ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

                             ‘’Αναπολήσεις’’       25.4.2016

Ξύπνησα σήμερα το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, πρώτης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδας, με τη σκέψη να  αναλογιστώ το παρόν  και να ΑΝΑΠΟΛΗΣΩ   το παρελθόν, κρίνοντας και συγκρίνοντας τις διάφορες φάσεις της μακράς και πολυτάραχης αυτής  περιόδου που βίωσα στα 82 μου χρόνια. Εντελώς συμπτωματικά ξαναζώ τα τελευταία 23 χρόνια  στο ίδιο περιβάλλον που έζησα και σαν παιδί, οπότε υπάρχει ‘’μία σταθερά’’ όπως  λέμε στα μαθηματικά, που διευκολύνει τη δίκαιη σύγκριση.

Αρχίζοντας από το ρήμα ‘’αναπολήσω ’’ που δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του, παραθέτω  τις ερμηνείες που δίνουν οι ειδικοί αλλά και την προσωπική μου βιωματική εξήγηση. Για τους ειδικούς λοιπόν σημαίνει θυμάμαι με νοσταλγία ή φέρνω στη μνήμη μου κάποιες στιγμές από το παρελθόν, ενώ η δική μου ερμηνεία εμπεριέχει και το στοιχείο της προσωπικής κρίσης, που σημαίνει ότι ‘’στρέφομαι στο παρελθόν που μου λείπει’’. Εκεί φθάσαμε αγαπητοί αναγνώστες, στον 21^ο αιώνα  της τεχνολογικής εξέλιξης και της παντοειδούς επάρκειας  αγαθών, αναγκαζόμαστε  να γυρίζουμε στο γνωστό  δεινό παρελθόν για να αντλήσουμε ελπίδα. Ελπίδα, όχι πια για μας αλλά για τους  απέλπιδες νέους μας και γι’ αυτούς  που ακολουθούν  και θέλουν να ζήσουν στην όμορφη αυτή χώρα, όπως άλλωστε το δικαιούνται. Θα ξεκινήσω όμως από την αρχή, εννοώ την αρχή των πρώτων παιδικών μου χρόνων, με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την πείνα του 1941 και τον εμφύλιο σπαραγμό που ακολούθησε.

Όλα αυτά το χρόνια [1940-1949], ζήσαμε γεγονότα ίσως χειρότερα από αυτά που βίωσαν και βιώνουν οι χιλιάδες πρόσφυγες που διέρχονται ή ‘’ξεμένουν’’ στην εξίσου χειμαζόμενη πατρίδα μας. Χάσαμε δικούς μας στον πόλεμο, είδαμε δίπλα μας να σκοτώνονται συνάνθρωποί μας, πεινάσαμε, μας έλειψαν ακόμα και τα πιο  βασικά, κάποιοι δεν άντεξαν την πείνα και ‘’γλίτωσαν’’ έτσι  από τη μαρτυρική συνέχεια, αλλά τελικά μείναμε στη χώρα μας και συμβάλαμε  - ο καθένας με τον τρόπο του – και  στη διατήρηση  της κρατικής αυτής  οντότητας της πατρίδας μας. Το ίδιο έγινε και στη συνέχεια με την ακόμα χειρότερη   εμφύλια αδελφοκτόνο αιματοχυσία, που πέραν των άλλων χώρισε τους ανθρώπους μεταξύ τους και έσπειρε παντού το  μίσος, που τα επακόλουθά του κράτησαν για δεκαετίες. 

Τότε βέβαια  ‘’εφευρέθηκε’’ και μια νέα προσχηματική λέξη, η λήθη, που έμελλε να καταστεί μονόπλευρη, αφού παρά τα εκατέρωθεν απάνθρωπα εγκλήματα, η μια πλευρά διατηρεί το δικαίωμα να τα επικαλείται και μάλιστα ως τίτλο τιμής, ενώ οι ανήκοντες στην άλλη - και δεν αναφέρομαι στους πραγματικούς γερμανοτσολιάδες και τα φασιστοειδή της εποχής-  εθεωρούντο μιάσματα της κοινωνίας και έφεραν το στίγμα του ‘’μη δημοκρατικού πολίτη’’. Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει η δημοκρατία με νοσταλγούς των αποτυχημένων  σοβιετικών ολοκληρωτικών καθεστώτων [ τα  έζησα προσωπικά επί 12 χρόνια και έχω παιδί γεννημένο  εκεί ]  που θέλησαν αλλά δεν μπόρεσαν να τα επιβάλουν και στη χώρα μας, ας μη το ψάχνουμε, γιατί θα μας κολλήσουν καμιά καινούργια ρετσινιά. Το θέμα είναι ότι με τον εμφύλιο ολοκληρώθηκε η καταστροφή της πατρίδας μας, αυξήθηκαν οι μαυροφορεμένες μάνες και χήρες και η οικονομική ‘’κατρακύλα’’  ξεπέρασε κάθε προηγούμενο – αν και αυτό το τελευταίο αμφισβητείται σφόδρα επί των ημερών μας. Εκείνο που θυμάμαι και με εντυπωσιάζει, από  αυτή τη διαμάχη της δημοκρατικότητας, έμειναν έξω ή  ξεχάστηκαν  απόλυτα οι παντοειδείς δοσίλογοι – και των δύο πλευρών – και οι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη των συμπολιτών τους και ‘’αγόρασαν για ένα κομμάτι ψωμί’’, περιουσίες που  τις χαίρονται αυτοί ή οι απόγονοί τους και κυρίως τις υπολήψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στην ανάγκη.

 Όλα λοιπόν αυτά τα μαύρα χρόνια της συμφοράς και της ανέχειας, οι άνθρωποι ζούσαν με τον τρόπο τους και κυρίως με όση τους απόμεινε  αγάπη, τη ζωή τους. Τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, αποφάσιζαν τον τρόπο που θα περάσουν καλύτερα και θα βιώσουν το Θείο δράμα της Μεγάλης εβδομάδας, τη χαρά της λαμπρής και κυρίως πως θα εκδηλώσουν την αγάπη τους και στους άλλους συνανθρώπους τους, διότι διατηρούσαν την ελπίδα ότι ‘’το κακό αυτό θα περάσει’’ και ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες και όλα τα δεινά θα ξεχαστούν.

Ακολούθησαν πράγματι οι καλύτερες  ημέρες και η ελληνική κοινωνία  ‘’ξεσάλωσε’’ από ευτυχία και κυρίως ευμάρεια, ώστε ικανοποίησε ακόμα και τα απωθημένα των ημερών της στέρησης, μέχρι που ήλθε η ώρα να πληρώσουμε και τον λογαριασμό για όλα αυτά τα ωραία που προσδοκούσαμε και τελικά κατακτήσαμε, χωρίς όμως να κάνουμε και μια προσπάθεια παραγωγής δικού μας πλούτου. Εδώ λοιπόν, ο λαός μας που άντεξε όλες αυτές τις αντιξοότητες που προανέφερα, δεν άντεξε την ξαφνική ‘’καλοπέραση’’,   ιδιαίτερα όμως το λογαριασμό, που δεν είχε και το ανάλογο εθνικό οικονομικό αντίκρισμα. Παρά τη φαινομενική γαλαντομία μας – με σκοπό  να εντυπωσιάσουμε τους συνδαιτυμόνες μας -  σπεύδουμε και επιμένουμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό, στη συγκεκριμένη αυτή εθνική εξόφληση, κανείς μας δεν έδειξε την παραμικρή  προς τούτο προθυμία και ομαδικά αποποιηθήκαμε ακόμα και την ιδεολογία μας, με μοναδικό σκοπό την αποφυγή του λογαριασμού. Θυμηθήκαμε λοιπόν και καλά κάναμε  αλλά  με καθυστέρηση 70  ετών τα κατοχικά χρέη και ανακαλύψαμε και μια νέα ιδεολογία, αυτή του μνημονιακού και αντιμνημονιακού, χωρίς να ενημερώσουμε για τους λόγους και τα άτομα που μας οδήγησαν στο πρώτο μας μνημόνιο. Πιστέψαμε στη γνωστή θεωρία του ‘’κουτόφραγκου’’ και δεν εξήγησε κανείς στο λαό τι τον περιμένει. Τρέμετε λοιπόν, Μαρξ, Έγκελς και λοιποί φιλόσοφοι των πολιτικών και οικονομικών ιδεολογιών, αφού στην εποχή μας επικράτησαν – κατά πως μας βολεύει- οι νεότερες θεωρίες Τσόμσκι ,Βαρουφάκη και λοιπών ’’συγγενών’’, για να εγκαθιδρυθεί η καινούργια εξουσία της  ‘’δημιουργικής ασάφειας’’ και των νέων τζακιών. 

 Το κακό με τους οπαδούς των καινοφανών και αναπόδεικτων αυτών θεωριών είναι ότι τους θέλγει το κίνητρο νομής της ‘’γλυκιάς’’ εξουσίας αλλά είτε δεν ξέρουν είτε – το χειρότερο- δεν μπορούν  να αντιμετωπίσουν  τις συνέπειες μιας τέτοιας αποκοτιάς, σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινωνία, όπου είναι σαφώς προσδιορισμένος ο στόχος και η δύναμη του καθενός. Δεν μπορείς να κάνεις διεθνείς διαπραγματεύσεις ‘’μόνος’’ ή με την επίκληση κάποιων ‘’αριστερίστικών κομματιδίων’’ της ιβηρικής χερσονήσου. Αναγκάζομαι να θυμίσω ‘’ανωνύμως ‘’ ότι τόσον αυτός που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο όσο και εκείνος που καθιέρωσε τον όρο της δημιουργικής ασάφειας, έγιναν διεθνείς αστέρες και δίδασκαν σε διεθνή  πανεπιστήμια τις θεωρίες τους, που ευτυχώς οι ξένοι θεώρησαν υλικό προς αποφυγήν και δεν τις εφάρμοσαν. Θα διερωτηθούμε λοιπόν, πριν φθάσουμε και στο θέμα  της Μεγάλης Εβδομάδας, και τώρα τι κάνουμε; Οι γαντζωμένοι λοιπόν στην εξουσία που ούτε καν ονειρευόντουσαν , δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω, αφού θα αναγκασθούν να την χάσουν και δεν το θέλουν με τίποτα, αλλά ούτε έχουν τη θέληση και τη  δυνατότητα να πάνε μπροστά,  αφού το ψέμα που έχει ‘’ κοντά ποδάρια ‘’,    έχει πλήρως  αποκαλυφθεί  και σε όλο του το μέγεθος.   

    Εδώ θα επικαλεσθώ μια από τις αμέτρητες  ‘’νεοφανείς’’ λέξεις του  πρώτου διδάξαντα Αντρέα Παπανδρέου, με την πρόθεση της στερητικής λέξης [μη], όπως μη πόλεμος, που είχε πει κάποτε. Έχουμε φθάσει δηλαδή στο σημείο της ‘’μη λύσης’’ και ότι τη μόνη δυνατότητα κατέχει η ‘’ μη κυβερνώσα’’ κυβέρνηση και  τον τρόπο θα αναγκασθεί να τον επιλέξει η ίδια, αρκεί να το κάνει με το μικρότερο δυνατό πρόσθετο κόστος. Εκείνη πήρε αυτές τις αποφάσεις και η ίδια  πρέπει να βγάλει  τη  χώρα από τα αδιέξοδα ή επί το λαϊκότερο ‘’ όπως τάκανε ας τα φάει’’  και ας μας αφήσει να αισθανθούμε , ο καθένας με τον τρόπο και τον πόνο του, τη χαρμολύπη  της εβδομάδας και των δικών μας παθών, διότι τα άλλα πάθη, τα Θεία, το θέλουν ή όχι θα τα συμμερισθούμε πιο έντονα, αφού ξέρουμε καλά ότι η δική τους  ανάσταση ,που πολύ πρόσφατα μας εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός,   δεν πρόκειται να έλθει. 

Δεν βλέπω γύρω μου, ούτε βεβαίως ο ίδιος το αισθάνομαι, αυτό που ήταν διάχυτο σε ανάλογες περιόδους στο παρελθόν [προσπάθεια να προγραμματίσουμε τον καλύτερο τρόπο εορτασμού, που θα πάμε, με ποιους θα ‘’περάσουμε’’ μαζί το Πάσχα και τόσα άλλα που έκαναν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και διαφορετικές αυτές τις ημέρες]. Υπήρχε μια διαρκής εγρήγορση για την προετοιμασία της συμμετοχής σ’ αυτή την οικογενειακή ή φιλική διαδικασία ‘’εορτασμού’’ αυτών των ημερών. Δηλαδή δουλεύαμε για να κάνουμε κάτι, ενώ στις μέρες μας,  μας δουλεύουν απροσχημάτιστα   οι κυβερνώντες. Θα αρκεσθούμε και φέτος στην Ανάσταση του Χριστού , την οποία  διακηρύσσουν ότι δεν πιστεύουν οι ‘’μαρξιστές’’ κυβερνώντες μας, αλλά εμείς οι λοιποί χαρακτηριζόμενοι και ‘’μη προοδευτικοί’’  Έλληνες προσμένουμε και προσδοκούμε με αγάπη. Καλή Ανάσταση . Αντώνης