ΤΟ ''ΛΑΘΟΣ΄΄ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ

Διαβάζοντας το σημαντικό άρθρο της  Άλκηστης Πρωτοψάλτη, που αναφέρεται στα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας και τα οποία εκμεταλλεύονται αμέτρητοι όσοι ‘’ευκαιριακοί   φελλοί’’ για να  επιπλεύσουν, εις βάρος του υγιούς κοινωνικού συνόλου, θα ήθελα να προσθέσω φωναχτά και τις δικές μου σκέψεις, για να καταλήξω στη βασική μου αντίθεση, με την οποία κυρίως θα ασχοληθώ, αφού τα υπόλοιπα τα επισημαίνει ξεκάθαρα η ίδια.

Λάτρης του αθλητισμού και εγώ, τη θυμάμαι παιδούλα ακόμα και νεοφερμένη στην Αθήνα, να ασχολείται με τον στίβο και κατέφυγα στο Google  για να επιβεβαιώσω κάποια στοιχεία της, που στα 83 μου δεν ήμουν βέβαιος ότι συγκρατούσα σωστά στη μνήμη μου. Αυτή  η επίσκεψη μου στο INTERNET , με έφερε αντιμέτωπο με τα ‘’ βοθρολύματα’’ της  κακόβουλης πρακτικής των νέο-Ελλήνων, οι οποίοι , αντί να ασχοληθούν με την θαυμαστή καλλιτεχνική καριέρα  και το ήθος της, προτίμησαν το ‘’μπανιστήρι’’ στην κρεβατοκάμαρα της . Η Κυρία Πρωτοψάλτη,  ίσως συνειδητά, απέφυγε να κατατάξει στα νέα  ‘’κουσούρια’’ μας και την όζουσα αυτή  πλευρά της κλειδαρότρυπας , που έχει καταστεί  το δημοφιλέστερο ‘’σπορ’’ της μάζας στην οποία αναφέρεται. Με όλα αυτά και την απόλυτα τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία της, προβληματίζεται και δείχνει  διατεθειμένη να ‘’υποκύψει ‘’ στη σκέψη της φυγής.

Ε λοιπόν όχι. Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι να υποχωρήσουμε στις αρρωστημένες σκέψεις που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν τη χώρα μας, με   τις κατονομαζόμενες κακότροπες συνήθειες των όποιων απολίτιστων και αγροίκων συμπατριωτών μας. Δεν θα δεχθούμε την άποψη των βολεμένων και εκείνων που θεωρούν  την κομματική αφισοκόλληση  υπηρεσία προς τη χώρα, αναμένοντας να τους θυμηθούν  ‘’όταν έλθουν εις την εξουσία’’ ή εκείνους που εξαγόρασαν την όποια ‘’προσφορά’’ τους με αξιώματα ,  σε βάρος του έντιμου κοινωνικού συνόλου, που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Στη χώρα αυτή αυτοχαρακτηρίστηκαν αντιστασιακοί και όσοι έτυχε να περάσουν ‘’έξω’’ από το Πολυτεχνείο και διεκδίκησαν  αντίστοιχη  σύνταξη, άτομα που στην κατοχή ήσαν μόλις τριών ετών.

 Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύονται δυστυχώς και τα πολιτικά κόμματα , που ποντάρουν στο αριθμητικό τους  μέγεθος και ευνοούν ή  και προβάλλουν ανάλογες νοσηρές καταστάσεις , διεκδικώντας με τη σειρά τους την εξαργύρωση των ‘’επιταγών’’, δηλαδή  τα ψηφουλάκια τους. Πολύ σωστά αναφέρει η Κυρία Πρωτοψάλτη ότι οι περισσότεροι τα περιμένουν όλα από το κράτος, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι το κράτος είμαστε  όλοι εμείς  και συνεπώς, εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να  ‘’πριμοδοτήσουμε ’’ έμμεσα τους καιροσκόπους που καραδοκούν να επωφεληθούν από τη δική μας αδράνεια και ενδεχόμενη ‘’υποχώρηση’’. Πού βρίσκεται σήμερα η ελληνική παιδεία και ο σύγχρονος πολιτισμός, αφού  οι συμπεριφορές στις οποίες  αναφέρεσθε Κυρία μου , αποτελούν την  απόδειξη  της παντελούς τους έλλειψης και  υποβάθμισης; Αντέξατε να ακούσετε τελευταία τις ‘’επαναλαμβανόμενες ψεύτικες εξαγγελίες για φρούδες ελπίδες και το χειρότερο το λεξιλόγιο κυβερνητικών παραγόντων; Λέγω αν τις αντέξατε διότι σίγουρα τις ακούσατε. Είναι και αυτοί οπαδοί του κρατισμού που στηρίζουν οι μάζες που υπαινίσσεστε και υποκρίνονται ότι ‘’θα εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα που διακηρύσσουν ότι δεν το πιστεύουν’’. Η χώρα – λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, έχει καταστεί τριτοκοσμική και θέμα σατιρικών σχολίων σε βάρος της , ενώ εμείς περί άλλα τυρβάζουμε,  για να μη χάσουμε τη ραστώνη μας.

Το  σύγχρονο ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πια οικονομικό ,ούτε αμιγώς εξαρτώμενο από την πολιτική κατάσταση, που εμφανώς  στερείται κάθε αξιοπιστίας , είναι καθαρά θέμα παιδείας και αξιών, που την τρέχουσα περίοδο τείνουν να γίνουν – ίσως και σκόπιμα -είδος εν ανεπαρκεία. Στην Ελλάδα που ανέδειξε την έννοια και τη σημασία των λέξεων, δεν ομιλείται πια η ελληνική γλώσσα και προβάλλονται  φτηνιάρικες  λύσεις που κολακεύουν τους ‘’αγράμματους’’ και ευκαιριακούς τυχοδιώκτες  και ‘’διεθνιστές’’ της πεντάρας. Καταυτόν τον τρόπο  δημιουργείται  χώρος και προσχήματα  για να παρεισφρήσουν ακραία φαντάσματα του παρελθόντος,  που αιματοκύλησαν την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από το σχολείο, όχι με πειραματισμούς που κάνουμε μέχρι τώρα, αλλά με επιλογή τρόπων και συστημάτων που έχουν δοκιμαστεί σε πολιτισμένες χώρες, επιλέγοντας απλώς εκείνες τις προσαρμογές, που αρμόζουν και απαιτούνται στις δικές μας ιδιαιτερότητες. Μόνο με τη συστηματική οργάνωση  και την καταπολέμηση του ωχαδερφισμού και του καιροσκοπισμού που μας διακατέχει,  μπορούμε να ελπίζουμε σε μια μελλοντική βελτίωση των τρόπων  συμπεριφοράς και διαβίωσης των παιδιών μας. Με την ευκαιρία που ανέφερα τα παιδιά, με καταπλήσσει το περιορισμένο και ‘’ απαράδεκτο’’ λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν και βέβαια δεν φταίνε αυτά, αφού τέτοια ακούσματα έχουν από τις κεφαλές της χώρας.

Δεν θα φύγουμε εμείς λοιπόν Κυρία μου και σας το λέει κάποιος που ‘’έφυγε’’ ήδη  για περισσότερο από τρεις δεκαετίες από τη χώρα μας και επιστρέφοντας τη βρήκε αγνώριστη ‘’επί τα χείρω’’ και σε  μόνιμη χειμερία νάρκη. Εσείς ακόμα μπορείτε και έχετε και ‘’βήμα’’ και τα όπλα για να πολεμήσετε την πολιτισμική ‘’κακοήθεια’’ που τόσο έντονα περιγράψατε, εγώ όμως στο έσχατο γήρας μου, θα περιοριστώ να σας καμαρώνω διπλά και να χαίρομαι τις νέες  επιτυχίες σας, διότι  ‘’ οι καιροί ου μενετοί’’.

Διερωτώμαι όμως που βρίσκονται και τι κάνουν    οι πνευματικοί και πολιτιστικοί ταγοί οι οποίοι  θα σαλπίσουν εγερτήριο, σε ένα λαό που τον ‘’ έμαθαν’’ να βολεύεται στον καναπέ του και να τα περιμένει όλα από τους άλλους; Με καμάρι διάβασα τις δηλώσεις συγγνώμης του Μίκη Θεοδωράκη, του Μανώλη Γλέζου και της Κυρίας Σακοράφα , για τα όσα βροντοφώναζαν δυο χρόνια πριν και υπήρξαν οι κύριοι μοχλοί που παρέσυραν  τις ‘’μάζες’’ που αναφέρεστε να πιστέψουν σε  ψεύτικα οράματα . Το κακό όμως έχει συντελεσθεί και δεν ξεγίνεται. Ο Θεός να βάλει το Χέρι του, αφού  οι άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν θέλουν πια.  Α. Ταρνανάς

Το εξαίρετο άρθρο της Κυρίας  Άλκηστης Πρωτοψάλτη

 Αξίζει να το διαβάσετε

Θέμα: Άλκηστη Πρωτοψάλτη ! ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Το έγραψε σε ένα blog η Άλκηστη Πρωτοψάλτη......

<< Nαι, θα έφευγα.

Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.          

Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα - ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς - και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο - συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας - να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ'το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.
Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ.                               

Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως.

Βγάζει τον σκύλο βόλτα - αν τον βγάλει - και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες.

Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα - λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα.
Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του.

Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ'ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου – της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα.
Το τίμημα που πληρώνουμε γι'αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο.
Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.>>