Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ

 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

Β] Πράγα – Βόννη – Πράγα [μια παρένθεση]

               

          Με την κατάσταση στην Πράγα να μην αποκλείει και ακραίες ακόμα εξελίξεις και τη δική μου ζωή να έχει στρώσει επαγγελματικά και οικογενειακά, απολάμβανα  τις ομορφιές της χώρας, όταν έφθασε  μια νέα τηλεγραφική διαταγή από το Υπουργείο Εξωτερικών που με καλούσε να μεταβώ άμεσα στη Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης, σε αμοιβαία αντικατάσταση εκεί υπηρετούντος συναδέλφου. Την μετάθεση αυτή δεν την είχα ζητήσει εγώ ούτε όμως εκείνος,  ο οποίος μάλιστα , δεν επιθυμούσε τότε να υπηρετήσει σε ''ανατολικό'' πόστο. Επί πλέον είχα προπληρώσει το ενοίκιο του σπιτιού μου για όλο το έτος και είχα υπογράψει συμβόλαιο για πέντε χρόνια, με δικαίωμα μονομερούς ανανέωσης.

       Την ίδια περίοδο είχε φθάσει στην Πράγα και ο νέος Εμπορικός Ακόλουθος και γνωρίζοντας τις δυσκολίες εξεύρεσης κατοικίας, του πρότεινα να χρησιμοποιήσει, προσωρινά και δωρεάν  τη δική μου, που το  ενοίκιό της είχε προπληρωθεί για όλο το 1968 από μένα. Μετά τη λήξη του έτους και εφόσον δεν επέστρεφα στην Πράγα, θα αποφάσιζε εκείνος αν θα το κρατούσε ή όχι, λόγω μεγέθους και κόστους.

       Πήρα αυθαίρετα το ρίσκο να μη διακόψω  το συμβόλαιο του σπιτιού και μετέφερα την οικογένεια και την οικοσκευή μου στη Βόννη. Εκεί ενημερώθηκα από τον Πρέσβη Αλέξη Κύρου ότι, εν μέσω χούντας, ήθελαν να αντικαταστήσω τον συνάδελφο μου, που κατηγορούσαν ως χουντικό. Βλέποντας από την αρχή την τραγελαφικότητα της κατάστασης, δεν άνοιξα την οικοσκευή μου και έμεινα σε ένα επιπλωμένο διαμέρισμα , κρατώντας  την  στις αποθήκες του γερμανικού τελωνείου , με προσωπική μου χρέωση, αφού το Δημόσιο λογιστικό, δεν επέτρεπε συμμετοχή του Δημοσίου σ'αυτή τη δαπάνη.

       Ο πρέσβης μου, προς τον οποίο απευθυνόμουν κατά καιρούς για την  παράλογη αυτή εξέλιξη, με διαβεβαίωνε ότι ''θα φύγει αυτός  και εσύ θα μείνεις''. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές αλλά, ενώ έμενα εγώ χωρίς να το επιθυμώ, έμενε και ''ο άλλος'', με τον οποίο, σημειωτέον , διατηρούσα άριστες σχέσεις και έκανα καθημερινά παρέα μαζί του.

      Στις συζητήσεις που κάναμε με τον συνάδελφο, μου εξήγησε ότι σε κάποια φάση της υπηρεσίας  του  στην Πρεσβεία της Βόννης, είχε κατηγορηθεί από το εκεί στρατιωτικό Γραφείο, ''ότι έδινε απόρρητες υπηρεσιακές πληροφορίες στον Παύλο Μπακογιάννη '' που εργαζόταν στη φωνή του Μονάχου. Στην προσπάθειά του να απαγκιστρωθεί από αυτή την κατάσταση, δέχθηκε να παίξει το παιχνίδι των στρατιωτικών. Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω αυτή την εκδοχή, είμαι όμως σε θέση να γνωρίζω ότι στη Γερμανία και ειδικότερα στη Βόννη, εκείνη την περίοδο συνέβαιναν σημεία και τέρατα. Μέλη Ελληνικών Υπηρεσιών οδηγούντο βιαίως στην Ελλάδα και αφού ''έπαιρναν ένα μαθηματάκι στο ΕΑΤ-ΕΣΑ'', γύριζαν πίσω στα χάλια τους, με μόνη προσπάθεια να μη χάσουν τη δουλειά τους. Ακόμα, ένας Αρχιμανδρίτης, ύστερα από κατηγορία του  στρατιωτικού  κλιμακίου ότι βρέθηκαν κρυμμένα κάτω από την Αγία Τράπεζα ''αντεθνικά φυλλάδια'', οδηγήθηκε  επίσης στην ''αρμόδια''  Υπηρεσία των Αθηνών και επιστρέφοντας στη Βόννη  έδειχνε   ''αγνώριστος''.

       Σε μια ανώμαλη περίοδο πολλά μπορούν να συμβούν, ποτέ όμως δεν περιμένεις ότι θα έρθει και η δική σου σειρά. Ένα βράδυ λοιπόν, όπως γινόταν συχνά τελευταία, μου πρότεινε ο συνάδελφος  - που κλήθηκα να  αντικαταστήσω - να πάμε στο γειτονικό ΒΑD GOTESBERG με τις γυναίκες μας , σε ένα καφέ και να παίξουμε και Μίνι γκολφ, που του είχα  κάποτε εκμυστηρευθεί ότι μου άρεσε. Πήγαμε πράγματι στο καφέ - εκείνος με την γυναίκα του και εγώ με τη γυναίκα και την πεντάχρονη κόρη μου - αλλά μείναμε στο εσωτερικό του καταστήματος, αφού μια ξαφνική καταιγίδα δεν μας επέτρεψε να βγούμε έξω. Όταν κάποια στιγμή ξάνοιξε ο καιρός, δέχθηκα την πρόταση του φίλου μου και τον ακολούθησα στο γήπεδο του γκολφ, στο πίσω μέρος  του καταστήματος.

       Εκεί, όλως τυχαίως, όπως μου εξηγήθηκε, ήταν και ο στρατιωτικός μας Ακόλουθος, συμμαθητής του Γ. Παπαδόπουλου,  όπως  ο ίδιος μου δήλωσε, καθώς και κάποιοι συνεργάτες του. Αμέσως μετά τις τυπικές συστάσεις και χωρίς να κρατηθούν καν  τα προσχήματα και να  παίξουμε έστω την πρώτη μπαλιά, μου δηλώθηκαν, με σοβαρό τόνο από τον Στρατιωτικό  Ακόλουθο τα εξής.'' Είναι επιθυμία μας  να ενημερωνόμαστε για το περιεχόμενο όλων των  τηλεγραφημάτων της Πρεσβείας και παράλληλα να μην κυκλοφορούν  εκεί  τα δικά μας τηλεγραφήματα''. Σημειώνω  εδώ ότι,  ως υπεύθυνος των τηλεπικοινωνιών,  διαχειριζόμουν το σύνολο της απόρρητης τηλετυπικής αλληλογραφίας, αμφοτέρων των Υπηρεσιών   προς το ΥΠΕΞ και την ΚΥΠ  αντίστοιχα. Του απάντησα λοιπόν ότι είμαι υπάλληλος της Πρεσβείας και  εκτελώ απλώς εντολές. Σε κάθε περίπτωση , πάντως, ''θα αναφέρω τα διαμειφθέντα στον Πρέσβη μου για να αποφασίσει επ' αυτού''.

        Φαίνεται ότι η απάντησή μου δεν άρεσε στον συνομιλητή μου και με διέκοψε,  λέγοντας,  να μην κάνω εγώ τίποτα αλλά θα το φροντίσει ο ίδιος. Την επομένη πάντως ενημέρωσα αναλυτικά τον Πρέσβη και του επανέφερα το ερώτημα τι θα γίνει επί τέλους με την περίπτωση μου, που  είχε αρχίσει να με επιβαρύνει και οικονομικά , αφού τα φύλαχτρα της οικοσκευής μου  στο γερμανικό τελωνείο είχαν ήδη αυξηθεί σημαντικά. Η απάντησή του ήταν και πάλι στερεότυπη.... μα θα φύγει ο άλλος.

       Δηλώνω όμως κατηγορηματικά ότι,  μετά την πιο πάνω συνάντηση μου με τον Στρατιωτικό Ακόλουθο και τα όσα ειπώθηκαν εκατέρωθεν,  δεν είχα εκ μέρους του καμία απολύτως ενόχληση, για το υπόλοιπο διάστημα που έμεινα στη Βόννη, ούτε με συνόδευσε οποιαδήποτε συνέπεια στην μετέπειτα υπηρεσιακή μου δραστηριότητα. Παραμένει όμως, ακόμα, η απορία μου , αν η ''τυχαία'' συνάντηση μας , δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από  την έδρα μας, είχε γίνει με τη σύμφωνη γνώμη του συναδέλφου , που ο ίδιος αρνιόταν κατηγορηματικά ή απλώς του υπέκλεψαν τις σχετικές πληροφορίες για την εκεί συνάντησή μας.  Για την ιστορία αναφέρω ότι με τον συνάδελφο διατηρήσαμε καλές σχέσεις μέχρι και τη συνταξιοδότησή  μου το 1992.

       Λίγες μέρες αργότερα, έφθασε ένα προσωπικό τηλεγράφημα του τότε Υπουργού Εξωτερικών κ. Πιπινέλη προς τον Πρέσβη , με το οποίο τον παρακαλούσε να παρατείνει την παραμονή του στη Βόννη για έξι ακόμα μήνες, αφού είχε 44 σχεδόν χρόνια υπηρεσίας και τον κρατούσαν στη Βόννη με ανανεωνόμενες  συμβάσεις, λόγω των υψηλών του γνωριμιών  στη Γερμανία.

        Δίνοντας του το τηλεγράφημα, τον ρώτησα αν θα αποδεχθεί το αίτημα για παράταση της παραμονής του και σε αρνητική περίπτωση, τι νομίζει ότι θα γίνει με μένα. Θα μείνω , που με τις κρατούσες συνθήκες δεν το επιθυμώ ή θα μείνει ο ''άλλος'', όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί;

       Αντί άλλης απάντησης, πήρε ένα φύλλο χαρτιού και συνέταξε ένα τηλεγράφημα. Αφού το ξαναδιάβασε,  μου είπε να το στείλω αμέσως. 'Ήταν η  απάντηση στο τηλεγράφημα του  Παν. Πιπινέλη που έλεγε: ''Διαπιστώσας ότι θέμα    [Θεοχ....] - πρόκειται     για το όνομα του ‘’άλλου’’- κατέστη εθνικό, παρεκάλεσα κ, Ταρνανά επιστρέψει στην προηγούμενη θέση του, υποβάλλω δε άμα την παραίτησή μου''.

       Το δραματικό στην ιστορία του λαμπρού αυτού δάσκαλου της Ελληνικής διπλωματίας είναι ότι, λίγο αργότερα,  εγκατέλειψε όχι μόνο τη Βόννη, αλλά και την ίδια τη  ζωή.

       Εγώ, συμφωνούντος και του Υπουργείου Εξωτερικών, εξόφλησα εξ ιδίων τα φύλαχτρα της οικοσκευής μου και έδωσα εντολή , στις αρχές Αυγούστου 1968 , να την  επιστρέψουν  στην Πράγα, όπου έφθασα   με την οικογένειά μου, οδικώς.

      Β2] Λήξη της παρένθεσης - Επιστροφή στην Πράγα.

            -----------------------------------------------------------      Την επόμενη μέρα που επανήλθα στο γραφείο μου στην Πράγα, συνάντησα τον Εμπορικό Ακόλουθα που τρείς μήνες πριν του είχα εμπιστευθεί τα κλειδιά του σπιτιού μου, για να το χρησιμοποιεί όσο καιρό εγώ θα λείπω και τον παρακάλεσα να πάρει τα πράγματα του , που εν τω μεταξύ και  χωρίς τη συγκατάθεσή μου,  είχε  μεταφέρει σ’ αυτό. Η απάντησή του, που  μου θύμισε το σχετικό απόφθεγμα περί  ευεργεσίας και  αγνωμοσύνης , ήταν αρνητική , με την αιτιολογία ότι δεν είχε ακόμα βρει δικό του σπίτι και ότι είχε προβλήματα με το στομάχι του και έπρεπε να τρώει  σπιτικό φαγητό. Αγνόησε ,δηλαδή, ότι το σπίτι μου ανήκε για πέντε χρόνια, ότι είχα προπληρώσει το ενοίκιο ολόκληρης της χρονιάς και  ότι είχα ένα μικρό παιδί 5  ετών. Προσωρινά και μέχρι να φθάσει η οικοσκευή μου από τη Βόννη, με δυσκολία κατάφερα να βρω ένα δωμάτιο  στο  μικρό ξενοδοχείο CENTRUM, έναντι των γραφείων της εφημερίδας του Κόμματος RUDE PRAVO  [ το Κόκκινο Δίκαιο].

      Στο μεταξύ, η κατάσταση στη χώρα είχε γίνει έκρυθμη, με τα στρατεύματα του Συμφώνου Βαρσοβίας να εκτελούν ασκήσεις στο σύνολο της επικράτειας και τις πληροφορίες  για δυναμικές εξελίξεις να διαδέχονται η μια την άλλη.

      Η χώρα, που εν τω μεταξύ φιλοξενούσε  εκατομμύρια ευρωπαίους τουρίστες, σε τίποτα πια δεν θύμιζε εκείνη που είχα αφήσει, φεύγοντας για τη Βόννη, εκτός από τις  συνεχιζόμενες συγκεντρώσεις, κατά των ασκήσεων των ξένων στρατευμάτων  και την επίκληση του δικαιώματός τους να ζήσουν ελεύθεροι. Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό των εξελίξεων, δέχθηκα  ένα τηλεφώνημα,  ενωρίς το πρωί, από τον φίλο Γραμματέα της Πρεσβείας,  που  διέμενε  στην ανατολική πλευρά  της Πράγας, που  με ενημέρωνε ότι ’’βλέπει μια τεράστια φάλαγγα αρμάτων μάχης να κινείται προς το κέντρο της πόλης’’. Συμφωνήσαμε να πάρουμε ό,τι πιο αναγκαίο για τις πρώτες κρίσιμες ώρες και να βρεθούμε στο κτίριο της Πρεσβείας, που αποτελούσε ,εκτός των Γραφείων, και Πρεσβευτική κατοικία.

      Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε όλοι οι υπάλληλοι της Πρεσβείας με τις οικογένειές μας, μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Μαζί μας βρέθηκε και μια Γαλλίδα δημοσιογράφος, που στην προσπάθειά της να πάει στον Ραδιοτηλεοπτικό σταθμό , που βρισκόταν  περί τα 200 μέτρα από την πρεσβεία μας, εμποδίστηκε από τα ρωσικά στρατεύματα που τον είχαν ήδη καταλάβει.

      Αφού μέχρι το βράδυ είχε φανεί ότι η πόλη ήταν υπό τον έλεγχο των ξένων στρατευμάτων και  δεν αναμένονταν άμεσες εξελίξεις, συνοδεύσαμε την ξένη δημοσιογράφο  στη Γαλλική Πρεσβεία και τα μέλη των οικογενειών μας στα σπίτια τους. Την επόμενη μέρα, άρχισαν οι πρώτες αντιδράσεις των ελάχιστα οργανωμένων ντόπιων, με κάποια μικροσαμποτάζ και  τη ρίψη προκηρύξεων κατά της εισβολής και κυρίως εναντίον των χωρών που την αναγνώρισαν.

            Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν, επιστρέφοντας   για το μεσημεριανό γεύμα, είδα τη γυναίκα μου με τις αποσκευές έξω από το ξενοδοχείο και τη μικρή μου κόρη  να κλαίει γοερά, ενώ απέναντι, σε απόσταση μικρότερη των 10 μέτρων ,είχε ήδη εγκατασταθεί το ρωσικό στρατηγείο των επιχειρήσεων. Στην ερώτησή μου γιατί βρίσκονται στο δρόμο δεν μου έδωσαν πειστική απάντηση και αυτή την αναζήτησα ευθύς αμέσως από τη Διεύθυνση του Ξενοδοχείου.

       Αντί οποιασδήποτε  δικαιολογίας και απερίφραστα,  αφού προηγουμένως με  ‘’στόλισαν '' κατάλληλα με διάφορα κοσμητικά , μου έδειξαν μία από τις προκηρύξεις που κυκλοφορούσαν , που   έγραφε  ότι τη ρωσική εισβολή είχαν ήδη αναγνωρίσει , στις πρώτες αυτές ώρες, μόνο τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Ελλάδας [ΚΚΕ] και της  Κύπρου [ΑΚΕΛ]. Χρειάσθηκαν πολλές προσπάθειες για να πεισθούν ότι αυτό δεν αποτελούσε απόφαση του συνόλου του Ελληνικού λαού και κυρίως, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα  δεν αποτελούσε την κυβερνώσα παράταξη στη χώρα μου, όπως στη δική τους. Έτσι λοιπόν, ξαναδέχθηκαν την οικογένειά μου στο ξενοδοχείο, χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος ότι είχαν πεισθεί   από την επιχειρηματολογία μου.

       Με δεδομένα όλα τα ανωτέρω και φοβούμενος και μελλοντικές ανάλογες ενέργειες  από τους Τσέχους που εκδήλωναν παντοιοτρόπως την αντίθεσή τους στην επικρατούσα κατάσταση, κατέβαλα κάθε προσπάθεια να πείσω τον παράνομο και αυθαίρετο  κάτοχο της οικίας μου να διευκολύνει την επάνοδό μου σε αυτή, αφού δεν είχε κανένα δικαίωμα να με ταλαιπωρεί , σαν αντάλλαγμα , μάλιστα , της  δωρεάν εξυπηρέτησής του για τρείς ολόκληρους  μήνες.

       Και ενώ εγώ συνέχιζα τις προσπάθειές μου για το σπίτι, η εσωτερική κατάσταση στη χώρα είχε επιδεινωθεί επικίνδυνα. Η επίσημη ηγεσία της χώρας αρνιόταν να δεχθεί  τα ''τετελεσμένα''  και να παρουσιάσει  την όλη κατάσταση σαν μια προσπάθεια των σοβιετικών  να ''σώσουν τη χώρα''  από  δήθεν δυτικούς εισβολείς. Παράλληλα οι αντιδράσεις των αντιστασιακών έγιναν  εντονότερες και πιο επικίνδυνες. Πέραν της ηρωικής αυτοπυρπόλησης του φοιτητή  JAN PALACH για να αποτρέψει την απειλή καταστροφής του αγάλματος του Αγίου  VACLAV  που είχαν προσδέσει  σ' ένα άρμα μάχης τα στρατεύματα των εισβολέων, ακολούθησαν και άλλες έντονες εκδηλώσεις. Η κεντρική πλατεία είχε γεμίσει με χιλιάδες κεριά αναμμένα στη μνήμη του φοιτητή και ένα ατέλειωτο μοιρολόι αντηχούσε παντού. Δεν ήταν θρηνητικό αυτό το μοιρολόι, αλλά  μια υπόσχεση  αντοχής και καρτερικότητας  προς τον  χαμένο φοιτητή,  για τη δικαίωση της  θυσίας του.

       Όλες οι πινακίδες των δρόμων είχαν αφαιρεθεί και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλες με βελάκια που έδειχναν ‘’προς Μόσχα 2.500 χιλιόμετρα’’. Το τελευταίο,  είχε σαν κύριο σκοπό να δυσχεράνει τον εντοπισμό των πατριωτών που είχαν αντιδράσει στην εισβολή και προσπαθούσαν να τους συλλάβουν. Μεταξύ αυτών  ήταν  και ο γνωστός  πολυολυμπιονίκης  EMIL ZATOPEK, που είχε υπογράψει τη γνωστή κάρτα των διανοουμένων , με την  οποία καταδίκαζαν, σαν παράνομη και απάνθρωπη, την  εισβολή.

      Στο  μεταξύ,  στην  Τσεχοσλοβακία  είχαν εγκλωβισθεί  χιλιάδες ξένοι τουρίστες,  που δεν πρόλαβαν να φύγουν από τη  χώρα και σε βοήθειά τους έσπευσαν  αμέτρητα λεωφορεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Αυτό αποτέλεσε κι ένα ''τέχνασμα'' για τον Πρέσβη μου,  προς τον καταληψία του σπιτιού μου, ότι ενδεχομένως θα ακολουθούσαν πιο έντονα και επικίνδυνα γεγονότα με την αντίδραση του λαού, για όσους ξένους παραμείνουν. Χωρίς να το πολυσκεφθεί  και χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας του, πήρε ένα από τα τελευταία λεωφορεία του Δ.Ε.Σ  και εγκατέλειψε οικογενειακώς την πόλη.

       Αφού τον ενημερώσαμε τηλεφωνικά, συγκροτήθηκε μια επιτροπή που κατέγραψε και συσκεύασε την οικοσκευή του, που αποθηκεύτηκε προσωρινά στους  ελεύθερους  χώρους που διέθετε  το σπίτι μου. Στο μεταξύ είχε φθάσει και η δική μου οικοσκευή και  ολοκληρώθηκε έτσι τελικά   η κανονική επανεγκατάσταση  της οικογενείας  μου.

      Ο ατυχής αυτός Εμπορικός Ακόλουθος, εγκατέλειψε την Πράγα από φόβο για τα γεγονότα αλλά η μοίρα του επιφύλασσε  ακόμα χειρότερα, αφού το  επόμενο πόστο του - στο οποίο  παρακαλούσε να αποσταλεί η οικοσκευή του- ήταν  η Βηρυτός, την πιο αιματηρή μάλιστα περίοδο του πολέμου της Μέσης Ανατολής. Δεν έμαθα νεώτερα του, πλην του γεγονότος ότι αργότερα είχε επιστρέψει οικογενειακώς στην Αθήνα,  ασφαλής και υγιής.

      Από εδώ και κάτω, θα ήταν πιο χρήσιμη η περιγραφή ενός πολεμικού ανταποκριτή, αφού γι' αυτό ακριβώς επρόκειτο. Οι Τσεχοσλοβάκοι αναζητούσαν  αφορμές να ξεσηκωθούν και να αντιπαρατεθούν -άοπλοι αυτοί απέναντι σε πάνοπλους εισβολείς- και η αφορμή βρέθηκε σ' έναν αγώνα χόκεϊ  στον

πάγο.

      Την περίοδο αυτή λάβαινε χώρα, στη Σουηδία, ο τελικός του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Το χόκεϊ  είναι το δημοφιλέστερο  άθλημα για τη χώρα , αλλά το παρελθόν των αναμετρήσεων τους με τους Ρώσους στο αγώνισμα δεν τους ευνοούσε.

       Στη συνάντηση των προκριματικών μεταξύ των δύο ομάδων, επικράτησε, έστω και δύσκολα, η Τσεχοσλοβακία και αυτό αποτέλεσε ένα επί πλέον κίνητρο για τους  παίκτες να φθάσουν στον τελικό, στον  οποίο ,κατά κανόνα έφθαναν πάντα οι Ρώσοι. Με την ελπίδα να μπορούσε να πραγματοποιηθεί  αυτό τους το όνειρο, δεν γιόρτασαν πολύ έντονα αυτή τη  σημαντική , πάντως,  πρώτη νίκη τους.

      Όλοι, στη στρατοκρατούμενη Πράγα με τα άρματα μάχης και τους πάνοπλους στρατιώτες διάσπαρτους στους δρόμους, περίμεναν μόνο τον τελικό. Και παρά το γεγονός  ότι η προϊστορία των αγώνων  τους με τους Ρώσους ήταν συντριπτικά σε βάρος τους, όλοι ζούσαν μ' αυτή την ελπίδα. Όλοι περίμεναν και το διαδήλωναν δυνατά προς κάθε κατεύθυνση, τον τελικό, σαν τον από μηχανής Θεό στις αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες. Ήταν ο καταλύτης και η λύτρωση σε μια τιτάνια προσπάθεια να πουν κι αυτοί , οι άοπλοι και κατατρεγμένοι ,  τη δική τους άποψη, να ακουσθεί και η δική τους  φωνή.

       Έφθασε η μέρα του τελικού και η μοίρα θέλησε να τους φέρει αντιπάλους με τούς μέχρι πρότινος φίλους και κατά κανόνα νικητές των μεταξύ τους συναντήσεων.

       Μπορεί  η ιστορία, που βλέπει τα γεγονότα ψυχρά και αποστασιοποιημένα, ενώ στη διάρκεια  που αυτά διαδραματίζονται ''καθεύδει’’ , να προβληματίστηκε   σοβαρά και να θέλησε να αποκαταστήσει την ’’τρωθείσα’’ αντικειμενικότητά της ή να έφθασε η ώρα της μεγάλης ανατροπής της. Για τον ένα πάντως ή τον άλλο λόγο, και  σε πείσμα των προγνωστικών και της προϊστορίας των αναμετρήσεών τους,  οι Τσεχοσλοβάκοι κέρδισαν  καθαρά και ακολούθησε το ''έλα να δεις''.

      Κατά την απονομή του επάθλου στους νικητές, ο αρχηγός της ομάδας, ο Σλοβάκος GOLONKA, σηκώνοντας  το κύπελλο δήλωσε ότι '' οι  γενναίες και τίμιες νίκες κερδίζονται χωρίς άρματα μάχης''. Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται.

      Χωρίς να πει κανείς τίποτα, έτσι απλά σαν ένα  ξέσπασμα ανάκτησης του χαμένου γοήτρου από την εισβολή, όλοι - κυριολεκτικά -  οι κάτοικοι της Πράγας βρέθηκαν στην ιστορική πλατεία-δρόμο, του Αγίου και Προστάτη της πόλης τους, εκεί που άναβαν ακόμα τα χιλιάδες κεριά για το νεκρό αλλά όχι άδικα χαμένο φοιτητή PALACH. Έγινε κυριολεκτικά το αδιαχώρητο και με μια φωνή βροντοφώναξαν συνθήματα για τη νίκη τους. Αυτή ήταν η μοναδική νίκη που η ιστορία θέλησε να τους χαρίσει, γιατί ως εκεί φθάνουν συνήθως οι παραχωρήσεις της στους μικρούς και τους αδύναμους. Αυτοί οι '' μικροί '' θέλησαν να δείξουν τη δική τους δύναμη και να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια που τους  καταπάτησαν τα άρματα μάχης των εισβολέων.

       Τα σοβιετικά άρματα μάχης και οι πάνοπλοι στρατιώτες άρχισαν να αποσύρονται διακριτικά και επί τέλους, οι Τσέχοι  ανακατέλαβαν την πλατεία τους. Όπως συμβαίνει συχνά σ' αυτές τις ανεξέλεγκτες πια εκδηλώσεις ,  που έχουν έντονο το στοιχείο της επανάστασης αλλά και της εκδίκησης, όλοι μαζί μ' ένα στόμα ,άρχισαν να ρίχνουν διάφορα αντισοβιετικά συνθήματα και στράφηκαν προς τα γραφεία της Ρωσικής Αεροπορικής Εταιρείας ΑΕROFLOT που φρουρούσαν Τσέχοι αστυνομικοί, προφανώς πιστοί στη νέα κατάσταση. Δεν έκαναν οι διαδηλωτές σχεδόν τίποτα, υποχρέωσαν απλά, ''σηκωτούς'' τους αστυνομικούς να καταστρέψουν οι ίδιοι οτιδήποτε ήταν ή έμοιαζε ρωσικό και τελείωσαν με το ξήλωμα - ένα προς ένα - των γραμμάτων της επιγραφής AEROFLOT. Έγιναν ακόμα πολλά  στη διάρκεια αυτής νύχτας , πάντα χωρίς αντίδραση από τα στρατεύματα εισβολής.

      Την επομένη μέρα, βρέθηκα σε ένα βουλκανιζατέρ για να αλλάξω λάστιχα στο αυτοκίνητο μου και συζητώντας για τα γεγονότα δήλωσα έκπληκτος στον τεχνίτη, από τη γενναία και πανεθνική αυτή αντίδραση. Και εκείνος, Τσέχος και έμπειρος ανάλογων  προηγούμενων καταστάσεων, μου απάντησε.'' Όλος αυτός ο κόσμος που είδες μπορεί αύριο να μεταστραφεί και να μην πιστεύεις στα μάτια σου .Και αποδείχτηκε πώς είχε πράγματι δίκιο αφού πολύ σύντομα, με τη συνεργασία των απαραίτητων  σε τέτοιες περιπτώσεις συνεργατών, δικαιώνονται ακόμα και οι εισβολείς. Τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως έτσι.

      Όταν η ρωσική παρουσία είχε γίνει λίγο διακριτική αλλά κυρίως όταν η αντίσταση  των Τσέχων πολιτών είχε αρχίσει να εντείνεται, σε σημείο μάλιστα να υπάρξουν αντιδράσεις και μεταξύ των σοβιετικών στρατιωτών ,μεταξύ των οποίων σημειώθηκαν και κάποιες αυτοκτονίες από κρίση συνειδήσεων, ακολούθησε  '' η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Μέσα σε ένα απόγευμα , εξαφανίστηκαν όλα τα στρατεύματα από το έδαφος της χώρας. Και ενώ όλοι πίστευαν ότι επί τέλους κατάλαβαν το λάθος τους, τη νύχτα που ακολούθησε ''κατέβασαν'' στο πολιτικό αεροδρόμιο της Πράγας 500 άρματα μάχης και συγχρόνως έγινε μια ομαδική εισβολή , από όλα τα σημεία των συνόρων, νέων δυνάμεων και μάλιστα προερχόμενων από τις ασιατικές στέπες, ώστε να μην μιλάνε ρωσικά και να αδυνατούν να συνεννοηθούν με  τους σλαβόφωνους Τσεχοσλοβάκους. Η νύχτα αυτή, μέσα σε  ένα τρομερό καταιγισμό πυρών που νόμιζες ότι δεν θα επιζήσει κανείς , αποτέλεσε το τελικό πλήγμα στην ασταθή, όπως τελικά αποδείχτηκε, εθνική συνείδηση των Τσεχοσλοβάκων.

            Έτσι λοιπόν,  δικαιώθηκε  και ο τεχνικός του βουλκανιζατέρ με τα λεγόμενα του ότι, η πρώτη και μοναδική Τσεχική Δημοκρατία, που κράτησε πολύ λίγο , δεν πρόλαβε να εδραιώσει την εθνική συνείδηση. Πριν  καν  προλάβει να γίνει κτήμα του λαού, καταλύθηκε με  εσωτερικό κυβερνητικό πραξικόπημα, όταν οι αντίπαλοι σοσιαλιστές που κλήθηκαν να στηρίξουν την Κυβέρνηση, την ίδια νύχτα της υπουργοποίησης τους, το 1948, ανακήρυξαν τη χώρα σε Λαϊκή Δημοκρατία.

        Αφού  έγιναν εκτεταμένες συλλήψεις αντιφρονούντων  ηγετών  που αρνήθηκαν να δηλώσουν ότι'' τα στρατεύματα του Συμφώνου Βαρσοβίας είχαν προσκληθεί  για να βοηθήσουν τη χώρα'' , κάποιοι φυλακίσθηκαν και κάποιοι άλλοι  απεστάλησαν στη Μόσχα για ''διαπραγματεύσεις'' -  όρα DUBCEK. Παράλληλα δε, με συνοπτικές διαδικασίες , εγκατέστησαν νέες ηγεσίες παντού. Ένας από τους νέους ηγέτες  ο Σλοβάκος  HUSAK , στην πρώτη του δημόσια ομιλία , ζητούσε , ειρωνικά, συγγνώμη  για τα κακά τσέχικα που μιλούσε , λέγοντας ότι  ''αυτά μπόρεσα να  μάθω στις φυλακές της  Πράγας, όπου βρέθηκα για  αντισοβιετισμό ''. Η  τηλεόραση είχε αρχίσει να  λέει εντελώς διαφορετικά πράγματα , διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί.  Ακόμα και εγώ που είχα ζήσει όλη αυτή  την κατάσταση, και δεν είχα λόγους να αμφισβητώ όσα έζησα, έγινα σκεπτικιστής. Άρχισα να προβληματίζομαι, μήπως ονειρευόμουν και είχαν πράγματι εισχωρήσει στη χώρα Αμερικανοί, Γερμανοί και Άγγλοι στρατιώτες με στόχο να βλάψουν το σοσιαλισμό  και την κρατούσα κατάσταση. Κάπως έτσι παρουσίαζε την κατάσταση η συστηματική πλέον προπαγάνδα, με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου  μέσω τηλεόρασης.

       Η αλήθεια βέβαια είναι,  ότι είχαν πράγματι εισβάλει στη χώρα εκατομμύρια δυτικοί, αλλά φιλήσυχοι και ειρηνικοί τουρίστες που είχαν κατακλύσει τη χρονιά αυτή την Τσεχοσλοβακία και γεύονταν τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, τα όμορφα τοπία και τα περίφημα κρύσταλλα Βοημίας, αφήνοντας  τεράστια ποσά συναλλάγματος. Αυτό βέβαια δεν άρεσε στα αφεντικά, που φοβήθηκαν ότι θα χάσουν την '' κότα που έκανε το χρυσό αυγό''. Γιατί έτσι ήταν η χώρα αυτή την εποχή εκείνη.

      Είδαμε σκηνές στην τοπική τηλεόραση με τον DUBCEK να επιστρέφει '' χαρούμενος'', όπως περιέγραφαν, από τις διαπραγματεύσεις στη Ρωσία, ενώ και οι τυφλοί μπορούσαν να διακρίνουν ότι υποβασταζόταν τεχνηέντως, για να μη φαίνεται το ''  ξυλοφόρτωμα '' που είχε δεχθεί.

       Τότε  λοιπόν,  ο Κομμουνιστής Ηγέτης της Γαλλίας επικουρούμενος από πολλές διασημότητες της χώρας του, έκανε τη  δήλωση  ότι η ενέργεια αυτή των Χωρών του Συμφώνου Βαρσοβίας ήταν λάθος. Πολλοί αριστεροί διανοούμενοι  της εποχής αλλά και ηγεσίες Κομμουνιστικών Κομμάτων , είχαν προβεί σε ανάλογες δηλώσεις. Τότε λοιπόν, πάρα πολλοί προοδευτικοί  άνθρωποι και κυρίως τα παιδιά των πολλών χιλιάδων Ελλήνων  προσφύγων  πού ζούσαν στην Τσεχοσλοβακία και είχαν πρωτοστατήσει στις εκδηλώσεις κατά της ρωσικής εισβολής, περίμεναν μια ανάλογη Ελληνική κίνηση, από τους συνήθως λαλίστατους συμπατριώτες μας, αλλά ατυχώς διαψεύσθηκαν.

       Η ιστορία όμως, ο ψυχρός αυτός  τελικός κριτής ,θα αποκαταστήσει την αλήθεια στις πραγματικές της διαστάσεις.  Είμαι επίσης σίγουρος, ότι η Διεύθυνση του ξενοδοχείου της Πράγας  CENTRUM  , κατάλαβε πια το λάθος της, όταν  όλοι στη χώρα,  με αρκετή καθυστέρηση, απέκτησαν το δικαίωμα να σκέπτονται  και να ενεργούν ελεύθερα.

      Το πιο ακραίο περιστατικό που συνέβη τότε και μάλιστα δημόσια, για παραδειγματισμό, ήταν η αφαίρεση από τον ''καλπάζοντα Συνταγματάρχη'' ,Εμίλ Ζάτοπεκ, όχι μόνο των στρατιωτικών βαθμών και τίτλων που του είχαν δοθεί για τα αθλητικά του επιτεύγματα, αλλά και αυτών ακόμα των Ολυμπιακών Χρυσών Μεταλλίων ''τα οποία είχε κατακτήσει , κάτω από τη θετική επίδραση της κομμουνιστικής ιδεολογίας'', κατά το σκεπτικό της απόφασης. Και για να ολοκληρώσουν την εκδίκησή τους, τον έστειλαν να εργάζεται σ' ένα βενζινάδικο μιας ορεινής Σλοβακικής περιοχής, ώστε - λόγω διαφορετικής γλώσσας - να δυσκολέψουν ακόμα  και την επικοινωνία  με τούς γύρω του.

      Και εγώ, παιδί οικοδόμου και ''μικροοικοδόμος'' και ο ίδιος, στα νεανικά μου χρόνια, με φυσική αριστερή προδιάθεση, ζώντας όλη αυτή την κατάσταση, κατέβαλα μεγάλες προσπάθειες  για να μην καταλήξω αντικομουνιστής. Δεν μπορώ όμως πια να παίρνω στα σοβαρά τα όσα λέγονται εκ μέρους των, για δημοκρατία, σοσιαλισμό – υπαρκτό  και μη -και άλλα σχετικά, αφού ένοιωσα στο ''πετσί'' μου για 12 σχεδόν χρόνια συνολικά, τον αποκαλούμενο υπαρκτό σοσιαλισμό. Ας ρωτήσουν γι' αυτό και τις χιλιάδες των ελληνοπαίδων που βρέθηκαν σ' αυτές τις χώρες και τον έζησαν  για τα καλά.

      Θέλω επίσης να δώσω και μια αποκλειστικά προσωπική εξήγηση, για τα όσα συμβαίνουν τελευταία  σ' αυτή τη χώρα, με τον έντονο φίλο - Αμερικανισμό  και φίλο - Νατοισμό της. Δεν είναι τίποτα άλλο από το ''σύμπλεγμα'' του υπαρκτού σοσιαλισμού , που τους δημιούργησε έναν ακατασίγαστο αρνητισμό, σε οτιδήποτε  εμπεριέχει αυτή τη λέξη και τα παράγωγά της. Είναι, με λίγα λόγια , η ''φυσική'' συνέπεια  του πρότερου , καθόλου έντιμου σοσιαλιστικού βίου τους.

      Άσχετα με τα όσα έγιναν και την προσωρινή επιδείνωση της κατάστασης, η ιστορία είχε πια σημαδέψει τη χώρα αυτή θετικά και με αργά αλλά σταθερά βήματα την οδηγούσε σε νέους δρόμους εξέλιξης και ελευθερίας. Με τον ένα ή τον άλλο  τρόπο, η κατάσταση μπήκε και πάλι σε ρυθμούς εξομάλυνσης και η ζωή , στην Πρωτεύουσα τουλάχιστον, βελτιωνόταν καθημερινά.

     Θυμάμαι ακόμα, το χαρακτηριστικό στέκι των πάσης φύσης αντιστασιακών, από την εποχή της Αυστροουγγαρίας του Φραγκίσκου-Ιωσήφ, που έδωσε  την αφορμή στον Χάσεκ να γράψει τον καλό στρατιώτη Τσβάικ. Το ομώνυμο αυτό ταβερνάκι, με την παλιά ρομβία και τις υπογραφές στους τοίχους, όσων αντιδρούσαν  στον πόλεμο του Αυτοκράτορα, αποτελούσε διεθνή ατραξιόν .

       Όταν πέρασε από την Πράγα, επιστρέφοντας από τη Μόσχα που είχε παραστεί στην ενθρόνιση του τότε Πατριάρχη της Ρωσίας  Αλεξίου, ο Μητροπολίτης  Κίτρους  Βαρνάβας, εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδας, του πρότεινα να δειπνήσουμε στο γραφικό αυτό ταβερνάκι. Του περιέγραψα επακριβώς τον χώρο, για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση και εκείνος το αποδέχθηκε με πολλή χαρά. Όλοι μαζί λοιπόν, το προσωπικό της Πρεσβείας με τα μέλη των οικογενειών μας, φθάσαμε στο κατάστημα και αφού θαύμασε τα ιστορικά ντοκουμέντα μιας άλλης δύσκολης εποχής για τη χώρα, πήραμε τις θέσεις μας στο τραπέζι, για να προβούμε στην παραγγελία. Ο Μητροπολίτης μας θύμισε ότι ήταν ημέρα νηστείας και θα έτρωγε ό,τι νηστίσιμο  διέθετε το μαγαζί, ενώ εμείς μπορούσαμε να φάμε κανονικά, για να τηρήσουμε και τα προσχήματα,  σε μια χώρα μάλιστα που δεν ''πίστευε''. Οι γυναίκες και τα παιδιά  ακολούθησαν τον Δεσπότη και το κατάστημα έδειξε κατανόηση στην εξυπηρέτησή μας.

      Φεύγοντας, μετά το φαγητό, βρήκαμε τα αυτοκίνητά μας σκεπασμένα με πολύ χιόνι και δυσκολευτήκαμε να τα εκκινήσουμε. Τότε, με μεγάλη μας έκπληξη,  είδαμε ότι, σύσσωμο το προσωπικό της ταβέρνας και οι λοιποί πελάτες, έσπευσαν σε βοήθειά μας, φωνάζοντας Μακάριος ...Μακάριος.

      Ο Μητροπολίτης Βαρνάβας,  με την επιβλητική του φυσιογνωμία,  τους είχε θυμίσει τον Εθνάρχη της Κύπρου, σε μια εποχή που το Κυπριακό βρισκόταν στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας.

       Η νηστεία, που ανέφερα πιο πάνω, μου θύμισε ένα ακόμη περιστατικό της ίδιας περιόδου, όταν συνόδευσα τον Μητροπολίτη, στην προγραμματισμένη επίσκεψή του, στην Ορθόδοξη Επισκοπή  της Πράγας. Μετά την επίσκεψη, είχαν ετοιμάσει ένα λιτό γεύμα, όσο επέτρεπαν τα οικονομικά τους, χωρίς καμιά κρατική ενίσχυση και με ελάχιστους εκκλησιαζόμενους πιστούς. Στο γεύμα αυτό όμως, παρότι ήταν ημέρα νηστείας, δεν υπήρχε τίποτα νηστίσιμο και μεταφράζοντας  στα Τσέχικα , την απορία του Μητροπολίτου, εισέπραξα την αποστομωτική απάντηση ''είμαστε όλοι οδοιπόροι και αμαρτία δεν έχουμε''. Πράγματι ο Μητροπολίτης ήταν  διερχόμενος και εκείνοι αέναοι οδοιπόροι μιας προσπάθειας να επιβιώσουν,  σε ένα χώρο, που δεν άφηνε πολλά περιθώρια αποδοχής.

      Η Ορθόδοξη Μητρόπολη, ήταν η ιστορική εκκλησία, στα υπόγεια  της οποίας οι  κατακτητές είχαν  ''πνίξει'' κυριολεκτικά τους καταφυγόντες εκεί κομάντος , που επιχείρησαν να σκοτώσουν τον Γερμανό Διοικητή. Σ' αυτή λοιπόν την εκκλησία που καταλήγαμε  οι Έλληνες και ελάχιστοι άλλοι ξένοι ορθόδοξοι, τις μεγάλες γιορτές, πολύ συχνά συνέβαιναν απαράδεκτα περιστατικά από , απροσδιόριστης προέλευσης  πρόσωπα. Στη διάρκεια της τελετής ασχημονούσαν ποικιλοτρόπως, όπως μια  Μεγάλη Παρασκευή, όταν ψάλλονταν οι ύμνοι, εισέβαλαν ομαδικά κάποια άτομα και ''εξυπηρέτησαν τις ανάγκες ούρησής τους'', ενώπιο μας. Οι αρμόδιοι της Ορθόδοξης Επισκοπής, απέδιδαν τις πιο πάνω οχλήσεις, σε συστηματική προσπάθεια των ''ΟΥΝΙΤΩΝ'' , οι οποίοι με κρατική στήριξη, προσπαθούσαν να προσεταιρισθούν τους Ορθόδοξους πιστούς.

       Οι Ορθόδοξοι της χώρας υπολογίζονταν περί τις 200 χιλιάδες και έβαιναν συνεχώς μειούμενοι, λόγω των μεγάλων  προβλημάτων και των συνεχών προκλήσεων  από τους ''ΟΥΝΙΤΕΣ . Οι τελευταίοι, σε μια χώρα Κομμουνιστική αλλά με βαθιές Καθολικές ρίζες, είχαν την εύνοια του Βατικανού, το οποίο διατηρούσε - ως κρατική οντότητα - επίσημες σχέσεις με την Τσεχοσλοβακία.

      Επανερχόμαστε όμως και πάλι στην καθημερινότητα και τις σημειούμενες εξελίξεις στη ζωή των ανθρώπων. Νέα πολυκαταστήματα, ξένων συμφερόντων έκαναν την εμφάνιση τους και με ξένο συνάλλαγμα μπορούσες να εφοδιασθείς προϊόντα που μέχρι πρότινος αποτελούσαν αντικείμενο  φαντασιώσεων των πολιτών. Το δικαίωμα αυτό της αγοράς με συνάλλαγμα είχαν και οι ντόπιοι, χωρίς να τους ζητείται να δικαιολογήσουν τις πηγές απόκτησής του. Με λίγα λόγια, το ρυάκι της πρώτης διεκδίκησης δικαιωμάτων είχε γίνει ποτάμι, που συνεχώς δυνάμωνε και κυρίως δεν γύριζε πίσω. Έτσι  λοιπόν, οι μετέπειτα εξελίξεις στο γενικότερο στρατόπεδο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, βρήκε τη χώρα πανέτοιμη να κάνει το μεγάλο άλμα για να κατακτήσει τη ζωή που δικαιούται. Η Τσεχοσλοβακία αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα χώρας που σε μικρό χρονικό διάστημα άλλαξε  εντελώς μορφή, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες. Αυτό το πέτυχε γιατί όλα τα χρόνια, ακόμα και τα δύσκολα που βρισκόταν κάτω από αυταρχικό καθεστώς, δεν εγκατέλειψε τις παραδόσεις  της, που ανέκαθεν αποτελούσαν  η παιδεία και ο πολιτισμός.

     Στη  διάρκεια  των δύσκολων καταστάσεων για την Τσεχοσλοβακία, συνέβησαν και γεγονότα που αφορούσαν - έστω και  έμμεσα -  την Ελληνική Πρεσβεία  ή μάλλον, ένα μέλος του προσωπικού της.

      Ένα πρωινό, κατά την συνήθη προσέλευσή μου στην Πρεσβεία, είδα τον πάντα ομιλητικό κλητήρα μας να ''κομπιάζει'', στην  προσπάθεια του να μου εξηγήσει  την απουσία  ενός υπαλλήλου. Αφού τον διαβεβαίωσα ότι  δεν θα τον  αποκαλύψω, ο κυρ-Παναγιώτης, ένας συμπαθέστατος ηλικιωμένος, τέως μπάρμαν στου ''ΖΟΝΑΡΣ'' που κατέληξε κλητήρας, μου είπε ότι του τηλεφώνησε  ο εκτελών προσωρινά χρέη Διευθύνοντος της Πρεσβείας , από τα Τσέχο-Αυστριακά σύνορα, με την παράκληση να ειδοποιήσει κάποια πρόσωπα ότι τον σταμάτησαν εκεί για έλεγχο,'' χωρίς όμως να το μάθω εγώ ''.

      Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβη και με δεδομένο ότι ο φίλος μας, τέως μπάρμαν τα ''έτσουζε'' κατά καιρούς, προσπάθησα να έλθω σε επαφή με τους οικείους του ελεγχόμενου υπαλλήλου  ,οι οποίοι ισχυρίσθηκαν ότι επίσης δεν γνώριζαν τίποτα. Όταν όμως επέστρεψε ο άμεσα εμπλεκόμενος, προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι του την είχαν ''στήσει'' και του άνοιξαν το πορτ-μπαγκάζ του υπηρεσιακού αυτοκινήτου, στο οποίο του ''είχαν κρύψει έναν άνθρωπο που ο ίδιος αγνοούσε '' και άλλα πολλά , αλλά όχι σαφή και πειστικά. Γνωρίζαμε, άλλωστε και οι δυο, ότι δεν προβλεπόταν υπηρεσιακό ταξίδι εκτός της χώρας αυτή την ημέρα.

      Επειδή διέκρινα έναν αδιόρατο τρόμο στο πρόσωπό του, πρότεινα να πάμε στο σπίτι μου για φαγητό και να συζητήσουμε τι θα γίνει. Κατά την έξοδο μας από την Πρεσβεία, διαπιστώσαμε την ύπαρξη εμφανούς αστυνομικής φρουράς, που μας ακολούθησε μέχρι το σπίτι . Τότε κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε, χωρίς να μπορώ να εξακριβώσω  λεπτομέρειες. Τον παρακάλεσα, για λόγους προσωπικής του ασφάλειας να διανυκτερεύσει στο σπίτι μου. Την επομένη, επιστρέφοντας στο Γραφείο, κλήθηκα στο Υπουργείο Εξωτερικών, ως ο αρχαιότερος μετά από αυτόν, όπου μου δήλωσαν ότι  ήταν ανεπιθύμητος  και έπρεπε να εγκαταλείψει τη χώρα εντός 24 ωρών.

      Ύστερα από σύμφωνη γνώμη και του ΥΠΕΞ, οδηγήθηκε με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο και με συνοδεία υπαλλήλου μας, μέχρι τα Αυστριακά σύνορα, για λόγους προσωπικής του ασφάλειας και φροντίσαμε , με τη βοήθεια της μητέρας του, που φιλοξένησα στο σπίτι μου, για τη συσκευασία και αποστολή της οικοσκευής του.

      Τις επόμενες ημέρες και για πολύ ακόμα καιρό, το θέμα απασχολούσε τον Τύπο της Τσεχοσλοβακίας , συνδέοντάς το με την κλοπή μιας σπάνιας συλλογής γραμματοσήμων του Ερμή από το Μουσείο της Πράγας, με συνεργάτες μια γυναίκα εβραϊκής καταγωγής και προσωπική του φίλη και έναν ακόμα Έλληνα πρόσφυγα. Διευκρίνιζαν μάλιστα ότι , κατά τον συνοριακό έλεγχο του απελαθέντος, βρήκαν κρυμμένο στο πορτ-μπαγκάζ τον εν λόγω Έλληνα και στο σπίτι της τρίτης της ομάδας , τα γραμματόσημα. Τα λαϊκής  ανάγνωσης περιοδικά όπως το KVETΥ[άνθη], είχε δισέλιδο αφιέρωμα  και μια τεράστια φωτογραφία της Μερσεντές της Ελληνικής Πρεσβείας,  κοντά στα σύνορα με ονομαστική αναφορά στον Έλληνα Διπλωμάτη.

      Ακολούθησε σχετική Διοικητική έρευνα του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και ο υπάλληλος αυτός τιμωρήθηκε με απόλυση. Λίγα χρόνια αργότερα, με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αποκαταστάθηκε  και ο ίδιος  επανήλθε στην Υπηρεσία. Σε μια τυχαία μάλιστα συνάντησή μας, στο γραφείο ενός κοινού φίλου,  μετά την απομάκρυνσή μου, ρώτησε το φίλο μας, ποιός ήταν αυτός ο κύριος που έφυγε; Κάτι μου θυμίζει.

      Το τελευταίο που είπε ότι κάτι του θύμιζα, ήταν ίσως το ευχαριστώ  για τις αμέτρητες προειδοποιήσεις μου για κάποια αμφιλεγόμενα πρόσωπα που έκανε παρέα και τα οποία τον είχαν  οδηγήσει στην καταστροφή. Δεν κρύβω μάλιστα ότι είχαμε στενή οικογενειακή φιλία με καθημερινές σχεδόν συναντήσεις και εκτός γραφείου. Εκτιμούσε  τον χαρακτήρα μου και εγώ θαύμαζα τις ικανότητές του, πού πίστευα ότι θα τον οδηγήσουν πολύ ψηλά. Αν είχε ακούσει τις προτροπές μου και όχι μόνο τις δικές μου, θα απέφευγε τις περιπέτειες που έμπλεξε και δεν θα μου έκρυβε την αλήθεια από τον φόβο της αυστηρής κριτικής που του έκανα.

       Δεν πειράζει όμως, η ζωή μας κρίνει όλους και μας δικαιώνει η μας καταδικάζει, ανάλογα με τις πράξεις μας. Έχω απόλυτα ήσυχη τη συνείδησή μου γιατί του συμπαραστάθηκα, με κάθε τρόπο, ακόμα και στις  ''επικίνδυνες '' ώρες και δεν μετανιώνω γι αυτό.

      Τελειώνοντας  την καταγραφή των γεγονότων και καταστάσεων που έζησα στην Τσεχοσλοβακία, νοιώθω την ανάγκη να κάνω μια μικρή περιγραφή των χαρακτηριστικών  στοιχείων της χώρας. Μέσα στην Πράγα, δεσπόζει το Χρατσάνι το συγκρότημα που περιλαμβάνει τον καθεδρικό ναό, το ανάκτορο του Προέδρου της Δημοκρατίας, τη ''zlata ulica'', δηλαδή τη χρυσή οδό με τα γραφικά μικρά σπιτάκια που οι αλχημιστές προσπαθούσαν να βρουν μεθόδους παραγωγής του χρυσού  και τόσα άλλα όμορφα και ανεπανάληπτα. Λίγο πιο κάτω, είναι η γέφυρα του Καρόλου, η παλιά πόλη και το  ‘’ρολόι'', ένα καταπληκτικό δημιούργημα υψηλής τέχνης και ομορφιάς με πολλούς συμβολισμούς.

        Στην ’’παλιά'' αυτή πλατεία με το ρολόι, έζησα την ομορφότερη υποδοχή του νέου χρόνου  και μάλιστα  πολλές φορές. Όποιος το γνωρίσει μια φορά , θέλει να το ξαναζήσει. Τα κτίρια της πλατείας ανταποκρίνονται σ' όλους τους γνωστούς ρυθμούς και η γενική αρχιτεκτονική σε μαγεύει. Ο χαρακτηρισμός ''χρυσή'' πόλη, αντιπροσωπεύει απόλυτα και κυριολεκτικά την πραγματικότητα. Όλες οι στέγες των παλιών κτιρίων είναι χρυσοποίκιλτες και καλοδιατηρημένες. Είναι κι’ αυτό , ένα επί πλέον δείγμα του πολιτισμού της χώρας που σεβάστηκε , στο πέρασμα του χρόνου και εξακολουθεί να σέβεται την παράδοση και την ιστορία της - έστω και πολιτιστική .Τι να πρωτοπεριγράψει κανείς  από τις ατέλειωτες ομορφιές της Πράγας. Ό,τι και να ειπωθεί , θα αδικήσει την πραγματικότητα. Η Πράγα δηλαδή δεν περιγράφεται αλλά βιώνεται.

         Το ίδιο ισχύει και για το υπόλοιπο της χώρας. Οι αμέτρητοι πύργοι των μεγάλων ευρωπαίων αρχόντων που είχαν στη χώρα αυτή την έδρα τους, το περίφημο Κάρλοβυ Βάρυ [ το θέρετρο του Καρόλου ] με τα θαυμάσια ιαματικά νερά και λουτρά, το Πίλσεν με τη  παγκόσμια γνωστή  ομώνυμη μπίρα , την περιοχή της Βοημίας με τα πασίγνωστα κρύσταλλα και αμέτρητες τόσες  άλλες ομορφιές. Εδώ, ακριβώς ,στη Βοημία, έφθασαν και οι πρώτοι  εκχριστιανιστές των Σλάβων, Κύριλλος και Μεθόδιος από τη Θεσσαλονίκη. Δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες σχετικές περιγραφές, αφού είναι άπειρες οι περιοχές που χρήζουν ανάλογης ειδικής αναφοράς και  ίσως μεροληπτήσω και άθελά μου αδικήσω κάποιες σημαντικές από αυτές. Ένα είναι το κοινό γνώρισμα της χώρας, η ομορφιά και στον τομέα αυτό, προηγούνται οι γυναίκες. Είναι αναμφίβολα, η χώρα με τον υψηλότερο μέσον όρο ωραίων γυναικών.

       Αυτές είναι  οι αναμνήσεις μου από την Πράγα, ευχάριστες ή δυσάρεστες και ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να τις ζήσω. Αποτελούν μοναδικές εμπειρίες και τόσο βαθειά χαραγμένες στη μνήμη μου, που ακόμα και τώρα που τις καταγράφω , συγκινούμαι σύγκορμα και νομίζω ότι τις ξαναζώ. Ήρθαν αυτόματα στο νου μου, όχι μόνο τα γεγονότα αλλά και τα ονόματα των πρωταγωνιστών και ξαναγέμισα  και πάλι με τα συναισθήματα που είχα νοιώσε πριν 40 και πλέον χρόνια.

        Χορτασμένος πια από έντονα  γεγονότα, άφησα την Πράγα βιαστικά για να προλάβω τη γέννηση στην Ελλάδα του δεύτερου παιδιού μου, αφού η   γυναίκα  μου βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Τόσο η περιπέτεια της απόκτησης της κόρης μου στο Βελιγράδι όσο και κυρίως η επιθυμία μου να έχω και ένα παιδί και μάλιστα αγόρι, γεννημένο στη χώρα μου, με οδήγησαν στην απόφαση να ζητήσω από την Υπηρεσία την επιστροφή μου στην Αθήνα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ''ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΆΣΩ

        β] Τσεχοσλοβακία . Ιούνιος 1966 - Δεκέμβριος 1971

              ------------------------------------------------------------

             Ύστερα από μια σύντομη επιστροφή μου στην Αθήνα, πήρα μετάθεση τον Ιούνιο του 1966 για την Πράγα, όπου έμεινα μέχρι τα τέλη του 1971.Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς  από την περίοδο αυτή; Τις ατέλειωτες ομορφιές της χώρας ή  τα γεγονότα του 1968 με την ''Άνοιξη της Πράγας’’ που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα; Θα προσπαθήσω να καταγράψω, όσο μπορώ ακριβέστερα, αυτή την εποχή και θα το κάνω με το χέρι στην καρδιά και τη μεγαλύτερη  αντικειμενικότητα, ώστε  ν' αποδοθεί όλη η αλήθεια, εκεί που πρέπει. Ας αναλάβουν κάποτε όλοι τις ευθύνες τους, ακόμη και οι δογματικοί  ''αδιάφθοροι'' και είμαι βέβαιος ότι η ιστορία, που δίκαια  τους έχει αναγνωρίσει πολλά θετικά στο παρελθόν , θα σταθεί επιεικής μαζί τους. Δεν απομένει παρά να βρουν το θάρρος και να ''ψελλίσουν'' τα λόγια του τότε Γάλλου κομμουνιστή ηγέτη Μαρσέ ότι ''ήταν λάθος''. Αυτά τα λίγα σαν εισαγωγή, και όταν θάρθει η σειρά τους, ν' ασχοληθούμε και με αυτά ,αναλυτικότερα, θα ρίξουμε άπλετο φως στα πραγματικά γεγονότα.

        Επιδίωξα, όσο μου επιτρεπόταν και έθεσα υποψηφιότητα για τη μετάθεσή μου στην Πράγα, κυρίως λόγω γνώσης της σερβοκροατικής γλώσσας και τη συγγένειά της, όπως πιθανολογούσα, με την αντίστοιχη τσεχική και έτσι , τον Ιούνιο του 1966, έφθασα οδικώς στην Πράγα.

       Οι πρώτες εντυπώσεις μου δεν ήταν ,όπως περίμενα, τόσο θετικές. Φθάνοντας εκεί μέσω Αυστρίας, έβλεπα,  από τα σύνορα ακόμα με τους ειδικούς ελέγχους και το κακό οδικό δίκτυο στη συνέχεια, τη μεγάλη διαφορά με τις λοιπές  κεντροευρωπαϊκές χώρες. Ίσως σ' αυτό να συντελούσε και η αναπόφευκτη άμεση σύγκριση με την Αυστρία που μόλις είχα περάσει. Οι άνθρωποι, στις πόλεις που περνούσα, έδειχναν ''ευρωπαϊκά''  ευγενείς και πολιτισμένοι, αλλά κάτι τους έλλειπε. Όλα είχαν  μια μικρή διαφορά,  προς τα κάτω ή μάλλον, προς τα πίσω.

       Περίμενα να γνωρίσω καλύτερα τη χώρα και τους ανθρώπους της πριν καταλήξω σε συμπεράσματα. Καθημερινή μου, σχεδόν, διαπίστωση αποτελούσε ο πολιτισμός τους από τη μια, τη θετική πλευρά, και μια γενικότερη αδράνεια  από την άλλη. Σαν ένα άλογο καλής ράτσας και σε καλή φόρμα, που ο αναβάτης του δεν το άφηνε να ''πάρει κεφάλι''. Έβλεπες κάτι που δεν περίμενες ποτέ να συμβαίνει σε ένα  τόσο ''ανεπτυγμένο'' λαό. Υπήρχαν σχεδόν τα πάντα, αλλά έλλειπαν τα βασικά. Υπήρχαν σχεδόν όλες οι υποδομές αλλά υστερούσαν σε ποιότητα και επάρκεια ,ενώ, επαναλαμβάνω, το ένοιωθες, ότι βρισκόσουν σε μια χώρα ξεχωριστή και ευρωπαϊκή. Το ''σύστημα'' προφανώς  ήταν που έκανε τη διαφορά και κυρίως η νοοτροπία '' της ήσσονος προσπάθειας'' που είχε περάσει στον κόσμο, από τον οποίο είχε αφαιρεθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, που βοηθά την ανάπτυξη και τη δημιουργία των λαών. Είχε προδιαγραφεί και ίσως προαποφασισθεί ποιοί και με ποιό τρόπο μπορούν και σε ποιό βαθμό να προχωρήσουν και ποιοί όχι. Ήταν χαρακτηριστική η απάντηση μιας σεβάσμιας κυρίας που έμενε στη γειτονιά και η οποία  είχε πολύ καλή οικονομική κατάσταση και ακόμη καλύτερη κοινωνική , προ του καθεστώτος. Την είχα ρωτήσει , λοιπόν, πώς της φαίνεται αυτή η εξέλιξη στη ζωή της, από τα ψηλά στα χαμηλά και η απάντησή της με προβλημάτισε πάρα πολύ. Στην αρχή, μου είπε ,εμείς οι πιο εύποροι, αντιδράσαμε  για την υποχρεωτική αλλαγή που μας επιβλήθηκε. Τώρα όμως, που είμαι ηλικιωμένη και έχω μείνει μόνη, δεν με απασχολεί πια. Και ξέρεις κάτι; Σχεδόν δεν το καταλαβαίνουμε, διότι όλοι βιώνουμε την ίδια κατάσταση , ενώ οι λίγοι και εκλεκτοί ζουν με το δικό τους τρόπο και σχεδόν δεν τους βλέπουμε.

       Την υστέρηση αυτή , τη  διαπίστωνες  ακόμα και όταν ζητούσες κρέας στα κοινά κρεοπωλεία και  έπαιρνες την απάντηση , για τα περισσότερα είδη του,  ’’NEMAME’’, που σήμαινε δεν έχουμε, αλλά εννοούσαν μας τελείωσε. Γιατί όλα τελείωναν γρήγορα, λόγω ανεπάρκειας και κακού προγραμματισμού. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, συναντούσες ατέλειωτες ουρές σε καταστήματα ειδών πρώτης ανάγκης. Έβλεπες ουρές να περικλείουν ολόκληρα τετράγωνα  ενώ οι αναμένοντες, προλάβαιναν να διαβάσουν ολόκληρο βιβλίο κατά την αναμονή τους. Αυτό τουλάχιστον είχε και τη θετική του πλευρά, τη μόρφωση. Σκεφθείτε όμως να  περιμένεις ατέλειωτα στην ουρά και όταν πλησίαζε η σειρά σου να ακούς την επωδό ''NEMAMΕ''.

           Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της στέρησης – λόγω ανεπάρκειας σε βασικά είδη διατροφής – ΉΤΑΝ  και αυτό με το ψωμί και μάλιστα το φρέσκο ψωμί. Περίμεναν όλοι στην ουρά να ξεφορτώσουν στα πολυκαταστήματα τροφίμων τον  ‘’επιούσιο άρτο’’, από τα κεντρικά κρατικά παρασκευαστήρια αρτοσκευασμάτων και στο τέλος κάποιοι άκουγαν το σύνηθες πια ’’ NEMAME ’’, μέχρι να φθάσει η νέα παραλαβή ή ν’ απευθυνθούν σε άλλο κατάστημα και να μπουν σε νέα ουρά.

           Το περιστατικό αυτό μου θύμισε και μια τραγελαφική κατάσταση που συνέβη με την ευκαιρία ενός τελικού αγώνα μπάσκετ σε ευρωπαϊκή  διοργάνωση ανάμεσα σε μια τσεχοσλοβακική ομάδα και την Α Ε Κ .Όπως έγραφαν την επομένη του αγώνα όλες σχεδόν οι εφημερίδες, εκείνο που τους εντυπωσίασε στην Αθήνα, που σημειωτέον κέρδισε η Ελληνική ομάδα, ήταν ’’η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού που έσπαγε τις μύτες τους’’. Για τον αγώνα απλώς ψέλλιζαν ότι τον έχασαν για 10.000 Δολάρια , η έλλειψη των οποίων τους στέρησε τη δυνατότητα να τον παίξουν στην έδρα τους που θα είχαν περισσότερη τύχη αντί να οδηγηθούν στο ‘’Κολοσσαίο’’ , όπως αποκαλούσαν το κατάμεστο καλλιμάρμαρο των Αθηνών που τους δημιούργησε δέος.  

       Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και για τους εκλεκτούς. Υπήρχε, στην Πράγα, χωριστό κρεοπωλείο και κατάστημα εφοδιασμού ειδικών προσώπων, που διέθετε εκλεκτά  προϊόντα.  Αυτό ήταν κοινό μυστικό στις ξένες Αποστολές, που με το σχετικό ‘’δωράκι’’, εξασφάλιζαν  αντίστοιχης ποιότητας προϊόντα. Ακόμη και τα νοσοκομεία τους ήσαν διαφορετικά, κάτω από την κάλυψη ''στρατιωτικό'', '' κυβερνητικό '' κλπ.

       Εκείνο πάντως που είχαν, σε επάρκεια και άριστη ποιότητα, ήταν οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και κυρίως οι μουσικές. Δεν γνωρίζω πόσες άλλες χώρες  διέθεταν τότε, κάτι ανάλογο με το [JARNI FESTIVAL], μια ανοιξιάτικη καλλιτεχνική -κυρίως μουσική- εκδήλωση που διαρκούσε τρεις πλήρεις μήνες και ζούσες τα σημαντικότερα παγκόσμια πρόσωπα και γεγονότα και σε κόστος προσιτό για τούς πολλούς. Μου άρεσε η κλασική μουσική , αλλά στην Πράγα έγινα φανατικός λάτρης της και το κυριότερο, έμαθα  να διακρίνω το ποιοτικό από το μέτριο, που συνήθως προσφέρεται σε ανάλογες εκδηλώσεις. Δεν θέλω να αναφερθώ αναλυτικά σε ονόματα διασημοτήτων του είδους και συγκροτημάτων που κατέκλυζαν την Πράγα, όλα αυτά τα χρόνια που έζησα εκεί. Το ίδιο ισχύει και για τις τόσες άλλες, παράλληλες εκδηλώσεις , που ευτύχησα να απολαύσω στο Εθνικό τους Θέατρο, στο θέατρο  SMETANA και αλλαχού.

       Ευχαριστώ από καρδιάς την Τσεχοσλοβακία για τα όσα, τόσο απλόχερα μου πρόσφερε και ήσαν πάρα πολλά και πολύ σημαντικά αλλά και γι' αυτά που ήθελε - και το ένοιωθες ότι το ήθελε, αλλά λόγω συστήματος, δεν μπορούσε  να προσφέρει πρώτα στους ντόπιους και μετά στους επισκέπτες της. Όσο κι αν είναι αδόκιμος ο όρος,  προσωπικά, νοιώθω γι' αυτή τη χώρα νοσταλγία, σχεδόν όπως για τη  δική μου πατρίδα.

       Η πρώτη μου εγκατάσταση έγινε σ' ένα ξενοδοχείο, χαρακτηριστικό δείγμα της Σοβιετικής σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής. Ήταν  ένα τεράστιο ξενοδοχειακό συγκρότημα το INTERNATIONAL, με 14 ορόφους, θαυμάσιους κήπους και άλλα ''χλιδάτα'' βοηθήματα. Το συγκρότημα αυτό, τα Σαββατοκύριακα,  αποτελούσε ατραξιόν για ''οργανωμένες'' επισκέψεις κατοίκων της επαρχίας ,’’για να γνωρίσουν τα σοσιαλιστικά αγαθά που θα γεύονταν, μελλοντικά'' όλοι οι συμπολίτες τους. Στο ξενοδοχείο αυτό έμεινα περισσότερο από έξι μήνες, μέχρι να βρεθεί σπίτι  για τη μόνιμη εγκατάστασή μου.

       Στην Τσεχοσλοβακία τότε, δεν υπήρχε  ατομική ιδιοκτησία και συνεπώς ήταν αδύνατη η ιδιωτική διάθεση σπιτιών με ενοίκιο. Την αποκλειστική αυτή δυνατότητα είχε η [SPRAVA SLUZBA],η κατ ευφημισμόν αποκαλούμενη ''Υπηρεσία Εξυπηρέτησης Διπλωματικού Σώματος'', που  στεγαζόταν στο υπόγειο του Υπουργείου Εξωτερικών, σε μια αίθουσα πραγματικό στολίδι όχι μόνο για τις σπάνιες τοιχογραφίες της αλλά και τις πανέμορφες υπαλλήλους της. Στην Υπηρεσία αυτή λοιπόν είχε εγκαίρως απευθυνθεί η Πρεσβεία μας, πολύ πριν την άφιξή μου στην Πράγα , ζητώντας σπίτι για τις ανάγκες μου, με  μόνο προσδιορισμό τον αριθμό των δωματίων.

      Μετά την παρέλευση εξαμήνου που βρισκόμουν στο ξενοδοχείο και τη δυσκολία που αντιμετώπιζα κυρίως, επειδή είχα ένα τρίχρονο παιδί που χρειαζόταν ασφαλώς διαφορετικό περιβάλλον, απευθύνθηκα προσωπικά, στην πιο πάνω Υπηρεσία. Μια ευειδέστατη κοπέλα, που  είχε χρεωθεί την προσωπική μου στέγαση , μου απάντησε , με πάρα πολλή ευγένεια,  ότι επί του παρόντος δεν υπάρχουν προς διάθεση σπίτια με τα δικά μου στοιχεία περιγραφής. Πράγματι, η Πρεσβεία μας είχε ζητήσει, αφού βέβαια είχε συνεννοηθεί μαζί μου, ένα διαμέρισμα  2-3 δωματίων χωρίς άλλες ιδιαίτερες απαιτήσεις. Παρ' όλα αυτά , κατά την αρμόδια υπάλληλο, το αίτημα μου δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί σε προβλεπτό χρόνο , αφού έπρεπε να περιμένουμε μέχρι να αδειάσει ένα ανάλογο σπίτι από άλλον  ξένο,  που θα αποχωρούσε οριστικά.

       Στην προσπάθειά  μου να ''παζαρέψω'' κάποια διαφορετική δυνατότητα εξυπηρέτησης  και επικαλούμενος το τρίχρονο παιδί μου, συγκατένευσα στην πρότασή της να αλλάξω την περιγραφή του ζητούμενου διαμερίσματος με την  αποφυγή προσδιορισμού των δωματίων.

           ‘Έτσι  λοιπόν, με τη νέα περιγραφή του αιτούμενου σπιτιού και υπό την έμπνευση του γνωστού διηγήματος ‘’για ένα ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες’’, φρόντισα σ’ ένα ταξίδι μου στη            Βιέννη να εφοδιασθώ με μια όμορφη μπλούζα και ένα εκλεκτό παρισινό καλλυντικό προϊόν. Πολύ σύντομα –μπορεί και συμπτωματικά- μου παραδόθηκαν τα κλειδιά ενός αρχοντικού που καταλάμβανε ολόκληρο τον τρίτο όροφο μιας τριπλοκατοικίας, στην οδό RUZOVA αριθμός 7, έναντι της εισόδου μιας Τράπεζας, 50 μόλις μέτρα από την πλατεία του Αγίου και Προστάτη της Πράγας VACLAV. Είναι αυτή η πλατεία στην οποία αυτοπυρπολήθηκε ο φοιτητής JAN PALACH,διαμαρτυρόμενος για τη Ρωσική εισβολή.

     Το σπίτι, αν και λιγάκι ασυντήρητο, ήταν ένα πραγματικό οχυρό  με τοίχους  πάχους ενός μέτρου, με  έγχρωμα βιτρό στα αμέτρητα  υπερμεγέθη παράθυρά του και δυο τεράστιους χώρους υποδοχής με εσωτερική επένδυση  με ξύλο καρυδιάς. Ήταν ένα σπίτι που ξεπερνούσε κατά πολύ τις στεγαστικές ανάγκες μου και  επί πλέον απαιτούσε  την προκαταβολή του ετήσιου ενοικίου ,στην αρχή κάθε χρόνου.  Δεν είχα όμως άλλη επιλογή  και για να μην αθετήσω  το λόγο μου, το αποδέχθηκα. Μετά την οριστική μου αποχώρηση, το κράτησε ο νέος Εμπορικός  Ακόλουθος για τις υπηρεσιακές ανάγκες του Γραφείου του, αλλά  αργότερα το εγκατέλειψαν για οικονομικούς κυρίως λόγους, επειδή το Γραφείο Εξυπηρέτησης ζητούσε τα χρήματα σε συνάλλαγμα και ήταν ασύμφορο οικονομικά.

       Αυτά για την ώρα, διότι στο θέμα του σπιτιού αυτού θα επανέλθουμε σε επόμενο κεφάλαιο ,που αναφέρεται στα γεγονότα του 1968.

       Επιστρέφοντας από, ένα από τα πολλά ταξίδια μου στη Βιέννη για υπηρεσιακούς λόγους - μεταφορά διπλωματικού σάκου - το πρωί της 21ης Απριλίου του 1967, αντιμετώπισα μια εντελώς διαφορετική στάση από τον υπεύθυνο Αυστριακό τελωνειακό υπάλληλο, κατά την έξοδό μου από τη χώρα του. Με τα πολλά ταξίδια μου στην Αυστρία, είχαμε γίνει πολύ γνώριμοι και χαιρετούσαμε ο ένας τον άλλο , με κάποια ιδιαίτερη θέρμη. Αυτή τη φορά όμως, με  κακή διάθεση μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, ’’πετώντας'' και ένα απροσδιόριστο '' φασίστ '' ή κάτι σχετικό. Επειδή το εξέλαβα σαν αστείο , του χαμογέλασα συγκαταβατικά και συνέχισα το οδικό ταξίδι μου για την Πράγα, από την οποία με χώριζαν, με το οδικό δίκτυο της εποχής, 3 με 4 ώρες οδήγησης.

           Στη διαδρομή δεν μπόρεσα να σκεφθώ κάποιο λόγο για τη στάση του, αλλά με προβλημάτισε η λέξη που άκουσα ή τουλάχιστον   που νόμιζα ότι άκουσα. Και πάλι δεν έδωσα  σημασία, αφού δεν εύρισκα αιτιολογία για κάτι τέτοιο.

       Την απάντηση στην απορία μου πήρα όταν έφθασα στην Πρεσβεία , την οποία βρήκα περικυκλωμένη από  500 τουλάχιστον Έλληνες που ζούσαν στη χώρα, πολλούς από τους οποίους γνώριζα προσωπικά. Στο άκουσμα του συμβάντος, έμεινα άφωνος, συνειδητοποίησα δε το γεγονός ,όταν μπήκα στα Γραφεία  και μου επιβεβαίωσαν την είδηση οι, πέντε όλοι κι όλοι ,  συνάδελφοι, που αποτελούσαν το προσωπικό της.

      Σε καθημερινή βάση, έξω από την Πρεσβεία μας είχαμε συγκεντρώσεις και καμιά  φορά , πολυάριθμες και έντονες, ποτέ όμως ''επικίνδυνες'' για την ασφάλειά μας. ’Άλλωστε  και οι διαδηλωτές γνώριζαν ότι είμαστε τρείς κι ο κούκος ,  αλλά κυρίως ,  οι Τσέχοι αστυνομικοί δεν άφηναν περιθώρια  για έκτροπα εις βάρος μας. Η  Πρεσβεία μας , άλλωστε , δεν διέθετε Γραφεία Τύπου ή Στρατιωτικό, που , συνήθως, αποτελούσαν τα προπύργια της χούντας στο εξωτερικό. Εκείνοι πάντως που πρωτοστατούσαν σε φανατισμό και ακατονόμαστη φρασεολογία ήταν οι αυτοαποκαλούμενοι  ’’μακεδόνες’’. Θυμάμαι όταν – αργότερα – συνάντησα τυχαία εκτός  υπηρεσίας, έναν από αυτούς, Δικηγόρο στο επάγγελμα που είχε χάσει το  ένα του χέρι κατά τον εμφύλιο, προσπάθησε να με πείσει ότι αυτή έπρεπε να είναι η ’’γραμμή’’  κάθε Έλληνα κομμουνιστή , αφού το γειτονικό Κρατίδιο τους πρόσφερε συνδρομή και φιλοξενία στη διάρκεια αλλά και μετά τη λήξη του εμφυλίου, στη βάση κάποιας σχετικής συμφωνίας μεταξύ τους.

      Την ένταση όμως της χούντας και τις δολοπλοκίες της,  γνώρισα τον επόμενο χρόνο, όταν βρέθηκα υπηρεσιακά στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης και ''απήλαυσα'' κυριολεκτικά το '' εθνοσωτήριο '' έργο της σε όλο το μεγαλείο του. Γι' αυτά όλα όμως, θα μιλήσουμε στο ειδικό  κεφάλαιο. Αναφέρω  πάντως εδώ,  μια άλλη περίπτωση, όταν  είχα μεταβεί στη Νυρεμβέργη για τυπικές σχολικές εξετάσεις της κόρης μου. Επειδή δεν υπήρχε Ελληνικό σχολείο στην Πράγα, παρακολουθούσε μαθήματα σε Γαλλικό Σχολείο και από δική μου υπερβολή, είχα ζητήσει από  τη Διεύθυνση Ελληνικών Σχολείων της Γερμανίας,  τον έλεγχο των γνώσεών της από την ‘’κατ’ οίκον διδασκαλία ’’, στη Β΄τάξη του Δημοτικού. Μας παρέπεμψαν λοιπόν προς τούτο, στο Ελληνικό Σχολείο της Νυρεμβέργης. Όταν παρουσιασθήκαμε στο σχολείο, ένας από τους δασκάλους, αρμόδιος για το μάθημα της πατριδογνωσίας, επέμενε να απαντήσει  ένα 7χρονο κοριτσάκι , ποιά ήταν τα μέλη της  ''Εθνικής Κυβέρνησης''. Ένας δεύτερος Δάσκαλος που άκουσε τη  συζήτηση, μας συνέστησε να επιστρέψουμε στην έδρα μας, αφού δεν χρειαζόταν εξέταση ούτε αντιστοίχιση γνώσεων .

      Στο μεταξύ, η εσωτερική κατάσταση στην Τσεχοσλοβακία και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσά της, είχε γίνει πολύ έντονη και διαφορετική. Περιορίστηκε στο ελάχιστον η κομματική προβολή και αντ' αυτής άρχισαν να φαίνονται νέες τάσεις μιας κάποιας, έστω και υποτυπώδους ελευθερίας έκφρασης.

           Ο λαός, άτακτα και χωρίς μεθοδεύσεις στην αρχή και  με κραυγαλέες μάλιστα υπερβολές, κατέβαινε καθημερινά στους δρόμους με διάφορα συνθήματα. Ήσαν όμως, όπως προείπα, τόσο ανοργάνωτα όλα αυτά, που ανάμεσα στα αιτήματα τους περιλαμβανόταν και  η ''κατάργηση'' της αστυνομίας και άλλων οργανωμένων Υπηρεσιών της χώρας.  Είχαν γεμίσει οι δρόμοι με τραπεζάκια που συγκέντρωναν υπογραφές για την κατάργηση των πάντων. Κάθε βράδυ, στις ατέλειωτες μπιραρίες της Πράγας, χάλαγε ο κόσμος από ζωηρές αλλά ειρηνικές ακόμα λαϊκές εκδηλώσεις. Ανάμεσα στους νέους, διέκρινε κανείς και τον σημερινό Πρόεδρο της Χώρας.

       Μπροστά στον διαφαινόμενο κίνδυνο να εισχωρήσουν και ''προβοκατόρικα'' στοιχεία και να μετατρέψουν τον ειρηνικό αυτό αγώνα σε μια ανεξέλεγκτη  και άναρχη διαδικασία, με άγνωστες συνέπειες, πήραν τον έλεγχο της κατάστασης κυβερνητικά και κυρίως κομματικά στελέχη  και έδωσαν κρατική και οργανωμένη πλέον μορφή στις διεκδικήσεις τους. Ζητούσαν λοιπόν ελευθερία έκφρασης και δράσης και απαιτούσαν, η χώρα τους να αποκτήσει και ουσιαστική κρατική οντότητα και αυτοτέλεια, στα πλαίσια πάντα του ''σοσιαλιστικού στρατοπέδου’’.

               Εδώ πλέον αναδεικνύεται και η νέα πολιτική μορφή της χώρας, ο DUBCEK. Ένας Σοβιετοετο-σπουδαγμένος κομματικά πολιτικός με αγνές και πολύ καθαρές προθέσεις, που διεκδίκησε ευθαρσώς την ανεξαρτησία της χώρας του από εξωτερικούς ''προστάτες'' και το δικαίωμά της να αποφασίζει γι’ αυτήν ο λαός της . Προσπαθούσαν  να κρατήσουν κάτω από τον έλεγχό τους την όλη κατάσταση για να μην προκαλέσουν  την μεγάλη προστάτιδα , αλλά κυρίως  ν’  απομακρύνουν ενδεχόμενες εσωτερικές τάσεις  προς άλλες κατευθύνσεις. Τη θέση του νέου ηγέτη της  '' Άνοιξης της Πράγας'', άρχισαν να στηρίζουν και άλλοι  σημαντικοί πολιτικοί  και κομματικοί παράγοντες της χώρας, με κυριότερο τον Στρατηγό SVOBODA, που αργότερα έγινε Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας. Πρόκειται για την ηρωικότερη μορφή  της Χώρας κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Επικεφαλής μιας Σλοβακικής Ταξιαρχίας ,έσπευσε να πολεμήσει  στο πλευρό της Ρωσίας, κατά τη γερμανική επίθεση εναντίον της. Αυτό αποτελούσε και μια εγγύηση προς τους Σοβιετικούς,  ότι με  την παρουσία του ξεκαθάριζε  το τοπίο και δεν μπορούσαν να  παρερμηνευθούν οι προθέσεις της Τσεχοσλοβακίας. Παράλληλα,  έδιναν και μια απάντηση στην προπαγάνδα του Συμφώνου Βαρσοβίας, ότι είχαν συμφωνήσει με τους Αμερικανούς για προσχώρηση στη Δυτική συμμαχία, στρατεύματα της οποίας, δήθεν, βρισκόντουσαν ήδη στη Χώρα. Η  προπαγάνδα σε τέτοιες καταστάσεις διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και σ’ αυτό το ρόλο στηρίχτηκε και η προσπάθεια των  στρατευμάτων εισβολής να πείσουν τη Διεθνή Κοινή Γνώμη ότι ήρθαν ύστερα από πρόσκληση των Τσεχοσλοβάκων να αντιμετωπίσουν ‘’τις δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις εισβολής’’. 

Επίδοση διαπιστευτηρίων από τον Έλληνα Πρέσβη κ. Ι. Τουλούπα, στον Πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας SVOBODA [ πίσω στο κέντρο ο υποφαινόμενος].

ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ

                                   ΤΟΛΜΗΡΟ

           ‘’ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ’’

Είναι δύο εκφράσεις που σημάδεψαν τη νιότη μας  και  οι οποίες δυστυχώς επανήλθαν στην πράξη και στις μέρες μας και μάλιστα στη χειρότερή τους εφαρμογή.

Θυμάμαι, στα νεανικά μου χρόνια – μια περίοδο που δεν είχαμε γενικότερες προσλαμβάνουσες παραστάσεις - οι λέξεις αυτές αποτελούσαν τους μοναδικούς ακραίους χαρακτηρισμούς  της νοητικής κατάστασης ενός ατόμου, από την απλοϊκή αφέλεια μέχρι την ακραία αδεξιότητα, κουταμάρα και βλακεία. Όσον αφορά την πρώτη έκφραση αποτελούσε μάλλον μια ελληνική ‘’αποκλειστικότητα’’, ενώ η δεύτερη [από την λέξη budala – τουρκο-αραβικής προέλευσης], υπήρξε κυρίαρχη και στις λοιπές  χώρες που είχαν κατακτηθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τελικά όλοι οι κατακτητές αφήνουν το στίγμα τους, που δεν μπορεί να διαφέρει από την κουλτούρα και τον  ‘’πολιτισμό’’  τους. Ο καθένας δίνει αυτό που διαθέτει και άντε μετά να αποβάλουν οι λαοί τα ολέθρια κατάλοιπα της σκλαβιάς τους, αφού δεν μπορεί να  αποτελεί λύση η επιλογή των κατακτητών μας!!!

Η έκφραση Αμερικανάκια έδειχνε μια χαρακτηριστική αφέλεια , που χαρακτήριζε τους συμπατριώτες μας μετανάστες στην Αμερική, που επέστρεφαν από νοσταλγία για λίγο στη γενέτειρα, με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα πουκάμισα που φορούσαν οι ίδιοι και δώριζαν και στους δικούς τους. Ήταν  καλοπροαίρετος ο χαρακτηρισμός, υπέκρυπτε όμως και μια δηκτική αντιμετώπιση της καινοφανούς συμπεριφοράς και εμφάνισης των ‘’φρέσκων’’ ακόμα στη Αμερικανική Ήπειρο, ξενιτεμένων μας, που δεν αποτελούσαν και το μορφωτικό απαύγασμα της ελληνικής κοινωνίας της εποχής.

Την έκφραση μπουνταλάς συνάντησα πολύ έντονα και στις περισσότερες βαλκανικές χώρες, με μόνη διαφοροποίηση τον παροξύτονο τονισμό της αλλά με περισσότερο απαξιωτική διάθεση. Οι λαϊκές μνήμες κρατούν για  πάντα και δεν ξεχνούν όσα τους πλήγωσαν αυτούς ή τους προγόνους τους. Αυτό βέβαια δεν γίνεται από ρεβανσισμό , εκδίκηση ή  μεγαλοϊδεατισμό που χαρακτηρίζει τους εθνικιστές, αλλά από  ιστορική πατριωτική ανάγκη, που συνοδεύει τις μνήμες  για τις χαμένες πατρίδες και τον σφετερισμό των εθνικών μεγαλείων.

Θα διερωτηθείτε βέβαια γιατί τα λέω όλα αυτά και ποια σχέση έχουν μεταξύ τους οι δύο όροι και μάλιστα στις μέρες μας. Αρχίζω λοιπόν  από τον πρώτο ο οποίος  ουδόλως  υπολείπεται σε σημασία και κυρίως σε πρακτικά αποτελέσματα. Ο απλοϊκός και αρκετά περιπαικτικός αυτός  χαρακτηρισμός, κατέστη στην κυριολεξία επικίνδυνος για την ίδια την υπόσταση της μεγάλης συμμάχου χώρας. Ο τρόπος  αντιμετώπισης της πανδημίας, από μια χώρα με την υψηλότερη επιστημονική και τεχνολογική ικανότητα παγκοσμίως, προκαλεί απορίες και προβληματισμούς!!!  Φθάσαμε στο σημείο να περνούν απαρατήρητες από τον  αμερικανικό λαό οι ‘’ρηξικέλευθες’’ νέες συνταγές και τα μαντζούνια της ηγεσίας  του, που εξικνούνται μέχρι την πρόταση  χρησιμοποίησης απορρυπαντικών και άλλων ανεξέλεγκτων ‘’ιαμάτων’’ για την αντιμετώπισή της, ενώ οι νεκροί ξεπέρασαν τις 100.000 . Μα είναι δυνατόν ο ανεπτυγμένος αυτός λαός, που έδωσε αγώνες για τις ελευθερίες, τις απεργίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, να σιωπά μπροστά σε μια ανάλογη συμφορά;;;  Δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι ότι τελικά  υιοθετούν τον παλιό  όρο Αμερικανάκια και μάλιστα στην έσχατη και πλέον ευτελή σημασία της λέξης.

Έρχομαι τώρα στη δεύτερη λέξη του υπότιτλου, εκείνη του μπουνταλά, που δυσκολεύομαι σε ποιον να την πρωτοαποδώσω. Στο λαό που άγεται και φέρεται από  την πονηρή  συνθηματολογία του ‘’Σουλτάνου’’ του ή στον ίδιο για  τα καραγκιοζιλίκια του!!! Η χθεσινή ‘’καρακιτσαρία’’ που θα έλεγε και η αείμνηστη Μαλβίνα, ξεπερνά κάθε όριο αισθητικής αλλά και λογικής ηγέτη χώρας , που θέλει να ανήκει στον πολιτισμένο Κόσμο. Αυτός λοιπόν κάνει ό,τι μπορεί για να περισώσει την μεγαλομανία του,  ο λαός του  απλώς ακολουθεί τον ηγέτη που του αξίζει, οι άλλοι όμως τι κάνουν; Η Αγιά – Σοφιά αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά και κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται πού  είναι  η  UNESCO, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, οι λοιπές πολιτισμένες χώρες-μέλη του ΟΗΕ και κυρίως η Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας είμαστε μέλος; Δεν βλέπουν, δεν ακούνε , δεν έχουν αισθητική και ανέχονται την παγκόσμια αυτή αθλιότητα από ένα τυχοδιώκτη ταραξία της περιοχής και όχι μόνο, αφήνοντας τον να  αλωνίζει; Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά, διότι  όλες οι μεγάλες συμφορές του πλανήτη μας [ οι πόλεμοι και οι πανδημίες] από ανάλογες ηλιθιότητες ξεκίνησαν και αυτή τη φορά δεν έχουν πια ελαφρυντικά, αφού τα γεγονότα μιλούν μόνα τους. Η υπόθεση της Αγιά – Σοφιάς δεν μπορεί πλέον να αποτελεί Ελληνοτουρκικό μόνο ζήτημα.

Δεν θα επεκταθώ περεταίρω , αν και θα το ήθελα και το μπορώ, θέλω όμως  για μια έστω μοναδική φορά να προλάβουν  οι ‘’πεπολιτισμένοι’’ λαοί και οι παγκόσμιες ηγεσίες τους να αποδείξουν τι εννοούν όταν αναφέρονται στην αλληλεγγύη και τον   παγκόσμιο πολιτισμό. Δεν τους αρκούν οι πολιτισμικές καταστροφές του ISIS  [2014-2016] στην Παλμύρα και αλλαχού, θα επιτρέψουν  στους σύγχρονους ‘’τζιχαντιστές’’ να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο;;; Έ λ ε ο ς !!! Αντώνης

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Από  καιρό  ήθελα να μιλήσω για όλα τα απόκρυφα –και με δική μας ‘’συναίνεση’’ -  που  διάφορες σκοπιμότητες και κυρίως η εξουσία,  δεσμεύει την  ομολογία τους. Πρόκειται για τις  αλήθειες που δεν λέγονται, όχι μόνο από τους κρατούντες αλλά και μας τους ίδιους, αφού έτσι εξυπηρετούνται και τα δικά μας ‘’μικροσυμφέροντα’’, οπότε   συμπράττουμε εκόντες – άκοντες στην απόκρυψή τους.

Ο λαός δεν είναι κουτός αλλά τον παριστάνει για να βρει την ευκαιρία που νομίζει ότι θα βολευτεί, παίζοντας τα παιχνίδια πότε του ενός και πότε του άλλου. Βλέπουμε  παρατάξεις, κινήματα και Κόμματα που έφθασαν στον κολοφώνα της ‘’δόξας’’ τους και τώρα ψάχνονται. Αντιθέτως κάποιοι άλλοι, λαοπλάνοι ή όπως ευσχήμως τους αποκαλούν ‘’χαρισματικοί’’, κράτησαν τη χώρα στο περιθώριο, για να μπορούν να διαπραγματεύονται  την πραμάτεια τους με το αζημίωτο. Διακηρύσσουν την επιδίωξή τους για να οδηγήσουν τη χώρα στην κανονικότητα, ενώ εννοούν το κράτημά της στη μιζέρια και τον λαϊκισμό. Έτσι λοιπόν τελειώνει η ‘’θητεία’’ τους και ζητούν την ανανέωσή της για να ολοκληρώσουν το ‘’έργο’’ τους , ενώ πρόκειται για λόγια – λόγια χωρίς τελειωμό. Έχουν δε έτοιμη τη δικαιολογία που δεν πρόλαβαν να το πράξουν στον χρόνο που είχαν υποσχεθεί, πότε τις αυταπάτες τους και την ‘’αντίδραση’’ των κακών αντιπάλων τους, ενίοτε δε τα  διάφορα έκτακτα συμβάντα.

Τελευταία, κάποιοι  ποντάρισαν τα μέγιστα ακόμα και στην πανδημία, αφού ο κορωνοϊός τους φάνηκε σαν νάμα εξ ουρανού και ‘’καυτή πατάτα’’ στα χέρια των κυβερνώντων. Βλέποντας μάλιστα και το διεθνές φιάσκο, περίμεναν ότι σύντομα η εξουσία θα γύριζε στα δικά τους χέρια και άρχισαν να καταστρώνουν τα σχέδιά τους, ασχέτως κόστους σε ανθρώπινες ζωές. Αυτή ήταν και η τελευταία τους αυταπάτη , αφού τώρα πια  στερούνται παντελώς και επιχειρημάτων για να δικαιολογήσουν τις θέσεις τους. Μια  Κυβέρνηση με πολλούς τεχνοκράτες, [άνθρωποι με περιορισμένη πολιτική εμπειρία αλλά αδιάφθοροι] και ένας πρωθυπουργός που έδειξε ότι το πολιτικό του ‘’ανάστημα’’ δεν υπολείπεται του φυσικού, βρήκαν τη λύση που κατέπληξε και τη διεθνή κοινότητα. Με την επιλογή μιας συμπαγούς και ικανότατης επιστημονικής ομάδας, οι απόψεις της οποίας  τηρήθηκαν απόλυτα,  η χώρα μας κατέστη το πρότυπο του περιορισμού της νόσου στα χαμηλότερα επίπεδα.

Όταν λοιπόν οι διάφοροι αντίπαλοι, που άλλα προσδοκούσαν, διαπίστωσαν την πραγματικότητα, απέσυραν την εικονική  αρχική σύμπνοια και εθνική αλληλεγγύη και άρχισαν να αναζητούν αιτιάσεις σε οικονομικά, συνδικαλιστικά ακόμα και ιδεολογικά ζητήματα, για να μετριάσουν ‘’την ταχύτητα που το χαλί έφευγε κάτω από τα πόδια τους’’.  Έφθασαν στο σημείο να τα βάλουν και με  τον επιστήμονα κ. Τσιόδρα που προέβαινε σε καθημερινές ανακοινώσεις και οδηγίες, ότι δήθεν τον ‘’έκαψαν’’ με τις συχνές του εμφανίσεις, ότι ήταν πιστός και άναψε ένα κερί και τόσα άλλα φαιδρά και ανόητα.

Φαίνεται ότι κάποιοι άνθρωποι, προκειμένου να στηρίξουν τις στρεβλές απόψεις τους και να προβάλουν τις ιδεοληψίες τους, δεν ωχριούν ούτε στην απώλεια ανθρώπινων ζωών. Φαίνεται ότι, αυτοί, οι προσκείμενοι ή παρακείμενοι ιδεολογικά σχηματισμοί ή οπαδοί των συνθημάτων τους, αντιστρατεύονται τις κυβερνητικές αποφάσεις για συγκεντρώσεις , προκαλώντας πολυάριθμες συναντήσεις στις διάφορες πλατείες, ύστερα από ‘’ειδικές’’ κλήσεις. Ατυχώς στη χώρα αυτή υπάρχουν και οι αφελείς θρησκόληπτοι που προβάλλουν τις εμμονές τους όπως και οι γνωστοί Ελληναράδες που αγνοούν τους κινδύνους ή  παραβλέπουν την πραγματικότητα.

Τελευταία  ελπίδα κάποιων απομένει να αποτύχουν τα μέτρα, έστω και στη φάση της προοδευτικής – αλλά ελεγχόμενης – επαναφοράς στην κανονικότητα . Η ενδεχόμενη επιτυχία των μέτρων δεν θα μπορεί πλέον να δικαιολογηθεί με αυταπάτες, αφού πέραν των προσχημάτων , θα τους  αφαιρέσει και την ‘’αυτοπαθή’’ αντωνυμία από την προβαλλόμενη λέξη δικαιολογίας.

Στη χθεσινή εκδήλωση τιμής στα τρία άτομα που ‘’κάηκαν’’’  στη Μαρφίν, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού, παρέστη και ο διαφημιστής κηραλοιφών, με σκοπό να προσδώσει πατριωτικό χαρακτήρα στον εθνικισμό του. Οι άλλοι αρχηγοί των Κομμάτων επέλεξαν δικούς τους  τρόπους εμφάνισης ή διαφορετική ώρα, για να μη φανούν αλληλέγγυοι στον στιγματισμό μιας εθνικής τραγωδίας και κακοκαρδίσουν τους αγαπημένους τους πυρομανείς. Απέδωσαν την ευθύνη στους αρμόδιους  ασφαλείας της Τράπεζας, που σίγουρα υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί ελαφρυντικό διάπραξης εγκλημάτων. Μας είπαν δηλαδή ότι, σε κάθε ανάλογη  παράλειψη , μπορεί ο καθένας να βάζει φωτιά σε ανθρώπους που έτυχε να βρεθούν σε τέτοιους χώρους. Μπράβο σας κύριοι και εις ανώτερα, αλλά μην ξεχνάτε ότι όλα αυτά εδώ πληρώνονται . Εύχομαι να μη συμβεί σε σας ή σε κάποιον δικό σας ανάλογο περιστατικό, αλλά καταγράφεται και αυτή σας η πρακτική στα όσα δεινά επέφερε η στρεβλή ιδεοληψία σας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης . Το μόνο σας ελαφρυντικό είναι ότι ωραιοποιείτε μια κατάσταση που δεν είχατε την ‘’τύχη’’ να ζήσετε στην πραγματικότητα  – όπως ο υποφαινόμενος – και συνεπώς δεν ξέρετε τι σας γίνεται!!! Αν όμως  θέλετε να στηρίζετε στο μέλλον ανάλογες ιδεολογίες, δεν απομένει παρά μια επίσκεψη στη ‘’ Λαϊκή Δημοκρατία ‘’ του Κιμ Γιονγκ Ουν, και μετά τα ξαναλέμε. Εκεί οι άνθρωποι γελάνε και κλαίνε κατά παραγγελία του αρχηγού. Σε αντίθεση με την Κίνα που απέκρυψε αριθμητικά και χρονικά τα κρούσματα του Κορωνοϊού, στη χώρα αυτή τα εξαφάνισαν’’ εντελώς.  

Μη βαυκαλίζετε τον λαό με φρούδες ελπίδες, διότι η ιδεολογία αυτή – όπως αναφέρει και το ‘’Κεφάλαιο’’, δεν έχει άλλον τρόπο επιβολής, πλην της βίας που ονομάζει επανάσταση και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον οποιονδήποτε σοσιαλισμό. Στον προκείμενο ορισμό, ο χαρισματικός και λεξιπλόκος Αντρέας έκανε τον διαχωρισμό σε υπαρκτό και προφανώς τον ‘’ ανύπαρκτο ‘’. Ο ίδιος  μιλούσε για μη πόλεμο και άλλα  παρόμοια ακαταλαβίστικα, που έτερπαν τα αφτιά των ‘’αγραμμάτων’’, του λαού,  που είχε ‘’φέρει στην εξουσία’’. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, λυπάμαι σαν Έλληνας που χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να καρπωθείτε ένα μερίδιο της εθνικής μας επιτυχίας, που σας στέρησε η ιδεοληψία και ο στραβός δρόμος που ακολουθείτε. Σε αντίθεση με τη δική σας μεμψιμοιρία, η  χώρα είναι γενναιόδωρη και στο χέρι σας είναι να ‘’ανανήψετε’’ και να επωφεληθείτε. Αρκεί αυτό να γίνει συνειδητά και με   ειλικρίνεια και υπάρχει χώρος για όλους τους καλούς και χρήσιμους, που λέει ο λαός όταν σκέπτεται και δεν ετεροπροσδιορίζεται. Αντώνης

ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ Ή ΠΡΟΚΛΗΣΗ;;;

Σπερδούκλι ή ασφόδελος

Σπιτάκι στα Αναφιώτικα

Αφορμή  να ασχοληθώ ετεροχρονισμένα  με την  πρωτομαγιά , στάθηκε το  κομματικό αλαλούμ που παρακολουθήσαμε όλοι και ο εσκεμμένος παραμερισμός του εποχικού χαρακτήρα του εορτασμού.    Αναζήτησα τεκμηριωμένα στοιχεία στη  διεθνή βιβλιογραφία και ανακάλεσα στη μνήμη μου προσωπικές [ επετειακές και αισθητικές] αναμνήσεις οχτώ δεκαετιών, για την καλύτερη απεικόνιση του διπλού εορτασμού της ημέρας. Ένα τεχνικό πρόβλημα όμως, έγινε αιτία να σβηστεί  από τη μνήμη του υπολογιστή μου το  άρθρο που είχα ετοιμάσει και καθυστέρησε περαιτέρω την αντίδρασή  μου . Δεν σβήστηκε όμως τίποτα από την προσωπική  μου μνήμη ούτε από τις σημειώσεις της επισταμένης έρευνάς μου και το ξανάγραψα, ίσως με άλλα λόγια αλλά καθόλα ίδιο στην ουσία.

Η  κομματική ‘’επίδειξη’’ στο Σύνταγμα,  θύμισε αλήστου μνήμης ‘’παραστάσεις’’ στην κόκκινη πλατεία την εποχή της Σοβιετίας και εν τινι μέτρω  ανάλογες εικόνες των στρατευμάτων κατοχής στην Αθήνα και  αλλαχού. Η προκλητική απείθεια στις   αποφάσεις της πολιτείας περί συγκεντρώσεων [την οποία οι απλοί πολίτες πληρώνουν με πρόστιμα],  η προσπάθεια του  σφετερισμού των εργατικών αγώνων και η  μονοπώληση κάθε αντίστασης ,αποτελεί πρόκληση ανεπίτρεπτη στη δημοκρατική μας χώρα. Όλοι οι Έλληνες είναι εξ ίσου πατριώτες, κάποιες παρατάξεις όμως ιδιοποιούνται και ενίοτε ‘’εξαργυρώνουν’’ τη συμμετοχή τους με ανάδειξη σε κομματικά,  εθνικά και διεθνή  αξιώματα και άλλες διακρίσεις και αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την αστική δημοκρατία!!! Ας πούμε όμως και λίγα λόγια για την εργατική πρωτομαγιά, όπως αυτά έχουν καταγραφεί στην ιστορία και στη συνείδηση των λαών. 

Οι εργατικοί αγώνες και διαδηλώσεις των εργαζομένων άρχισαν το 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ, ακολουθώντας ανάλογες κινήσεις του 1872 στον Καναδά. Στο Συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας [1884] λήφθηκε η  απόφαση να γίνουν   απεργιακές κινητοποιήσεις στο Σικάγο, την 1^η Μαΐου 1886. Πράγματι, την ημερομηνία αυτή , 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες  σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο , που ήταν εργάσιμη ημέρα , οι εργάτες ξεκίνησαν να διαδηλώνουν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους  ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης, με αίτημα 8 ώρες  δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ύπνος. Στην αντιπαράθεσή τους με οπλισμένους αστυνομικούς υπήρξαν θύματα εκατέρωθεν.

Στην Ελλάδα η πρώτη ανάλογη κινητοποίηση έγινε το 1888 στην υπό τουρκική διοίκηση ακόμα Δράμα από τους καπνοκαλλιεργητές, που ζητούσαν 10ωρο εργασίας αντί του 13ώρου που τους είχε επιβληθεί . Το 1892 έγινε και η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, ύστερα από απόφαση του Σοσιαλιστικού Συλλόγου Καλλέργη, ζητώντας 8ωρο εργασίας. Η πρωτομαγιά καθιερώθηκε σαν εργατική γιορτή στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι,  σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου. Αυτά συνέβαιναν όταν ο Μαρξ έγραφε το ‘’Κεφάλαιο’’ και πολύ πριν αυτό  μεταφερθεί για εφαρμογή στην Αυτοκρατορική Ρωσία, με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα, που κάποιοι σύγχρονοι επιδιώκουν  να ξεχαστούν!!!

Την πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή εκτελέστηκαν 200 ΄Έλληνες πατριώτες , που μεταφέρθηκαν από τις φυλακές του Χαϊδαρίου. Και αυτό το γεγονός το ιδιοποιήθηκαν συγκεκριμένες ιδεολογικά παρατάξεις, ενώ οι εκτελεσθέντες ανήκαν στην  εθνική αντίσταση, χωρίς κομματική ταυτότητα.

Τείνει να ξεχαστεί ότι πέραν του επετειακού εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς, συνεορτάζουμε και την είσοδο στην Άνοιξη, που στη χώρα μας, τα παλιότερα τουλάχιστον χρόνια, σήμαινε  μια γενική έξοδο στη φύση. Η ελληνική φύση διαθέτει ιδιαίτερα αισθητικά γνωρίσματα με χαρακτηριστικά χρώματα, αρώματα και κελαηδίσματα των πουλιών. Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω και πάλι τις αναδρομές μου στο παρελθόν και να θυμηθώ  την  ποικιλία φυσικών  χρωμάτων και  αρωμάτων  της πόλης  που μεγάλωσα και  ανάλογες εικόνες από περιοχές των Αθηνών που έζησα τις δεκαετίες 1950 – 1960. Θυμάμαι τις σχολικές εκδρομές  μας δίπλα σχεδόν στα σπίτια μας με τις  παπαρούνες και τα σπερδούκλια [ασφόδελους] και  ατέλειωτες εκτάσεις, στρωμένες με χαμομήλι, μαργαρίτες και φυσικό γκαζόν, που ‘’κυλιόμαστε’’ με τους συμμαθητές μας.

 Πώς να ξεχάσω τις ομορφιές της  πάλαι ποτέ ανθοστόλιστης και ‘’πολύφερνης’’ πλατείας Κουμουνδούρου, με τα κλασικά ζαχαροπλαστεία της εποχής, που αποτέλεσαν στέκια σημαντικών καλλιτεχνών, την Αρμένικη εκκλησία και το θερινό σινεμά στην ταράτσα της οδού Σαρρή, που σήμερα είναι το θέατρο του Λάκη Λαζόπουλου. Ακριβώς δίπλα του βρισκόταν το ημιτελές διώροφο του πρώτου Έλληνα υπαρξιστή Σίμου, στο οποίο – μεταξύ άλλων – σύχναζε και ο κ. Πάγκαλος. Οι φιλοξενούμενοι ανέβαιναν στον πρώτο όροφο για κατάκλιση, με αναρριχητικά σχοινιά  σαν τις μαϊμούδες. Μια πλατεία πανέμορφη γεμάτη άνθη και μελωδίες, τις οποίες διέκοπτε το θορυβώδες πέρασμα του ιστορικού  τραμ Αμπελόκηποι - Κολοκυνθούς  . Το  ποικιλόχρωμο αυτό πολιτιστικό στέκι, πέρασε στη φάση της πιάτσας των κόκκινων φαναριών και  κατέληξε στη σημερινή   του  αισθητική και ιδεολογική αχρωμία.

Στην Πλάκα, διέμενα δίπλα  στο ‘’φανάρι του Διογένη’’, με ανθοστόλιστες  αυλές και  ταβέρνες, κάτω και δίπλα  από την Ακρόπολη, το θέατρο Διονύσου, το ζαχαροπλαστείο ‘’καρυάτιδες’’ και πολλά άλλα στοιχεία που αναδείκνυαν την περιοχή σε μόνιμο αξιοθέατο, πριν φθάσει κανείς  στην απόλυτη ανοιξιάτικη πανδαισία   των γραφικών Αναφιώτικων [βλέπε σχετική φωτογραφία].

Επειδή σήμερα αναφέρθηκε πολλές φορές η λέξη Άνοιξη, θα το θεωρούσα μεγάλη μου παράλειψη αν δεν αναφερθώ για πολλοστή φορά στην Άνοιξη της Πράγας του 1968 που έζησα οικογενειακά και γνώρισα από κοντά την ‘’κομμουνιστική’’  εφαρμογή  δημοκρατίας. Εκεί ο Αλέξανδρος Ντούμπτσεκ, που δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θέλησε να δώσει κάποιες μικρές ελευθερίες στο λαό της τότε Τσεχοσλοβακίας. Το σοβιετικό στρατόπεδο [ στα πλαίσια της ειδικής ερμηνείας του ‘’Κεφαλαίου’’ του Μαρξ] κατέπνιξε εν τη γενέσει της  την προσπάθεια και επέβαλε τους δικούς του Κουίσλινγκς. Για την ιστορία θα αναφέρω ότι την πράξη αυτή της ρωσικής εισβολής αναγνώρισαν μόνο δύο κομμουνιστικά κόμματα, το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ. Το ξέρω καλά αυτό διότι, για αντίποινα έβγαλαν στο δρόμο από το ξενοδοχείο CENTROUM – δίπλα στην εφημερίδα Rude Pravo- που έμενα, τη γυναίκα μου με την τετράχρονη κόρη μου. Αυτά τα ολίγα για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί, με τη διευκρίνιση ότι η Άνοιξη της Πράγας έγινε μήνα Αύγουστο και ίσως γι’ αυτό απέτυχε, αφού είχε κατακλυσθεί από 10 εκατομμύρια τουρίστες και αυτό δεν άρεσε στα αφεντικά τους [στα καθεστώτα αυτά υπήρχαν και θα υπάρχουν αφεντικά]. Αντώνης

ΕΚ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΚΟΡΑΚΟΣ ΕΞΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΡΑ!

Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε προχθές τα μέτρα σταδιακής μετάβασης στην επόμενη φάση αντιμετώπισης της πανδημίας, αφού απέχουμε πολύ ακόμα από την όποια κανονικότητα. Κινήθηκε στα όρια που  ορίζουν οι συνθήκες που βιώνουμε, οι προτάσεις των ειδικών και η παγκόσμια πραγματικότητα. Κρίνοντας όμως εκ του  αποτελέσματος , θεωρείται ότι αποτελούν  μονόδρομο και ευκταίο θα είναι να συνεχιστεί η επιτυχής πορεία της χώρας μας, μέσα στο ομιχλώδες παγκόσμιο επιστημονικό  τοπίο που ζούμε.

 Δεν υπάρχει καλόπιστος άνθρωπος που να περίμενε κάτι διαφορετικό – αφού κινήθηκε στη γραμμή που εισηγείται η ειδική επιστημονική ομάδα - χωρίς να παρασυρθεί από τις σύγχρονες σειρήνες και τις  κραυγές των κοράκων- που ατυχώς για αυτούς, δεν συμφωνούν ούτε μεταξύ τους. Το πρόβλημα   για όλους τους λαούς είναι ότι, προσπαθούμε να κερδίσουμε χρόνο  μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο και ως εδώ φαίνεται ότι πήγαμε καλύτερα από πολλές άλλες, μεγαλύτερες  ‘’οργανωμένες χώρες’’. Ακούω ότι οι φίλοι μας Ισπανοί ποντάρουν πολύ στο ελληνικό εγχείρημα και σκέπτονται να το ακολουθήσουν, όταν ‘’οι αριθμοί’’ τους το επιτρέψουν.  Θα απαιτηθεί  για πολύ ακόμα η δική μας συνδρομή και καλόν είναι να παύσουν τα κακόφωνα κομματικά επιτελεία και  τα διάφορα παπαγαλάκια να προβάλουν τα ιδεολογήματά τους. Νταηλίκια δεν χωράνε και  προσφέρουν κακές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, διότι αποπροσανατολίζουν τους απελπισμένους συμπολίτες μας στην εφαρμογή των επιστημονικών υποδείξεων.

Δεν θα σχολιάσω τα μέτρα αφού δεν είμαι ειδικός και δεν θα μιμηθώ τη ‘’φασιστική’’ μεθοδολογία που ακούγεται ολονέν και πιο έντομα από στρατευμένους στην ιδέα ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’. Διευκρινίζω ότι θεωρώ  φασιστική  κάθε άποψη που ξεφεύγει από την τεκμηριωμένη διεθνή πρακτική, αφού ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία [ δεξιά ή αριστερή ] αλλά τρόπος  σκέψης, με σκοπό να επιβληθεί με ιδιοτέλεια στις ‘’λαϊκές μάζες. Ας καταλάβουν επί τέλους οι ‘’κόρακες’’ των ημερών, ότι ‘’δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουν’’. Με τα λεγόμενά τους προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, τη διεθνή επιστημονική πρακτική και το συμφέρον των Κομμάτων τους [που δεν ενδιαφέρει το λαό] και της χώρας μας.         
 Περιορίζομαι στα δημοσιευμένα ενδεικτικά κείμενα δηλώσεων   Κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία γενικώς και αορίστως περί  άλλα τυρβάζουν. Το ένα προφανώς έχει μπερδέψει τις κηραλοιφές με την πανδημία και προσπαθεί να επεκτείνει τις ‘’επιστημονικές’’ του  απόψεις σε  γιατροσόφια για την οικονομία και τον κορωνοϊό. Ένα άλλο Κόμμα, που μας προέκυψε εκ παραδρομής, αναζητεί ακόμα τρόπους επαναφοράς  στα καραγκιοζιλίκια μας του 2015. Δια στόματος, μιας σπουδαίας αθλήτριας, με τελευταία  ειδίκευση σε ιδεολογικά άλματα, προσπαθεί να μας φέρει σε επαφή με καινοφανείς οικονομικές και ανοσολογικές θεωρίες. Δεν θέλω να τους αδικήσω, αλλά εγώ δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλουν , πού διαφωνούν με όσα γίνονται στη χώρα και τι θα έκαναν οι ίδιοι!!!

Συνεχίζω με τα πιο γνωστά Κόμματα, αρχίζοντας από το  ΚΚΕ,  ο συμπαθής συμπατριώτης μου Πρόεδρος του οποίου, εμμένει περισσότερο στη γνωστή συνθηματολογία του και τις δήθεν ανεπάρκειες του ΕΣΥ, που για πρώτη φορά επί τέλους  κρίνονται επαρκείς. Δεν θα πω περισσότερα γιατί πραγματικά δεν θέλω να τον κακοκαρδίσω, αφού κάποτε – πριν ζήσω το καθεστώς εκ των έσω για 12 χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη - πίστευα και εγώ κάποιες από  τις ιδέες του. Τελικά φαίνεται ότι τον απασχολεί περισσότερο η μεταφορά της Πρωτομαγιάς, που του στερεί το ρόλο του επαναστάτη χωρίς αιτία , εν μέσω πανδημίας. Οι Αριστεροί γενικώς [ ακόμα και οι γιαλαντζί] αρέσκονται στο μπλα – μπλα, αφού γίνεται με το αζημίωτο. Δεν κατάλαβα όμως  ποτέ γιατί  αντιστρατεύονται την ατομική ευθύνη, η οποία αποτελεί το κύριο σύνθημά τους όταν αυτή στρέφεται κατά της αστικής εξουσίας!!!

«Το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση προσπάθησε να μεταθέσει αποκλειστικά στην ατομική ευθύνη την αντιμετώπιση της πανδημίας, με στόχο να κρυφτούν οι μεγάλες κρατικές ανεπάρκειες, ιδιαίτερα στο δημόσιο σύστημα υγείας. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού δείχνει ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει την ίδια τακτική και στη φάση της σταδιακής άρσης των μέτρων, θα συνεχίσει δηλαδή να μετακυλύει την ευθύνη στο λαό, αρνούμενη στην πράξη την κρατική ευθύνη για την πραγματική θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας και την προστασία των εργαζομένων» αναφέρει το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του για το διάγγελμα του πρωθυπουργού’’.

Συνεχίζω με την επίσης συμπαθή Κυρία της αντιπολίτευσης, που δίνει την εντύπωση ότι  θεωρεί κληρονομικό της δικαίωμα και το  ΕΣΥ. Να τονίσουμε εδώ ότι τόσο το Κόμμα της όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ το άφησαν σε κατάσταση  αποσύνθεσης. Ευτυχώς τελευταία, κάποιοι άλλοι, έστω και κάτω από την πίεση της πανδημίας, το έκαναν ικανό και  προβάλλεται διεθνώς σαν  θετικό παράδειγμα . Σχολιάζοντας τη δήλωσή της, διερωτώμαι πότε αμφισβητήθηκε και από ποιους ο κ. Τσιόδρας που   αναφέρεται στην ανακοίνωσή της . Είναι γνωστό και κατά κόρον διακηρύσσεται αλλά και φαίνεται, ότι το κυβερνητικό σχέδιο βασίζεται σε προτάσεις του ίδιου και των συνεργατών του. Στις αστικές Δημοκρατίες, είναι γνωστό ότι η  εφαρμογή  των όποιων αποφάσεων ‘’επιβάλλεται’’ από την εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία έχει και την τελική ευθύνη. Αν υπάρχουν πρόσθετες εφικτές προτάσεις, αυτές προτείνονται στην Κυβέρνηση και είναι βέβαιο ότι βοηθούν στο έργο της αλλά συμβάλλουν και στην  επιβαλλόμενη εθνική συνεννόηση και αλληλεγγύη.

«Όπως είπε και ο Πρωθυπουργός, η δεύτερη φάση βασίζεται σε ένα καθαρά Κυβερνητικό σχέδιο. Η εφαρμογή του, ασφαλώς εξαρτάται από την ατομική ευθύνη αλλά και από την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Εκεί είναι το κλειδί, όπως και στην επιστημονική τεκμηρίωση του κάθε βήματος. Να μην καταργήσει στην πράξη, η γραφειοκρατία της Κυβέρνησης τον κ. Τσιόδρα και την επιστημονική επιτροπή.’’

Αναφέρομαι τέλος   στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία φαίνεται ότι έχει χάσει  ‘’τα  αβγά και τα καλάθια’’, που λέει και η ιστορική φράση. Εντελώς συμπτωματικά η φράση αυτή συμπίπτει επίσης με μια επιδημία πανώλης στην Αθήνα, που αποδεκάτισε τα στρατεύματα του κατακτητή της  Μοροζίνη . Οι λεπτομέρειες που ο έμπορος αυγών έχασε την πραμάτεια του δεν αφορούν το παρόν και  συνεπώς τις παραλείπω, αν υπάρχουν όμως ενδιαφερόμενοι , μπορούν να τις αναζητήσουν στο ιντερνέτ και ίσως τους βοηθήσουν μελλοντικά.

‘’Σκληρή κριτική στο “διάγγελμα Μητσοτάκη”, ασκεί με ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας ότι “πέρα από το πότε θα βγουν από το σπίτι, οι πολίτες θέλουν να μάθουν πώς θα παραμείνουν όρθιοι στη ζωή τους “, ενώ καταλογίζει στη κυβέρνηση ότι δεν αξιοποίησε την δίμηνη καραντίνα για να ενισχύσει το ΕΣΥ’’.

Εδώ , πέραν της ανακρίβειας για την κατάσταση του ΕΣΥ, που   σχολιάζεται θερμά από τη διεθνή γνώμη ,αισθάνομαι την ανάγκη να θέσω ένα ερώτημα που ίσως να θεωρηθεί και αφελές. Έχει κανείς  αναλογισθεί σε ποια κατάσταση θα ‘’βρισκόταν’’ σήμερα τόσο το ΕΣΥ όσο και η χώρα μας, αν στη θέση αυτών που νομίμως έχουν την εξουσία, κυβερνούσε ακόμα  η προηγούμενη Κυβέρνηση; Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται ρητορικό, έχω ακούσει όμως πολλούς να κάνουν ανάλογες  σκέψεις και να ανεκδοτολογούν με αναφορές σε παλικαράδες  που απειλούσαν με ‘’θάψιμο δυο μέτρα κάτω από τη  γη‘’ και άλλες παρόμοιες εφιαλτικές απειλές. Μήπως εννοούσαν τους ομαδικούς τάφους των πολιτισμένων χωρών που άφησαν τα γηροκομεία στο έλεος της συμφοράς; Προσωπικά δεν θέλω να το σκέπτομαι   ούτε ως ‘’ενύπνιο’’!!!

Σημειώνω εδώ ότι το κείμενο αυτό γράφτηκε  χθες, αλλά το κράτησα για να δω τις προσωπικές αντιδράσεις του κ. Τσιόδρα στη χθεσινή τακτική του συνέντευξη και ομολογώ ότι για μια φορά ακόμα ένοιωσα το παράπονό του. Από ευγένεια παρέλειψε να κατονομάσει αυτούς που τον ‘’πολεμούν’’ και δεν βρίσκονται προφανώς  στην Κυβέρνηση και αισθάνονται ότι  εμποδίζονται από τις επιτυχίες του να βρουν ερείσματα για να στηρίξουν με τις κραυγές  την ανυπαρξία τους.

Ως πιστός  χριστιανός ορθόδοξος,  ικετεύω  τους ελάχιστους σεπτούς Ιεράρχες και ιερείς , που έσπευσαν να δηλώσουν την αντίθεσή τους στα λαμβανόμενα μέτρα για την Εκκλησία, να το ξανασκεφθούν. Ίσως θα έπρεπε να αποφεύγουν   δηλώσεις που δεν περιποιούν τιμή στην ιεροσύνη τους και δεν απηχούν την αγάπη του Χριστού μας.  Η Εκκλησία επέζησε διωγμών και ‘’διώξεων’’ π.χ. επί πολλές δεκαετίες στην κομμουνιστική  Ρωσία και σήμερα έχει τον σεβασμό  των πρώην διωκτών και σημερινών ηγετών της. Δεν κινδυνεύει λοιπόν από μέτρα που προστατεύουν το Θείο δώρο της ζωής. Οι πιστοί θα προστρέξουν και πάλι στο ‘’αποκούμπι’’ τους όταν οι επιστήμονες  τους βεβαιώσουν ότι δεν κινδυνεύουν πια  από τον συνωστισμό του εκκλησιάσματος. Τα υπόλοιπα δεν αρμόζουν σε μια σύγχρονη αντίληψη, που θα φέρει κοντά της και τους νέους. Αντώνης Ταρνανάς

ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

Αναφέρομαι στον όποιο Θεό πιστεύει ο καθένας σας, αν έχει απομείνει ίχνος  νοημοσύνης  στη σημερινή κοινωνία και τα μέσα που  διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Σε μια εποχή που ‘’καίγεται η γούνα μας’’ από την πανδημία, αποτελεί  προσβολή της  κοινής λογικής  η συσχέτισή της με  την πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων, όπως είχε προειδοποιήσει ‘’έγκυρος’’ αστρολόγος. Ο εν λόγω σύγχρονος μελλοντολόγος είχε αναφέρει , μεταξύ άλλων:

“Η καταστροφική και μεγάλη πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων αποτελεί ένα σημάδι, έναν οιωνό, μία προειδοποίηση για τον μελλοντικό κίνδυνο που απειλεί την Ευρώπη ή ακόμα και την ανθρωπότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι συμβαίνει λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την Πανσέληνο της Φωτιάς και μάλιστα τη Μεγάλη Δευτέρα των Καθολικών. Αναμένονται ακραία γεγονότα στο Παρίσι”, αναφέρει ο αστρολόγος Κώστας Λεφάκης μιλώντας για μία άγρια Πανσέληνο, που φέρνει ένα νέο κύμα από ‘θύελλες’.

Και καλά εκείνος έτσι νόμιζε. Τα διάφορα ΜΜΕ και οι Πυθίες του διαδικτύου δεν είχαν τίποτα καλύτερο να δημοσιεύσουν και έσπευσαν να προβάλουν αυτές τις γελοιότητες, με τις οποίες κάποιοι πονηροί κερδίζουν το ‘’παντεσπάνι’’ τους, κάνοντας κακή χρήση του ‘’συγγενούς’’  επιστημονικού ρόλου της αστρονομίας;;;

 Δεν είναι δυνατόν να δεχόμαστε και ακόμα  χειρότερο να προβάλουμε, απόψεις ότι μια φωτιά στην Notre Dame – που έχει  ξανασυμβεί και στο παρελθόν -  αποτελεί  οιωνό για συμφορές. Το γεγονός ότι  ακολούθησε η πανδημία, η οποία ξεκίνησε από μια χώρα Ασιατική, που δεν έχει καμιά σχέση με την Ευρώπη, το Παρίσι, την  Παναγία και τον Χριστιανισμό, δεν προβλημάτισε τους ‘’προβληματικούς’’ συντάκτες που ταυτίστηκαν με απόψεις που προκαλούν πανικό στους τρομοκρατημένους από τη συγκυρία, τους  αφελείς και τους θρησκόληπτους;

Ο Θουκυδίδης , όταν έλεγε : «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν»...[καίγονται τα σπίτια μας και εμείς τραγουδάμε]είχε συνοψίσει με σαφήνεια πριν από χιλιάδες χρόνια την αδυναμία της Αθηναϊκής Πολιτείας να αντιληφθεί τα διακυβεύματα της εποχής και να ορίσει τις ορθές προτεραιότητες για να αποφύγει την καταστροφή.

Η ηθική μου δεν μου επιτρέπει να επαναλάβω τον γνωστό  χαρακτηρισμό για τους μετά Χριστόν προφήτες. Ελπίζω να μην ακουστεί καμιά ρηξικέλευθος πρόταση για επαναφορά των αρχαίων Μαντείων που διαθέτει αρκετά η χώρα μας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα  να λένε  τις απόψεις τους , τα μέσα ενημέρωσης όμως με ποια λογική τις υιοθετούν και τις  προβάλουν ανεξέλεγκτα , σε ένα λαό που  μερίδα του  ρέπει στην παραπληροφόρηση, τη δεισιδαιμονία και τον λαϊκισμό; Στην χώρα του Αριστοτέλη έχει χαθεί το μέτρο και με ευθύνη εκείνων που χειρίζονται και διαχειρίζονται την ενημέρωση, χρησιμοποιείται σαν  μοναδική αλήθεια η κάθε ακραία εκδοχή, που αντιστρατεύεται τη λογική και την επιστημονική τεκμηρίωση. Χωρίς να γενικεύω, δεν θα παραλείψω βέβαια και τα γνωστά και όχι τόσο αθώα παπαγαλάκια, που βρίθουν σε τέτοιες εποχές στη χώρα της ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’.

Σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές,  την πρώτη και βασική ερώτηση των συνεντευξιαζόμενων αποτελεί το ζώδιο και ο ωροσκόπος των. Ακόμα και στις μεταξύ των μελών των πάνελς συζητήσεις – αν δεν έχει προβλεφθεί μόνιμη ειδική αστρολόγος -  η βασική συζήτηση στρέφεται στα ζώδια που τους ταιριάζουν και στην συγκυριακή  αξιολόγησή τους. Σε δύσκολες όμως εποχές, σαν αυτή που διανύουμε,  είναι  πολύ  επικίνδυνο να προβάλονται αντιεπιστημονικές  ιδέες που ευνοούν αφελείς ή έντεχνους και σκόπιμους ακροβατισμούς και βλάπτουν το γενικότερο κοινό  λαϊκό συμφέρον .

Ακούγονται ήδη πολλές διάσπαρτες απόψεις που προσπαθούν να αμφισβητήσουν ή  και να αποδώσουν δόλο σε εγνωσμένου ήθους και παγκόσμιας καταξίωσης επιστήμονες,  που μας έφεραν αισίως, σε προνομιούχο μοίρα, ως εδώ. Επειδή κάποιοι κουράστηκαν, βαρέθηκαν ή διαπίστωσαν ότι δεν τους βολεύει, άρχισαν δειλά-δειλά  τη σπερμολογία τους, η οποία δυστυχώς βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ολονέν και μεγαλύτερες ομάδες συνανθρώπων μας. Το επόμενο στάδιο θα είναι η ιδιοτελής αντίδραση των ‘’επαναστατών του γλυκού νερού’’ και αν, ο μη γένοιτο, με την σταδιακή άρση της καραντίνας σημειωθεί αύξηση  των κρουσμάτων, θα αναλάβουν έργο οι ‘’εξειδικευμένοι’’  λαϊκιστές να στρέψουν τα βέλη τους κατά των επιστημόνων και των πολιτικών που δήθεν τους  ‘’χρησιμοποιούν’’.

Ακούστηκαν ήδη αμφισβητήσεις από υψηλούς πολιτικούς αντιπάλους αλλά δεν έγιναν πιστευτές, διότι ο εύπιστος αυτός λαός άρχισε να ‘’σκέπτεται’’. Επιστρατεύτηκαν  τότε οι αντιδράσεις των νέων ‘’αγανακτισμένων’’, για να περάσουν σαν προσωπικές πληροφορίες τους κάποιες δήθεν αποκρύψεις ή παραποιήσεις στοιχείων των κρουσμάτων ακόμα και των θυμάτων του κορωνοϊού. Φαίνεται ότι  αυτή η μέθοδος αρχίζει να βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε πληθυσμιακές ομάδες που θεωρούν την καραντίνα στέρηση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων – αγνοώντας το δικαίωμα  των υπολοίπων να μην νοσήσουν !!!

Η ενεργοποίηση του λαϊκισμού, θα αποτελέσει το επόμενο  διεθνές πρόβλημα, διότι οι απώλειες ζωών και οι οικονομικές δυσκολίες που θα ακολουθήσουν τον ευνοούν ιδιαίτερα.  Θα είναι οι νέοι ‘’μαυραγορίτες’’ του άδηλου  αυτού πολέμου που βιώνει ο πλανήτης μας, τα δυσμενή αποτελέσματα του οποίου διευκολύνουν τη δράση τους. Απαιτείται συνεπώς εγρήγορση και ομοψυχία του λαού, για να μην γίνουν  για μια φορά ακόμα θύματά του!!!   Αντώνης