Ο ΑΗΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΓΌς

 

                               Ο ΑΗΤΟΣ  ΚΑΙ Ο ΛΑΓΟΣ

 

 

Πρόκειται για μια μικρή διδακτική ιστοριούλα του Άγγελου Παπαντωνίου, που βρίσκει πλήρη εφαρμογή στη σύγχρονη πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Στην αρχή σκέφθηκα να παραθέσω αποσπάσματα της θαυμάσιας αυτής ιστορίας – παραμυθιού, αλλά το απέφυγα για να μην αδικήσω τον συγγραφέα. Επειδή όμως τη βρήκα συναρπαστική  και απόλυτα αντιπροσωπευτική της ελληνικής επικαιρότητας, την παραθέτω αυτούσια και είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα χάσει από την ανάγνωσή της.

{{Ζούσε κάποτε σε ένα πανέμορφο κάμπο ένας λαγός που είχε τη φωλιά του κάτω από ένα δέντρο που εκεί κοντά, υπήρχε μια τρύπα ανάμεσα στο έδαφος και τη ρίζα του δέντρου που ήταν τέλεια φωλιά για αυτόν και με προστασία. Κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του κοιτούσε πάντοτε ψηλά. Τα άλλα μέλη της οικογένεια του έκαναν το ίδιο.

Η διαφορά ήταν ότι οι άλλοι κοιτούσαν ψηλά για τυχόν απειλές από τον αέρα. Ο φίλος μας όμως κοιτούσε γιατί είχε ένα όνειρο. Ήθελε να πετάξει και να δει πως φαίνονται όλα από ψηλά. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία μας.

Όπως κάθε μέρα ο φίλος μας ο λαγός βγήκε από τη φωλιά του και κοίταξε πάλι ψηλά, παρατήρησε όμως ότι πάνω στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου καθόταν ένας αετός και παραμόνευε για να βρει το επόμενο γεύμα του. Τότε του ήρθε του φίλου μας η πιο τρελή και ριψοκίνδυνη ιδέα:

« Σήμερα είναι η ευκαιρία μου να πετάξω. Θα τρέξω προς το ανοιχτό κάμπο και τότε θα με δει ο αετός και θα έρθει να με αρπάξει για να με φάει. Θα τον παρακαλέσω προτού με φάει να με κάνει μια βόλτα πάνω στα φτερά του και θα πετάξουμε ψηλά, θα πραγματοποιηθεί επιτέλους το όνειρο μου. Ελπίζω μόνο να το δεχτεί».

Έτσι και έπραξε λοιπόν. Έτρεξε γρήγορα, τον αντιλήφθηκε ο αετός με την οξεία όραση του και πέταξε να τον αρπάξει. Όπου όπως ήταν αναμενόμενο τον άρπαξε. Τότε ο λαγός άρχισε τα παρακάλια. « Σε παρακαλώ του είπε άκουσε με πρώτα και μετά ότι θες κάνε» όπως ήταν γραπωμένος ανάμεσα στα αιχμηρά νύχια του άρχισε τότε να του εξηγεί.

Αφού τον άκουσε ο αετός σκέφτηκε « ας του κάνω αυτή τη χάρη, ούτως ή άλλως δεν έχει να πάει πουθενά, στο τέλος θα τον φάω». Ανέβηκε λοιπόν ο λαγός στην ράχη του, ανάμεσα στα φτερά του, και ξεκίνησαν για το μικρό ταξίδι ψηλά στον ουρανό.

Ο λαγός ήταν πανευτυχής, μιας και μπορεί να ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Από εκεί ψηλά έβλεπε όλο τον κάμπο, πιο πέρα υπήρχε ένα μεγάλο δάσος που ανάμεσα του κυλούσε ένα μεγάλο ποτάμι που έμοιαζε σαν ένα τεράστιο φίδι χωρίς κεφάλι. Ακόμα πιο μακριά φαινόταν ένα μεγάλο βουνό. Γύριζε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και κοίταζε τα πάντα, ακόμα δεν το πίστευε που ήταν και τι έκανε για να καταφέρει αυτό το πράγμα.

Ο φιλαράκος μας όμως δεν μπορούσε να φαγωθεί τώρα χωρίς να διηγηθεί στην οικογένεια και τους φίλους του όλα αυτά που είδε. Εκτός από γρήγορος ήταν και παμπόνηρος ο μικρός λαγός.

« Φτάνει αρκετά είδα, πήγαινε με από εκεί που με πήρες για να τελειώνουμε με αυτό που άφησες στη μέση» είπε στον αετό. Έτσι ξεκίνησε η επιστροφή και έφτασαν στο μέρος από όπου ξεκίνησαν.

Τον είχε πάει λοιπόν πολύ κοντά στη φωλιά του όπως ήλπιζε. Πήδηξε ο φίλος μας από την πλάτη του για να κατέβει και να τρέξει γρήγορα στη φωλιά του, αλλά ο αετός τον έπιασε στον αέρα με το ένα του πόδι και τον ακούμπησε στο έδαφος.

« Σου έκανα τη χάρη και έκανα αυτό που μου ζήτησες, τώρα είναι η ώρα να πάρω την επιβράβευση μου». Τα μάτια του αετού έλαμψαν από τη χαρά ότι θα φάει τώρα.

« Πρέπει να σκεφτώ κάτι γρήγορα για να γλυτώσω. Δεν γίνεται, δεν πρέπει να φαγωθώ τώρα» . Σκέφτηκε πολύ γρήγορα κάτι λοιπόν, παρόλο που η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή.

Εκεί που ήταν έτοιμος ο αετός μας να φάει τον φίλο μας, είπε: « κάνε γρήγορα, ένας άλλος αετός βλέπω να έρχεται κατά πάνω σου για να με αρπάξει από εσένα», τότε ο αετός αφήνει τον λαγό και άρχισε να κοιτάει ψηλά και να ετοιμάζεται για μάχη. Εκεί βρήκε ευκαιρία ο μικρός μας και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέχρι που έφτασε στη φωλιά του και γλύτωσε.   

Κοιτούσε και ξανά κοιτούσε ψηλά ο αετός αλλά δεν έβλεπε κάτι. Μόλις κοίταξε κάτω για να μιλήσει στον λαγό είδε ότι είχε εξαφανιστεί. « Άτιμε λαγέ με κορόιδεψες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Πάντα θα κοιτάω μέχρι να σε ξανά πετύχω και τότε δεν έχει λόγια, μια χαψιά θα σε κάνω».

Αυτή η ιστοριούλα μας διδάσκει ότι όσο δυνατός και αν είσαι, όσο αυτοπεποίθηση και αν έχεις και είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου πάντα μα πάντα θα βρεθεί κάποιος να σου αποδείξει ότι ακόμα και ο πιο αδύναμος μπορεί κάποια στιγμή να σου αλλάξει τα σχέδια.

Δε χρειάζεται να είναι πολύ δυνατός, απλά θα θωρακιστεί με πολύ θάρρος, θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του και τις δυνατότητες που έχει ως άτομο και στο τέλος θα κερδίσει αυτός και θα χάσει ο άλλος.

Όλα ανατρέπονται στη ζωή. Για αυτό και μόνο, πρέπει πάντα να ελπίζεις. }} 

Διαβάζοντάς αυτή την ιστοριούλα-παραμύθι είμαι βέβαιος ότι θα διαπιστώσετε ότι  αφορά μικρούς και μεγάλους αλλά κυρίως ότι  αποτυπώνει τις ομοιότητες ανάμεσα στα διάφορα είδη του ζωικού βασιλείου, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων.

Εγώ θα σας θυμίσω κάποιες αντιστοιχήσεις με την σύγχρονη πολιτική σκηνή , που αφορά αυτούς  που μας κυβέρνησαν, μας κυβερνούν και ενδεχομένως σκέπτονται να   ξανακυβερνήσουν τη χώρα μας, πράγμα που είναι θεμιτό, αν τους θέλει ο λαός. Η τελική κρίση θα γίνει βέβαια  από την ιστορία αλλά και εμείς μπορούμε να έχουμε άποψη, αρκεί να έχουμε  καλή μνήμη και δίκαια κρίση,  κατά τα έργα του καθενός.

Κάποτε λοιπόν υπήρξε  ένας αετός, στην πολιτική μας σκηνή, που με το πέταγμά του σαγήνευε τα πλήθη . Κυβέρνησε τη χώρα με τον δικό του ‘’προοδευτικό’’ τρόπο, έστω και αν κάποτε μπέρδεψε το ΟΧΙ με το ΝΑΙ. Ο λαός που κρίνει τους πάντες με τα έργα τους, φαίνεται ότι δεν πείστηκε ή δεν κατανόησε το έργο του και τον μαύρισε σε δυο συνεχόμενες εκλογές. Εκείνος, για να σώσει τα προσχήματα , άφησε την ηγεσία του κόμματός του σε έναν άγνωστο τότε αμερικανοθρεμένο, ώστε να φορτωθεί και τις  ευθύνες των πεπραγμένων του  και έγινε κυριολεκτικά λαγός. Μέχρι προχθές όμως παρέμενε ένας απλό και σιωπηλό μέλος του κοινοβουλίου.

Το Κόμμα που ο ίδιος δημιούργησε , δεν πήγε καλά και τριχοτομήθηκε, χωρίς ό ίδιος να αναμειγνύεται πλέον φανερά στα εσωτερικά του. Έκανε κατά καιρούς διάφορους ‘’χρησμούς’’ και συμμετείχε σε διαλέξεις σε διάφορα, κυρίως  ξένα, Πανεπιστήμια, χωρίς όμως να αναφέρεται  σε ποια γλώσσα απευθυνόταν στο ακροατήριό του .

Λίγο αργότερα, ο ίδιος, ή  κάποιοι αντ΄αυτού, διέρρεαν την πληροφορία ότι θα ιδρύσει Κόμμα. Σε απάντηση της φήμης, κυρίως οι τέως σύντροφοί του έλεγαν τα δικά τους  υπέρ η κατά, αλλά φαίνεται ότι κάτι κρυφές δημοσκοπήσεις τον κρατούσαν χαμηλά και ο ίδιος ξανάγινε λαγός.

Πρόσφατα όμως άρχισε να ξεκαθαρίζει την απόφασή του, παραιτούμενος  από τη θέση του Βουλευτή του Σύριζα, υποσχόμενος ότι δεν θα αντιταχθεί στο παλιό του Κόμμα . Προς επίρρωση δε της αλήθειας   , στόλισε με     απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στην Κυβέρνηση και επανήλθε στους γνωστούς χρησμούς του, ως σύγχρονη Πυθία.

Δεν με απασχολεί η προσωπική επιλογή και απόφαση του άπτερου  πλέον αετού , ούτε αν γίνει  λαγωός, αυτό θα το κρίνει και θα αποφασίσει  συνολικά ο παντοδύναμος λαός.  Το συνολικό προοδευτικό  στρατόπεδο όμως δεν δείχνει να ανακάμπτει και πολύ φοβάμαι ότι θα μας επαναφέρει το παλιό λαϊκό άσμα ‘’είμαι αητός χωρίς φτερά’’, κι αυτή τη φορά δεν θα μπορεί να πετάξει, ο ίδιος ή το όποιο Κόμμα του.  Αντώνης                      

ΓΗΡΑΣΚΩ Δ'ΑΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ

            ΓΗΡΑΣΚΩ Δ΄ΑΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΙΔΑΣΚΌΜΕΝΟΣ

                           ΑΥΤΟΓΡΑΦΙΚΗ  ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

 

Η    φράση αυτή του Σόλωνα [Νομοθέτη και  ενός από τους 7 Σοφούς της αρχαιότητας], σήμερα είναι γνωστή με τη μορφή ‘’γηράσκω αεί διδασκόμενος’’ και  σημαίνει ότι όσο ζω πλουτίζω τις γνώσεις μου, μαθαίνω πολλά περισσότερα. Σχετίζεται δε άρρηκτα με την αειφορία, δηλαδή τη  διαχείριση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων ώστε να διασφαλίζεται η συνέχισή τους στο μέλλον. Αποτελεί  μια μικρή κάψουλα χρόνου, που περιέχει συμπυκνωμένη τη σοφία και την εμπειρία πολλών γενεών.

        Στα πλαίσια αυτά, θα προσπαθήσω, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, να διατρέξω αντικειμενικά μια από τις σημαντικότερες περιόδους της εποχής μας, με βάση  τις εμπειρίες και τα προσωπικά μου βιώματα από την αρχή του Β’ παγκόσμιου πολέμου μέχρι και σήμερα. Συμπληρώνω ότι αυτό θα προσπαθήσω να το κάνω με τη βεβαιότητα, ότι στα 92 μου είμαι απλά ένας γέρος και  όχι ανόητος όπως, ενδεχομένως, πιστεύουν μερικοί νεώτεροι. Το λάθος αυτό, θυμάμαι, ότι το είχα διαπράξει και εγώ, νομίζοντας τους ηλικιωμένους περιορισμένης αντίληψης. Πρόκειται για ένα διαχρονικό λάθος  στο 0ποίο παρασύρονται οι νεώτεροι από τη φυσική τους ορμή και φρεσκάδα και ίσως στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν το δικό τους χώρο. Είναι εν μέρει θεμιτό, αδικεί όμως και τους ίδιους, αφού γνωρίζουν ότι  0 χρόνος, με την έννοια της διάρκειας, αποτελεί τον κυριότερο συντελεστή  απόκτησης και εμπέδωσης γνώσεων και  εμπειριών.

Πέραν της επαγγελματικής μου ‘’διαστροφής’’ που με φόρτωσε εκόντα – άκοντα με διεθνείς εμπειρίες και γνώσεις, από την ηλικία των έξι ετών αναγκάστηκα να κολυμπήσω στα βαθιά, με τη ναζιστική κατοχή, την πείνα και τον εμφύλιο. Από την παιδική μου ηλικία, με τον πατέρα μου στο Αλβανικό μέτωπο, αναγκάστηκα- κατά τα ειωθότα της εποχής - να αναλάβω τις ευθύνες του ‘’άντρα’’ του σπιτιού. Πουλούσα χόρτα στις ταβέρνες, στις οποίες ‘’μπεκρούλιαζαν’’ οι κατακτητές και   λίγο αργότερα, στα 12 μου χρόνια, τα καλοκαίρια δούλευα στις οικοδομές για να ισορροπήσω της δαπάνες της οικογένειας στη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων , ενώ  για να σπουδάσω πήγα εθελοντής πενταετούς υποχρέωσης στον στρατό.

Ακολούθησε ο εμφύλιος αδελφοκτόνος πόλεμος και τρομάζω ακόμα να ξαναφέρω στο μυαλό μου τις αιματηρές καταστάσεις που βίωσα. Το κακό όμως είναι ότι αυτές υπήρξαν τόσο έντονες, που  επανέρχονται και μόνες τους, με κεφάλια των αντιπάλων καρφωμένα σε πασσάλους να περιφέρονται συχνά στη θέα όλων μας.

Πέρασε ο πόλεμος, διατηρήθηκε όμως η έχθρα για πολλά ακόμα χρόνια και η τύχη τόφερε τα πρώτα μου δυο πόστα στο εξωτερικό [ 1960-1971]να είναι χώρες του  υπαρκτού σοσιαλισμού, με εικόνες απείρου κάλους. Όπως οι ίδιοι ομολογούσαν, οι δυο στους τρεις κατασκόπευαν τους άλλους για να επιβιώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους.  Στις χώρες αυτές υπήρχαν  τα μέλη του Κόμματος που τα είχαν όλα [ με δικά τους νοσοκομεία και εισαγόμενα είδη πολυτελείας] που ζούσαν στον δικό τους κόσμο και οι άλλοι.  Γνώρισα τους δικούς μας,  που κατέφυγαν σ’ αυτές τις χώρες, μετά τον εμφύλιο και συνδέθηκα φιλικά με τον  διοικητή του Ελληνικού στρατοπέδου του Μπούλκες, που έγινε και δάσκαλός μου στην οδήγηση και έμαθα πολλά και τρομερά που ακόμα μου προκαλούν φρίκη.

 Γέννησε η γυναίκα μου στην κατ΄ευφημισμόν αποκαλούμενη διπλωματική κλινική του Βελιγραδίου και με έθεσαν προ του διλήμματος ποιον επιθυμώ να επιζήσει , τη γυναίκα μου ή το μωρό;;; Ευτυχώς με τη συναλλαγή επέζησαν και οι δύο.

Βίωσα την Άνοιξη της Πράγας το 1968 και τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, όταν  πέταξαν την οικογένειά μου από το ξενοδοχείο, με την αιτιολογία ότι το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, ήταν τα πρώτα κόμματα που αναγνώρισαν τη σοβιετική εισβολή. Αναγκάστηκα να δωροδοκώ καταστήματα του Κόμματος για να προμηθεύομαι απλό κρέας για το παιδί μου. Δεν αναφέρομαι σε λεπτομέρειες που ακόμα με πληγώνουν, ομολογώ όμως ότι αναθεώρησα τους πρώτους νεανικούς  μου ιδεολογικούς προσανατολισμούς κα έφθασα στα όρια του αντικομουνισμού.

Επέστρεψα στην      Ελλάδα, και το 1977 που επετράπη ο συνδικαλισμός στο Δημόσιο, δημιούργησα με κάποιους φίλους το πρώτο γενικό συνδικαλιστικό σωματείο, με μοναδικό σκοπό να αποφύγουμε το κηδεμονευόμενο συνδικαλισμό , που ισχύει ακόμα και σήμερα, παίρνοντας τη θέση του Γενικού Γραμματέα. Απέρριψα   κάθε κομματική εξάρτηση, με αποτέλεσμα να θεωρηθώ από την υπηρεσία, ένας μικρός Τσε Γκεβάρα και να μου ζητηθεί η μετάθεση στο εξωτερικό, που τελικά μου βγήκε σε καλό.

Άσχετα με τις προσωπικές μου αναφορές, ας δούμε   τι κάνουν όλα  τα κόμματα, αρχίζοντας από τα δεκαπενταμελή στα σχολεία, να δημιουργούν κομματόσκυλα σε όλες τις φάσεις της δημόσιας εκπαίδευσης και της εργασίας, υποκαθιστώντας την πολιτικοποίηση με τον κομματισμό, που αποτελεί μάστιγα για τη χώρα. Οι ενταγμένοι όμως στην κομματικοποίηση, αποτελούν τις δεξαμενές προετοιμασίας στελεχών των κομμάτων. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για την πολιτική απαρέσκεια  στη χώρα μας και αφορά όλους. Τα πρωτεία στον τομέα αυτό έχει η αποκαλούμενη πολυποίκιλη αριστερά και ίσως,  για λόγους κομματικής  ισορροπίας, υπερθεματίζουν και όλοι οι άλλοι.

Αν δεν αλλάξουμε και μάλιστα εγκαίρως, ίσως να βρεθεί η χώρα σε καταστάσεις που δεν έχουμε φαντασθεί. Όταν τα περισσότερα κόμματα θεωρούν μοναδικό σκοπό τους να ‘’διώξουν’’ τους αντιπάλους τους για να πάρουν την εξουσία,  ο λαός απομακρύνεται από την πολιτική, με αποτέλεσμα τον διχασμό  και την στροφή στην ανυποληψία της πολιτικής και στον ζόφο που η χώρα έχει βιώσει και στο παρελθόν. 

Αυτά που αναφέρθηκαν αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος των εμπειριών και γνώσεών μου για τη ζωή, που έχουν καταλάβει τη συνολική χωρητικότητα της μνήμης μου, με αποτέλεσμα να αδυνατώ  πλέον να συγκρατήσω νεώτερες εμπειρίες. Συνεχίζω βέβαια την προσπάθεια να τηρήσω  τη θεωρία του Σόλωνα,   ελάχιστα  όμως μπορώ να καταφέρω. Το πιο δυσάρεστο είναι ότι στη μνήμη μου το μεγαλύτερο μέρος καταλαμβάνουν δυσάρεστες θύμισες και αυτό αποβαίνει σε βάρος των αναγνωστών μου που τις φορτώνονται. Μην νομίζεται όμως ότι και εγώ που τις ξαναφέρνω στο νου μου και τις καταγράφω δεν υφίσταμαι τη δική μου συναισθηματική φόρτιση.     Αντώνης

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΝΕΟΥ ΛΑΟΥ

 

         ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΝΕΟΥ ΛΑΟΥ!!!

                                 [ΜΕ ΜΙΣΟ ΜΑΤΙ]

 

 

Αρχίζω με τον υπότιτλο, για τους μη ενήμερους, ότι ένα αιμάτωμα στο αριστερό μάτι και με μυωπικό τριών βαθμών ενδοφακό στο άλλο, αδυνατώ να γράψω. Γράφω σε μεγέθυνση και μετά κάνω σμίκρυνση, η οποία δεν μου επιτρέπει να ελέγξω το τελικό κείμενο, αλλά δεν αντέχω  πλέον  να ακούω καθημερινά τα ίδια και τα ίδια. Η ακοή μου όμως [δυστυχώς] εξακολουθεί να λειτουργεί κανονικά και υποβάλλομαι και εγώ στην καθημερινή πλύση εγκεφάλου   σύγχρονων οραματιστών.

Δεν είμαι βέβαιος εάν και πότε θα μπορέσω να το τελειώσω αλλά όπως και να είναι θα επιμείνω όσο μπορώ. Αυτή τη φορά περιορίζομαι στα εσωτερικά μας , γιατί οι παλιότεροι, στους οποίος -στα 92 μου- ανήκω και εγώ, έλεγαν ότι πριν από όλα, φροντίζουμε το σπίτι  και τη χώρα μας.

Δεν θα κρίνω και κυρίως δεν θα αποφανθώ αν όσα καθημερινά μας βομβαρδίζουν είναι σωστά ή όχι. Διερωτώμαι όμως γιατί με όλα αυτά τα ‘’σκανδαλώδη , επικίνδυνα και αντεθνικά’’, που καταλογίζουν στην Κυβέρνηση τα ‘’κυβερνητικά κόμματα’’ της  αντιπολίτευσης’’, παραμένουν καθηλωμένοι;;;

Ο ισχυρισμός τους ότι και η Κυβέρνηση είναι στάσιμη δημοσκοπικά, είναι εξωφρενικός. Αλίμονο αν παρουσίαζε αύξηση ύστερα από τόσα χρόνια συνεχούς διακυβέρνησης και τα ‘’όσα σκάνδαλα της καταλογίζουν’’. Τις πταίει λοιπόν και ‘’μαραζώνουν’’, ή όπως λέει ο  σοφός λαός μας, ‘’με τον ήλιο τα βάζω με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε’’;

 Με δεδομένο ότι οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογές αποτελούν αποκλειστικό δικαίωμα και υποχρέωση του λαού, δεν απομένει παρά να ευθύνεται αυτός και για τα αποτελέσματα.

Θα επανέλθω και πάλι σε ένα παλιό ερώτημα,  αν ο γιαλός είναι στραβός ή αυτοί στραβά αρμενίζουν. Ο γιαλός εν προκειμένω είναι ο λαός και κατά πως μας λένε αυτοί καλά αρμενίζουν. Αφού λοιπόν οι παντοειδείς καπεταναίοι θεωρούν  ότι σωστά αρμενίζουν, τότε ανεπιφύλακτα φταίει ο γιαλός που είναι στραβός, δηλαδή ο λαός.

Τι κάνουμε λοιπόν όταν ο λαός είναι στραβός και δεν έχει ορθή κρίση, παρόλα όσα καθημερινά διαφωτιστικά του λένε τα κόμματα της αντιπολίτευσης;;; Δεν απομένει παρά να τον τιμωρήσουμε γι’ αυτό και να τον ‘’αλλάξουμε’’, φέρνοντας άλλον λαό στη θέση του. Το μόνο που με ενοχλεί στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι στα χάλια που βρίσκομαι δεν θα με δέχεται κανείς και επειδή και ο Άγιος Πέτρος με αντιπαθεί ή με ξέχασε, θα μείνω στα αζήτητα. Θα μου πείτε και τι τους νοιάζει αυτούς τι θα κάνω εγώ και ίσως  έχουν δίκιο, ποιος όμως άλλος λαός θα δεχθεί να έλθει σ΄αυτό το τρελάδικο;;; Πρόκειται για εισαγωγή ανθρώπων που έχουν κρίση και μνήμη και όχι εμπορευμάτων!!!

Εγώ , ο πολύπειρος γέρων, πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί αν υπήρχε θα την είχαν βρει τόσα χρόνια που την αναζητούν, οι σοφοί μας πολιτικοί. Θα μου πείτε ίσως, ότι για να καταλάβεις κάτι πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις. Επειδή αυτές βρίσκονται έξω από το γνωστικό μου αντικείμενο δεν τις αναφέρω , προσθέτοντας όμως ότι για να κυβερνηθεί μια χώρα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να διαθέτουν τουλάχιστον αυτογνωσία, για την ύπαρξη της οποίας δεν αρκούν τα λόγια!!!

Εγώ δεν κάνω υποδείξεις αλλά μίλησα για την μοναδική λύση που απομένει στο φτωχό μου το μυαλό, χωρίς να είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι εφικτή και αν όλοι συμφωνούν, αφού οι περισσότεροι δεν μιλάνε πια ούτε μεταξύ τους. Υπάρχει βέβαια και η μέθοδος της Κίνας, της Κούβας και κυρίως αυτή της Β. Κορέας, που δεν απαιτεί την αλλαγή του λαού, αφού θεωρείται αρκετή η  υποκατάστασή του από ρομποτάκια τα οποία κλαίνε και γελάνε κατά τα προστάγματα του ηγέτη και των κληρονόμων του.  Τι λένε άραγε επ’ αυτού οι σύγχρονοι Τσε Γκεβάρα  και Χίτλερ της χώρας μας;;;; Πρακτικά τους βρίσκω  ζηλωτές εκείνων που μιμούνται!!!

Τα τελευταία τα λέω και από προσωπική εμπειρία τα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου και 12 συναπτών ετών που έζησα οικογενειακώς σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως    αποκαλούσε  ο ‘’χαρισματικός’’  Ανδρέας  τις χώρες του Γιαρουζέλσκι, Τσαουσέσκου και των ομοίων τους,  μιας αλήστου μνήμης εποχής!!!        Αντώνης

 

               ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

                        [Μεγαλέμποροι των Εθνών]

 

 

Με μισό μάτι, λόγω προσωρινού,  όπως ελπίζω, αιματώματος στο καλό μου μάτι, προσπαθώ να φέρω σε πέρας το σημερινό μου δημοσίευμα, για όσα τραγικά  διαδραματίζονται  αυτές τις μέρες στα Ηνωμένα Έθνη με αντανάκλαση και εις τα καθ΄ημάς. Αρχίζω με τη δήλωση ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου ο κ. Μητσοτάκης, αλλά αν έχω να επιλέξω μεταξύ του Πρωθυπουργού της χώρας και του Ερντογάν, σαφώς θα προτιμήσω τη χώρα μου.

Ας πούμε δυό λόγια για την προϊστορία του ΟΗΕ , που άρχισε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την Κοινωνία των Εθνών, που σκοπό είχε την ειρήνη ενώ τελικά οδήγησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην περίοδο που υπήρξαν σοβαροί διεθνείς ηγέτες τα κατάφερε μια χαρά, όταν όμως τη θέση τους πήραν οι ‘’σύγχρονοι μεγαλέμποροι  των Εθνών’’, αρχίζουν τα πρόωρα σύννεφα της νέας καταστροφής.

Θα ήθελα  να σημειώσω ένα σοβαρό στοιχείο που συνδέει  τον σύγχρονο ΟΗΕ με το δικαίωμα της αρνησικυρίας [το γνωστό βέτο των μεγάλων δυνάμεων] που διεθνοποιεί την αποκαλούμενη ποδοσφαιροποίηση  της  πολιτικής. Προς επίρρωση του σκεπτικού μου, σας γνωρίζω ότι το καταστατικό του ΟΗΕ, αναφέρει τα Ηνωμένα Έθνη  ως  [League of Nations] , όπως δηλαδή αναφέρονται και οι ποδοσφαιρικές, για να μην επικαλεσθώ  και τη γνωστή ‘’Λέγκα του Βορά’’ της Ιταλίας. Για τη διευκόλυνση της κατανόησης κάνω έναν αυθαίρετο αλλά απόλυτα λογικό παραλληλισμό των   Εμποροζωοπανηγύρεων του παρελθόντος που  στις σύγχρονες κοινωνίες,τη θέση των ζώων έχουν πλέον πάρει οι άνθρωποι, οι λαοί.

 Μια ομάδα  ολίγων χωρών συνασπίστηκαν και προσπαθούν να απομυζήσουν τις  μικρότερες χώρες. Άλλοι θέλουν να επαναφέρουν τις παλιές αυτοκρατορίες τους και άλλοι – στα όρια ακραίου παραλογισμού- τα παίρνουν σε είδος [ σπάνιες γαίες, Ριβιέρες στη Μέση Ανατολή και αγορά  ανεξάρτητων χωρών μαζί με τους λαούς τους. Για τα μάτια του λοιπού κόσμου ανταλλάσσουν και κάποιους υπαινιγμούς προς τους λοιπούς συνεργάτες τους, χωρίς βέβαια να παύσουν να  αλληλοϋποβλέπονται και  μεταξύ τους. Θα μου πείτε πως κατάφεραν και έκαναν τις εκατέρωθεν ‘’λυκοφιλίες τους’’!!! Ελλέιψει λοιπών στοιχείων θα αρκεσθώ στη λαϊκή παροιμία ‘’αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζανε’’.

Όσον αφορά τους καθ’ ημάς προοδευτικούς,  σοσιαλίζοντες, λαϊκίζοντες , θρησκόληπτους – θεομπαίχτες και εμπόρους ιδεών και ματζουνιών- έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Πρωθυπουργό για την αναβολή της συνάντησης με τον Ερντογάν, προφανώς λόγω των ελληνικών εξοπλισμών και λοιπών μας αντιδράσεων. Όπως θα έλεγε ο ελληνικός λαός, ‘’έγιναν Τούρκοι’’, δικαιώνοντας δημόσια όλες τις θέσεις του Ερντογάν, προκειμένου να βγουν από την αφάνεια που τους έχει θέσει ο λαός μας.  Αλίμονο στη χώρα που θα έχει την ατυχία να την κυβερνήσουν, γιατί οί ίδιοι δεν το συναισθάνονται και αυτό  είναι το πλέον επικίνδυνο.

Ήθελα και προσφέρονται πολλά να γράψω για τους σύγχρονους άρπαγες που καραδοκούν παντού, αλλά η όρασή μου δεν μου το επιτρέπει και ίσως της κάνω κακό. Για τα ελάχιστα που έγραψα  έκανα μεγέθυνση των χαρακτήρων και ελπίζω με την επαναφορά τους σε κανονικό μέγεθος να μην παρεισέφρησαν σοβαρά λάθη, για τα οποία ζητώ την επιείκειά σας  Αντώνης

 

 

                                      Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

 

Είναι καιρός τώρα που τριβελίζει το μυαλό μου η σκέψη να ασχοληθώ με τους μικρούς ήρωες του πολέμου, της κατοχής και του εμφύλιου  όπως είχε πράξει και  το ομότιτλο εβδομαδιαίο περιοδικό του Στέλιου Ανεμοδουρά. Το θέμα αυτό απασχόλησε και μυθιστόρημα της κυρίας Σόφης Θεοδωρίδου.

Έχω βιώσει προσωπικά τα τραγικά γεγονότα της εποχής και προσπαθώ  -όπως έκαναν πολλοί της γενιάς μου- να  απαλλαγώ από τα ψυχικά μου τραύματα και κυρίως να μην τα μεταφέρω στα παιδιά μου. Τα γεγονότα με βρήκαν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου , με τους μεγάλους ήρωες – τους δασκάλους μας – να προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο μας.  Με πολύ ήπιο τρόπο  επανέφερε τα ηρωικά συμβάντα ο Στέλιος Ανεμοδουράς με το εβδομαδιαίο περιοδικό του ‘’Ο μικρός Ήρως’’ το 1953, που διαβάστηκε από μικρούς και μεγάλους.

Πολλές δεκαετίες από τότε, ξανάνοιξαν το χρονοντούλαπο της ιστορίας, με απαράδεκτο  παραβατικό τρόπο, οι σύγχρονοι ‘’ήρωες’’ των σχολείων,  κάνοντας τον ‘’κάργα’’, ληστεύοντας και ξυλοκοπώντας  άλλους νέους, ακόμα και συμμαθητές τους. Μαγνητοσκοπούν μάλιστα τις πράξεις τους για να ευτελίσουν τα θύματά τους, που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τη βία που άσκησαν σε βάρος τους. Δυστυχώς διευκολύνουν την προβολή που επιδιώκουν και κάποιες εκπομπές, αφού το θέμα τους ‘’φέρνει τηλεθέαση’’.

Σε όλους αυτούς, τους ελάχιστους ελπίζω, νέους θα αναφερθώ, με την συνήθη αυτογραφική μου αφήγηση, σε πραγματικά περιστατικά μιας παλιότερης νεολαίας. Πρόκειται για τη δική μου γενιά που έζησε, εν μέσω του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου  της πείνας και του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου, γεγονότα που απεύχομαι να ξανασυμβούν. Αναφέρομαι σε μια εποχή που οι ήρωες υπήρξαν αληθινοί και αλληλέγγυοι μεταξύ τους.

Χωρίς να  κατονομάσω πρόσωπα, θα  αναφερθώ σε  ένα πραγματικό γεγονός της μικρής  πόλης που γεννήθηκα[Αταλάντη],  έζησα τα παιδικά μου χρόνια και επανήλθα μετά τη συνταξιοδότησή μου.

Τρία 8χρονα  παιδιά, είχαν πληροφορηθεί ότι το αυτοκίνητο που μετέφερε το ψωμί από τους φούρνους  γειτονικού χωριού,  στην Αταλάντη,  έμπαινε στην πόλη γύρω στις 12 το μεσημέρι. Η διαδρομή τους, στο κέντρο ακριβώς της πόλης, συναντούσε  υποχρεωτικά μια στροφή 90 μοιρών, πράγμα που υποχρέωνε τον οδηγό να ‘’κόψει’’ ταχύτητα. Τη στιγμή αυτή, ένα από τρία παιδιά, εκ περιτροπής, ‘’σαλτάριζε’’ στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και πετούσε δυο-τρεις κουραμάνες στην παρέα του  και πηδούσε στο δρόμο, πριν  αναπτύξει ταχύτητα το αυτοκίνητο. Στη συνέχεια έκαναν μεταξύ τους τη διανομή της λείας τους.

Είναι γνωστό, ότι κάθε μεταφορά των Γερμανών, συνόδευε ένας  μοτοσικλετιστής Αξιωματικός. Η παρέα έκανε το σάλτο της, τις ημέρες που συνοδός ήταν ένας συμπαθής Αυστριακός , που τον αποκαλούσαμε Ιωσήφ και έκανε ‘’τα στραβά μάτια’’ ή δήθεν απειλούσε  με το περίστροφό του, χωρίς  ποτέ να πυροβολήσει.

Αξίζουν δυο λόγια παραπάνω για τον Γιόζεφ , για τον οποίο έχω ξαναγράψει ότι είχε δώσει πολλά δείγματα της καλοσύνης του. Προσωπικά, που το σπίτι μου ήταν πολύ κοντά στο στρατηγείο τους, μου είχε δώσει μολύβια, έντυπα με λευκή την πίσω σελίδα για πρόχειρα, πολλές φορές μάλιστα, όταν έμενε μόνος του στο γραφείο,  μοιραζόταν μαζί μου και το πρωινό του. Μια παροιμία μας αναφέρει ότι ‘’ο καλός καλό δεν έχει’’ και επιβεβαιώθηκε  και στην περίπτωσή του. Κάποια άλλη φορά συνόδευε μια φάλαγγα με καύσιμα και στο κέντρο της πόλης σε ένα από τα βυτιοφόρα προκλήθηκε φωτιά. Εκείνος με κίνδυνο και της ζωής του, το πυροβόλησε  επανειλημμένα για να αποφύγει την έκρηξη, που θα  έθετε σε κίνδυνο τα γύρω κτήρια και τους ανθρώπους της περιοχής. Οι γυναίκες της γειτονιάς περιποιήθηκαν τα εγκαύματά του  με πρακτικά γιατροσόφια , μέχρι να τον οδηγήσουν στο νοσοκομείο. Η περιπέτεια του είχε αφήσει εμφανή σημάδια στο πρόσωπο, χωρίς ο ίδιος όμως να αλλάξει ‘’πρόσωπο’’.

Ένα δυο μήνες αργότερα οδηγήθηκε σε γερμανικό πλοιάριο που έφθασε στο κοντινό μας λιμάνι, με κάποιους ακόμα που είχε συλλέξει στη διαδρομή του. Τους είπαν ότι θα αποσταλούν στην Κρήτη ,για να ενισχύσουν τις εκεί δυνάμεις τους. Όπως μάθαμε  αργότερα, οι Γερμανοί το βύθισαν μεσοπέλαγα, ίσως γιατί είχαν διαπιστώσει τον αντιναζισμό τους.

Όλα όσα θα διαβάσετε είναι απόλυτα αληθινά και επιβεβαιωμένα. Για την ακρίβεια του κειμένου   Αντώνης

ΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΑΛΤΣΧΑΙΜΕΡ

 

                             ΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΑLZHEIMER

 

 

Μην ανησυχείτε δεν πρόκειται να ασχοληθώ με ένα τόσο σοβαρό θέμα για το οποίο  δεν διαθέτω ούτε τις βασικές γνώσεις. Το αναφέρω γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια  αναφορά σε ένα σημαντικό ερευνητικό  βήμα που έγινε από ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και  στα  ευγενή αίτια που τον οδήγησαν στην έρευνά του.

Θα αντιγράψω από το διαδίκτυο τη διαφορά ανάμεσα στις δυο αυτές έννοιες για να διηγηθώ μια σημαντική εξέλιξη στην αντιμετώπισή της νόσου του Αλτσχάιμερ.

 Η άνοια είναι ένας γενικός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια μείωση των γνωστικών ικανοτήτων αρκετά σοβαρή ώστε να παρεμποδίζει την καθημερινή λειτουργία. Δεν είναι μια συγκεκριμένη ασθένεια αλλά ένα σύνδρομο που προκαλείται από διάφορες καταστάσεις που επηρεάζουν τον εγκέφαλο. Η νόσος Alzheimer είναι μια ειδική και προοδευτική διαταραχή του εγκεφάλου που ευθύνεται για ένα σημαντικό μέρος των περιπτώσεων άνοιας. Χαρακτηρίζεται από τη συσσώρευση μη φυσιολογικών εναποθέσεων πρωτεΐνης στον εγκέφαλο, που οδηγεί σε σταδιακή απώλεια μνήμης, γνωστικής λειτουργίας και αλλαγές συμπεριφοράς.

 

Μπαίνω αμέσως στο κύριο θέμα μου που αφορά  ένα φοιτητή του   Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, τον Ιωάννη Ταρνανά, γιό του συνωνύμου μου πρώτου εξαδέλφου, από το χωριό του   Πενταλόφου Βοίου Κοζάνης – χωριό καταγωγής και του πατέρα μου. Ξεκίνησε τις σπουδές στη φιλοσοφία   και την πληροφορική. Μεγάλο κίνητρό του υπήρξε η περίπτωση της γιαγιάς του [μια από τις γυναίκες της Πίνδου], που παρουσίασε συμπτώματα της νόσου.  Διαβάστε πώς αναφέρεται ο ίδιος  στην συγκεκριμένη περίπτωση :

‘’Η αγάπη μου για τις νευροεπιστήμες και τη βιολογία ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία, ίσως και προσχολικά. Στην πορεία έζησα από πάρα πολύ κοντά τη φροντίδα ατόμων με άνοια μέσω της γιαγιάς μου, η οποία ταλαιπωρήθηκε από τη νόσο για 11 ολόκληρα χρόνια. Το διάστημα αυτό δεν είναι τυπικό για άτομα με άνοια τύπου Αλτσχάιμερ. Συνήθως η μέση διάρκεια είναι 6-8 χρόνια, οπότε κάτι ήταν διαφορετικό στην προκειμένη περίπτωση, που μου κίνησε την περιέργεια. Λόγω της ασχολίας μου με τεχνολογίες εικονικής πραγματικότητας από πολύ νωρίς, το 1999, ξεκίνησα πειράματα παρακολουθώντας την κινητική και νοητική συμπεριφορά της γιαγιάς από πολύ νωρίς. Αργότερα, αυτό εξελίχθηκε με περαιτέρω κλινικές δοκιμές επαυξημένης εικονικής πραγματικότητας για την ανάλυση της συμπεριφοράς, τους λεγόμενους «λειτουργικούς βιοδείκτες’’.

Η αγάπη  για την γιαγιά του , τον οδήγησε σε μια εμπεριστατωμένη έρευνα της νόσου , από την οποία  οδηγήθηκε στην ανακάλυψη  μεθόδου  ανίχνευσής της 6 χρόνια πριν την εκδήλωσή της. Για την γιαγιά του βέβαια ήταν αργά αλλά για την επιστήμη σημαντικό επίτευγμα.  Βρέθηκε λοιπόν στην κορυφή της ευρωπαϊκής καινοτομίας κατακτώντας το βραβείο από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Καινοτομίας και Τεχνολογίας, για την υπηρεσία «Altoida» που προλαμβάνει το Αλτσχάιμερ. Το «Altoida», εν ολίγοις, είναι μια υπηρεσία που μετρά την εγκεφαλική δραστηριότητα των χρηστών σε ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας.  Το «Altoida» προέρχεται από τη σύνθεση της γερμανικής λέξης «Das Alter» («ηλικία») και του αρχαιοελληνικού ρήματος «οἶδα» που σημαίνει «γνωρίζω»

Εδώ και μερικά χρόνια συνεργάζεται με αμερικανικά πανεπιστήμια, συνεχίζοντας την περαιτέρω εξέλιξη της έρευνάς του.Θυμάμαι ότι σε κάποια τηλεφωνική συνομιλία μας μου έκανε κάποιες ερωτήσεις που  αρχικά με προβλημάτισαν, στο τέλος της συνομιλίας μας όμως μου είπε, ότι δεν διατρέχω ανάλογο κίνδυνο. Είναι αλήθεια ότι στα 92 μου η καλή μου μνήμη αποτελεί το μοναδικό οργανικό στοιχείο  , που συνεχίζει να λειτούργει  ‘’κανονικά’’, σε σημείο να επαναφέρει στο μυαλό μου δυσάρεστες καταστάσεις που δεν θέλω να θυμάμαι!!! Με βοηθάει όμως στην καθημερινή καταγραφή  με κάθε λεπτομέρεια των γεγονότων που βίωσα από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Η φωτογραφία στην κορυφή ειναι από τη βράβευσή του,  Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

·                      

 

 

 

 

 

 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ-ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ- ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

                           ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΘ

 

Η ΔΕΘ στην πορεία της πήρε διάφορες μορφές και στην 61^η λειτουργία της το 1996 εμφανίστηκε ως  Πρωθυπουργός ο    Κ. Σημίτης και στην επόμενη τον ακολούθησε, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο Κ. Καραμανλής. Ως γνωστό, δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό!!!

 Έκτοτε  η Διεθνής Έκθεση έγινε  κομματικό πανηγύρι , στο οποίο  οι εκπρόσωποι όλων των κομμάτων χρησιμοποιούν  το βήμα της για να προβάλουν  την πραμάτεια  τους. Η μεν Κυβέρνηση , όπως οφείλει, κάνει τον απολογισμό του έργου της και  εξαγγέλλει το πρόγραμμά της για τη συνέχεια. Η  αντιπολίτευση κατακρίνει τα πάντα. θεωρώντας τα  ψίχουλα, άδικα και επικίνδυνα για τη χώρα, ζητώντας από την Κυβέρνηση να φύγει . Η ίδια υπερθεματίζει εκ του  ασφαλούς στις δικές της υποσχέσεις , ιδιαίτερα όταν γνωρίζει ότι, ευτυχώς, δεν θα χρειασθεί να υλοποιήσει τις εξαγγελίες της.

Μέχρι και σήμερα, η Κυβέρνηση ανοίγει πρώτη τον χορό, ακολουθούμενη το επόμενο Σάββατο από την αξιωματική Αντιπολίτευση. Στα ενδιάμεσα διαστήματα ‘’ βολεύονται’’ και τα λοιπά κόμματα. Στην παρούσα έκθεση πρώτος εμφανίστηκε [τεχνηέντως] με  συνέντευξη του ο απλός βουλευτής  κ. Τσίπρας, ο οποίος δέχτηκε τα ‘’σχολιανά’’ του  και από τους ομοϊδεάτες του. Δεν θα ασχοληθούμε με τις διακηρύξεις του, που συνεχίζονται  και εκτός  Θεσσαλονίκης, ούτε με τα υβριστικά του σχόλια για  το συνολικό έργο της Κυβέρνησης, αφού έτσι αντιλαμβάνεται ο ίδιος την πολιτική. Φαίνεται όμως ότι η δραστηριοποίησή του αποσκοπεί σε περαιτέρω κατακερματισμό του αποκαλούμενου προοδευτικού χώρου, για να φανεί  ως ο μοναδικός ιδιοκτήτης του .

Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, ότι θα επανέλθει στην πολιτική σκηνή και ο κ. Σαμαράς, προβλέπεται ότι θα εξαφανίσει τα δεξιότερα της Κυβέρνησης κόμματα και ο αριθμός τους θα περιοριστεί σε φυσιολογικά για το μέγεθος της χώρας μας όρια. Αν  αναδειχθούν λιγότερα κόμματα, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό για   τη χώρα μας, θα μπορέσει η Βουλή μας να λειτουργήσει σαν Κοινοβούλιο, όπως επιτάσσει και ο κανονισμός της. Σε αντίθετη όμως περίπτωση,  θα επιβεβαιωθεί μια παλιά λαϊκή παροιμία, που αναφέρει :  ‘’ όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει’’ και η Ελληνική πολιτική ζωή θα καταστεί ‘’ερεβώδης’’ και δύσκολα θα ανακάμψει.

Αν όμως ελαττωθούν τα Κόμματα και εφαρμοστεί ο κανονισμός της Βουλής, όλα αυτά, που δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή στην ΔΕΘ και τους Θεσσαλονικείς, θα μπορούν να γίνονται στον φυσικό τους χώρα της Βουλής. Έτσι λοιπόν,  με λίγη καλή θέληση εκατέρωθεν και με πολιτική ‘’εξημέρωση’’ των  ομιλητών θα μπορούσε η Βουλή να παίξει τον ρόλο της και η ΔΕΘ         θα επιτελούσε τον μοναδικό της ρόλο, χωρίς κομματικό καπέλωμα.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν υπήρξε ποτέ η ‘’αδυναμία’’ μου, αλλά παρά τις συκοφαντίες και ύβρεις εναντίον του,  επικροτώ το έργο του  και  ανησυχώ για τα πισωγυρίσματα της αντιπολίτευσης στο σύνολό της. Η μακρόχρονη εμπειρία μου, με προβληματίζει   σφόδρα και σκέπτομαι σοβαρά ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε ο κ. Μητσοτάκης, έπρεπε να τον ‘’εφεύρουμε’’. Μόνο έτσι θα μπορούσε να σωθεί  η χώρα μας και να μη διακοπεί  η αναγνωρισμένη διεθνώς οικονομική της   και όχι μόνο, ανάπτυξη.

Υπηρέτησα για 12 χρόνια [1980-1992] στην   Μόνιμη Ελληνική  Αντιπροσωπεία  στην ΕΟΚ και διαπίστωσα ότι εκείνοι που κυβέρνησαν τη χώρα, μετά την ένταξή μας, ασχολήθηκαν περισσότερο με τη γνωστή ‘’κομματίλα’’ και τα συνθήματα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και άλλα πολλά και εξ ίσου επικίνδυνα.   Αντιμετώπιζαν την Κοινότητα όπως την αντιμετωπίζει τώρα ο κ. Τράμπ. Αυτό αποτελεί έναν πρόσθετο λόγο που φοβάμαι τις συνέπειες μιας επανόδου τους στην εξουσία και εφαρμογής των ίδιων μεθοδεύσεων. Πέσαμε σε πλήρη ανυποληψία με τις γνωστές συνέπειες,  το κλείσιμο Τραπεζών,   ακόμη και την πρόταση της ‘’επί πληρωμή’’ αποχώρησής μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θυμάμαι τον συμπαθέστατο Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών, τον σεβαστό στρατηγό, να παρίσταται στις συνεδριάσεις ως άβουλο ον,  αναμένοντας  οδηγίες από το Κόμμα για κάθε του λέξη. Αντιμετωπίσαμε ακόμα  και  τον αποκλεισμό του Πρωθυπουργού μας από διάσκεψη κορυφής. Ακολούθησαν  η συμφωνία του  κ. Γ.Α.Π. με τον κ. Τροσκάν για τα μνημόνια   και  η περήφανη αναγγελία τους   από απομακρυσμένο Νησί μας και η δήλωση του πρώτου ότι ‘’λεφτά υπάρχουν’’  και τόσα άλλα φαιδρά και λίαν επικίνδυνα.

Αυτά τα  ολίγα ενδεικτικά για να κατανοήσουμε πού θέλουν να μας οδηγήσουν και πάλι το ΠΑΣΟΚ και το κατακερματισμένο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το τελευταίο με το τρίτο  μνημόνιο  υποθήκευσε τον εθνικό πλούτο της χώρας, για 99 χρόνια, στο καλούμενο υπερταμείο. Τα λοιπά μέλη της αντιπολίτευσης δεν αξίζουν καν την ενασχόληση μαζί τους, αφού αποτελούν  κομπάρσους  του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια παράταιρη σχέση, με μοναδικό σκοπό   να ρίξουν τον Μητσοτάκη. Σε μια δημοκρατική χώρα , που έχει τους κανόνες της,  όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό μια παρατεταμένη ανάλογη προσπάθεια , σε  πλήρη αντίθεση με τη λαϊκή βούληση.

 Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αποτελούν στο σύνολό τους σύγχρονους προφήτες με παλιές προφητείες και είναι γνωστός ο χαρακτηρισμός των μετά Χριστόν  προφητών. Ο χαρακτηρισμός ισχύει και για τους δεδηλωμένους άθεους, οι οποίοι απορρίπτουν  την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα δισεκατομμύρια της οποίας κράτησαν τη χώρα μας όρθια, όπως  δήλωνε ο αείμνηστος Θ. Πάγκαλος.

Πολλοί εξ αυτών αποτελούν  απομεινάρια του αιμοσταγούς ολοκληρωτικού παρελθόντος που παρέμεινε ενεργό μόνο στη Β. Κορέα  και εντελώς προσχηματικά στην καπιταλιστική πλέον Κίνα.

  Φαίνεται όμως ότι  αποτελεί εξαρτησιογόνο είδος που η διακοπή του, προκαλεί στερητικό φαινόμενο.  Τι κρίμα που δεν υπάρχει αντίδοτο για να καταλάβουν ότι ‘’ ο πατερούλης ‘’ χάθηκε και το τείχος του Βερολίνου γκρεμίστηκε, ενώ αυτοί , μέσα στον σκοταδισμό τους, ‘’ό,τι θυμούνται χαίρονται’’. Αντώνης