ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

        [Από την ελληνική μυθολογία μέχρι σήμερα]

Στην Ελληνική μυθολογία είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του  Κρόνου,  που έτρωγε τα παιδιά του και ο τρόπος που η σύζυγός του   κατάφερε να σώσει το γιό τους τον  Δία. Ο Κρόνος, φοβούμενος ότι κάποιο από τα παιδιά του θα τον ‘’ανατρέψει’’ από την εξουσία για να τον διαδεχθεί,  τα έτρωγε  μόλις γεννιόντουσαν.  Η Ρέα, με τη βοήθεια της μητέρας της Γαίας, έκρυψε τον Δία στο Δικταίο Άντρο της Κρήτης, παραδίδοντας στον Κρόνο μια πέτρα μέσα στα σπάργανα την οποία  εκείνος την  κατάπιε.

Βλέπετε λοιπόν ότι, η μάχη για την ‘’απόλυτη’’ εξουσία και την καρέκλα, κατέχει σημαντική θέση ακόμα και στην ελληνική μυθολογία και μάλιστα στις κεφαλές της εξουσίας. Σήμερα όμως, που η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί και η ‘’κοινωνική ηθική’’ αποτελεί  προϋπόθεση, έστω και τυπική ή  προσχηματική, για την εξουδετέρωση εκείνων  που εποφθαλμιούν ή αποτελούν εν δυνάμει κίνδυνο ή εμπόδιο στην ‘’ απρόσκοπτη’’  διακυβέρνηση, υπήρξε και η ανάλογη προσαρμογή στις μεθόδους  αντίδρασης.

Ένας σύγχρονος κομματικός οργανισμός, δεν τρώει πια τα πολιτικά του παιδιά, αλλά τα εξουδετερώνει με άλλους τρόπους και κυρίως δια της διαγραφής. Ο ηγέτης δεν λογοδοτεί σε κανένα για όποια προσωπική του επιλογή, αρκεί να ‘’πείσει’’ το αρμόδιο κομματικό όργανο – που είναι πάντα της απόλυτης επιλογής του- να προβεί στη διαγραφή όλων εκείνων, που τολμούν να πάνε κόντρα στην εξουσία του .

 Η πολιτική  ‘’κονίστρα’’ των τελευταίων πολλών ετών, βρίθει ανάλογων παραδειγμάτων, με κυρίαρχο εκείνο  του παρελθόντος  έτους που διεγράφη πλέον του 40%  των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος και μάλιστα εκείνων που αντιπροσώπευσαν την βασική του ιδεολογία.  Θεωρώ υποτιμητικό ,για τη νοημοσύνη ενός κοινού θνητού, να επαναλάβω τον έμμεσο τρόπο παραγκωνισμού και τις δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν για την απομάκρυνσή τους, αφού ουσιαστικά η άποψη των διαγραφέντων αποτελούσε και ίσως – κρυφίως- εξακολουθεί να αποτελεί την κυρίαρχη κομματική γραμμή. Είναι ίσως η μοναδική περίπτωση ομαδικής διαγραφής   από ένα αριστερό  κόμμα, που διακηρύσσει μονίμως ότι το μέσο αυτό  δεν ανήκει στη μεθοδολογία του  και μάλιστα , αυτή τη φορά,  χωρίς τη συνήθη κατηγορία του οπορτουνισμού, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση, οπορτουνιστές, δηλαδή ευκαιριακοί, αποδείχτηκαν οι διαγραφείς – που προτίμησαν τη σημαία ευκαιρίας - και όχι οι διαγραμμένοι, που παρέμειναν σταθεροί  στη μονολιθική  τους κομματική εμμονή.

Ένα σταθερό  δομικό  στοιχείο , όχι μόνο των δύο προαναφερθεισών κομματικών συνιστωσών αλλά  και του ευρύτερου ‘’ριζοσπαστικού’’ σοσιαλισμού, τύπου Μαδούρο, Μοράλες, Ρούσο και των ζηλωτών τους, είναι η με κάθε τρόπο κατάληψη και νομή  της εξουσίας και η προσκόλληση σε αυτήν, κατά τα γνωστά και δοκιμασμένα μαρξιστικά πρότυπα. Για την επίτευξη των σκοπών τους κάνουν χρήση του λαϊκισμού και της δήθεν επαναστατικής μεθοδολογίας, που αρχίζει και τελειώνει στην εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας και της πενίας των λαϊκών στρωμάτων.

Χωρίς δυστυχία και κακουχίες δεν μπορούν να επικρατήσουν ανάλογα συστήματα και γι’ αυτό, όπου δεν υπάρχει η ανάλογη δυσαρέσκεια την ‘’προκαλούν’’ οι ίδιοι, για να κρατήσουν τις λαϊκές μάζες  σε εγρήγορση [ πρώτη τους ενέργεια πάντα είναι η καθιέρωση των συσσιτίων ή της σοσιαλιστικής κάρτας όπως την αποκαλούν]. Δεν τους βολεύει η βελτίωση των όρων διαβίωσης διότι, τότε τι θα έχουν να υποσχεθούν; Αυτό το συνεχές κέντρισμα από τη σχολική ακόμα ηλικία, για την κοινωνία της ‘’πλουτοκρατίας’’ που δήθεν πολεμούν – ενώ τη αγκαλιάζουν -  δημιουργεί τις στρατιές των φανταστικών εχθρών , που προτίθενται ή θέλουν να εξαλείψουν,  για να βγάλουν το λαό από τη μιζέρια του. Στην πράξη επιδιώκουν ακριβώς το αντίθετο, να αυξήσουν δηλαδή τους φτωχούς και καταπιεσμένους – άντε και κάποιους ευκαιριακούς που  οραματίζονται να γίνουν  τα νέα τζάκια – που αποτελούν το μοναδικό τους στρατό- και να βρουν έδαφος , πρόσφορο  για τις  ιδεοληψίες τους, που θα καταστούν  και τα μοναδικά μελλοντικά τους στηρίγματα.

Η  μεθοδολογία  του – φανερού ή καμουφλαρισμένου – ριζοσπαστικού μαρξισμού, έχοντας να αντιπαλέψει και τις παταγώδεις αποτυχίες του συστήματος στις χώρες που εφαρμόστηκε στο παρελθόν, έχει στη  φαρέτρα της πιο  σύγχρονα όπλα, για την επιτυχία της.  Τελευταία κάνει λόγο και για ευρύτερη προοδευτική συνύπαρξη και συνεργασία , ακόμα και με τη Σοσιαλδημοκρατία, την οποίαν μέχρι πρόσφατα αποκήρυσσαν , μετά βδελυγμίας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, όπως  αναφέρει στον ‘’Ηγεμόνα’’ του, ο Μακιαβέλι.

 Κύριο μέσο για την επικράτηση των συστημάτων αυτών είναι η δυστυχία, η κατάργηση της μεσαίας  κοινωνικής τάξης και η αναξιοκρατία, ώστε να βρίσκει ερείσματα και κυρίως  φανατισμένους και ακραίους οπαδούς, που θα βοηθήσουν ή και θα επιβάλουν – αν χρειαστεί – την επιδιωκόμενη νέα τάξη πραγμάτων και τις περισσότερες φορές το επιτυγχάνουν. Το επιτυγχάνουν διότι οι λαοί είναι πάντα εύπιστοι ,απονήρευτοι και ενίοτε καιροσκόποι, αφού μετά τη φτώχεια που έχουν περιέλθει , δεν απομένει πιο κάτω επίπεδο και συνεπώς ενδίδουν  στις  οποιεσδήποτε υποσχέσεις.

Επειδή το πείραμα αυτό με τους δεινοπαθούντες λαούς, ‘’παίζεται’’  σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου και μάλιστα  επί μακρόν, έχει αρχίσει να γίνεται  αντιληπτό από τις λαϊκές μάζες, που δεν βλέπουν φως στο τούνελ των  φρούδων ελπίδων που τους είχαν καλλιεργήσει  και αρχίζει  να διαφαίνεται μια αντιστροφή του κλίματος. Τα παραδείγματα της μεγάλης και πλούσιας Αργεντινής τα είδαμε, εκείνα της , εξ ίσου μεγάλης Βραζιλίας και της πλουσιότατης  Βενεζουέλας, καθημερινά τα ακούμε και τα βλέπουμε και τελευταία φθάσαμε στην απαγωγή και  απάνθρωπη δολοφονία ενός Υφυπουργού στη Βολιβία, την πλουσιότερη χώρα σε αποθέματα λιθίου παγκοσμίως. Στη χώρα αυτή, ο σοσιαλιστής ηγέτης της Evo Morales, για να ‘’δείξει’’ την αριστεροσύνη του διέταξε ‘’ οι δείκτες όλων των δημόσιων ρολογιών να κινούνται αριστερά’’ και δεν παρέλειψε να ζητήσει με δημοψήφισμα να παραταθεί – μετά τη λήξη της παρούσης- για τέταρτη φορά   η προεδρική θητεία του [ακολουθεί σχετικό δημοσίευμα του Κυβερνητικού μας ΑΠΕ και του φίλου σοσιαλιστικού Γαλλικού Πρακτορείου, που αναφέρεται και στα ανάλογα  ‘’σοσιαλιστικά’’  σκάνδαλα].

Ελπίζω και απεύχομαι τα θλιβερά αυτά γεγονότα των συνδικαλιστών της Βολιβίας να οφείλονται  στις απραγματοποίητες ελπίδες που τους υποσχέθηκαν ή σε μεγάλη δόση σοσιαλιστικής προπαγάνδας , που ενίοτε   δημιουργεί υποτροπή και αντίθετα αποτελέσματα. Οι δικοί μας προοδευτικοί εργατοπατέρες έχουν – μέχρι τώρα- περιοριστεί σε κατέβασμα των διακοπτών του ρεύματος και σε ξυλοδαρμούς [ μέχρι  και ξεβρακώματος –βλέπε ΣταμπουλοΚολλάδες], που σήμερα ο τελευταίος οδεύει προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά, για να ενισχύσει την προοδευτική επαγγελία του ηγέτη μας. Ας ελπίσουμε να μη βρεθούν μιμητές των εγκληματιών της Βολιβίας, αν και καλό είναι να αποφεύγουμε πάντα την υπερδοσολογία, που  βλάπτει γενικώς. Άς μπει, επί τέλους,  κάποιο μέτρο στις ριζοσπαστικές μαρξιστικές υπερβολές,  γιατί οι ‘’χαζοί’’ μας τελείωσαν ή μπορεί και να ‘’ξύπνησαν’’ και να γίνουν επικίνδυνοι. Αντώνης Ταρνανάς.

Ακολουθεί το συνημμένο δημοσίευμα του ΑΠΕ και του Γαλλικού Πρακτορείου.