ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

                                           [προσωπική  εξομολόγηση]

Το σχόλιο που ακολουθεί γράφεται ‘’κατά παραγγελίαν ’’, ‘’καθ’ υπόδειξιν’’ ή επί το ευγενικότερον κατά προτροπήν ενός πολύ καλού φίλου  και όχι για να καταγράψω τα όσα σχετικά με το θέμα γεμίζουν, μέχρι κορεσμού, το ελάχιστο  μυαλό που μούχει μείνει. Μου είπε ο καλός μου φίλος, αντί να ασχολούμαι με πράγματα που με κουράζουν σωματικά και μου δημιουργούν  δικαιολογημένα  για την ηλικία μου προβλήματα, να ασχοληθώ με ένα ταλέντο που πιστεύει ότι με διακρίνει, της καταγραφής και  του σχολιασμού των  περιστατικών και γεγονότων που με ή μας απασχολούν. Έτσι λοιπόν ό,τι ακολουθεί  είναι μεν προσωπική μου σκέψη αλλά γράφεται κατά προτροπήν.

Κάνοντας ένα είδος αυτο-ψυχανάλυσης και απαντώντας σε προσωπικά καθημερινά μου ερωτήματα, σημειώνω δυο βασικά στοιχεία της σχεδόν μοναχικής ζωής ενός συγκεκριμένου υπερήλικα. Τα ‘’προβλήματα’’ που  καθημερινά τον απασχολούν, είναι το φαγητό και ο ύπνος. Ναι , αυτά ακριβώς που όλοι μαθαίνουμε ότι αποτελούν την πρώτιστη βιολογική ανάγκη του ανθρώπου , φθάνουν κάποτε να γίνονται εφιάλτης. Αρχίζοντας από το απλούστερο – το φαγητό-  νομίζω ότι γίνεται μια διαδικασία ρουτίνας, κάτι που γίνεται γιατί ‘’πρέπει’’, γιατί είναι όχι απλώς απαραίτητο αλλά αναγκαίο. Έτσι  μάθαμε και άλλωστε το κατανοούμε αλλά όταν κάτι τόσο αναγκαίο δεν είναι πια μέρος μιας ιδιαίτερης και ευχάριστης διαδικασίας, που κάποτε ικανοποιούσε όλες σχεδόν τις αισθήσεις μας, δεν ευχαριστεί σε σημείο να μη δικαιολογεί ούτε καν την εξυπηρέτηση μιας καθημερινής συνήθειας. Αξίζει τον  κόπο να τρώμε γιατί πρέπει και τι ακριβώς πρέπει και επιτρέπεται και με πια αιτιολογία; Να μεγαλώσουμε ,να γίνουμε δυνατοί, να πάρουμε τις θερμίδες, τις βιταμίνες , τα ιχνοστοιχεία και τόσα άλλα χρήσιμα και απαραίτητα για τον οργανισμό μας συστατικά για να κάνουμε τι; Η αλήθεια είναι ότι – τώρα πια- όλα αυτά γίνονται για να ‘’επιβιώσουμε’’.

Δεν είμαι βέβαιος ότι μπορεί αυτό να αποτελεί αυτοσκοπό για ένα άτομο που  υπήρξε δραστήριο και λειτουργικό στη ζωή του, και του αρμόζει ένα τόσο πεζό επιχείρημα για την επιβίωση. Γίνεται αποδεκτό μάλλον από συνήθεια και γενικότερη παραδοχή  , διότι έτσι κάνουν όλοι και  για να έχουν ‘’ καλά στερνά ‘’. Το τελευταίο δεν το κατάλαβα ποτέ, ίσως διότι πίστευα – μπορεί  και λανθασμένα- ότι όλα τα έμβια όντα στον  πλανήτη μας εκπληρούν κάποιο σκοπό και έχουν τον προορισμό τους. Μπορεί να είναι προορισμός ενός νοήμονος όντος η επιβίωση; Δεν θέλω να συνεχίσω την επιχειρηματολογία μου, διότι κινδυνεύω να παρεξηγηθώ ως έντονα απαισιόδοξος ή ρέπων προς  την αυτοκτονία, που  σαν  χριστιανός απορρίπτω και  θεωρώ δειλία,. Τα στοιχεία αυτά δεν είναι δυνατόν να διακρίνουν έστω και στοιχειωδώς λογικούς ανθρώπους. Μοναδικός μου σκοπός είναι να δικαιολογήσω πως μια τόσο ευχάριστη διαδικασία του παρελθόντος έχει καταστεί πλέον βαρετή και αναιτιολόγητη συνήθεια.

Έρχομαι τώρα λοιπόν στη δεύτερη βιολογική και εξ ίσου καθημερινή ανάγκη των ανθρώπων.

 Εδώ θα αρχίσω με μια προσωπική και απόλυτα ειλικρινή εξομολόγηση. Δεν ζήλεψα ποτέ στη  ζωή μου κανένα και για τίποτα. ‘’ Ζηλεύω ‘’ τώρα τους ανθρώπους που μπορούν να κοιμούνται. Μην νομίσετε ότι το κάνω κακοπροαίρετα ή από μίσος. Είναι μια απλή δικαιολογία στη δική μου αδυναμία να κοιμηθώ. Εύχομαι σε όσους κοιμούνται όταν και όσο μπορούν, να μη χάνουν καμιά ευκαιρία για ύπνο.

Μετά την τελευταία εισαγωγή, θα προσπαθήσω και περιγράψω όσον  γίνεται αναλυτικότερα τον εφιάλτη μου. Μόλις σηκωθώ από το κρεβάτι, ‘’πιασμένος’’ από το ολονύκτιο στριφογύρισμα, προσπαθώ με κάθε τρόπο να ξεμουδιάσω και να καταστώ και πάλι ‘’λειτουργικός’’ σε μια-δυο ώρες. Από την ώρα αυτή λοιπόν αρχίζει το μαρτύριό μου για τον επόμενο ύπνο. Και τι δεν θα έδινα για λίγο ύπνο , έστω και μιας ώρας, αρκεί να είναι ύπνος και όχι σαν το δικό μου εφιάλτη. Προσπαθώ με κάθε τρόπο να στρέψω τη σκέψη μου σε άλλα θέματα αλλά η δεινή πραγματικότητα δεν με αφήνει να παρακάμψω ‘’ό,τι με περιμένει’’. Είναι πολλά χρόνια τώρα που έχω κόψει τις καλές σχέσεις με τον ύπνο. Όσο όμως περνούν τα χρόνια η κατάστασή μου επιδεινώνεται και το χειρότερο είναι ότι δεν αποδέχομαι καμιά ‘’ιατρική’’ βοήθεια στο θέμα. Υποφέρω από ‘’υπνική άπνοια’’ μηχανικής αιτιολογίας – χαλάρωση και πτώση επιγλωττίδας’’ που εμποδίζει την εκπνοή μου σε οποιαδήποτε θέση, πλην της δεξιάς μου πλευράς. Όμως, στο δεξιό μου ώμο  έχω μια τενοντίτιδα, αποτέλεσμα της αθλητικής μου νεανικής δραστηριότητας και σχετική επιδείνωση από περιαρθρίτιδα κλπ. Έτσι λοιπόν φθάνουμε στην πλήρη σχεδόν αδυναμία ύπνου, σε σημείο να το έχει συνηθίσει ο οργανισμός μου  και να μη νυστάζω ούτε στη διάρκεια της ημέρας.

 Παρόλα αυτά, προσπαθώ να απολαύσω τις όποιες χαρές της ζωής μου έχουν απομείνει και ευγνωμονώ το Θεό που με αξιώνει να ‘’επιβιώνω’’, μια κατάσταση που ποτέ δεν είχα συμβιβασθεί. Προσπαθώ ακόμα να ασχολούμαι με το ψάρεμα ή μάλλον με ‘’ένα άνοιγμα στη γαλάζια και φιλόξενη θάλασσα, που θεωρώ την  τελευταία μου ευχάριστη γήινη  ενασχόληση, πέραν της ανθρώπινης επικοινωνίας με τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Αν αυτά και μόνο αποτελούν ‘’τρόπο ζωής’’, παρότι δεν το αποδέχομαι, δεν έχω άλλη επιλογή και συμφωνώ. Με όλα αυτά δεν θέλω να αποκηρύξω τον τρόπο ζωής μου, επισημαίνω απλώς ότι την θεωρώ απλή επιβίωση και την αποδέχομαι συναισθηματικά, αλλά την απορρίπτω ‘’φιλοσοφικά’’. ‘’ Έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις’’ που λέει και το τραγούδι και αρκεί να συμβιβασθούμε μαζί της.

Αν οι πιο πάνω σκέψεις μου σας μελαγχόλησαν, ζητώ συγγνώμη και ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να επανορθώσω προσεχώς, με πιο ευχάριστες σκέψεις, που προφανώς δεν θα με αφορούν προσωπικά. Ζούμε άλλωστε γενικότερα σε μια εποχή, που τα ευχάριστα γεγονότα είναι από ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Για τη δική μας γενιά  όμως, με τόσο οδυνηρές εμπειρίες από το νεανικό μας παρελθόν του μεσοπολέμου, της πείνας και του εμφυλίου, τα σημερινά είναι απλά ‘’πταίσματα’’, χωρίς αυτό να αποτελεί ‘’βάσλαμο’’  για τους ανθρώπους που ζουν τη σημερινή πραγματικότητα. Ας δεχθούμε ότι η ίδια η ζωή από τη φύση της έχει τις δικές της ‘’ιδιοτροπίες’’ και δυσκολίες και ίσως το πέρασμα τόσων δεκαετιών μας έχει κουράσει σε σημείο να την αδικούμε. Πάντα υπερήφανος για το παρελθόν και αισιόδοξος για το παρόν. Αντώνης