ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΣΤΗΝ ΑΤΑΛΑΝΤΗ - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ''ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ''

   ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΣΤΗ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΜΟΥ [1993]
        [Μία μικρή - πικρή περίληψη των σκέψεών μου]


  Για πολλούς και διάφορους λόγους  αλλά  κυρίως για να βρεθώ κοντά στο πρώτο μου εγγονάκι, που είχα στερηθεί επί μακρόν, εγκαταστάθηκα  μόνιμα στη γενέτειρά μου Αταλάντη, την οποία η  μακρόχρονη απουσία και η εξ αυτής νοσταλγία μου, είχε αφάνταστα ωραιοποιήσει στη φαντασία μου. Η πραγματικότητα όμως που αντιμετώπισα ήταν εντελώς διαφορετική και με απογοήτευσε, παρά τα όσα κίνητρα είχα  για την παραμονή μου και την προσπάθεια που κατέβαλα για να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες.

       Στην  αρχή και  ύστερα από επίμονη προσπάθεια κάποιων φίλων, με  ανέδειξαν ομόφωνα  πρόεδρο του επανιδρυθέντος μουσικού χορωδιακού Συλλόγου της πόλης ‘’ΑΡΜΟΝΊΑ’’, με παρουσίες σε φεστιβάλ και άλλες  μουσικές  εκδηλώσεις και με προσωπική μου επανασυμμετοχή  στη χορωδία, ως τενόρου .

      Στη διάρκεια της ενασχόλησής μου με τη χορωδία και τις αναγκαίες μετακινήσεις , για συμμετοχή σε διάφορα φεστιβάλ ανά τη Χώρα, διαπίστωσα ότι, πολλοί από τους ενδιαφερόμενους να  μετάσχουν σ’ αυτή, απέβλεπαν κυρίως στις εκδρομές. Πολλές φορές αποτελούσε κύριο θέμα της μετακίνησης, ο χώρος της στάσης για το γνωστό  ‘’ φαγοπότι’’.

      Σαν παλιός χορωδός που έζησε στα νεανικά του χρόνια τους πιονιέρους του είδους , με δασκάλους σαν τον ‘’Αινιάν‘’, που αργότερα δημιούργησε την περίφημη παιδική χορωδία της Λαμίας και με ακούσματα   που ευφραίνουν όχι μόνο τα αφτιά αλλά  και την καρδιά, δεν είμαι πια αισιόδοξος για το μέλλον της σημαντικής αυτής μελωδικής παράδοσης της πόλης. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος  , αφού στις παρέες δεν ακούγεται πια το πολυφωνικό τραγούδι, και  τη θέση του πήρε ο ρυθμός του συρμού , με το μονότονο   μοτίβο της εποχής. 

      Επανέρχομαι όμως και πάλι στη γενικότερη κοινωνική και πολιτιστική κατάσταση της πόλης. Τελικά δεν κατάφερα να εγκλιματιστώ , ίσως γιατί  είχα  ξεχάσει τον τρόπο σκέψης των συμπατριωτών μου και τις προτεραιότητες που αυτοί  έθεταν σαν κορυφαίες. Απογοητεύθηκα όμως κυρίως με τη διαπίστωση ότι αντί προόδου και εξέλιξης που περίμενα να βρω ύστερα από  κάποιες δεκαετίες  απουσίας, κυριαρχούσε μια στασιμότητα έργων και ιδεών και ιδιαίτερα ένας φανατικός αρνητισμός σε κάθε τι διαφορετικό. Δεν είναι ανεπίδεκτοι μάθησης, αλλά πεισματικά γαντζωμένοι σε κάποια ‘’κεκτημένα’’ και ‘’βολέματα’’ που δεν είναι διατεθειμένοι να τα ρισκάρουν. Υποψιάζομαι ότι ζώντας μόνιμα αυτή την πραγματικότητα, έχουν ταυτισθεί και αποδεχθεί και τα αποτελέσματά της. 
   

      Ύστερα από την πρώτη μου αυτή εμπειρία, έπαθα πολιτιστικό σοκ και εγκατέλειψα  κάθε προσπάθεια  ακόμα και διατύπωσης  αντίθετης άποψης. Στράφηκα λοιπόν στη βαρκούλα μου και στο ψάρεμα στον Ευβοϊκό, με λαμπρά κατά καιρούς αποτελέσματα, και στην περιορισμένη συμμετοχή μου  στη συντροφιά ολίγων φίλων για ένα κρασάκι κι ένα μεζέ. Στο  μεταξύ φοβούμαι ότι με την πάροδο του χρόνου , ενδέχεται να εξοικειωθώ και εγώ με τη ζώσα πραγματικότητα και  να μην ενοχλούμαι πια , όπως και οι άλλοι  συμπατριώτες μου, με όσα τώρα με κάνουν να αγανακτώ. Εδώ ομολογώ ότι νικήθηκα κατά κράτος και με τρομάζει η σκέψη για το ενδεχόμενο να γίνω κι εγώ  μελλοντικά ένας  ‘’καλοπερασάκιας’’, που θα νοιάζεται μόνο για  το προσωπικό του βόλεμα και τον περιορισμό των ενδιαφερόντων του στα συμφέροντα του στενού του οικογενειακού ή  κοινωνικού περίγυρου.

       Πρέπει  κάποτε να απαγκιστρωθούμε όλοι από τον φιλοτομαρισμό μας και να δούμε και αυτά που  ενδιαφέρουν το σύνολο.     Αν κάποιος διατυπώσει  θέσεις και ιδέες που δεν  βρίσκουν  ‘’ευήκοα  ώτα‘’ για να πιάσουν τόπο, κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί ξενομανής και υπερφίαλος και να του αποδοθούν διάφορες προσωπικές σκοπιμότητες. Για   ν’αποφύγω λοιπόν και εγώ μια τέτοια εμπλοκή, αφού ανάλογους υπαινιγμούς έχω ήδη ακούσει , θα σταματήσω εδώ την καταγραφή των σκέψεών  μου, αποφεύγοντας έτσι και τον πειρασμό να ‘’θίξω τα κακώς  κείμενα‘’.

      Την εργασία μου αυτή θέτω σε  ελεύθερη ανάγνωση του οποιουδήποτε , με μοναδική προϋπόθεση την προηγούμενη ενημέρωση  σε περίπτωση χρήσης μέρους ή του συνόλου των  στοιχείων του παρόντος.

Σεπτέμβριος 2009                                                                     Α ν τ ώ ν η ς                                         

Η τελευταία μου διαφυγή και για όσο ακόμα η ηλικία μου το επιτρέπει.
[ειδικότης μου τα ''γοφάρια'' ]