ΦΑΣΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ - ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

 

ΦΑΣΙΣΜΟΣ  -  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

          Η ‘’ ΘΕΩΡΙΑ ‘’ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

 

 

Στην τραγελαφική εποχή μας,  έχουν εφαρμοσθεί στην πράξη και επί μακρόν   οι δυο ακραίες  κοσμοθεωρίες και κατεστάλησαν δια των όπλων ή απορρίφθηκαν από τους λαούς στους οποίους επιβλήθηκαν ‘’δια της βίας’’. Ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ με τον ναζισμό και  τον φασισμό, που προσπάθησε να επιβληθεί  παγκόσμια, με την επίκληση ακόμα και της φυλετικής ‘’καθαρότητας’’, αντικαταστάθηκαν, επίσης δια της βίας,  από τον κομμουνισμό.  Δηλαδή κάθε χώρα που απελευθέρωναν τα ρωσικά στρατεύματα από τους Γερμανούς κατακτητές, έμπαιναν αυτόματα στη σοβιετική επιρροή με κομμουνιστικό καθεστώς. Μια εξαίρεση υπήρξε  μόνο στην Τσεχοσλοβακία, που κράτησε ως το 1948. Τότε το καμουφλαρισμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα, απέσυρε την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση  και με τον όρο ‘’δανεισμού’’ τριών βασικών Υπουργών, την επομένη κήρυξε τη χώρα Λαϊκή Δημοκρατία.  Με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης ‘’μπόρεσαν’’ να αποτινάξουν τον κομμουνιστικό ζυγό και ξανάφεραν στις χώρες τους την αστική δημοκρατία, που τόσο απεχθάνεται ο  συμπαθής κοντοπατριώτης μου κύριος Κουτσούμπας.

Έφθασαν στο σημείο  οι παθόντες να θεωρούν ‘’όνειδος’’’ ακόμα και την αναφορά του όρου, γκρεμίστηκαν – μετά το τείχος του αίσχους -  αγάλματα και εκτελέστηκαν στελέχη τους. Όσοι υπηρέτησαν τα συστήματα άλλαξαν ακόμα και λεξιλόγιο, χρησιμοποιώντας   παραπειστικούς όρους [αριστερός, προοδευτικός και ριζοσπάστης, ακόμα δε και σοσιαλιστής] – μην ξεχνάτε τον όρο υπαρκτός σοσιαλισμός του Ανδρέα Παπανδρέου. Κάποιοι από αυτούς που κατείχαν εμπιστευτικές θέσεις και καλή πληροφόρηση [ π.χ. Πούτιν  στην KGB και η παρέα των Ολιγαρχών] ιδιοποιήθηκαν τον πλούτο της χώρας που τον μοίρασαν  μεταξύ τους κρατώντας  και την εξουσία.

Με τον καιρό, κάποιοι εξ αυτών  έκριναν ότι ξεχάστηκαν τα εγκλήματά τους  και  επανέφεραν την παλιά ορολογία και τσιτάτα του Μαρξ και του Έγκελς, προσπαθώντας να εμφανίσουν επιλεκτικά εδάφια μιας ξεπερασμένης και αποτυχημένης στην πράξη ιδεοληψίας .Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που αποκαλούνται αιθεροβάμονες, χωρίς αυτό να αποσείει τις ευθύνες για όσα έπραξαν και τους κινδύνους που επιφυλάσσει η επαναφορά τους, ακόμη και με παραλλαγές τους, αφού πρόκειται για σκόπιμες μεταλλάξεις τους. Το πείραμα της Οκτωβριανής επανάστασης, αποτελεί μια ακόμα φενάκη στην συνολική ιστορία των δύο άκρων. Ανάλογα εξακολουθούν να είναι τα χάλια και με την επανάσταση στην Κούβα, όπου οι μισοί την εγκατέλειψαν και οι υπόλοιποι αποδέχτηκαν το πεπρωμένο τους, αφού εξαντλήθηκαν οι οικογένειες των Κάστρο που τους κυβερνούσαν. Ας επανέλθουμε όμως στην επικαιρότητα με την εισβολή στην Ουκρανία.

Γέμισε ο κόσμος από ‘’Ρώσους’’ δισεκατομμυριούχους, που λίγο πριν δεν είχαν – λόγω του κομμουνισμού που είχε κρατικοποιήσει τα πάντα – δεύτερο εσώρουχο να φορέσουν [ είμαι βέβαιος αφού έζησα πέραν της 10ετίας το καθεστώς].Αγόρασαν μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, θαλαμηγούς και νησιά [ ακόμα και  ελληνικά]. Προσποιήθηκαν τους χριστιανούς , ‘’υποχρεώνοντας’’   τον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κύριο Κύριλλο, να ευλογήσει τη βάρβαρη ρωσική εισβολή στην ομόθρησκη γειτονική χώρα.

Αυτή είναι  μια μικρή περίληψη των πεπραγμένων των δύο αυτών ακραίων πολιτικών ιδεοληψιών – κομμουνισμού και φασισμού – που αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με εναλλαγές μεταξύ τους και αλληλοϋποστήριξη , ακόμα και στη χώρα μας. Οι όποιες εμφανιζόμενες παραλλαγές είναι καθαρά προσχηματικές, για να θολώνουν τα ήδη θολά μυαλά των δύσμοιρων λαϊκών στρωμάτων, που πληρώνουν διεθνώς το αποτέλεσμα των δεινών που επισώρευσαν στον κόσμο η πανδημία και οι λοιποί πειραματισμοί του κ. Πούτιν.

Σαν να μην έφταναν λοιπόν αυτά, έχουμε και τις αγαθοεργίες του κ. Πούτιν στην Ουκρανία που πρόσφατα – όπως στο παλιό σινεμά -αναφέρθηκε και στα προσεχώς, αφού  θυμήθηκε και τον Μεγάλο Πέτρο, το ακραίο δείγμα του ‘’ τσαρισμού’’ τον οποίο ως κομμουνιστής ‘’κατέσφαξε’’. Αυτό δεν τον εμποδίζει βέβαια να επικαλείται το δικαίωμα των κατακτήσεων των Τσάρων, χωρίς να μας διευκρινίσει μέχρι που φθάνουν οι σύγχρονες απαιτήσεις του.  Σημειώνω ότι κατά βήμα τον ακολουθεί και ο κοινός μας γείτονας με τον αναθεωρητικό νέο-οθωμανισμό του.

Ο κ. Πούτιν μου θύμισε μια ‘’ιστορική’’ λεπτομέρεια  που μου διέφευγε, διότι το καθεστώς του Λένιν  την είχε παραμερίσει και δεν μπόρεσα να  την μάθω. Λέτε να μας πιάνει και εμάς αυτό το μέτρο, διότι κάποια ρωσικά στρατεύματα μας βοήθησαν στον απελευθερωτικό αγώνα μας από τους Τούρκους ή το γεγονός ότι ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας, [Έλληνας στην καταγωγή] ο  Ιωάννης Καποδίστριας, υπήρξε Υπουργός Εξωτερικών της Αυτοκρατορικής Ρωσίας [1816-1822] , κατ’ εντολήν μάλλον του Τσάρου Αλεξάνδρου!!!  Ελπίζω αυτό να μην έχει σχέση με τη δολοφονία του στο Ναύπλιο, διότι ίσως  μπορούσε να αποτελέσει ‘’ελαφρυντικό’’ για τους Μαυρομιχαλαίους που κατηγορήθηκαν  . Εξακολουθείτε συντρόφια να μην αποδέχεστε τη θεωρία των δύο ακρών;;;

Όσα διαβάσατε πιο πάνω αποτελούν ταπεινές  εμπειρικές προσωπικές σκέψεις ενός υπερήλικα, ας δούμε όμως και τις διεθνώς πλέον αποδεκτές επιστημονικές απόψεις για το θέμα, για να σταματήσουμε επιτέλους να αποκαλούμε ‘’θεωρία των δύο άκρων’’ μια πολλαπλώς επιβεβαιωμένη πραγματικότητα. Παραθέτω αυτούσιες καταγραφές της ελεύθερης εγκυκλοπαίδειας και ειδικών επί του θέματος [ όχι βέβαια Μητσοτακικών ] ιστορικών, με την ελπίδα – όσο και αν σας φοβίζουν – να δείτε κατάματα την πραγματικότητα . Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί πια να ‘’βαυκαλίζεται με φρούδες ελπίδες’’, ούτε να ακούει τα ψεύδη και τις κραυγές τυχοδιωκτών, που παριστάνουν τους σωτήρες.

Φασισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο φασισμός είναι η ριζοσπαστική ακροδεξιά υπερεθνικιστική ιδεολογία και πολιτική πρακτική που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος,  βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών όρων, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.^[1] Πρωτοεμφανίστηκε στην Ιταλία του Μουσολίνι και αναπτύχθηκε από τους Γερμανούς ναζιστές και άλλους. Προτείνει έναν ολοκληρωτικό τρόπο διακυβέρνησης, από έναν συγκεκριμένο αρχηγό ο οποίος θα συνενώσει όλες τις τάξεις σε ένα Έθνος, το οποίο ορίζεται ως το «ανώτερο» με προορισμό να κυριαρχήσει στα άλλα, «κατώτερα» έθνη και φυλές.

Σήμερα οι όροι «φασισμός» και «φασίστας» χρησιμοποιούνται, μεταφορικά, στην καθημερινή γλώσσα για να δηλώσουν την αυταρχικότητα και τον δεσποτισμό^[2], την αυθαιρεσία, την εξουσιαστική, βίαιη και αντιδημοκρατική συμπεριφορά^[3].

Ο Ρότζερ Γκρίφιν (Roger Griffin) περιγράφει τον φασισμό ως ένα "είδος πολιτικής ιδεολογίας της οποίας ο μυθικός πυρήνας στις διάφορες παραλλαγές του είναι ο παλιγγενετικής μορφής λαϊκιστικός υπερ-εθνικισμός".^[19] Ο Γκρίφιν περιγράφει την ιδεολογία ως αποτελούμενη από τρία βασικά συστατικά: (α) τον μύθο της αναγέννησης, (β) τον λαϊκιστικό υπερ-εθνικισμό και (γ) τον μύθο της παρακμής.^[20] Ο φασισμός, κατ' αυτόν είναι ένας "μια γνήσια επαναστατική, δια-ταξική μορφή αντι-φιλελεύθερου, και σε τελευταία ανάλυση, αντι-συντηρητικού εθνικισμού", δομημένου πάνω σε ένα σύνθετο πλέγμα θεωρητικών και πολιτισμικών επιρροών. Υπάρχει μια διακριτή μεσο-πολεμική περίοδος στην οποία ο φασισμός εκδηλώνεται ως πολιτική ενός κόμματος οδηγούμενου μεν από μία ελίτ αλλά λαϊκιστικού και ενόπλου, αντιτιθέμενου στο σοσιαλισμό και τον φιλελευθερισμό και υποσχόμενου ριζοσπαστικές πολιτικές για να σώσει το έθνος από την παρακμή.^[21]

Ο Ρόμπερτ Πάξτον (Robert Paxton) θεωρεί ότι ο φασισμός είναι "μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από την έμμονη προκατάληψη με την παρακμή της κοινωνίας, τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση, καθώς και από τις αντισταθμιστικές λατρείες της ενότητας, της ενέργειας, της καθαρότητας, όπου ένα μαζικό κόμμα αποφασισμένων εθνικιστών ακτιβιστών, εργαζόμενων σε ανήσυχη αλλά αποτελεσματική συνεργασία με παραδοσιακές ελίτ, εκαταλείπει τις δημοκρατικές ελευθερίες και επιδιώκει με λυτρωτική βία και χωρίς ηθικές και νομικές αναστολές τους στόχους της εσωτερικής κάθαρσης και της εξωτερικής επέκτασης".^[22]

Οι Ουμπέρτο Έκο^[23], Kevin Passmore,^[24], John Weiss,^[25] Ian Adams,^[26] και Moyra Grant,^[27] αναφέρουν ως χαρακτηριστικό του φασισμού τον ρατσισμό (περιλαμβανομένου του αντισημιτισμού), φέρνοντας ως παράδειγμα τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Άλλοι μελετητές δεν θεωρούν τον εθνικοσοσιαλισμό ως είδος φασισμού.

Ο Τζών Λούκατς (John Lukacs), Ούγγρο-αμερικανός ιστορικός που επέζησε του Ολοκαυτώματος, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει μια γενική κατηγορία που λέγεται "φασισμός". Θεωρεί ότι ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός ουσιαστικά είναι εκδηλώσεις του λαϊκισμού και ότι κράτη όπως η Ναζιστική Γερμανία και η Φασιστική Ιταλία περισσότερο διαφέρουν παρά ομοιάζουν.^[28]

Στους "αναθεωρητές" ιστορικούς του ολοκληρωτισμού, ανήκει ο Έρνστ Νόλτε, ο οποίος εγκαινίασε μια νέα σχολή, αυτή της συγκριτικής μελέτης φασισμού, εθνικοσοσιαλισμού και σταλινισμού. Διατύπωσε την άποψη ότι ο χαρακτήρας και η ιδεολογία του ευρωπαϊκού φασισμού ήταν αντίδραση στον μοντερνισμό και όχι απλώς η διαστρεβλωτική έκφανση του εθνικισμού ή παράγωγο οικονομικών συνθηκών.^[29] Ο ίδιος θεωρεί ότι μεταξύ φασισμού (όπου περιλαμβάνει τον ναζισμό) και κομμουνισμού υπάρχει "αιτιώδης συνάφεια’’ .  Όπως βλέπετε γράφοντας για το ένα αναφέρεσαι αυτόματα και στο άλλο.  Αντώνης