ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΕΛΛΟΙ

 

            ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ   ΚΑΙ  ΦΕΛΛΟΊ

 

 

Γνωρίζω ότι, ως μη ειδικός,  δεν δικαιούμαι να αποφαίνομαι και μάλιστα κατηγορηματικά, επί επιστημονικών θεμάτων. Ως απλός όμως πολίτης, έχω κάθε δικαίωμα να προβαίνω σε εμπειρικές διαπιστώσεις, με τις επιφυλάξεις  κάθε αντίθετης  διατύπωσης των ειδικών. Στις δημοκρατίες άλλωστε, έχουν τα ίδια δικαιώματα ακόμα και οι συκοφάντες , οι υβριστές  και οι υποστηρικτές του ολοκληρωτισμού που αιματοκύλισε τον Κόσμο ολόκληρο, αρκεί να έχουν υπόψη τους ότι και οι κρίνοντες κρίνονται από τον λαό και τους νόμους και ότι οι κρίσεις και τα έργα τους τους  συνοδεύουν και  εις το διηνεκές!!!

Αρχίζω με τους δυο ορισμούς του τίτλου μου, τις ομοιότητες και τις ενδεχόμενες διαφορές που παρουσιάζουν  στην ερμηνεία  και την εφαρμογή  τους. Μετριότητα λοιπόν θεωρείται κάθε έννοια που προσδιορίζει το μέτριο, κάτι που  βρίσκεται ανάμεσα στο καλό και το κακό, χωρίς να είναι το ένα ή το άλλο [όπως αναφέρεται στην  εγκυκλοπαίδεια]. Αν και ετυμολογικά έχει αφετηρία  τη φράση ‘’μέτρον άριστον’’, του σοφού Κλεόβουλου του Λίνδιου, δεν έχει καμιά  σχέση μαζί της και μπορεί να εκληφθεί σαν ένας σκωπτικός  ευφημισμός της. Φελλός είναι ένα φυσικό υλικό, που χρησιμοποιείται ευρέως-λόγω της ελαφρότητας και  της εύκολης επεξεργασίας του-  στη διακόσμηση , την εμφιάλωση και γενικότερα στην εξισορρόπηση της θαλάσσιας άνωσης και της βύθισης , στις εφαρμογές της αλιείας.

Η  λέξη ελαφρότητα, με οδήγησε συνειρμικά σε δυο σχετικούς  τίτλους πολύ σημαντικών και εντελώς διαφορετικών έργων  που παραθέτω ευθύς αμέσως με μια μικρή παρέκκλιση, από τη συνέχεια που είχα προσχεδιάσει και στην οποία φυσικά  θα επανέλθω.

Η ελαφρότητα του Είναι - Wilczek Frank  « Η ελαφρότητα του αποτελεί ένα λαμπρό εγκώμιο των θαυμάτων της φυσικής, γραμμένο από κάποιον που συνέβαλε στον προσδιορισμό των σύγχρονων συνόρων της. Η δε ελαφρότητα του καυστικού χιούμορ του Wilczek κάνει την ανάγνωση απολαυστική.» — Frank Close, καθηγητής σωματιδιακής φυσικής, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και η γνωστότερη:

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι, του Μίλαν Κούντερα, που όταν πρωτοεκδόθηκε, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, εντυπωσίασε το κοινό και τους κριτικούς και αυτό διότι ο εξόριστος στη Γαλλία Τσέχος συγγραφέας, αποπειράται να απογυμνώσει τις λέξεις από την ιδεολογική τους βαρύτητα και να τις αφήσει να μιλήσουν πέρα από τα στεγανά της γραμμικής ή καθαρής λογοτεχνικής αφήγησης. Με αυτόν τον τρόπο, ο Κούντερα καταφέρνει να βρει την ισορροπία μέσα από αναρίθμητες αντιθέσεις: ένα βιβλίο γραμμένο για δύο ανθρώπους που ερωτεύονται, αλλά παράλληλα ένα έργο βαθιά φιλοσοφικό. Δύο χαρακτήρες που διχάζονται: ο άντρας ανάμεσα στο βάρος και την ελαφρότητα της ύπαρξης, η γυναίκα ανάμεσα στο σώμα και τη ψυχή …

Ο ίδιος ανήκε σε μια γενιά νεαρών Τσέχων που διαθέτοντας ελάχιστη έως ανύπαρκτη τριβή με την  βραχύβια άλλωστε προπολεμική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, η ιδεολογία τους επηρεάστηκε δραστικά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γερμανική κατοχή. Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια ο Κούντερα μπήκε  στο Κομμουνιστικό Κόμμα τη Τσεχοσλοβακίας με ενεργή κοινωνική και πολιτική δράση, η οποία το 1950 οδήγησε στην απότομη παύση των ακαδημαϊκών σπουδών του. ”.

Το 1967, κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα - και ίσως το πιο πολιτικό - με τίτλο «Το Αστείο», που αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει γνωστός κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο. Πρόκειται για μια σάτιρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, που έγινε το «ευαγγέλιο» των υπέρμαχων της «Άνοιξης της Πράγας», που πίστευαν σ’ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα συνεχιστές του αποτυχημένου αυτού ΑΣΤΕΙΟΥ , που θέλουν να μετατρέψουν την ελευθερία σε ελευθεριότητα και να παραπλανήσουν τους λαούς για τα τραγικά αποτελέσματά του. Ο συγγραφέας υπέστη διώξεις, στρατεύτηκε υποχρεωτικά και τα βιβλία του αποσύρθηκαν από τις δημόσιες βιβλιοθήκες. Τα μυθιστορήματα «Η ζωή είναι αλλού» (1973) και «Το βαλς του αποχαιρετισμού» (1973), που ακολούθησαν, συνθέτουν μια τριλογία.

Την εποχή αυτή, της Άνοιξης της Πράγας που βίωσα οικογενειακά με τις συνέπειες που έχω αναφερθεί στο παρελθόν, τον γνώρισα προσωπικά και μοιράστηκα μαζί του και με τον επίσης υπό διωγμό χρυσό πολύ-Ολυμπιονίκη Εμίλ Ζάτοπεκ, τις προσωπικές τους σκέψεις για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, όταν οι δικοί μας σοσιαλιστές φώναζαν το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και το ΚΚΕ ‘’ΑΝΑΓΝΏΡΙΖΕ‘’ ΠΡΏΤΟ ΑΥΤΌ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΉ  ΕΙΣΒΟΛΉ ΣΤΗΝ  ΤΣΟΧΟΣΛΟΒΑΚΊΑ. Ο Ζάτοπεκ ήταν γείτονάς μου και το καθεστώς του αφήρεσε τον ΒΑΘΜΌ ΤΟΥ Συνταγματάρχη αλλά και τα χρυσά μετάλλια, που δήθεν κατέκτησε υπό την επήρεια της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Τον έστειλαν να εργάζεται σε βενζινάδικο σε ορεινή περιοχής της  Σλοβακίας, που σήμερα αποτελεί χωριστό κράτος και είχε πάντα διαφορετική γλώσσα. Άφησε πίσω μόνη την γηραιά μητέρα του, την οποία ‘’συνέτρεξα όσο μπορούσα’' οικογενειακώς, διότι το κοινωνικό καθεστώς της χώρας την ξέχασε, επειδή ο γιος της είχε υπογράψει την ‘’κάρτα των προσωπικοτήτων κατά της σοβιετικής εισβολής στη χώρα’’. Τα ακούει αυτά κανείς από τους ‘’κοπτόμενους’’ για το κοινωνικό σοσιαλιστικό κράτος!!!

Πρόσφατα άκουσα  και μια δήλωση του νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, που έσπευσε να εγκαινιάσει την αίθουσα Ανδρέα Παπανδρέου στο Ευρωκοινοβούλιο  [ μου θύμισε Ιονέσκο], ‘’ο οποίος ανήκει στους πρώτους που συνέβαλαν στην ενίσχυση της  ΕΟΚ, με τη σύμφωνη γνώμη και άλλων ηγετών’’. Η ειλικρίνεια δεν έβλαψε ποτέ κανένα , ενώ η παραποιημένη μισή  αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα.  Το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και τόσα άλλα γλαφυρά που ζήσαμε τότε, ποιος τα έλεγε; Συνεχίζεται η παλιά πρακτική που έδιναν τα ονόματά τους σε κάθε κινητό και ακίνητο!!!  Άφησε εποχή η διακομματική συγχορδία κατά της Νόμιμης Ελληνικής Κυβέρνησης, από το σύνολο της αντιπολίτευσης μέσα  στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο , που  ξεπέρασαν σε μίσος και ψεύδη και τον κ. Ερντογάν, σε αντίθεση όσων θετικών αντιπαραθέτουν οι επίσημες ευρωπαϊκές υπηρεσίας. Πάντα έτρεμαν την κανονικότητα την οποία εξακολουθούν να αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι!!! Προφανώς θα έχουν τους λόγους τους να υποστηρίζουν την άποψη ότι ο ‘’λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται’’, αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική πρακτική αλλά τυχοδιωκτισμό!!!

Επανέρχομαι λοιπόν  – όπως είχα υποσχεθεί – στο αρχικό μου  θέμα, διευκρινίζοντας  ότι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί, σχεδόν άσχετοι μεταξύ τους ορισμοί ,έχουν ένα και μοναδικό κοινό γνώρισμα, που δεν χρειάζονται καμιά επιστημονική τεκμηρίωση, αφού αποτελεί ‘’κοινό μυστικό’’ με  δυσμενή  συχνά  επακόλουθα. Και τα δύο επιπλέουν και μάλιστα ,το πρώτο  και στα τρία στοιχεία της φύσης και, εντελώς μεταξύ μας, παρουσιάζει μια σκανδαλώδη συχνότητα στη χώρα μας.

Δεν θα ασχοληθώ με τις χρήσεις του φελλού, που δεν μας αφορούν επί του προκειμένου, αλλά με την  ιδιότητα  των μετριοτήτων να ‘’επιπλέουν’’ με  επισήμανση ότι  στη χώρα μας το γεγονός  δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά  σύμπτωμα επαναλαμβανόμενο και πολύ επικίνδυνο. Φαίνεται ότι  κάποιοι θέλουν να την κρατήσουν  προσκολλημένη στα όρια της ‘’ψωροκώσταινας’’ και επικαλούνται διάφορους κοινότοπους  και αποτυχημένους ‘’ διακοσμητικούς’’ τίτλους. Είναι ο μόνος τρόπος να δελεάσουν τον λαό, ο οποίος όμως τους ξέρει και κάποιους από αυτούς τους έζησε πρόσφατα στην εξουσία. Οι  όποιες ομοιότητες  των αναφορών μου  σε  ονόματα  που αναφέρθηκαν ή υπονοούνται, ενδεχομένως   μπορεί  να αποτελούν και απλές συμπτώσεις. Αντώνης

 

ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ - Ο ΔΑΡΒΙΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΣ

 

                      ΑΛΛΟΤΕ  ΚΑΙ  ΤΩΡΑ

         ΔΑΡΒΙΝΟΣ  ΚΑΙ  ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΣ

Ο Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος (αγγλικά: Charles Robert Darwin, 12 Φεβρουαρίου 1809 – 19 Απριλίου 1882) ήταν Άγγλος φυσιοδίφης και βιολόγος,^[21] ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο θεμελιωτής της θεωρίας της εξέλιξης, μια σύλληψη που -σύμφωνα με τα λόγια του Τζούλιαν Χάξλεϋ- υπήρξε «αδιαμφισβήτητα η πιο σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της βιολογίας».^[22] Έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις σπουδαιότερες μορφές της ανθρώπινης ιστορίας.^[23][24] Υπήρξε ο εισηγητής του μηχανισμού της φυσικής επιλογής, και υποστηρικτής της κοινής καταγωγής των ειδών, σύμφωνα με την οποία όλα  μοιράζονται εξελικτικά έναν κοινό πρόγονο.

Ο Δαρβίνος ανακάλυψε και είπε πολλά, του αποδόθηκαν όμως  περισσότερα , σκοπίμως παραποιημένα, για να εξάψουν την φαντασία ακόμα και τα μίση των θρησκόληπτων . Του απέδωσαν ανακρίβειες που δεν υποστήριξε ποτέ και κυρίως ‘’ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο’’. Κάποιοι καιροσκόποι της εποχής, στηριζόμενοι στη στρεβλή ερμηνεία της θεωρίας του για την εξέλιξη των ειδών, διερωτήθηκαν ‘’γιατί οι πίθηκοι δεν εξελίχθηκαν και παρέμειναν πίθηκοι’’;  Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ανθρώπους και ΟΙ ΜΠΑΝΆΝΕΣ  ΑΦΟΎ  ΤΟ  DNA τους διαθέτει τουλάχιστον 50% ομοιότητες.

Ο φυσιοδίφης είχε αναφέρει ότι  είναι κοινή η καταγωγή   ανθρώπου και ζώων, με πολλές ομοιότητες  στο  D.N.A. τους . Μερικοί άνθρωποι μάλιστα ‘’κράτησαν’’  τη συμπεριφορά των λοιπών ζώων και αυτό ίσως δικαιολογεί τους  μεταγενέστερους μεταφορικούς χαρακτηρισμούς  των!!! Θα  ρωτούσα  μάλιστα γιατί ορισμένα ανθρωποειδή παραμένουν  ζώα  και δεν ακολούθησαν την εξέλιξη του είδους που ανήκουν [ ζητώντας συγγνώμη από τα ζώα]!!!

Δεδομένου ότι δεν είμαι ειδικός, δεν θα επεκταθώ σε επιστημονικές διαπιστώσεις αλλά θα μείνω σε όσα αντιλαμβάνεται ο κοινός  μου νους  και στον τρόπο που επιχείρησαν κατά καιρούς, μέχρι  και σήμερα να ‘’χρησιμοποιήσουν’’ την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, για αλλότριους σκοπούς. Όσον αφορά τους ‘’σκοπούς’’,  μεταφέρω στη συνέχεια ,απόσπασμα από σχετικό δημοσίευμα του βιολόγου κυρίου Γιώργου Νοταρίδη ,για την  καταπολέμηση της προκατάληψης και σκόπιμης παραπληροφόρησης , που ΄΄ συνεισφέρει  ‘’  το διαδίκτυο.

‘’Καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και της προκατάληψης

Η ελευθερία του λόγου που άκμασε κυρίως λόγω της ευρείας εξάπλωσης της χρήσης του διαδικτύου τα τελευταία χρόνια, μπορεί να αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ελευθερίες του ατόμου, εγκυμονεί όμως τεράστιους κινδύνους. Βασικός εξ’ αυτών, είναι η παραπληροφόρηση που  μαστίζει όλες τις σύγχρονες κοινωνίες. Είναι τουλάχιστον εγκληματικό, άτομα που δεν διαθέτουν ούτε το στοιχειώδες υπόβαθρο γνώσεων να τοποθετούνται δημόσια για θέματα ευαίσθητα που αφορούν τα κοινά. Καταφέρνουν να σπείρουν τον πανικό, να γεννούν φοβίες και αμφιβολίες σε ένα κοινό που τόσο πρόθυμα ενδιαφέρεται να εμπλουτίσει τις γνώσεις του ή να ενημερωθεί για την τρέχουσα επικαιρότητα. Συνεπώς, είναι καίριας σημασίας ο χρήστης του διαδικτύου και ο απλός τηλεθεατής, να αντιληφθούν  την σημασία της αυθεντίας των πηγών από πού ενημερώνεται. Με πιο απλά λόγια, να κατανοήσει ότι μια αξιόπιστη τοποθέτηση γύρω από ένα ζήτημα γίνεται μόνο από κάποιον ειδήμονα που έχει χρόνια τριβή και εμπεριστατωμένη γνώση.

Καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης

Ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει επιτέλους να αντιληφθεί ότι η Γη δεν είναι κτήμα του, αλλά ένας μαγικός κόσμος που είχε την τύχη να γεννηθεί, να ζήσει αλλά και να πεθάνει αισίως, παραχωρώντας τη θέση του στις επόμενες γενεές . Είναι αδιανόητο να θεωρούμε το είδος μας ως το τέλειο ον και να εξοντώνουμε καθετί που δεν είναι όμοιο με μας μόνο και μόνο επειδή μας το επιτρέπουν οι συνθήκες. Από τον πιο μικροσκοπικό οργανισμό μέχρι τον πιο προηγμένο, όλοι τους συνέβαλαν με το δικό τους σημαντικό τρόπο στην Εξέλιξη της Ζωής. Κάπου εδώ μεσολαβούμε εμείς ως είδος, ένα ακόμα δημιούργημα τυχαίων γεγονότων, ασκώντας τη δική μας πίεση στη ροή της Εξέλιξης.’’

Χρησιμοποιώ, χωρίς σχόλια, την θεωρία του, που συνοδεύει στην αγγλική, τη φωτογραφία  στην αρχή του κειμένου, που συνοπτικά λέγει ότι ‘’τα είδη που επιβιώνουν στη φύση δεν είναι τα δυνατότερα, ούτε τα πιο έξυπνα, αλλά εκείνα που προσαρμόζονται στις αλλαγές’’. Έχει δε  γεμίσει ο κόσμος μας  με αυτούς  που αλλάζουν τη ζωή σαν τα πουκάμισα!!!

 Σε αντίθεση με όσα λένε οι άσχετοι,  για να  δικαιολογήσουν   την δική τους ’’άποψη’’ που τους βολεύει, οι συμβουλευόμενοι το διαδίκτυο, δεν στρεβλώνουν μόνο την επιστημονική άποψη αλλά και  την ορθή χρήση της γλώσσας μας.

Αυτός είναι ο νεοδαρβινισμός, μια κατάσταση έξω από κάθε επιστημονική επιταγή, που αποτελεί αυθαίρετη προσποίηση αλλαγής και εκμετάλλευσης της θεωρίας του Δαρβίνου με αθέμιτο κατά κανόνα σκοπό και επιδιώξεις,

Στην εποχή του διαδικτύου, πέραν της θεμιτής και πολύ σημαντικής ανάπτυξης της ελεύθερης προσπέλασης των επιστημονικών πηγών, υποκείμεθα  και  στην σκόπιμη και  ψευδή παρουσίαση μιας φαινομενικής πραγματικότητας. Συνεπώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με τη δέουσα προσοχή κάθε ανυπόγραφη και ανεξέλεγκτη πληροφορία. Αντώνης

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ - Ο ΦΊΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΑΝΗΣ

 

                      ΣΑΝ  ΠΑΡΑΜΥΘΙ

          Ο  Φίλος  μου  ο  Κώστας  Τζάνης

 

Πριν μπω στο ουσιαστικό μέρος   των πραγματικών  γεγονότων, θα ήθελα να προτάξω – όπως συχνά το συνηθίζω – μια εμπεριστατωμένη εισαγωγή που αφορά την αφορμή και την αιτία που με οδηγεί στην καταγραφή του σημερινού μου πονήματος.

Σε μια από τις όχι πολύ συχνές αλλά μακράς διάρκειας μεταξύ μας τηλεφωνικές επικοινωνίες, χθες το βράδυ,  η κουβέντα τόφερε και στα παραμύθια που έλεγα στα εγγόνια μου. Του είπα συγκεκριμένα ότι στη μεγάλη εγγονή μου, στήριζα τη μυθοπλασία μου σε λιμπρέτα από γνωστές όπερες κυρίως του Βέρντι, ενώ στη μικρή – με δική της επιλογή – μου έδινε 3-4 λέξεις κλειδιά και σκάρωνα τα δημιουργήματά μου. Κάτι σαν τους παλιούς κονφερανσιέ, που έφτιαχναν τετράστιχα και στίχους τραγουδιών. Τη μέθοδο χρησιμοποιούσε πολύ συχνά ο γνωστός στους παλιούς Αττίκ στη μάντρα του, χρησιμοποιώντας πραγματικά στοιχεία της ζωής του,  που αποτέλεσαν τις μεγάλες επιτυχίες του. Το ίδιο έκανα και συνεχίζω να κάνω και εγώ, επιλέγοντας πραγματικά στοιχεία, αντί της ανεξέλεγκτης αφήγησης ιστοριών, με καλές ή κακές  βασίλισσες, πρίγκιπες, κακούς λύκους και δράκους, που ενδεχομένως να μην υπήρξαν ποτέ.

Από την άλλη, αποτελεί κοινή διαπίστωση, ότι η ανθρώπινη μνήμη συγκρατεί περισσότερο τις παλιές ‘’εγγραφές’’ της και δυσκολεύεται να κάνει το ίδιο για καινούργιες γνώσεις και εμπειρίες, αφού έχει κορεσθεί και δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος αύξησης και ταξινόμησης του περιεχομένου της. Με λίγα λόγια λοιπόν, θα διηγηθώ ένα παλιό παραμύθι, όλα τα στοιχεία του οποίου  ανήκουν στο παρελθόν, αλλά είναι απόλυτα πραγματικά.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, στη δεκαετία του 1950, έγινε η πρώτη μας συνάντηση στο Κέντρο Διαβιβάσεων στο Χαϊδάρι, όπου αμφότεροι υπηρετούσαμε ως εθελοντές και μας είχαν ανατεθεί  καθήκοντα εκπαιδευτού  στη ΣΕΜΤ [Σχολή Εκπαιδεύσεως Μηχανικών Τηλεπικοινωνιών]. Αργότερα, ύστερα από διαμαρτυρία του Μετσόβιου Πολυτεχνείου που διεκδικούσε το απόλυτο δικαίωμα χρήσης του όρου Μηχανικός, μετονομάσθηκε σε ΣΕΤΤΗΛ [ Σχολή Εκπαιδεύσεως Τεχνικών Τηλεπικοινωνίας]. Συνέχιζε πάντως να αποτελεί τη μοναδική σχολή ενημέρωσης στα νέα ηλεκτρονικά συστήματα για Αξιωματικούς και οπλίτες.

Με τον Κώστα ανήκαμε στον ίδιο λόχο και κοιμόμαστε στον ίδιο θάλαμο και στο ίδιο κρεβάτι [ εκείνος επάνω και εγώ κάτω]. Τότε για πρώτη μου φορά έκανα τη διαπίστωση, ότι κάτω από το στρώμα του υπήρχαν διάφορα βιβλία – όλα  Ρώσων κλασικών συγγραφέων – με τα οποία μέχρι τότε δεν είχα καμία επαφή. Συζητήσαμε το θέμα οι δυο μας και άρχισα τα πρώτα βήματά μου και εγώ, από το πόλεμος και ειρήνη του Τολστόι  και το έγκλημα και τιμωρία και  ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι. Είναι ο άνθρωπος που μου γνώρισε – άθελά του – την λογοτεχνία και μου ενέπνευσε την αγάπη μου για τα γράμματα και εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι τα κατάφερε θαυμάσια.

Είμαστε αχώριστοι και όταν ‘’ξεψαρώσαμε’’ και θελήσαμε να αποκτήσουμε πρόσθετα μορφωτικά εφόδια, συγκατοικήσαμε αρχικά στο Περιστέρι και στο τέλος στην οδό Σαρρή 32 στη συνοικία του Ψυρρή για να είμαστε κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου, από την οποίαν έφευγαν τα λεωφορεία για το Χαϊδάρι, που έπρεπε να βρισκόμαστε  ξημερώματα. Κατεβαίναμε στη στάση Παλατάκι της τότε λεωφόρου Καβάλας και ποιούντες την ανάγκη φιλοτιμία διανύαμε τη διαδρομή μέχρι το στρατόπεδο ,κάνοντας κόντρες μεταξύ μας [ με κέρδιζε στο πρώτο μέρος και τον ισοφάριζα στη συνέχεια ,λόγω καλύτερης αντοχής ή παρατεταμένης ταχύτητας. Συνεχίζαμε με όμορφα μουσικά ντουέτα, με ιδιαίτερη αδυναμία μας στη Σερενάτα του Σούμπερτ. Όταν πια οι αντοχές μας έπεφταν ή και για να μην αποτελούμε στόχο στο στρατόπεδο που πλησιάζαμε, συνεχίζαμε το ντουέτο μας ‘’σφυρίζοντας’’ πάντα πρίμο- σιγόντο – εγώ ήμουν ο τενόρος.

Μέσα στο στρατόπεδο αντιμετωπίζαμε από κοινού τα προβλήματα και τις αντιξοότητες, πράγμα που γνώριζαν καλά όσοι τυχόν ήθελαν να ‘’τα βάλουν μαζί μας’’. Θυμάμαι ένας έφεδρος Λοχίας  μας ‘’κάρφωσε’’ στο Α2 [Γραφείο πληροφοριών της Μονάδας] με αιτιολογία ότι μεμψιμοιρούσαμε για το φαγητό της ημέρας [ μελιτζάνες μπλούμ] και τη γλυτώσαμε με απλή επίπληξη.

Σε κάποια φάση [ μην ξεχνάτε αναφέρομαι σε  γεγονότα της δεκαετίας του 1950]  – με πρόσφατο τον εμφύλιο -  ζητήθηκε από το σύνολο των ανδρών  του στρατοπέδου,  να υπογράψουμε δηλώσεις αποκήρυξης του κομμουνισμού. Βρεθήκαμε στους λίγους που αρνήθηκαν, με το επιχείρημα ότι  δεν αποκηρύσσουμε κάτι που δεν υπήρξαμε ποτέ, διότι με αυτόν τρόπο ενοχοποιούμε το παρελθόν μας.  Πέρασε και αυτό χωρίς συνέπειες.

Στα τμήματα εκπαίδευσής μας, συχνά περνούσαν και αξιωματικοί, οι οποίοι μετά το τέλος της εκπαίδευσης παρέμεναν στις μονάδες της Σχολής  σαν διοικητές λόχων, γραφείο εκπαίδευσης κλπ]. Ένας Λοχαγός μιας  ανάλογης περίπτωσης – που προφανώς δεν ήταν ευχαριστημένος από τη βαθμολογία του που τον συνόδευε-  όταν βρεθήκαμε τρεις μας, έθεσε θέμα ‘’αν το ι στα δίχρονα  ίμος, ίκος και ινός είναι βραχύ ή μακρό. Εκείνος  επέμενε ότι ήταν βραχύ και εμείς ότι είναι μακρό. Μπροστά στην επιμονή μας, μας απάντησε με τρόπο απαξιωτικό ‘’θα μου πείτε εσείς  που είστε ένας κόκκος άμμου μπροστά μου ότι είναι μακρόν;’’. Ο φίλος μου, ετοιμόλογος και βέβαιος για την ορθή απάντηση, προσπάθησε να ψελλίσει ‘’χαριτολογώντας’’ μα είναι γνωστό κύριε λοχαγέ ότι εσείς είστε ένα τσουβάλι άμμος μπροστά μας ‘’. Αυτό , από ό,τι θυμάμαι είχε συνέπειες για τον φίλο μου τον Κώστα και τις ένοιωσε όταν αργότερα  βρέθηκε στο Άαχεν της Γερμανίας, για σπουδές, οι γονείς του συνάντησαν δυσκολίες στην Αποστολή συναλλάγματος. Εκείνος όμως δεν υποτάχθηκε στη μοίρα και τις επιλογές άλλων για το μέλλον του και σπούδασε- έστω και καθυστερημένα -  στο Πολυτεχνείο, εκείνο που είχε αποφασίσει.

Τον Λοχαγό αυτό, συνάντησα τη 10ετία του 1980, όταν εγώ βρέθηκα στις ΜΕΑ Βρυξελλών και εκείνος  ,Υποστράτηγος στα υψηλά κλιμάκια του ΝΑΤΟ. Συζητήσαμε το θέμα που θυμόταν καλά,  μου αντέταξε όμως ότι η στρατιωτική πειθαρχία απαιτούσε την αποδοχή της άποψης του ανωτέρου. Του απάντησα απλώς ότι δεν επρόκειτο για άποψη αλλά θέση της γραμματικής Τριανταφυλλίδη, η οποία δεν υπόκειται σε κανένα έλεγχο στρατιωτικής ορθότητας.

Με τον Κώστα δεν είχαμε μυστικά ,επικαλούμενοι αμφότεροι την  εκατέρωθεν βοήθεια ή συνέργεια, ακόμα και όταν είχαμε απομακρυνθεί μεταξύ μας. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για την εμπιστοσύνη του και χαίρομαι που δεν την πρόδωσα.

Θα κλείσω με την τελευταία ημέρα της συμβίωσής μας [ ήταν και ένας τρίτος φίλος ο Γιώργος, ο οποίος δεν αφορά το σημερινό κείμενο] και τον τρόπο που χωρίσαμε τα ‘’τσανάκια μας]. Συμφωνήσαμε τι θα πάρει ο καθένας μας από την οικοσκευή μας, σε μένα έπεσε ένα κρεβάτι που είχαμε πάρει στο μοναστηράκι. Θυμάμαι ότι έμεινε εκτός διανομής ένα μικρό στρογγυλό ξυπνητήρι, με το οποία ‘’σουτάραμε’’ στους τοίχους του δωματίου μας. Στο τέλος το πήρα μαζί μου απλώς για να μην αφήσουμε ‘’σκουπίδια’’. Αυτό το ξυπνητήρι [κουρδιστό] αποχωρίστηκα με λύπη στο τέλος του 1959, όταν άνοιξα το νέο μου νοικοκυριό με τον γάμο μου. Δεν τόλμησα να το πετάξω, αφήνοντάς το να βρίσκεται κοντά μου ,ανάμεσα στα λοιπά αζήτητα του παρελθόντος μου!!!   Αντώνης

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΞΥΠΟΛΥΤΟ ΤΑΓΜΑ

 

       ΤΟ  ΔΙΚΟ  ΜΟΥ  ΞΥΠΟΛΥΤΟ  ΤΑΓΜΑ

                    Ήμουν  κι  εγώ  εκεί!!!

 

 

Τα γεγονότα της  Ουκρανίας μας φέρνουν στο νου τις έντονες παιδικές αναμνήσεις  από τον πόλεμο του 1940 και τα όσα ακολούθησαν [ πείνα του 1941, ο αδελφοκτόνος εμφύλιος και η βαρβαρότητα  που σημάδεψε τη γενιά μας].  Όπως τότε, έτσι ακριβώς και τώρα, ένας μεγαλομανής φασίστας – η μοναδική διαφορά είναι η ετικέτα του ηγέτη – αποφάσισε να επιβάλει το δικό του δίκαιο, καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα των λαών.

Η βάρβαρη εισβολή στην Ουκρανία είναι η νέα μορφή ολοκληρωτισμού με κυρίαρχο στοιχείο τον αναθεωρητισμό. Το ακόμα χειρότερο όμως αυτής της νέας απειλής της παγκόσμιας ειρήνης, είναι ότι υπάρχουν παρατάξεις που με το πρόσχημα της μη ανάμιξης στα ‘’εσωτερικά’’ της νέας τάξης πραγμάτων, ή του ενδεχόμενου ρίσκου να στρέψουμε τη Ρωσία εναντίον μας, αφήνουν την Ουκρανία να λύσει μόνη τα αρρωστημένα παιχνίδια του νεοτσαρισμού . Αλίμονο αν είχαμε και εμείς την ίδια αντιμετώπιση το 1821 και το 1940.

Η μεγάλη  γειτονική μας χώρα, αναθεωρώντας όσα μέχρι στιγμής έχει υπογράψει και αποτελούν μέρος του Διεθνούς Δικαίου, ενθαρρύνεται από τον νέο-τσαρικό αναθεωρητισμό της Ρωσίας,  δεν κρύβει  τις  δικές της βλέψεις επί των νησιών και των θαλασσών μας. Οι φίλοι και σύμμαχοι μας, με δηλώσεις και πρωτοβουλίες τους ‘’προσπαθούν’’ να πείσουν τους κήρυκες του νέο-οθωμανισμού ότι ‘’παρεκτρέπονται, παρανομούν και διαταράσσουν τη διεθνή ασφάλεια’’. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό και ιδιαίτερα σε ηγέτες που  θεωρούν ‘’αιτία πολέμου’’ την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας. Η Γαλλία έχει προχωρήσει σε συγκεκριμένες δηλώσεις συμπαράστασης και επί του πεδίου, αφήνοντας ελπίδες ότι αυτό θα αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα για τους υπόλοιπους να πουν, επί τέλους, ότι δεν θα επιτρέψουν στην Τουρκία να πραγματοποιήσει τις απειλές της. Πρόσφατα έγινε και ένα έντονο επεισόδιο σε διάσκεψη του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα στο Υπουργό Άμυνας της Τουρκίας και Έλληνες Ευρωβουλευτές της Ν.Δ. του Σύριζα και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι για πρώτη φορά αντέδρασαν ομόφωνα και τον έβαλαν στη θέση του.

Η χώρα μας ,όμως, φρονίμως ποιούσα, έχει λάβει μέτρα σύγχρονων εξοπλισμών – παρά τις αστόχαστες αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης-  σαν έσχατο   ενδεχόμενο προστασίας των ‘’πατρίων  εδαφών’’. Εδώ όμως γίνεται και η πικρή διαπίστωση ότι η  Νόμιμη Ελληνική Κυβέρνηση , δεν έχει  την αποδοχή όλων των  ελληνικών κομμάτων. Πώς να απαιτήσεις από τους ξένους περισσότερα, αφού δεν έχεις  την  αποδοχή των δικών σου!!! Αυτό ποιος θα το σκεφθεί και μάλιστα κατόπιν εορτής, όταν κάποιοι αιθεροβάμονες – χρησιμοποιώ την επιεικέστερη έκφραση – ‘’ξεπουλάνε τα πάντα για μια χούφτα ψηφουλάκια’’, ενώ και οι  μυστικές τους δημοσκοπήσεις δείχνουν  ότι ο λαός δεν τους ακολουθεί. Θα μείνω  και πάλι στο   κόμμα που θεωρείται ότι ανήκει στο δημοκρατικό τόξο και θα τους θυμίσω ότι η καταστροφή από τον θρίαμβο απέχουν ελάχιστα και με την προϋπόθεση ότι θα κινηθείς έγκαιρα, όπως το έκανε και ο  εκπρόσωπός του στην Πόλη!!!

Σε προπέρσινη εκδήλωση του Δήμου Λοκρών, είχα γράψει κάποια κείμενα με προσωπικά μου βιώματα  από την δεκαετία του 1940 και παρουσιάστηκαν μαγνητοσκοπημένες  σχετικές ερωτήσεις που μου υπέβαλαν  μαθήτριες  του Λυκείου της         πόλης μας,  για τον  εορτασμό για την 28^η Οκτωβρίου. Εκεί εμφανίστηκαν  και κάποιες φωτογραφίες της εποχής , στις οποίες ενδεχομένως να είμαι και εγώ. Αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να έχει σίγουρη απάντηση.

Φαίνεται μια τάξη του σχολίου [ μπορεί να είναι η δική μου] αλλά πως να αναγνωρίσει κανείς τον εαυτό του χωρίς να έχει συγκριτικά στοιχεία, αφού δεν έχω άλλες φωτογραφίες μου της εποχής, ούτε υπήρχε  καθρέφτης  στο σπίτι μου.  Με απόλυτη βεβαιότητα μπορώ να πω ότι αν δεν είμαι ο ίδιος, κάπως έτσι πρέπει να ήμουν και εγώ. Ξυπόλυτος – όπως όλοι μας – και ρακένδυτος.

Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του B’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παιδιά μεταβάλλονται σ’ ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και τους μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της. Επίσης, πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς. Το θέμα έγινε και κινηματογραφική ταινία, αλλά για τα παιδιά που έζησαν τα γεγονότα, ο  τίτλος προέκυψε  από την ανημποριά που ‘’μας υποχρέωνε να κυκλοφορούμε ξυπόλυτοι χειμώνα – καλοκαίρι και την ανάγκη   να ‘’κλέψουμε’’ από κατακτητές και συνεργάτες τους για να επιζήσουμε.

  Θα αποτελούσε μέγιστη υποκρισία η επίκληση του Νόμου και της τάξης, σε  παιδιά  πεινασμένα , που αγνοούσαν τέτοιες δεσμεύσεις, όταν επιχειρούσαν  τον σφετερισμό μιας ‘’kommissbrot’’ γερμανικής κουραμάνας, που συχνά έκαναν τα ‘’στραβά μάτια’’ και οι υπεύθυνοι μεταφοράς Γερμανοί  στρατιώτες. Η λιποσαρκία και ξυπολησιά  μας έκανε σχεδόν ‘’αόρατους’’ και μόνο με όπλα μπορούσαν να μας αντιμετωπίσουν και αυτό ομολογώ  ότι το απέφευγαν ακόμα και οι Γερμανοί. Δεν ‘’παίρνω όρκο’’  ότι κάνουν το ίδιο και οι Ρώσοι εισβολείς στην γειτονική και φίλη τους  Ουκρανία.  Οι πράξεις μας αυτές δεν υπήρξαν ηρωικές αλλά ενστικτώδεις κινήσεις επιβίωσης.

Τώρα πια , σε πολύ προχωρημένη ηλικία,  βρίσκω και μια εμπειρική εξήγηση της μακροζωίας μας. Η γενιά μας έχει περάσει ‘’δια πυρός και σιδήρου’’ και όσοι άντεξαν όλες τις δοκιμασίες, πρέπει να αποτελούσαμε ανθεκτικές και δοκιμασμένες ‘’κατασκευές’’. Προσωπικά τουλάχιστον το αισθάνομαι και ελπίζω να φύγω όρθιος, οποτεδήποτε κι αν αυτό συμβεί. Αντώνης

ΦΑΣΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ - ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

 

ΦΑΣΙΣΜΟΣ  -  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

          Η ‘’ ΘΕΩΡΙΑ ‘’ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

 

 

Στην τραγελαφική εποχή μας,  έχουν εφαρμοσθεί στην πράξη και επί μακρόν   οι δυο ακραίες  κοσμοθεωρίες και κατεστάλησαν δια των όπλων ή απορρίφθηκαν από τους λαούς στους οποίους επιβλήθηκαν ‘’δια της βίας’’. Ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ με τον ναζισμό και  τον φασισμό, που προσπάθησε να επιβληθεί  παγκόσμια, με την επίκληση ακόμα και της φυλετικής ‘’καθαρότητας’’, αντικαταστάθηκαν, επίσης δια της βίας,  από τον κομμουνισμό.  Δηλαδή κάθε χώρα που απελευθέρωναν τα ρωσικά στρατεύματα από τους Γερμανούς κατακτητές, έμπαιναν αυτόματα στη σοβιετική επιρροή με κομμουνιστικό καθεστώς. Μια εξαίρεση υπήρξε  μόνο στην Τσεχοσλοβακία, που κράτησε ως το 1948. Τότε το καμουφλαρισμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα, απέσυρε την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση  και με τον όρο ‘’δανεισμού’’ τριών βασικών Υπουργών, την επομένη κήρυξε τη χώρα Λαϊκή Δημοκρατία.  Με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης ‘’μπόρεσαν’’ να αποτινάξουν τον κομμουνιστικό ζυγό και ξανάφεραν στις χώρες τους την αστική δημοκρατία, που τόσο απεχθάνεται ο  συμπαθής κοντοπατριώτης μου κύριος Κουτσούμπας.

Έφθασαν στο σημείο  οι παθόντες να θεωρούν ‘’όνειδος’’’ ακόμα και την αναφορά του όρου, γκρεμίστηκαν – μετά το τείχος του αίσχους -  αγάλματα και εκτελέστηκαν στελέχη τους. Όσοι υπηρέτησαν τα συστήματα άλλαξαν ακόμα και λεξιλόγιο, χρησιμοποιώντας   παραπειστικούς όρους [αριστερός, προοδευτικός και ριζοσπάστης, ακόμα δε και σοσιαλιστής] – μην ξεχνάτε τον όρο υπαρκτός σοσιαλισμός του Ανδρέα Παπανδρέου. Κάποιοι από αυτούς που κατείχαν εμπιστευτικές θέσεις και καλή πληροφόρηση [ π.χ. Πούτιν  στην KGB και η παρέα των Ολιγαρχών] ιδιοποιήθηκαν τον πλούτο της χώρας που τον μοίρασαν  μεταξύ τους κρατώντας  και την εξουσία.

Με τον καιρό, κάποιοι εξ αυτών  έκριναν ότι ξεχάστηκαν τα εγκλήματά τους  και  επανέφεραν την παλιά ορολογία και τσιτάτα του Μαρξ και του Έγκελς, προσπαθώντας να εμφανίσουν επιλεκτικά εδάφια μιας ξεπερασμένης και αποτυχημένης στην πράξη ιδεοληψίας .Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που αποκαλούνται αιθεροβάμονες, χωρίς αυτό να αποσείει τις ευθύνες για όσα έπραξαν και τους κινδύνους που επιφυλάσσει η επαναφορά τους, ακόμη και με παραλλαγές τους, αφού πρόκειται για σκόπιμες μεταλλάξεις τους. Το πείραμα της Οκτωβριανής επανάστασης, αποτελεί μια ακόμα φενάκη στην συνολική ιστορία των δύο άκρων. Ανάλογα εξακολουθούν να είναι τα χάλια και με την επανάσταση στην Κούβα, όπου οι μισοί την εγκατέλειψαν και οι υπόλοιποι αποδέχτηκαν το πεπρωμένο τους, αφού εξαντλήθηκαν οι οικογένειες των Κάστρο που τους κυβερνούσαν. Ας επανέλθουμε όμως στην επικαιρότητα με την εισβολή στην Ουκρανία.

Γέμισε ο κόσμος από ‘’Ρώσους’’ δισεκατομμυριούχους, που λίγο πριν δεν είχαν – λόγω του κομμουνισμού που είχε κρατικοποιήσει τα πάντα – δεύτερο εσώρουχο να φορέσουν [ είμαι βέβαιος αφού έζησα πέραν της 10ετίας το καθεστώς].Αγόρασαν μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, θαλαμηγούς και νησιά [ ακόμα και  ελληνικά]. Προσποιήθηκαν τους χριστιανούς , ‘’υποχρεώνοντας’’   τον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κύριο Κύριλλο, να ευλογήσει τη βάρβαρη ρωσική εισβολή στην ομόθρησκη γειτονική χώρα.

Αυτή είναι  μια μικρή περίληψη των πεπραγμένων των δύο αυτών ακραίων πολιτικών ιδεοληψιών – κομμουνισμού και φασισμού – που αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με εναλλαγές μεταξύ τους και αλληλοϋποστήριξη , ακόμα και στη χώρα μας. Οι όποιες εμφανιζόμενες παραλλαγές είναι καθαρά προσχηματικές, για να θολώνουν τα ήδη θολά μυαλά των δύσμοιρων λαϊκών στρωμάτων, που πληρώνουν διεθνώς το αποτέλεσμα των δεινών που επισώρευσαν στον κόσμο η πανδημία και οι λοιποί πειραματισμοί του κ. Πούτιν.

Σαν να μην έφταναν λοιπόν αυτά, έχουμε και τις αγαθοεργίες του κ. Πούτιν στην Ουκρανία που πρόσφατα – όπως στο παλιό σινεμά -αναφέρθηκε και στα προσεχώς, αφού  θυμήθηκε και τον Μεγάλο Πέτρο, το ακραίο δείγμα του ‘’ τσαρισμού’’ τον οποίο ως κομμουνιστής ‘’κατέσφαξε’’. Αυτό δεν τον εμποδίζει βέβαια να επικαλείται το δικαίωμα των κατακτήσεων των Τσάρων, χωρίς να μας διευκρινίσει μέχρι που φθάνουν οι σύγχρονες απαιτήσεις του.  Σημειώνω ότι κατά βήμα τον ακολουθεί και ο κοινός μας γείτονας με τον αναθεωρητικό νέο-οθωμανισμό του.

Ο κ. Πούτιν μου θύμισε μια ‘’ιστορική’’ λεπτομέρεια  που μου διέφευγε, διότι το καθεστώς του Λένιν  την είχε παραμερίσει και δεν μπόρεσα να  την μάθω. Λέτε να μας πιάνει και εμάς αυτό το μέτρο, διότι κάποια ρωσικά στρατεύματα μας βοήθησαν στον απελευθερωτικό αγώνα μας από τους Τούρκους ή το γεγονός ότι ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας, [Έλληνας στην καταγωγή] ο  Ιωάννης Καποδίστριας, υπήρξε Υπουργός Εξωτερικών της Αυτοκρατορικής Ρωσίας [1816-1822] , κατ’ εντολήν μάλλον του Τσάρου Αλεξάνδρου!!!  Ελπίζω αυτό να μην έχει σχέση με τη δολοφονία του στο Ναύπλιο, διότι ίσως  μπορούσε να αποτελέσει ‘’ελαφρυντικό’’ για τους Μαυρομιχαλαίους που κατηγορήθηκαν  . Εξακολουθείτε συντρόφια να μην αποδέχεστε τη θεωρία των δύο ακρών;;;

Όσα διαβάσατε πιο πάνω αποτελούν ταπεινές  εμπειρικές προσωπικές σκέψεις ενός υπερήλικα, ας δούμε όμως και τις διεθνώς πλέον αποδεκτές επιστημονικές απόψεις για το θέμα, για να σταματήσουμε επιτέλους να αποκαλούμε ‘’θεωρία των δύο άκρων’’ μια πολλαπλώς επιβεβαιωμένη πραγματικότητα. Παραθέτω αυτούσιες καταγραφές της ελεύθερης εγκυκλοπαίδειας και ειδικών επί του θέματος [ όχι βέβαια Μητσοτακικών ] ιστορικών, με την ελπίδα – όσο και αν σας φοβίζουν – να δείτε κατάματα την πραγματικότητα . Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί πια να ‘’βαυκαλίζεται με φρούδες ελπίδες’’, ούτε να ακούει τα ψεύδη και τις κραυγές τυχοδιωκτών, που παριστάνουν τους σωτήρες.

Φασισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο φασισμός είναι η ριζοσπαστική ακροδεξιά υπερεθνικιστική ιδεολογία και πολιτική πρακτική που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος,  βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών όρων, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.^[1] Πρωτοεμφανίστηκε στην Ιταλία του Μουσολίνι και αναπτύχθηκε από τους Γερμανούς ναζιστές και άλλους. Προτείνει έναν ολοκληρωτικό τρόπο διακυβέρνησης, από έναν συγκεκριμένο αρχηγό ο οποίος θα συνενώσει όλες τις τάξεις σε ένα Έθνος, το οποίο ορίζεται ως το «ανώτερο» με προορισμό να κυριαρχήσει στα άλλα, «κατώτερα» έθνη και φυλές.

Σήμερα οι όροι «φασισμός» και «φασίστας» χρησιμοποιούνται, μεταφορικά, στην καθημερινή γλώσσα για να δηλώσουν την αυταρχικότητα και τον δεσποτισμό^[2], την αυθαιρεσία, την εξουσιαστική, βίαιη και αντιδημοκρατική συμπεριφορά^[3].

Ο Ρότζερ Γκρίφιν (Roger Griffin) περιγράφει τον φασισμό ως ένα "είδος πολιτικής ιδεολογίας της οποίας ο μυθικός πυρήνας στις διάφορες παραλλαγές του είναι ο παλιγγενετικής μορφής λαϊκιστικός υπερ-εθνικισμός".^[19] Ο Γκρίφιν περιγράφει την ιδεολογία ως αποτελούμενη από τρία βασικά συστατικά: (α) τον μύθο της αναγέννησης, (β) τον λαϊκιστικό υπερ-εθνικισμό και (γ) τον μύθο της παρακμής.^[20] Ο φασισμός, κατ' αυτόν είναι ένας "μια γνήσια επαναστατική, δια-ταξική μορφή αντι-φιλελεύθερου, και σε τελευταία ανάλυση, αντι-συντηρητικού εθνικισμού", δομημένου πάνω σε ένα σύνθετο πλέγμα θεωρητικών και πολιτισμικών επιρροών. Υπάρχει μια διακριτή μεσο-πολεμική περίοδος στην οποία ο φασισμός εκδηλώνεται ως πολιτική ενός κόμματος οδηγούμενου μεν από μία ελίτ αλλά λαϊκιστικού και ενόπλου, αντιτιθέμενου στο σοσιαλισμό και τον φιλελευθερισμό και υποσχόμενου ριζοσπαστικές πολιτικές για να σώσει το έθνος από την παρακμή.^[21]

Ο Ρόμπερτ Πάξτον (Robert Paxton) θεωρεί ότι ο φασισμός είναι "μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από την έμμονη προκατάληψη με την παρακμή της κοινωνίας, τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση, καθώς και από τις αντισταθμιστικές λατρείες της ενότητας, της ενέργειας, της καθαρότητας, όπου ένα μαζικό κόμμα αποφασισμένων εθνικιστών ακτιβιστών, εργαζόμενων σε ανήσυχη αλλά αποτελεσματική συνεργασία με παραδοσιακές ελίτ, εκαταλείπει τις δημοκρατικές ελευθερίες και επιδιώκει με λυτρωτική βία και χωρίς ηθικές και νομικές αναστολές τους στόχους της εσωτερικής κάθαρσης και της εξωτερικής επέκτασης".^[22]

Οι Ουμπέρτο Έκο^[23], Kevin Passmore,^[24], John Weiss,^[25] Ian Adams,^[26] και Moyra Grant,^[27] αναφέρουν ως χαρακτηριστικό του φασισμού τον ρατσισμό (περιλαμβανομένου του αντισημιτισμού), φέρνοντας ως παράδειγμα τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Άλλοι μελετητές δεν θεωρούν τον εθνικοσοσιαλισμό ως είδος φασισμού.

Ο Τζών Λούκατς (John Lukacs), Ούγγρο-αμερικανός ιστορικός που επέζησε του Ολοκαυτώματος, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει μια γενική κατηγορία που λέγεται "φασισμός". Θεωρεί ότι ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός ουσιαστικά είναι εκδηλώσεις του λαϊκισμού και ότι κράτη όπως η Ναζιστική Γερμανία και η Φασιστική Ιταλία περισσότερο διαφέρουν παρά ομοιάζουν.^[28]

Στους "αναθεωρητές" ιστορικούς του ολοκληρωτισμού, ανήκει ο Έρνστ Νόλτε, ο οποίος εγκαινίασε μια νέα σχολή, αυτή της συγκριτικής μελέτης φασισμού, εθνικοσοσιαλισμού και σταλινισμού. Διατύπωσε την άποψη ότι ο χαρακτήρας και η ιδεολογία του ευρωπαϊκού φασισμού ήταν αντίδραση στον μοντερνισμό και όχι απλώς η διαστρεβλωτική έκφανση του εθνικισμού ή παράγωγο οικονομικών συνθηκών.^[29] Ο ίδιος θεωρεί ότι μεταξύ φασισμού (όπου περιλαμβάνει τον ναζισμό) και κομμουνισμού υπάρχει "αιτιώδης συνάφεια’’ .  Όπως βλέπετε γράφοντας για το ένα αναφέρεσαι αυτόματα και στο άλλο.  Αντώνης