ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Τα ελληνόπουλα της παιδικής  μου εποχής,  στις μικροαστικές και αστικές οικογένειες, αφού δεν υπήρχαν άλλες δυνατότητες και  προσλαμβάνουσες παραστάσεις, μεγάλωσαν με το  κλασικό παραμύθι. Όλα αυτά τα παραμύθια είχαν διδακτικό και  ‘’ενημερωτικό’’ σκοπό, τα βασικά τους όμως στοιχεία ήταν κυρίως η σύγκριση του καλού και του κακού, ένας όμορφος αλλά άγνωστος στα παιδιά ‘’ φανταστικός κόσμος με βασιλιάδες και πρίγκιπες’’ αλλά  και αρκετά τρομερά στοιχεία που εξουσίαζαν τη φύση. Ο κακός δράκος που δεν άφηνε το νερό να φθάσει  στους ανθρώπους, ο κακός λύκος που δεν άφηνε στην ησυχία τους τα καλά κατσικάκια και πολλά ‘’δαιμονικά στοιχειά’’ της φύσης. Σε όλα αυτά – τα κακά – στοιχεία αποδίδονταν κυρίως υπερφυσικές δυνάμεις τις οποίες  ηρωικά μόνο πρόσωπα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν, με επιβράβευση το γάμο με την κόρη του Βασιλιά [οι βασιλιάδες τότε θεωρούνταν καλά πρόσωπα] και  αυτή η  ‘’επιβράβευση’’ ή αντάλλαγμα διατηρούσε πάντα και την ηθική του υπόσταση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις ‘’απειλές’’ της μητέρας μου σε κάθε μου άρνηση, ότι θα με ‘’φάει ο μαμούτας’’. Ο μαμούτας δεν με έφαγε βέβαια διότι προσπαθούσα να είμαι καλό παιδί και να μην του δώσω αυτή την ευκαιρία και  ίσως –όπως άφηνα να  πλανάται στη  σκέψη μου-  διότι δεν υπήρχε στην πραγματικότητα. Μου έμεινε όμως η απορία  τι είναι αυτός ο μαμούτας, διότι τα υπόλοιπα τρομερά όντα που καραδοκούσαν να με ‘’φάνε’’, μπορούσα να τα φαντασθώ. Τελικά λοιπόν, στα 82 μου ,ευτύχησα  να μάθω και την ετυμολογία του ακατανίκητου αυτού ‘’θεριού’’, που προέρχεται από τα προϊστορικά υπερμεγέθη μαμούθ. Τη γνώση  αυτή αποκόμισα  από τις αθλητικές ειδήσεις που μιλούσαν για το νέο μεταγραφικό απόκτημα του ΠΑΟ, τον Μαμούτε [που προχθές όμως, στα πλέι οφ με τον Πανιώνιο, δεν ‘’έδειξε καν τα δόντια του’’]. Καταλήγω λοιπόν στο οριστικό και διαπιστωμένο πια συμπέρασμα ότι τα ‘’στοιχειά’’ των παιδικών μας παραμυθιών άδικα είχαν ενοχοποιηθεί   τόσο πολύ  και ότι αποτελούσαν πλάσματα της φαντασίας των ανθρώπων της εποχής για την αντιμετώπιση των παιδικών  ‘’αρνήσεων’’ αλλά και παραδειγματισμό για το καλό  και το κακό.

Στη χορεία των σημαντικών παραμυθιών ξεχωρίζει το θαυμάσιο και τόσο επίκαιρο ‘’ παραμύθι χωρίς όνομα’’ της Πηνελόπης Δέλτα και η ομώνυμη  διασκευή του Ιάκωβου Καμπανέλη , τον οποίο  είχα την τιμή και την τύχη να γνωρίσω προσωπικά. Η Πηνελόπη Δέλτα έγραψε το θαυμάσιο αυτό έργο της το 1910 στην Αλεξάνδρεια και διαβάζοντάς το τώρα νομίζεις ότι ‘’ακόμα γράφεται στη σημερινή Ελλάδα’’. Η μόνη διαφορά είναι ότι τα όσα ‘’τρομερά’’ περιγράφονται δεν συμβαίνουν στη φανταστική χώρα των ‘’μοιρολάτρων’’ αλλά στην ίδια μας σημερινή  χώρα των ‘’μοιρολατρών’’. Το αλληγορικό αυτό παραμύθι αναφέρεται και στη Βουλή και σε ‘’αστόχαστους, Παλάβω, Ζήλιο, Πικρόχολη , ακόμα και σε έναν Πρωθυπουργό που εγκαταλείπει τη χώρα, παίρνοντας μαζί του ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο’’. Εδώ, στη δική μας περίπτωση, μπορεί μεν να αναγκασθεί ή και να επιλέξει όπως άλλωστε δικαιούται κάθε ελεύθερος πολίτης ,να φύγει, αλλά χωρίς δεκάρα αφού το δικό μας δημόσιο ταμείο έχει μόνο χρέη και ο ίδιος για κλέφτης τουλάχιστον δεν είναι.

Αφού λοιπόν τελειώσαμε με τα παραμύθια του παρελθόντος, ας έλθουμε και στο δικό μας σύγχρονο παραμύθι, που δεν έχει τέλος και δεν έχει διότι, νομοτελειακά, συνήθως τελειώνει μόνο ό,τι έχει αρχή. Οι άνθρωποι που θέλουν να μας δείξουν ότι μας κυβερνούν, είναι μεν ικανοί για σχολικές καταλήψεις και ανάλογες ‘’επαναστατικές ασκήσεις’’ αλλά δεν πείθουν κανένα ότι έχουν και τις απαιτούμενες ικανότητες ούτε καν την -οποιαδήποτε- ιδεολογία για να κυβερνήσουν το σκάφος που λέγεται Ελλάδα, αφού διακατέχονται μόνο από ιδεοληψία και πλήρη διεθνή απειρία. Ανάλογες περιγραφές κάνουν και όσοι , τέως σύντροφοί τους, πρόλαβαν να εγκαταλείψουν το πλοίο ή τους έριξαν οι ίδιοι στη θάλασσα – όπως γίνεται με το έρμα σε περίπτωση που κινδυνεύει το σκάφος. Άρχισαν λοιπόν  να αλληλοκατηγορούνται και να αποκαλύπτουν τις αρχικές ‘’μύχιες’’ σκέψεις και αποφάσεις τους για το GREXIT. ‘Όταν όμως τους ‘’έπεισαν’’ κυρίως οι Αμερικανοί φίλοι και ‘’προστάτες’’ τους -μόνο για όσο τους χρειάζονται-  πού θα οδηγούσαν τη χώρα και τι ενδεχομένως περίμενε και τους ίδιους ,’’ανέκρουσαν πρύμνα’’  και τα έδωσαν όλα. Εδώ λέγεται με πειστικότητα ότι ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε και μάλιστα πολύ έντονα για την απειλή του GREXIT, ήταν ο κ. Δραγασάκης, που ανάγκασε τον κ. Πρωθυπουργό στην αλλαγή πλεύσης και στη συνέχεια στη μετατροπή του μεγάλου ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ένα μέγιστο ΝΑΙ προς τους ξαφνικούς φίλους δανειστές μας. Έτσι σταμάτησε και η κυριαρχούσα μέχρι τότε ‘’πολιτική ορολογία’’ περί γερμανοτσολιάδων, στα τέσσερα και άλλα όμορφα κοσμητικά επίθετα και επιρρήματα, που βέβαια αυτόματα θα  γύριζαν σαν μπούμερανκ, και ως αυτοχαρακτηρισμοί. Λοιπόν δεν υπάρχει πια αντικείμενο περαιτέρω διαπραγματεύσεων  ούτε  πρόσθετος έλεγχος κριτηρίων και έτσι ‘’πισθάγκωνα’’ οδηγείται όλη η χώρα στις τέως κακές ευρωπαϊκές επιλογές που εξωραΐστηκαν υπό τον μανδύα μιας αριστερίστικης ‘’παραλλαγής’’. Θα μου πείτε γιατί δεν το έκαναν αυτό από την αρχή, ώστε να αποφύγουμε το τρίτο μνημόνιο, τα πρόσθετα επίσης δισεκατομμύρια χρέους και την μόνιμη και στο διηνεκές θέση της χώρας μας υπό την επιτήρηση των ‘’αιμοβόρων’’ δανειστών μας; Διότι απλούστατα ‘’μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’- κάτι που σαν δεδηλωμένοι άθεοι αγνοούν και δεν πιστεύουν- και επί πλέον διότι οι ξένοι διαπίστωσαν ότι μπορούσαν να πιέσουν περισσότερο, όχι μόνο για να ψηφισθούν όλα αυτά τα μέτρα αλλά και για να εφαρμοστούν  επί τέλους ,‘’χωρίς να ανοίξει μύτη’’. Φαντάζεται κανείς τη χώρα με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση να εισηγείται απλώς ανάλογες δεσμεύσεις στους ‘’κακούς μας δανειστές; ‘’  Οι κακοί ΄΄κουτόφραγγοι’’, που αποδείχτηκαν πανέξυπνοι, διέγνωσαν το ‘’σύμπλεγμα παλικαρισμού’’, που είναι χαρακτηριστικό της μετριότητας   και ‘’έβαλαν τη μυτούλα’’ τους, ώστε τελικά να γίνει αυτό που ήθελαν και με απόλυτα δικούς τους όρους, αφήνοντας μόνο στους ημετέρους άρχοντες την ‘’ικανοποίηση’’ να ‘’κοκορίζουν’’ και να το παίζουν – με το αζημίωτο - νικητές και τροπαιοφόροι, αφού, οι δανειστές μας, αυτό επιδίωκαν από την αρχή και η πλούσια εμπειρία τους  έχει πείσει   ότι τα ‘’αριστερίστικα’’  και -χωρίς ιδεολογία- κόμματα είναι οι πιο επιδεκτικοί  διεκπεραιωτές δύσκολων μέχρι και απάνθρωπων έργων και αποφάσεων. Το παράδειγμα μεγάλων λατινοαμερικάνικων χωρών το αποδεικνύει περίτρανα. Εδώ επικαλούμαι τα κατόπιν εορτής παθήματα των  φίλων ηγετών Βραζιλίας, Αργεντινής και Βενεζουέλας που οι ημέτεροι ηγέτες μας καλούσαν να μιμηθούμε. Κάποιος φίλος από τους αποδέκτες του παρόντος ίσως γνωρίζει περισσότερα, αφού υπηρέτησε σε μια από αυτές τις χώρες. Όπως λέγει ο τίτλος και δυστυχώς συμβαίνει και στην πραγματικότητα , το παραμύθι μας δεν έχει ακόμα τέλος και φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα  και ίσως  πιο δυσάρεστες ‘’φάσεις’’ , μέχρι να έλθει η      ‘’κάθαρση’’ , κατά την αρχαία ελληνική τραγωδία,  αφού δεν υπάρχει πια ο ‘’από μηχανής θεός’’.

 Αντώνης Ταρνανάς