ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΜΜΟΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

 

        ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ  ΕΜΜΟΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

 

 

Η Ρωσία είναι μεγάλη και ιστορική χώρα και ο λαός της είναι σλαβικός και  συνεπώς είναι  φυσικό να διατηρεί στενές  σχέσεις με τους λοιπούς  συγγενικούς  λαούς της Ευρώπης. Η Οκτωβριανή  επανάσταση που επέβαλε τον κομμουνισμό  στη Ρωσία, δεν έφερε αλλαγή στη φυλετική συγγένεια και φιλία αλλά και δεν συνοδεύτηκε  από την υιοθέτηση  του πολιτικό- κομματικού συστήματος. Αυτό   συνέβη αργότερα, μετά τη μεγάλη Σοβιετική νίκη επί του φασισμού, και την  απελευθέρωση από τους γερμανούς κατακτητές, με αντάλλαγμα την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής ηγεσίας. Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε και στην Πολωνία, η οποία είχε ήδη υποστεί  και  το σοβιετικό ‘’μακελειό’’ του Κατίν, σαν αποτέλεσμα της Συνθήκης Χίτλερ – Στάλιν.

Μοναδική εξαίρεση υπήρξε η Τσέχο-Σλοβακία, η οποία μπήκε στο ‘’μαντρί’’ το 1948, όταν η μειοψηφική κυβέρνησή της ζήτησε τη βοήθεια του σοσιαλιστικού Κόμματος, Τελικά  έγινε η πολιτική συμπόρευση αλλά με την απαίτηση των σοσιαλιστών να αναλάβουν τα Υπουργεία Εσωτερικών, Άμυνας και Παιδείας. Το ίδιο βράδυ, με τη βοήθεια Αστυνομίας, μαθητών και φοιτητών άλλα και των Ενόπλων Δυνάμεων, ανακήρυξαν τη χώρα ‘’σοσιαλιστική’’ και προσδέθηκαν στο Σοβιετικό ‘’άρμα’’.

 Στο νέο σύστημα, φανατικά  πρωτοστάτησαν και  ίσως αιτιολογημένα, οι Ανατολικογερμανοί, για να αποφύγουν τις συνέπειες αλλά και τις ενοχές του πρότερου φασιστικού βίου τους και ακολούθησαν οι βαλκάνιοι, πλην της χώρας μας.   Οι λοιποί Ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί ‘’ανέχθηκαν’’  το νέο σύστημα που τους επιβλήθηκε αλλά δεν το πρόβαλλαν ιδιαίτερα,  όπως οι  γείτονές μας. Βίωναν  καρτερικά τον ‘’σοσιαλισμό’’ σαν  το κρυφό τους μυστικό., αφήνοντας την ηγεσία μόνο να δίνει το πολιτικό στίγμα της.

Θυμάμαι μια συζήτησή μου, στο Βελιγράδι που υπηρετούσα τη δεκαετία του 1960, με μέλος της τέως  βασιλικής οικογένειας Καρατζόρτζεβιτς, που παρευρίσκετο σε όλες στις θρησκευτικές και εθνικές εκδηλώσεις  της Πρεσβείας μας. Σε σχετικό μου ερώτημα απάντησε ως εξής: ‘’ Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είχαν πολιτισμό , ενώ εμείς οι Βαλκάνιοι, είχαμε μείνει πίσω και δείξαμε  υπερβολική προβολή του συστήματος, αφού μας κολάκευε η συμμετοχή  σε ένα νέο και  ισχυρό  ευρωπαϊκό πολιτικό καθεστώς. Πρόσθεσε δε ότι, σε προηγούμενες περιόδους, ‘’μοναδικό στοιχείο πολιτικής και πολιτιστικής αναγνώρισης και ανέλιξης, αποτελούσε η επιλογή συζύγου από την πολιτισμένη Ελλάδα. Το στοιχείο αυτό και ο θαυμασμός τους για τη χώρα μας ,σφυρηλάτησε και τη συνεχιζόμενη Ελληνο-Σερβική φιλία’’.

Κάποια μέρα όμως, αναίμακτα και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Οι καταπιεσμένοι λαοί αποτίναξαν τον ζυγό που τους επιβλήθηκε και έγιναν ελεύθεροι, γκρεμίζοντας τα τείχη που τους χώριζαν από τους λοιπούς  λαούς της Ηπείρου μας. Το παράδειγμά τους μιμήθηκε και ο κ. Πούτιν [βασικό στέλεχος της KGB], αρχίζοντας τη χρωματική του μετάλλαξη  με επίσκεψη στο Άγιο Όρος , Ζητώντας τη Θεία βοήθεια γι΄αυτόν και τους ολιγάρχες του να σφετεριστούν τον λαϊκό πλούτο της χώρας τους.

 Το κακό είναι ότι , η αγανάκτηση και το μένος  τους, κατά του συστήματος  που βίωσαν επί μακρόν, δημιούργησε ένα είδος  ‘’βέρτικο’’ και κάποιοι  οδηγήθηκαν στο εντελώς άλλο άκρο. Το  χειρότερο όμως είναι ότι οι ανεπίδεκτοι ημέτεροι κράχτες  του ‘’σοσιαλισμού’’, δεν είδανε, δεν άκουσαν και δεν κατάλαβαν τίποτα, παραμένοντας υπέρμαχοι  ενός συστήματος που καταδικάστηκε από όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς που το υπέστησαν. Η ενοχή τους οδήγησε στον παραλογισμό να αποκαλούν αντικομουνισμό τη λογική αποδοχή μιας παγκόσμια τεκμηριωμένης πραγματικότητας, την οποία οι ίδιοι εξακολουθούν να αγνοούν. Οποία υποκρισία!!!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει τελευταία και στη χώρα μας, αφού κάποιοι  πολιτικοί μας, θύματα της ένδειας  σοβαρών επιχειρημάτων.  καταφεύγουν σε ψεύδη , συκοφαντίες, και  αρρωστημένες εμμονές, για να αποδείξουν ότι ‘’είναι ακόμα εδώ’’ ,  ενώ έχουν χάσει προ πολλού τον ‘’μπούσουλά’’ τους. Είναι ίσως και αυτό ένα δείγμα ‘’νεοβαλκανισμού’’,  στην προσπάθεια τους να επιβάλουν τον έντεχνα ‘’υποκρυπτόμενο’’ μικρομεγαλισμό τους. Αντώνης

 

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

              

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

 

 

Με την ευκαιρία του πρόσφατου HABEMUS PAPAM, πολλές ‘’γραφίδες’’ έσπευσαν να ασχοληθούν με τον νέο Πάπα, κυρίως όμως  με τον προσωπικό του ‘’φάκελο’’. Γράφτηκαν χίλια μύρια για τον πρότερο βίο του και έβγαλαν στη φόρα όλα τα ’’άπλυτά του’’. Τον χαρακτήρισαν  μαρξιστή , οπαδό των ανοικτών συνόρων αλλά και προοδευτικό [αυτή η λέξη  – δικαίως ή αδίκως- έχει πλήρως ενοχοποιηθεί] και  κάποιοι του φόρτωσαν  και εμπλοκή στο σκάνδαλο κακοποιήσεων της Καθολικής Εκκλησίας.

Προσωπικά  μένω στα  κολακευτικά λόγια που ακούστηκαν την πρώτη μέρα και ελλείψει αποδείξεων, περιμένω να δω την έμπρακτη απάντησή του, στα  όσα έσπευσαν να προσάψουν στον νέο Ποντίφικα  την επομένη.  Δεν άκουσα όμως κάτι για το μεγάλο σκάνδαλο του Παπισμού, - που ίσως ακούτε για πρώτη φορά- όταν ,στη διάρκεια του υπαρκτού σοσιαλισμού, ανέχθηκε ή αποδέχτηκε απαράδεκτες μεθοδεύσεις  προσηλυτισμού των Ορθοδόξων.

Πρόκειται για τις αποκαλούμενες Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες,  περί τις 23 συνολικά, ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται και η Ελληνόρρυθμη Καθολική Εκκλησία, που δέχεται τον Πάπα ως αρχηγό, αλλά ακολουθεί το   βυζαντινό  λειτουργικό τυπικό . Οι  πιστοί αυτών των εκκλησιών αποκαλούνται και Ουνίτες, από τη λατινική λέξη UNITUS , δηλαδή ‘’ενωμένος’’  και εννοεί την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία που επιχειρήθηκε να ενωθεί με τη Δυτική Εκκλησία κατ' εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας (1439). Ως εδώ όλα καλά και ευτυχώς οι δυο  Χριστιανικές Εκκλησίες δεν εγκατέλειψαν τις προσπάθειες για την ‘’Ένωση τους’’.

Η Παπική ηγεσία  ζήτησε  σαν αντάλλαγμα  αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων,  με τις Κομμουνιστικές χώρες της εποχής, να εξαιρεθούν από τις ‘’δογματικές θρησκευτικές διώξεις’’ οι καθολικοί. Αυτό  συντέλεσε στον εξ ανάγκης προσηλυτισμό των ορθοδόξων , οπότε πολυπληθείς ορθόδοξες εκκλησίες  και το ‘’πλήρωμά’’ τους να αναγκασθούν να αλλαξοπιστήσουν , για να επιβιώσουν, σε μια εποχή που η Ορθοδοξία  προσπαθούσε να κρατηθεί όρθια, με προσωπικές θυσίες των λειτουργών της. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο καθολικισμός, αφού το Βατικανό διαθέτει και κρατική υπόσταση. Οι κομμουνιστικές χώρες στις οποίες υπερτερούσαν οι καθολικοί, προσπαθούσαν να διατηρήσουν διπλωματικές σχέσεις με το Κράτος του Βατικανού, κάνοντας κάποιες αμφίπλευρες παραχωρήσεις.

Έτσι λοιπόν αποδέχονταν  μια σιωπηρή ανοχή εκατέρωθεν, η  οποία κάλυπτε και τους  Ουνίτες. Οι τελευταίοι όμως, με την σιωπηρή ανοχή και του Πάπα, πολεμούσαν λυσσαλέα  τους Ορθόδοξους και οι πρακτικές τους ξεπερνούσαν κάθε χυδαιότητα. Με τον τρόπο αυτό ο αριθμός των Ορθοδόξων μειώθηκε σημαντικά, αφού πολλοί από αυτούς αλλαξοπίστησαν για να επιβιώσουν.

  Θα αναφερθώ σε συγκριμένα προσωπικά μου βιώματα  από την Πράγα, όπου  υπηρέτησα τη δεκαετία του 1960 και είδα στη πράξη διωγμούς, διακρίσεις και αποκλεισμούς των ορθοδόξων αλλά και ασχημίες που προσβάλλουν το θρησκευτικό συναίσθημα και τον ανθρωπισμό.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που βίωσα προσωπικά στη διάρκεια των εγκωμίων της Μ. Παρασκευής, στον  ιστορικό Ναό Κυρίλλου και Μεθοδίου , παρουσία του ορθόδοξου Επισκόπου, των ιερέων και ευάριθμων ‘’γενναίων’’ εκκλησιαζομένων.  Ομάδα οργανωμένων Ουνιτών, εισήλθαν βίαια στον  Ναό και  αφού μας καθύβρισαν χυδαία,  κατέβασαν τα παντελόνια τους  και έκαναν τις  σωματικές ανάγκες τους. Ο Δεσπότης, έχοντας και προηγούμενη σχετική εμπειρία, παρακάλεσε να μην αντιδράσουμε.

Αργότερα  τον συνάντησα στο γραφείο του, συνοδεύοντας τον Έλληνα Μητροπολίτη Κίτρους Βαρνάβα, που επέστρεφε από τη Μόσχα όπου είχε παραστεί στην ενθρόνιση του Ρώσου Πατριάρχη και μας μίλησε για τα συχνά επεισόδια με τους ‘’Ενωτικούς’’.

Κλείνοντας το παρόν, παραθέτω λίνκ που αναφέρεται αναλυτικότερα στον ρόλο που έπαιξε η Ορθόδοξη Εκκλησία Πράγας και οι λειτουργοί της. στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Παρακαλώ διαβάστε το ολόκληρο, έχει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον. Αντώνης

 

     https://www.mixanitouxronou.gr/cheinrich-rainchaart-i-dolofonia-toy-koryfaioy-germanoy-axiomatikoy-stin-praga/

Μπορείτε να το ανοίξετε  κάνοντας μπλέ το ανωτέρω λίνκ ,με σάρωση και πατημένο αριστερό κλικ. Στη συνέχεια πατάτε δεξί κλικ και επιλέγετε μετάβαση σε https. .

ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ ''ΕΝ ΔΙΑ ΔΙΟΙΝ''

 

            ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ ‘’ΕΝ ΔΙΑ ΔΥΟΙΝ’’

                       

 

Λυπάμαι γιατί πολλές φορές σας καθιστώ  άθελα σας, κοινωνούς προσωπικών μου επιλογών και ενδιαφερόντων και ίσως σας ταλαιπωρώ. Δεν έχω κακή πρόθεση ούτε κάνω   επίδειξη γνώσεων, θέλω μόνο  να μεταφέρω σε όσους το αποδέχονται , την αγάπη  για τη γλώσσα μας, που, επαναλαμβάνω, αποτελεί  το βασικότερο, αν όχι το μοναδικό στοιχείο απόδειξης της φυσικής μας ύπαρξης .  Το διεθνές δίκαιο, οι αποφάσεις του ΟΗΕ και όποιες διεθνείς συμβάσεις ή συμφωνίες ,περιγράφουν μόνο τα γεωγραφικά δεδομένα της χώρας μας.

Η  γλώσσα   όμως  και τα έργα σοφών Ελλήνων που έχουν γραφεί σ’ αυτήν,   αποτελούν παγκόσμια κληρονομιά και   αποδεικνύουν  ποιοι είναι αυτοί που την κατοικούν, εδώ και  χιλιάδες χρόνια, χτίζοντας Παρθενώνες. Μιλάμε  πάντα εμπειρικά , χωρίς   επιστημονική τεκμηρίωση, στηριζόμενοι όμως, σε – όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό - αντικειμενικές  συνθήκες ,  το  πάθος  για τη γλώσσα  και για την κοινωνία μας.

Όλα αυτά δεν γίνονται μόνο για τους αναγνώστες των κειμένων μου , αλλά και για μένα, αφού όσα γράφω, απαιτούν πολύωρη προσωπική έρευνα και μελέτη . Αυτή τη θεωρώ απαραίτητη και  για την επαλήθευση, της γνώσης και των γνώσεων που πήρα- σε χαλεπούς καιρούς - σε ένα επαρχιακό δημόσιο σχολείο. Συμπληρωματικά όμως πάντα επιστρατεύω  και τα πολυετή βιώματα μου στις τέως χώρες του επίσης τέως υπαρκτού  σοσιαλισμού, που έλεγε ο Αντρέας Παπανδρέου και για τη χώρα του φίλου του  Γιαρουζέλσκι.

Η λόγια  φράση εν δια δυοίν λέγεται και πλεονασμός, αφού στην πράξη λέμε το ίδιο πράγμα δυο φορές,  έχει όμως τη σημασία του, γιατί  επισημαίνει την ουσία, τη συγγένεια και την υπερβολή του θέματος και προσδιορίζει σαφέστερα  το νόημα της έκφρασης. Θα αναφερθώ σε κάποια θετικά ή και αρνητικά παραδείγματα, γιατί και  ο πλεονασμός έχει τα όριά του.

Λέμε αυτό είναι καλό και όχι κακό. Το  πρώτο μέρος  της φράσης εμπεριέχει και την έννοια του δεύτερου  ,  αλλά η επανάληψη, που, κατά τον Πλάτωνα είναι μήτηρ πάσης μάθησης, το υπερτονίζει  και  το καθιστά σαφέστερο και επιτατικό,.

Παρακολουθούσα στην τηλεόραση έναν αγώνα βόλεϊ  ΠΑΟ- ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΎ και ο σπίκερ έλεγε, κάθε φορά που σημειωνόταν  πόντος, π.χ. ότι ο ΠΑΟ κερδίζει με δυο πόντους και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ  χάνει με δύο πόντους και αυτό το επαναλάμβανε σε κάθε αλλαγή του σκορ. Αυτό δεν αποτελεί πλέον σχήμα λόγου,  αλλά κακό πλεονασμό, αφού είναι αρκετή και απόλυτη η μια από τις δυο αναφορές. Όταν ο ένας κερδίζει με συγκεκριμένο σκορ, ο άλλος δεν μπορεί παρά να χάνει με το ίδιο . Δεν παύει όμως να αποτελεί σχήμα λόγου αλλά περιττό, αφού η επανάληψη, απλά κουράζει, χωρίς να  προσφέρει οτιδήποτε στην περιγραφή. Το ίδιο δυστυχώς φαινόμενο συναντάμε στις μέρες μας και στη ζωή μας και μάλιστα σε υπερβολή , όταν   κάθε μέρα, επαναλαμβάνονται  τα ίδια και τα ίδια και δυστυχώς  ανακριβή και ίσως υποβολιμαία  Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να σχετισθεί με οποιοδήποτε σχήμα λόγου και αποτελεί διαστροφή και προσπάθεια παραπλάνησης.

 Ανάλογο σχήμα λόγου θα μπορούσε να αποτελεί και η λόγια φράση ‘’καλός καγαθός’’, αφού οι λέξεις που την συνθέτουν είναι συνώνυμες. Επειδή όμως στις δυο αυτές λέξεις  έχουν αποδοθεί και  κάποιες ερμηνευτικές ιδιαιτερότητες , η ένταξή της φράσης στο ίδιο σχήμα λόγου,  θα μπορούσε να δημιουργήσει παρερμηνεία  στην εφαρμογή του.

Σκέπτομαι ότι ίσως οι  αναγνώστες  θα αναρωτηθούν,  τι μας λέει πάλι αυτός , τώρα που όλος ο κόσμος   καίγεται    και στην έρμη χώρα μας επικρατούν απόψεις ακραίες, στα όρια του φασισμού;;; Είναι γνωστό ότι, σε εποχές παρακμής  που διανύουμε, τα σχήματα λόγου χρησιμοποιούνται διαστρεβλωμένα και παραπειστικά.  Το τελευταίο με οδηγεί σε ένα προφητικό ποίημα του Έλιοτ, με τίτλο ‘’έρημη χώρα’’ .

Ο ποιητής, , σε ποίημά του [1922], που κυκλοφόρησε στη χώρα μας και με τον τίτλο ’’ΕΡΗΜΟΤΟΠΟΣ’’,  περιγράφει αλληγορικά μια   παρακμάζουσα  κοινωνία και εκφράζει τους φόβους  και την αγωνία  του για την κοινωνική, ψυχολογική και συναισθηματική διάλυση του πολιτισμού και της κοινωνίας Δηλαδή εκεί ακριβώς που   όλοι μας γινόμαστε ,μάρτυρες μιας παρακμής και  κατάρρευσης και δεν κάνουμε τίποτα, ίσως γιατί δεν μπορούμε, δεν θέλουμε ή δεν μας το επιτρέπουν ο δογματισμός και κάποιες ιδεοληψίες μας. Κάποιους ίσως και να  τους βολεύει αυτή η ανωμαλία, για να επωφεληθούν σαν τον λύκο που  ‘’στην αναμπουμπούλα χαίρεται ‘’.

Εμείς οι παλαιότεροι,  δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το ‘’αγάντα Ρόμελ’’ των μαυραγοριτών και όχι μόνο, για να συνεχίσουν την εκμετάλλευση αδύναμων ανθρώπων. Υπάρχει όμως  και η άλλη πλευρά που αφορά όσους παρουσιάστηκαν  σαν εθνοσωτήρες ή το ακόμα χειρότερο κάποιοι τρίτοι που  , σαν τον λύκο της παροιμίας, θέλησαν   να καταλύσουν κάθε θεσμό στη χώρα μας και να επιβάλουν επιταγές της ‘’μανούλας’’ Ρωσίας  και  του  ‘’πατερούλη Στάλιν.

Παρόλα αυτά οι  τελευταίοι και οι όποιες   παραφυάδες τους,  διακηρύσσουν ανοιχτά και σήμερα –παρά την κατρακύλα του συστήματος μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και επιχείρησαν ,την παντί τρόπω, επαναφορά της ιδεοληψίας τους. Είναι σαν τα νέα φασιστικά ‘’φρούτα’’ της Ευρώπης, που απειλούν και αυτοί, με τον δικό τους τρόπο, να επαναφέρουν τον φασισμό, που αιματοκύλησε τον Κόσμο.

Με δεδομένο ότι το σημερινό θέμα μας ξεκίνησε με την επιστροφή στη γλώσσα μας, μπορούμε να εντάξουμε και  τις δυο  τελευταίες  τάσεις στο  σύστημα  ‘’ εν  δια διοίν’’, αφού ανάμεσα στα δυο είδη φασισμού,  μόνο  χρωματικές διαφορές υπάρχουν μεταξύ τους. Αντώνης

 

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

 

     ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ  

 

 

Καθιερώνω από σήμερα σε όλα τα κείμενά μου, τα στοιχεία γραμματοσειράς   που μου υπέδειξε ο φίλος μου Δημήτρης, λίγο πριν φύγει οριστικά,  και σήμερα αποχαιρετάμε . Όμως για  λόγους υγείας και ηλικίας μου, δεν μπορώ να παραβρεθώ, στο ύστατο χαίρε. Η ζωή όμως συνεχίζεται και αυτό θα κάνω και εγώ , γιατί, για τους λόγους που προανέφερα, μόνο αυτό μου είναι μπορετό , για να σπάσω την πλήξη  και τη θλίψη μου, αντιμετωπίζοντας τη δεύτερη και  με τα αισθήματά μου.

 Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι Νομικός, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να έχω εμπειρική  γνώση και άποψη αλλά και απορίες για θέματα του Αστικού Κώδικα και συγκεκριμένα του άρθρου 1463 [αυτό το έχω αντιγράψει, δηλαδή  σαν μια μορφή  ερανισμού], που αναφέρεται στην ανθρώπινη  συγγένεια. Γνωρίζω ότι αυτή  διακρίνεται στην εξ αίματος και την εξ αγχιστείας, με την  πρώτη να απαιτεί ενίοτε επιστημονική , τεκμηρίωση, αλλά είναι συγκεκριμένη.  Η δεύτερη όμως παρουσιάζει ή προσφέρει στην εποχή μας  ασάφειες, οι οποίες θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια.

Αλήθεια τι γίνεται με το φυσικό φαινόμενο της   ‘’επιλεκτικής συγγένειας’’ το οποίο στην επιστήμη της Χημείας είναι φυσικοχημική έλξη ορισμένων χημικών ουσιών προς άλλες;;; Έτσι δημιουργούνται οι αντιδράσεις, και  προκύπτουν νέες ενώσεις. Ο Γκαίτε υποστήριζε  πως ό,τι συμβαίνει στην φύση συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες!!!  Συνεχίζει να ισχύει άραγε και στην εποχή μας, [τουλάχιστον όσον αφορά το ανθρώπινο  ‘’ είδος’’] , αφού πολλές κοινωνίες έχουν ‘’μεταλλαχθεί’’  και κατέστησαν  μάζες;;;

Συνεχίζω με τη διαπίστωση που αφορά την ανθρώπινη  συγγένεια αγχιστείας, στην οποία θα προσπαθήσω να κάνω  κάποιες συγκρίσεις  και παραλληλισμούς , διατυπώνοντας [ως αφελής γέρων] προσωπικά ερωτηματικά. ‘’Αγχιστεία : Οι συγγενείς εξ αίματος του ενός από τους συζύγους είναι συγγενείς εξ αγχιστείας του άλλου στην ίδια γραμμή και τον ίδιο βαθμό. Η συγγένεια εξ αγχιστείας εξακολουθεί να υπάρχει και μετά τη λύση ή την ακύρωση του γάμου, από τον οποίο δημιουργήθηκε. Άρθρο 1463’’. Στην πράξη όμως η τελευταία  έχει ήδη αμβλυνθεί, ακόμα και στη  διάρκεια του γάμου, σκεφθείτε τι γίνεται αργότερα., με μόνη εξαίρεση αν  εκκρεμούν κληρονομιοκά!!!

Το άρθρο θέτει σαν  βασική προϋπόθεση τον γάμο και ερωτώ. Τι ισχύει στην εποχή μας, που  πολλά ζευγάρια απλά συγκατοικούν ή συζούν και μάλιστα τεκνοποιούν;;; Ισχύει και για αυτούς η αγχιστεία;;; Ξέρω ότι πολύ συχνά , ακόμα και όσοι τελικά  παντρεύονται, κάνουν συγχρόνως το γάμο και την βάπτιση του ή των παιδιών τους. Για τους τελευταίους , πότε αρχίζει για τα παιδιά τους η  αγχιστεία;;;Δεν περιμένω απάντηση, αφού  ξέρω ότι στην εποχή μας, τείνει να ‘’εξαλειφθεί’’ ακόμα και η συγγένεια εξ αίματος, η ύπαρξη της  οποίας,  ενίοτε επαληθεύεται μόνο εργαστηριακά.

Θα αναφερθώ και σε μια νόμιμη μεν αλλά ειδική και συχνά αμφιλεγόμενη παραλλαγή συμβίωσης της εποχής μας, όταν παντρεύονται, συζούν, υιοθετούν παιδιά ή τα αποκτούν με ‘’παρένθετη μητέρα’’,  άτομα πέραν των δύο γνωστών  ‘’φύλων’’ Ισχύει τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά ‘’τους’’  η συγγένεια της αγχιστείας;;;

Θα μου πείτε τι λέω, γέρος  άνθρωπος, αλλά θα συνεχίσω και με παραλληλισμούς. Πρόκειται για τα αποκαλούμενα συγγενή επαγγέλματα, ανάλογα με τις σπουδές, το αντικείμενο εργασίας , ή της εξυπηρέτησης του ίδιου στόχου. Αυτή η συγγένεια σαφώς δεν μπορεί να ενταχθεί σε καμιά από τις προηγούμενες. αλλά υπάρχει. Πως αντιμετωπίζεται, πέραν της ενδεχόμενης ισότιμης αμοιβής;;;

Υπάρχουν και άλλες πολλές αντιστοιχήσεις και τώρα με την τεχνητή νοημοσύνη θα υπάρξουν περισσότερες και ίσως και πιο κρίσιμες. Έχει ή μπορεί κανείς να  σκεφθεί τις ενδεχόμενες συνέπειες στο μέλλον;;; Κλείνω το θέμα  λέγοντας,      ΑΛΙΜΟΝΟ αν το αναθέσουμε και αυτό  στην τελευταία ανακάλυψή μας, που άρχισε ήδη να αυτονομείται!!! Αντώνης

 

 

ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΑ, ΤΑ ΚΕΦΆΛΙΑ ΜΕΣΑ

 

ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ,  ΜΕΣΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ

 

 

Ο σημερινός μου τίτλος αποτελεί μέρος  παλιού και τετριμμένου ανέκδοτου, που όμως αναδεικνύει τις συνέπειες των λανθασμένων επιλογών μας, αφού τίποτα δεν μας χαρίζεται, ούτε καν η δυνατότητα  να διαπραγματευθούμε το κόστος των λαθών μας. Στο ανέκδοτο θα αναφερθώ ευθύς αμέσως, έστω και για τους  ελάχιστους που δεν το γνωρίζουν.

Κάποτε ένας καλός χριστιανός πέθανε και οι αρμόδιοι ‘’ταξιθέτες’’ τον έστειλαν στον παράδεισο. Σύντομα όμως άρχισε να βαριέται αφού είχε όλες τις ανέσεις χωρίς να κάνει κάτι και  άρχισε να πλήττει, γιατί στην επίγεια ζωή του είχε  μάθει αλλιώς, Απέναντι, αλλά σε απόσταση, διέκρινε ότι αυτοί που πήγανε στην κόλαση, όλη σχεδόν την μέρα κολυμπούσαν σε μια τεράστια θάλασσα ή λίμνη, αφού η απόσταση δεν του επέτρεπε να διακρίνει όλα τα ‘’ντεσού’’.

Παρουσιάστηκε λοιπόν στους αρμόδιους και ζήτησε να αλλάξει θέση. Αυτοί δεν του χάλασαν χατίρι και τον έστειλαν εκεί που επιθυμούσε. Φθάνοντας όμως κοντά κατάλαβε ότι αυτό που είχε δει, δεν ήταν θάλασσα αλλά μια λίμνη με βοθρολύματα, που μύριζαν πολύ έντονα. Η απογοήτευσή του όμως έγινε απόλυτη, όταν μια ‘’ντουντούκα’’ άρχισε να φωνάζει στους ‘’λουόμενους’’   τέλος το διάλειμμα, μέσα τα  κεφάλια!

Έκανα αυτή την εισαγωγή για να σας υπενθυμίσω ότι όλοι μας έχουμε ,τουλάχιστον συμβολικά, ‘’τα κεφάλια μας μέσα’’,.  Εκεί μας έχει φθάσει η διεθνής αλλά και η ντόπια αντικανονικότητα που βιώνουμε. Κάποτε οι εταίροι μας ,  όχι πολύ παλιά, μας είχαν θέσει προ του διλήμματος να επιλέξουμε ανάμεσα στην παραμονή στην κανονικότητα και την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή  Ένωση και μάλιστα μας έδιναν και αποζημίωση για την αποχώρηση.  Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, το ‘’χρήματα υπάρχουν’’, τα μνημόνια που μας ανήγγειλε από το Καστελόριζο, ένας προοδευτικός ηγέτης ή την ‘’τιμωρία’’ των ελεγκτών εφαρμογής τωων μνημονίων,, που τους δέχονταν, για τα μάτια των ψηφοφόρων τους, στο Χίλτον αντί των γραφείων τους;;; Όλη αυτή η πανσπερμία  και οι σύγχρονοι συνεχιστές τους ,   εξακολουθούν να ασχημονούν με σκοπό να επανέλθουν στην εξουσία , για να ολοκληρώσουν το έργο τους.

 

Επανέρχομαι λοιπόν και εγώ  στη ρουτίνα της πολιτικής  και της κομματίλας  – έστω και προσωρινά – γιατί το επιβάλει η επικαιρότητα. Ο πόλεμος , που κάποιος αφελής ή καιροσκόπος  θα τον σταματούσε αμέσως, συνεχίζεται και επεκτείνεται,  φαίνεται δε  ότι ο ‘’ειρηνοποιός’’  κουράστηκε ή τελικά δεν θέλει  την ειρήνη, αφού και αυτός , τα ίδια  κάνει. Άρχισε με τον εμπορικό πόλεμο με όλες τις χώρες, μετέχοντας ή ανεχόμενος  πολεμικές συρράξεις και απειλές καταλήψεων άλλων χωρών, που θεωρεί δικές του. Με την πολιτική του επαναφέρει  τον αναθεωρητισμό, αποφεύγοντας  να πει έστω μια λέξη για την εισβολή και κατοχή,  για μισό αιώνα της Κύπρου, κράτους μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

‘Ύστερα από όλα αυτά, παύω, τουλάχιστον προσωρινά, να ασχολούμαι  με  συναισθήματα και ευγενή αισθήματα, που αποτελούν πια  είδος σε ανεπάρκεια και τη γλώσσα μας, που όλοι οι  πολιτικοί της εποχής που την άλλαξαν, την υπερασπίστηκαν σε άπταιστη καθαρεύουσα, την οποία συγχρόνως καταργούσαν, επιβάλλοντας τη ‘’μαλλιαρή ή δημοτικιά’’ όπως την έλεγαν τότε. Αυτό έγινε για μεν την  αντιπολίτευση συνειδητά, γιατί θεωρούσαν την καθαρεύουσα, γλώσσα της ελίτ και την απέφευγαν αλλά και οι κυβερνώντες για να φανούν δημοκρατικότεροι των άλλων, αφού άλλωστε  η κατάργηση της καθαρεύουσας αποτελούσε  ευκολότερη επιλογή από τη μόρφωση του λαού.

Ζούμε σε μια χώρα που επικρατεί και ευδοκιμεί, το ψεύδος, ο λαϊκισμός και η συκοφαντία. Οι περισσότεροι Κομματικοί εκπρόσωποι, πήραν τη θέση Εισαγγελέα,  αλλά μόνο για τους άλλους και ψεύδονται λέγοντας ότι  θέλουν την απονομή δικαιοσύνης για τα Τέμπη.Ξέρουν καλά ότι σε κάθε ευνομούμενη χώρα, τον χαρακτηρισμό των αδικημάτων και τις ποινές, καταλογίζει και επιβάλλει η Δικαιοσύνη. Αλλά αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν ας δούνε τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και το γεγονός οτι βρίσκονται πίσω από τους ποικιλόχρωμους λαϊκιστές. Αντώνης

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ή ΔΙΑΒΑΣΜΑ;

 

                ΑΝΑΓΝΩΣΗ  ή ΔΙΑΒΑΣΜΑ;

 

 

Οι δυο λέξεις του τίτλου μου, είναι σαφώς συνώνυμες  αλλά ίσως  εμπεριέχουν και  διαφορές. Οι ειδικοί τις ταυτίζουν νοηματικά απόλυτα, αλλά εγώ, που τις βλέπω στην πράξη, – έστω και εμπειρικά – πολύ συχνά κάνω επιλογή ανάμεσά τους. Αυτό δεν το κάνω μόνο στη διατύπωση των δικών μου κειμένων, αλλά και όταν μελετώ κείμενα τρίτων. Ανάλογα με την αξιολόγησή τους, τα περιεργάζομαι τυπικά ή τα αναγιγνώσκω για να τα κάνω κτήμα μου παντοτινό. Εκεί αποδίδω και το γεγονός ότι, άσχετα με τις συνθήκες της εποχής, έχω συγκρατήσει τις γνώσεις που επιθυμούσα, από τα πολύ μακρινά σχολικά μου χρόνια.

Έτσι λοιπόν, τόσο στα δικά μου όσο και στα κείμενα τρίτων, κάνω την επιλογή ανάμεσα στις δυο λέξεις και τη σημασία που εγώ, ίσως και αυθαίρετα,  αποδίδω στην κάθε μια. Κάθε φορά που κάτι με ενδιαφέρει, κάνω καλή  ανάγνωση, ενώ  για τα αδιάφορα, μου  αρκεί ένα τυπικό διάβασμα, για να κρατήσω τις εντυπώσεις της στιγμής. Δεν έχω τις γνώσεις να αναλύσω το θέμα επιστημονικά, γιατί αυτό αποτελεί έργο των ειδικών και ζητώ ταπεινά συγγνώμη ‘’που μπλέκομαι’’ στο έργο τους. Σημειώνω μόνο την   πρακτική διαφορά που εμπειρικά διακρίνω στην προέλευση και την εφαρμογή τους. Η όποια μου γλωσσολογική προσέγγιση, γίνεται μόνο με όσα έμαθα, τη δεκαετία του σαράντα   σε  επαρχιακό ΣΧΟΛΕΙΟ,  μέσα στις αντιξοότητες της κατοχής, της πείνας και  του εμφυλίου.

Εκτιμώ  ότι το διάβασμα έχει τις ρίζες του στα ρήματα διαβαίνω  και διαβιβάζω. Δηλαδή διαβάζω ένα κείμενο σε κοινό ακροατήριο και ο καθένας το κατανοεί με  τη δική του λογική και συγκρατεί, όσα μπορεί και επιθυμεί. Επίσης συχνά λέμε ο παππάς διαβάζει το Ευαγγέλιο ή ‘’πήγαινε σ’ έναν   παππά να  σε διαβάσει’’. Λέμε επίσης ότι οι γονείς διαβάζουν τα παιδιά τους, δηλαδή τους διαβάζουν τα μαθήματα,  για να τα βοηθήσουν, πολύ συχνά όμως είναι άδικος ο κόπος τους!!!. Στο σχολείο, το πρώτο που μαθαίνουμε είναι γραφή και ανάγνωση και όχι διάβασμα.  Συνεπώς, τη λέξη διάβασμα τη συσχετίζω  με την αντίστοιχη σύγχρονη ‘’σάρωση’’ του υπολογιστή,  που αποτελεί μέσο μεταφοράς, εικόνων και κειμένων.

Η λέξη  ανάγνωση όμως, που προέρχεται σαφώς από το ρήμα ανα-γιγνώσκω, με την  πρόθεση ανά να  σηματοδοτεί την επανάληψη, όσες φορές και αν χρειασθεί, ώστε , αφού γίνει πλήρως κατανοητό το κείμενο και το πνεύμα του συγγραφέα, να απομνημονευθεί ορθά και οριστικά. Το  πρώτο βιβλίο μας στο Δημοτικό σχολείο λεγόταν  αναγνωστικό και όχι διαβαστάρι η διαβαστικό. Ο Πλάτων έλεγε, ‘’επανάληψη  μήτηρ μαθήσεως’’, δικαιώνοντας απόλυτα την επιτατική σημασία του ‘’ανά’’, που υποδηλώνει όχι μόνο την επανάληψη αλλά  ίσως και την αναβάθμιση.   Ετυμολογία, πρακτικά  σημαίνει την πλήρη  κατανόηση ενός γραπτού κειμένου, μέσα από την αναγνώριση των συμβόλων του και τον τρόπο ερμηνείας ενός μηνύματος με πολλές σημασίες.

Διαβάζοντας ένα κείμενο, το μεταφέρουμε συνοπτικά στον εγκέφαλό μας και συγκρατούμε μια εικόνα του. Για να το κατανοήσουμε  και να αποτυπωθεί πλήρως στη μνήμη μας, απαιτείται  η επεξεργασία και ανάλυση του εγκεφάλου, που σημαίνει επανάληψη με συμμετοχή του οργάνου της γνώσης [του μυαλού],  δηλαδή ανά-γνωση!!! Κάθε   συγγραφέας επιλέγει με προσοχή τις λέξεις που χρησιμοποιεί, ώστε να αποδώσει πλήρως τα νοήματα που επιθυμεί αλλά και το ‘’πνεύμα’’ του.

Προσωπικά δεν αισθάνομαι ούτε είμαι συγγραφέας -όπως τόχω πολλάκις ξαναπεί –  είμαι απλά ένας καταγραφέας των γεγονότων που βίωσα στη διάρκεια της πολύπαθης μακρόχρονης  ζωής μου αλλά και των γνώσεων και εμπειριών, που απλόχερα μου ‘’χάρισε’’ η ζωή. Ασχολούμαι κυρίως με τον σχολιασμό  της επικαιρότητας, με πρώτιστο σκοπό  να ‘’σκοτώνω’’ τις ελεύθερες ώρες μου.  Η ιδιαίτερη όμως αγάπη μου για τη γλώσσα, με βάζει στον πειρασμό να επιλέγω λέξεις και εκφράσεις λόγιες και ενίοτε δύσκολες, ώστε  αυτές να ‘’διασωθούν’’ αλλά και  να προβληματίσω τους  αναγνώστες μου, αλλά  και τον εαυτό μου στην αναζήτησή τους. Παίζω ένα παιχνίδι έντιμο,  ενίοτε εν ου παικτοίς, που δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά μια προσπάθεια προβληματισμού και σκέψης γενικότερης, για όσους  μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τα πονήματά μου.. Αντώνης

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

 

                  ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ 

                 

Η αγάπη αποτελεί το πρώτιστο ανθρώπινο συναίσθημα και πρέπει να δίνεται απλόχερα,  χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Αρκεί μόνο το να αγαπάς, αν όμως βρεις και ανταπόκριση, αυτό σε ταξιδεύει στους επτά ουρανούς και στην αληθινή ευτυχία και εγώ αισθάνομαι ότι ανέβηκα αρκετά ψηλά!!!

Αρχές του Μάη, μήνα της αγάπης και του έρωτα και  προπομπό της Άνοιξης, θα κάνω μια προσπάθεια να ξεφύγω   από την μεταλλαγμένη  πολιτική που βιώνουμε , με άγνωστες  προοπτικές  και εξελίξεις για το μέλλον. Θα καταπιαστώ με έναν ποιητή  των σχολικών μου χρόνων, τον Ιωάννη Πολέμη. Πρόκειται για τον ποιητή που κυρίως ασχολήθηκε  με την σημαία την  πατρίδα και ό,τι άλλο εθνικό, αλλά παράλληλα, θέλησε να υμνήσει  και  την αγάπη, έστω και μονόπλευρη , αλλά και τον τρόπο που στα χρόνια του την αντιμετώπιζαν, όσοι  έχαναν το παιχνίδι, με την ελπίδα ότι μπορεί και να την ξαναβρούν και κάποιοι ίσως τη βρήκαν. Το ποίημα είχε τίτλο [το νερωμένο κρασί] ή ο κάπελας, και με κάποιες μικροδιασκευές, για τις ανάγκες της μουσικής ή και για προσωπικούς λόγους,  αποτέλεσε τη σημαντικότερη λυρική ‘’νυκτωδία’’ , μιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Το έχω τραγουδήσει αμέτρητες φορές σόλο αλλά και ντουέτο με τον φίλο και συνάδελφο τον Στέλιο, αλλά και στις Βρυξέλλες , με τον αείμνηστο πια φίλο μου Αλέκο και όχι μόνο και συγκινήσαμε μελωδικά ακόμα και τους ντόπιους που δεν κατανοούσαν τον στίχο, άλλα τους σαγήνευε η μελωδία και το συναίσθημα. Αυτό και άλλα πολλά, που έζησα για 12 χρόνια στις Βρυξέλλες, με έπεισαν ότι αυτό το διάστημα έζησα δέκα ζωές και χωρίς να παραβιάσω οποιονδήποτε κοινωνικό και ηθικό κανόνα, αισθάνομαι απόλυτα πλήρης. Στο τέλος του παρόντος, παραθέτω μια διασκευή του που  άκουσα πρώτη φορά το 1959 ή 1960, στο καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο, από τον μεγάλο βαθύφωνο της Μετροπόλιταν Όπερας της Νέας Υόρκης, Νίκο Μοσχονά. Ήταν ο γκεστ σταρ στον Πανελλήνιο χορωδιακό διαγωνισμό, για τον οποίο κυρίως παραβρέθηκα, μαζί με την αείμνηστη σύζυγο μου. Όσον αφορά τον διαγωνισμό,   την παράσταση έκλεψε μια παρέα ηλικιωμένων Κερκυραίων χορωδών, που πρώτευσε με διαφορά.

Η φωνή του Νίκου Μοσχονά, το μέλος αλλά κυρίως οι στίχοι του τραγουδιού, έκαναν τη νύχτα μαγική και μένα έκτοτε παθιασμένο και πιστεύω πειστικό εκτελεστή του τραγουδιού. Στο γεγονός συντέλεσε και η απώλεια της συντρόφου μου, λίγα χρόνια αργότερα ,πριν πάω στις Βρυξέλλες μόνος με τα δυο παιδιά μου και αισθανόμουν ότι το άσμα και οι στίχοι του είχαν γραφεί  ειδικά   για μένα.

Για να το φέρω στα μέτρα μου, πήρα την απόφαση και άλλαξα και εγώ δυο λέξεις, την τελευταία  του πρώτου στίχου, λέγοντας ‘’χαρά του αντί του γνήσιου  παιδιά του’’ και στην τρίτη σειρά χρησιμοποίησα [για ακριβολογία] τη λέξη    ολονυκτίς, αντί του ολημερίς,  γιατί την ημέρα προσπαθούσα και ελπίζω ότι υπήρξα  συνεπής στην εργασία μου και τη φροντίδα των παιδιών μου .

Τη νύχτα όμως φρόντιζα με τον τρόπο μου  να ‘’γεμίζω τις μπαταρίες μου’’ και να πνίγω μες’ στο κρασί τον καημό της πρόσφατης απώλειας της συντρόφου μου . Το μυστικό μου το κράτησα τόσα χρόνια μόνο για μένα και είμαι βέβαιος ότι δεν το κατάλαβε  σχεδόν κανείς. Το  διέβλεψε μόνο μια γυναίκα που από την πρώτη μας τυχαία συνάντηση μου ζήτησε[ με σημείωμα που έβαλε στην τσέπη μου] την άδεια να με βοηθήσει να απαλλαγώ από τη μελαγχολία μου. Άργησα να ανταποκριθώ, αλλά τελικά δέχθηκα την πρότασή της γιατί το είχα ανάγκη και έκτοτε είμαστε μαζί πάνω από δέκα χρόνια που έμεινα στο Βέλγιο, και την ευγνωμονώ. Η συνέχεια, που γνωρίζουν ελάχιστοι στενοί μου φίλοι , επηρεάστηκε από τη συγκυρία και κάποιες λαθεμένες εκτιμήσεις μου, αλλά αυτό ανήκει μόνο σε μας τους δυο. Ίσως τώρα με διευκολύνει και η ηλικία μου, αφού τα περιθώρια  να τα  κρατήσω όλα  μέσα μου, έχουν στενέψει ασφυκτικά, να  ομολογήσω μόνο  αυτά , που αφορούν αποκλειστικά και μόνο εμένα. Στους στίχους που ακολουθούν, οι  επίμαχες δυο λέξεις  είναι εντός εισαγωγικών:

              ΤΟ  ΝΕΡΩΜΕΝΟ  ΚΡΑΣΙ

1.   [Παράφραση ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη]

 

Ό,τι κι αν είχε τόχασε, γυναίκα,  βιός, [χαρά] του,

και δεν τ’ απόμεινε καμιά ελπίδα στην καρδιά του.

Μες΄στην ταβέρνα [ολονυκτίς]  πίνει μα κ’ όλο κλαίει,

ζητά του κάκου λησμονιά, μες στο κρασί και λέει.

Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,

γιατί νερώνεις το κρασί, πίνω και δεν μεθώ;

Δεν ήρθα δω για γλέντι εγώ, ούτε για πανηγύρι,

ήρθα στο κέφι του γλεντιού να παρηγορηθώ.

Κι ο κάπελας  γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,

Με θλιβερό χαμόγελο στα λόγια του απαντά:

Τι φταίω γω αν τα δάκρυα π’ απελπισμένος χύνεις

πέφτουνε στο ποτήρι σου , σταλαματιές θολές

και σου νερώνουν το κρασί κι’ αδύνατο το πίνεις,

τι φταίω εγώ κι΄αν δε μεθάς, τι φταίω γω  κι’ αν κλαίς.

Αντώνης