ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Η  διαδικασία της ζωής δεν είναι μια απλή λογική ή μαθηματική πράξη με κανόνες και διεξόδους, αλλά ενίοτε  μια συμπτωματική και άδικη παράθεση γεγονότων που θέλοντας και μη, αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε. Ο καθένας μας μπορεί να προετοιμάζει και να φροντίζει αυτή τη λειτουργία, δεν μπορεί όμως ποτέ να ελέγξει το αποτέλεσμα. Δεν έχει τελικά σημασία τι κάνει ο καθένας για τη ζωή του, αλλά τι θέλουν και αποφασίζουν αστάθμητοι και άλλοι παράγοντες για τον καθένα μας. Αυτή τη διαδικασία την ‘’φορτώνουμε’’ στην  καλή ή κακή τύχη,  το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία για να προστατεύσουμε αυτό το αγαθό και τόσες άλλες προσχηματικές καταστάσεις. Μεγάλη όμως βαρύτητα και σημασία   αποδίδεται συνήθως στο δυναμικό’’ του χαρακτήρα του καθενός, που στην πράξη πιστέψτε με δεν μετράει καθόλου. Το τελευταίο αποτελεί  μια υποκριτική ψευδαίσθηση, κάτι σαν τον ‘’από μηχανής Θεό’’ των αρχαίων τραγωδιών.

Η ζωή του καθενός μας είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη ζωή πολλών άλλων που μας περιβάλλουν και οι οποίοι είτε δεν μπορούν είτε – το χειρότερο- ετσιθελικά αρνούνται να συμβάλλουν, στον έλεγχο των αρνητικών επιπτώσεων στη δική τους αλλά  και στη ζωή των άλλων. Αυτό, στην παιδική ηλικία λέγεται αρνητισμός και έχει τις εξηγήσεις του και συνεπώς τη ‘’θεραπεία’’ του. Σε μεγαλύτερες όμως ηλικίες τα αίτια είναι απροσδιόριστα και πολλές φορές ανεξήγητα και αποδίδονται συνήθως στο γινάτι, σε μια αντιπαλότητα και καταληκτικά στο μίσος ή και την εκδίκηση. Εκεί δεν υπάρχει δυστυχώς λύση ούτε καν συμπτωματική βοήθεια, αφού δύσκολα ανατρέπεται μια προειλημμένη απόφαση που έχει ‘’εγκαθιδρυθεί’ εκατέρωθεν και  δεν αφήνει  περιθώρια διόρθωσης της κατάστασης. Το πείσμα και το γινάτι, όταν γίνουν μίσος, δεν ‘’ικανοποιούνται’’ παρά μόνο με εκδίκηση, που στην πραγματικότητα αποτελεί τη χειρότερη λύση. Στην περίπτωση αυτή όχι μόνο ο από μηχανής  αλλά  και ο Πανάγαθος Θεός, ‘’σηκώνει ψηλά τα χέρια’’, βλέποντας την επικρατούσα φυσική και πνευματική τύφλωση. Τελειώνοντας διατηρώ μια αμυδρή ελπίδα που προκύπτει από την  Θεία παραβολή, ότι και ο τυφλός  ανέβλεψε, διότι το ήθελε και ο ίδιος. Να σημειώσω εδώ ότι η πνευματική τύφλωση είναι χειρότερη της φυσικής και απαιτεί κουράγιο και αποφασιστικότητα. Εγώ, που δεν είμαι Θεός και δεν πιστεύω πια στα θαύματα μετά Χριστόν,  επικαλούμαι τις ανθρώπινες εκείνες δυνάμεις που όλοι διαθέτουμε  αλλά –για διάφορους προσχηματικούς λόγους- κρατάμε σε αδράνεια, για να υπερασπισθούμε  τον κακώς εννοούμενο εγωισμό μας. Σε αντίθετη περίπτωση δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι, αφού όλοι είναι εξ ίσου χαμένοι  και μάλιστα στον ίδιο βαθμό. Αντώνης