ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

 

Αρχίζω με τη δήλωση ότι δεν έχω σπουδάσει την νομική επιστήμη και συνεπώς οι   γνώσεις μου περιορίζονται εις τα ελάχιστα που έχω διαβάσει – για προσωπική μου χρήση - στο  Αστικό  Δίκαιο . Επίσης δηλώνω ότι γεννήθηκα και ζω σε αγροτική περιοχή, γνωρίζοντας πολύ καλά τα δικαιώματα και τα δίκαια αιτήματα των αγροτών, των  κτηνοτρόφων, των μελισσοκόμων και των λοιπών κατηγοριών εργαζομένων της υπαίθρου. Κατόπιν αυτού λοιπόν διερωτώμαι και ερωτώ.

Εάν εγώ, προσωπικά,  διέθετα τρακτέρ ή άλλο γεωργικό ‘’εργαλείο’’ και έκλεινα ‘’ένα δημόσιο δρόμο ή παρακώλυα τη λειτουργία οποιασδήποτε υπηρεσίας κοινής ωφέλειας’’, σε πόση ώρα θα είχα ‘’συλληφθεί’’ για  παρακώλυση συγκοινωνιών και διάπραξη  άλλων αδικημάτων;;; Γνωρίζω βέβαια τις δικές μου συνέπειες και το αποτέλεσμα που θα είχε η πράξη μου. Δικαιολογήστε με όμως γιατί είμαι γέρος  αφελής και συνεπώς αφελείς είναι και οι απορίες μου. Ας βρεθεί επί τέλους κάποιος ειδικός από τους αναγνώστες μου, να με διαφωτίσει και η Δικαιοσύνη να επιβάλει τις αποφάσεις που έχει ανακοινώσει δημόσια.

Διερωτώμαι, επίσης αφελώς, αν τα Κόμματα που στηρίζουν και  δηλώνουν συμπαράσταση – αν δεν την προωθούν – σε  μια παράνομη πράξη, δεν εμπίπτουν στις σχετικές διατάξεις  για υπόθαλψη και συνενοχή;;; Σημειώνω ότι τα περισσότερα  δηλώνουν αριστερά, σοσιαλιστικά ή προοδευτικά. Ερωτώ  λοιπόν  αν θα μπορούσαν να  πράξουν το ίδιο  στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως τις αποκαλούσε ο αείμνηστος Ανδρέας. Εγώ που έζησα σε αυτές τις χώρες για 12 συναπτά χρόνια, δεν είδα καμιά ανάλογη ενέργεια, παρά το γεγονός ότι ο λαός δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος και γι’ αυτό ανέτρεψε τα καθεστώτα που τις κυβερνούσαν.

 Δεν αναφέρομαι στην Αστυνομία η οποία εκτελεί εντολές, ούτε στην Κυβέρνηση η οποία προστατεύει τα ψηφουλάκια της, διότι , ίσως δικαίως, αλλοίμονο στη χώρα αν πέσει στα χέρια  τυχοδιωκτών και οπορτουνιστών, που λένε όχι σε όλα και ‘’άμα λάχει’’, αλλάζουν και το ΟΧΙ δικού τους δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, ή ξεφουσκώνουν τα λάστιχα  των τρακτέρ των αγροτών. Έχει και η υποκρισία τα όριά της!!!

Αναφέρομαι στον τίτλο , στη  δημοκρατία και την κοινωνική  συμπεριφορά. Στους δημοκρατικούς κανόνες καθορίζεται  σαφώς ότι το δικαίωμα του καθενός μας σταματά εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων. Τι έχουν να πουν οι καταληψίες στους συνανθρώπους τους που θέλουν να πάνε στη δουλεία τους, στο γιατρό ή να κάνουν – όπως δικαιούνται -  μια βόλτα ;;; Όσον αφορά την κοινωνική συμπεριφορά των διαδηλωτών αφήνω να την κρίνουν οι ίδιοι, που συχνά τη χάνουν την εποχή που δεν τους απασχολούν οι αγροτικές ασχολίες τους. Η ευπρέπεια δεν έβλαψε ποτέ και κανένα στις όποιες δίκαιες διεκδικήσεις του, ενώ με όσα  κάνουν οι διαδηλωτές, χάνουν το δίκιο τους.

Όλα αυτά τα λέω – όπως  και  πολύ πρόσφατα – χωρίς να  αμφισβητώ τα περισσότερα δίκαια αιτήματά τους. Δεν μπορώ όμως να δεχθώ τη διάλυση της λειτουργίας των υπηρεσιών της χώρας και τα απρεπή ‘’τελεσίγραφα’’ προς την Κυβέρνηση , που σε μένα τον γέροντα, θυμίζουν το ανάλογο του Μουσολίνι για την παράδοση της χώρας, το οποίο αρνήθηκε να αποδεχθεί ακόμα και ένας δικτάτορας.

Δεν θα  ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα, νομίζω όμως ότι και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι σε μια ευνομούμενη χώρα δεν πρέπει να ξεπερνάμε τα δημοκρατικά όρια,  από τα οποία δεν εξαιρείται κανένας μας.   Αντώνης

ΜΙΑ ΝΕΑΝΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗ

 

                                  ΜΙΑ ΝΕΑΝΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗ

                                            [ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ]

 

 

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι, λέγοντας νεανική, εννοώ από 12 έως 17 ετών, που τέλειωσα το γυμνάσιο και έφυγα για την Αθήνα. Τα χρόνια αυτά έπονται του τέλους του Β’ Παγκόσμιου πολέμου με  τις παντοειδείς συνέπειές του, που ήλθε να επιδεινώσει ο επακολουθήσας εμφύλιος, που αποτελεί την ολοκλήρωση της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της χώρας.

Τα νεανικά μου λοιπόν χρόνια πέρασαν σε μια καθολική ανέχεια που υποχρέωνε τα παιδιά από μικρά να μπαίνουν στη βιοπάλη. Έτσι κα εγώ, έκανα κάποια ‘’θελήματα’’, όπως τα αποκαλούσαν, για το ‘’χαρτζιλίκι’’ μου, παράλληλα με τα μαθήματα του Γυμνασίου και τα καλοκαίρια δούλευα κανονικά στις οικοδομές –στο συνεργείο του οικοδόμου πατέρα μου. Αυτό γινόταν για δυο λόγους – όπως μου έλεγε ο ίδιος – πρώτον για να καταλάβω τι με περιμένει αν δεν πήγαινα καλά με τα μαθήματα και δεύτερο για να ισοσκελισθούν οι  οικονομικές απώλειες του οικογενειακού προϋπολογισμού, κατά τη μακρά   σχολική περίοδο , που  έκανα διάφορες άμισθες και οικιακές εργασίες.

Με το τέλος της σχολικής χρονιάς, έπιανα αμέσως δουλειά κανονικού έμμισθου εργάτη, κουβαλώντας στον ώμο έναν ειδικά διασκευασμένο μεταλλικό τενεκέ με λάσπη ή τσιμέντο και άλλα υλικά [ πέτρα, τούβλα, πλίνθους] που μου φόρτωναν στην πλάτη. Το βάρος τους κυμαινόταν μεταξύ 30 και 70 οκάδων και τις περισσότερες φορές σκαρφαλώνοντας σε ένα απλό μαδέρι – πλάτους 20 εκατοστών-  σε ύψος μέχρι και δέκα μέτρων, χωρίς καμιά απολύτως στήριξη.

Δεν με φόβιζε το ύψος, ούτε το φορτίο τόσων ‘’οκάδων’’ στην παιδική μου πλάτη, αλλά η γραμμή μαζινό – όπως την ονόμαζα – στον αριστερό μου ώμο [ που τα ορατά μακρινά της ίχνη με τιμούν  ακόμα μέχρι σήμερα] , από τις πληγές που δημιουργούσε  το βάρος του τενεκέ αλλά και ο τρόπος που τον ‘’έριχνα’’  στον ώμο μου. Έπαιρνα κανονικό μεροκάματο με το οποίο αγόρασα τα πρώτα οικιακά σκεύη του σπιτιού μας [ ραδιόφωνο RCA, ψυγείο πάγου κλπ]. Αργότερα ακουμπούσα τα μεροκάματα στον οικογενειακό κορβανά και μου έδιναν ένα μικρό χαρτζιλίκι για τις  περιορισμένες προσωπικές μου ανάγκες.

Εκεί έκανα την πρώτη μου  παιδική επανάσταση. Το καλοκαίρι, μετά την προτελευταία τάξη του γυμνασίου, εγκατέλειψα τη συνήθη δουλειά μου και ακολούθησα την όμορφη Πατόζα, με την οποία συζούσα ολόκληρο το εικοσιτετράωρο. Την είχα σχεδόν ερωτευθεί, γιατί μπορεί κι αυτή να είχε τις δυσκολίες της, αλλά ξέφυγα από τις πληγές του ώμου μου. Κοιμόμουν μαζί της στους αγρούς, κάτω από το όμορφο φεγγάρι αλλά μέσα στον καύσωνα  του καλοκαιριού, τα φίδια , τους σκορπιούς και πολλά άλλα έντομα της φύσης.

Η ιστορία είναι απόλυτα αληθινή, μη φαντασθείτε όμως ότι πίσω από  το ισπανόφωνο όνομα κρυβόταν κάποια όμορφη κοπέλα, Πού καιρός τότε για πραγματικούς έρωτες, σε μια εποχή στην οποία μοναδική επιδίωξη αποτελούσε η  στοιχειώδης επιβίωση.

Η Πατόζα λοιπόν ήταν απλά μια ημιαυτόματη θεριζοαλωνιστική μηχανή, η οποία έμπαινε στα ‘’σπαρτά’’ και άφηνε πίσω της τα κομμένα στάχυα με την καλαμιά και εμείς [ οι εργάτες] τα δέναμε με φυτικά υλικά, τα φορτωνόμαστε στην πλάτη και ανεβαίνοντας μια πρόχειρη σκαλίτσα  τα αποθέταμε σε μια μεγάλη χοάνη που υπήρχε στην υψηλότερη επίπεδη επιφάνεια της ‘’μηχανής’’, που  ξεχώριζε τον καρπό από την καλαμιά που μετέτρεπε σε άχυρο, που χρησιμοποιούσαν για ζωοτροφή.

Θέλω εδώ να διευκρινίσω ότι η μικρή μου επανάσταση αφορούσε απλά την απαλλαγή  μιας επίπονης από μια εξίσου κουραστική εργασία. ‘Όσον αφορά τη συμβίωσή μου με την Πατόζα και τον ύπνο στα χωράφια, υπηρετούσαν ένα διττό σκοπό. Πρώτο γιατί η δουλειά άρχιζε χαράματα για να επωφεληθεί ο μηχανικός από την πρωινή υγρασία που δεν σπάνε εύκολα οι μίσχοι του σιταριού και δεύτερο για να συλλέξω κάποια ξεχασμένα στάχυα ,  [ το αποκαλούμενο ‘’κοκολόι], που μου έδινε κάποια ελάχιστη ποσότητα σταριού. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η επανάστασή μου έγινε με τη συγκατάθεση της οικογένειας αφού είχε διπλό όφελος και εγώ γλύτωσα από τις πληγές μου.

Το επόμενο καλοκαίρι που τέλειωσα το γυμνάσιο, με άφησαν να ασχοληθώ αποκλειστικά με τα μαθήματά μου γιατί ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει πολιτικό μηχανικό. Ίσως αποτελούσε ένα απωθημένο του, αφού εκείνος ,γεννημένος στα μαστοροχώρια του Βοίου Κοζάνης, ήταν καλός αλλά εμπειρικός μηχανικός οικοδομικών κατασκευών και αποζητούσε μια ανέλιξη για το γιο του.

Υπολόγιζε όμως  ‘’ χωρίς τον ξενοδόχοχο’’, αφού τα οικονομικά της οικογένειας δεν άφηναν τέτοια περιθώρια. Αποφάσισα τελικά να καταταγώ  στο στρατό εθελοντής πενταετούς υποχρέωσης για να απαλλάξω την οικογένεια από τη σχετική δαπάνη επιμόρφωσής μου. Παρόλα αυτά ευγνωμονώ τους γονείς μου που με βοήθησαν να εκτιμήσω τις ανάγκες της ζωής και με τις πρόσθετες εμπειρίες μου από την κατοχή, την πείνα και τον εμφύλιο εξακολουθώ να νοιώθω  γερός και δυνατός, σχεδόν άτρωτος, αλλά χρήσιμος στην Κοινωνία. Θυμάμαι ότι, όταν τέλειωσαν τα περισσότερα δεινά, που   δεν είχαν  τελειωμό, σκεπτόμουν ότι όσοι επέζησαν όλων αυτών των κακουχιών μόνο από ατύχημα θα μπορούσαν να πεθάνουν.

Η σημερινή νεολαία, εξαιρουμένων των λαμπρών εξαιρέσεων, αρχίζει να πλήττει από την καλοπέραση και ας παραπονείται για τις δήθεν  δυσκολίες της. Στη Σουηδία έχει καταμετρηθεί το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών των νέων από τη μονοτονία της καλοπέρασης.

Οι σημερινοί νέοι δεν βρέθηκαν και εύχομαι να μη βρεθούν ποτέ στην ανάγκη να διαπιστώσουν ότι επί του παρόντος ‘’δεν ασχολούνται  με τη ζωή αλλά με τη ‘’ζωούλα τους’’, γιατί η ζωή έχει και απαιτήσεις. Το κακό είναι ότι δεν το έχουν καταλάβει ούτε οι διεθνείς ιθύνοντες και προσπαθούν να προλάβουν το κακό του διαδικτύου με απαγορεύσεις – όπως πρόσφατα στην Αυστραλία- ενώ οι νέοι είναι ήδη εθισμένοι. Πάντα άλλωστε η πολιτεία τρέχει πίσω από τα γεγονότα όπως και  η αστυνομία πίσω από τους  ευρηματικούς απατεώνες.

Είναι η τελευταία ευκαιρία επαναφοράς του σωστού σχολείου και της οικογένειας, που αποτελούν τον βασικό πυρήνα μιας ευνομούμενης  πολιτείας, αν θέλουν να επιζήσουν οι κοινωνίες και στο μέλλον. Αντώνης

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Οκά, μέτρο βάρους 1280 γραμμαρίων.

Μαδέρι, μακρύ κομμάτι ξύλου μεγάλου πάχους για σκαλωσιές και επικλινείς αναβάσεις.

Τενεκές, όπως οι μεγάλοι τενεκέδες λαδιού, με κομμένη την επάνω επιφάνεια  και μια σανίδα  καρφωμένη στο  επάνω μέρος της μιας πλευράς του, με πιασίματα δεξιά και αριστερά. Με μια κίνηση [ τύπου αρασέ στην άρση βαρών] φέρνει το βάρος με δύναμη κατ’ ευθείαν στο επάνω μέρος του ώμου.

ΛΟΓΙΑ ΣΤΑΡΑΤΑ

                             ΛΟΓΙΑ ΣΤΑΡΑΤΑ             

                   ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ

 

Επαναλαμβάνω για μια ακόμα φορά, ότι γράφω κυρίως για μένα και για να ‘’σκοτώνω’’ την ώρα μου – ιδού το έγκλημά μου! Χωρίς να γράφω συχνά το τελευταίο διάστημα - λόγω αιματώματος στο ένα μου μάτι –  οι παγκόσμιες αναγνώσεις της ιστοσελίδας μου έχουν  φθάσει τις 42.00ο   και αυτό με κολακεύει ιδιαίτερα και μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω, όσο και με όποιον τρόπο μπορώ.

Για να διευκολύνω το πρόβλημα του ματιού μου , το οποίο εξακολουθεί να με ενοχλεί, σκέφθηκα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα ολίγων ημερών και ασχολήθηκα με βαριές και δύσκολες χειρονακτικές εργασίες  - μέσα και έξω από το σπίτι. Αυτό όμως,  στα 92 μου,  με κούρασε πάρα πολύ, με διευκόλυνε όμως στον ύπνο μου [ουδέν κακό αμιγές καλού]. Έτσι λοιπόν από  σήμερα αποφάσισα να κάνω διάλειμμα στο διάλειμμα και επιχειρώ να επανέλθω  στα κείμενά μου, συνεχίζοντας  στα όριά μου!!!

Ελλείψει συγκεκριμένου θέματος, σκέφθηκα να σχολιάσω τη νοσηρή πραγματικότητα των ημερών εντός και  εκτός της χώρας μας. Τα γεγονότα των ημερών,  αποτελούν   καταφύγιο των ακροδεξιών ή των προοδευτικών λαϊκιστών, οι οποίοι εργαλειοποιούν ένα ακόμα πρόσχημα για να δείξουν  ότι υπάρχουν.

Αρχίζω με  τα δικά μας και αν μπορέσω θα συνεχίσω με τα διεθνή. Κύριο θέμα των ημερών  η παρουσίαση βιβλίων και οι συνηθισμένες για την εποχή ετήσιες  κινητοποιήσεις των αγροτών, κτηνοτρόφων και όσων τους  συμπαρίστανται.. Έχω όμως την  απορία γιατί αυτές,αποφεύγ0νται ή είναι ηπιότερες σε περιόδους που κυβερνούν προοδευτικά κόμματα;;; . Σε μια περίοδο σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, τους ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ και ελπίζω να το θυμούνται καλά οι σοσιαλίζοντες αλλά και οι αγρότες.

Δίκαια τα αιτήματα των αγροτών αλλά με ποιο δικαίωμα παραβιάζουν τα δικαιώματα των λοιπών ανθρώπων να πάνε στις δουλειές τους ;;; Θέλω να τονίσω ιδιαιτέρως τη θέση του ΚΚΕ που υπερθεματίζει, αν έχει ακούσει για ανάλογες εκδηλώσεις στις κομμουνιστικές χώρες ή θεωρεί ότι εκεί έχουν λυθεί τα προβλήματα των διάφορων κατηγοριών εργαζομένων, με την κρατικοποίηση της ιδιοκτησίας!!! Θυμάται κανείς  τα γεγονότα της Άνοιξης  της Πράγας, την πλατεία Τιεν Ναν Μεν της Κίνας και άλλα παρόμοια;;;

 Όσον αφορά την έκδοση βιβλίων, καλά κάνουν , αρκεί να λένε κάτι χρήσιμο  και όχι  να προσπαθούν να μας πείσουν ότι για όσα είδαμε και βιώσαμε ευθύνονται οι  άλλοι ή ότι αποτελούν  φαντασιώσεις μας!!! Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί. Επειδή όμως η φράση είναι Ευαγγελική και εσείς δηλώνετε άθεοι, θα επικαλεσθώ τη φράση του Αίαντα για τους δηλούς, αιδώς Αργείοι.

Το καθιερωμένο πια ετήσιο   θέατρο του παραλόγου, την εποχή που δεν υπάρχουν  αγροτικές εργασίες, έχει γίνει εθνική συνήθεια, με αρκετούς ‘’σπόνσορες’’. Ελπίζω, χωρίς να παραγνωρίζω τα δίκαια αιτήματα,  ότι μελλοντικά, οι συμπαθείς αγρότες μας θα βρουν κάτι άλλο να κάνουν,  χωρίς να ενοχλούν όλους τους υπόλοιπους. Μπορούν και με άλλους τρόπους να μας επιδεικνύουν τα πολυτελέστατα πανάκριβα αγροτικά μηχανήματα, που απέκτησαν με τη φτώχια τους.   Αυτό δεν αφορά όλους αλλά κυρίως τους πρωτοστατούντες , που παρασύρουν και τους υπόλοιπους, με την ελπίδα των τελευταίων, μήπως  ‘’τσιμπήσουν’’ και αυτοί κάτι, αφού   συνήθως ‘’τσιμπούν’’  οι Κυβερνήσεις  και ενδίδουν στα αιτήματα, γιατί γνωρίζουν ότι ‘’ ο λύκος καραδοκεί’’]!!! Αντώνης

                  

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΡΙΦΟΥΣ

 

                              ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΡΙΦΟΥΣ

            [                      Μάθαμε όμως, ποιοι και πώς μας κυβέρνησαν]

 

 

Είναι σαφές ότι για να γράψεις ένα βιβλίο πρέπει να είσαι συγγραφέας ή να διηγηθείς το περιεχόμενό του σε ένα επαγγελματία για να το συγγράψει.  Εξ όσων κυκλοφόρησαν, προκύπτει ότι δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, που αφήνει κάποια περιθώρια ανακριβειών,  αλλά για  πολιτικό βιβλίο ενός τέως Πρωθυπουργού, του οποίου κάθε λέξη μπορεί να βλάψει και τα εθνικά μας συμφέροντα. Στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου , μπορούμε να πούμε ότι το περιεχόμενό του θίγει καίρια εθνικά θέματα και ενδεχομένως μπορεί να προκαλέσει  βλάβη τους.  Συμπερασματικά  – όπως θα έλεγε ο ίδιος ο συγγραφέας που είναι και πολιτικός μηχανικός –  προκύπτει αστοχία υλικού. Όπως και στις  λοιπές κατασκευές  μια αστοχία μπορεί να προκαλέσει  προβλήματα,  άμεσα  αλλά και  εις το διηνεκές.

Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, πέραν των άλλων,  βάζει φωτιά  και στα μπατζάκια   του συγγραφέα με   άγνωστες για την ώρα  μελλοντικές συνέπειες. Επιεικώς θα έλεγα ότι τελικά,  ‘’πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος’’ και για να γίνει καλύτερα  κατανοητή η παροιμία, παραθέτω, ευθύς αμέσως, την προέλευσή της:

Την εποχή που  δρούσε στο Αιγαίο ένας φοβερός κουρσάρος, ο Αλή Μεμέτ Χαν, βγήκε μια νύχτα  με το πλήρωμα του στη Μήλο, για να την κουρσέψει. Οι πειρατές μπήκαν και στα εργαστήρια μάλλινων χαλιών, που βρίσκονταν εκεί. Οι νησιώτες όμως, τους  πήραν είδηση, τους κύκλωσαν και τους συνέλαβαν.  Για τιμωρία τους  ξύρισαν το κεφάλι και τα γένια τους και τους έστειλαν δώρο στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

Στην εποχή μας βέβαια δεν υπάρχει Αυτοκράτορας, υπάρχουν  όμως   άσπονδοι φίλοι  [αποκαλούμενοι και σύντροφοι] οι οποίοι - κατά το κείμενο του βιβλίου- ‘’κούρσεψαν’’ - χωρίς να το αξίζουν-  ύπατα αξιώματα. Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας λέει την αλήθεια ή ψεύδεται, φέρει όμως και στις δυο περιπτώσεις, την ευθύνη  των γραφομένων του   για τις  κατηγορίες συνεργατών του και για τις περιγραφόμενες αποφάσεις του . 

Δεν είναι βέβαια  άμοιροι ευθυνών και όσοι, αφού επωφελήθηκαν, αντέδρασαν με βαρύ και χυδαίο – για Βουλευτές – λεξιλόγιο. Για  μια ακόμα φορά, χρησιμοποίησαν τον βαρύ χαρακτηρισμό του προδότη και της εθνικής προδοσίας και  οφείλει κάποιος να τους ‘’συμμαζέψει’’. Εάν ο αντίλογος είναι αληθής ,  σημαίνει ότι υπάρχει συνυπευθυνότητα για την επί μακρόν   απόκρυψη τόσο σοβαρών κατηγοριών , εάν όμως είναι ψευδής, γιατί  μας το απέκρυβε τόσα χρόνια ο συγγραφέας, τέως Πρωθυπουργός της χώρας;;;Θεωρώ ότι επί τέλους,  κάποιοι  αρμόδιοι  πρέπει να παρέμβουν , για την προκαλούμενη ηθική αλλά  και ουσιαστική εθνική βλάβη στη χώρα.

Διερωτώμαι δε με ποιο ηθικό βάρος, ο αποκαλούμενος ‘’προδότης και συκοφάντης’’, εις επήκοον ντόπιων και ξένων, μπορεί να διεκδικεί την εξουσία της χώρας;;; Επίσης πώς μπορούν να παραμένουν μέλη της Βουλής, άτομα που αποκαλύπτουν γεγονότα διεθνώς και  εκτοξεύουν τόσο σοβαρές ‘’αναπόδεικτες’’ κατηγορίες εναντίον ενός τέως Πρωθυπουργού της χώρας;;; Έχει και η εργαλειοποίηση τα όριά της και η συνέχισή της, πέραν του διχασμού των πολιτών, δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή για τη χώρα μας. Αντώνης

 

Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης

 

              Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ

 

 

Η καλοσύνη δεν είναι απλά τρόπος καλής  συμπεριφοράς και ευγένειας, αλλά μια   πανανθρώπινη κοινωνική ανάγκη του ατόμου να δεχθεί και να συνεισφέρει λίγη χαρά και ευσπλαχνία στον συνάνθρωπο.  Είναι μια σύνθετη λέξη, με πρώτο συνθετικό το καλός  και ταυτίζεται με την ειλικρινή αγάπη . Ο Κωστής Παλαμάς, λέει σε ένα στίχο του: ‘’ Ὣς κ' ἡ βαρυχειμωνιὰ / μ' αἰφνίδια καλοσύνη / κ' ἥσυχη καὶ σιγαλὴ / σὲ δέχτηκε κ' ἐκείνη’’ . Ο Σοφοκλής έλεγε «η καλοσύνη γεννά πάντα καλοσύνη» και  μια ιαπωνική παροιμία υποστηρίζει ότι  μόνο μια καλή κουβέντα αρκεί για να  μας ζεστάνει τους τρεις μήνες του χειμώνα.

Το Παγκόσμιο Κίνημα Καλοσύνης καθιέρωσε το 1998, σαν Παγκόσμια ημέρα εορτασμού της, την 13^η Νοεμβρίου. Το γεγονός εκμεταλλεύτηκε με κάποιο διαγωνισμό, μια   γνωστή εταιρεία μπισκότων, προσφέροντας  κάποια δώρα.

Διαβάζοντας  τυχαία  τη διαφήμιση, έμαθα και εγώ,  ότι η καλοσύνη δεν αποτελεί διαχρονική ανθρώπινη ανάγκη, αλλά περιορίζεται σε μια συγκεκριμένη ημέρα. Προτάσσουμε δηλαδή  τις εντυπώσεις  αντί της ουσίας, καθιστώντας  την καλοσύνη ‘’είδος σε  ανεπάρκεια’’. Είναι κάτι αντίστοιχο με την ημέρα της  γυναίκας, της μητέρας, του πατέρα ,του παιδιού και αμέτρητων άλλων εορτασμών, που τελικά  περιορίζουν εύσχημα  το ενδιαφέρον μας μόνο σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Η καλοσύνη  αποτελεί σημαντικό γνώρισμα ‘’καλών κ’ αγαθών’’ ανθρώπων και  διακρίνει το σύνολο του ζωικού βασιλείου, με τη διαφορά ότι τα λοιπά ζώα παραβλέπουν  την καλοσύνη τους μόνο για την επιβίωσή τους.

Έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, μια πράξη καλοσύνης το 1965 που υπηρετούσα στο Βελιγράδι. Ένας Σέρβος στρατιώτης, την προηγούμενη της απόλυσής του, χρησιμοποίησε παράνομα το βαρύ στρατιωτικό αυτοκίνητο που οδηγούσε στη μονάδα του για να μεταφέρει κάρβουνα για τη θέρμανση της φαμίλιας του.  Στη διαδρομή του   επέπεσε αντικανονικά στο αυτοκίνητό μου  και το διέλυσε, τραυματίζοντας με σοβαρά. Με δεδομένο ότι τα στρατιωτικά αυτοκίνητα της χώρας τότε δεν ασφαλίζονταν και η ασφαλιστική εταιρεία ήταν μία και μοναδική, υπό κρατικό έλεγχο, εγκατέλειψα κάθε  διεκδίκηση αποζημίωσης από την εταιρεία.

Την επομένη  του  ατυχήματος, ο οδηγός του στρατιωτικού αυτοκινήτου, μου έφερε ένα μικρό πακετάκι με μπισκότα , εξηγώντας μου τις συνέπειες για τον ίδιο και την πάμφτωχη οικογένειά του, από ενδεχόμενη αγωγή εναντίον του. Αυτή του  η πράξη με συγκίνησε και  μου  έδωσε ένα καλό μάθημα καλοσύνης και σκέφθηκα – ασχέτως των συνεπειών – να  το ανταποδώσω, αποφεύγοντας  ακόμα και την απλή δήλωση του συμβάντος. Όταν , μετά ένα χρόνο , μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου, επισκέφθηκα την οικογένειά του και διαπίστωσα ότι η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη και της περιγραφής του. Η φτώχια και κακομοιριά επικρατούσε στο σπιτικό του και τότε κατάλαβα καλύτερα ότι η απώλεια του αυτοκινήτου μου και ο τραυματισμός μου που με ταλαιπωρεί ακόμα, δεν ήταν τίποτα μπροστά στη δική του καλοσύνη και γενναιοδωρία,  να μου φέρει στο κρεβάτι του πόνου το μικρό πακετάκι με τα μπισκότα, που ίσως το   στερήθηκαν τα παιδιά του.

Ο κανιβαλισμός που διέπει την παγκόσμια κοινωνία δεν αφήνει περιθώρια για καλές πράξεις εις το μέλλον, σε μια εποχή που τα πάντα αποτελούν αντικείμενο συναλλαγής. ‘’Προσφέρονται‘’ λύσεις τερματισμού πολέμων και  ανέντιμης συνθηκολόγησης, ερήμην των  ενδιαφερόμενων που δεν ανήκουν στον στενό κύκλο των ισχυρών και φίλα προσκείμενων παγκόσμιων ηγετών. . Γίνεται   καταπάτηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου που καθορίζει σύνορα και ατομικά δικαιώματα, με  μοναδικό κριτήριο το δίκαιο του ισχυρότερου. Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει ‘’τι τέξεται η επιούσα’’, γιατί  τα γεγονότα θέτουν εν αμφιβόλω όσα είχαμε μάθει και ίσχυαν μέχρι τώρα. Αυτό, προφανώς  μας υποχρεώνει να αναθεωρήσουμε τους ηθικούς φραγμούς μας για να προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα  και ελπίζω να το καταλάβουμε  όλοι!!!

Ίσως το   μέλλον, με την ευρύτερη χρήση της πανέξυπνης αλλά χωρίς συναισθήματα τεχνητής νοημοσύνης,   μας επιφυλάσσει την  υποκατάσταση της συναίσθησης, που μας παρέχει   πλήρη επίγνωση  και συνείδηση μιας κατάστασης, με την ενσυναίσθηση, δηλαδή την ικανότητα  κατανόησης  της συμπεριφοράς και των κινήτρων ενός άλλου ατόμου, χωρίς όμως να υπάρξει πλήρης συναισθηματική ταύτιση μεταξύ τους. Με απλά λόγια ο καθένας θα ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και το στενό του περιβάλλον, με παράλληλη εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας. Αντώνης

 

 

Γηράσκω δ' ἀεὶ πολλὰ διδασκόμενος

 

             Γηράσκω δ' ἀεὶ πολλὰ διδασκόμενος

 

 

Η σοφή αυτή φράση,  του Νομοθέτη και ενός από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, του Σόλωνα, περιορίστηκε  αργότερα στη μορφή ‘’γηράσκω αεί διδασκόμενος.  Η διαφορά  στην ερμηνεία και κυρίως στην εφαρμογή της  έγκειται στο πως θα την χρησιμοποιήσει ο καθένας μας και αυτό εξαρτάται όχι μόνο από τις προσωπικές μας επιλογές  αλλά και τις διαμορφωμένες συνθήκες της εποχής που βιώνουμε. Σήμερα θα μπορούσε να  σημαίνει όσο γερνάω εμπλουτίζω τη μόρφωση , τις γνώσεις μου,   και τη γνώση μου, διευκρινίζοντας   ότι οι γνώσεις διδάσκονται  σε σχολεία και Πανεπιστήμια, ενώ η γνώση  αποτελεί προσωπική κατάκτηση του καθενός μας και αποκτάται από  βιώματα και  διαχρονικές εμπειρίες. Προσωπικά δε, λόγω συγκυριών, με πολέμους, πείνα, δυστυχία, απώλειες αγαπημένων μου προσώπων και μια  μακρότατη επαγγελματική ζωή στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αισθάνομαι υπερπλήρης όλων αυτών.

Ο Σωκράτης, εκατό περίπου χρόνια αργότερα, διατύπωσε, σχετικά με τη φράση, τα ακόλουθα τρία απόλυτα σαφή  ‘’αξιώματα’’:

1.     τὸ γῆρας ἀπὸ μόνο του δὲν σὲ κάνει Σοφό

2.   διδασκαλία... ὑπὸ χρηστῶν μόνο

3.   δὲν μὲ μέλει τί εἶναι ὁ δάσκαλος

Η ερμηνεία των τριών αυτών  ‘’αξιωμάτων’’ συνοψίζεται στο συμπέρασμα ότι το γήρας από μόνο του δεν αρκεί για να γίνεις Σοφός και η διδασκαλία πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από καλούς και αγαθούς δασκάλους, ασχέτως ηλικίας και σπουδαιότητας. Θεωρεί δηλαδή,  κυρίαρχο  παράγοντα στη διδασκαλία το προσωπικό παράδειγμα και το ήθος του διδάσκοντος. Ο επίσης ‘’σοφός’’ λαός μας τα  εκφράζει όλα αυτά με την ειρωνική  ρήση, ‘’δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις’’.

Ευλόγως θα διερωτηθείτε και τι μας νοιάζει εμάς τι είπε ο Σόλωνας και πώς  τα ερμηνεύει όλα αυτά  ο Σωκράτης; Η απορία σας αυτή, από μόνη της, έχει ήδη επιτελέσει  τον επιδιωκόμενο σκοπό του παρόντος . Σας έχει βάλλει δηλαδή στη σκέψη των σοφών προγόνων μας, στην οποία   επιδιώκω  ταπεινώς να σας επαναφέρω.  

Αφορμή για το παρόν, μου έδωσε ένας τηλεδιάλογος [ με την ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων] με μια καλή μου φίλη, από τον οποίο παραθέτω μόνο τα επίμαχα αποσπάσματα ερωτήματος και απάντησης :

Ερώτημα: Μια από αυτές τις ώρες διαβάσματος έπεσε το μάτι μου σε ένα ρητό. (Αμαθεία μεν θράσος ,Λογισμός δε όκνον φέρει) Καταλαβαίνω την ερμηνεία αλλά σκέφτηκα να στο στείλω μήπως εσύ έχεις κάτι περισσότερο να μας μάθεις.

Απάντηση: Δεν ξέχασα την παροιμία σου, περιοριζόμενος σε ελεύθερη μετάφραση:  Η έλλειψη παιδείας κάνει τον άνθρωπο αυθάδη, σκαιό,  ενώ η σωφροσύνη τον βοηθάει να μην παθιάζεται και να αντιμετωπίζει τα γεγονότα ψύχραιμα .

 

Για το συνολικό  μου κείμενο θα ήθελα να επαναλάβω ότι εξακολουθώ να γράφω μόνο γιατί δεν έχω βρει καλύτερο τρόπο για  να καλύπτω τις ατέλειωτες ώρες της  μοναξιάς μου και χαίρομαι αν αυτά λαμβάνονται υπόψη και από τρίτους. Επίσης  σας γνωρίζω ότι απαντώ σε όλα τα μηνύματα φίλων που εκφράζουν τις όποιες προσωπικές τους απόψεις και ότι ποτέ δεν επιδίωξα να υποδυθώ τον ρόλο του δασκάλου, χαιρόμενος όμως πάντα για τα κολακευτικά σχόλια των αναγνωστών μου. Αντώνης

 

 

                          ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΡΟΥΣΗ ΠΡΥΜΝΑΝ

 

 

Στο χθεσινό μου πόνημα σκέφθηκα να αποφύγω την καθημερινή μιζέρια, που έχει γίνει χρόνιο νόσημα της εποχής μας και να ασχοληθώ με σοβαρότερα θέματα. Διαψεύστηκα όμως παταγωδώς και αυτό φάνηκε από την αναγνωσιμότητα του πονήματός μου και  την παντελή έλλειψη σχολιασμού [θετικού ή αρνητικού]. Διαβάζοντας τα στατιστικά στοιχεία της ιστοσελίδας μου, διαπίστωσα περιορισμένες αναγνώσεις  και μόνο  εκτός Ελλάδας,  που  δείχνει  ότι έλκονται και  αυτοί από την ‘’πικάντικη’’ ελληνική επικαιρότητα.

Προσωπικά δεν συμφωνώ αλλά θα υποκύψω στις νέες τάσεις της εποχής μας και εύχομαι να μας βγει σε καλό. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η μιζέρια και το κομματικό κους-κους στην εποχή μας, δεν μας αφήνει ποτέ να πλήξουμε.

Στο χθεσινό μου δημοσίευμα, σκέφθηκε να δώσω μια  σύντομη φιλοσοφική  και ποιητική διάσταση στο κείμενό μου, κρίνοντας παράλληλα με έμμεσο και ευγενικό τρόπο κάποιες συνήθειές μας που δεν ωφελούν κανένα.

Έχω πολλάκις επικαλεσθεί τη ρήση του αυλητή  Καφισία, ,  όταν ένας μαθητής του έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερη ένταση: "οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα". Όπως λέει ο λαός μας  ‘’λίγα και καλά’’. Στη χώρα μας όμως, αυτό εξακολουθεί να αποτελεί  ζητούμενο.

 Τελικά όμως  απέτυχα και ‘’ανέκρουσα πρύμναν’’,  επιστρέφοντας  στη φαιδρότητα, τη μιζέρια και τα   τετριμμένα της εποχής. Αυτά δεν χρειάζονται  ανάλωση φαιάς ουσίας και σκέψης και   προφέρουν  εύκολο   υλικό, αρκεί να κάνεις ένα ζάπινγκ στα τηλεοπτικά κανάλια , όπου θα  βρεις   αμέτρητες   αμετροέπειες.

Αρχίζω από τον πάλαι ποτέ ‘’φιλελεύθερο’’ δημοσιογράφο και πολιτικό κύριο Μπογδάνο, ο οποίος, στη χθεσινή  εκπομπή του,  αμφισβητούσε  δημοσίως επιστήμονες που υπερασπίστηκαν τη χρήση του εμβολίου κατά του κόβιτ, στηριζόμενος σε  αναπόδεικτη παρενέργεια παράλυσης ενός ατόμου. Σκέφθηκε ποτέ αυτός ο κύριος, πόσα εκατομμύρια ανθρώπων βρίσκονται μεταξύ μας, χάρις στο εμβόλιο;;; Θυμάται τις σκηνές των ομαδικών τάφων στην Ιταλία και αλλαχού που έδειχνε η τηλεόραση;;; Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με το άτομο αυτό που προσπαθεί  να γίνει ακραίος, για να καρπωθεί τα κέρδη της σύγχρονης αυτής μάστιγας λαϊκισμού.

Θα κλείσω με ένα  ακόμα ένα  δείγμα σύγχρονου λαϊκισμού, αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για δείγμα αλλά για  καθημερινότητα η οποία έγινε ρουτίνα. Πρόκειται για αρχηγό προσωποπαγούς  κόμματος που πάντα  βρίσκει τον δικό της τρόπο να δίνει το παρόν στην επικαιρότητα, αδιαφορώντας για τη λογική, τη νομιμότητα ή την ενδεχόμενη βλάβη που μπορεί να προκαλεί η στάση της. Τελευταία βρίσκεται παντού [ εκεί που δεν την σπέρνουν όπως έλεγαν οι παλιότεροι] και κυρίως αποτελεί αντικείμενο  άρσης της ασυλίας της από τη Βουλή.

 Χαμένος κόπος όλα αυτά, αφού για να συμμορφωθεί και να κατανοήσει την πραγματικότητα δεν αρκεί μόνο ο επαναστατισμός [ του γλυκού νερού] και ο στείρος λόγος της, αλλά  και κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους εχέφρονες. Θα έλεγα ότι δεν έχει τον Θεό της, [στον οποιονδήποτε πιστεύει] και για να βγει από το αλαλούμ στο οποίο έχει περιέλθει, χρειάζεται  και η δική σύμπραξη.    Αντώνης