ΜΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

[Γραμμένο από έναν  ερασιτέχνη που σέβεται την αλήθεια]

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει τις αδυναμίες του και αυτό το δικαίωμα  διεκδικώ και εγώ για τον εαυτό μου. Μία από αυτές είναι η επιλεκτική ευπιστία μου στους ανθρώπους που ‘’γράφουν και ομιλούν’’ σωστά Ελληνικά,  των οποίων παραβλέπω ενίοτε  την ουσία των γραφομένων. Έτσι λοιπόν, στη χορεία των δημοσιογράφων που διάβαζα και συνεχίζω να  παρακολουθώ, ήταν και η κυρία Ακριβοπούλου.

Συνέχισα να την παρακολουθώ ακόμα και όταν διαπίστωσα   κάποια έντονα  δείγματα  προσωπολατρίας  στο έργο της, παρά το γεγονός ότι το φαινόμενο αυτό  μου δημιουργούσε αποστροφή μέχρις ‘’αναφυλαξίας‘’.  Την αντίδραση αυτή μου δημιούργησε το γεγονός ότι βίωσα προσωπικά για 12 συναπτά έτη, ανάλογες καταστάσεις, σε χώρες του ‘’ υπαρκτού σοσιαλισμού’’. Παρόλα αυτά,  προσπαθούσα να δικαιολογήσω αυτή την ‘’παρά φύση’’ επιλογή, με τη γενικότερη ελληνική συνήθεια να διακρίνουμε εαυτούς και αλλήλους  σε Καραμανλικούς, Παπανδρεικούς, Βενιζελικούς και τόσους άλλους προσδιορισμούς, υπονοώντας στο βάθος ότι είμαστε απλοί φίλοι μέχρι και ‘’θιασώτες’’ της ‘’δεδηλωμένης’’ ιδεολογίας τους. Στην ίδια λογική  κινήθηκαν κατά καιρούς και κάποιοι κομματικοί  οργανισμοί που ιδιοποιήθηκαν και  μονοπωλούσαν, ή απέδιδαν στους αντιπάλους τους ,τον ‘’ τίτλο’’  δημοκρατικός, προοδευτικός, φιλελεύθερος , νεοφιλελεύθερος κλπ.

Με τη λογική αυτή λοιπόν απέφυγα να κάνω κριτική στους χαρακτηρισμούς της – έξω  από κάθε δημοκρατική δεοντολογία-  του άρθρου της[ 5.7.2016], που άγγιζε τα όρια  της προσωπολατρίας, αλήστου μνήμης εποχών. Θεώρησα το ολίσθημά της σαν μια ‘’ ασυνείδητη’’  και ατυχή συγκυρία, που συμβαίνει και σε άλλους. Βλέποντας όμως ότι αυτό δεν υπήρξε ένα τυχαίο περιστατικό αλλά έχει και συνέχεια και κυρίως μετά την ταύτιση κάποιων χαρακτηρισμών της για σύμμαχο χώρα που υπηρετούμε τον ίδιο κοινό σκοπό , με εκείνους  του γείτονα Σουλτάνου, που αντιμάχεται τον σκοπό αυτό, προβληματίστηκα. Για το λόγο αυτό, αποφάσισα να αντικρούσω την επιχειρηματολογία της [ παράγραφο με παράγραφο], παραθέτοντας στο τέλος αυτούσιο το κείμενό της, μη τυχόν και άθελά μου την αδικήσω.

Αρχίζω με το βασικό μου ερώτημα  ‘’ αν όλα αυτά εξακολουθεί να τα πιστεύει και σήμερα’’ ύστερα από τα όσα μεσολάβησαν και επιδείνωσαν ακόμα πιο πολύ την οικονομική και κοινωνική ζωή στη χώρα μας. Αν τυχόν έχει αλλάξει άποψη, γιατί δεν βγήκε να μας το πει αφού με την περσινή ‘’δήλωσή ‘’ της, πέραν της δημοσιογραφικής της ικανότητας,  έχει εξασφαλίσει δημόσιο βήμα σε όλα τα ελεγχόμενα κομματικά ΜΜΕ του αντικειμένου του θαυμασμού της;

Διαβάζω λοιπόν στο συγκεκριμένο άρθρο.. [ το ΟΧΙ μας ‘’ που έγινε ΝΑΙ’’, απότοκος ενός άθλιου πραξικοπήματος]. Συμφωνώ  απόλυτα μαζί της , με την ‘’ειδοποιό’’ διαφορά ότι τα φορτώνει όλα στους –πράγματι κακούς- άλλους και δεν λέει τίποτα  για την ‘’αβάσταχτη ελαφρότητα’’ του ειδώλου της. Κατά τον Μίλαν  Κούντερα ‘’όποιος θέλει διαρκώς να ΕΞΥΨΩΘΕΙ πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει ίλιγγος. Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από μας που μας τραβάει και μας καταπίνει, η επιθυμία μας να πέσουμε που μετά την πολεμάμε με τρόμο’’.

 Εκεί λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα. Παραβλέπει – ελπίζω όχι σκόπιμα – ότι ο κ. Τσίπρας , για να επιβάλει το ΝΑΙ,  διέγραψε τους σημαντικότερους πολυάριθμους  ιδεολογικούς συνεργάτες του  και προσκολλήθηκε στον κ. Καμένο και τους εκδιωχθέντες ή τους αυτομολήσαντες από το ΠΑΣΟΚ. Ας σταματήσει λοιπόν να αποδίδει ευθύνες μόνο στους άλλους, που αποτελεί την εύκολη λύση και τη φενάκη ‘’ λούφας και  παραλλαγής’’.

Συνεχίζει η αρθρογράφος [ δεν αντέχω να ξαναβλέπω   τα πλάνα από την πιο μεγαλειώδη στιγμή που ζήσαμε ποτέ στη Μεταπολιτευτική Ιστορία μας]. Φαίνεται ότι την εποχή που η χώρα έδιωξε τη χούντα  και επανέφερε τη δημοκρατία, δεν την πρόλαβε ή δεν την άκουσε η κυρία Ακριβοπούλου ή ότι έχει στρεβλή εικόνα  για τις μεγαλειώδεις στιγμές του Έθνους, που δεν το πιστεύω.

Λέγει επίσης ότι [ένας λαός καθημαγμένος από τη βαρβαρότητα  γερμανικής κοπής και ελληνικής εκτέλεσης έκοψε το νήμα της Ιστορίας του] και ακόμα  ότι [τσαλάκωσαν τον ηγέτη του αφού τον εκβίασαν…. και επέβαλ[λ]αν το στάτους της αλητείας]. Προσωπικά ξέρω ότι οι ΗΓΕΤΕΣ ούτε τσαλακώνονται και ούτε εκβιάζονται – αν οι ίδιοι δεν το θέλουν ή δεν το ανταλλάσσουν με κάτι πιο τερπνό και ωφέλιμο, όπως για παράδειγμα την καρέκλα της εξουσίας, για την οποία  συμμαχούμε με εθνικιστές και ‘’ψεκασμένους’’. Στην ουσία αυτό αποτελεί το ουσιαστικό τσαλάκωμα, αν παραβλέψουμε την αμετροέπεια και την ψευδολογία.

Όσον αφορά τους υπαινιγμούς για δυνάμεις που  κινούνται εντός των τειχών και κατέχουν κρίσιμα πόστα, ας τις ονοματίσει και ας τις παραπέμψει στη δικαιοσύνη – αν πιστεύει και σ’αυτή – αφού η εξουσία κατακρίνει και καταδικάζει  κάθε δικαστική απόφαση που δεν  ‘’βολεύει’’ τον κ. Πολάκη και άλλα βασικά στελέχη της ‘’ νέας τάξης’’. Πάντως παρατηρώ  μια απόκλιση από την κομματική γραμμή, αφού αναφέρεται σε υπονόμευση του εγχειρήματος του κ. Τσίπρα από ‘’τις 25 του Γενάρη του 2015’’, ενώ ο ίδιος κ. Τσίπρας,  έχει διαγράψει μεγάλο μέρος αυτής της περιόδου όπως και σημαντικά ονόματα – όπως του κ. Βαρουφάκη. Μήπως ο τελευταίος συγκαταλέγεται στην κατηγορία των υπόπτων;

Όσον αφορά τα κλαμπ των ‘’βάστα Σόιμπλε’’ και τους συνήθεις υπόπτους που κινούνται εντός των τειχών και κατέχουν κρίσιμα πόστα, ας ψαχτούν μεταξύ τους, διότι κάποιος τους έβαλε εκεί. Αντιπαραθέτω απλώς μια αντίστοιχη φράση των παιδικών μου εμπειριών  – που δεν γνωρίζει προσωπικά η αρθρογράφος – και μιλούσε για ‘’αγάντα Ρόμελ’’ , από τους οργιάζοντες μαυραγορίτες της εποχής. Δεν θέλω να κάνω παραλληλισμούς ούτε να ανατρέξω με ομοιότητες.

Αναφερόμενη στους ‘’εξαρτημένους’’ αποδέχεται  και μια διασταλτική αντίληψη περί ηθικής. Μήπως στην ίδια αυτή διασταλτική αντίληψη, εντάσσει και την αχαλίνωτη ψευδολογία και τη συνεχή  αυτοδιάψευση του περιβόητου κλεισίματος των αξιολογήσεων, που  μέχρι στιγμής δεν έχει επαληθευθεί; Εδώ, επειδή δεν διαθέτω τις αναγκαίες επιστημονικές γνώσεις της κυρίας Ακριβοπούλου, την οποία θα εξακολουθήσω να διαβάζω και να ‘’κρίνω’’, δεν θα κάνω σχόλια, διότι φοβάμαι ότι θα με οδηγήσουν στο λάθος να το συσχετίσω με την ‘’ανάθεση’’ της νέας της τηλεοπτικής εκπομπής στην ΕΡΤ. Βλέποντας ότι απομακρύνθηκαν όσοι συνεργάτες του ‘’πάνελ’’ είχαν αντίθετη άποψη και η θεαματικότητά της ‘’σέρνεται’’, δεν θέλω να αδικήσω και τις προσωπικές μου προτιμήσεις [ ας πρόσεχα]. Δέχομαι όμως κάθε αντίθετη άποψη από την ίδια, το κανάλι ή οποιονδήποτε άλλο υπέρμαχο της νέας αυτής τάξης [ που για μυημένους  θυμίζει και λίγο Μίλοβαν Τζίλας] .

Συμφωνώ και με  το ‘’εύστοχο καλαμπούρι’’ για την ανεύρεση νέων χειρογράφων του Μακιαβέλι, για τον τρόπο ακύρωσης ενός Πρωθυπουργού, δεν μας διευκρινίζει όμως τι γίνεται στην περίπτωση του  ‘’αυτοκαθησυχασμού’’  με την απλή κατοχή και κατοχύρωση της καρέκλας και της κουτάλας. Α. Ταρνανάς

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του άρθρου της κυρίας Ακριβοπούλου

Κατερίνα Ακριβοπούλου: Ηλεκτρισμένες μέρες…

5-07-2016 - 21:02μμ

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου 

Φορτισμένες οι μέρες αυτές…

Το  ΟΧΙ μας «που έγινε ΝΑΙ», ο οδυνηρός συμβιβασμός της 13^ης Ιουλίου, απότοκος ενός άθλιου πραξικοπήματος, η προμελετημένη, όπως αποδείχθηκε, διάσπαση, η διάρρηξη σχέσεων, η συναισθηματική κόπωση, η μαζική απογοήτευση, ο αναγκαστικός ρεαλισμός της ενσωμάτωσης κι αυτή η αβάσταχτη αίσθηση μιας ακόμη πιο αβάσταχτης ματαίωσης…

Δεν αντέχω -ομολογώ- να ξαναβλέπω τα πλάνα από την πιο μεγαλειώδη στιγμή που ζήσαμε ποτέ στη Μεταπολιτευτική Ιστορία μας. Η αναμέτρηση με τη νοσταλγία με βγάζει νοκ άουτ…

Ένας λαός καθημαγμένος από τη βαρβαρότητα γερμανικής κοπής και ελληνικής εκτέλεσης, έκοψε το νήμα της Ιστορίας στα μέτρα του και για να τον τιμωρήσουν του έκοψαν τη φόρα…Τσαλάκωσαν τον ηγέτη του αφού τον εκβίασαν, καταρράκωσαν το φρόνημα και επέβαλλαν το στάτους της αλητείας…

Δεν ήταν και πολύ δύσκολο εδώ που τα λέμε… Το κλαμπ των «Βάστα Σοϊμπλε» δεν απαρτίζεται μόνον από τους συνήθεις υπόπτους της αντιπολιτευτικής πλευράς… Αυτοί είναι πλέον πιο αναγνωρίσιμοι και από το σκοτάδι…Υποστηρίζεται σθεναρά και από δυνάμεις υπεράνω πάσης υποψίας που κινούνται εντός των τειχών από την πρώτη στιγμή …Κατέχουν κρίσιμα πόστα που επηρεάζουν όλη τη γκάμα της δημόσιας ζωής, παίρνουν αποφάσεις αρκετά δυσμενείς για το κοινωνικό σύνολο, στο όνομα των υποχρεώσεων της συμφωνίας, ελέγχουν μηχανισμούς φτιαγμένους με τα δομικά υλικά του προηγούμενου συστήματος, έχουν διασυνδέσεις που δεν τους βάζει ο κοινός νους και συμβάλλουν αποφασιστικά στην υπονόμευση του εγχειρήματος που ξεκίνησε ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη του 2015…

Είναι οι λεγόμενοι «εξαρτημένοι»… Με βασικό γνώρισμα μια διασταλτική αντίληψη περί ηθικής, έχουν ποικίλες εξαρτήσεις από το παρελθόν και ως εκ τούτου είναι δεσμευμένοι από την υποσχετική της διάβρωσης…

Για τους οξυδερκείς παρατηρητές ή ακόμη περισσότερο για τους γνωρίζοντες, είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι καθώς το «παράλληλο πρόγραμμα» το οποίο δουλεύουν, έχει εκφάνσεις από την πρώτη στιγμή. Ένα τυπικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι πέρυσι τέτοιες μέρες, διοχετεύονταν συστηματικά δύο γραμμές, όχι μόνο σε ο,τι αφορούσε τη διαπραγμάτευση αλλά και στις κινήσεις της περιόδου εκείνης…

Ωστόσο η «πολιτική ορθότητα» της αναγκαστικής διαχείρισης, δεν επιτρέπει εύκολα το ξεμπρόστιασμα τους, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση…

Όχι δεν πρόκειται για τη βολική κοινοτοπία της συνωμοσίας, ούτε για το ζωτικό άλλοθι των σοβαρών ανεπαρκειών που παρουσιάζει σε πολλούς τομείς η κυβέρνηση, η οποία είναι ήδη υπόλογη για εγκατάλειψη της κοινωνικής πλειοψηφίας στην οποία στηρίχτηκε. Κι αυτές τις μέρες της μνήμης και της υπόμνησης, μια τέτοια διαπίστωση λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής δυσθυμίας και θυμού…

Πρόκειται όμως για μια πολυπλόκαμη παγίδα που ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή, συνοψίζεται στο πιο εύστοχο καλαμπούρι το οποίο κάνει θραύση στα social media: «Βρέθηκαν λέει, άγνωστα χειρόγραφα του Μακιαβέλι. Ο καλύτερος τρόπος για να ακυρώσεις έναν  πρωθυπουργό είναι να τον καθησυχάσεις»…

Ο Σεπτέμβρης είναι μεθαύριο, η επέτειος του ΟΧΙ μόλις χθες και οι μέρες ηλεκτρισμένες…