχη της ‘’ νέας τάξης’’. Πάντως παρατηρώ  μια απόκλιση από την κομματική γραμμή, αφού αναφέρεται σε υπονόμευση του εγχειρήματος του κ. Τσίπρα από ‘’τις 25 του Γενάρη του 2015’’, ενώ ο ίδιος κ. Τσίπρας,  έχει διαγράψει μεγάλο μέρος αυτής της περιόδου όπως και σημαντικά ονόματα – όπως του κ. Βαρουφάκη. Μήπως ο τελευταίος συγκαταλέγεται στην κατηγορία των υπόπτων;

Όσον αφορά τα κλαμπ των ‘’βάστα Σόιμπλε’’ και τους συνήθεις υπόπτους που κινούνται εντός των τειχών και κατέχουν κρίσιμα πόστα, ας ψαχτούν μεταξύ τους, διότι κάποιος τους έβαλε εκεί. Αντιπαραθέτω απλώς μια αντίστοιχη φράση των παιδικών μου εμπειριών  – που δεν γνωρίζει προσωπικά η αρθρογράφος – και μιλούσε για ‘’αγάντα Ρόμελ’’ , από τους οργιάζοντες μαυραγορίτες της εποχής. Δεν θέλω να κάνω παραλληλισμούς ούτε να ανατρέξω με ομοιότητες.

Αναφερόμενη στους ‘’εξαρτημένους’’ αποδέχεται  και μια διασταλτική αντίληψη περί ηθικής. Μήπως στην ίδια αυτή διασταλτική αντίληψη, εντάσσει και την αχαλίνωτη ψευδολογία και τη συνεχή  αυτοδιάψευση του περιβόητου κλεισίματος των αξιολογήσεων, που  μέχρι στιγμής δεν έχει επαληθευθεί; Εδώ, επειδή δεν διαθέτω τις αναγκαίες επιστημονικές γνώσεις της κυρίας Ακριβοπούλου, την οποία θα εξακολουθήσω να διαβάζω και να ‘’κρίνω’’, δεν θα κάνω σχόλια, διότι φοβάμαι ότι θα με οδηγήσουν στο λάθος να το συσχετίσω με την ‘’ανάθεση’’ της νέας της τηλεοπτικής εκπομπής στην ΕΡΤ. Βλέποντας ότι απομακρύνθηκαν όσοι συνεργάτες του ‘’πάνελ’’ είχαν αντίθετη άποψη και η θεαματικότητά της ‘’σέρνεται’’, δεν θέλω να αδικήσω και τις προσωπικές μου προτιμήσεις [ ας πρόσεχα]. Δέχομαι όμως κάθε αντίθετη άποψη από την ίδια, το κανάλι ή οποιονδήποτε άλλο υπέρμαχο της νέας αυτής τάξης [ που για μυημένους  θυμίζει και λίγο Μίλοβαν Τζίλας] .

Συμφωνώ και με  το ‘’εύστοχο καλαμπούρι’’ για την ανεύρεση νέων χειρογράφων του Μακιαβέλι, για τον τρόπο ακύρωσης ενός Πρωθυπουργού, δεν μας διευκρινίζει όμως τι γίνεται στην περίπτωση του  ‘’αυτοκαθησυχασμού’’  με την απλή κατοχή και κατοχύρωση της καρέκλας και της κουτάλας. Α. Ταρνανάς

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του άρθρου της κυρίας Ακριβοπούλου

Κατερίνα Ακριβοπούλου: Ηλεκτρισμένες μέρες…

5-07-2016 - 21:02μμ

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου 

Φορτισμένες οι μέρες αυτές…

Το  ΟΧΙ μας «που έγινε ΝΑΙ», ο οδυνηρός συμβιβασμός της 13^ης Ιουλίου, απότοκος ενός άθλιου πραξικοπήματος, η προμελετημένη, όπως αποδείχθηκε, διάσπαση, η διάρρηξη σχέσεων, η συναισθηματική κόπωση, η μαζική απογοήτευση, ο αναγκαστικός ρεαλισμός της ενσωμάτωσης κι αυτή η αβάσταχτη αίσθηση μιας ακόμη πιο αβάσταχτης ματαίωσης…

Δεν αντέχω -ομολογώ- να ξαναβλέπω τα πλάνα από την πιο μεγαλειώδη στιγμή που ζήσαμε ποτέ στη Μεταπολιτευτική Ιστορία μας. Η αναμέτρηση με τη νοσταλγία με βγάζει νοκ άουτ…

Ένας λαός καθημαγμένος από τη βαρβαρότητα γερμανικής κοπής και ελληνικής εκτέλεσης, έκοψε το νήμα της Ιστορίας στα μέτρα του και για να τον τιμωρήσουν του έκοψαν τη φόρα…Τσαλάκωσαν τον ηγέτη του αφού τον εκβίασαν, καταρράκωσαν το φρόνημα και επέβαλλαν το στάτους της αλητείας…

Δεν ήταν και πολύ δύσκολο εδώ που τα λέμε… Το κλαμπ των «Βάστα Σοϊμπλε» δεν απαρτίζεται μόνον από τους συνήθεις υπόπτους της αντιπολιτευτικής πλευράς… Αυτοί είναι πλέον πιο αναγνωρίσιμοι και από το σκοτάδι…Υποστηρίζεται σθεναρά και από δυνάμεις υπεράνω πάσης υποψίας που κινούνται εντός των τειχών από την πρώτη στιγμή …Κατέχουν κρίσιμα πόστα που επηρεάζουν όλη τη γκάμα της δημόσιας ζωής, παίρνουν αποφάσεις αρκετά δυσμενείς για το κοινωνικό σύνολο, στο όνομα των υποχρεώσεων της συμφωνίας, ελέγχουν μηχανισμούς φτιαγμένους με τα δομικά υλικά του προηγούμενου συστήματος, έχουν διασυνδέσεις που δεν τους βάζει ο κοινός νους και συμβάλλουν αποφασιστικά στην υπονόμευση του εγχειρήματος που ξεκίνησε ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη του 2015…

Είναι οι λεγόμενοι «εξαρτημένοι»… Με βασικό γνώρισμα μια διασταλτική αντίληψη περί ηθικής, έχουν ποικίλες εξαρτήσεις από το παρελθόν και ως εκ τούτου είναι δεσμευμένοι από την υποσχετική της διάβρωσης…

Για τους οξυδερκείς παρατηρητές ή ακόμη περισσότερο για τους γνωρίζοντες, είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι καθώς το «παράλληλο πρόγραμμα» το οποίο δουλεύουν, έχει εκφάνσεις από την πρώτη στιγμή. Ένα τυπικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι πέρυσι τέτοιες μέρες, διοχετεύονταν συστηματικά δύο γραμμές, όχι μόνο σε ο,τι αφορούσε τη διαπραγμάτευση αλλά και στις κινήσεις της περιόδου εκείνης…

Ωστόσο η «πολιτική ορθότητα» της αναγκαστικής διαχείρισης, δεν επιτρέπει εύκολα το ξεμπρόστιασμα τους, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση…

Όχι δεν πρόκειται για τη βολική κοινοτοπία της συνωμοσίας, ούτε για το ζωτικό άλλοθι των σοβαρών ανεπαρκειών που παρουσιάζει σε πολλούς τομείς η κυβέρνηση, η οποία είναι ήδη υπόλογη για εγκατάλειψη της κοινωνικής πλειοψηφίας στην οποία στηρίχτηκε. Κι αυτές τις μέρες της μνήμης και της υπόμνησης, μια τέτοια διαπίστωση λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής δυσθυμίας και θυμού…

Πρόκειται όμως για μια πολυπλόκαμη παγίδα που ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή, συνοψίζεται στο πιο εύστοχο καλαμπούρι το οποίο κάνει θραύση στα social media: «Βρέθηκαν λέει, άγνωστα χειρόγραφα του Μακιαβέλι. Ο καλύτερος τρόπος για να ακυρώσεις έναν  πρωθυπουργό είναι να τον καθησυχάσεις»…

Ο Σεπτέμβρης είναι μεθαύριο, η επέτειος του ΟΧΙ μόλις χθες και οι μέρες ηλεκτρισμένες…

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΦΑΙΔΡΟΤΗΤΑ

Το δικαίωμα του ‘’αυτοπροσδιορισμού’’ που θέλησε να αποδώσει στους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης  ο κ. ΓΑΠ, εν γνώσει του ότι είναι όλοι  Έλληνες πολίτες, μου ξανάρχεται στο νου μετά τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν  τελευταία στη χώρα μας. Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα θέτει εν αμφιβόλω ακόμα και την ιστορική  συνέχεια με τους αρχαίους προγόνους μας.  Αλήθεια τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς με  τα σύγχρονα καραγκιοζιλίκια μας, με  όσα σοφά δίδαξαν και έπραξαν  οι Αρχαίοι Έλληνες;

 Μου ξανάρχεται στο νου ένα άρθρο, του γνωστού Καθηγητή Καρδιολογίας κ. Στεφανάδη, που έγραψε σε όχι και τόσο ανύποπτο χρόνο [25.3.2014], αναλύοντας ένα ποίημα του αείμνηστου Άγγελου Βλάχου, στο οποίο έχω και εγώ αναφερθεί στο παρελθόν.  Το άρθρο είχε   επετειακό χαρακτήρα για την Εθνική μας παλιγγενεσία  , αλλά αποδεικνύεται και προφητικό και διατηρεί όλη του την επικαιρότητα  στις μέρες μας, γι΄αυτό και το παραθέτω αυτούσιο.

                         ‘’’’         Άρθρο του Καθηγητή Καρδιολογίας Χριστόδ. Στεφανάδη, στο ‘’Πρώτο Θέμα’’   -25.3.2014

Ο Άγγελος Βλάχος (ποιητής, διπλωμάτης και πολιτικός) πριν από περίπου εκατό χρόνια έγραψε ένα ποίημα με τίτλο «Η γη της Ελλάδος» και η προφανής προσπάθειά του ήταν τότε να ωραιοποιήσει τη χώρα μας. Η πρώτη στροφή του ποιήματος έχει ως εξής: «Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς...»

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του ποιητή, με την πάροδο του χρόνου η έννοια της χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας άλλαξε. Έτσι  σήμερα στη συνείδηση του λαού στη χώρα αυτή που περιγράφει ο ποιητής, μια χώρα ευτυχίας και ευδαιμονίας, όπου η ευλογημένη μεσογειακή φύση δίνει αφειδώς τους πλούσιους καρπούς της στους κατοίκους, οι οποίοι τους απολαμβάνουν σε ένα ονειρικό περιβάλλον, η έννοια της φράσης «η γη της φαιδράς πορτοκαλέας» έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. 
Αναφέρεται σε μια χώρα με κακή οργάνωση και επομένως με φαιδρή αντιμετώπιση των μικρών ή των μεγάλων προβλημάτων. Μια χώρα όπου η έννοια του συλλογικού συμφέροντος έχει τελείως υποχωρήσει εμπρός στο ατομικό συμφέρον και την ιδιοτέλεια. Μια χώρα όπου η έννοια της συντεχνιακής  συσπείρωσης των πολιτών έχει τελείως στρεβλωθεί. Και αντί να συστρατεύονται οι κοινωνικές ομάδες στη βελτίωση της παραγωγικότητας, εξαντλούν την ενεργητικότητά τους ή ακόμα και την επιθετικότητά τους σε αντιπαραγωγικές και επομένως παράλογες διεκδικήσεις, οι οποίες πολλές φορές επηρεάζουν δυσμενώς άλλες κοινωνικές ομάδες. Κραυγαλέο παράδειγμα οι καταλήψεις δημόσιων ή ιδιωτικών χώρων. Δηλαδή με λίγα λόγια αναφέρεται σε μια χώρα φαιδρή, με την έννοια της έλλειψης σοβαρότητας. 

«Η υψηλή πολιτική δεν είναι παρά κοινή λογική που εφαρμόζεται σε μεγάλα πράγματα» Ναπολέων Βοναπάρτης

Ουσιαστικά η εικόνα αυτή της χώρας μας δομήθηκε προοδευτικά μετά τον Πόλεμο.
Στις έξι δεκαετίες που πέρασαν από τότε, η Ελλάδα του αγώνα, του αλβανικού έπους και της Αντίστασης, η Ελλάδα της προσπάθειας, του μόχθου, των αγώνων και της διεθνούς αναγνώρισης, η Ελλάδα που τροφοδότησε άλλες χώρες με πολύτιμο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό μετεξελίχθηκε σε μια χώρα που παραπαίει, στενάζει και κλυδωνίζεται. Μια Ελλάδα χωρίς ουσιαστική παραγωγή, με τεράστιο εξωτερικό χρέος και με επαχθή  μνημόνια...
Μια Ελλάδα όπου η αξιοκρατία έχει περίπου εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση της στην αναξιοκρατία και πολλές φορές, ακόμα χειρότερα, στη φαυλοκρατία. Μια Ελλάδα που η κοινωνική συνοχή της δοκιμάζεται. Μια Ελλάδα που η πολιτική ζωή της, καθρέφτης της λαϊκής οργής και αμφιθυμίας, προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. 
Μια Ελλάδα όμως που με μια κυβέρνηση συμμαχίας προσπαθεί να σταθεροποιήσει την κοινωνία και τη χώρα, παρά το κυνικά λεγόμενο «πολιτικό κόστος» και αυτό το γεγονός είναι πολύ ελπιδοφόρο. Για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε στο μέλλον μια χώρα, όχι της «φαιδράς πορτοκαλέας», ούτε άλλων φυτών, όπως η «Ελαία» ή στοιχείων της φύσης όπως το «Ποτάμι», που εύχομαι να μην αποδειχθούν φαιδρά, αλλά μια σύγχρονη χώρα, ανταγωνιστική, δημοκρατική, με υψηλής στάθμης Παιδεία, κοινωνική μέριμνα, αξιοκρατία, παραγωγικότητα, Δικαιοσύνη και με αμυντική ισχύ.
Μια Ελλάδα απαλλαγμένη από επίδοξους σωτήρες και μάγους...    

Γιατί η δεύτερη στροφή του ποιήματος του Άγγελου Βλάχου που αναφέραμε στην αρχή για την «Γη της Ελλάδος» αναφέρει:
«Ξεύρεις την γη, ήτις παντού με αίμα εβάφη
Όπου κοιλάδες και βουνά είναι τυράννων τάφοι;
Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς»
Γιατί αυτή κατά τη γνώμη μου είναι και πρέπει να είναι η Ελλάδα! ‘’’’

Πόσο δίκαιο είχε ο ποιητής, όταν 100 χρόνια πριν έγραφε το ποίημά του και πόσο επίκαιρη γίνεται σήμερα η επίκλησή του, μη τυχόν και συνετιστούν κάποιοι αποθρασυμένοι ‘’ηγεμόνες’’ , που προσπαθούν να επιβάλουν τις ιδεοληπτικές τους αγκυλώσεις, αγνοώντας τη λογική και κυρίως το κοινώς αποκαλούμενο εθνικό συμφέρον.

Αντί της φαιδράς πορτοκαλέας της αισιόδοξης πρώτης στροφής του ποιήματος, βρισκόμαστε ήδη  στην Ελλάδα των επίδοξων σωτήρων , των μαθητευόμενων μάγων και εκείνων που ισχυρίζονται ότι μας ψεκάζουν. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς τα φαινόμενα Σώρρα και τους κατά καιρούς μιμητές του, ακόμα  και στην πολιτική ζωή της χώρας;

Πώς να ορθοποδήσει μια χώρα που αποδέχεται άκριτα τις πιο ακραίες και παράλογες δηλώσεις ενός ‘’πονηρούλη’’ τυχοδιώκτη ότι θα σώσει τους νεοέλληνες και – με τη βοήθεια του Δία – θα εξοφλήσει και το εθνικό μας χρέος; Σκεφθείτε δε ότι σε πρώτη φάση αποδέχτηκαν αυτές τις θεωρίες του και ελληνικά δικαστήρια. Κάτι ανάλογο επιχειρούν για περισσότερο από δυο χρόνια και οι κυβερνώντες μας και κανείς δεν τόλμησε να τους ‘’ξεμπροστιάσει’’ , μη τυχόν χάσει τα κεκτημένα του ή διαψευσθεί η αποδεδειγμένη πια αφέλειά του. Οι νεοέλληνες έχουν πάντα κριτήριο τα καλά και συμφέροντα και κυρίως τον εγωισμό τους.

Προβάλλουμε σαν εξυπνάδα τη χωριάτικη κουτοπονηριά και έτσι έχουμε καταντήσει σαν τον ‘’Θύμιο’’ των Ελληνικών επιθεωρήσεων της δεκαετίας του 1960  . Επανέρχεται στην επικαιρότητα η ανεκδοτολογία παλαιότερων εποχών και ξαναβρίσκει το γέλιο του το ‘’παρδαλό κατσίκι του Φωκίωνα Δημητριάδη. Είμαστε για γέλια και για κλάματα, αφού γίναμε έρμαια στα χέρια των επιτήδειων   της ‘’συμπαντικής συνειδητότητας’’  του Σώρρα και  των ‘’αριστεροδέξιων’’ καιροσκοπισμών μιας νέας πολιτικής τάξης ατόμων      που δεν εννοούν να εγκαταλείψουν τις καρέκλες τους έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.

Καλά λοιπόν και επί τέλους η Ελληνική δικαιοσύνη είδε το φως το αληθινό και καταδίκασε το Σώρρα. Ποιος όμως θα επιστρέψει τα τόσα χαμένα χρήματα στο βωμό του ‘’Δία’’ και κυρίως ποιος θα πείσει τους αμέτρητους οπαδούς πλέον αυτής της μαφίας, από τη νέα δεισιδαιμονία τους; Όταν μια οργανωμένη πολιτεία ανέχεται και τυπικά αποδέχεται φαινόμενα τύπου Σώρρα, τι να σου κάνει  ο ‘’εθισμένος’’ στην κολακεία και τον λαϊκισμό, αποκαμωμένος από την 6ετή συνεχόμενη ύφεση, λαός μας;

Ας προσέξουμε λοιπόν  και ας μάθουμε επί τέλους από τα παθήματά μας , αφού  παραδείγματα καιροσκόπων και θαυματοποιών  είχαμε και στο παρελθόν και εξακολουθούμε να έχουμε αμέτρητα τελευταία . Καλόν είναι να αποφύγουμε ανάλογα και ίσως χειρότερα δεινά στο άμεσο μάλλον, από άλλους  ‘’μάγιστρους’’ που διαφεντεύουν τη ζωή μας  , διότι στην περίπτωση αυτή το κακό θα είναι ανεπανόρθωτο και δυστυχώς ,για την περίπτωση αυτή,  δεν έχει προβλεφθεί και δυνατότητα δικαστικής παρέμβασης.

Αντώνης Ταρνανάς