ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

 

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

    [ΕΜΠΕΙΡΙΚΉ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ]

 

 

Πριν αναφερθώ στις προσωπικές μου εμπειρίες , θα αναφερθώ στην επικρατούσα άποψη για την εννοιολογική σημασία των λέξεων θεωρία και πράξη, σύμφωνα με τις κοινωνικές παραδοχές, όπως αυτές προέκυψαν  από διάφορες  μελέτες και   επιστημονικές έρευνες.

1.Η θεωρία είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα ιδεών και προτάσεων που  συνιστά μια ιδιαίτερη προσέγγιση ενός φιλοσοφικού, επιστημονικού, πολιτικού, οικονομικού ή άλλου ζητήματος, όπως η θεωρία των ιδεών του Πλάτωνα. Στις φυσικές επιστήμες είναι ένα συνεκτικό σύνολο αξιωμάτων που αποπειράται να εξηγήσει ένα σύνολο φαινομένων, όπως η θεωρία της σχετικότητας, του Αϊνστάιν. Στην εποχή μας, μπορεί να αποτελεί και  μια συστηματική προβολή προσωπικών ιδεών , ενίοτε δε και δογματικών απόψεων.  Δογματικές   θεωρούνται οι απόψεις ανθρώπων  οι οποίοι προσκολλώνται  στις πεποιθήσεις τους, ακόμη και όταν οι ειδικοί διαφωνούν και τα στοιχεία τους διαψεύδουν .

2. Πράξη είναι η εφαρμογή, ή εκτέλεση μιας ιδέας , μιας θεωρίας ή  οποιουδήποτε σχεδίου, εν κατακλείδι δε, είναι αυτή η ίδια  ζώσα πραγματικότητα. Όπως δε αναφέρει και  η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου  σε  μυθιστόρημά της, ‘’είναι φορές που ανάμεσα σε θεωρία και πράξη δυσκολευόμαστε’’.

        Συμφωνώντας απόλυτα με την τελευταία διατύπωση, παραθέτω στη συνέχεια και τις  προσωπικές μου  πολυετείς εμπειρικές γνώσεις  επί του θέματος. Η εσκεμμένη  ενίοτε  στρέβλωση της πραγματικότητας,  διαφοροποιεί παντελώς την πράξη από τις προτροπές και τα  κελεύσματα της θεωρίας. Έτσι λοιπόν, οι σύγχρονοι δογματικοί και οι λαϊκιστές, προτάσσοντας τη σκοπιμότητα και τις  ενδεχόμενες ιδεοληψίες τους, προσπαθούν να επιβάλουν μια πρακτική εντελώς ξένη και άσχετη με την κοινώς αποδεκτή θεώρησή  της. Η αδυσώπητη νομοτελειακή πραγματικότητα, με παραδείγματα ‘’ων ουκ εστιν αριθμός’’ , φαίνεται ότι  επηρεάζει σαφώς  τις σχέσεις των ανθρώπων και διαψεύδει τις προσδοκίες τους. 

 Θα περιοριστώ στην αναφορά μιας  ακραίας μορφής της, που βίωσα προσωπικά και παρατεταμένα, η οποία δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τις  επιπτώσεις και τις συνέπειες της στο κοινωνικό σύνολο και το Έθνος. Θα το κάνω  με  αναφορές   σε προσωπικά βιώματα,  στο διάβα της ζωής μου, αναλαμβάνοντας έτσι  και την πλήρη ευθύνη για την ακρίβεια των λεγομένων μου.

 Στα πρώτα νεανικά μου χρόνια, στη μακρά περίοδο της φασιστικής κατοχής,  είχα και εγώ ενστερνισθεί τις ιδέες κάποιων ‘’προοδευτικών’’ συνομηλίκων μου  και έβλεπα με  συμπάθεια τις απόψεις τους. Στον εμφύλιο που ακολούθησε και τα αιμοσταγή γεγονότα που διαδραματίσθηκαν, ένιωσα την ανάγκη να ξεκαθαρίσω μέσα μου, αν αυτά που ζούσα καθημερινά, έχουν οποιαδήποτε σχέση με τις απόψεις των Γερμανών φιλοσόφων   Μαρξ και Έγκελς, όπως αυτές  είχαν προσληφθεί από τα ευήκοα τότε ώτα μου. Εδώ θα προσθέσω ότι  ήμουν γιος οικοδόμου και  τα καλοκαίρια των γυμνασιακών μου χρόνων, άσκησα και προσωπικά το ίδιο επάγγελμα, για να συνδράμω, όπως συνηθίζονταν, στο οικογενειακό εισόδημα. Την περίοδο αυτή  είχα πλείστα όσα   ανάλογα ακούσματα από τους λαϊκιστές ή τους αφελείς της εποχής, γιατί οι τελευταίοι πάντα ευδοκιμούσαν στη χώρα που  ‘’ ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και είναι η γη η Ελληνίς’’, όπως έλεγε ο ποιητής Άγγελος Βλάχος.

  Όταν αργότερα, ώριμος άντρας πια, βρέθηκα επαγγελματικά,  για 12 χρόνια, στις αποκαλούμενες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, διαπίστωσα την τρομερή διαφορά   ανάμεσα στις θεωρίες των Μαρξ και Έγκελς, τις οποίες διάβασα ενδελεχώς και την   εφαρμογή τους στην πράξη. Τα όσα βαρύγδουπα είχα ακούσει  για το δίκιο του εργάτη και άλλες ‘’αστειότητες’’ αποτελούσαν φενάκη συγκάλυψης της πραγματικότητας και δεν εύρισκα οποιαδήποτε  σχέση τους με όσα βίωνα καθημερινά. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε τις  αιτιολογημένες αμφιβολίες  και σοβαρή  αφορμή για τους πρώτους μου προβληματισμούς. Την  ίδια στιγμή  βίωνα το δράμα των λαών, με εξαίρεση εκείνων που ‘’ασπάστηκαν’’ την ιδεολογία για να επιζήσουν, για να σπουδάσουν  τα παιδιά τους ή την εμπορεύτηκαν για  να αποτελέσουν την κομματική νομενκλατούρα που ζούσε  στον δικό της χωριστό ‘’κόσμο’’, προνομιακά καλύτερα από τους  υπόλοιπους.

Δεν θα ξεχάσω τον υγειονομικά απαράδεκτο τρόπο αντιμετώπισής μου στην κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη ‘’Diplomacka Bolnica’’ [Διπλωματική Κλινική] ,πού βρέθηκα  ύστερα από τροχαίο ατύχημά μου  στο Βελιγράδι το 1962. Με ανέσυρε από το αυτοκίνητό μου ένας Σέρβος Συνταγματάρχης και με μετέφερε στο εξαίρετο Νοσοκομείο του Κόμματος. Όταν  όμως διαπίστωσαν ότι δεν ήμουν ‘’δικός τους’’, με οδήγησαν στην κλινική ‘’που μου άξιζε’’, γιατί δυστυχώς υπήρχαν και πολύ χειρότερες για τον λαό. Στην ίδια προνομιούχα κλινική γέννησε και η σύζυγός  μου την κόρη μας και βρέθηκα αντιμέτωπος με το ερώτημα της υπεύθυνης γιατρού  – ύστερα από λάθος τους- να επιλέξω αν προτιμούσα να επιζήσει η σύζυγος η το μωρό. Ευτυχώς τη λύση έδωσε Καθηγητής μαιευτήρας, ονόματι FOTIC, γνωστός του Πρέσβη μου , που αναζητήθηκε σε ταβέρνα τις πρώτες πρωινές ώρες, ο οποίος τελικά, έσωσε κα τους δυό. Έχω αμέτρητα ανάλογα παραδείγματα – προσωπικά και φίλων-  που μαρτυρούν τη διαφορά θεωρίας και πράξης, άσχετα με τις ιδεοληψίες σύγχρονων ‘’θιασωτών’’ του ολοκληρωτισμού.

Εκεί όμως που  έφθασα σε πλήρη αμφισβήτηση της σχετικής νεανικής μου ‘’προδιάθεσης’’, ήταν στην Τσεχοσλοβακία, στη διάρκεια της Σοβιετικής εισβολής στην Πράγα, το 1968. Επιστρέφοντας από το γραφείο μου στο ξενοδοχείο ‘’CENTRUM’’που διέμενα με  την οικογένειά μου, βρήκα τη σύζυγο με την 6χρονη κόρη μας ‘’ στο δρόμο’’ με τα πράγματά μας, για αντίποινα αναγνώρισης από το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ - εκ των πρώτων – της σοβιετικής εισβολής. Τότε,  αναθεώρησα ολοκληρωτικά τους νεανικούς μου προβληματισμούς, εγγίζοντας τα όρια  αντικομουνισμού. Αποποιήθηκα οτιδήποτε είχε σχέση ,ακόμα και με τη θεωρία του συστήματος, την οποία ,  απολυταρχικά καθεστώτα  είχαν πλήρως υιοθετήσει όπως και κάποιοι σύγχρονοι ‘’ζηλωτές’’, που παραμένουν νοσταλγοί της ,ακόμα και μετά την απόρριψη από τους λαούς στους οποίους είχε βιαίως  επιβληθεί.

Ξεκίνησα να γράψω ένα από τα συνηθισμένα μου δημοσιεύματα και διαπιστώνω ότι, άθελά μου,  κατέληξα σε μια εμπεριστατωμένη διατριβή για τις σύγχρονες ιδεοληψίες που κατατρύχουν τους λαούς, κάνοντας και κατάχρηση λόγιων λέξεων και εκφράσεων , γεγονός για το οποίο ταπεινά απολογούμαι!!!      Αντώνης

 

ΕΝΙΟΤΕ ΟΙ ΛΑΟΙ ''ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ''

 

ΕΝΙΟΤΕ ΟΙ ΛΑΟΙ ‘’ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ’’

 

 

Ο σημερινός μου τίτλος αποτελεί αυτούσιο το σχόλιο αναγνώστη του e-mail μου , ‘’ζητείται ψεύτης’’, τον οποίο, πάντα,  λαμβάνω  σοβαρά υπόψη μου. Συνεκτιμώ προς τούτο και τη σημαντική συμμετοχή του σε μεγάλο Κόμμα του Δημοκρατικού τόξου και την εξαίρετη Ευρωπαϊκή  καριέρα και εμπειρία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την οποία συνεχίζει ευδοκίμως και στη χώρα μας. Ο ίδιος κοινοποιεί πάντα επώνυμα τα σχόλιά  του στο σύνολο των αποδεκτών των δημοσιευμάτων μου μέσω e-mail.Προσωπικά αποφεύγω  να δημοσιεύσω τα στοιχεία του ,χωρίς τη  συγκατάθεσή του, διότι τα ίδια   κείμενα  δημοσιεύω  και στην ιστοσελίδα μου.

Αποδέχομαι το  αναφαίρετο δικαίωμα των συμπολιτών μας ,  να επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την οποιαδήποτε επιλογή ,  με την προϋπόθεση ότι  αυτή δεν παραβλάπτει  καθοιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του   κοινωνικού συνόλου.

Η πρακτική αυτή παρατηρείται συχνά στον τόπο μας,   με τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους  πάσης μορφής ‘’κοψοχέρηδες’’. Οι τελευταίοι, αφού  διαπιστώσουν  την αστοχία τους ή αν δεν ευοδωθούν οι ιδιοτελείς  προσδοκίες τους και για να σώσουν τα προσχήματα, αποδίδουν την αστοχία του σε λάθος, διακηρύσσοντες το γνώριμο ‘’ να μου κοπεί το  χέρι  πριν το ξανακάνω’’!!! Δεν μας εξηγούν όμως ποτέ, γιατί δεν  έκοψαν το έκοψαν  πριν ‘’αυτοκτονήσουν’’, παρασύροντας ή και τιμωρώντας και τους άλλους;;; Πρόκειται για μια υποκριτική αντιστροφή   του λόγιου πρωθύστερου σχήματος λόγου, που λέγαμε παλιά και που συνηθίζουν και μερικοί πολιτικοί μας. Προβαίνουν σε προσθαφαιρέσεις διατυπώσεων σε Νόμους που έχουν ήδη δημοσιευθεί στο Φ.Ε.Κ. με την επισήμανση ότι πρόκειται για μια απλή ‘’ ‘’διόρθωση ημαρτημένων’’. Ο λαός μας,  που δεν  θα απποκτήσει ποτέ  ανάλογες δυνατότητες , ΕΝΊΟΤΕ ‘’ΑΥΚΤΟΚΤΟΝΕΊ’’ , δεν μπορεί όμως να διορθώσει τα δικά του ‘’ημαρτημένα’’ και τα πληρώνουμε όλοι μαζι!!!  

Αισθανόμενος την ανάγκη να επανέλθω στο σχολιαζόμενο κείμενο, θυμίζω ότι ο σοφός λαός μας, στις καλές του στιγμές – και διαθέτει αμέτρητες – αντικρούει  τη φράση ζητείται ψεύτης  με την παροιμία ‘’ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, Αμ δε;;;

 Είναι γνωστή  η φράση ‘’γη της φαιδράς  πορτοκαλέας’’, όπως  φανταζόταν τη χώρα μας  πριν 100 περίπου χρόνια ο Άγγελος Βλάχος στο ποίημά του  ‘’η γη της Ελλάδος’’. Ο ποιητής  στην προσπάθειά του να ωραιοποιήσει τη χώρα, αρχίζει το ποίημά ως εξής: «Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;
Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς...»

  Στη σημερινή πραγματικότητα  όμως η έννοια της φράσης έχει πλήρως αντιστραφεί,  αφού  κυριαρχεί η συκοφαντία , η ιδιοτέλεια, το  ψεύδος, το οποίο αποφεύγουμε  και να το κατονομάσουμε, αποκαλώντας το fake news και η ασυνειδησία. Μας έχει μείνει μόνο ο επιθετικός προσδιορισμός φαιδρή, με την έννοια της έλλειψης σοβαρότητας

Τη ρεαλιστικότερη ερμηνεία  της νεοελληνικής σκέψης περιγράφει  προφητικά  ο Ρώσο-Αμερικανός συγγραφέας του περασμένου αιώνα Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ , με  αναφορά του στην εξέλιξη της ζωής μιας πεταλούδας και τη ρήση  ‘’ τη συνείδηση κάθε πολύχρωμης πεταλούδας τη βαραίνει μόνο  ο θάνατος μιας κάμπιας’’. Αντώνης

ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

 

     ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

 

 

Πολλοί έχουν χρησιμοποιήσει ή τουλάχιστον έχουν ακούσει αυτή τη φράση, δεν γνωρίζω όμως πόσοι από αυτούς προβληματίστηκαν, για τον αδόκιμο αυτό προσδιορισμό, αφού γραμματικά , η μετάβαση από τον θετικό στον συγκριτικό βαθμό ενός επιθέτου σηματοδοτεί βελτίωση και ποιοτική αναβάθμιση. Παρά ταύτα, όλοι λέμε καλός μαθητής, καλός άνθρωπος, καλή χρονιά και πολλά άλλα σχετικά. Γιατί λοιπόν ,η φράση  αυτή ενοχοποιεί το καλύτερο, το οποίο όμως όλοι μας επιδιώκουμε;;; Έχει μάλιστα,  κατά καιρούς, αποτελέσει και προεκλογική υπόσχεση για  καλύτερους μισθούς, καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας, ακόμα δε  και καλύτερες μέρες, που ακόμα τις περιμένουμε. Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό νόημα της φράσης και αν αυτό διαφοροποιείται με την αντιστροφή της,  λέγοντας ότι  εχθρός του  καλύτερου είναι το καλό..

Η πλούσια γλώσσα μας έχει τόσες θετικές ιδιαιτερότητες και ερμηνείες,  που επιβάλλουν να εξετάσουμε όχι μόνο τους τύπους αλλά και το πνεύμα του δημιουργού της έκφρασης για να κατανοήσουμε πληρέστερα τι θέλει να πει με την τόσο πολυσυζητημένη αυτή φράση  του. Θεωρώ ότι και στις δυο μορφές της η φράση νοηματοδοτεί τη δυσκολία που αντιμετωπίζει το καλό να γίνει καλύτερο. Δηλαδή ο προκείμενος εχθρός σηματοδοτεί το μέγεθος της δυσκολίας μετάβασης από τη απλή θετική κατάσταση στην δυσκολότερη συγκριτική της μορφή. Αυτή είναι και η γραμματική διάκριση των τριών βαθμών των επιθέτων, με κορωνίδα τον υπερθετικό βαθμό που εγγίζει το τέλειο, το απόλυτο και ίσως το απρόσιτο.

Σε όλη μας τη ζωή ακούμε τη φράση αυτός είναι καλός μαθητής, καλός άνθρωπος, καλός επιστήμων και αυτό θεωρείται ικανοποιητικό στοιχείο στο κοινωνικό σύνολο. Αφού λοιπόν είναι αρκετό, ποιος είναι ο λόγος να επιδιώκουμε το καλύτερο, δηλαδή τον ‘’εχθρό του καλού’’,;; Βάζουμε  στη ζωή μας ένα ακόμα συγκριτικό δεδομένο, που μπορεί να δημιουργεί ενδεχόμενες  διακρίσεις και σύγχυση. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι μιλούσαν για το καλό και το κακό, την αρετή και την κακία, το σωστό και το λάθος, αποφεύγοντας τη σύγκριση που οδηγεί στο άγχος και ενίοτε στο λάθος. Αυτός είναι και ο λόγος που προτείνουν το μέτρο και τη μεσότητα, που ο Αριστοτέλης θεωρούσε αρετή, χωρίς να αποκλείει το καλύτερο ή και το άριστο, που δεν μπορούν να το φθάσουν όλοι, Υπάρχει όμως και  πάντα θα αναζητείται το καλύτερο, αλλά στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για την καλώς εννοούμενη αριστεία.  Η θρησκεία μας, διδάσκοντας την αγάπη και την ισότητα, χωρίς καμιά διάκριση, δεν αποδέχεται την επιλογή του καλύτερου σαν   κριτήριο της υπεροχής και διάκρισης από τους άλλους ανθρώπους. Αποδέχεται όμως ότι  μπορεί να αποτελεί  προσωπική  επιδίωξη του ατόμου να γίνει καλύτερος άνθρωπος για την κοινωνία και τους συνανθρώπους του. Ίσως κάτι ανάλογο υπονοούσε και ο Ιησούς με τη φράση του «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών, εννοώντας προφανώς τους ταπεινούς και όχι εκείνους που επιδιώκουν να είναι καλύτεροι  των άλλων.

Τί συμβαίνει όμως στην παγκόσμια κοινωνία   τι υπάρχει ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο  και πως αντιμετωπίζεται αυτή η διαφορά; Η μετάβαση από το ένα στο άλλο αποτελεί συνήθως  στοιχείο προβολής  και επιβολής, καθοριζόμενο με διαφορετικά κατά περίπτωση  κριτήρια, τα οποία ενίοτε  επιλέγονται με τη  μέθοδο του αυτοπροσδιορισμού.

Στις σύγχρονες κοινωνίες, η διάκριση ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο,  προσδιορίζεται πολλάκις με προσωπικά και ιδιοτελή κριτήρια, ενώ στα παγκόσμια μεγέθη, καθοριστικό στοιχείο αποτελεί η δύναμη του ισχυρότερου. Στις περιπτώσεις αυτές επικρατεί μόνο ο συγκριτικός βαθμός προσδιορισμού με πλήρη απαξίωση του θετικού. Άκουσα πρόσφατα τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ να αυτοχαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος- αυτός και οι στενοί, συνεργάτες του- προφανώς  με βάση την οικονομική τους κατάσταση και  το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Το   τελευταίο κριτήριο    υιοθέτησε  στο παρελθόν και ο Πρόεδρος μεγάλου Ελληνικού Κόμματος, για τους Μουσουλμάνους της Θράκης, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά τους να δηλώνουν ότι είναι  Τούρκοι.

Με όλα αυτά και όσα χειρότερα έχουν προαναγγελθεί από την Ανατολική γείτονα, ίσως ο όρος του τίτλου υποκατασταθεί από τις λέξεις μεγάλος και μεγαλύτερος ή ισχυρός και ισχυρότερος.  Οι ισχυροί του κόσμου, επιβάλλουν το καλό και το καλύτερο, που θεωρούν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.  Έχουμε ήδη άλλωστε,  σαφή δείγματα των προθέσεων μεγάλων δυνάμεων που δεν αποδέχονται διεθνείς συμφωνίες για το κλίμα, το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας, την ΑΟΖ, την υφαλοκρηπίδα και τα χωρικά ύδατα. Είναι οι χώρες που εμμένουν στον αναθεωρητισμό τους, προβάλλοντας ακόμα και το CASUS BELLI  για την περίπτωση εφαρμογής πολλών εξ αυτών των διεθνών συμβάσεων και συμφωνιών, τις οποίες οι ίδιοι δεν έχουν υπογράψει. Άντε τώρα, με όσα προαναφέρθηκαν, να βρει κανείς  στην εποχή μας, ακόμα και στη χώρα μας, την ‘’ειδοποιό’’ διαφορά ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο!!!   Αντώνης

 

ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ

 

·                                      ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ

 

Ο αείμνηστος Δημήτρης Ψαθάς, παλιός και έμπειρος Δημοσιογράφος, όταν έγραψε το ομότιτλο  έργο του, σίγουρα δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι η πραγματικότητα που ζούμε  στις μέρες μας έχει ξεπεράσει  κάθε φαντασία, ακόμα και εκείνη ενός τόσο ικανού  συγγραφέα.

Από πού να αρχίσει κανείς και που να σταθεί, αλλά κυρίως πώς να δικαιολογήσει την ομαδική παράκρουση που οδηγεί σε μια γενικευμένη  αμφισβήτηση των πάντων. Εκπρόσωποι του λαού, αντί να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των ψηφοφόρων τους που τους έστειλαν στη Βουλή,  ξιφουλκούν άκριτα   κατά  κυβερνώντων  συναδέλφων τους, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που αυτό προκαλεί στα λαϊκά και τα  εθνικά μας συμφέροντα. Διερωτώμαι πως είναι δυνατό να αποδέχονται τον όρο κοινο-βούλιο, χωρίς την ελάχιστη διάθεση [να βουλευτούν από κοινού με συναδέλφους  τους,  ιδέες τις οποίες , εκ  προοιμίου απορρίπτουν;;;].

Ας  πάρουμε τους κομματικούς σχηματισμούς  της παρούσης Βουλής  έναν- ένα, οι οποίοι μοναδικό σκοπό έχουν και διακηρύσσουν,  να ‘’υφαρπάξουν’’ την εξουσία,  αντί να την  διεκδικήσουν.  Φωνασκούν  με κάθε τρόπο, και  σε κάθε ευκαιρία. Αρχίζουμε από εκείνους που οι ίδιοι ή το κόμμα τους έχουν κυβερνήσει τη χώρα και έχουν πολλαπλώς  λερωμένη τη φωλιά τους.

Πρώτη και καλύτερη η συγκυριακή  Αξιωματική   Αντιπολίτευση, με τον ιδιάζοντα μικρομεγαλισμό της και έναν αρχηγό που δεν κράτησε τίποτα καλό από εκείνα που βίωσε όσα χρόνια στο Βέλγιο. Αμέτρητα στελέχη της βρέθηκαν στη φυλακή ή  ‘’ξέφυγαν’’  λόγω παραγραφής, Χωρίς ονομαστικές αναφορές ας δούμε την υπόθεση των πάμπερς , που  ‘’αθωώθηκαν’’, χάρις στην ψήφο  μεγαλοψυχίας  του Προέδρου του Αρείου Πάγου.  Τον λαϊκό διχασμό με τα πράσινα και γαλάζια καφενεία και αμέτρητα άλλα. Το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, που έθετε τη χώρα αντίπαλο συνειδητών εθνικών μας επιλογών και αμέτρητα όσα άλλα. Οι ψηφοφόροι τους , αγανακτισμένοι για όλα αυτά, άλλαξαν πλεύση .

Δεν  εννοώ βέβαια την κατ΄ ευφημισμόν ‘’Πλεύση  Ελευθερίας’’ , με ιδεολογήματα και σκέψη  ολοκληρωτικών καθεστώτων, που φόρεσε τη λεοντή [σε κάθε ερμηνεία της λέξης] παραλλαγής , για να  ξεγελάσει τους εναπομείναντες αφελείς. Τελευταία μάλιστα, για να ενισχύσει το προφίλ της, άρχισε να παίζει με το θυμικό εκείνων που δικαιολογημένα έχουν πληγωθεί ανεπανόρθωτα.

Σειρά έχει η τέως Αξιωματική Αντιπολίτευση που κατέφυγε στη μετάκληση  νέου ηγέτη από τις ΗΠΑ . Ο νέος αυτός , κλήθηκε για να του φορτώσουν τον εκλογικό  καταποντισμό του προκατόχου του . Ο τέως, με  την παραχώρηση του ονόματος Βόρεια Μακεδονία στο γειτονικό κρατίδιο,  .με τη συμφωνία των Πρεσπών,  περιόρισε – τουλάχιστον λεκτικά -την Ελληνική  Μακεδονία  σε Νότια, αφού δεν μπορούν να υπάρχου συγχρόνως δύο βόρειες. Έτσι διευκολύνεται και ο γνωστός αλυτρωτισμός των γειτόνων μας, στους οποίους εκφράζω  τα συλλυπητήρια μου για το τραγικό συμβάν  με τα αμέτρητα  θύματα. Να αναφερθώ στην εκατόμβη των ‘’καμένων’’ στο Μάτι, με την ηγεσία να προβαίνει σε  Press Conference  του Πρωθυπουργού τα μεσάνυχτα, με σκοπό να αποκρύψει την ύπαρξη θυμάτων που ήταν γνωστά πολύ νωρίτερα;;; Η παλινωδία τους δεν έχε τελειωμό!!!

Τελικά,  το Κόμμα  τριχοτομήθηκε αλλά  εμμένει  στον μικρομεγαλισμό του, εξαπολύοντας μύδρους κατά των αντιπάλων του της Κυβέρνησης, με τους παραδοσιακούς συκοφάντες του, να συνεχίζουν το διεστραμμένο  έργο τους   για να γίνουν ‘’βολευτές’’. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα εκπροσώπου του που εξακολουθεί την πρότερη επαγγελματική του στρεβλή και επιλεκτική άποψη  για τη δημοκρατία!

Στη συνέχεια, χωρίς αξιολογική σειρά – αφού από τη μια μέρα στην άλλη γίνονται μετακινήσεις μεταξύ τους, θα απευθύνω ‘’ ρητορικό’’  ερώτημα ‘’ προς το Κόμμα που εκπροσωπεί τον γνήσιο  σταλινικό ολοκληρωτισμό,  αν όλα αυτά , για τα οποία  καλεί τον λαό σε κινητοποιήσεις,  θα μπορούσε να τα διακηρύξει με την ίδια άνεση και θράσος, σε χώρες  του υπαρκτού ή  του εναπομείναντος ανύπαρκτου σημερινού σοσιαλισμού. Προσωπικά, μετά την μακρά   διαβίωση μου σε κομμουνιστικές χώρες, είμαι βέβαιος ότι και η  υπόνοια για κάτι ανάλογο θα συνοδευόταν τουλάχιστον με εγκλεισμό σε ‘’ψυχιατρείο’’.

 Σταματήστε επί τέλους  τις ψευδολογίες σας, τη στιγμή που δηλώνετε προς κάθε κατεύθυνση ότι  ‘’δεν αποδέχεστε την αστική μορφή κοινοβουλευτισμού’’, επιλέγοντας την αντίπερα ιδεολογική όχθη  και μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου και την απόρριψη  της κομμουνιστικής ιδεολογίας από τους λαούς στους οποίου αυτή είχε βιαίως επιβληθεί!!!

 Μας απομένουν οι αντιποιούμενοι  την ιατρική επιστήμη πουλώντας τα μαντζούνια τους, μέσω εκπομπών, στην πλειάδα  ραδιοτηλεοπτικών  σταθμών που χρησιμοποιούν στην επαρχία, οι Θεομπαίχτες θρησκόληπτοι και οι οπαδοί του φασισμού. Γι΄αυτούς δεν αξίζει τον κόπο να χάνει κανείς τον χρόνο του, μένοντας με την ελπίδα ότι θα τους  καταλάβουν  και οι έσχατοι εύπιστοι ψηφοφόροι τους.

Θα κλείσω με μια υπόθεση εργασίας, ότι όλες οι επιθυμίες τους πραγματοποιούνται και καταλαμβάνουν την εξουσία. Ποιοι και πώς θα κυβερνήσουν την έρμη αυτή  χώρα, καταστρέφοντας ό,τι θετικό έχει συντελεσθεί μέχρι τώρα;;; Αν έχουν έστω και μια στοιχειωδώς ρεαλιστική απάντηση   να την ακούσουμε και να μας εξηγήσουν  γιατί δεν μπόρεσαν να την εφαρμόσουν ότι στο ίδιο τους το κόμμα  και ‘’ διελύθησαν εις τα εξ ων συνετέθησαν’’;;; Το αντίθετο αποτελεί ομολογία ότι θέλουν να πειραματιστούν ‘’στου κασσίδη το κεφάλι’’, που λέει  και ο λαός μας.  Αντώνης

 

o    

o    

o    

o    

ΤΙ ΕΠΟΧΗ ΚΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ[;]

 

 

ΤΙ ΕΠΟΧΗ ΚΙ’ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ[;]

 

 

Ο αποκληθείς και Εθνάρχης, Κωνσταντίνος Καραμανλής, είχε πει το περιβόητο έξω πάμε καλά και ήταν αλήθεια τότε με την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με τη βελτίωση της διεθνούς κατάστασης  της χώρας μας. Μέσα όμως δεν πάμε καθόλου καλά, παρά το γεγονός ότι η ζωή μας έχει  γενικώς βελτιωθεί σημαντικά. Δεν έχουμε γίνει βέβαια  Ελβετία ίσως γιατί  αυτό  δεν το επιθυμεί και ο ‘’εθισμένος’’ στη μιζέρια και αταξία λαός μας.

Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Αρχίζοντας από την πολιτική διαπιστώνουμε ότι ο ένας βρίζει τον άλλο και όλοι μαζί την Κυβέρνηση, επιφυλάσσοντας στους εαυτούς τους την  παντί τρόπω ‘’κατάληψη’’ της εξουσίας. Ποιος όμως τους εμπιστεύεται με τα μυαλά που κουβαλάνε και τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις τους;;;

Το κακό  δεν περιορίζεται στην πολιτική, αφού κάποιοι, στο όνομα της απειθαρχίας προς στην εξουσία, διαπράττουν κάθε είδους παρανομία, κατάχρηση, λαθρεμπόριο και δολοφονίες για ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Στην ελληνική επαρχία λέγανε κάποτε, χωρίς να το υιοθετούν ούτε οι ίδιοι, ότι ‘’το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι του’’, αλλά ποιο κεφάλι, αφού η διαφθορά και η ψευδολογία τείνει να αποτελέσει ένα είδος εθνικού σπορ. Ανοίγεις την τηλεόραση και διαπιστώνεις ότι το μεγαλύτερο μέρος των ειδήσεων καταλαμβάνουν, η παντοειδής  παιδική παραβατικότητα , η ενδοοικογενειακή βία, οι απάτες,  οι καταχρήσεις και ό,τι άλλο ‘’διευκολύνει’’  τους θεατές να γίνουν καλύτεροι μιμητές των  προσωπικών ‘’ηρώων’’ τους , αφού τα περισσότερα αδικήματα γίνονται κυρίως για την  προβολή τους.

Και σαν να μην έφθανε η ειδησεογραφική  προβολή, συμπληρώνουν την ‘’παιδαγωγική επιμόρφωση’’ τα πλείστα των  πρωινο-μεσημεριάδικων, με τις απαστράπτουσες παρουσίες, να αναλύουν σε βάθος τον τρόπο διάπραξης των αδικημάτων. Τα ίδια και χειρότερα επικρατούν και στα  σίριαλ, που ανταγωνίζονται στην επικρατούσα ωμότητα λόγων και έργων.

Θα μου πείτε τι πρέπει να κάνουν για να αυξήσουν τα νούμερα θεαματικότητας και να ενεργοποιήσουν τα αρρωστημένα τους  ένστικτα για  να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό του διαδικτύου, που έχει καταστεί ο ρυθμιστής του τρόπου συμπεριφοράς  μας;;;

Δεν τολμώ να προτείνω λύσεις γιατί δεν είμαι εδικός αλλά και για να αποφύγω  τον δημόσιο  λεκτικό ‘’ πετροβολισμό’’, για προβολή παλιών και φθαρμένων συνηθειών της εποχής μου. Εγώ προφανώς δεν θα σιωπήσω κα θα λέω τις απόψεις μου που συνομολογούν πολλοί άλλοι, αλλά αποφεύγουν να το ομολογήσουν  για να με γίνουν δυσάρεστοι.

Το τελευταίο γίνεται  μόδα,  η οποία  αποτελεί  επιταγή στην εποχή μας, αρχίζοντας από την πολιτική, που οφείλει να διορθώσει τα κακώς κείμενα, όχι όμως με  προβολή χειρότερων και μοναδικό κίνητρο τα όποια ‘’ψηφουλάκια’’ , ικανοποιώντας τα ταπεινότερα λαϊκά ένστικτα.

Το τελευταίο επεισόδιο με τον Βουλευτή της Νίκης αποτελεί ένα μικρό δείγμα για τον τρόπον σκέψης και δράσης ορισμένων αντισυστημικών και όχι μόνο ,Κομμάτων. Το επεισόδιο όμως δεν μπορεί, στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης της τέχνης, να δικαιώνει και τους εκφραστές της, οι οποίοι ενίοτε ασχημονούν, προκειμένου να εντυπωσιάσουν με την υπερβολή  και προσβολή συμβόλων του λαού μας. Αυτό βέβαια αφορά τους δημιουργούς και μόνο, που ενίοτε ξεπερνούν τα εσκαμμένα, αλλά και η τέχνη κρίνεται , όπως κάθε άλλη δημόσια έκθεση, από ειδικούς και τους καθοιονδήποτε τρόπο προσβαλλόμενους από το έκθεμα,

Θα ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα για τα όσα μας ταλανίζουν τελευταία, αλλά και να θέλω δεν μπορώ, ίσως  γιατί είναι τόσα πολλά και τα 91 χρόνια  μου δεν μου επιτρέπει να τα προλάβω όλα.

Αντιλαμβάνομαι ότι άλλαξαν οι εποχές και συνεπώς και τα γούστα και οι συμπεριφορές των ανθρώπων και ίσως εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί όμως οι λοιπές πολιτισμένες χώρες το έχουν καταλάβει και τι έχουν κάνει περισσότερο από μας για να το αντιμετωπίσουν;;; Αποφαίνομαι με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν απαιτείται μόνο η λήψη πρόσθετων μέτρων αλλά, ας ομολογήσουμε επιτέλους όλοι μας , ότι φταίμε και εμείς, γα να μην πω κυρίως εμείς, που τα θεωρούμε ότι παραβιάζουν τις ‘’ελευθερίες’’ μας και απαιτούν την επικράτηση ‘’τάξης και νομιμότητας!!!

 Ανήκουμε σε μια χώρα που έχει τις αρχαιότερες ρίζες στον πολιτισμό και τη δημοκρατία, αλλά εμείς οι νεώτεροι , για να αποδείξουμε ότι δεν υστερούμε σε  ικανότητες , διακατεχόμαστε από ένα είδος Πυρώνειας αρρεψίας’’ [αμφιβολίας].

Περισσότερα για την κατανόηση του τελευταίου όρου θα βρείτε σε δημοσίευμά μου του 2017 , που ακολουθεί, και είχε γραφεί με την ευκαιρία του BREXIT. Διαπιστώνω όμως ότι βρίσκει πλήρη δικαίωση και με τα σουσούμια του νέου  σερίφη-πλανητάρχη.

Ζητώ συγγνώμη για μια ακόμα φορά για την ‘’ανάμιξη’’ λόγιων όρων σε ένα κείμενο δημοτικής. Το κάνω μόνο με την ελπίδα να περισωθεί έστω και το ελάχιστο από την αρχαία γλώσσα μας, που θα το ξαναπώ,  αποτελεί το μοναδικό στοιχείο απόδειξης της εθνικής μας υπόστασης. Αντώνης.

Ακολουθεί το δημοσίευμα  του 2017

 

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017 ‘’ΠΥΡΡΩΝΕΙΟΣ ΑΡΡΕΨΙΑ’’

 

Ο  Έλληνας φιλόσοφος Πύρρων ο Ηλείος [360 – 270 π.Χ]  υπήρξε ο ιδρυτής  της Σχολής του Σκεπτικισμού, που δεν έχει καμιά σχέση με όσα επικαλούνται οι νεόκοποι σκεπτικιστές. Αυτοί λειτουργούν χωρίς σκέψη και με βάσει το θυμικό και την ‘’κουτάλα’’. Προβληματίζουν τον λαό με τις ‘’ρηξικέλευθες’’ θεωρίες προβληματισμού , στερούμενοι όμως παντελώς σκέψης και τεκμηρίωσης, αφού μοναδικό τους κίνητρο αποτελεί η ιδεοληψία και το προσωπικό τους όφελος.

Η Πυρρώνειος αρρεψία [αμφιβολία] στηρίχτηκε στη σκέψη ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι καθαυτό καλό ή κακό, δίκαιο ή άδικο, αφού   η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται μόνο από τη συνήθεια και το έθιμο. Μοναδικό πραγματικό αγαθό θεωρείτο η αρετή, στοιχείο που αποτελεί ζητούμενο στην εποχή μας, ενίοτε δε αποτελεί απαρέσκεια των  σύγχρονων ‘’χαρισματικών’’ ηγεσιών, ιδιαίτερα στη χώρα μας.

Στις μέρες μας η ‘’αρρεψία’’ αποτελεί μια γενική και αστόχαστη  αμφισβήτηση , με μοναδικό κριτήριο το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, ενώ η αρετή αντιμετωπίζεται σαν  ξεπερασμένη συντηρητική άποψη που αντιστρατεύεται την πρόοδο των δήθεν αριστερο-δέξιων ‘’ μαθητευόμενων μάγων’’. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύεται η ψευδολογία και  ενοχοποιείται  το ορθόν  και εθνικά ωφέλιμο ως εθνικισμός, που  σπεύδουν να το οικειοποιηθούν και οι ποικιλώνυμοι ακροδεξιοί σχηματισμοί. Το βλέπουμε στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Πολωνία και αλλαχού και εσχάτως  ‘’δημιουργεί’’ ανάλογους μιμητές και στα καθ΄ημάς και ας  μην αποδέχονται οι ‘’υπεύθυνοι’’ τη θεωρία των δύο άκρων.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε από πρωτοκλασάτους ηγέτες μας το σύνθημα για την  καπιταλιστική Ευρώπη που πίνει το αίμα μας,  ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, για τους γερμανοτσολιάδες,  τα επαχθή και απεχθή μνημόνια, των  οποίων  οψίμως  επικαλούνται την αναγκαιότητα και τόσα άλλα ευτράπελα. Αυτά βέβαια υπηρετούν κάποια συνθηματολογία, η οποία όμως αναθεωρείται  και  χαρακτηρίζεται ως αυταπάτη και ως αποτέλεσμα πιέσεων των κακών Ευρωπαίων που αρνούνται να χορέψουν στο ρυθμό των ταμπούρλων μας και να δεχθούν τη διαγραφή με ένα άρθρο των δανεικών μας. Το τελευταίο μου θυμίζει τους εγκληματίες που έχουν ενυπογράφως ομολογήσει λεπτομερώς το έγκλημά τους και στο δικαστήριο το αμφισβητούν,  επικαλούμενοι πιέσεις  κατά τη διαδικασία της ανάκρισης.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί ψευδολόγοι, που ‘’πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη’’, τα αρνούνται όλα και θέλουν να μας πείσουν ότι κακώς  δεν συμμεριζόμαστε την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, που υποστηρίζουν τα κομματικά παπαγαλάκια τους και στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι ο λαός πλέον ''ξύπνησε'' και ξέρει  καλύτερα από τους Ευρωπαίους και ντόπιους  αισιόδοξους  καιροσκόπους,  το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του. Είναι αλήθεια ότι συνειδητά ή ασυνείδητα βρήκαν εκείνους  που ‘’περνάνε’’ όσα μετά βδελυγμίας καταδίκαζαν στο πρόσφατο παρελθόν και μάλιστα ‘’χωρίς να ανοίξει μύτη’’. Όταν τελειώσουν τη δουλειά τους θα πάρουν και αυτοί το δρόμο τους, αλλά το κακό θα έχει συντελεσθεί. Στο μεταξύ οι  ευκαιριακοί νομείς της εξουσίας θα έχουν  πάρει μια γερή δόση  χλιδάτης   ζωής, που δεν έβλεπαν ούτε στα όνειρά τους , ενώ τώρα  πρωτοστατούν περιχαρείς στις κωδωνοκρουσίες των  εργασιών της  wall Street του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 

Σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς, φοβήθηκαν να  ακολουθήσουν το παράδειγμα των λοιπών ευρω-σκεπτικιστών, διότι η χώρα μας δεν έχει τις δυνατότητες της Μ. Βρετανίας. Η τελευταία , άρχισε ήδη να πληρώνει την απερισκεψία της με το BREXIT, που πρότειναν κάποιοι επίσης αριστεροδέξιοι οπαδοί της σύγχρονης βρετανικής ‘’αρρεψίας’’. Οι δικοί μας, πιο ευέλικτοι και πονηρούληδες ‘’οπορτουνιστές’’, κάνοντας ΝΑΙ το ΟΧΙ, έστριψαν  ‘’δια του αρραβώνος’’ , όπως συνήθως κάνουν  παγκοσμίως οι δειλοί, περιορίζοντας  κάπως τη συμφορά, η οποία όμως παραμένει συμφορά και πρέπει να διορθωθεί, αλλά πώς;  Αντώνης Ταρνανάς

Αναρτήθηκε από Αντώνιος ΤΑΡΝΑΝΑΣ στις 10:17 μ.μ. 

ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΛΩ ΤΟ ΕΥ ΑΛΛ' ΕΝ ΤΩ ΕΥ ΤΟ ΠΟΛΥ

 

ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΩ ΤΟ ΕΥ ΑΛΛ’ ΕΝ ΤΩ ΕΥ ΤΟ ΠΟΛΥ

                       ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ

 

 

Η χώρα μας που γέννησε τη δημοκρατία και τον αρχαίο πολιτισμό, ‘’φείδεται’’ της εφαρμογής τους ή παραποιεί την ορθή ερμηνεία τους , σε αντίθεση με ό,τι κάνουν οι λοιπές πολιτισμένες χώρες. Η συνήθης  υπερβολή μας και οι σύγχρονες αντισυστημικές τάσεις  διάφορων κομματικών σχηματισμών και του διαδικτύου,  αναζητούν  ευήκοα ώτα, ανάμεσα   στις εύπιστες λαϊκές μάζες , συμβάλλοντας  στη διαστροφή της αλήθειας και της κανονικότητας. Δεν πρέπει να θεωρείται άσχετη και η σημερινή πράξη Βουλευτή του Κόμματος ‘’ΝΙΚΗ’’, που μπήκε στην Εθνική Πινακοθήκη ως ‘’ταύρος εν υαλοπωλείω’’, προκαλώντας φθορές σε έργα τέχνης, τα οποία θεώρησε ασεβή!!!

Δεν γνωρίζω αν  η όλη κατάσταση  αποτελεί  επακόλουθο του τρόπου που γαλουχήθηκαν οι μεταπολεμικές γενιές που έζησαν περιόδους ειρήνης και ευμάρειας,  μοιραία συνέπεια   της αμφισβήτησης που προκάλεσε η ιδεολογική σύγχυση μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου ή σύμπτωμα των καιρών. Ό,τι και αν ισχύει, είναι καιρός να σκεφθούμε  ότι στη χαλεπή εποχή μας ‘’οί καιροί  ου μενετοί’’ και  έχουμε άμεση υποχρέωση  να συνέλθουμε το ταχύτερο ,επαναφέροντας τις αξίες μας,

Το πρώτο μέρος του τίτλου, αποτελεί παράφραση της ρήσης του αυλητή Καφισία, όταν ένας μαθητής του έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερη ένταση: "οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα" . Στην μια ή την άλλη μορφή του σημαίνει ότι το καλό  υπερέχει της υπερβολής και πρέπει κάποτε να βάλουμε μέτρο  και ποιότητα στη  ζωή μας. Επιβεβαίωση της Αριστοτελικής αυτής θεώρησης,  αποτελεί και το δεύτερο μέρος του τίτλου ’’μέτρον άριστον ’’ , γνωστό  και ως παν μέτρον άριστον, από το περίφημο ρητό του Κλεόβουλου, που καθοδηγούσε τον λαό. Είναι καιρός λοιπόν να σταματήσουμε τις αναιτιολόγητες και παράδοξες υπερβολές , που τείνουν να καταστούν τρόπος ζωής στην καθημερινότητά μας .

Έγιναν και πολύ καλά έκαναν,  απεργίες για ενδεχόμενες διαχρονικές εγκληματικές  αβελτηρίες και παραλείψεις της πολιτείας και ζητήθηκε η δικαίωση των αδικοχαμένων θυμάτων στα Τέμπη. Το επισήμαναν με κάθε τρόπο οι διαδηλωτές και η μεν πολιτεία δηλώνει ότι το κατάλαβε και  θα προχωρήσει άμεσα στη διόρθωσή του, η μοναδική δε αρμόδια για δίκαια τιμωρία των ενόχων Δικαιοσύνη, συνεχίζει το έργο της για να μην ξεφύγει κανένας ένοχος, όσο ψηλά και αν βρίσκεται. Η συστηματική συνέχιση  όμως  ,  αρχίζει να γίνεται περιττή και βαρετή ρουτίνα για το κοινωνικό σύνολο, χωρίς να προσφέρει τίποτα περισσότερο. Δεν εννοώ βέβαια τους συγγενείς των θυμάτων οι οποίοι θα συνεχίσουν να ζητούν  τη δικαίωση των νεκρών τους. Η Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής   – όπως οφείλει – θα εξετάσει κάθε νεότερο στοιχείο  αναζήτησης  της αλήθειας, αφήνοντας τις χαροκαμένες οικογένειες να  θρηνήσουν τους χαμένους οικείους τους ,με ηρεμία και τον προσήκοντα  σεβασμό της   ιδιωτικότητας  που δικαιούνται και απαιτούν οι στιγμές.  Αντώνης

 

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΑΙΔΕΣ

 

       ΕΝΑ   ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΑΙΔΕΣ

 

 

Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, υπήρχε μια εφημερίδα με το όνομα ΕΣΤΙΑ. Τη δημιούργησαν και την διηύθυναν οι αδελφοί Κύρου . Η  ύλη της διέφερε από όλες τις άλλες εφημερίδες της εποχής και αποτελούσε ένα είδος δημόσιου κατήγορου, προσώπων και καταστάσεων, με πολλή δυσκολία να πει έναν καλό λόγο για οτιδήποτε συνέβαινε. Θύμιζε λίγο τα σημερινά πρωινό-μεσημεριάδικα, με αρκετό κουτσομπολιό για όλους και για όλα, χωρίς όμως κακία  αλλά με πάθος, Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω που οφείλονταν το γεγονός ότι ήταν πάντα επίκαιρη και ενδιαφέρουσα.

Την  δύσκολη εποχή που αναφέρομαι, οι διάφοροι έμποροι τύλιγαν τα προϊόντα τους  -ακόμα και το κρέας-  σε μια παλιά εφημερίδα σε σχήμα  χωνιού, από έλλειψη υλικών συσκευασίας αλλά και για οικονομικούς λόγους. Η ΕΣΤΙΑ   όμως,– ακόμα και μετά την αποσυσκευασία του περιεχομένου της – δεν απορρίπτονταν στα σκουπίδια πριν ρίξεις μια ενδιαφέρουσα ματιά στα γραφόμενά της, που παρουσίαζαν   ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Είχε  λίγους μεν αλλά σταθερούς αναγνώστες, κυρίως μεταξύ συνταξιούχων  και φίλων της ορθής χρήσης  γραφής της γλώσσας μας, Η ΕΣΤΙΑ, αποτελούσε ευχάριστο ανάγνωσμα ακόμα και όταν κατέκρινε  ή ‘’κουτσομπόλευε’’ γενικώς τα κακώς κείμενα, χωρίς όμως να χρωματίζεται κομματικά.

Θυμάμαι το 1968  που πήρα απόσπαση από την Πράγα που υπηρετούσα  στην Πρεσβεία μας στη Βόννη, πρωτεύουσα τότε  της Δυτικής Γερμανίας, Πρέσβης της χώρας μας ήταν ο Αλέξης Κύρου, αδελφός των ιδιοκτητών της ΕΣΤΙΑΣ. Με έστειλαν εκεί για να αντικαταστήσω ένα συνάδελφό, που εν μέσω χούντας τον κατηγορούσαν σαν χουντικό!!! Τελικά όμως, μετά μερικούς μήνες, αντιλαμβάνεστε ο ‘’χουντικός’’ συνάδελφος παρέμεινε στη θέση του και  εγώ επέστρεψα στη δική μου στην Πράγα, παραμονές της σοβιετικής εισβολής.

Ο Αλέξης Κύρου παράμενε στη Βόννη, με υπερτεσσακονταετή υπηρεσία και ανανεώσεις της θητείας του ανά εξάμηνο, ύστερα από πιέσεις του Υπουργού Εξωτερικών Πιπινέλη,  αποτελώντας τον κυματοθραύστη της αντιχουντικής θέσης της Γερμανίας, αφού είχε διατελέσει επί σειρά ετών καθηγητής στη χώρα και έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Ο συμπαθέστατος αυτός Πρέσβης, μπαίνοντας στην Πρεσβεία, καλημέριζε καθημερινά όλους τους υπαλλήλους και ‘’σκωπτικά’’ μας ρωτούσε αν διάβασε κανείς μας την ‘’κουτσομπόλα’’ των αδελφών του  και ποιον είχε βάλει στόχο εκείνη την ημέρα. Πρόσθετε δε ότι,  ‘’ αν ποτέ η εφημερίδα αποφασίσει να υποστηρίξει κάποιον πολιτικό, θα τον κάψει. Οι παλιοί που έζησαν τα γεγονότα θυμούνται ότι έγινε ανεκτική στη χούντα  και υποστήριξε πολιτικά τον  Σπύρο Μαρκεζίνη τον οποίο  έκαψε οριστικά και αμετάκλητα.

Παρακολουθώντας τα πρωτοσέλιδα της σημερινής ‘’ΕΣΤΙΑΣ’’ διαπιστώνω ότι κράτησε το πολυτονικό σύστημα γραφής και αρέσκεται στα  fake news  του διαδικτύου , με στήριξη  ευκαιριακών κομματικών ‘’συνάξεων’’, με αντισυστημική δομή. Συνειρμικά θυμάμαι τα λόγια του αείμνηστου Αλέξη Κύρου και τις πιθανές συνέπειες για κείνους που στηρίζει η εφημερίδα. Ο καιρός θα  μας καταδείξει αν υπήρξαν προφητικά και για την εποχή μας.

Με την ευκαιρία αυτή, θα αναφερθώ αποσπασματικά και στην εξέλιξη του δικού μου προβλήματος, διότι η κατάσταση στη Βόννη ήταν δραματική, αφού ο  στρατιωτικός μας Ακόλουθος –συμμαθητής και φίλος του Παπαδόπουλου-  με το επιτελείο του έφθαναν μέχρι ξυλοδαρμού των υπαλλήλων ή παραπομπή τους στο ΕΑΤ-ΕΣΑ για ‘’συμμόρφωση’’!!! Με αφορμή όλα αυτά και έχοντας προνοήσει να κρατήσω το  [δυσεύρετο] σπίτι μου στην Πράγα,  είχα προπληρώσει το ενοίκιο ολόκληρου του 1968, πιστεύοντας ότι δεν θα μείνω στη Γερμανία για πολύ. Καθημερινά ρωτούσα τον Πρέσβημου γιατί επιμένει να με κρατά με μικρό παιδί στη Βόννη, αφού ο άλλος  θα μείνει και η εκεί παραμονή μου δεν με ενδιαφέρει. Σημειωτέο ότι  η οικοσκευή μου βρισκόταν επί μήνες στις αποθήκες του σταθμού με έξτρα πληρωμή και εγώ διέμενα σε επιπλωμένο σπίτι με οικονομική επιβάρυνση, βέβαιος ων ότι θα επιστρέψω στην Πράγα. Κάποια μέρα όμως έφθασε ένα προσωπικό τηλεγράφημα του Υπουργού Πιπινέλη που  καλούσε  τον Πρέσβη να ανανεώσει την εκεί παραμονή του για ένα εξάμηνο ακόμα.

Του πήγα προσωπικά το τηλεγράφημα και τον ρώτησα αν θα  παραμείνει στην Πρεσβεία και μου απάντησε ότι κουράστηκε πια με αυτή την κατάσταση και θα φύγει. Εκμεταλλεύθηκα την ευκαιρία και τον ρώτησα τι προβλέπει για  μένα μετά την  αποχώρησή του, αφού και τώρα που είναι παρών παραμένουμε και οι δυό;;;Μου απάντησε ότι δεν το είχε σκεφθεί και  έγραψε ένα τηλεγράφημα προς τον Υπουργό εξωτερικών με το ακόλουθο σύντομο περιεχόμενο: ‘’Διαπιστώσας ότι θέμα [αναφέρεται ο ‘’χουντικός’’ συνάδελφος] κατέστη εθνικό, διέταξα κ. Ταρνανά [ τον υποφαινόμενο]να επιστρέψει στη θέση του, υποβάλλω δε άμα την παραίτησή μου’’.

Εγώ  επέστρεψα πράγματι στην Πράγα , όπου βίωσα τη σοβιετική  εισβολή, εκείνος δε, επιστρέφοντας οδικώς στην Αθήνα, έπαθε καρδιακή συγκοπή και έχασε τη ζωή του.  Προσωπικά  βίωσα τα γεγονότα εκείνης της εποχής, αισθάνομαι την ανάγκη να τα μεταφέρω στους νεώτερους και να αποτίσω φόρο τιμής στον λαμπρό εκείνο άνδρα που το αιφνίδιο τέλος της ζωής του , του στέρησε τη δυνατότητα να τα  αφηγηθεί ο ίδιος  και να δει την μετεξέλιξη της ‘’κουτσομπόλας, όπως αποκαλούσε την εφημερίδα που δημιούργησε η οικογένειά του.  Αντώνης