ΚΟΥΖΟΥΛΑΔΕΣ

 

        ΚΟΥΖΟΥΛΑΔΕΣ

 

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι είναι οι κουζουλάδες, ξέρω όμως καλά τι δεν είναι. Δεν είναι  αυτά  που προστάζει η ορθή σκέψη  και γαληνεύουν την καρδιά. Δείγμα τους αποτελούν και οι  ανοησίες που  εκστομίζονται τελευταία  άκριτα  – προς άγραν πελατών - από τη μείζονα αντιπολίτευση και εν μέρει υιοθετούνται και από την ελάσσονα, για να μη θεωρηθεί ότι υπερασπίζεται την εφαρμοζόμενη εθνική πολιτική.  Στις ευνομούμενες Δημοκρατίες, η κυβέρνηση παίρνει τις αποφάσεις και ελέγχεται συστηματικά από την αντιπολίτευση, με τεκμηριωμένες εισηγήσεις για κάθε πράξη της που αντιστρατεύεται τα εθνικά συμφέροντα. Στη χώρα μας, τελευταία,  υπάρχει μια γενική άρνηση των πάντων, έστω και αν αφορούν  πρακτικές που εφαρμόζονται σε όλες τις δημοκρατικές  χώρες και υποδεικνύονται από τους διεθνείς  οργανισμούς, όπως  [ ΠΟΥ, ΕΜΑ για θέματα υγείας] ή αποτελούν συμβατικές μας υποχρεώσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ανήκουμε  με τη θέλησή μας.

Ο κ. Τσίπρας, τελευταία ενεργεί και   ως  λοιμωξιολόγος, αρνούμενος τα περί υπερμετάδοσης από τον συνωστισμό των συγκεντρώσεων και αποφαίνεται ότι «άνοιξε η πλατφόρμα επιτέλους, έστω και για τα AstraZeneca για να ξεστοκάρουμε» . Παράλληλα υιοθετεί τις απόψεις στελέχους του ότι η ‘’δεύτερη φορά αριστερά’’ θα πρέπει να είναι αμείλικτη απέναντι σε όσους τα προηγούμενα χρόνια από το χώρο της δημόσιας διοίκησης υπονόμευσαν τις πολιτικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως έτσι προετοιμάζονται για την επιστροφή στα παλιά ποσοστά τους; Στα τελευταία, ευτυχώς, κάποια μέλη της ‘’ελάσσονος’’ διαφοροποιήθηκαν!!!

Εγώ που δεν ανήκω σε καμιά από τις κομματικές και λοιπές παρατάξεις, διερωτώμαι, τι εννοούν με το αμείλικτοι. Θα επαναφέρουν τα γκουλάγκ του Λαβρέντι Μπέρια ή  τα σοβιετικά ψυχιατρεία;;; Μα και αυτά καταργήθηκαν, μετά την αποσταλινοποίηση, προς μεγάλη θλίψη των καθ΄ ημάς εραστών του σταλινισμού.

Άφησα  για λίγο ασχολίαστες τις πρόσφατες απειλές με την ελπίδα ότι οι άγιες ημέρες θα  γαληνέψουν τις  καρδιές τους  και  θα διαφοροποιηθούν όσοι ‘’έχουν ακόμα τον Θεό τους’’ και ας το ‘’παίζουν άθεοι’’ για να φανούν αριστεροί.

Η τελευταία σκέψη μου έφερε στο νου μια γνωριμία μου με ένα γνήσιο αριστερό και μαρξιστή ,  τον Κωστή Μοσκώφ, παραθέτοντας ένα  μέρος του πλουσιότατου βιογραφικού του:

 Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ΤΟ 1939. Ήταν Έλληνας ποιητής, ιστορικός, συγγραφέας και δημοσιογράφος. Κατέλαβε σημαντικές διοικητικές και όχι μόνο θέσεις ενώ θεωρείται ένας από τους αξιόλογους εκπροσώπους της αριστερής διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας της Θεσσαλονίκης.

Η επιρροή που του άσκησε η αριστερή διανόηση διαπερνά βαθύτατα το έργο του. Μολονότι μαρξιστής, προσπάθησε να ξεπεράσει με το ιστορικό του έργο τη μηχανιστική οπτική της μαρξιστικής ιστοριογραφίας. Συνέδεσε τον Κομμουνισμό με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και την ιστορικοϋλιστική μεθοδολογία με τη μεταφυσική του τελευταίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας μαρξιστικής θεολογίας.^[7] Παρόμοιους στόχους είχε και με τη συγγραφή γεωγραφίας, πολιτικής ιδεολογίας και, εν τέλει, λογοτεχνίας.^[1]

Σπούδασε στα Αμερικανικά Κολέγια Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ., στο Ecole des Hautes Etudes στη Σορβόνη.^[1] Αναγορεύτηκε διδάκτωρ Ιστορίας και Ανθρώπινης Σκέψης στην Ανώτερη Σχολή Σπουδών στο Παρίσι.^[4]

Από το 1989 και εξής, έδρασε ως Μορφωτικός Σύμβουλος της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αίγυπτο. Αξίζει να σημειωθεί ότι, κατά την παραμονή του στην Αίγυπτο, συνέβαλε στη λειτουργία της κατοικίας του Κ. Π. Καβάφη ως μουσείο, ενώ θέσπισε και το λογοτεχνικό βραβείο «Καβάφη» (1991 κ.ε.) Στο μουσείο αυτό, για επτά έτη, πραγματοποιούνταν το ετήσιο λογοτεχνικό συνέδριο για το έργο του Αλεξανδρινού ποιητή’’^1]

Την τελευταία αυτή περίοδο, χωρίς να τον γνωρίζω ακόμα, με κάλεσε ένας φίλος μου να παρακολουθήσουμε μια διάλεξή του για τον Κ. Καβάφη και έγινα αμέσως θαυμαστής του. Στις ελάχιστες μεταγενέστερες συναντήσεις μας, έμαθα πολλά για τις αντιθέσεις του στην σύγχρονη μαρξιστική  εφαρμογή  και εντυπωσιάστηκα από τη ‘’θρησκευτικότητα’’ ενός δηλωμένου αριστερού, που είχε αγνοήσει το σύνθημα του ΚΚΕ, ‘’Αμερικάνοι δολοφόνοι των λαών’’, αφού  σπούδασε  και στα δυο αμερικάνικα Κολέγια [ Αθηνών και Θεσσαλονίκης]. Από τότε κατάλαβα τις προσχηματικές και αστείες αντιθρησκευτικές διακηρύξεις των προσκολλημένων στις δογματικές  φαντασιώσεις  των συμπλεγματικών  ‘’αριστερών’’ της χώρας μας, που δηλώνουν άθεοι. Δεν είναι βέβαια ο μόνος, αφού έχω συνεκκλησιασθεί στη γενέτειρά μου και με εν ενεργεία Βουλευτή του ΚΚΕ.

Εύχομαι σε όλους καλή Ανάσταση, κυρίως πνευματική, που στην εποχή μας αποτελεί ζητούμενο για πολλούς!!!     Αντώνης

Μίκης Θεοδωράκης

         

           MIKIS  THEODORAKIS

               CERNY  CUN

 

 

Είχα την τύχη να συναντήσω τον παγκόσμιο αυτό γίγαντα – και όχι μόνο για την μουσική του - δυο φορές στη ζωή μου,  αμφότερες στο εξωτερικό, έχω όμως πολλά να θυμάμαι από την πληθωρική αυτή προσωπικότητα. Πρώτη φορά τον συνάντησα στην Πράγα , την περίοδο της χούντας, κατά τις μουσικές περιοδείες του στην Ευρώπη .Συνέπεσε με τα πρώτα βήματα της Άνοιξης της Πράγας και ευτυχώς πριν από τη Σοβιετική Εισβολή στη χώρα, που έσπευσαν να αναγνωρίσουν  μόνο το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ . Η δεύτερη έγινε με διαφορετικές συνθήκες, σε μια πολύ μεγάλη συναυλία του στις Βρυξέλλες, τη δεκαετία του 1980.

Δεν θα ασχοληθώ  με το επιτυχημένο  μουσικό του έργο, για το οποίο και η απλή  σκέψη κριτικής αποτελεί βλασφημία, αλλά  με τα υπόλοιπα εξ ίσου σημαντικά. Αρχίζω  από τη συναυλία  των Βρυξελλών, που ήμουν ένας από τις χιλιάδες των ακροατών του. Όρμησε σαν σίφουνας  στη σκηνή  [χωρίς τους συνεργάτες του ] ψάλλοντας τα εξ αμάξης [ ευτυχώς στην ελληνική] στην  Υπουργό Πολιτισμού, αείμνηστη Μελίνα, γιατί  του αρνήθηκε τη δαπάνη για τη χορωδία που απαιτούσαν οι συναυλίες του  στο εξωτερικό. Είπε πολλά για το θέμα και όχι μόνο, καταλήγοντας ότι ευτυχώς προσφέρθηκε να συνδράμει αφιλοκερδώς μια Σουηδική χορωδία, την οποία  παρουσίασε, αρχίζοντας το κύριο πρόγραμμα.

Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα , όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες , από την   εκρηκτική  παρουσία του στη σκηνή, που  παρέμεινε έντονος σε όλη τη διάρκεια  εκτέλεσης του έργου του, που διηύθυνε ο ίδιος.

Η άλλη εμπειρία μου, που προηγείται χρονολογικά , είχε ανάλογη  ένταση αλλά ακολούθησε τη συναυλία. Πρόκειται για μια παρουσία με την ορχήστρα και τους συνεργάτες του Μαρία Φαραντούρη και  Αντώνη Καλογιάννη, που έχω συγκρατήσει και κάποιους άλλους που μου διαφεύγουν τα ονόματα τους. Ήμουν ένας  ανεπίσημος  [σκαστός] εκπρόσωπος της Ελληνικής Πρεσβείας, σε μια εποχή που όλα ‘’τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η χούντα’’. Η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα CERNY KUN [μαύρο άλογο] και μετά το τέλος της μείναμε κάποιοι λιγοστοί και ο μεγάλος μουσουργός, άρχισε να αφηγείται προσωπικές του ιστορίες. Συγκρατώ μια αναφορά του με σχόλια για τη  γνωριμία του με τον  Δημήτρη Μητροπάνο, που δεν ήταν ακόμα γνωστός και τη συνδρομή που του ζητήθηκε από στενό συγγενικό πρόσωπο του Δημήτρη, με την επίκληση δεσμών του με το Κόμμα. Μετά όμως ακολούθησε το ξέσπασμά του κατά του ΚΚΕ, που τον ‘’υποχρέωνε’’ στην οργάνωση ανοιχτών συναυλιών, ενώ του έπαιρνε τις εισπράξεις, αφήνοντάς τον χρεωμένο με τις λοιπές  δαπάνες. Παρακολουθώντας τη λαμπρή συνέχεια της πορείας του, διαπίστωσα ότι άρχισε να ψελλίζει κάποιες αλήθειες, που αργότερα τις είδαμε και σε συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και αλλαχού, όταν πια  ένοιωθε απόλυτα αποδεσμευμένος  από κομματικές  εξαρτήσεις. Έτσι τελικά έγινε  ο Μίκης όλων των Ελλήνων, που με τις σοφές παρεμβάσεις επεμβαίνει, με τον τρόπο του, στα πολιτικά  πράγματα της χώρας.

Το ερώτημά μου είναι  πόσο πρέπει να περιμένουμε τους ''στρατευμένους'' ή ''επιστρατευμένους'' λαμπρούς καλλιτέχνες να μας αποκαλύψουν τις αλήθειες τους και αν τελικά διορθώνεται  όποιο κακό έχει  συντελεστεί  στη διάρκεια της όποιας στράτευσης. Κυρίως όμως πότε και αν μας έλεγαν την πραγματική αλήθεια και τι κρατάμε εμείς οι τρίτοι σαν τελικό συμπέρασμα. Ύστερα από όλα αυτά προστίθεται και το βασικό ερώτημα  αν υπάρχει πλέον  πραγματική ιδεολογία και πώς την διακρίνουμε  εμείς οι ανύποπτοι και ανιδιοτελείς  ανίδεοι!!! Σε μια εποχή που γίνεται αποδεκτό και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, που επικαλούνται  και  οι Τούρκοι για τους μουσουλμάνους  της Θράκης και υιοθετούσε  ένας δικός μας πολιτικός ηγέτης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως και ο όρος followers!!!

Θυμάμαι ότι από τη συναυλία αυτή έφυγα - άγνωστο πως - με ένα δίσκο στα χέρια , που είχε ηχογραφηθεί από την εταιρεία MELODIYA, στη Σοβιετική Ένωση, που  επισυνάπτω φωτογραφία των δυο όψεων  του εξώφυλλου του. Πιθανολογώ ότι μου τον χάρισαν αλλά γιατί , αφού τους ήμουν τελείως άγνωστος, σχεδόν περαστικός.

 Κλείνω το κείμενό μου για τον μοναδικό αυτό  σοφό μουσουργό, αλλά παραμένει  η απορία μου  αν οι σοφοί γεννιούνται ή γίνονται, χωρίς να αμφισβητούνται η σοφία και η μεγαλοσύνη τους.  Τελικά ποιοι είμαστε  και πού πάμε ή μας   πάνε;;;  Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, είναι πέρα για πέρα πραγματικό, όπως είναι πραγματικά και όσα αναφέρονται στο κείμενο .  Αντώνης

Ο ΓΚΙΩΝΗΣ

 

         Otus  scops

         Ο Γκιώνης και ο Αντώνης

 

 

Τώρα πια, δεν γράφω  μόνο για  τους άλλους, αλλά και για μένα, για να γεμίσω τις ατέλειωτες ώρες μου και να ζωντανέψω τις θύμισες  που χάθηκαν στο πέρασμα τόσων δεκαετιών. Σκαλίζοντας τις αναμνήσεις μου, καταλήγω στις πιο παλιές , που είναι χαραγμένες στην παρθένα τότε παιδική μου  μνήμη, χωρίς άλλες προσλαμβάνουσες και ‘’βγαίνουν’’ ευκολότερα

Ο γκιώνης, στα αρχαία ελληνικά  ώτος ο σκωψ [ από το ους – αφτί – και σκώπτω – χλευάζω -, αφορά μια μικρή γλαύκα, που ο μύθος συνδέει με τον φόνο μεταξύ δύο  αδελφών και οι δεισιδαίμονες θεωρούν την κραυγή του  προμήνυμα θανάτου . Το πουλί αυτό, που  κατά τον μύθο, οδύρεται και αναζητεί με την κραυγή  του ‘’γκιόν’’  τον αδελφό που σκότωσε.   ανήκει στα αποδημητικά και είναι τακτικός επισκέπτης της χώρας μας,  Άνοιξη και Χειμώνα.

Ένα τέτοιο πουλί σύχναζε σε μια πελώρια σκαμνιά [είδος αγριομουριάς] στην αυλή του πατρικού μου, που βρισκόταν στην κορυφή της πόλης , στα όρια του τοπικού δάσους. Όταν οι γονείς μου έλειπαν, τους περίμενα με τον μικρότερο αδελφό μου, ακουμπισμένος στον κορμό της   σκαμνιάς, για να ελέγχω οπτικά  την έρημη τότε κοντινή  περιοχή και για να εντοπίζω την επιστροφή των γονιών μου. Πάνω από τα κεφάλια  μας, στην κορυφή του δέντρου  ακούγονταν η σπαρακτική φωνή ενός γκιώνη, που πέρα από τις προλήψεις ηχούσε και παράφωνα.

Τότε λοιπόν , ίσως και από φόβο,  δοκίμασα να κοντράρω τις κραυγές του, με ένα δικό μου άσμα, που ήταν το  δημοτικό  Αντώνης Κατσαντώνης ,  για να αντλώ θάρρος από  τα λόγια του. Η προσπάθειά μου πέτυχε και όχι μόνο ο γκιώνης σώπασε, αλλά  στης νύχτας τη σιωπή, η στεντόρεια  φωνή μου  έφθανε στα πέρατα της πόλης, που ήταν χτισμένη χαμηλότερα  αμφιθεατρικά και φαίνεται ότι άρεσε στους κατοίκους της, που με άκουγαν με θαυμασμό. Είχα γίνει το μελωδικό ζητούμενο των συμπολιτών μου, που περίμεναν τις θεοσκότεινες νύχτες – ελλείψει ηλεκτρικού – να απολαύσουν το μουσικό μου ξέσπασμα ,  που αποτέλεσε τη συνειδητοποίηση  του φωνητικού μου  ταλέντου . Ο γκιώνης, που ποτέ  δεν είδα τη μορφή του, μετακόμισε στο γειτονικό δάσος αλλά και εκεί  σιωπούσε, κάθε φορά που δοκίμαζα το περιορισμένο  ρεπερτόριό μου.

 Αργότερα ασχολήθηκα συστηματικά με την φωνή μου, αρχίζοντας με την εκκλησιαστική και την παραδοσιακή   πολυφωνική ανδρική  χορωδία της πόλης.  Συνέχισα με το λυρικό άσμα σαν τενόρος [ περιορισμένος σε χορωδίες] και όταν- ο πατέρας μου θύμισε ότι πέραν αυτού ,έπρεπε να κάνω κάτι   για την επιβίωσή μου- δεν το εγκατέλειψα εντελώς. Το κράτησα για μένα και τους φίλους μου. Με βοήθησε να αποκτήσω περισσότερους φίλους στη χώρα μας και όπου βρέθηκα υπηρεσιακά στο εξωτερικό.

 Με την οριστική   επανεγκατάσταση στη γενέτειρά μου, το 1993,  μου ζητήθηκε  από τους συντοπίτες μου η επανίδρυση της  χορωδίας ΑΡΜΟΝΙΑ που είχε διαλυθεί την εποχή της  κομματικής αντιπαλότητας των πράσινων και γαλάζιων καφενείων. Με ανέδειξαν ομόφωνα πρόεδρο, ασχολήθηκα  ενεργά με τη διοργάνωση του 13^ου χορωδιακού φεστιβάλ Αταλάντης το 1994 [ με πανελλήνια συμμετοχή] και  συμμετείχα προσωπικά σαν τενόρος σ' αυτή και άλλες εκδηλώσεις ανά την χώρα, για όσο διάστημα μετείχα στη χορωδία.

Τώρα πια το δέντρο έπεσε θύμα των οικιστικών αναγκών, ο γκιώνης δεν ξανακούστηκε και η λυρική φωνή μου σίγασε για πάντα, από τον φόβο μήπως προδώσω τον ήχο που κάποτε σαγήνευε και αποτελούσε   θετικό  μου γνώρισμα.. Αντώνης